The Brewing Trouble between Iran and Iraq will Definitely Crunch the Philippine Economy

The Brewing Trouble between Iran and Iraq

Will Definitely Crunch the Philippine Economy

By Apolinario Villalobos

 

A statistician’s mind is not needed to understand the negative effect of the trouble between Iran and Iraq to the Philippine economy which is founded on her export of labor to other countries, especially, the Middle East. Even a simple pedestrian will not think deeply what the OFW Filipinos will do in beleaguered Iran and Iraq now that they are at war with each other. Rather than be trapped, they will of course come home – back to joblessness. Worse, the government has not even decided on putting a stop, albeit, temporarily to deployment of OFWs to those countries. As usual, the government waits until the situation becomes uncontrollable and millions will be spent again for the hasty evacuations, and for failures, expect finger-pointing….again.

 

The government is inutile such that it has not come up with fallback programs for situations like this. What OWWA offers as its livelihood program in the form of loan is not reliable. A success story from this venture is yet to be heard or read or viewed.

 

The agriculture sector which should have been given attention very long time ago yet, is practically gasping for breath. Literally, it is dying, as the once rice and corn fields are converted now into golf courses and subdivisions. Had these lands been preserved, they could have been used as fallbacks for displaced OFWs. In the first place, the reason why they left the country is to seek a greener pasture, as they say, because they are exploited by loan sharks that control the price of their farm products. This fact is known even by a high school student. Why can’t the appropriate government agency or agencies do something about this problem?

 

Self-reliance in agriculture has never been in the priority list of the government. A very clear manifestation of this negligence is the unabated importation of agricultural products from other countries. And, the situation is aggravated by smuggling that further chokes the local farmers. There is no effort in improving the agricultural products such as vegetables and rice to make them competitive with those from other countries. Ironically, the International Rice Research Institute (IRRI) the cradle of knowledge for high-tech rice production is located in the Philippines, particularly, Los Baἧos, Laguna, where rice technicians of other countries learn the rudiments of high-tech rice farming. Yet, the Philippines imports rice from the countries of these foreign scientists!

 

Trading as a gainful venture in the country is left in the hands of foreign businessmen whose stalls cram the mushrooming malls. What is left to the Filipinos are the “bilao and bangketa” business, in which merchandise are patiently arranged in piles in the round bamboo winnower and sidewalk, or the “sari-sari store”, a hole-on-the-wall “grocery”. And, this is what the OWWA expects the displaced OFWs would do with their pittance capital that it loans to them.

 

It is a shame that despite the availability of funds that were exposed to have been just pocketed by the corrupt in the government, the Filipinos are left with nothing, especially, for the so-called new heroes of Philippine economy, the OFWs.

 

Expect again the Philippine government to promise labor contracts sought from other “safe” countries…but for how long will this exportation of labor go on? Why can’t the government do something about the home-based industries and revive agriculture which was the country’s primary revenue earner? Is corruption blocking the way?….your answer is good as mine!

 

 

Congratulations kay Secretary Lina!…lalo niyang pinasabog ang damdamin ng mga Pilipino laban sa administrasyon!

Congratulations kay Secretary Lina!

…lalo niyang pinasabog ang damdamin ng mga Pilipino

laban sa administrasyon!

ni Apolinario Villalobos

Malamang ay nagtitinginan ang mga taga-Malakanyang sa ginawang pambulabog ni Lina, bagong Komisyoner ng Bureau of Customs (BoC) sa nananahimik na mga OFW, na ang mga pamilya ay naghihirap at nagngingitngit na sa galit kay Pnoy dahil sa mga nangyayaring korapsyon na naging sanhi ng nakawan sa kaban ng bayan at kagutuman.

Ang tanong: PLANTED BA SI LINA NG OPOSISYON? Kung ang sagot ay OO…magaling sila!

Ayaw ko nang banggitin kung paanong nag-umpisa ang mga Lina sa kanilang mga negosyo dahil hahaba lang ang blog na ito…at isa pa, marami na rin ang nakakaalam. Tulad ng ibang “matitibay” ang kapit sa kanilang kinalalagyan ngayon, palipat-lipat din sila ng mga bakod, mula pa noong panahon ni Marcos.

