Dapat Maghinay-hinay sa Pagsunod sa Uso

Dapat Maghinay-hinay sa Pagsunod sa Uso

Ni Apolinario Villalobos

 

Hindi masama ang magpati-anod (ride on the current) ng makabagong panahon. Pero, ang magpaka-OA sa pagiging makabago ay hindi OK. Mga halimbawang kahangalan, masabi lang na up-to-date sa makabagong panahon:

• Pagpa-tattoo ng kilay. May isang gumawa nito, pero dahil “promo package” ang binayarang serbisyo sa isang patakbuhing parlor na ang mga beautician ay kung saang sulok lang galing, ang isang kilay ay tabingi ang pagka-tattoo! Depensa ng tattoo artist, malikot daw ang napatulog na kostumer. Ang kasama sa package na pagpapakulay ng buhok ay palpak din dahil nasobrahan ang gamot sa pampakulay kaya nasunog ang maraming buhok!

 

• Paggamit ng cute na bag…ibig sabihin ay maliit, kaya hindi kasya ang mga gamit sa loob nito. Ginawa ito ng isang babaeng payat na ay sakang pa na nagsuot ng hapit na hapit na pantaloon at t-shirt na umurong yata dahil labas ang pusod niya. Akala niya ay okey na ang outfit niya, pero naging katawa-tawa ang hitsura dahil hindi bagay sa katawan niya. Binitbit niya ang dalawang cellphone dahil hindi kasya sa bag at dahil mukhang mamahalin ang mga ito, nakursunadahan ng snatcher. Ayaw bitiwan ng babae ang bag at dalawang cellphone kaya siya ay natumba at nakaladkad. Ang tiyan niyang nakalitaw ay nagmukhang curdoroy sa dami ng gasgas! Nabititiwan rin niya ang bag at mga cellphone nang sipain siya ng nainis na snatcher…mabuti at hindi siya nasaksak. Nakita ko ang insidente sa isang sidestreet ng Binondo at dahil sa bilis ng pangyayari, hindin namin inabutan ang kawatang tumakbo sa squatter’s area sa tabi ng ilog.

 

• Paggamit ng colored na lens sa mga mata upang magmukhang tisay o tisoy dahil sa kulay nito na blue o brown. Nauuso ngayon ang paggamit ng colored lens na walang grado…mahal ang isang pares dahil hindi bababa sa dalawang libong piso. Una, hindi bagay ang mga kulay na ito, lalo na ang kulay asul o blue sa kulay ng balat ng mga Pilipino. At, marami na ring nabulag dahil ang layunin ng karamihan ng mga gumamit ay upang ipang-porma lang, hindi upang luminaw ang paningin kaya hindi nila naaalagaan ng maayos ang mga lens.

 

• Pagpapaputi ng balat. Sa kagustuhan ng marami, babae man o lalaki na pumuti, lahat ng paraan ay ginagawa, pati ang pagbili ng mumurahing mga gamot sa bangketa. Walang masama sa luhong ito, lalo pa kung ang original na balat ay magaspang, pero dapat ay sa lehitimong derma clinic pumunta at kumunsulta muna sa dermatologist kung pwede ang gluta treatment o hindi dahil sa allergy effect nito. May alam akong gumamit ng pampahid sa mukha, okey ang resulta dahil kuminis at pumuti pero dahil natanggal ang outer dermal layer ng mukha, ang naiwan ay ang “baby skin” na bandang huli ay umitim. At dahil diyan, nagmukhang pinahiran ng uling ang kanyang pisngi na nangingintab!

 

• Pagpipilit sa magulang na bumili ng maluhong gadgets kahit hirap sa buhay ang pamilya. Ang mga suwail na anak na akala ay kumakahig ng pera ang magulang na nagtitinda lang ng turon o gulay sa palengke ay sumasama ang loob, nagtatampo kapag hindi naibili ng mamahaling cellphone, hanggang maisipan nilang lumayas at upang magkaroon ng biglaang pera ay pumapasok sa beerhouse upang magputa! Ang iba naman ay nagiging magnanakaw o nagpapabayad bilang “runner” o taga-hatid ng shabu sa mga customer…hanggang kalaunan, sila ay nagiging “user” na rin. Alam ko yan dahil marami akong naging kaibigan na tulad nila.

