Joery Falloria: Surviving Typhoon Yolanda and Life’s Excruciating Challenges (…unsung hero of Philippine Airlines)

Joery Falloria: Surviving Typhoon Yolanda

And Life’s Excruciating Challenges

(…unsung hero of Philippine Airlines)

By Apolinario Villalobos

 

Just like most of Philippine Airline marketing and airport personnel, Joery started his career at the lowest rung of the airline’s corporate ladder which is his case was as a porter. Although, the trainings involved courses on cargo handling, passenger check in, basic domestic ticketing, and customer handling, the employee of “long ago” cannot say no, if he was assigned at the airport to haul carry checked-in baggage and cargoes on tow carts from the terminal to the aircraft. This was what Joery experienced when he joined the airline.

 

The kind of exposure that an employee gets has been actually designed to toughen and prepare him for more responsibilities ahead as he advances in his career. It makes the employee some kind of a well-rounded guy – an airline man who can later handle responsibilities as manager. Joery has marshaled incoming aircrafts to guide them to their slot in the tarmac, computed weights to be loaded for safe flight,  which included those of cargoes, checked-in and carry-on baggage, as well as passengers that also include the crew and paying ones.

 

Along the way, he was also trained to handle PAL customers, be they walk-ins who would like to make inquiries or purchase tickets. To cap this particular training, he was also fed with knowledge on values and attitudes to maintain the high quality of service standards that his person should exude. It was a long journey for Joery from the airport ramp as loader to his present managerial position as Head of the Tacloban Station. It was a journey beset with financial difficulty and emotional pressure. But he made it….on August 15, 2015, he was designated as Officer-In-Charge of Tacloban Station, a managerial position.

 

It was while navigating his challenging career path that he met Pomela Corni Tan who eventually became his wife, and who gave him two offspring, Anthony who is now a registered Nurse working with the Davao Doctors’ Hospital, and Mary Rose, on her second year of Veterinary Medicine course at the VISCA in Baybay City.

 

The typhoon Yolanda devastated Tacloban to the maximum, and recovery was even more challenging, as Joery and his local PAL team, worked hard to rise from such disheartening situation. To make PAL operational again, he had to coordinate with concerned government agencies and the head office in Manila for replacement of lost equipment and office supplies, as well as, reconstruct destroyed records. The story of recovery that was woven around the effort of the PAL Team, with Joery at the helm, was just one of the many that inspired many people around the world.

 

With Tacloban City propped back to normalcy, Joery resumes his overall administration of the whole Tacloban station that includes routine calls on travel agents, issuance of tickets and airport operation. His free time is spent on spiritual-related activities of the Our Lady of Lourdes Parish, being a Lay Minister. He is also an active officer of their homeowners’ association.

 

Over a simple lunch at the canteen of SSS near the PAL Administrative Offices in PNB building, he confided that he feels blessed for working with the airline. And, as the company is in its recovery stage, he has committed himself to do his best as part of the team. In a way, Joery has survived the various changes at the top management of the airline…just like the survival that he experienced when typhoon Yolanda devastated their city.

Ang Department of Social Welfare…kaylan kaya magpapakatotoo?

Ang Department of Social Welfare

…kaylan kaya magpapakatotoo?

Ni Apolinario Villalobos

 

Kaylan lang ay bumulaga sa buong Pilipinas ang balita tungkol sa nadiskubreng 20 sakong relief packs na ibinaon sa isang lugar ng Dagami, Leyte na inilaan dapat sa mga biktima ng bagyong Yolanda. Ang mga relief packs at sako ay may tatak ng DSW at ang masama, mag-iimbistiga daw ang ahensiya pero ang resulta ay ilalabas sa susunod na buwan!…ibig sabihin ay Enero 2016! Ganoon na ba kabagal kung kumilos ang gobyerno? Nang nakawin naman ang mga relief sa isang bodega sa Cebu noong nakaraang taon at nakunan pa ng video, inimbistigahan din daw, pero inabot na ng mahigit isang taon ay wala pa ring narinig tungkol dito. Malinaw na kaya malakas ang loob ng mga kawatan sa gobyerno ay parang may nagkukunsinti sa katiwaliang ito dahil wala man lang napaparusahan…na dapat ay saklaw ng batas tungkol sa “command responsibility”.

 

Ang pagkasinungaling ng DSW ay lumilitaw na naman dahil sa kabila ng sinasabi ng kalihim nito mismo na si Dinky Soliman na “inililigtas” lang daw nila ang mga batang kalye tuwing may darating na bisita ay malinaw na ganoon na nga….pagsisinungaling lang. Balik na naman sa mga kalye ang mga “batang hamog” sa iba’t ibang kalsada ng Maynila at namemehuwisyo ng mga motorista. At, ngayon dahil pasko, ay nakikipag-patintero pa sa mga sasakyan at humahabol sa mg bus at jeep na kanilang pinagkakarolingan. Nasaan ang katotohanan sa sinasabi ni Soliman na inililigtas ng ahensiya ang mga ito mula sa delikadong kalagayan ng mga kalsada?

