Life and Writing

Life and Writing

By Apolinario Villalobos

 

Life and writing are similar as regards their inception, midsection, and culmination.

 

There is pain felt when the womb pulsates as a new life therein tries to manifest itself. There is pain, too, in the head of the writer that throbs with effort as he struggles how to start a composition or poem with an appropriate opening sentence.

 

Relief is felt by the mother when the bundle of new life finally makes it out to enjoy its firs whiff of air. Relief is felt, too, by the writer as the first word comes out of his head to trigger the avalanche of more words that shall comprise a literary expression.

 

As the child grows to enjoy life, he or she is guided by the parents, institutions and established norms so that he or she becomes a virtuous member of the society. On the other hand, as the writer progresses, set norms and ethics, as well as, his own style guide him to ensure that the outcome of his effort becomes satisfactory and relevant.

 

In life, it is not easy to “call it quits”, especially, as one enjoys every minute of it. But the onset of death cannot be prevented as it may occur unexpectedly due to an accident. Normally, though, it should come with old age or disease. The writer, meanwhile, has to allow a ‘twist” to conclude what he is doing. Or, gracefully allow the avalanche of words to be exhausted naturally…to spell the end.

 

To sum it up… as with life, writing may also be difficult, BUT CAN STILL BE ENJOYED.

 

 

Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan” tungkol sa Blogging…(ito ang sagot kung bakit may nagba-blog)

Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan”

Tungkol sa Blogging

(ito ang sagot kung bakit may mga nagba-blog)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang nakaganda sa ginagawa kong pagba-blog ay nai-exercise nito ang utak ko upang hindi agad ako maging ulyanin. Hindi ko kasi kaya ang mga larong “candy crusher” at crossword puzzle sa cellphone o computer. Ang mga disadvantages naman ay ang pagbalik ng sakit kong carpal tunnel syndrome (CTS) na sanhi ng pamamanhid ng mga daliri ko, pagtaas ng blood pressure kung ang isinusulat ko ay tungkol sa pulitika, at ang pag-isipan akong kumikita sa mga sinusulat ko dahil akala ng iba ay bayaran ako ng ilang pulitiko na may gustong siraing kapwa pulitiko.

 

Ang sumusunod ay dialogue namin ng isang makulit na ay maurirat pa, na akala ko ay isang matalinong “kaibigan”. Naganap ang pag-uusap namin sa kapihan ng isang mall:

 

Makulit:   Pare, balita ko namumutiktik na ang internet sa blog mo.  Nakakainggit ka.

 

Ako:   Eh, di magsulat ka rin.

 

Makulit:   Hindi ko kaya, eh. At alam mo namang hindi ako nag-iinternet o nagpi-facebook. Kaya yon ngang sinasabing pagbukas man lang ng computer sa bahay ay hindi ko alam. Mga anak ko lang ang gumagamit noon. Si Misis nga eh, galit din sa computer. (Naalala kong binanggit nga niya ito noon, kaya mabuti na lang din dahil kung may facebook siya, hindi ko ito maiba-blog).

 

Ako:   Eh, di huwag ka na lang maiinggit sa akin dahil marami ka namang ginagawang pinagkikitaan. Sobrang yaman mo na nga, eh. Sana ay marami ka pang kitain. Pasalamat ka sa Diyos dahil sa grasya.

 

Makulit:   (medyo napangiwi, pagkarinig ng “Diyos”) Siyanga pala, pare, ang sabi nila pinagkikitaan din ang pag-blog. Yong iba alam kong binabayaran upang manira ng ibang tao. (Muntik na akong mabilaukan ng kape sa huling sinabi niya, dahil kulang na lang ay sabihin niyang bayaran ako.)

 

Ako:   Yong iba siguro. Sa kaso ko naman, wala akong pinipili dahil basta may mali, pinupuna ko at hindi paninira yon dahil ang ang sini-share ko ay alam na rin naman ng iba, pero sinasarili lang nila. Hindi ko naman kayang ipunin sa dibdib ang mga dapat kong i-share dahil baka sumabog ako sa sobrang himutok.

