Ang “Cremation”

ANG “CREMATION”

Ni Apolinario Villalobos

 

Nahahati ngayon ang mga Katoliko dahil sa isyu ng “cremation” na ang kautusan ay galing sa Vatican. Bawal nang i-cremate ang bangkay ng Katoliko upang ang abo ay maiuwi sa bahay o mapaghati-hatian ng mga naiwang mahal sa buhay at gawing pendant o palawit ng kuwintas. Dapat ay ilagak sa sementeryo o sa columbarium na pinapagawa ng mga simbahan ngayon. Panibagong negosyo kaya ito ng simbahang Katoliko? Sa mga sementeryo namang pampubliko ang mga patung-patong na mga “apartment” ay umaabot na sa sampung palapag kaya kailangang maghagdan pa ang mga namatayan upang makapagtirik ng kandila. Ang lalong masaklap ay ang maaaring pagkaroon nila ng “stiff neck” dahil sa katitingala sa “apartment” ng kanilang patay  na nasa bandang itaas, upang masigurong hindi mahipan ng hangin ang kandila!

 

Walang sinasabi ang Bibliya tungkol sa cremation o pagsunog sa bangkay. Ang pinaniniwalaan ng mga Katoliko ay tungkol sa “resurrection of the body” kaya dapat buo ang bangkay kung ilibing. Pero, ang tanong: mabubuo ba uli o mare-“resurrect” ang naagnas nang bangkay pagdating ng “araw ng paghukom”, kung totoo mang meron nito? Hindi kaya magkakagulo dahil ang mga bangkay na naging lupa na ay magkakapormang katawan na naman at maglalakad sa ibabaw ng mundo?

 

Sa panahon ngayon, ang magagastos sa “disenteng” pagpapalibing ay halos umaabot na sa 100 thousand pesos. Samantala, kung ipa-cremate lang ang bangkay, hindi pa aabot sa 50 thousand pesos ang magagastos, at dahil maiuuwi ang abo ay araw-araw pang madadasalan. Ang mga kaanak na nakatira sa malalayong lugar ay maaari pang makapag-uwi ng ilang kurot ng abo upang magamit na pendant kaya kahit hindi na sila mag-uuwian kung araw ng mga patay ay okey lang. Ano ngayon ang praktikal?

 

Ang nakasaad sa Lumang Tipan (Old Testament) ng Bibliya ay ang paglibing agad ng bangkay bago lumubog ang araw na sinusunod ng mga Muslim dahil nakalagay din ito sa Koran. Subalit sa kapanahunan ni Abraham, nauso ang pagburol ng bangkay upang paglamayan na ang tagal ay depende sa yaman ng namatayan. Ibig sabihin, nagkakasalungat ang nakalagay sa Bibliya. Noon ay malawak pa ang mga bakanteng lupa na pwedeng paglibingan ng mga patay at kahit sa kuweba ay pwede na, subalit ngayon ay hindi na dahil kahit ang taong buhay ay nakikitulog na rin sa ibabaw ng mga nitso!

 

Batay sa kasaysayan ay talagang ginagawa ang pagsunog sa bangkay, subalit ito ay gawain ng mga pagano. Para consistent ang simbahang Katoliko, dahil halos lahat naman ng ginagawa nito ay hango sa tradisyong pagano, sana ay hayaang magdesisyon ang namatayan kung iuuwi sa bahay ang abo o ilalagak sa columbarium ng simbahan. Wala naman daw kaparusahang kaakibat ang utos ng Vatican dahil wala naman itong paraan upang malaman kung sinunod o sinuway ang kautusan. Kung ganoon ay bakit pa naglabas nito kung inaasahan din lang na masusuway ng maraming Katoliko na may praktikal na pananaw sa buhay? Kung ang kasagraduhan nga ng kasal ay nasisira, ang tungkol sa cremation pa kaya? Pati mga dokumento ng kasal at binyag ay napepeke na rin dahil sa kagalingan ng makabagong teknolohiya, kaya ano pa ang silbi ng pag-iingay na ito ng Vatican tungkol sa kung ano ang dapat gawin sa bangkay na wala nang silbi dahil ang sinasabing kaluluwa na bigay ng Diyos ay nakawala na mula dito?

