Ang Simpleng Karinderya ni Aling Myrna sa “LTO” – Imus City

Ang Simpleng Karinderya

Ni Aling Myrna (Sanchez)  sa “LTO”- Imus City

Ni Apolinario Villalobos

 

Hindi kailangang maraming nakadispley na paninda upang magpa-impress ang may-ari ng isang karinderya o sari-sari store. Ang karaniwang pagkakamali ng mga namumuhunan ng maliit ay ang kagustuhan nilang kumita agad ng malaki kaya pilit na pinupuno ang puwesto upang magpa-impress ganoong ang katotohanan ay matumal o mahina ang bentahan. Upang magawa ito ay nangungutang sila.  Okey lang sana kung sari-sari store dahil puwede pang tumagal ng ilang araw o kahit buwan ang mga kalakal nal hindi mabili bago maramdaman ang pagkalugi, subalit agarang kalugian naman ang epekto nito sa karinderya dahil sa hindi naubos na mga ulam sa maghapon.

 

Hindi makakamit ng isang negosyo ang tagumpay sa dami ng mga naka-display kung ang layunin ay magpa-impress lang. Dapat i-angkop sa kinaroroonan ng ngegosyo ang dami ng kalakal na binebenta. Napatunayan ito ni Aling Myrna, may-ari ng isang maliit na karinderya. Ang puwesto niya ay nasa bukana ng Government Center ng Imus City o mas kilalang “LTO” dahil ang unang nagbukas ng opisina dito ay ang Land Transportation Office. Nasa lugar na ito ang Cavite State University – Imus, Postal Office, Imus City Jail, mga korte, at Law Offices.

 

Nadiskubre ko ang karinderya isang umagang naghanap ako ng abogado sa lugar na nabanggit. Dahil maaga pa, naghanap ako ng isang tindahan na nagtitinda ng kape. Nakita ko ang maliit na karinderya na nasa isang “sulok”, isang tahimik na puwesto. Nang umagang yon, tatlong ulam ang nakalatag – pritong itlog, bistek/tapa (shredded beef). Maya-maya pa ay may mga dumating na estudyante upang magpabalot ng ulam. Nagulat ako nang malaman kong maliban sa murang halaga ng ulam na Php30 bawat order (ang standard ay Php35 hanggang Php40), at kanin na Php9 bawat order (ang standard ay Php10 hanggang Php12), ay may student discount pa!

 

Ang mga ulam na paninda ni Aling Myna ay kinikilala na ngayon sa local culinary world na “pagkaing Caviteἧo”. Sa kabila ng mura niyang paninda, hindi siya nalulugi dahil dinadaan niya sa dami ng namimili, isang sistema ng mga negosyanteng Intsik. Marami siyang suki dahil ang kanyang mga paninda ay hindi kapareho ng mga tinitinda ng iba pang karinderya na ang layo sa kanya ay ilang metro lang. Ang ibang mga karinderya ay marami ding katulong, samantalang siya ay wala maliban sa kanyang anak, kaya kontrolado niya ang operasyon, at higit sa lahat ay nakakatipid siya dahil wala siyang sinisuwelduhan. Upang makatipid sa tubig, ang mga platito at pinggan ay binabalot na niya ng plastic na itinatapon pagkatapos na pagkainan. Walang pinag-iba sa pagbalot niya ng ulam at kanin na pang-take out ang sistema. Ang hinuhugasan na lang niyang mabuti ay mga kubyertos at baso. Nakatipid na siya sa oras ay nakatulong pa siya sa pagtitipid ng tubig lalo na ngayong tag-init!

 

Lalo akong nagulat nang sabihin niyang tumagal siya sa negosyong pagkakarinderya sa loob ng halos pitong taon. Ang nakakatuwa ay ang sinabi niyang may mga dating estudyante na first year college pa lang ay suki na niya haggang magtapos ng kolehiyo sa Cavite State University. Ang iba naman, kahit graduate na, pero napapadaan sa lugar na yon ng Imus ay nagpapabalot ng bistek/tapa o adobo upang mai-take home. Maliban sa mga estudyante ay marami rin siyang suking empleyado ng gobyerno.

 

Pagtitiyaga ang puhunan ni Aling Myrna sa pagka-karinderya kaya malayo sa isip niya ang style ng ibang negosyanteng gustong kumita agad ng malaki. Malaking bagay din ang nabubukod-tangi niyang mga “ulam-Cavite” kaya binabalik-balikan. Mistulang family bonding din ang paghahanda ng mga itinitinda niyang ulam dahil ang isa niyang anak na lalaki ang nagluluto ng mga ito na dinadala sa puwesto nang maaga upang maibenta sa mga estudyanteng dumadating alas-siyete pa lang ng umaga. Bago magtanghali ay dinadagsa na siya ng mga suki kaya halos hindi sila magkasya sa mga mesa na ang iba ay hinahabungan laban sa init ng araw.

 

Nakita ko sa mukha ni Aling Myrna na nag-eenjoy siya sa pagtinda ng ulam kaya hindi ko man tinanong kung tatagal siya sa larangang ito ng negosyo, naramdaman ko nang umagang yon na maaaring mangyari…. dahil isa siyang larawan ng tagumpay na ang bigay sa kanya ay kasiyahan kahit hindi limpak-limpak ang kita!

Ronnel Basco: the patient IT Guy of Netopia-SM City/Bacoor

Ronnel Basco: the Patient IT Guy

of Netopia – SM City/ Bacoor

by Apolinario Villalobos

What will you do if you are at the end of your wits after four rejections from internet cafés that could not open the files in your USB? Without an umbrella on the rainy day of August 12, I had to run from one sidewalk to the next in an effort to prevent the raging rain from soaking me to the bones until I finally reached the SMCity/Bacoor mall where I tried to dry myself up. It was while I was pondering on whether to look for another internet café after the rain when I thought of trying my luck in the Netopia internet café on the third floor of the mall.

Without telling the attendant about the problem as he might reject my requirement, too, I outright asked his help to open the USB that I brought. He was Ronnel Basco whose cool countenance impressed me as he successfully opened the device after several attempts. I noticed something that he did as he inserted the USB to the port, as if patiently coaxing the computer to open it and read the contents which it finally did after several minutes. Actually, the USB was my friend’s, who just gave me the title of the file.

Mr. Basco went through the routine of assisting me look for the file that I wanted printed and transferred to another USB. Four painstaking attempts did the trick! The big relief, practically vanished my frustration, coupled by discomfort from my rain-drenched shirt. What was more striking in Mr. Basco’s attitude was his patience in attending to the calls of other customers, during which he would leave me for a while with apologies. The café was full at the time, and I was really fortunate to have been given the attention and assistance that I direly needed.

What I observed further, was the precision in the systematic actions and professional attitude of Mr. Basco and his co-employees toward all customers, be they browsers or just walk-ins who inquire for other services. Impressively, everything that they did was without a hint of haste. I also heard suggestions that they did not hesitate in giving to the customers, and who appreciated them.

The persevering and patient attitude of Mr. Basco was an immense contrast to the lack of sympathy and concern from the attendants of the four other internet cafes that I visited earlier, who gave me outright rejection after failing to open the USB with just a single attempt. Without even looking at me in the eye, they just said “sorry”… just like that, short of showing me the door.

The likes of Mr. Ronnel Basco, are what service-oriented business entities need. He manifested that good attitude of employees can never be overshadowed by expensive advertisements in selling a product or service. As I walked out of the Netopia café that afternoon, I decided to become their unsolicited “walking billboard”…because of Mr. Basco.