 

• Pagpipilit na lumiit ang tiyan o puson at matanggal ang iba pang taba sa katawan, sa pinakamabilis na paraan. Sa kagustuhan ng maraming “vanidoso” at “vanidosa” o maaarte na ang gusto ay pumayat tulad ng mga modelo, nagpapa-lipo suction sila pagkatapos utuin ng “beauty consultant” kuno na ahente pala ng mga lipo clinics. Dahil walang ginawang physical check, hindi pa man nangangalahati ang proseso ng lipo, inatake na sa puso ang pasyente! Sa halip na makapagyabang ay sa loob ng kabaong dumiretso ang maluhong wala sa ayos…ang kaibigang “beauty consultant” ay ahente rin yata ng punerarya.

 

May mga pangangailangan ang lahat ng tao sa ibabaw ng mundo, subalit kung kalabisan ang hinahangad, ito ay pagpapakita na ng katangahan. Dapat alalahaning ang asukal, asin, tubig, pagkain, at iba pa ay kailangan ng tao, subalit kapag lumabis na ang mga ito sa ating katawan, sa halip na kabutihan ay disgrasya ang mapapala ng abusado!

Ang Dalawang Uri ng Problema

Ang Dalawang Uri ng Problema

Ni Apolinario Villalobos

 

Problema ng iba’y kung anong ihahalo

Sa isang kilong karne

Samantalang ang iba…hapon na subalit

Hindi man lang nakainom ng kape.

 

Problema ng iba’y kung saan kakain

Sa Jollibee ba o MacDo

Samantalang ang iba…hanggang tanghod

ang magagawa’t laway ay tumutulo.

 

Problema ng iba’y ‘di bago ang celfon

Nahihiya sa mga kaibigan

Samantalang ang iba…isang pares na tsinelas

Ay naituturing nang isang karangyaan.

 

Problema ng iba’y saan magbabakasyon

Sa Hongkong ba o Amerika

Samantalang ang iba…malaking problema na

Ang baon at pamasahe patungo sa opisina.

 

Problema ng iba’y luma na raw ang kotse

Dapat palitan, at nakakahiya

Samantalang ang iba…wala man lang sapatos

Na magagamit sa pagpasok sa eskwela.

 

Problema ng iba’y wala daw laptop o tablet

Kailangan daw sa school nila

Nguni’t ang iba …ballpen man lang at papel

Pati notebook ay punit, ni textbook ay wala.

 

Bakit hindi muna tumingin ang iba sa paligid –

Silang nagsasabing kapos daw sa pera?

Bulag ba sila o manhid…walang pakiramdam?

O talagang sagad sa buto ang pagkaganid nila!

Magpapasko pa naman!…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Magpapasko pa naman!

…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Ni Apolinario Villalobos

 

Dapat ay isama ng mga moralista ang pagbawal sa paggamit ng expression na “magpapasko pa naman” na tumutukoy kay Hesus, tuwing may kalamidad na mangyari bago sumapit ang “pista” na ito. Halatang ang habol lang talaga sa pistang ito ay mga kasiyahang dulot ng bonus, pagkain, gifts, Christmas lights, simbang gabi, caroling, etc.

 

Tuwing may kalamidad na nangyayari bago magpasko, ang mga naaawa sa mga nasalanta ay nagsasabi ng nabanggit na expression dahil siguro iniisip ng mga “naaawa” na ito, na mami-miss ng mga nasalanta ang mga kasiyahan, at hindi dahil bertdey ito ni Hesus… isang isyu ding kinukuwestiyon. Bakit hindi na lang dumamay at magbigay ng tulong dahil kailangan ng mga nasalanta at hindi dahil sa kung anu-ano pang dahilan tulad ng pasko?