 

Napaga-alaman pa na mismong mga “Street Facilitators”, mga seasonal contract workers ng DSW, na siyang naghahakot ng mga batang kalye tuwing may bisitang darating, hanggang ngayon ay hindi pa nabibigyan ng allowance sa serbisyo nila noong APEC. Ano ang ginagawa ni Soliman sa pondo ng DSW para sa mga ganitong proyekto?

 

Marami ang bumabatikos  tungkol sa napakalaking pondo ng DSW at kung anu-anong idinadahilang proyekto na kuwestiyonable naman ang relevance o katuturan. Pinagdududahan ng mga bumabatikos na baka ang malaking pondo ay gagamitin lang para sa kampanya ng mga manok ng administrasyon. Ayaw ko sanang maniwala….subalit ilang buwan na lang eleksiyon na at nagsimula na nga ang paglabasan ng mga ads ng mga kandidato na nangangailangan ng milyon-milyong pondo.

 

 

“Hindi Nakamamatay ang Trapik”…at, “buhay ka pa naman”

“Hindi Nakamamatay ang Trapik”

…at, “buhay ka pa naman”

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang mga nakapaloob sa quotation marks sa titulo ay hindi dialogue sa pelikula, sila ay mga sinambit nina DOTC secretary Abaya, at Presidente Aquino. Nasambit ni Abaya ang nasabing linya nang tanungin siya tungkol sa ginagawa ng DOTC sa isyu ng trapik, at ang linya naman ni Pnoy ay nasabi niya nang pumunta siya sa Tacloban at may nagsumbong sa kanyang isang may-ari ng tindahan na ni-loot daw ng mga tao pagkatapos humagupit ang bagyong Yolanda. Sa mga linyang nabanggit, ano pa ang isasagot ng sinabihan, lalo pa at hindi inaasahang ganoon ang mga sagot na galing sa mga taong inaakala nilang bukod sa matalino, may pinag-aralan, at may mga kapangyarihan sa gobyerno pa?

Pwede naman sanang sabihin ni Abaya na: “pasensiya na po kayo, pero ginagawan na po namin ng paraan kung paanong mabawasan man lang ang problema sa trapik…”.

Pwede rin namang sabihin ni Pnoy na: “hayaan ninyo at ginagawan na ng paraan ng kapulisan ang tungkol sa nangyaring looting…at nakikiramay po ako sa dinanas ninyo dahil sa bagyong Yolanda…”.

Common sense lang naman ang kailangan ng isang tao lalo na kung may katungkulan upang maisip kung paano siyang magsalita nang hindi nakakasakit ng kalooban ng kapwa. Ang ginawa ng dalawang opisyal ng gobyerno, lalo pa at presidente ang isa ay nakikitaan ng kawalan ng simpatiya o pagmalasakit sa mga Pilipino na ga-bundok na ang kahirapang dinadanas dahil sa korapsyon. Sa halip na gumawa ng paraan upang mapahupa ang nagngingitngit na damdamin ng mga Pilipino, ay may kayabangan pa sila kung magsalita na kulang na lang ay sabihin nilang: “pakialam ko sa inyo!…”!

Sa sinabi ni Abaya na hindi nakakamatay ang trapik, ang tanong naman ay wala bang namatay sa alta presyon o atake sa puso dahil sa init at inis? Hindi ba nalalagay sa bingit ng kamatayan ang isang pasyenteng isinakay sa ambulansiyang dadalhin sana sa ospital subalit naipit sa trapik? Hindi ba nakamamatay ang makulong sa kotseng nagliyab dahil sa pag-overheat ng makina, dahil naipit sa trapik? Wala bang namamatay sa sunog na hindi napuntahan agad ng mga trak bumberong naipit sa trapik? Noon sinabi rin ni Abaya na ang hindi makatiis sa mga delay ng MRT ay sumakay na lang ng bus. Ganoon lang? Ganoon na ba kayabang magsalita ang mga taga-administrasyon?

Sa Ingles, may kasabihang, “there are many ways to skin a cat”…ibig sabihin, may mga ginagawa tayo na pwedeng ipakita sa iba’t ibang paraan o mga sasabihing masasambit sa pamamagitan ng iba’t ibang salita – mga paraan at salitang hindi dapat nakakasakit ng damdamin ng ating kapwa…bakit kailangang magyabang pa?!

