Tayo Ba Ito?

Tayo Ba Ito?
Ni Apolinario Villalobos

Lahat tayo ay may kakulangan at hindi magandang katangian. Ang mga kakulangan ay hindi dapat ikahiya pero dapat ay bukas ang ating isip upang matanggap natin kung ano man ang dapat na pampuno. Ang hindi magandang katangian natin ay hindi natin nakikita kung minsan, kaya kailangan natin ng ibang tao upang magsilbing salamin na siyang magpapamukha sa atin kung ano ang mga ito, at kung mangyari man, dapat ay handa rin nating tanggapin ang katotohanan.

May ibang nagpipilit na sila ay tama kahit na saan mang anggulo tingnan ang kanilang ginawa, ay talagang mali. Kadalasan ay epekto ito ng hangin ng kayabangang nagpapalobo sa kanilang ulo dahil umasenso halimbawa, sa trabaho kaya nadagdagan ang kita. Tingin nila sa sarili nila, sila ay nasa pedestal na, nakatingin sa ibang tao sa ibaba. Dahil sa kanilang mataas na puwesto, umiral ang tinatawag na superiority complex. Sila ang mga taong ayaw magpatalo.

Hindi masama ang maging maingat sa pamimili sa palengke upang makapag-uwi ng talagang sariwang pagkain, at kung susuwertihin naman, ay mura pa. Subali’t ang iba ay walang pakundangan o konsiderasyon dahil kahit maseselang prutas o gulay ay hindi pinapatawad sa kanilang pagpisil na nagpapalamog sa mga ito, kaya kawawa ang tindera. Meron namang iba na hindi nagkasya sa pagpisil lang, dahil dinadagdagan pa ng pamimintas sa mga kalakal, ganoong wala naman palang intensiyong bumili. Tulad ng isang babae na nakarma dahil sa ugali niyang nabanggit ko. Ang dalawang abokadong hinog na kanyang pinisil ay hindi niya binili at lumipat siya sa bunton ng mga lansones at doon ay pumisil uli, at hindi pa nagkasya, sininghot ang isang bungkos…na hindi niya alam ay may mga langgam kaya shoot na shoot ang ilan sa kanyang ilong! Umalis na lang ako sa tabi niya dahil halos pumutok ang dibdib ko sa pagpigil ng halakhak!

Kung kumain ang iba sa restaurant ay nagtitira ng iisang kutsarang kanin at ganoon din sa ulam na kung minsan ay inaayos pa ng maige sa isang tabi ng pinggan, sabay tingin sa paligid kung may nakakita. Para bang ipinagmamalaki pa na mayaman sila kaya ugali na nilang magtira ng pagkain sa pinggan, dahil kaya naman nila. May iba naman, oorder ng pagkain at pagkatapos tikman ay hindi na gagalawin – ugaling mayaman pa rin. Bakit kaya may mga taong ganito kayabang? May kasama ako noon sa opisina na ganito ang ugali. Nang minsang isinama niya ako sa kanila, nalaman kong sa isang kwartong maliit lang pala nakatira ang kanyang pamilya, sa lugar ng mga iskwater. Dahil kaibigan ko naman, pinayuhan ko siya na magbago ng ugali, na ibig sabihin ay huwag magyabang sa pag-aksaya ng pagkain dahil kinakapos din pala sila…..nagpasalamat ako dahil nakinig naman.

Kasama sa ating kultura ay ang tinatawag na “Filipino time” na hindi maganda ang epekto sa ating imahe dahil tungkol ito sa kawalan ng respeto sa oras. Ang isang halimbawa ay hindi pagtupad sa itinakdang usapan dahil dumating nang sobrang late. Ang lumipas na oras ay hindi na naibabalik, dahil ang pag-usad ng panahon na kinapapalooban nito ay diretso, walang balikan. Kahit anong talino ng tao, kung hindi naman siya maagap dahil makupad sa pagkilos, ay matatalo ng taong palaging nauuna sa oras. Ilang beses na itong napatunayan lalo na sa paghanap ng trabaho. Ang isa pang sitwasyon ay ang pagpunta sa airport, na dahil sa tiwala ng ibang walang sagabal sa pagpunta sa airport ay nakalimutan ang mga hindi inaasahang trapik o disgrasya sa lansangan na maaaring magresulta sa pagka-miss nila ng flight….kaya habang nakanganga sa harap ng saradong check-in counter ay abut-abot ang pagsisisi.