 

Ang sabi ng mga researchers, ang talagang bertdey ni Hesus ay sa unang linggo (week) ng Abril. Ginamit ng mga matataas na opisyal ng simbahang Katoliko na mga Romano ang Disyembre dahil dati na itong ginugunita ng mga pagano sa Roma…isang makamundong pista na puno ng mga kasiyahang nakikita sa pagbaha ng pagkain, alak, at kalaswaan. Ang talagang orihinal na ginugunita ng mga Hudyo noon pa man ay ang araw ng pagbinyag kay Hesus na nakatala sa mga sinaunang records na ang iba ay inilagay sa Bibliya. Walang binabanggit ang Bibliya tungkol sa eksaktong bertdey niya. Ang sinasabi lang ay panahon ng pag-census ng mga Hudyo kung kaylan ay nataon sa pagpanganak kay Hesus. Ang census na ito ang ginawang batayan ng mga mananaliksik upang matukoy ang “panahon” at ang buwan batay sa kalendaryong pinagamit ng Roma sa mga nasasaklaw ng Kristiyanismo.

 

Sa makabagong panahon, maski sinong bata ay umaasam ng mga regalo tuwing sasapit ang pasko dahil ito ang itinanim sa isip nila ng mga nakakatandang Romanong Katoliko. Inaasahan nila ang paglundo ng mesa sa bahay dahil sa dami ng pagkaing idi-display. Ang mga tin-edyer naman ay excited sa pagsapit ng simbang gabi dahil magkakabandingan na naman sila ng mga kabarkada, at ang iba naman ay magliligawan – sa labas ng simbahan. Ang mga talagang isip at asal demonyo ay may lakas ng loob pang magsuot ng mga damit na kung hindi manipis ay may plunging neckline naman, at ang lalong malaswa ay ang pagsuot nila ng short shorts na nagdi-display ng maitim naman nilang kuyukot! Ang iba naman ay magdi-displey ng mga alahas na tulad ng ginagawa nila sa pagdalo ng misa kung araw ng Linggo.

 

Ang isa pang itinuro ng simbahang Romano Katoliko upang mapilitang magsimba araw-araw ang mga kasapi ay ang pagbuo ng siyam na araw upang matupad daw ang kanilang mga hiling! Hindi ba ito katarantaduhan….dahil wala naman yan sa Bibliya? Ang dapat na itinanim sa mga kasapi ng simbahang Romano Katoliko ay ang sakripisyo na kaakibat sa pagdalo sa misa tuwing madaling araw o gabi, upang pagdating ng talagang “kapanganakan” ni Hesus, ay hindi nakakahiyang humarap sa kanya….hindi yong hihiling ng kung anu-ano para sa sarili na kalimitan naman ay pera. Pati ang mga prutas na kung ilang piraso na puro bilog ay kasama din sa kinalolokohan ng mga Pilipino…pero ito ay paganong paniniwala naman ng mga Intsik na isinabay sa pasko at bagong taon dahil nakita ng mga taong ito ang malaking kikitain na resulta ng panloloko nila…mga negosyante kasi!

 

Bakit hindi sundin ang panawagan ng mismong santo papa na si Francis na sa paggunita ng “kapanganakan” ni Hesus, dapat ay iwasan ang pagiging materialistic?…dahil ba marami ang gustong magpakita ng karangyaan? Bakit pa ituturing ng mga Katolikong “tatay” nila si Francis kung hindi rin lang siya pakikinggan?…dahil ba sagad-buto na ang kanilang pagiging makasarili?

 

At, kung seseryusuhin na talagang “bertdey” ni Hesus ang isi-celebrate bakit hindi sa isang araw lang – ang pinaniniwalaang December 25? …dahil ba ginagamit ito bilang dahilan upang mag-celebrate ng mga makamundong bagay na orihinal na ginagawa ng mga pagano sa Europe?

