Ang Philippine National Police (PNP) ay may Mga Istasyon Ding Iskwater

ANG Philippine National Police (PNP)

AY MAY MGA ISTASYON DING ISKWATER

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang Philippine National Police (PNP) ay isa sa mga napabayaang ahensiya ng bansa mula pa noon subalit nabawasan kahit paano ang sama ng loob ng kapulisan nang umupo si Duterte…ganoon pa man, kailangan pa rin nitong tuparin ang kanyang mga pangako.  Ang unang napabayaan ay ang kanilang suweldo, pangalawa ay mga benepisyo, at ang pangatlo ay ang kalagayan ng mga istasyon.

 

Sa punto ng suweldo, maiibsan ang problema dito dahil sa pangako ni Duterteng dagdag, subalit kung tutuusin ay kulang pa rin dahil mas malaki pa ang kinikita ng ilang call center agents o mga nagtatrabaho sa mga BPO. Nagkaroon ng pabahay ang mga pulis-Manila na iniskwat naman ng mga KADAMAY members. Napag-alamang maliit lang pala ang sukat kaya halatang pinagkitaan lang ng mga tiwali o corrupt na mga opisyal dahil pinilit na ipagawa ang mga nakakalat na pabahay upang may batayan sa kickback o malaking komisyon. At, dahil hindi katanggap-tanggap ang sukat at uri ng pagkagawa ng mga unit, lumabas na hindi karapat-dapat ang mga ito sa itinakdang buwanang bayad,  napabayaan tuloy silang nakatiwangwang hanggang madiskubre ng KADAMAY kaya nagresulta sa iskwatan. Sa isang banda, parang “blessing in disguise” ang pagka-iskwat ng mga KADAMAY dahil nagkaroon ng mabigat na dahilan ang mga benepisyaryo sanang mga pulis upang hindi magpatuloy sa pagbayad sa mga para sa kanila ay mga “bulok” na mga housing unit…na tinawag pa nilang parang bahay ng aso.

 

Masuwerte ang mga sangay ng PNP sa mga bayan, lunsod o lalawigan na tinutulungan ng mga llocal government unit dahil may itinatalaga sa kanilang lupain o bahagi ng government center upang pagtayuan ng pasilidad para sa opisina at kulungan. Subalit, karamihan ng mga sangay, lalo na sa Manila, ang mga istasyon ay kalunus-lunos ang kalagayan – mga iskwater sa bangketa, sulok o di kaya ay mga bakante subalit pribadong lote kaya pagdating ng panahon ang iba ay nadi-demolish. Dahil sa kanilang kalagayan, kawawa ang mga pulis, lalo na ang mga detinadong suspek na nagsisiksikan sa kulungan. Isa siguro sa mga dahilan kung bakit malambot ang kalooban ng ilang pulis sa mga taong natutulog sa bangketa at mga iskwater ay dahil nakikita nila ang kanilang sarili sa mga taong nabanggit.

 

Pagdating naman sa mga benepisyo, ang isang bagay na dapat pagtuunan ng pansin ng gobyerno ay kung paano magiging mas epektibo ang mga pulis bilang tagapagpatupad ng batas. Magagawa lamang ito kapag mabilis ang kanilang pagkilos. At, ang malaking tulong para diyan ay pagkaroon nila ng sasakyang motosiklo man lamang na sana ay iisyu sa kundisyong 50-50 o ang halaga ay paghahatian ng PNP at pulis na makakatanggap, subalit sa kundisyon pa ring babawiin nang walang refund sa pulis kapag nagkasala ito habang aktibo sa serbisyo.