Ito naman ang madalas mapuna sa mga taong religious daw. Kapag nagkikita sa lugar ng sambahan kung Linggo, nagpapa-istaran sila sa ganda ng damit na suot at burluloy sa mga braso, leeg at tenga, kulay ng kuko, pati sapin sa mga paa. Ibig sabihin, una sa kanilang intensiyon sa pagpunta sa sambahan ay upang mapuna ang ayos nila, at ang pagsamba sa Diyos na nagiging pangalawa na lamang.

Ang isa sa mga ugali na hindi nakakapagdulot ng maganda sa pamilya ay ang ugali mismo ng ibang mga magulang na ayaw “mamaluktot kahit maiksi ang kumot”. Sila ang mga taong, kahit naghihikahos na ay mas gusto pa rin ang mga mamahaling bagay kaysa mga mura na kaya nila. Ang ganitong ugali ay nakikita at nagagaya ng mga anak. Para sa kanila ay hindi na baleng malubog sila sa utang, huwag lang makita ng kapitbahay na naghihirap sila. Ang hindi nila naiisip ay dinadamay nila sa kanilang problema ang mga taong nagpapautang sa kanila, dahil wala silang pakialam kung sa itinakdang panahon ay wala silang pambayad, kaya ang kawawang nagpautang ay naiwang naghihinagpis dahil walang masingil!

Sa panahon ngayon hindi na talaga maiwasang may makahalubilo tayong mga taong taliwas sa inaasahang kabutihan ang mga asal. Guilty rin ako, pero, kung may natumbok din akong iba, please lang, huwag nang magmaang-mangan…magbago na tayo!

BJ Calawigan Aganus: Ang “Cool” na Chairman ng Barangay Real Dos, Bacoor City

BJ Calawigan Aganus: Ang “Cool” na
Chairman ng Barangay Real Dos, Bacoor City
Ni Apolinario Villalobos

Ang pinakamahirap na isulat ay tungkol sa isang tao, lalo pa at buhay pa ito, dahil ang isang maling salita na mababanggit ay lilikha na ng malaking reklamo o di naman kaya ay pagtatampo. Subalit iba kung ang buhay ng taong gagawan ng kuwento ay nasubaybayan na mabuti ng magsusulat. Kaya sa katulad ni BJ Calawigan Aganus na ngayon ay Chairman ng Barangay Real Dos, ng Bacoor City, Cavite, ako ay kampante dahil maski papaano ay nasubaybayan ko ang kanyang paglaki.

Mula pa noong kanyang kabataan ay hindi nagbago ang ugali niyang mapagpakumbaba at may mahinahon na boses, walang angas o yabang. At lalong higit ay magalang sa mga nakakatanda. Dumadayo siya sa aming subdivision upang maglaro ng pingpong sa Multi-purpose Hall, dahil wala pa noong basketball court, at ang subdivision naman nila ay bagong developed pa lamang kaya ang ibang bahagi ay bukid pa rin. Ang pinakamalayong narating nila ng kanyang mga kabarkada na taga-amin din ay ang bukid sa bandang silangan ng aming subdivision. Sa lugar na ito kasi ay maraming gagamba, at may maliit na sapang maraming tilapia, hito at dalag. At sa pagkakaalam ko, kahit na may hitsura siya o porma, hindi siya ang tipong mahilig manligaw. At ang pinakamahalagang alam ko tungkol sa kanya ay ang pagtrabaho niya sa murang gulang kaysa maigugol sa barkada ang kanyang panahon. In fairness sa kanya, hindi pa rin naman nagbago ang pakikitungo niya sa kanyang mga kababata at mga kabarkada kahit ngayong Barangay Chairman na siya.