 

Ang may pinakamakabuluhang magagawa ng Vatican ay ang pagbigay ng pansin sa “day off” ng mga pari tuwing Lunes kaya bawal ang pagpabendesyun ng patay sa simbahan sa araw na yan, at ang ginamit na dahilan ay upang makapagpahinga kuno ang staff ng kumbento, ganoong silang mga pari mismo ang may gusto nito. Ilang staff ba ng kumbento ang magsusulat sa record book o maghahanda ng mga forms para pirmahan ng namatayan? Ilang pari ba ang magmimisa at magbabasbas ng patay? Kung isa lang naman, ay bakit hindi gumawa ng magkahiwalay na iskedyul ng day- off para sa parish priest at assistant niya, pati sa mga staff ng kumbento upang sa loob ng isang buong linggo ay palaging may nagbabantay sa kumbento at may pari din? Dahil sa “day-off” na yan, para na ring pinapatigil ng simbahang Katoliko ang pag-inog ng mundo ng mga miyembro nila ng isang araw sa loob ng isang linggo!

 

Hindi pwedeng sabihing “tao lang sila at kailangan ng pahinga”, dahil dapat ay alam nilang ang pinasok nilang propesyon ay “spiritual” kaya nangangailangan ng sakripisyo. Kung mahina ang katawan nila sa ganitong uri ng propesyon, maghubad sila ng sotana at pumasok sa ordinaryong trabaho sa opisina o kung saan man….lalo na ngayong naglilipana ang mga Call Centers!

 

Bakit Hindi Pwedeng Paghiwalayin ang Ispiritwal at Materyal na mga Bagay sa Tao

Bakt Hindi Pwedeng Paghiwalayin

Ang Ispiritwal at Materyal na mga Bagay sa Tao

Ni Apolinario Villalobos

 

Kaipokrituhang sabihin na dapat paghiwalayin ang mga bagay na ispiritwal at materyal sa buhay ng tao. Ang dalawa ay mga bahagi ng tao. Sa isang banda, maaari lamang mangyari ito – ang paghiwalay ng ispiritu ng tao sa kanyang katawan kung siya ay patay na. Ang tinutumbok ko rito ay mahirap ipaunawa sa isang tao ang mga salita ng Diyos kung siya ay gutom. Ang taong kung ilang araw nang gutom ay kadalasang nawawala sa sarili o di kaya ay hinihimatay dahil sa kahinaan ng katawan, kaya paano niyang mapapakinggan ang mga salita ng Diyos? Paanong mapapalakad ang isang tao patungo sa simbahan o religious rally kung nanghihina ang kanyang mga tuhod dahil sa gutom at upang matiis ay namimilipit na lang sa isang tabi? Common sense lang…dapat busugin muna ang katawan ng tao bago siya magkaroon ng hinahon nang sa ganoon ay pwede na siyang makinig ng mga salita ng Diyos dahil hindi na maingay ang kanyang bituka!

 

Ang hihilig magsabi ng mga pastor o pari o kung sino mang hangal na “okey lang basta busog ang ispiritu ng tao ng mga salita ng Diyos kahit gutom ang katawan”. Sila kaya ang gutumin ng ilang araw? Masasabi pa kaya nila ang mga kahangalang linya na nabanggit?…o di kaya ay makakaya pa kaya nilang magbukas ng bibliya dahil nagkakanda-duling na sila sa gutom?

 

Hindi dapat ipangalandakan ng mga “spokespersons” ng mga simbahang Kristiyano ang ginawa ni Hesus na pag-aayuno ng 40 na araw sa disyerto. Sabihin mang totoo ito, dapat hindi i-encourage ng simbahan ang pag-aayuno nang ganoon na lang. Dapat ay may kasamang pasubali na ang gagawa nito ay mag-ingat o magpakunsulta muna sa doktor.

 

Ang pinagpipilitan ko dito ay: dapat hindi gutom ang katawan ng tao kung siya ay makikinig sa salita ng Diyos. Dagdag pa rito, dapat makialam ang mga simbahan sa mga isyu na magiging dahilan ng pagkagutom ng mga tao, tulad ng kapabayaan ng DSW na mas gusto pang mabulok ang mga inabuloy na pagkain para sa mga sinalanta ng kalamidad, kesa ipamahagi agad. Dapat din silang makialam sa pamamagitan ng pagpuna sa mga kurakot sa pamahalaan. Hindi sila dapat dumistansiya sa mga problema ng mga kasapi nila pagdating sa kahit isyu man lang ng pagkain. Kapag patuloy silang hindi makikialam ay para na rin silang buwitre na nakatanghod sa isang tao habang ito ay unti-unting namamatay dahil sa gutom!