Sa Ingles pa rin, may kasabihang, “rubbing in the salt to the wound”…ibig sabihin, nasasaktan na nga ang ating kapwa, dinadagdagan pa natin ito ng lalong nakakasakit na salita, o kung sa literal na ibig sabihin, ang sugat ay  mahapdi na nga, nilalagyan pa ng asin!

Ang mga sinabi nina Pnoy at Abaya ay lalong nagpalabo sa kanilang imahe na nalalambungan ng galit ng mga Pilipino. Bakit takot silang umamin ng failure o pagkabigo kung katanggap-tanggap naman ang mga dahilan, huwag lang ituro nang ituro ang maliit na aleng may sakit at halos ay hindi na makakain at makalingon dahil sa brace niya sa leeg?

Umamin!!!!!!

Roxas should show “independent-mindedness” by stepping out of Pnoy’s shadow…if he wants respect

Roxas should show “independent- mindedness”
by stepping out of Pnoy’s shadow…if he wants respect
by Apolinario Villalobos

Anybody can notice the lameness of Roxas as he clutches hard on the clout of Pnoy. This early, he should show some kind of independent-mindedness by stepping out of the president’s shadow, as the latter is also perceived, according to broadsheet editorials, as a lame duck, himself. Roxas should stop mumbling the nauseating “tuwid na daan” and “reforms”, the failed keywords in the slogans of Pnoy. In the first place, the “tuwid na daan” is nowhere to be found and the “reforms” are nothing but blubs because the security and economy of the country under Pnoy just got worse. He sounds hollow every time he speaks, and the image he shows is very pathetic, as if begging for attention. If he wants respect, he must prove that he can stand on his own feet without leaning on equally uneasy reputation of the president.

This late, for the last minute preparation for 2016 electoral campaign, Roxas still hopes for an endorsement from his idol, the president. He is pitifully oblivious to the detached attitude of the president as regards the endorsement that he has been longing for. In the eyes of the Filipinos, Roxas’ attitude is a manifestation of weakness. So how can he command respect, much less, attention from the electorate when he finally goes out to campaign when he cannot even stand on his own feet? He hopelessly depends on the endorsement from an equally proven weak person. He is deaf to the loud declarations from all sectors that an endorsement from the president could mean a kiss of death.

The Yolanda typhoon episode proved his weakness as a DILG secretary, although, he tried to be at the scene of disaster together with the “trying hard” other concerned cabinet secretaries. As expected, after photo opportunities, each of them went on their own way. He failed to control the defective flow of relief goods to the affected LGUs. He failed to act on the overpriced construction of temporary shelters. He failed to conduct immediate investigation on the blatantly stolen relief goods. He failed to make an accounting of the cash donations…which donors themselves, later questioned.

Roxas also failed to check on the exceedingly delayed rehabilitation of the families in Zamboanga City who were affected by the attack of MNLF…and for more than two years now are languishing in temporary makeshift shelters without water and toilet facilities. Yet, every time the president reports on this, what comes out of his mouth are assurances that everything is under control. As DILG secretary, Roxas should be responsible for every lies that the president reports on local governments.

His failures can be listed on several pages… concerns of local government units – his responsibilities, as Secretary of the Department of Interior and Local Government. He should not pass the buck on to the DSWD and DPWH, if he is that “concerned”, a word that he shamelessly uses to prop up his droopy image. As the DILG Secretary, he is supposed to be on top of all the LGUs, with the rest of the concerned cabinets just providing support.

As if the abovementioned flops are not enough, the utmost disregard he suffered from the president was when he was left out as plans were drawn regarding the Mamasapano operations with yet, the suspended PNP Chief, Allan Purisima. He was expected to resign, because the act of the president was a grave show of distrust to him. But he swallowed his pride and still served his idol. Is this a manifestation of a strong and respectable personality? Is this the kind of a leader that Filipinos want to elect in 2016?…is he deserving of any position, even as vice-president?…yet, he dolefully dreams to become president!

With sadness, I could say that the historic magic of the “Roxas” as a political name may finally find its end in 2016. Such name may finally be forgotten.

The Superficial “Economic Boom” of the Philippines

The Superficial “Economic Boom”
Of the Philippines
by Apolinario Villalobos

One need not have to be a statistician or an expert analyst to come up with an honest view of the real state of the Philippines and the Filipinos. All that one has to do is go beyond the affluent peripheries of the cities where vast areas of slum can be found. In those crannies of the cities, one can find the different faces of poverty. Not all of those who live there are indolent. Most of them survive on hope and perseverance. It is not fair, therefore, to say that they are just idly waiting for the dole outs from the government. The president is overwhelmed by the big remittances from Filipinos laboring in foreign lands. But for the knowledgeable Filipinos, such revenue is unreliable, as it depends on the economic stability of host countries, hence, should not be viewed as a sign of development.