Lumaki siya sa isang tahanan na ang pinairal ay respeto at disiplina, lalo na’t ang kanyang ama, si Cesar ay sumasakay sa barko at kung “bumaba” upang magbakasyon ay sa loob ng isang buwan lamang. Dahil sa ganoong sitwasyon, naipairal ng kanyang ina na si Sophie ang disiplina na dinala ni BJ hanggang ngayong may sarili na siyang pamilya.

Sa gulang na halos dalawampu’t apat na taon pa lamang ay nahirang siyang isa sa mga Konsehal ng Real Dos, ang pinakabata sa konseho. Nakitaan siya ng tiyaga hindi lang ng kanyang mga kasamang opisyal. Kaya sa pagtapos ng termino ng Barangay Chairman na si Vill Alcantara, ay hindi na pinagtakhan ang kanyang pagtakbo dahil na rin sa pambubuyo ng mga taong may tiwala sa kanya. At, tulad ng inaasahan, siya ay nanalo bilang Barangay Chairman.

Ngayon, sa gulang na halos tatlumpo’t dalawa, pinipilit ni BJ na magampanan ang mga responsibilidad ng isang Barangay Chairman sa kabila ng kaliitan ng badyet dahil ang Barangay Real Dos ay siyang pinakamaliit sa sukat at badyet sa buong Bacoor. Maraming problema ang barangay na ibinahagi niya sa pinakahuling balitaktakan na nangyari para sa lahat ng nasasakupan noong ika-21 ng Marso. Buong pagpakumbaba siyang humiling ng pang-unawa sa mga nakadalo. Ang mga lumabas namang mga komento at tanong ay buong hinahon at pagpakumbaba pa ring kanyang sinagot. Katulong niya sa pagpaliwanag sina Kagawad Elena Diala at Kagawad Pojie Reyes na may mga nakatalaga ding proyekto para sa barangay.

Sa naturang miting, hindi naiwasang may maglabas ng mga hiling para sa kani-kanilang subdivision. Upang maipaabot sa mga ka-barangay ang kanyang pagiging patas, ang hindi ko makalimutang sinabi niya ay: “may hiling din nga po ang nanay ko para sa kalye namin, pero hindi ko pinagbigyan dahil mas gusto kong unahin ang iba na mas nangangailangan”. Ang linyang yon ang nag-udyok sa aking gumawa nitong blog. Naalala ko ang kasabihang naging popular noong panahon ni Marcos na “what are we in power for” at noong panahon ni Erap Estrada na “weather, weather lang yan” na ibig sabihin ay “ panahon namin ngayon… hintayin ninyo ang panahon ninyo”. Nagbigay inspirasyon sa akin ang sinabi ni BJ, dahil naisip ko na sa panahon ngayon, meron pa palang opisyal ng gobyerno na hindi korap.

Tadtad ng akusasyong may kinalaman sa korapsyon ang gobyerno, at hindi madali ang maging opisyal dahil iisipin agad ng ibang ikaw ay korap din. Alam ni BJ ang kanyang pinasok. Sarado Katoliko ang kanyang pamilya. Sa pakipag-usap ko sa kanyang nanay, nabanggit nito na ang unang paalala niya sa kanyang anak ay ang pag-iwas sa anumang bagay na ikasisira ng pangalan nila, na ibig sabihin ay huwag na huwag niyang idildil ang kanyang daliri sa mga bagay na may kinalaman sa korapsyon. Idiniin niya ang paalala sa pagsabi na kung ganoon din lang ang mangyayari, mabuti pang bumaba na lang siya sa puwesto.

Mapalad si BJ si pagkaroon ng asawa na siyang nagbibigay sa kanya ng inspirasyon, si Kat Ramos, tubong Cavite. Ang nanay naman niyang tubong Tigbauan, Iloilo, bukod sa malambing ay masikap din kaya nagtugma ang mga ugali nila ng kanyang manugang na masinop din sa buhay. Ang tatay naman niya ay tubong Batac, Ilocos Norte – isang Ilocano, kilala sa pagiging maingat sa paghawak ng pera na malamang ay namana rin ni BJ.