 

Kung sasabihin ng mga pilosopo na bawal makialam ang mga simbahan sa mga bagay na nabanggit dahil ito ang nakasaad sa Saligang Batas….aba, eh di dapat ay wala na ring eleksiyon dahil ang pagboto sa mga kandidato ay isang paraan ng pakikialam ng mga simbahan sa pulitika sa  pamamagitan ng mga kasapi nila!

 

Dahil lahat ng mga kasapi at opisyal ng lahat ng simbahan maliban na lang sa mga sektang hindi naniniwala sa eleksiyon, ang nagluklok sa mga opisyal sa pamahalaan, may karapatan silang magreklamo kung ang mga ito ay nagkamali, lalo pa at naging korap. Ang ibang sekta ay may mga programa sa radio at TV. Bakit hindi gamitin ang mga ito sa pagpuna sa mga korap na mga opisyal upang sila ay “masindak”, sa halip na puro na lang mga linya sa bibliya ang inuulit ng kung ilang libong beses ng mga nagsasalita na may kasama pang sigaw at kumpas, at paninira ng ibang sekta?

 

Ang payak kong interpretasyon sa nakasaad sa Saligang Batas na bawal ay ang pagtakbo ng mga opisyal ng simbahan para sa anumang puwesto sa gobyerno. Dapat unawaing may obligasyon ang mga opisyal ng mga simbahan na tumulong sa mga tao upang sila ay iligtas mula sa anumang kapahamakan habang sila ay nabubuhay sa ibabaw ng mundo….hindi lang mula sa hatak ng demonyo!

The Passage to the Other Life…if indeed, there is one

The Passage to the Other Life

…if indeed, there is one

By Apolinario Villalobos

My experience of a “near- death” was when I rolled down Mt. Hibok-hibok resulting to a series of bumps that my head suffered from the boulders. What I felt was a floating sensation while I was enveloped by a blinding light. I did not see the light at the end of a tunnel as other near-dead claim. When I came to, I found out that it happened in split second…so fast that I did not feel so much physical pain. What pained was my pride.

There are stories about spirits of those who encountered sudden death that still linger at the site of accident. There are also stories of those whose spirits still cling to their worldly wealth. Still, there are stories of those who died without taking the Sacrament of Extreme Unction, so that their spirit kept roaming around to seek help by way of prayers. And, finally, the spirit of those who died without talking to their adversaries to seek forgiveness, are said to be lingering in limbo, waiting for dispensation.

The belief in the afterlife is not universal. Some religions do not advocate such, while some even claim rebirth in another body, or reincarnation. Some religions do not believe in hell, hence, for them there is no heaven, too. But some believe in such two eternal destinations of spirits.

Whatever is our belief, it should be noted that there are just two things that we can do in this world: to do good or to do bad. The universal view is that if we do good, we make others happy, and if we do bad things, we make others suffer. It is important therefore, that we leave the world with a clean record, by seeking clemency for our wrong deeds while we are still gasping for breath, so that others will not remember us for our bad deeds.

i

Painful Ironies of Life

Painful Ironies of Life
By Celso Dapo

What cruel irony do Circumstances play,
On land and people, before Thanksgiving Day?
When men claiming Honor can feast sans shame
Having sold the Nation’s Soul, like it was just a game.
I grit my teeth at the undeserved defeat,
Compelled to take the hurt and strain in pain.
In shame the head perched flaccid and downbeat,
Because I cannot dare to express disdain.
Looking to other shores where Pilgrims landed,
Envying enlightened folks engulfed in pride redeemed.
How lucky for America to have Barrack Obama.
While we, still the Indio –
…can only have Arroyo!

Solitude

Solitude

By   Apolinario    Villalobos

 

In    solitude      you    hear    your    mind

Choked       with    voices   –

Some      gruff,    some       nice

You    are   not   yourself

While    adrift    in   silence

That   seems    to    tear    you    apart.

Clouds    you    see

Even    with   closed    eyes

Wafting   in    the   gentle   breath

You    let    out    with    a   heavy    sigh.

In     solitude     you     see    yourself

With    an   aura    of   colors   –

Some     dense,     some   calm

You    are    not   yourself

While   shrouded     in     hues

Which     seem    to   melt   you   down.

The    breeze    you   feel

Though    with   fingers    numbed

Caressing     your    soul    that    quiver –

But    keep      from      breaking    apart.             

 

Understanding Death

Understanding  Death

By Apolinario Villalobos

 

For  some groups, death is a passage to another life.  Others   aver   that   it is a state of   just   being asleep.  The rest,   maintains   that  it  is nothing   but  just  the “return of the body  to dust”.    Rather   than   be confused as to what it really is,as I might be  branded as a heretic,  I would rather dwell on its effects.

