Si Juliet…at ang kanyang “feel-at-home” carinderia

SI JULIET…AT ANG KANYANG “FEEL- AT- HOME” CARINDERIA

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang fb friend, si Mark Anthony M. Casero ang nagbanggit tungkol sa akin tungkol kay Juliet na ang nakatawag ng pansin sa kanya ay ang kawalan nito ng kanang kamao subalit masigasig sa pagka-karinderya. Mura pa raw ang mga ulam na paninda.

 

Kaninang umagang-umaga, bago mag-7AM ay pumunta na ako sa address na tinukoy ni Mark…lampas kaunti sa simbahan ng Iglesia ni Kristo, papasok ng San Pablo, bago makarating sa Fernandez Elementary School. Pagdating ko ay tiyempong nagluluto na si Juliet pero walang tindang kape. Nahalata yata na ayaw kong umalis kaya sabi niya ay bumili na lang ako ng kape at may mainit na tubig siya. Tinapat ko agad siya tungkol sa pakay ko na i-blog siya at sa simula ay tumanggi siya dahil nahihiya subalit nang sabihin kong makakatulong ang kuwento niya upang ma-inspire ang iba ay pumayag din.

 

Apat ang anak niya at ang namayapang asawa ay tricycle driver. CASIṄO  ang apelyido niya noong dalaga pa siya. Apat ang anak niya at tinutulungan siya ng kuya niya sa pamamagitan ng pagpapaaral sa bunsong anak. Ang panganay na nasa Grade 9 ay nagtatrabaho sa isang tindahan tuwing Sabado at Linggo kaya nakakaipon at lumalabas na self-supporting. Ang sumunod na nasa Grade 4 ay nakakatulong na sa karinderya. Nang umagang pasyalan ko siya ay nakita ko rin kung paano siyang tinutulungan ng kanyang nanay at kuya.

 

Anim na putahe ang niluluto nina Juliet kaninang umaga – pata, dinuguan (Ilocano style), ensaladang labanos, papaitan, at ginisang monggo. Mainstay o permanente sa menu ang papaitan, pata at dinuguan. Ang mga gulay ay pabago-bago. 7AM pa lang ay maramin nang tumitigil para magtanong kung may naluto na. Ang unang inilatag ay ang ensaladang labanos na hindi inabot ng twenty minutes…ubos agad. Ang mga dumating upang kumain ay nag-ulam ng pata at ilang sandal pa ay inilatag na rin ang dinuguan at papait…pinakahuli ang monggo. Wala pang dalawang oras ay ubos ang panindang ulam! Napansin ko ang parang bahay na atmosphere ng karinderya na parang “dirty kitchen” lang at ang mga kostumer ay libreng maghagilap ng kailangan nila tulad ng sili, at kung ano pa.

 

Habang nag-uusap kami ni Juliet nang umalis na ang kostumer ay nagsimulang maghugas ng pinagkainan ang anak niyang babae na siya ring nagluto ng monggo. Marami kaming napag-usapan ni Juliet na tumalakay sa pasasalamat niya sa suporta ng kanyang nanay at mga kapatid kaya hindi siya nahirapan sa pag-alaga ng mga anak. Hindi siya conscious sa kanyang kapansanan kaya lalo akong bumilib sa kanya. Hindi daw siya susuko sa pagsikap hangga’t kaya niyang kumilos dahil may responsibilidad pa siyang gagampanan para sa kinabukasan ng kanyang mga anak…..MABUHAY KA, JULIET!….SANA AY TULARAN KA NG IBA.

ERILY SEVA…babaeng junk collector ng Tacurong City

ERILY SEVA…babaeng junk collector ng Tacurong City

Ni Apolinario Villalobos

 

Kaninang umaga, ang sinakyan kong tricyle na pumasok sa barangay ng San Pablo upang maghatid ng isang pasaherong kasakay ko ay nasiraan habang binabaybay namin ang kalsada papunta sa highway. Nang bumaba ako at tumingin sa unahan ay nakita ko ang junk collector na babaeng nagsisikad ng bisikletang may sidecar at may laman nang mga junks. Siya yong matagal ko nang tinityempuhan dahil dalawang beses ko siyang na-miss. Kung hindi pa nasiraan ang tricycle na sinakyan ko ay hindi ko pa siya nakita at ilang dipa lang mula sa kinatatayuan ko, katay laking gulat ko dahil para kaming pinagkita nang umagang yon.