 

Makulit:   Paano ang gastos mo sa blogging?

 

Ako:   Mga oras lang yon na nagamit naman sa tama. At least hindi ako basta nakatunganga lang o nangungulit. (Paramdam ang huli kong sinabi upang sana ay tumigil na siya, pero tuloy pa rin.)

 

Makulit:   May banta ka na ba sa buhay?

 

Ako:   Secret. Pero mas malaking banta sa buhay ko ang pagtaas ng blood pressure dahil sa mga taong walang alam gawin kundi mangulit sa akin kaya naiinis ako. (Hindi pa rin niya naramdaman ang pagtumbok na ginawa ko dahil tuloy pa rin siya sa pangungulit.)

 

Makulit:   I-share mo naman yong tungkol sa mga project mo sa mga iskwater.

 

Ako:   Huwag na. Pero kung magdo-donate ka o tutulong sa pagpapa-aral ng mga bata, marami kang malalaman.

 

Makulit:   (Tumahimik siya sandali nang marinig ang mga salitang “donate” at “tulong”). Good luck na lang sa mga project mo, pare.

 

Ako:   (Nakakita ako ng pagkakataong mangulit naman sa kanya.) Hindi pare. Palagay ko bilang kababayang Pilipino dapat tumulong ka rin sa kapwa mo, mabawasan man lang ang “dirty money” mo. (Mabuti na lang hindi naintindihan kung ano ang ibig kong sabihin sa “dirty money”, dahil alam kong may mga illegal siyang transaction kaya biglang yumaman. Akala niya sa “dirty money” ay okey dahil siya ay tinawag ko noong “filthy rich” na okey lang ang ibig sabihin, ganoong sa Pilipino, ito ay katumbas ng “maruming mayaman”.)

 

Makulit:   Next time na lang pare, at good luck uli sa mga ginagawa mo sa mga iskwater. Siyanga pala, si Misis nasa supermarket sa ibaba, pupuntahan ko baka tapos na siyang mamili. Usap na lang tayo uli. (Dali-daling siyang tumayo.)

 

Ako:   Teka pare, ano nga pala ang itatanong mo?

 

Makulit:   Text ko na lang sa iyo.

 

Nagpasalamat ako sa huling pag-uusap namin ng “kaibigan” ko dahil nabisto kong allergic pala siya sa salitang “donate” o tulong, kaya sa susunod, sa simula pa lang ng usapan namin ay pariringgan ko na siya ng mga ganoong salita.

 

Paalala lang sa makakabasa na ang blogging ay hindi palaging pinagkikitaan. Ito ay sakripisyo sa panig ng nagba-blog lalo na kung ang sinusulat niya ay tungkol sa maling nagaganap sa paligid, kaya hindi dapat pag-isipan na ang taong maraming blogs ay marami ding pera. Ang mga nagbaba-blog ay mahilig lang talagang makibahagi ng kanilang saloobin sa pamamagitan ng pagsusulat ng sanaysay, kuwento o tula. Huwag ding akalaing mayabang ang mga bloggers, dahil kung tutuusin, namemeligro pa nga ang kanilang buhay lalo na kung tungkol sa pulitika ang kanilang sinusulat. Pero bilang dagdag-kaalaman, kumikita lamang ang mga blogger kung papasukan ng advertisements ang kanilang sites, na kalimitan ay tungkol sa fashion, shopping, cooking, travel , sports, at makabagong gadgets. Ang mga blogs ko ay hindi tungkol sa mga nabanggit na paksa.