 

Pinagmamalaki ng mga Pilipino ang “pinakamahabang pasko” sa buong mundo, pero kung talagang iisipin ang diwa ng pasko…ang kahabaang ito ay dapat ikahiya dahil sa kahirapang dinadanas na ng mga Pilipino at kalagayan ng Pilipinas! Nakakahiyang Setyembre pa lang ay hindi na magkandaugaga ang karamihan sa paglagay ng mga palamuti na para bang “mauubusan na ng pasko”. Kanya-kanya ang mga lunsod at bayan sa pagtayo ng mga giant Christmas tree pati mga lugar kung saan ay may mga kalakalan tulad ng malls. Ang maririnig sa radio ay mga kantang pang-krismas. Ang nakikita sa mga TV screens ay mga pagkaing mararangya na pang-pasko, etc….hanggang Enero ito. Habang nangyayari ang mga nabanggit , marami namang mga Pilipino ang halos hindi makakain ng kahit isang beses sa isang araw. Ang iba, makakain lang ay namumulot ng mga tira-tira sa basurahan.

 

Ang mga Pilipinong ayaw tumingin sa katotohanang ito, simple lang naman ang mga sagot: “kasalanan ko ba kung naghihirap sila at kaya naming gumastos?”, o di kaya ay, “kasalanan nila kung bakit sila naghihirap, dahil tamad sila!”….masasabi bang tamad ang isang taong nauulanan na’t lahat at halos malapnos na ang balat dahil sa init ng araw ay nangangalkal pa rin ng basura?

 

Peace to all!!!!

 

We Blame Everybody, but Ourselves

We Blame Everybody, but Ourselves

By Apolinario Villalobos

I have to mention again that every time we point an accusing finger to others, the three other fingers are pointing at us. For every fault, we have the habit of blaming it on others, but forgot that we may be faulted, too, for what we are accusing others.

For the heavy traffic for instance, all motorists blame the government and its concerned agencies. But they forgot about their car collections and fleet of expensive cars so that each member of their family drives one. They forgot that because of vanity, or just the sheer of showing off a little opulence despite just renting a room, they buy cars and park them on streets. They forgot that they do not observe traffic rules, thereby adding to the chaos and confusion, further resulting to the unmoving traffic. They forgot that their cars are the old type that conk out without warning in the middle of the street. They forgot that they give grease money to corrupt traffic enforcers, at times.

Motorists blame the government for the incessant rising of fuel prices. But they forgot that buying cars and motorcycles that made them suffer the consequence was their choice, not anybody else’s. They forgot that they were tempted by the low down payments offered by the wise salesmen, so they bit the bait.

For the perpetual flooding of the streets, city dwellers blame the government, yet, they forgot that they are also guilty of dumping garbage just anywhere when there is an opportunity. They forgot that they do not recycle plastic materials so that these will not add up to accumulated garbage. They forgot that they practically let everything – fish bones, veggie scraps, rice, etc. down the drain when they prepare their meals and when washing dishes. They forgot that they dump garbage-filled shopping bags in any open manhole that they can find on their way to the office. They throw garbage along freeways as they cruise along on their car, or into the Pasig River and its tributaries that flow to Manila Bay. They also forgot that they remove manhole covers during flood to allow the fast flow down them – with garbage!

For the landslides in the countryside resulting from the denuding of forests, affected people blame the corrupt stakeholders and financiers of illegal logging concessions, some of whom are government officials. They forgot that they are employed by these unscrupulous people as chainsaw operators and haulers of logs down the streams to the lowlands, practically, every able member of their family floating with logs to pick up points. They, who live in huts under the heavy foliage of forest trees, even get angry at the site of people from the Bureau of Forestry, and who walk over their “kaingin” to serve them notice of desistance.

For corruption in the government, Filipinos condemn the officials, the lawmakers. But the big question is, “who installed them in their positions by virtue of suffrage?” Whose hands were greased with cold cash in exchange for their sacred votes?