Hindi inalintana ng administrasyon ni Pnoy ang sasabihin ng mga tao at mga kakumpetisyon sa negosyo ng cargo forwarding ang pagtalaga kay Lina bilang bagong Komisyoner ng BoC, dahil sa mga koneksyon nito sa iba’t ibang negosyo na may kinalaman sa cargo forwarding. Mapapaniwalaan ba naman ang sinabi nilang “pinutol” na nito ang kanyang mga koneksyon? Sino ba naman ang matinong magsasakripisyo ng pinaghirapang mga negosyo upang ipagpalit sa isang masalimuot na puwesto sa ilalim ng administrasyong uuga-uga ang pundasyon at iilang buwan na lang ang natitira sa pagpatakbo ng bansa…at kuwestiyonable pa ang mga accomplishments, kaya ang mga kandidadto sa 2016 ay mahihina?

Kung ang pinagbabasehan ni Lina ng kanyang nakakabiglang plano ay ang dating batas na ginawa ni Marcos, dapat ay nagkunsulta muna siya sa mga senador dahil ang maselang isyu ay may kinalaman sa lehislasyon na trabaho ng senado. Hinayaan muna sana niyang may gagawing bagong batas na dadaan sa proseso na siya naman niyang gagamiting batayan. At wala nang magrereklamo dahil may mga gagawing konsultasyon din sa mga grupong may kinalaman sa isyu ng balikbayan box. Yan ay kung talagang “tapat” ang kanyang “layunin” na kumita ang BoC para sa gobyerno. Subalit magkano lang ba ang kikitain sa isyu ng balikbayan box kung ikukumpara sa mga nakakalusot na mga kontrabando, na sinasabi ng marami na pinapalusot ng mga tiwali sa kagawaran?…na ang iba ay basura pa!!!!

Sinasabi ng BoC na sinisingitan ng mga OFW ang mga kahon ng mga mamahaling bagay para sa kanilang pamilya at yong iba ay nagagamit pa para sa droga. Bakit ngayon pa lang sila bumili ng scanning machines at bakit hindi sila gumamit ng sniffing dogs sa mismong BoC noon pa man? Sa kasalukuyang proseso, hinahayaan ng BoC ang pag-scan ng mga kahon sa mga receiving freight forwarding companies. Para bang sinabi nila na para wala nang tanungan at busisi-an, gamitin ang mga kumpanya na identified kay Lina.

Ang tungkol naman sa mga branded items na sinisingit daw, gaano kalawak ang kaalaman ng mga taga-BoC na original ang mga ito, ganoong alam naman nila na 8 out of 10 sa mga “branded” na produkto sa panahon ngayon ay peke? Nag-training ba sila para dito? At lalong walang sinabi ang mga shampoo, sabon, toothpaste, lumang damit, “Gucci” bag, sapatos, gamit na cellphone, at maraming pang iba na iniipon pagkatapos mabili sa mga “sale” upang makapuno ng isang kahon na nangyayari sa loob ng halos dalawang buwan kung ikumpara sa bilyon-bilyong pisong pinupuslit gamit ang malalaking container vans, at mga mamahaling kotse na idinadaan sa malalayong pantalan ng bansa!

Hindi pa ba kuntento ang gobyerno sa mga remittances ng mga OFW na ang iba ay nabubugbog at napapatay ng mga amo nila sa ibang bansa? Hanggang sa ganitong bagay ba ay bantad pa rin ang damdamin ng pangulo sa kalagayan ng mga OFW na itinuturing na makabagong bayani, at ang mga remittance ay isa sa mga inaasahan ng bansa? Hanggang ngayon ba ay hindi pa rin nauunawaan ng gobyerno na kaya nangibang bansa ang mga Pilipino ay dahil walang trabaho sa bansa o kung meron man ay kontraktwal na ang sahod ay hindi sapat?

Malamang kung hindi sa banta na talagang lalangawin ang Liberal Party sa darating na eleksiyon ay hindi nagpasabi si Pnoy na huwag munang ituloy ang balak ng BoC. Pero, sorry na lang siya dahil sa kasabihan sa Ingles na: “the harm has been done”.

Ngayon, dahil sa ginawa ni Lina, dalawa ang problema ng Malakanyang: i-check kung planted siya ng oposisyon, at ang kampanya ng mga OFW kasama ang mga naghihirap nilang pamilya at mga kaibigan na ibasura lahat ng mga tatakbo sa ilalaim ng Liberal Party!