 

Mula pa noong panahon ni Diosdado Macapagal ay isyu na ang mga nagsisisiksikang kulungan at mga presintong iskwater sa mga bakanteng lote at bangketa, subalit walang ginawa tungkol sa mga ito. Idagdag pa diyan ang kakarampot na mga suweldo noon kaya hindi maiwasan ng ilang pulis na mangupahan ng maliit kuwarto sa mga iskwater na lugar upang magkasya ang kanilang suweldo. At ang resulta pa ay ang hindi maiwasang maging korap ng ilan sa kanila na naakit na gumawa ng masama upang madagdagan ang kinikita. Sa masamang palad ay nagkaugat ng malalim ang mga “sideline” tulad ng pagba-body guard sa mga mayayamang negosyante kung off-duty na sila at ang pinakamasaklap ay ang pagbenta ng mga tinaguriang “police ninja” o ng mga “asset nila ng bahagi ng mga drogang nakumpiska.

 

Sana ay pagtuunan ng pansin ni de la Rosa habang nakaupo si Duterte ang paglagay sa tamang kaayusan ng lahat ng mga presinto sa buong bansa. Magagawa lamang ito kung i-review niya lahat ng mga kinatitirikan ng mga presinto at ang kalagayan ng mga kulungan. Pagdating naman sa aspeto ng kulungan, maaari siyang makipag-coordinate sa DILG at Bureau of Corrections (BUCOR) nito upang magkaroon ng “synchronization” ang kanilang mga proyekto dahil magkakapareho lang, at nang sa ganoon ay madaling mag-justify ng budget para sa kanila.

 

 

The “Other Side” of Divisoria (Manila, Philippines)

The “Other Side” of Divisoria (Manila, Philippines)

By Apolinario Villalobos

 

While Divisoria has always been known as the shoppers’ Mecca, especially, during Christmas, there is” another side” of it which I do not want to present as an image of poverty but that of perseverance, patience, and honest endeavor. This is the “other Divisoria” which many people just refuse to see as it might cause them to puke! The accompanying photos show how these honest Filipinos contentedly strive to live in sheer honesty.

 

The skeptics always say, “it is their fault for going to Manila and suffer deprivation”. These hypocrite skeptics have  TV, radio, and occasionally read newspapers, so they should know that the provinces from where these people who are eking out an honest living on the “other side” of Divisoria, are infested with NPAs, Abu Sayyaf, opportunistic landlords, and loan sharks. For the arrogant, the world is just for those who can afford to live decently. On the other hand, as these skeptics have not endured days of hunger, they may not understand how it is to make a difficult decision to live a hand-to-mouth life in Manila by scavenging in garbage dumps, rather than die of hunger and be in constant fear for dear life in the province.

 

It is true that the slums have been in existence for many decades now, but there would be no slums had the government ever since the time the nation has become independent, did not get infested with corrupt lawmakers and officials. The slums have been around since the time that deprivation and exploitation have been propagated by learned Filipinos who found their way in the halls of Congress and Senate, as well as, agencies, even at the helm of the government. Unfortunately, the seed of exploitation has grown into an uncontrollable proportion today, making corruption as wrongly and unfairly viewed to be always a part of the Filipino culture.

 

The striving people from the slums near Divisoria, and other districts of Manila, in this regard, may be viewed by the arrogant as akin to dogs and cats, because of their many children, oftentimes making them utter unsavory remark, such as, “they know they are poor, yet, they keep on having children”.

 

How I wish these skeptics can also openly, make biting remarks –

• to the corrupt politicians and government officials, such as, “they graduated from prestigious universities and colleges, yet, they do not know what is right or wrong”

 

• to the filthy rich, such as, “they have plenty of money, yet they can’t even throw a piece of bread to a beggar”

 

• to the stiff-necked Catholic priests, pastors, and other religious ministers such as, “they are supposed to be representatives of the Lord, but they can’t afford to take a look at the spiritually hungry”

 

Finally, compared to the disgusting hypocrites, loan sharks, corrupt government officials, arrogant “religious ministers” and conscienceless rich, who are supposed to be learned and intelligent, the people who honestly make a living such as those who belong to the “other side” of Divisoria, are worthy to be called creatures of God – true human beings…slum denizens who are viewed by aforementioned with utter repugnance.

 

(This blog will definitely, not hurt those who do not belong to the mentioned “classes” of loathsome Filipinos.)