Surveys say that the country has gone up by leaps and bounds as far as employment and food sufficiency are concerned. Those paid guys who made the surveys must be out of their mind! They interview the wrong people and they seemed to be blind on the high prices etched on cardboards that mark bins of different varieties of commercial rice, that have not returned to their previous prices during the early part of 2014. Even local vegetables are ridiculously marked with high prices. The skyrocketing of the price of fish is crazily attributed to the cold weather! A promise was made by the government to ensure the return of the jacked up prices soonest as the price of fuel has gone down, but despite their slide, nothing has materialized out of the promise made. On the other hand, thousands of sacks of imported rice are on their way…is this food sufficiency?

Commercial and residential infrastructures continuously pockmark the landscape of highly developed towns and cities, but conglomerates that own them are dominated by foreign names, if ever Filipino names are found in incorporation papers, they are consistently the same. The country’s development is haplessly geared for the enrichment of foreign investors and few Filipinos, albeit, with foreign ancestry. It is good for the country, but not for the Filipinos whose taste of these developments are in the form of meager wages as housemaids, chambermaids, clerks, drivers, busboys, room boys, dishwashers, call center agents, and other lowly jobs, though decent. Filipinos have become servants in their own land! The government clearly failed to come up with opportunities that would make the Filipinos decently self-sufficient. Even agriculture is hopelessly neglected!

The number of scavengers that forage in the dumps for recyclable trash to be sold to junkshops, and even for bits of food did not dwindle a bit. Families relocated to the sites without basic facilities such as water, roads, and electricity are trekking back to the esteros where they were pulled out or find nocturnal comfort on sidewalks. Questions on where the budgets for habitable relocation sites went, are never answered. This government indifference is shown even by its inaction to anomalies regarding the unexplained plight of donations for victims of calamities, such as typhoon Yolanda.

Reliable mass transit system is one of the gauges for a country’s development, and which the Philippines is pitifully lacking. The aging Metro Rail Transit (MRT) and Light Rail Transit (LRT) systems are in a sorry and shameful state due to mismanagement, but which some sector claim as corruption. Every time the president speaks, promises are mumbled, to the point that Filipinos got tired of his verbal rattling. His spokesperson even shamelessly told Manilans not to rely so much on the train systems for there are options available such as buses and jeepneys. What happened then, to the ease and comfort promised by the government when the two elevated train systems were built?

With the onset of Pnoy’s departure from Malacaῆan Palace in 2016, he confidently presumes that he has delivered what have been expected of him as the president of this distraught country that wallows in poverty, unemployment and corruption. He must be dreaming!

Francis, Santong Patron ng mga Hayop…at ang bagong santo papa

Francis, Santong Patron ng mga Hayop
…at ang bagong santo papa
Ni Apolinario Villalobos

Ang santong si Francis ay patron ng mga hayop. At, ang bagong santo papa ang unang gumamit ng pangalan niya nang mahirang ito na pinuno ng simbahang Romano Katoliko.

Nang hagupitin ng bagyong Yolanda ang Tacloban, mga karatig nitong bayan at probinsiya, isa ang bagong santo papa sa mga unang nagpadala ng pakikiramay sa mga nasalanta. Natanim sa isipan ng santo papa ang masidhing pagnanasa na makarating sa Tacloban upang personal na makiramay sa mga tao.

Sa pagdating ng bagong santo papa, dapat lahat ng mga taga-Senado at Kongreso, pati mga opisyal sa gobyerno ay dumalo sa misang pamumunuan niya ang pagganap sa Luneta, Linggo, 18 January. Sa okasyong yon kasi, maliban sa mga tao, magbabasbas din ang banal na papa ng mga hayop, upang isakatuparan ang pagka-tokayo niya sa patron ng mga ito!

Maliban sa mga una kong tinukoy na mga hayop, dapat umatend din ang mga hayop na drug lords, drug pushers, human traffickers, illegal recruiters, manggagantso, etc. Hindi nila dapat palampasin ang pagkakataong once in a lifetime na pagbasbas ng isang santo papa sa mga hayop!