Dapat alalahanin na lahat ay nangyayari pagdating sa pulitika – kahit patayan ng magkakapamilya! At ang palipat-lipat ng mga pulitiko sa iba’t ibang “bakuran” ay isa pang malaking pruweba!

Si Eden…Matatag na Ina

Si Eden…Matatag na Ina
Ni Apolinario Villalobos

Iba’t ibang pagkakataon ang sumusubok sa katatagan ng isang ina. Nandiyan ang mamatayan ng asawa kaya naiwang mag-isang nagtaguyod sa mga anak; mabubugbog ng istambay na ay adik pang asawa subali’t hindi niya maiwan dahil ayaw niyang mawalan ng ama ang kanyang mga anak; mamasukan sa beer house bilang entertainer upang mabuhay ang mga anak sa pagkakasala…marami pang iba.

Iba at pambihira ang nangyari kay Eden, wala pang apatnapung taong gulang na ina. Maganda ang samahan nila ng kanyang asawang nagta-traysikel hanggang ito’y maputulan ng isang paa dahil sa sakit na diabetes. Dinoble ni Eden ang pagkayod sa pamamagitan ng paglalabada at pagpapataya ng “ending”, isang sugal na paborito ng mahihirap dahil sa laki ng panalo kahit maliit ang taya, pati pagtinda ng banana-cue ay ginawa na rin niya. Sa kabila ng lahat, talagang kinakapos pa rin sila dahil lima ang kanilang anak, na ang mga gulang ay mula tatlo hanggang labing-anim na taon. Tuwing mag-usap kami ng asawa ni Eden noong buhay pa ito, pabiro itong nagsasabi na hindi lang kaliwa’t kanan ang mga utang nila, kundi harap at likod pa. Ang nagpatindi ng pangangailangan nila sa pera ay ang regular check- up at mahal niyang mga gamot .

Bilang huling hirit sa kapalaran nila, nagdesisyon si Eden na magtrabaho sa ibang bansa, at pinalad namang makapasok bilang katulong sa Saudi. Naiwan sa kalinga ng asawang pilay ang mga bata. Maganda ang mga plano na ibinahagi sa akin ng asawa niya dahil uunahin daw muna nilang bayaran ang mga utang, at saka na sila mag-iipon ng pangpuhunan sa negosyo. Inaasahan niyang may maiipon sila dahil dalawang taong kontrata ang nakuha ni Eden. Ang masakit nga lang ay inatake siya hanggang matuluyan dahil hindi nakainom ng gamot ng kung ilang araw. Nangyari ang trahedya, tatatlong buwan pa lamang na nakaalis si Eden.

Nagpakatatag ang mga bata na inalalayan ng ilang kamag-anak, lalo na ng mga kapitbahay na siyang nag-asikaso sa pinaglamayang asawa habang hinihintay ang desisyon ng amo ni Eden kung papayagan siyang umuwi. Masuwerte siya at napayagan naman, ibinili pa ng tiket sa eroplano at pinagbakasyon ng isang buwan upang maasikaso ang pagpalibing sa kanyang asawa. Dahil sa kabaitan ng amo, hindi maaaring hindi siya bumalik sa Saudi, lalo na at nakatali pa siya sa kontrata na maaari niyang ikakulong kung kanyang susuwayin.

May isang kamag-anak ang kanyang asawa na nagbigay ng matitirhan nilang mag-iina. Sa tabi nito nakatira ang bayaw ni Eden na nagpalakas ng kanyang loob. Magpapadala naman siya ng pera sa isa pang kamag-anak para sa mga pangangailangan ng mga bata lalo na ng mga nag-aaral.

Nang mag-usap kami ni Eden, nakita ko ang pangamba sa kanyang mukha na hindi naikubli ng maya’t mayang pagpatak ng luha na pinapahid niya agad upang hindi makita ng mga bata. Kailangang magpakita siya ng katatagan upang hindi panghinaan ng loob ang kanyang mga anak. Kinausap na rin daw niya ang mga ito at nagpasalamat siya dahil kahit sa mura nilang isip, naintindihan nila ang lahat kaya magtutulungan na lang daw sila at handa silang magtiis.