 

Ang Laptop Kong Bungi…ka-partner ko sa pagbatikos at pagpuri

Ang Laptop Kong Bungi

…ka-partner ko sa pagbatikos at pagpuri

Ni Apolinario Villalobos

 

Wala siyang teklado para sa letrang “M” subalit subok ang tibay dahil kahit bahayan ng langgam ang mga kalamnan ay hindi sumusurender maski pa maghapong gamitin. Ilang taon din siyang nagtiis sa pagtipa ko sa teklado ng kanyang mga letra at simbolo, yon nga lang, pagdating sa bunging bahagi para sa letrang “M” ay kailangang maingat ang aking pagpindot. Malaki ang utang na loob ko sa laptop na ito dahil lahat ng mga saloobin ko ay kinakaya niyang ipunin…i-absorb, kaya siguro kung mayroon lang siyang bituka baka palagi siyang nagsusuka, o di kaya kung may puso, ay matagal na siyang na-heart attack. Kahit halos mamuwalan na siya sa mga pinapakain kong nakakasuka at nakaka-heart attack na mga isyu, ay hindi siya nanghihina man lang.

 

Ang problema lang ay ang colonial niyang mentality dahil may mga salitang Pilipino na pinagpipilitan niyang baybayin sa Ingles kaya kailangan kong basahin nang paulit-ulit ang mga naisulat niya upang ang “namin” ay hindi maging “naming”, o di kaya ang “hindi maging” ay hindi maging “hind imaging”, ang “letra” ay hindi maging “letre”, at marami pang ibang salitang Pilipino na tinatarantado niya….sutil kasi.

 

Minsan ko na rin siyang nadunggol dahil sa sobrang antok nang bumagsak ang noo ko sa kanya, subalit hindi siya nagreklamo kahit sa pamamagitan ng pag-kuryente man lang sa akin. Nalaman kong nasaktan ko siya nang maramdaman ko sa aking pisngi ang kanyang pag-overheat makalipas ang dalawang oras ng pagkakatulog. Literally, I slept on my laptop! Siguro kung nakakatawa lang ang butiki ay hinalakhakan na ako dahil sa hindi kalayuan ay may nakita akong dalawa na halos hindi gumagalaw dahil siguro nagulat, pero nagpulasan nang tiningnan ko sila ng masama.

 

Hindi mitsa ng buhay ko ang aking mahal na laptop dahil old-fashion siya, luma na kasi, kaya kahit bitbitin ko siyang hubad, ibig sabihin ay hindi nakalagay sa bag, walang magkaka-interes. Parang babae rin na dahil naitatago ng pagka-old fashion ang kanyang ganda, siya ay malayo sa posibilidad na magahasa! Kaya ang mga babae ay hindi dapat magpakita ng motibo o pag-anyaya upang magahasa…magpaka-simple o magpaka-old fashion din kahit minsan….maliban na lang ang mga desperada!

 

Para ring tao ang aking laptop na nag-undergo ng operasyon at pagtapal dahil marami na rin siyang diperensiya maliban sa pagkabungi. Ang dating ayaw pumermanenteng pagtayo ng screen kaya nilalagyan ko pa ng suporta sa likod, ay naremedyuhan ng isang doktor ng mga laptop – may ginalaw sa kasu-kasuan o joints nito kaya nakakatayo na ngayon nang tiyeso. Ang dating sugat sa gilid dahil nabasag ay natapalan na rin ng karton kaya ngayon ay buo na siya – good as new!

 

Ang kuwento ng laptop ko ay maihahalintulad din sa kuwento ng alagang hayop na pinagkakautangan dapat ng loob ng nag-aalaga dahil sa dulot nilang therapeutic relief, o di kaya ay iba pang bagay na napakinabangan para sa araw-araw na pamumuhay. May utang na loob tayo sa kanila. Hindi sila dapat binabale-wala nang basta-basta pagkatapos pagsawaan o kapag nagkaroon ng bago, lalo na ngayong pasko.

 

Hindi din dapat ganyan ang mag-asawa na pagkalipas ng maraming taon ay basta na lang makaramdam ng pagkasawa sa isa’t isa, kaya nagkakanya-kanya na sa pagrampa upang maghanap ng ibang mapagparausan. O di kaya ay ibang mga anak na pagkatapos iluwal ng ina at palakihin ng ama ay walang pakundangan kung sila ay balewalain o ikahiya sa ibang tao dahil walang pinag-aralan o di kaya ay hindi maganda o guwapo tulad ng mga magulang ng mga kaibigan nila, o di kaya ay amoy pawis dahil sa pagtinda sa palengke, hindi tulad ng magulang ng classmate nila na nagtatrabaho sa aircon na opisina.