Dadalo din pala ako upang makinig ng mga awit na ginawa para sa kanyang pagdating, at upang mabasbasan din…

“Bahay namin ito…”

“Bahay namin ito…”

Ni Apolinario Villalobos

Nang bumili ako ng kendi sa isang babaeng nakaupo malapit sa isang kubol na puno ng mga itinambak ng balutan, ay napatingin ako sa dalawang batang lalaki na nagsisiksikan sa kapirasong espasyo sa ilalim ng habong na nag-iisang kumot. Ang isa ay nagbabasa ng libro na pang-elementarya habang nakahiga, at ang isa naman ay nagsusulat sa isang notebook. Napansin ako ng nagsusulat na bata at walang kagatul-gatol na nagsabing “bahay namin ito…” sabay ngiti. Nang tingnan ko ang babae, bahagya itong tumango. Nang tanungin ko siya kung ano niya ang mga bata, mga anak daw niya. Ang gulang ng babae ay kalalampas pa lang sa kuwarenta at ang mga batang halos magkasunod ang gulang ay nalaman kong sampu at labindalawang taon. Nang magtanong ako kung saan ang asawa niya, sabi niya ay namatay daw sa kasagsagan ng bagyong Yolanda sa Tacloban.

Nakitira daw sila sa pinsan niya sa di-kalayuang squatter’s area subalit hindi sila tumagal dahil nalaman niyang nagtitinda pala ito ng aliw sa isang beerhouse sa Airport Road sa Baclaran at naaasiwa siya tuwing magdala ito ng kostumer sa bahay. Ganoon ang style ng pinsan niya upang ang pang-hotel ay ibigay na lang din sa kanya ng kostumer. Kahit walang mapuntahan, nag-alsa balutan sila at hinakot ang mga gamit na pansamantalang inilagak sa tabi ng pader ng isang bakanteng lote. Kalaunan, dahil talagang walang mapuntahan, sinubukan nilang maglagay ng mga habong gamit ang ilang kumot. Ang ilang araw ay naging mga linggo hanggang inabot na sila ng halos isang taon sa lugar na yon. Nagtinda siya ng sigarilyo, kendi, mga biskwit at kape sa tabi ng kanilang “bahay”. Dala ang referral para sa transfer ng mga bata, naipasok niya ang mga ito sa isang paaralan na ang layo ay pwedeng lakarin.

Nang umagang yon, nagluluto ang babae ng paksiw na dilis na sasapawan niya ng talbos ng kamote. Nakita ko sa isang tabi ang dalawang balot ng tutong na kanin, na sabi niya nabili niya sa suking karinderya, hindi rin kalayuan. Noong una ay binibigay lang daw sa kanya ang tutong, subalit nahiya na rin siya bandang huli dahil palaging nagpaparinig ang anak ng may-ari ng hindi maganda. Ang tawag pa sa kanya ay Badjao. Tiniis na lang niya at nagbayad ng limang piso bawat balot ng tutong na marami naman. May nililinis daw siyang dalawang puwesto sa talipapa at maayos naman daw ang bayad sa kanya, at kung minsan ay binibigyan siya ng tirang isda, tulad ng niluluto niyang dilis nang umagang iyon.

Sa inasal ng mga bata sa kubol ay sumagi sa isip ko ang mga kasinggulang nila na halos ayaw pumirmi sa bahay. Sa halip ay mas gusto pang magbabad sa internet shop upang maglaro. Naalala ko rin ang isang kaibigan kong madalas magreklamo dahil sa taas ng kuryente gayong hindi naman pinapatay ang TV kahit walang nanonood. Minsan pa ay muntik na silang masunog dahil sa kaburarahan niya sa pag-iwan ng plantsang hindi binunot ang kurdon sa saksakan. Naalala ko rin ang mag-asawa na madalas mag-away dahil gusto ng babae ay palitan ang kotse nila ng mas bagong modelo kahit ang ginagamit nila ay wala pang isang taong nabili. At, ang isa pang sumagi sa isip ko ay ang kuwento ng kumpare ko tungkol sa hindi pagpipirmi ng asawa niya sa bahay dahil lakwatsera. Hindi man lang daw ito nagluluto, sa halip ay bumibili lang daw ito ng pagkain nila sa karinderya.

Noong pasko, natuwa ang mga bata sa ibinigay naming ilang pirasong recycled na mga notebook, mga lapis at ballpen, mga bag na second hand, at mga t-shirt na nabili sa ukay-ukay. Ang nanay naman ay tuwang-tuwa sa body bag na noon pa niya pinangarap na magkaroon dahil sa trabaho niya. Natuwa rin siya sa thermos na pandagdag gamit sa pagtinda niya ng kape. Kahit pangako pa lang, napaiyak ang babae nang marinig na pag-iipunan namin ang pamasahe nilang mag-iina pauwi sa Tacloban kapag bakasyon na ang mga bata sa klase, sa Marso. At, dahil hindi pa pala sila nakapasyal sa Luneta, ay isinabay namin sila sa isa pang pamilya na dinala namin pagkalipas ng pasko upang makaiwas sa dagsa ng namamasyal.