Iniwan ni Eden ang kanyang mga anak bago pumutok ang araw upang makaiwas sa trapik sa pagpunta niya sa airport. Nangyari ang inasahan niyang iyakan nilang mag-ina bago siya makalabas ng bahay, at dahil tulog pa ang bunso, siguradong mahihirapan ang mga kapatid sa pagpatigil ng kanyang pag-iyak paggising nito. Nang huli kaming mag-usap nina Eden at mga anak niyang tin-edyer, nag-isip na kami ng maraming dahilan na sasabihin sa bunso kung hahanapin siya nito.

Nakakalungkot isipin na ang ibang ina sa panahon ngayon ay walang kasiyahan sa kabila ng kasaganaan sa buhay. Ang iba, dahil halos hindi na alam ang gagawin sa paggastos ng labis na kita ng asawa ay inii-spoil ang mga anak sa pagbigay ng kanilang mga luho, bukod pa dito ang mga pansarili nilang kapritso kaya kung anu-anong retoke ang pinapaggagawa sa katawan.

Ang iba naman ay hindi natutong pagkasyahin ang kita ng asawa sa mga pangangailangan kahit sapat naman sana kung hindi lang dahil sa kanilang bisyo tulad ng pagsusugal at paglalabas-labas kasama ang mga kumare. Ang iba ay nagsa-sideline o kumakabit sa mga may pera upang matustusan ang kanilang luho na hindi kayang suportahan ng kita ng asawa, kaya napapabayaan pa ang mga anak.

Maraming biyuda tulad ni Eden sa mundo. Subali’t iilan lang siguro silang may matatag na kalooban. Ang iba ay nagpapakamatay dahil hindi nila kayang balikatin ang napakabigat na responsibilidad sa kanilang balikat. Ang iba ay nawawalan ng katinuan sa pag-iisip kaya bumagsak sa ospital ng may kapansanan sa pag-iisip at ang mga anak ay napapunta sa bahay-ampunan.

Palagay ko ay malalampasan ni Eden at mga anak niya ang mga pagsubok dahil hindi naman ito ibibigay ng Diyos kung hindi nila makakaya. Sa mga makakabasa, dasal para sa mag-iina ang hinihiling ko.

Nationalism should not be Barred by Distance

Nationalism should not be barred by distance
By Apolinario Villalobos

Filipinos who are fortunate to be living elsewhere – United States, Europe, Asian and Mediterranean countries should not distance themselves from their country of birth, short of despising the suffering Filipinos left behind. First and foremost in the mind of the overseas compatriots should be the thought that their host countries granted them citizenship or green card, because they are hardworking and trustworthy “Filipinos”. The color of their skin, accent, and aching for indigenous Filipino food, are lifetime marks that will never be erased from their persona, anywhere they go. They should not be ashamed of the present situation of the country. The Philippines may be run by corrupt officials, but these selfish citizens should not give overseas Filipinos reason to detest the country, as those who are left behind, and who still have the true Filipino spirit in their person are moving heaven and earth in their fight for changes, how elusive they may be.

Although, it is true that during campaign period prior to election, vote buying is rampant, there is a question on how the hungry compatriots can be blamed in the face of desperation, so that some Catholic bishops, even would go to the extent of telling their hungry flock to just accept the bribe but follow their conscience. A person who did not experience going hungry for days will never understand the feeling of being tempted with fifty pesos…how much more for a thousand pesos in exchange for one vote?

It is not enough that those who got paid for their votes be told that they should have not accepted the money in the first place. Perhaps what brothers and sisters out there can do is think of suggestions on how those wallowing in grief can alleviate their lot through other doable means. Unfortunately, it might be difficult to make suggestions if one has not been to slums. Looking at the flat shared photos and videos in the social media is not enough, although, they can move viewers to tears.

My suggestions are for those out there to stop making remarks that cannot help but just emphasize the sorry state of the unfortunate as seen in photos and videos. They should offer prayers, instead….as something is being done anyway, and despite the difficulty, the fight goes on – a hurting reality. At least, with prayer, those out there are able to let the Lord know, that they are showing their “realistic” concern and sympathy….yes, realistic, and hopefully without a tint of hypocrisy!