Better are…

Better are …
By Apolinario Villalobos

Better are those born of a simple family
For later, they shall not wallow in sinful luxury.

Better are those who grew up on simple gruel
For later, they shall not despise a meatless meal.

Better are those who grow clothed in simple trappings
For later, they shall not be desirous of worldly things.

Better are those whose wants are simple
For later, they shall not unnecessarily crave for more.

Better are those who earn by dints of hard work and honesty
For later, they are assured of unquestionable integrity.

Better are those who are not exposed to the frivolous city life
For later, they will not be swayed by even just a simple strife.

Better are those who pray to God with private sincerity
For theirs is a voice, pure and not tinted with hypocrisy.

Better are those who give with honest intention
For they do not expect anything in return.

Better are the couples who don’t flaunt their love for each other
For they know that they need not be ostentatious, if they are sincere.

Better are those who readily admit their faults and failure
For they know that doing so, lessons are learned for the future.

Better are those whose love for God is not defined by cults or religions
For they know that God’s infinity is boundless as shown by his creations.

Better are those whose love to others is unconditional
For they know that they can only be just as such –
Giving enough of what they have, and not so much.

Weird daw ako….awwww, c’mon….unique at kamangha-mangha siguro, pwede pa!

Weird daw ako….awww, c’mon!
…unique at kamangha-mangha siguro, pwede pa!
Ni Apolinario Villalobos

Nang minsang may sinamahan akong mga kaibigan upang kumain sa isang karinderya pero hindi ko nagustuhan ang mga naka-display na ulam, humingi na lang ako ng sardinas na nakita ko sa shelf. Humingi din ako ng maraming siling labuyo na sinabay ko sa pagsubo ng pagkain. Sabi ng isa naming kasama, weird daw ako. Noong isang beses naman na kumain ako sa karinderyang magsasara na, dahil wala nang ulam akong inabutan at pati ang kanin ay tutong na lang, inorder ko na lang din ang tutong at humingi ng catsup para pang-ulam. Tanong ng anak ng may-ari ng karinderya… “ano yan?”

Gusto ko sanang sabihin noon sa kaibigan ko na, “kung hindi mo kayang kumain ng sardinas at sili, ako kaya ko, kaya bumilib ka na lang”. Pati yong anak ng may-ari ng karinderya na ayaw maniwalang kinain ko ang tira nilang tutong na karaniwan na nila sigurong tinatapon ay gusto ko sanang barahin ng tanong na, “mayaman ba kayo?”, pero nagpigil na lang ako, dahil kapag pinagsalitaan ko sila baka talagang lalabas ang tunay na pagka-“weird” ko!

Paano na lang kung malaman nilang ang saging na hinog ay sinasawsaw ko sa toyo?…ang abukado ay winiwisikan ko ng suka at sinasabayan ko ng sibuyas kung kainin , sa halip na lamasin sa asukal, gatas, at lalagyan pa ng yelo?…at ang piniritong sunny side up na itlog ay winiwisikan ko ng patis o sukang maanghang?…at wala akong ganang kumain kung walang sili na talagang pinanggigigilan kung nguyain upang sumarap ang sinusubo kong pagkain?…ang kape ay nilalagyan ko ng kending maanghang na “snow bear”, pulbong sili, cinnamon, at luyang dilaw…o di naman kaya ay dinurog na nilagang kamote? Baka himatayin sila!

Sa isyu ng sandwich, ang ibang Pilipino, kung sa bahay ay ayaw kumain ng tinapay na pinapalamanan ng gulay. Pero, bakit sa Jollibee at MacDo, kumakain sila ng tinapay na may kamatis, sibuyas at letsugas? Siguradong ang reaksyon dito ng mga nagpipilit na class sila ay ang pagsabi na tinatabi nila ang mga gulay. Sino ngayon ang “weird”? Di ba yan ay isang weird na kaipokrituhan? Paano na kaya kung ang ipapalaman sa tinapay ay tortang talong o ginisang kamatis at sibuyas o ginataang kalabasa o beko?…o di kaya ay catsup lang? …sigurado, may sisigaw ng, “yuck!!!”