Hindi na nabura sa isip ko ang may pagmamalaki ng bata sa pagsabi na bahay nila ang kubol na may kapirasong habong, kaya tuwing ako ay papasok na sa bahay ko, nagpapasalamat akong may nauuwiang tirahan na ang bubong ay yero, may mga dingding, pinto, bintana…at may kubeta!

Pagkatapos ng Hagupit ni Ruby – sisihan at turuan na naman!

Pagkatapos ng Hagupit ni Ruby –

Sisihan at Turuan na naman!

ni Apolinario Villalobos

Hindi na nawala sa kultura ng gobyerno ang magturo at manisi kung may nangyaring kalamidad. Walang katapusang sisihan ang palaging nangyayari tuwi na lang matapos humagupit ang bagyo, tulad ng nangyari pagkatapos manalanta ang bagyong Ruby. At, ang Malakanyang naman ay walang ginawa kundi ang magtakip sa mga kakulangan ng ahensiyang pumalpak, sa halip na mangako ng masusing imbestigasyon upang mabawasan ang sama ng loob ng mga tao.

Ang sabi ni Ping Lacson ay dapat daw kasuhan ang mga kontraktor na nagpasimuno sa paggawa ng mga bunkhouses na pagkatapos gastusan ng malaki ay nasira din ng bagyong Ruby dahil sa kahinaan ng mga materyales na ginamit. Mga kontraktor lang ba? Paano ang mga opisyal ng DPWH na sangkot? Paano siya mismo na siyang “czar” ng rehabilitation? May kasabihang kapag ang isang tao ay nanduro o nagturo ng isang daliri sa kanyang kapwa, ang tatlo naman niyang daliri ay nagtuturo sa kanya! Kung maaalala, si Ping Lacson ang unang nagbunyag ng anomalya tungkol sa mahihinang klaseng materyales na gagamitin sa pagpagawa ng bunkhouses. Naging sikat agad siya sa mga diyaryo, radyo at TV. Marami ang nagpasalamat dahil nagsalita siya bilang isa sa magpapatunay na may korapsyon sa gobyerno. Subalit pagkatapos niyang makipag-miting sa pangulo, biglang kumambyo ang kanyang pananalita – underdelivery lang daw ng materyales ang nangyari – walang anomalya! Ang ginawang Master Plan sa rehabilitasyon, napirmahan after one year mula nang manalanta ang bagyong Yolanda!

Mabuti na lang at maagap ang media sa pagpilit na talagang may anomalya sa pagpapagawa ng mga bunkhouses, sabay pakita sa TV ng mga yerong ginamit na animo ay karton kung tupiin ng isang matanda at pamakuang kahoy na walang anuman nang kanyang baliin. Ipinakita rin ang mga coco lumber na animo ay panggamit lang sa kulungan ng aso, sahig na yari sa plywood, at mga poste na ang sukat ay angkop lang sa kulungan ng manok. Wala yatang TV sa Malakanyang at hindi nagbabasa ng diyaryo ang mga opisyal!

Tulad ng dati, maagap sa pagsalo ang Malakanyang sa pagsabi na kahit nasira ng bagyong Ruby ang mga bunkhouses, napakinabangan din naman kahit papaano, dahil “temporary shelter” lang naman daw talaga ang mga ito. Ganoon lang????!!!!Kung ganoon kalabo ang mga sinasabi ng Malakanyang, talagang walang mangyayari sa tuwid na daan na pinagyayabang ng pangulo ng bansa, dahil nangangahulugang dahil sa kalabuan ng paligid hindi ito matatahak ng maayos, at ang matindi ay hindi pa ito mahanap kung saan ba talaga!

Hindi naipapatupad ang rehabilitation policy na dapat ay maayos na hindi hamak kaysa dati ang mga gagawin. Ngayon lang nabunyag sa publiko ang patakarang ito. Mayroon pala nito, bakit hindi pinatigil agad ang mga proyekto sa simula pa lang nang makitaan ang mga ito ng anomalya? Bakit nagbulag-bulagan ang DPWH? May natapalan bang mga mata?

Ang tanong ng marami, ay hanggang kaylan ang “temporary” na sinasabi ng Malakanyang kung hanggang ngayon ay wala pang linaw ang rehabilitation program para sa Tacloban at karatig lalawigan na sinalanta ng bagyong Yolanda, dahil kapipirma lang nito ng Pangulo? Hanggang walang linaw kung saan magkakaroon ng permanenteng tirahan ang mga sinalanta ng bagyo, sa “temporary shelter” sila titira. At dahil sa kakuparan sa pagkilos ng gobyerno, baka magka-apo na lang ang nga bakwet sa mga bunkhouses, ay hindi pa sila nakakaalis dito!