 

 

Though how Progressive a Country is, there will always be Poverty because of Corruption

Though how Progressive a Country is, there will always be

Poverty because of Corruption

By Apolinario Villalobos

 

Perfection should be ruled out in the reckoning of a progressive country, because there will always be poverty due to corruption somewhere in the system of governance. In other words, the glitter of progress cannot hide poverty. For ultra-progressive countries, the signs may be insignificant as they try to blend with the glamour of urbanity. But in other countries, especially, the third-world, the signs are very prevalent, so that there is always a massive effort to cover them up occasionally, literally, as it is done every time there are special occasions such as visits of foreign dignitaries. This practice is successful in the Philippines.

 

Practically, poverty is the shadow of progress, and literally, too, as where there are looming high-rise buildings that are pockmarks of progress, not far from them are slums or homeless citizens who huddle together under bridges and nooks. These are misguided citizens who flock to the cities after selling their homestead, that have been farmed for several generations, to deceitful land developers, at a measly price. These are the urban squatters willing to be relocated but found out that the promised “paradise” do not even have a deep well so they go back to their sidewalk “homes”. These are contractual workers who have no job securities as they earn only for five to six months, after which they leave their fate to luck while looking for another job.

 

How does corruption ever be involved in the sad fate of the exploited? Simply, by the government’s negligence  in providing decent relocation sites with job opportunities and basic facilities to those uprooted from their city abodes for more than so many years; by its cuddling of the spurious contractualization perpetrated by greedy employers; by its failure to guide and protect the rights of farmers who sell their rice fields to subdivision developers at measly prices that are not even enough to sustain them for six months; by its failure to provide the citizens with the basic necessities as funds are allowed to be pocketed by corrupt officials; and practically by looking the other way despite the availability of laws against vote buying.

 

Third- world country leaders should stop using the word “progressive”, but instead they should use “surviving” to describe their respective economy. If a country’s economy cannot sustain, much less, provide a “comfortable life” to majority of its citizens, then it is still “ailing”…hence, expect poverty to be trailing behind, just a few steps away from the pretentious allegations!

 

 

 

Ang Pagtulong sa Kapwa

Ang Pagtulong sa Kapwa

Ni Apolinario Villalobos

 

Hindi na kailangang lumayo pa upang makatulong sa kapwa, sa makatotohanang paraan. Sa mga tinitirhang subdivision, kung minsan may mga “nangangalakal” na mga bata, ang iba nakapaa dahil ang tanging isang pares ng tsinelas ay pinag-iingatan upag magamit sa pagpasok sa eskwela. Hindi na nila kailangan pang tanungin kung gusto nila ng damit, o sapatos na pampasok sa eskwela, o ng isa pang pares ng tsinelas, o kung nakakain na. Masaya na sila kung abutan ng lumang tinapay o binalot na kaning lamig o ilang pirasong piniritong isda o ilang dakot na bigas.

 

May pinuntahan akong party minsan, at habang nagkakainan na ay may kumatok sa gate na mga batang “nangangalakal” upang humingi ng plastik o kung anong pambenta sa junk shop. Tinawag ng kaibigan kong maybahay ang kasambahay at nagsabing, “oh, yong nakatabi na sa tabi ng lababo, balutin mo yong iba at ibigay mo sa mga bata, siguraduhin mong may matira para sa mga aso ni Mareng……..”, na-shock ako dahil ang ibibigay pala sa mga bata ay mga itinabing pagkain para sa aso. Palagay ko hindi naman siguro panis o mga buto-buto, pero ang ituring niya ang mga bata na animo mga aso ay hindi maganda. Ano ba naman yong papasukin ang mga bata at pakainin maski sa garahe, eh di, talagang bukal sa kalooban niya ang ginawang pagtulong, hindi yong parang naghagis siya ng buto sa aso.