 

Siya si ERILY SEVA na may limang anak. Ang panganay ay construction worker, ang pangalawa ay Grade 9 sa PRESIDENT QURINO NATIONAL HIGH SCHOOL. Ang iba pang mga anak ay tumigil muna sa pag-aaral habang nag-iipon silang mag-asawa ng pera. Sa gulang na 43 taon ay tila bantad na ang katawan ni Erily sa hirap subalit walang mababakas na pagsisisi, sama ng loob, or pagkabugnot sa kanyang mukha. Ang asawa niyang si Alfredo Mercullo, 38 taong gulang ay kolektor din ng junks subalit ang ginagamit niya ay pag-aari ng junkshop na binabagsakan niya ng mga kalakal at inuupahan sa halagang kinakaltas sa kanyang kinita sa maghapon. Ang ginagamit namang “topdown” ni Erily ay pagmamay-ari niya.

 

Masayang kausap si Erily at laking pasalamat ko rin dahil pinagbigyan niya ako ng ilang minutong pagkakataon upang siya ay makausap. Upang hindi siya maabala nang matagal ay hindi ko ang address niya dahil balak kong makilala ang kanyang pamilya.

 

Kaninang hapon ay hinanap ko ang tinitirhan nina Erily at natunton ko naman agad. Masayang ipinakilalal niya ako sa isa niyang anak at asawa. Inabutan kong nagsasaing na sila ng panghapunan. Marami kaming napag-usapan tungkol sa buhay lalo na ang tungkol sa kalusugan. Marami akong ipinayo sa kanila kung paano silang makaiwas sa sakit dahil mahal ang magpa-ospital at gamot.

 

Ang makakakilala ng isang tulad ni Erily at kanyang pamilya ay nagpapasaya sa akin kaya itinuturing kong okey na ang araw ko….lalo pa at napagbigyan niya akong pasyalan sila sa kanilang bahay.

DONATO “BONDYING” VILLASOR JARABELO….sorbetero na nakapagpatapos ng limang anak sa kolehiyo

DONATO “BONDYING” VILLASOR JARABELO….sorbetero na nakapagpatapos ng limang anak sa kolehiyo

ni Apolinario Villalobos

 

Naging curious ako sa nasabing sorbetero noong isang taon pa nang ituro siya sa akin ng pamangkin ko at nagsabing nakapagpatapos siya ng limang anak sa kolehiyo mula sa kinita sa pagtinda ng ice cream. Kung bibilangin ang tagal ng pagtinda niya ay aabot sa 40 taon. Ang sorbetero ay si “Bondying” pero ang tawag sa kanya ng mga taga-Quirino Central School na suki niya ay “Boss” o di kaya ay “Bossing”.

 

Nakalimutan ko na sana si Bondying kung hindi ako nakabili ng ice cream sandwich sa kanyang pamangkin na naglalako na rin sa Quirino. Mabuti na lang at nagtanong ako sa kanya kung kilala niya ang isa pang nagtinda rin ng ice cream na maraming suki sa Quirino. Laking tuwa ko nang sabihin niyang, “tiyo ko siya” at dagdag pa niya ay sa Purok Liwayway ng San Pablo, Tacurong ito nakatira. Dagdag pa niya, nagsimula sa de-padyak na “topdown” ang kanyang tiyuhin pero nang magkaroon ng motorcycle ay binenta na lang ito sa isang naglalako ng gulay. Naalala kong may na-blog ako noong maliit na babaeng naglalako pa rin kahit padilim na taga-Purok Liwayway. Nang i-describe ko ang babae, sinabi ng kausap ko na siya nga ang nakabili ng de-padyak na “topdown”!

 

Kanina naman bago magtanghali ay may sinakyan akong tricycle at nagpahatid sa bahay ng isang kaibigan subalit wala ito….pinadiretso ko ang driver sa isa pang kaibigan subalit wala rin ito. Dahil ayaw kong masayang ang oras ay sinabi ko sa driver na ihatid na lang ako sa Purok Liwayway dahil gusto kong makausap yong taga-roon na gumagawa ng ice cream.  Sinabi kong malapit sa eskwelahan ang bahay, ayon sa pagkasabi sa akin ng pamangkin….at ang sabi ko sa driver ay hahanapin na lang naming siya.  Hindi kumibo ang driver subalit, hindi tumagal ay nagsabi ito ng, “halos wala na siyang ngipin”. Ang tinutukoy pala niya ay si Bondying na pakay ko sa Purok Liwayway. Inisip ko na lang na baka nakabili na ang driver ng ice cream sa hinahanap ko. Subalit nang narating na namin ang Purok Liwayway ay tuloy-tuloy lang kami at pagkaraan ng dalawang liko ay itinuro niya ang isang lalaki na tila may dinudurog sa container ng ice cream….yelo pala na pinapaligid niya sa bagong gawang ice cream, at ang lalaki ay mismong si Bondying na!