 

Pairalin natin ang utang na loob. Magbago tayo….bilang pasalubong sa bagong taong 2016!

 

 

 

Life and Writing

Life and Writing
By Apolinario Villalobos

Life and writing are similar on the aspects of their inception, mid-activities, and culmination.

There is pain felt as the womb pulsates, while the new life therein tries to manifest itself to the world. There is pain, too, in the head of the writer that throbs with effort as he struggles on how to start a sentence.

Relief is felt by the mother when the bundle of new life finally makes it out to enjoy its firs whiff of air. Relief is felt, too, by the writer as the first word comes out of his head to trigger the avalanche of more words that shall comprise a literary expression.

As the child grows enjoying life, he or she is guided by the parents, institutions and established norms so that he or she becomes a virtuous member of the society. On the other hand, as the writer progresses, set norms and ethics, as well as, his own style guide him to ensure that the outcome of his effort becomes satisfactory.

In life, it is difficult to “call it quits”, especially, as one enjoys life no end. But the onset cannot be prevented, as sometimes, it is unexpected – caused by an accident. Normally, though, it should come with old age or disease.

The writer, meanwhile, has to allow a ‘twist” to conclude what he is doing. Or, gracefully allow the avalanche of words to be exhausted, naturally, and spell the end.

As with living… writing can also be difficult.

Writing and I…or how I persist as a non-conformist to literary norms and rules

Writing and I
…or how I persist as non-conformist
to literary norms and rules
by Apolinario Villalobos

This share will, I hope, help others to realize that they, too, have the gift of writing. Style, though, in writing varies according to the temperament of the person. Once others realize this, I hope that they will begin to express themselves using this age-old mental instrument.

Good thing that the age of blogging has at last arrived…as with it, different kinds of literary statements have also been boldly manifested. For the sake of grades, however, the traditional teachings are being endured by students. But, once they have graduated, they go on a rampage of expressing themselves literarily with a vengeance. I am doing it myself, although, it took some time before I finally stamped my own statement in the different literary expressions that I have made, be they in poetry or prose.

When I was in high school, I always had to argue with my English teacher about my habit of beginning some sentences in my essays with “And” and “Although”. For her it was a big NO, NO, which was of course very right based on traditional English grammar. Due to my persistence, she gave me low ratings, although my materials were better than those of my classmates. Many years later, she transferred to Manila and earned respect as an educator in a certain district. That time, she also came across my contributions in broadsheets and magazines, and learned about my job in a reputable company. She invited me as one of the judges when she chaired the Committee of the district that organized an essay and poetry writing contest. I was elated, as it was an indication of her acceptance at last, of my literary “style”.

I am most indebted to a former boss, Vic Bernardino, in Philippine Airlines who tolerated my style when he trusted me with the job of editing the travel magazine of our department, the TOPIC Magazine. He was, himself a writer in his own right. The publication promoted the touristic areas, activities and facilities all over the country, as the company’s contribution to the government’s effort in jacking up inbound tourist movement. As the magazine was in black and white, I had to be colorfully descriptive in what I featured. I realized later that in my sincere attempt to deliver what were expected of me, I had overstressed some of my presentations. Fortunately, I found out that such style is what feature magazine writers are using today. Had my boss called my attention to what I was doing, part of my innate skill would have been suppressed.

Writing is an art and liberal expression of one’s feelings, as well as, instrument in releasing what are in the mind. My views regarding this matter may not conform to what are found in the books. In poetry for instance, I maintain that expression should not only be in written form but also through facial expressions. Of course, fingers and hands can help. Movement of the eyes could mean something poetically, even the contortion of the lips, or the raising of eyebrows. It is then, up to the one who perceives to fully utilize his poetic imagination to understand the message.