Katuwang ni BJ ang mga hindi nagrereklamo at masisipag ding kagawad ng Barangay sa kabila ng maliit nilang allowance na kulang pang panggastos sa pang-araw araw na pangangailangan ng kanilang pamilya. Ang Barangay Real Dos ay kinaaniban ng mga subdibisyong Perpertual Village 5, Luzville, Silver Homes 1 at Silver Homes 2, at ito ang pinakabagong barangay ng Bacoor, na tulad ng nasabi ko na ay may pinakamaliit na budget, kaya talagang hindi biro ang ginagawa ng mga opisyal na pagkasyahin ang anumang budget na maitalaga.

Ang pinakahuling proyektong naipatupad ng kasalukuyang administrasyon ng Barangay na una nang naihain noong panahon ni Barangay Chairman Alcantara, ay ang pagpasemento ng natitirang tatlong kalsada ng Perpetual Village 5, na ang suporta ay nakalap naman mula kay Gobernador Jonvic Remulla. Ang iba pang mga proyekto ng barangay ayon kay Chairman BJ ay ang paglilinis ng ilog na magsusuporta sa programa ng city government tungkol sa nature conservation, sanitation at beautification. Bukod pa dito ay ang paglalagay ng mga CCTV camera sa paligid ng Barangay, at ang pagpapa-igting ng mga alituntunin na may kinalaman sa seguridad at droga. Handa rin ayon sa kanya ang Barangay, magkaroon man ng baha dahil ito ay nasa tabing-ilog, at bilang patunay ay ang naka-istambay na isang malaking bangka na galing kay Mayor Strike Revilla.

Napatunayan sa Real Dos na hindi kailangang “trapo” o tradisyonal politician ang isang tao upang maging isang epektibong opisyal…at yan ay sa katauhan ng tinaguriang “Cool Barangay Chairman” – si BJ Calawigan Aganus. Ang “B” pala sa “BJ” ay Brian kaya ang buong pangalan niya ay Brian Calawigan Aganus, for the record. Ang “J” naman ay saka nyo na malalaman.

(NOTE: Hindi ako nakahingi ng abiso kay G. BJ Aganus, sa isinulat kong ito at nagdadasal na lamang ako na sana ay huwag sumama ang loob niya dahil sa pakikialam ko sa kanyang buhay.)

Never Mistake Laziness for Patience

Never Mistake Laziness for Patience
By Apolinario Villalobos

The cleverness of some people enable them to assume a patient image, though, in reality is actually one of indolence or laziness. The alibi is usually, their being patient in awaiting good result for certain undertaking. And, it is just that…doing nothing but wait, instead of being productive in doing other things while waiting.

The country is practically flooded with graduates every year. The number bloats with the years because only a very significant number of past graduates consists the lucky applicants to land jobs. Worse, the “patient” graduates always reason out that they are waiting for the calls of companies to which they submitted their resumes. Rather than try other companies they opt to sit it out in the company of their buddies imbibing bottles of beer, or confine themselves at home with eyes glued to the TV set.

When opportunities come knocking, ambitious job-seekers reject them as they strongly believe that they deserve more than the offered wage, because they finished their degrees in high-end universities. They refuse to work their way up the corporate ladder, by acquiring knowledge from starter positions as clerks. These ambitious university graduates want a managerial job right away!

When after years of patiently waiting passed them by without results, they wake up one morning to the reality that competition in seeking job has become stiffer…and they blame the government for their being jobless! They blame the government for not creating jobs for them, when all the while, jobs are scattered around, but these indolent do not want to dirty their hands up, by taking courses leading to research, office administration, sales, business management, etc. – all white collar jobs. On the other hand, the information technology and mechanical courses which are what the present time needs are never even given a side glance.

Be Like a Tree

Be Like a Tree..

