Mga Diretsahang Usapin tungkol sa Panlabas na Kaanyuan at Imahe ng Tao

Mga Diretsahang Usapin tungkol sa

Panlabas na Kaanyuan at Imahe ng Tao

Ni Apolinario Villlalobos

Sa diretsahang salita, ang isang ugali ng ibang Pilipino ay ang pagtingin sa panlabas na kaanyuan ng kapwa. Ibig sabihin, maganda lamang ang pakisama nila sa mga kaibigang mamahalin ang kasuutan, may kotse, maganda ang bahay, at lalo na kung may mataas na katungkulan sa trabaho kaya napapakinabangan nila.

Akala ko noon ay gawa-gawang mga kuwento lamang ang naririnig ko tungkol sa mga taong retirado na dating may mataas na tungkulin sa mga kumpanya, na kung pumasyal sa dating opisina ay halos wala nang pumapansin. Karaniwan sa mga retirado ay gustong maaliwalas ang pakiramdam kaya naka-walking shorts lamang at t-shirt kung mamasyal, ibang-iba sa long-sleeved na barong tagalog o long-sleeved polo shirt with matching necktie noong nagtatrabaho pa sila. Ang pinaka-“disenteng” damit na presko para sa kanila nang mag-retire na ay maong at polo shirt lamang. Dahil sa pagbabago sa kanilang pananamit, nagbago na rin ang pagtingin sa kanila ng ibang mga dating kasama sa opisina, makita man sila sa labas o di kaya ay sa hindi nila inaasahang pagdaan sa dating opisina.

Ang isa kong nakausap namang kare-retire lang ay bumili pa ng kotse ganoong halos ay igagarahe lang pala. Ang sabi niya, mabuti daw yong may nakikita sa garahe niya para hindi isipin ng mga kapitbahay na naghihirap na siya, dahil wala na siyang trabaho. At upang ma-maintain din daw niya ang image niya bilang executive sa dating pinapasukan kung siya ay maalalang maimbitahan kung may okasyon. Bandang huli ay nagsisi lang siya nang madagdagan ang maintenance drugs niya para sa cholesterol at diabetes, kaya lumaki ang kanyang gastos lalo na at hindi naman umabot sa sampung libo ang kanyang pensiyon.

May isa namang nagkuwento na dating nagtrabaho sa sa isang airline. Proud daw sa kanya ang mga kamag-anak  at mga kaibigan niya. Subalit nang mag-resign siya, ang iba sa kanila ay umiba rin ang pagtingin sa kanya. Yong isa niyang kaibigan ay nahuli daw niya mismo sa bibig kahit pabirong sinabi nito na wala na raw siyang pakinabang. Noon kasi ay naikukuha pa niya ang pamilya ng kaibigan niya ng discounted tickets sa mga travel agents kung mag-abroad sila, at nakakagawa din daw siya ng paraan kung may problema sila sa booking upang hindi ma-bump off.

Kung lumabas ako ng bahay, mas gusto kong naka –walking shorts at nakasuot ng t-shirt dahil pawisin ako. Nang minsang may nag-text sa akin upang mag-imbita sa isang kilalang restaurant, sinabi kong hindi pwede dahil sa suot ko. Sabi niya okey lang dahil wala naman daw dress code sa nasabing restaurant, kaya pumunta na ako. Nasa restaurant na ako nang malaman kong may iba pala siyang bisita. Sa simula pa lamang, naramdaman ko na ang malabnaw na pagpansin nila sa akin dahil siguro sa suot ko, kaya animo ay tanga akong nanahimik lamang habang nag-uusap sila. Tiyempo namang  binati ako ng manager ng nasabing restaurant na natandaan pala ako nang maging resource speaker sa isang tourism seminar kung saan ay isa siyang participant. Nagulat ang lahat lalo na ang nag-imbita sa akin. Dahil narinig ko naman ang pag-uusap ng grupo na gamit ay “Barok English”, sinadya kong kausapin ang manager sa tamang English. Noon pa lang sila parang naalimpungatan, lalo na nang inimbita ako ng manager sa office niya. Iniwan ko silang nakanganga!

Ang mga leksiyon dito ay:  huwag husgahan ang kapwa batay sa panlabas niyang kasuutan at huwag ding patalo sa pangambang maliitin tayo ng ating kapwa dahil sa ating kasuutan na naaayon sa ating nararamdaman o kasalukuyang kalagayan. Ang payo ko naman sa mga mayayabang at walang utang na loob na mga “kaibigan” ay palaging isipin ang “Ginintuang Kasabihan” o Golden Rule, upang hindi bumalandra sa kanila ang ginagawa nilang hindi maganda sa kanilang kapwa…at lalong huwag gawin ang pakikipagkaibigan upang makinabang lamang!

Wanted: Honest-to-goodness Community Service of Civic Organizations and Students

Wanted: Honest- to- Goodness Community Service
Of Civic Organizations and Students
By Apolinario Villalobos

With the onset of the school summer break in the Philippines and the official declaration by the weather bureau, PAGASA, of the start of summer season, expected are the “visits” of student groups and civic organizations to the shores of Manila Bay and the city esteros, to purportedly undertake “clean up drive”. While the civic organizations do it for the promotion of their groups to let the people know that they are active in community projects, the students do it to earn scholastic credits and enthusiastically, too, for photo opportunities – something for uploading on facebook. Aside from the facebook, expect community and academe sections of the broadsheets to splash “action” photos, in their weekend edition.

How can these supposedly concerned Filipinos be expected to do an “honest-to-goodness” community service with their tight-fitting denim pants, white shirts, and jogging shoes? They look more like going on a picnic in their attire. Their sight reminded me of a lady senator whose supposedly advocacy is about ecology, nature, trees, and who was shown in a photo, gingerly holding on to a shovel while in the act of planting a sapling… prettily attired in white long sleeves blouse, slacks, a pair of walking shoes, earrings, necklace, and bangles!

As regards the students who brave the sun with sunblock, why can’t the schools base the merit system on the number of bags of garbage collected at the end of the day? At least, the credit is fairly measured, rather than use a notebook to record their attendance. And, for the adult civic organizations, why can’t they just collect contributions from the members to come up with a substantial amount that can be paid to a couple or more “real” garbage collectors? In this way, aside from getting a real result, they have also helped the needy, unless, of course their real aim is just to pose while holding on to a broom, to perpetuate their “contribution” to the community – something that can be shown proudly to their grandchildren later on, and of course, for uploading also on facebook!

Not only is the country suffering from the never-ending corruption and dishonesty of lawmakers and officials, but also from hypocrisy of its young citizens whose training in school is questionable, as well as, the adults who boastfully show the youth, their own kind of hypocrisy. We should no longer wonder why the country never ever had a chance to recover from the infection of dishonesty that continually deteriorates its culture. So with the exit of the senior corrupts later, the questionably trained youth enters the scene….a never ending cycle. From here… where are you going, poor and helpless Mother Philippines?