Sa isyu naman ng ispageti, ang alam lang na sarsa ng ibang Pilipino ay yong may karne. Para sa kanila kung hindi karne ang sauce, hindi ito ispageti. At kapag tomato sauce lang o sariwang kamatis at sibuyas o laman- dagat tulad ng hinimay na piniritong galunggong, sea shells o sea weeds, o di kaya ay hinaluan ng pinakbet, o ginisang sardinas, lalo na ng hinimay na piniritong tuyo, o di kaya ay giniling na talbos ng kamote at malunggay na isang uri ng pesto sauce, o di kaya ay winisikan ng ginisang bagoong isda….siguradong magiging weird na itong pagkaing Italyano para sa kanila! Ang noodles na ispageti ay parang kanin, kaya pwedeng sabayan ng kahit na anong ulam, pwede nga kahit brown sugar o molasses lang. Ang ibang Pilipino nga naman, nanggaya lang ng pagkaing banyaga na akala nila ay class…palpak pa!
Kung mimili sa ukay-ukay o department store, ang una kong pinupuntahan ay ang section ng mga naka-sale at kung wala akong magustuhan, saka ako pumupunta sa regular section. Weird daw ako dahil may pera naman na magagastos, bakit ko pipigilan ang sarili ko? Yong kaibigan kong unang nagsabi nito ay madalas umutang sa akin dahil wala sa ayos kung magbadyet. Binara ko siya ng simpleng payo lang naman na: “kung ako ikaw, titingnan ko muna ang kakayahan ko sa paggastos bago mamili, at hindi yong makapamili lang ay uutang dahil hindi kaya ng bulsa”. Sa awa ng Diyos, hindi pa rin nagbago…manhid yata!…yan ang “weird!

Minsan pa rin, may naisama akong kaibigan sa Baseco Compound (Tondo). Bago kami pumasok sa mga iskenita, winarningan ko siya na huwag niya akong tawagin sa tunay kong pangalan dahil iba ang ginagamit ko sa lugar na yon. Nandilat ang mga mata niya, sabay tanong ng bakit daw, may dugtong pang “ang weird mo…wanted ka ba?”. Nang ipaliwanag ko na pulitiko at artista lang ang nagbo-brodkast ng pangalan sa ibang tao for obvious reason, hindi niya ako naintindihan. Nang dinagdagan ko ng, “ hindi kailangang malaman ng tinulungan kung sino ang tumulong”, lalo siyang nahilo. Mula noon hindi ko na siya isinama, at baka lalong mahilo sa mga kutos ko dahil pasaway lang!

Maraming bagay na ginagawa ang iba, na hindi ginagawa o hindi kayang gawin ng iba. Subali’t hindi nangangahulugang sila ay “weird”, na tulad ng tawag sa akin ng kaibigan ko. Negative kasi ang dating ng salitang “weird”. Puwede pa sigurong sabihin na “naiiba, unique” o “nakakamangha” dahil ang dating ng mga salitang yan ay may kaakibat na pagkabilib.

Sa buhay naman ng tao, kung mahirap siya at may kakaibang gawi, tinatawag na “weird”, pero kung mayaman, ay sinasabing may sariling “statement”. Para bang, kapag mahirap ang isang taong hindi diretso ang tingin, tawag sa kanya ay duling o sulimpat, pero kung mayaman, ang tawag ay banlag at ini-Ingles pa na “slanting eyes”. Kung mahirap na tao ang may galis, ang tawag sa kanya ay galisin, pero kung mayaman, siya ay may “allergy” lang, kahit para nang mapa ang eczema at nagnanaknak na ang balat sa kapal ng galis. Sa isa pa ring sakit sa balat ng mahirap, ang nagsusugat at nagnanana na, kung tawagin ay bakukang, pero kung sa mayaman, ang tawag ay “skin eruption”!