By Apolinario Villalobos

A tree, though standing still

and on a windless day

with not even a rustling leaf,

is still erect and majestic –

host to winged creatures

that in the sky frolic.

We can be like a tree

by being still and patient –

under a heavy burden

in times of challenges,

we should not waver

but strive more for success!

A Laudable Experience with Philippine Savings Bank…a lesson on virtues

A Laudable Experience

With Philippine Savings Bank

…a lesson on virtues

By Apolinario Villalobos

This is not a paid advertisement. My interest in the bank is limited in my meager savings with one of its branches. This share concerns how customers should be treated professionally and with compassion.

On November 19, 2014 at about two in the afternoon, I went to the bank’s branch in Imus beside Mercury Drugs and Iglesia ni Kristo to lodge a complaint about a notice that I received from their Internal Audit Group. My wait was worth the very warm and highly professional attention that I got from the Bank Officer Joram C. Villanueva and his colleauges, Catherine Bautista and Ivy Marcial. After listening to my story, Mr. Villanueva immediately sent a report to the Head Office, explaining to me the expected actions that the concerned office should do. Most importantly, I was made to expect a call from the Head Office about the matter which I took for granted as I presumed that my case was an isolated and petty one. I even presumed that for sure, it would take days before something could be done about my complaint. I was wrong.

The following day, at the moment the PSB-Imus opened, I again conferred with Mr. Villanueva and asked him to fax a formal “complaint” to the head office in addition to the report that he already sent the day before, and which he did right away. Despite what I was told about the expected action from their end, by Mr. Villanueva, I still left a reminder about my own expectation based on my just faxed letter.

When arrived home at about noontime, the messenger of the courier service agency, and who was part of my complaint arrived and after some enlightening exchange of explanations, the misunderstanding was patched up. All the while, the complaint handling machinery of PSB had been burning cellphone airwaves in calling concerned parties to gather information that will give light to what I have filed. I realized this when, in just a few minutes after the messenger of the courier service agency left, Ms. Royce Bagamaspad, of the Service Quality Department called me up. After formally introducing herself, she said, “I am sorry, sir”.

The “I am sorry, sir” that came out from the lips of Ms. Bagamaspad touched me, practically drenching me with cold water, that dissipated my dissatisfaction and irritability felt the day before. Her approach was such that she “personally” assumed whatever fault there was in their service, while at the same time, talking with sincerity as an employee of the bank. She listened to my story and gave me all the opportunities to bring out suggestions which I did. At the end, it was I who became apologetic for being rude while talking to their Customer Service representative the day before.

While I was talking to Ms. Bagamaspad, the Imus branch Bank Officer, Mr. Joram Villanueva, was on the other hand, trying to get in touch with me to inform about the email of the courier service agency on the same matter. He failed to talk to me as I was burning my line talking with Ms. Bagamaspad. Mr. Villanueva, instead sent me a text message to ask for anything that I would like to relay to the courier agency. I replied that there’s no more problem with the agency’s messenger who came back to apologize. Just like his colleagues at the Head Office, Mr. Villanueva was also monitoring the flow of communications at his end. I emphasized, though, that I did not want the messenger suspended or fired.

A few more minutes after sending my reply to the text message of Mr. Villanueva, my cellphone again rang and this time, Ms. Lina Arambulo, of the Internal Audit Group was on the line. She was again very apologetic after introducing herself to me. She told me that they are doing everything to satisfy my request which was part of the complaint that I lodged. After talking to Ms. Arambulo, I was relieved to realize that my small fund is in the good hands of hardworking and diligent bankers.

A little later, Ms. Bagamaspad called again to inform about some details to further soothe my feelings. It was only when I asked her to bide her time, did I know that she was about to take her late lunch…and it was almost three in the afternoon! Obviously, she failed to take her lunch on time as a result of her determination in coordinating with parties concerned as regards my case… an admirable extra mile of effort, indeed.