My being a non-conformist to traditional and bookish grammar is such that I do not observe the basics – rhyme and meter. But, sometimes I give rhyme the chance to seep in subtly by using words that “seem” to sound alike. As for meter, I totally disregard it, for I even start my poem sometimes, with just a single word, and employ dots to indicate suspense. I came across so many non-conformist styles in blog sites and current poetry books that the traditional writers may view as trash. For me, however, the essence of writing is freedom of expression, so nobody has the right to say that one is wrong in his style, especially, in poetry, as it is tantamount to curtailing his freedom.

Today, not only are poems recited, but also rapped in the accompaniment of tapping or clicking fingers. That again is an indication of the richness of poetry as a literary form of expression which can be transposed comfortably into music, and maybe not yet in English grammar books. An artist can also easily transform a simple and monotonous poem into a musical rendition. This is the full manifestation of what was meant by the traditionalists as “poem with sing-song cadence”.

Finally, on how to start, my suggestion is with conviction…with boldness, and generous imagination.

Ang Pagsi-share ng mga Ideya sa Iba…sa pamamagitan ng blogging

Ang Pagsi-share ng mga Ideya sa Iba
…sa pamamagitan ng blogging
Ni Apolinario Villalobos

Marami na ang nagtanong kung saan daw ako kumukuha ng mga ideya upang i-develop at mai-share sa iba sa pamamagitan ng blogging. Ang sagot ko ay marami akong pinagkukunan, tulad ng mga nabibitawang salita ng kausap ko, mga nakikita ko sa paligid – bagay man ito o pangyayari, mga napapanaginipan ko, mga nakaka-inspire na ginagawa ng ibang tao, Bibliya, at lalo na diksiyonaryo kung saan ay maraming salita na relevant para sa isang paksa.

Alam kong kaya rin ng iba ang ginagawa ko, pero sa sarili nilang style. Ang problema lang ay takot silang maglabas at baka sila ma-criticize, dahil baka daw mali ang English at Tagalog, ang paglagay ng kudlit, ng tuldok, etc. Hindi dapat ganoon ang attitude. Ganoon pa man, marami pa rin akong nadidiskubre na magaling, gamit ang kanilang style tulad ng isang taga-UP na follower ko sa isang site. Akala ko ay estudyante dahil boyish ang mukha, pero yon pala ay may Doctor’s degree! Akala ko pa ay nagri-review lang ng mga librong binibenta niya sa internet, yon pala ay book writer na kinapapalooban ng mga isinulat niyang blogs sa sarili niyang style – mga ilang linya na nakakatawa pero may malalim na mensahe between the lines….yon lang! Inipon niya upang maging libro.

Marami nang Pilipino ang hindi gumagamit ng “diretsong” Tagalog, maski nga sarili nilang salita sa probinsiya. Ang Tagalog ay may halo nang mga English na salita, inispel lang sa Tagalog. Ang Bisaya ay may mga Tagalog na ring salita, pati na ang ibang dialects. Ganoon na kayaman ang ating wika at mga regional dialects kaya ang Pambansang Wika ay tinawag na ring Filipino, subalit hindi pa rin maiwasang matawag sa dati na “Pilipino”.

Ang English ay ganoon na rin…marami na itong hybrid na mga salitang modern kung ituring, lalo na kung mga Pilipino ang gumamit. Halimbawa ay ang hindi na pag-conjugate sa ibang salitang verb. Tulad ng salitang “invite”….sa halip na sabihing, “thank you for the invitation”, ay sinasabi nang “thank you for the invite”. Kung dati, hindi pwedeng umpisahan ang sentence ng “and”, ngayon ay pwede na. Kung minsan sa halip na gumamit ako ng “at”, ang ginagamit ko ay tatlong tuldok na magkakasunod. Inuumpisahan ko rin kung minsan ang sentence ng tatlong tuldok upang palabasing dramatic at bitin ang sentence.

Pero, kung hindi talaga maiiwasan ang pagkakamali ng spelling, pwedeng idahilan na lang ang palyadong keyboard ng computer, lalo na kung nagsusulat sa Tagalog dahil pinipilit ng computer na ispelingin ang ibang salitang Tagalog sa English kaya dinudugtungan nito ng mga letra. Kaya kung minsan sa pagmamadali ko ay nakakaligtaan ko tuloy na balikan upang ayusin ang mga salitang dinugtungan ng computer ng iba pang letra upang mabasa sa paraang English!