Kung mahirap ang tao, ang tawag sa mabaho niyang hininga ay mabahong hininga talaga o bad breath, kung mayaman, ini-Ingles sa mahirap intindihin na “halitosis”, kaya sa mga hindi alam ang meaning, bago nila malaman, halos himatayin na sila kung nabugahan na ng toxic breath ng mayamang kaibigan. Ang tawag sa taong mahirap na may maitim na balat ay “ulekba” o “negro”, pero kung mayaman, ang tawag ay “sun tanned” o “golden brown”. Ang taong mahirap na maputla ang kulay ay tinatawag na kulay-patay o sakitin, pero kung mayaman, tinatawag na “kulay porselana” (porcelain). At, kung payat ang mahirap, tawag sa kanya ay “tisiko” o my TB, di kaya ay “bangkay”, pero kung mayaman, tawag sa kanya ay sexy o slim!

Sino ngayon ang “weird”…na ayaw magpakatotoo?

Fast Car

Fast Car

By Louie John M. Salda

Scarlet-red rays of sunlight in the late afternoon,

driving the long concrete highway alone.

As I look around the sides of that long and twining road,

I remember the memories of the past that have been withered and died.

Not looking at the speed, I am indeed driving a fast car,

minding only myself, driving like crazy, I’m reckless, I don’t care.

As I go meter by meter, tears fall down from my eyes,

I don’t know why it’s happening to me, until I find myself lost in space.

I ignore every momentum of silence,

continuously driving until I reach that certain place.

But it seems that destiny would not take me there,

Unless, I would lost sight of that place and reflect before getting there.

I stop, I went out of the car and gaze into the night,

Feeling the cold breeze and holding my hands so tight.

I stare and look at the stars that shine so bright,

Feels like I’m one of them that gives others light.

What a wonderful way to realize that the memories of the past had helped me,

In ways that sometimes my mortal heart and mind failed to conceive.

It is indeed me, someone who keeps on battling the roads of life,

Me as the real me who never ceases to appreciate and welcomes challenges that brought by this so called life.

Like a fast car, I was not able to appreciate life before,

For I think it’s easy and for I have everything I asked for.

Suddenly destiny took its flight,

And life itself had taught me lessons and reasons to fight.

Thinking of my life before that defines the meaning of sadness and melancholy,

I felt like giving up, but with faith and trust to myself,

I fully understand the true meaning of bliss and harmony.

It is the true meaning of life! Life,,, life,,, life,,,

I say hello now to the new me!

And now I will greet new mornings with confidence,

with good disposition, with brighter outlook and complacency.

It was indeed a long drive inside my car,

And I already reach that place from afar.

I promise not to drive that fast,

for its more relevant to be calm and steadfast.

Someday I will be in the place,

living in prosperity and peace.

I will now drive my way home with glee,

And I thank God for everything he gave me.

Better Are…

By Apolinario Villalobos

Better are those born of a simple family

For later, they shall not wallow in sinful luxury.

Better are those who grew up on simple gruel

For later, they shall not despise a meatless meal.

Better are those who grow clothed in simple trappings

For later, they shall not be desirous of worldly things.

Better are those whose wants are simple

For later, they shall not unnecessarily crave for more.

Better are those who earn by dints of hard work and honesty

For later, they are assured of unquestionable integrity.

Better are those who are not exposed to the frivolous city life

For later, they will not be swayed by even just a simple strife.

Better are those who pray to God with private sincerity

For theirs is a voice, pure and not tinted with hypocrisy.

Better are those who give with honest intention

For they do not expect anything in return.

Better are the couples who don’t flaunt their love for each other

For they know that they need not be ostentatious, if they are sincere.

Better are those who readily admit their faults and failure

For they know that doing so, lessons are learned for the future.

Better are those whose love for God is not defined by cults or religions

For they know that God’s infinity is boundless as shown by his creations.

Better are those whose love to others is unconditional

For they know that they can only be just as such –

Giving enough of what they have, and not so much.