 

Death checks the population  explosion.  Can you imagine if nothing on earth dies? Can you imagine if predators will not prey on animals belonging to the lower strata of wild life? Can you imagine if trees in the forests are left to creep towards all directions? Can  you  imagine  if people of  different  races  do not die  of hunger, disease or war? Death, aside from natural calamities is an important segment  of  a cycle that regulates  the “balance” of life on earth.  

 

Death creates heroes.  One has to die to become a hero.  If Jesus   had  not died  on the cross, would he be considered a hero and redeemer   among   Christians?  Even  the early Jews  were divided as to how to  treat him. The messiah expected by some of  them  was  a warrior who will deliver them from the hands of  their oppressors, and not a preacher. He was not  even popular in his birthplace, so he decided to go to other places to be able to preach.  But, it’s a good  thing that he had his disciples who  later spread  his teachings.  Just like Jesus, Muhammad,  the  founder  of  Islamic  faith faced  great odds before his teachings  were accepted.   His  tribe  even  rejected  him,  forcing  him to go  Madinah  (known as Yathrib, later, Medina), after 13 years of persecution.  It   was  after  he died  that his teachings  were appreciated.  Both  died  not only as  heroes  but  spiritual  leaders  whose acts  are  sincerely  emulated  by  their  adherents.

 

If  Ninoy Aquino  is living today, would he be considered  a hero by Filipinos?   Among  those  that  his detractors used against him when he was alive was his being a staunch  supporter  of Communism in the Philippines. Then,  there’s  the Hacienda  Luisita  that  haunted  even his  wife, Cory, up to her deathbed.  With the kind of politics that   the Philippines has,   Ninoy  Aquino could have become  just  like any other politicians trying to survive the squabble in the political arena and thrashes  of opponents,  in his case, the  issues on his ideology and Hacienda  Luisita.  His death was caused by a “persecution”, because just like Jesus, he was a threat to the one in power.  And, because of that, he became a hero among Filipinos who got tired of dictatorship.  

 

Some Filipinos today who are traumatized by the scandals in the government, are wishing  for   the  “resurrection”  of  Marcos whose administration is now being compared   to  those   who  assumed  the  presidency after his death.   They  say, though,  with a tinge of joke, that  during  the time of Marcos, corruption  was “regulated”,  unlike today that  those in the government,  down to the  drivers and  messengers,  can  freely  dip their  hand  in the coffer of the government, even  for a flimsy excuse.  Some  groups are in fact, considering Marcos a hero, because, without him, there would have been no cultural center complex,  the  Philippine General Hospital  would still be the same dilapidated and cramped  building  that  survived  WWII, there would have been no kidney, lung and heart centers, etc., etc. etc.

 

There are still living political icons with significant accomplishments, but they are relegated on the sidelines.  They have authored books, pages of which are regularly flipped by students,  professionals, and government  officials  for important  information.  There are many Filipinos who excel in the fields of literary, arts, science,  sports , architecture and  technology.  Some of  them  are referred  to as “living heroes”, but the reference  is with quotation marks  which  only death can erase.

 

Death  unites  families and  friends.  Members   of  families   whose   homes   have   been  broken  by misunderstandings   that   only   they know,   come   together   when   one   of   them    dies,   usually during the wake.   Classmates  who for decades  have  no idea  how  to get  in touch  with  each other  suddenly  find  themselves  having a  reunion  at  the wake  of a  classmate  who passed away.  Long  lost  friends  and  relatives surface  during   a   wake.  A  morbid  joke  about  the need  for  a loved  one  to  die before  another  reunion  can  be  had,  oftentimes  draws  laughs  during this  occasion.

 

A   death   in the  family  is  hard  to accept.   That  is    the   traditional  fact.  Sorrow   should   permeate   the air  while  wake  is  being  held.  Those   who   come  are  expected to  shed  a tear.  But  today,  there  are  bereaved  families  who  even  rent  a  videoke  unit  to lend  a festive  air to the occasion.  Reason   given   is  that,  it  is the  last wish  of the  departed.

 

For some,  death  is  not easy  to accept ,  especially, by  those  who  have  amassed  wealth.  They  cannot  just  take  the  idea  of  leaving  behind  the fruit  of  their  labor.  On  the other  hand,  death  means  financial  opportunity  for  some  people  –  those who  work  conscientiously  long  hours  in  funeral  parlors.