Simple lang naman kasi ang dapat sabihin ng Malakanyang dahil malinaw na nakikita ang resulta ng ginawa ng DPWH at mga kontraktor nito: “paiimbistigahan natin ito upang matukoy ang mga taong maysala”…yong lang, wala nang iba. Subalit, hindi yata kayang masabi dahil ni isa sa mga tauhan nitong lampas ulo na ang mga kaso ay kinakanlong pa rin at pilit pinagtatakpan…hanggang ngayon!

At si Ping Lacson naman, sana sa pagkakataong ito ay magpakita ng maski kapiranggot na simpatiya sa mga nasalanta ng kalamidad sa pagmamatigas na magkaroon ng masinsing imbestigasyon upang maparusahan ang maysala. Aminin din niya kung may pagkukulang siya blang “czar” na ang papel ay tagabantay, tagapuna, tagagawa ng report na kung hindi pansinin ay sa media na lang niya ipalabas, para hindi iisipin ng taong bayan na wala siyang ginagawa.

Pinalala ng Report ni Lacson Ang Sama ng Loob ng mga Taga-Tacloban

Pinalala ng Report ni Lacson

Ang Sama ng Loob ng mga taga-Tacloban

Ni Apolinario Villalobos

Nakakalula ang inireport na impormasyon tungkol sa kabuuhan ng mga donasyon ayon sa Department of Finance, na umabot sa 199.48 bilyon pesos. Maliban pa rito ang nakakalat na iba pang donasyon na hawak ng iba’t- ibang NGOs. Pinuri ng iba’t ibang international organization ang ginagawa ng pamahalaan na rehabilitasyon ng mga nasalanta – ito yong mga organisasyon na inuutangan ng Pilipinas. Maalala na sa kabila ng makatotohanang paghihirap ng Pilipinas ay pinuri pa si Pnoy ng Asian Development Bank – isa sa pinakamalaking nagpapautang sa Pilipinas. Isa lang ang pinapahiwatig ng mga papuri sa Pilipinas – pwede na namang umutang! Kaya halos wala pa ngang nararating ang rehabilitasyon ng mga nasalanta ng bagyong Yolanda, at sa kabila ng hindi pa halos nagagalaw na mga donasyon, tinutulak na naman ang Pilipinas ng mga animo ay lintang nagpapautang na mga ahensiya upang lalong mabaon sa obligasyong pinansiyal ang mga Pilipino.

Ang sinasabi ni Lacson na inaadbans na alokasyon ng Tacloban mula sa Department of Budget and Management ay hindi dapat na isama sa mga donasyon na pangrehabilitasyon. Ang mga donasyon ang dapat na ginagamit at hindi ang regular na alokasyon mula sa gobyerno sa mga proyektong pangrehabilitasyon. Kung hindi makikibahagi sa mga donasyon ang Tacloban, saan gagamitin ang mga ito? Kung walang mga donasyon, may dahilan ang paggamit ng regular na budget, subalit meron nga. Bakit iniipit ng Malakanyang ang mga donasyon? Ang mababaw na sagot ng Presidente ay “nag-iingat” lang daw sila. Kaya pala inaprubahan niya ang Master Plan sa rehabilitasyon ng Tacloban na sinumiti ni Lacson, pagkalipas ng isang taon na hagupitin ito ng bagyong Yolanda! Talagang maingat!

Ang pinagmamalaki ng gobyerno na mga temporary na pabahay ay ginamitan ng mga materyales na mababa ang klase, kaya wala sa kalingkingan kung ihambing sa mga proyekto ng mga local at foreign NGOs, na permanente nang tirahan – pangmatagalan. Pinababayaran pa ng gobyerno ang “pabahay” sa loob ng limang taon, kaya sa mga interbyu, may mga taga-Samar na naglabas ng sama ng loob dahil baka hindi umabot ng dalawang taon ang bahay, gayong magbabayad sila sa loob ng limang taon!

Si Lacson ang unang nagbulgar ng katiwalian sa pagbili ng materyales ng mga temporary bunkhouses para sa mga nasalanta ng bagyo, subalit pagkalipas ng ilang araw, nakapagtatakang binawi ang report at sinabi na lang na under-delivery lang daw ang nangyari. Ibig sabihin, hindi nasunod ang mga nasa listahan, pilit pinagtatakpan ang isyu sa kalidad ng mga materials. Sa isang TV interview sa matanda na nakatanggap ng mga materyales, pinakita niya ang pagbali ng kahoy at pagtupi ng yero, nang walang kahirap-hirap!