Huwag ikahiya ang sariling style sa pagsulat. Yong isang kaibigan kong nasa Amerika, kung mag-blog, dire-diretso, kung baga sa driver ay pag-jingle lang ang pahinga. Pero marami ang nag-aapreciate dahil kung sa isang bulsa ay namimintog sa laman ang mga bina-blog niya. Maingat din siya sa mga ginagamit na salita dahil refined ang kanyang pagkatao. Kung minsan pa nga ay cellphone lang ang gamit niya sa pag-blog pero dahil sa tiyaga ay nairaraos niya ang kanyang passion na mag-share. Ayaw lang niyang ipabanggit ang pangalan niyang “Ding”, kaya nga ingat na ingat ako at baka magalit siya sa akin!….oooppppps!

Ang mga blogger ay nagtutulungan sa isa’t isa sa pamamagitan ng “sharing” o paglilipat ng blogs ng iba sa sarili nilang site. Kaya huwag isiping ito ay pangongopya o plagiarism. Ang paghanap ng makabuluhang blog upang maipamahagi ay binabatay sa isip o ideya ng nagsi-share. Dahil gusto ng nag-share ang nai-share niyang blog, para na rin niyang ideya ito – naunahan lang siya ng iba. Kaya nga may expression na, “…ah, oo nga ano!”. Para bang binuhay lang ng nai-share niyang blog ang “natutulog” na ideya sa utak niya. Ganoon lang…kaya sa mga nagsi-share, ituloy nyo lang!

Ang pagla-like ng blog ay tanda ng pakiki-ayon kaya lumalabas na ang nag-like ay siya na ring gumawa ng blog, lalo na ang nag-comment upang ma-enhance o ma-improve ang blog. Ibig sabihin may mga ideyang hindi nailabas ng blogger na nasa isip ng commentor…na lalong ikinaganda ng blog!

Kung hindi naman mahilig magsulat, pwede na ring i-share ang mga nilulutong pagkain upang maturuan ang viewers na walang alam gawin kundi kumain, at upang hindi alipustahin ng mga mister na naghahanap ng mga pagkaing lutong-bahay. Maganda ring i-share ang mga litrato ng masasayang yugto ng buhay – nakaraan man o kasalukuyan lalo na ng pamilya, upang ipaalam sa iba na mahalaga sa buhay natin ang magpakita ng pagkakuntento sa ibinigay sa atin ng Diyos.

Ang ibang bloggers ay nagsi-share ng mga kaalaman sa kalusugan, pagkain, mga bakasyunan, hotel, at marami pang iba tungkol sa buhay ng tao. Ano pa nga ba at dahil abot-kamay na natin ang isang instrumento upang makatulong sa kapwa, dapat ay huwag nang palampasin pa ito.

The Writer’s Predicament

The       Writer’s    Predicament

By    Apolinario    Villalobos

 

 

Pleasing    the    readers     is    not    an    easy     task.      Letting    out    ideas    and     putting    them   in   cohesive     order    on    the   screen    of    a    computer    is    easy,    but    the    dilemma    is   how    to    temper    the    composition    to   suit    the    reader’s    appreciation    of    the      expressed    thought   either     in   poetry    or    prose.    The    most    difficult    to   please,  are    those    who    delight    in    finding      inadvertently     misspelled    words,       and     what    for     them     is    literary    ignorance   due   to     the    absence      of     appropriate    punctuation    marks,    practically,    forgetting    that    writing    is    a  unique     expression     that    differs     according     to    the    writer.     These    critics    intentionally   disregard     the    message    being    shared.