My point here is, nowadays when the world is practically polluted with brashness, it is very difficult for us to steadfastly maintain our composure while exerting much effort in upholding whatever virtues we still have in our person. It is very difficult for us to maintain a sweet smile in front of somebody with a frown and whose boiling temper shows in his flushed face. It is not easy to sound nice or maintain a “smiling voice” over the phone while talking to an irate person whose sentences are punctuated with unsavory ranting. It is very difficult for us to remain cool, while listening to somebody who just wanted to be heard by all means. Still, we may waver in our effort to show compassion for others, much more strangers, while enduring wiggling knees and grumbling guts due to the onset of hunger.

In whatever situation, the patience, temperance, compassion and any other virtues are spelled the same. The difference is in the way they are expressed. And, my experience at the hands of Mr. Joram Villanueva, Ms. Ivy Marcial, Ms. Catherine Bautista, Ms. Royce Bagamaspad, and Ms. Lina Arambulo, will never be forgotten. Since I consider my life as a journey of continuous learning, the PSBankers I mentioned have become part of it, for having left a deep impression of something to be learned about virtues that they have humbly manifested.

With the adage that “the customer is always right”, comes the fact that it is only during instances of this assertion that the golden attitude of employees with strong virtues sparkle.

My advice then is, let us be generous with appreciation to those who go an extra mile in their effort to please us. The appreciation can strengthen and inspire them more in their effort to have a share in sustaining civility in this world.

Be What Others Are for their Goodness

Be What Others Are for Their Goodness

By Apolinario Villalobos

 

Sometimes imitating others cannot be avoided. It happens when we get obsessed by the traits of people whom we idolize, driving us to imitate them. Some even go beyond boundaries by imitating the way their idols speak, walk or even part their hair. Impersonating is a different thing which is done to make fun of somebody or done for the sake of money as in the case of professional impersonators.

 

Imitating our idols may be good for us if we simulate only the good traits.  In this case, the best figures for emulation are the spiritual icons and prophets, foremost of them is Jesus Christ, whom Christians faithfully believed to be the Son of God. There are others worthy of imitation such as Gautama, Mahatma Gandhi, Mohammad, Confucius, and Lao Tzu.  Lately, the canonization of modern day saints, by the Vatican, added names to the already long list of those worthy of imitation.

 

For children, when asked what they want to be when they grow up, ready answers bring out names of super heroes. Obviously, the physical strength of these storybook heroes is what has been ingrained in their mind. Popular among the list are superman, batman, spiderman, to name a few, although, there are a lot more that have impressed them.  The unsullied mind of the children is such that, the first impression usually is difficult to alter, because of their innocence and sincere ignorance.

 

But it is a different thing, when it comes to the adult mind which has been seasoned with many exposures, and calloused by different intentions all of which point to political or financial gain. During political campaigns, politicians emulate the behavior of charismatic political figures, but slide back to their former selves after assuming their positions. Wise guys as struggling evangelists, profess to be another Jesus to accumulate followers, hence, more members could mean more tithes that could mean more money, and finally, more material comfort in life.

 

Finally, emulating others may not last long. It may serve its purpose but will not be impressed deeply in the person who does the act. Science has proven that no two persons are the same even if they are twins. Meanwhile, what is best is to be what others are for their being good. If that is the intention, surely, the one who does the act will not fail.

 

   

Discipline

Discipline

By   Apolinario    Villalobos

 

Generally,   it    takes a   strong   will    power    before   we   can    take    control    of    ourselves    to    instill   even    a    grain   of   total    discipline   in   us.    Not    even    those    who  have    gone    through    strict    military    training can   proudly   declare    thatthey     are    well -disciplined. Even   canonized    saints    are   not   100%   disciplined   in   all    aspects    of    their    lives.    Not   even   Jesus   who  lost    his     temper      as     he cursed    a  poor   fig   tree    for   not   bearing   fruit,    and   let  out   his   pent    up    anger    when   he   drove   the“ sinners”away     from   the    temple.    This imperfection,   should   not    give    us    an   excuse    in   violating    the   rights    of   our    fellowmen   or   break    the   righteous   Law   again    and   again.