Sa mata ng Pilipino, walang nangyari sa pagka-czar ni Lacson sa rehabilitasyon ng mga biktima ng bagyong Yolanda. Siya mismo ang umamin na limitado ang kanyang kapangyarihan na halos ay hanggang paggawa ng report lang. Dahil sa kawalan niya ng nagawa makalipas ng halos isang taon, naghanap siya ngayon ng mapapasahan ng sisi, at ang nakita ay ang mayor ng Tacloban. Paano niyang ipaliwanag ang katotohanang ang Master Plan na pinagmamalaki niya ay naaprubahan ng Presidente, pagkalipas ng isang taon mula nang manalanta ang bagyo? At, plano pa lang ang inaprubahan, na ibig sabihin, baka abutin pa ng kung ilang taon bago magkaroon ng katuparan dahil sa sobrang kabagalan ng pagkilos ng mga ahensiya ng gobyerno. At, ang pinakamasakit, sa ganoon katagal na panahon magtitiis ang mga nasalanta bago nila matamasa ang biyaya na dulot ng mga donasyon! At kapag inabot ng bagong administrasyon ang mga iniipit na donasyon…malamang na mananakaw na naman!

Para makumpleto ang pagpasa ng sisi kay Romualdez at todong makapaghugas ng mga kamay, binanggit na naman ni Lacson ang pulitika! Sa ginawa niya, ang bantayog ng kanyang imahe na nirerespeto ng maraming Pilipino dahil sa mga nakakabilib na ginawa niya noong “crime czar” siya, ay biglang gumuho!

Ang hiling ng mga taga-Tacloban nang paulit-ulit…huwag silang gamitin sa mga report na walang katotohanan. Mapagbibigyan kaya sila sa harap ng “kahalagahan” ng Tacloban bilang “model” ng isang matagumpay na rehabilitation program kuno ng gobyerno?

Kasabihan ng “Matatalinong” Pilipino

Mga Kasabihan ng “ Matatalinong” Pilipino

Ni Apolinario Villalobos

 

“Patay ang evacuees kung ilang araw na hindi mabigyan ng relief goods…sorry na lang.”

 

“Dahil kontra-partido ka, manigas ka…wala kang assistance na maaasahan.”

 

“Dapat palitan ang balot ng relief goods, para masabing nagtatrabaho rin kami.”

 

“Hangga’t kayang kumita sa isang project, lubus-lubusin na…dagdagan pa…oooppssss!”

 

“Huwag pakialaman ang aking mga kaibigan na inilagay ko sa pwesto.”

 

“Tiisin ang gutom kung tumaas ang presyo ng bigas, dahil susunod ang iba….sure yan.”

 

“Hangal na mga Pilipino…gustong bigas ay libre na, mabango pa!”

 

“Kung walang kamera at reporter, walang inspeksiyon ng palengke.”

 

“Mangisay kayo sa pagkain ng bilasang isda, pati karneng bocha dahil wala kayong pera.”

 

“Eh, ano kung may amoy ang bigas…importante, kumita kami.”

 

“Tiisin ang dilim kung naputulan ng kuryente…mangutang kayo pambayad sa MERALCO.”

 

“Bahala kayong umalingasaw kung naputulan ng tubig dahil walang pambayad.”

 

“Goodbye muna…biyahe kami sa Amerika…marami yata kaming nakurakot…inggit lang kayo.”

 

“Kung kapit-tuko ako sa pwesto, gumaya na lang kayo…eyebags, gusto nyo”?

 

“Mainggit kayo sa magandang boses ko…ganda pa ng goodbye song ko.”

 

“Kung ayaw ninyo ng matuwid na daan, ang San Juanico Bridge na lang ang itutuwid ko.”

 

“Hayaan na yang mga Tsino, darating din sila sa atin ng mapayapa…ang iba nandito na nga.”

 

“Hayaang hakutin ng Tsino ang black sand, iniihian at iniiputan lang naman dito sa atin.”

 

“Maganda ang kalbong bundok, walang gubat na mapagtaguan ang mga bandido.”

 

“Ang lumalabas ng bilibid para magpa-ospital, hindi kasama sa bilang ng kakain…tipid!”

 

“Kung hindi sana nabisto, nadagdagan pera namin ngayon….kung malasin nga naman.”

 

“Kung type mo ang buhok ko, magpa-highlight ka rin.”

 

“Oh, my God, may nakapuslit na naman sa ibang bansa…saan kami nagkamali…na naman?”

 

“Hindi ako ang nagturo sa kanya…accountant ako, hindi guro…pwede ba?”

 

“Akala ko hindi kaban ng bayan ang nabuksan ko…akala ko box ng make up…’di ko kasalanan.”

 

“Wala na akong pera, pati puri, dahil ako’y minus matris at obaryu na, ‘di na ako mabubuntis.”

 

“Yong nakita nyong mga alahas, sa 168-Divisoria ko lang nabili, pero imported galing Tsina.”

 

“Hindi ninyo ako magagalaw, lahing bayani yata ako…Joke! Joke! Joke!”