 

In    essays,     the    writer    can    easily    spell    out    his    thoughts.    But    in   poetry,     some    readers     are    still    overly    conscious    of    the   basic     textbook    form    which    calls     for   rhymes    and    meter.     Modern    poets    are   brave   enough    to   break    the   rules.     Taking    the    cue    from    the    haiku    style    which    may   just    be    comprised    of    three    or    four    lines    with    three   or    four    words    each,    or,     even    less,    and   practically,   without    rhyme,    they     proudly    go    ahead    with    their    own    style   which    is    a    twenty-four    degree    turnaround    from    the   traditional    forms.    This   stubborness,   makes    the     self-proclaimed     critics    even      more    adamant.    Imagine    a    poem    composed    of   single    words    vertically    arranged,    or     poems     with   two-word       lines     diagonally     arranged!   

 

Check    my    definition    of    poetry    if    it    can   give    you    a   headache:

 

Poetry

-is      an     emotional  

       Outpouring    of   feelings

             In   one   word    or    more

                   Replete    with   colorful    undertones

That   give    it    rhythmic    renditions

 

Even    the   astonished    look

       Of    a    deaf     mute

               With    an    open    mouth

                      Could    mean,   “oh!”

Or ,    “hey!”

                                      Or    simply  “no!”

 

So,    that    is    poetry

Universal

No   periphery

Simply

Language    of    the   soul

Expressed    by   the   heart

In    any    way –

As    I   may   say….

Writing is an Expression of Oneself

Writing is an Expression of Oneself

By Apolinario Villalobos

 

Friends who  thought  that  I am adept in writing has the wrong perception.  It is just that I can “play” with words.  I told them to take note of the words that I use which are simple and common.  It is my determination to express myself through writing that I developed my own “style”.  It is not found in any reference book for literary writing. Grammatically, I know that it is wrong to start a sentence with  “and”, “or”, “if”, “then”.  I also use three dots (…), hyphen or dash  to serve as a “dramatic bridge” in a sentence. For poems I deliberately do not put comma or semi-colon  after each line to give the reader liberty in choosing in which line he wants to put emphasis. I only use either of the two marks after several lines to indicate an end of a certain thought.

My poems are “narrative” far different from what is prevailing now.  Some of my poems have rhymes, literally, but the rhyme in some is very subtle, depending on the reader. They also do not have meter or cadence because, I write the lines spontaneously, just letting go of what are in my mind. If I have to be conscious about those “limitations” I will not be able to come up with an honest expression because some words just do not fit what I have in my mind.  A poem writer deserves respect. One may not like the style of a writer  but he should be respected for his effort.  For some people whose expression of overwhelming joy is jumping,  others  shout at the top of their voice,others  cry, but  the rest just  faint.

Except for a serious essay, I write in the “first person” way, so I use the “I”, but  there are some portions of the material which necessitates the use of  “you”, “some”, or “one”.  My “conversational” style is apparent in my essays. That is how I develop my materials – it is if I am talking with someone, so from using the “I”, I would deviate to the use of “you”. It is just like saying, “ I have done it and it gave me good results, so why don’t you try it?”. In that instance,  to be more personal, I did not cut the statement after the word “results”, but instead, included the imaginary guy in the situation by asking him to “try it”.  I do not want to be distant from my readers, I want them to be part of my effort in expressing myself.

When I was in first high school, my English teacher persistently called my attention about my style, especially, on the way I began some sentences. The defiant in me told me just to go ahead, so I persistently got low ratings for my themes.  Later on, I found out that she transferred to the Notre Dame of Caloocan.  She learned from one of my classmates that I was with Philippine Airlines and  that part of my job was to edit a few-paged “magazine”, TOPIC, that promoted touristic destinations and activities in the Philippines. She also came across my contributed essays and poems in dailies and magazines.  After successfully getting in touch with me, she  asked if I would have  time to be one of the judges during a forthcoming literary writing contest in Caloocan City, to which I gladly said yes.  A few years later, she went to the USA where she got a job as a librarian until she retired. I appreciated her respect and recognition of my style though late in coming.

So, for my friends who are afraid to write because others may not appreciate their style, I would say, just go ahead, you are just being honest with yourself, and most specially, you are just being what you are, not a copycat who plagiarize!