 

Unfortunately,   we   have   to   accept    the    fact    that    being   undisciplined    is   more    of    a        habit      than      anything      else.    Man    by    nature    is    prone    to   do   what     form    him      is      the     easiest      thing.   For    a    drug   addict,    chain    smoker    and   alcoholic,  for    instance,     it    is   better    to   go   on    with    those    vices    than    suffer    from    the    death-like    withdrawal   seizures.   A     person     who    loves     foods        would    rather    suffer    from   the   consequential    dialysis    and    chemo  or    radiation    therapies     later    on      than    put    a    stop       to        his    regular    uncontrolled      binges.     A     highly –  urbanized     person     who    looks    at    herbal    concoctions    as    strange,       unpalatable, colored    and   odorous     quack    remedies,    would   rather  fill    his    guts   with    synthetic     drugs     and    suffer     from    kidney,    heart, and    liver    failures    later   on    due    to        undigested chemicals    that     are     components    of    the    “medicines”     in    different     forms.

 

Parents    cry    their    hearts    out    for     their    “well-loved”    kids    who    are    languishing    in     drug   rehabilitation    centers    and    worse,   penitentiaries.    Tearfully,    they    ask    the   Lord,   where    they    have    gone   wrong.     Such    act    is    tantamount    to   passing    on    the   blame    to   Him,   because    these    “loving”    parents    have    never    missed    an   opportunity       tosmother        their   kids    with    things     that    would    satisfy    their    cravings    for    material comfort,    and     most     especially,      they      never      miss      a     single     day      of       worship     service     during      which      they        implore     Him     for     more     financial       security     for     the  sake      of     their      children     who     need     it.

 

If    we   have    to    go    back   to   the     stories    that    are    written    in    the    Bible,    the    loss    of    discipline    started    with    Adam     who    was    unable    to    restrain    himself    from   partaking    of   the   “fruit    ofknowledge”       that      Eve     offered       him,     who,    on    her    part,blamed    the   serpent,   and      eventually,     made     God     drive       the       three out    ofparadise. Currently,      We     have     this    kind     of     blaming      act  – in      “courts      of     justice”    and        legislative      houses         where      lawyers,    politicians,     and     government     officials      point     at    each     other     with    accusing     fingers     during     case     hearings.   

 

Today,  for  anything     unfortunate    that    befallsman,    he    is    ready    with    his    forefinger     to    point    at    something    or    somebody.    For    coming   in   late   to    work,       for     instance,       there’s    the   traffic,      not     the     waking    up     late;       for   falling    off    a    stair,    there’s    the   structural    defect    of    the    steps,     not     the      carelessness;    for    vehicular    accidents,     there’s      the    defective brake     mechanism,     not     the    drunk     driving;    for    failing    grades,    there’s    the   bitchy    teacher,       not      the     laziness     to     study     lessons;   for     the     flood     that     brings     back     garbage     to      streets      and     houses,       there’s     the     clogged     drainage     system,      not     unscrupulous      disposal  ;   even    for    calamity,    there’s    God,      not    the     systematic      devastation      of     nature  .      If    only    the    accusing    person  will        take    note    of    his    fingers    while       doing    the   act,    he   will    notice    that    while    pointing    the   lone   forefinger   to     somebody       or     something,    the   rest     of     the      fingers  –   middle,   ring   and   pinky     are   pointing    at    him    and    seemingly    restrained    by    his    thumb.

 

Belatedly,       we     realized    that    it   is    the    lack    of    discipline    that causes    most    of    our    sufferings.   Practically,     everyone    has    a    share    in    the    deterioration    of     our    so-called    habitat.     The    degree    of     our  participation    varies    according    to    the    intensity      of     our      selfishness    and    lack    of    concern.   Take    for    instance    the   unscrupulous     logging,     mining,    dynamite     fishing,    plundering    in   the   government,    accumulation of  garbage     in    city    waterways,    and     polluted    atmosphere.    Everything     boils    down    to    our    self-annihilation,    toward    which    even    innocent    lesser     creatures     are    dragged…