 

Kung walang nakakadayong “nangangalakal” sa ibang subdivision dahil sa umiiral na istriktong patakaran, may makikitang ganito sa labasan, nagtutulak ng kariton. Yong ibang pwedeng tulungan ay nakatira sa mga bangketa, nadadaanan ng iba sa atin at hindi binibigyan ng pansin. Ang iba namang pwedeng abutan ng tulong ay mga batang nagbebenta sa palengke upang kumita ng babaunin sa eskwela, o pambili ng mga gamit sa eskwela, o di kaya ay makatulong sa magulang. Pwede silang gawing regular na beneficiaries ng tulong.

 

Ang mga nakikita sa TV na kalagayan ng mga iskwater ay pangbukas lamang ng ating mga mata at isip tungkol sa talamak na kagutuman sa ating bansa. Maraming gustong tumulong subali’t hindi kasanib sa anumang grupo o NGO na tumutulong sa mga taong ito. Hindi na kailangang sumali pa sa ganitong grupo ng isang tao na may balak na tumulong sa makatotohanang paraan. Kaya ko nabanggit ang tungkol sa mga “nangangalakal” sa mga subdivision ay upang ipaliwanag na pwede namang tumulong kahi’t mag-isa, at hindi na kailangang lumayo pa upang gawin ito. Yong mag-abot ng tulong ng diretso sa mga humihingi ay sapat na kung gagawing may katapatan at bukal sa kalooban.

 

May mga ahensiya o non-government organization (NGO) tulad ng Red Cross at mga Foundation ng malalaking kumpanya na epektibo sa malawakang pagtulong, yong abot ang libu-libong nangangailangan, bagay na hindi kayang gawin ng ilan kahi’t na nagsisigaw ang puso nilang gawin ito. Inuulit ko ang pagtukoy sa malawakang pagtulong na hindi pwedeng gawin ng ilan lamang lalo pa ng mga nag-iisa. Isang halimbawa ay ang maliit naming grupo (apat kami) na pumipili ng ilang pamilyang matutulungan sa abot ng aming makakaya, at ang mahalaga, hindi kami nagpapakilala. Ipinapakita namin sa kanila na hindi rin kami iba sa kanila, na may mga pangangailangan din, at ang ibinabahagi namin o sini-share ay “extra” lamang naming pera. At kaya ko ibinabahagi ang karanasan namin ay upang bigyan ng ideya ang mga makakabasa na kaya rin pala nilang gawin ang ginagawa namin…wala nang tanungan pa ng kung anu-ano.

 

Simple lamang ang makatotohanang pagtulong sa kapwa:

-huwag mong garapalang ipakita na nakakaangat ka sa mga tinutulungan mo

-kung ang pagtulong ay ginagawa sa mga lugar na hindi ka naman kilala, huwag kang

magpakilala at magsuot ng mga simpleng damit lamang

-huwag mag-selfie kasama ang mga tinulungan mo, maski pang- souvenir

-kung sa palagay mo ay sapat na ang ibinigay mong tulong sa isang tao o pamilya,

kalimutan mo ang ginawa mo sa kanila, at maghanap ka ulit ng ibang matutulungan

 

Huwag maging plastik kung tutulong sa kapwa. Dapat may katatagan ang adhikaing ito sa abot ng makakaya. Hindi maambisyong kinukunan pa ng litrato upang ipagyabang sa iba. Dapat kasing- tigas ng bato ang layunin upang hindi basta-basta madudurog ng mga pangugutya dahil sa “liit” ng tulong na inaabot. Alalahanin nating ang bato ay tumatagal kaya libong taon man ang nakalipas, may mga “dokumento” pa ring inukit dito noong kahi’t hindi pa ipinanganak si Hesus, na hanggang ngayon ay buhay pa…subali’t ang plastik ay nalulusaw ng init, at lumalambot sa tagal ng panahon.

 

Sa mga taong talagang walang panahon, o walang kayang iabot dahil sa matindi rin nilang pangangailangan, okey na rin ang ipagdasal nila na mabigyan pa ng lakas ang mga taong gumagawa nito at sana ay dumami pa ang mga donors ng mga charitable Foundations at NGO’s.