 

Nang magpakilala ako at nagsabi kung ano ang pakay ko kaya nakuha ko ang tiwala niya ay nagkuwento na siya. Hindi siya nakatapos ng elementary dahil pasaway daw siya…istambay…..bugoy. At dahil ayaw mag-aral ay hinayaan na lang ng mga magulang. Nang tumuntong siya sa gulang na 20 taon ay nakapag-asawa siya at noon siya natutong magtrabaho. Naging empleyado siya ng Presto Ice Cream sa General Santos na noon ay tinatawag na “Dadiangas”. Panakaw niyang pinag-aralan ang paggawa ng ice cream at nang makaipon ay nagpundar siya upang makagawa ng sarili niyang “home-made ice cream”. De-padyak ang una niyang ginamit na “topdown” sa paglako at nakakarating siya sa President Quirino na ang pangalan  noon ay “Sambolawan”. Halos sampung kilometro ang nilalakbay niya mula sa Tacurong hanggang sa Quirino kung saan ay nagkaroon siya ng mga suking mga mag-aaral ng President Quirino Central School.

 

Ang nakakatuwa ay nang malaman ko mula sa mga dating mga pupils ng President Quirino Central School na ang tawag nila sa kanya ay “Boss” at kung wala daw silang pera ay niyog ang pinampapalit nila sa ice cream. Nang banggitin ko ito kay Bondying ay sinabi niya na yong iba daw ay gulay ang binibigay sa kanya kapalit ng ice cream. Sa sinabi niya ay naalala ko ang pinsan kong doktor na si Leo na ganoon din ang ugali….sa kabaitan ay hindi nagtuturing ng presyo sa mga pasyente at binibigyan din ng gulay kapalit ng kanyang panggagamot.

 

Mag-uusap pa sana kami ng matagal ni Bondying subalit naalala ko ang binanggit niya na ang kagagawa lang iyang “halal” ice cream ay idi-deliver niya agad sa kaibigang Muslim….at, pagkatapos ay dadalo siya sa isang reunion. Masama ang panahon kaya ayaw kong maabala pa siyang masyado kahit halata kong enjoy siya sa pag-uusap naming. Nagpasalamat ako sa kanya dahil kahit may mga kompromiso pala ay nagpaunlak siya ng halos isang oras na pag-uusap. Nangako akong babalikan ko siya.

 

Lima ang anak ni Bondying….ang panganay ay Assistant Principal, may dalawa pang teacher, isang nagtapos ng Information Technology, at isang nagtapos ng Crimonology. SOBRANG NAKAKABILIB ANG KUWENTO NG BUHAY NI BONDYING…. ISANG TAONG NAGING ISTAMBAY SUBALIT NAGSIKAP AT IGINAPANG ANG KAPAKANAN NG MGA ANAK KAYA NAGAWANG MAPAGTAPOS SILANG LAHAT SA KOLEHIYO.

 

Ang araw na ito ay isa na namang patunay na tila may gumagabay sa mga gusto kong gawin dahil sa nagtagpi-tagping pangyayari mula sa pagbili ko ng ice cream sandwich sa pamangkin ni Bondying na nagbigay sa akin ng address niya, sa nai-blog kong babaeng nagtitinda ng gulay na ang “topdown” o de-padyak na sasakyan ay unang pundar ni Bondying upang magamit sa pagtinda ng ice cream hanggang sa tricycle driver na taga-Purok Liwayway at  isa pala niyang kaibigan!

Ang Mga Tsinelas ni JONATHAN PADRONES

ANG MGA TSINELAS NI JONATHAN
ni Apolinario Villalobos

Una akong bumilib kay Jonathan Padrones nang makita ko siya sa kanyang lypsinch act at lalong bumilib pa nang malaman kong marami siyang mga advocacies sa abot ng kanyang makakaya, at ang pinaka-popular ay ang pamimigay ng tsinelas sa mga kinakapos na mga kabataan.

Siguro ang nasa isip niya ay upang hindi masaktan ang talampakan ng mga batang nagsusumikap sa buhay habang tinatahak ang mabatong landasin patungo sa kanilang pangarap….HINDI TULAD NIYA NONG KABATAAN NIYA NA SA KAGUSTUHANG MAKATULONG SA MGA MAHAL SA BUHAY AY MATINDING HIRAP ANG DINANAS SA PAGTAHAK SA LANDAS NA NABANGGIT UPANG MATUPAD ANG KANYANG PANGARAP.

The Woman I Know…this is Virgie (for Virgie Paragas-Adonis)

The Woman I Know… this is Virgie

(For Virgie Paragas-Adonis)

By Apolinario B Villalobos

 

 

With boundless desire

to accomplish many things

that others think are impossible,

the woman I know

through impeding hurdles

would just simply breeze through.

Her mother’s strength and loving ways

tempered by her father’s intelligence

and innate golden values –

her overpowering person shows..

 

A woman of fiery temper

and a heart brimming with affection,

the woman I know

always fights for the righteousness

not much for her own

but for others who, though abused

can’t fight back

as guts and  persistence

are what they lack.

 

She is the woman I know,

who, on some occasion

could be furious or let out tears

in a candid show of emotion.

 

She oozes with intelligence

that she would unselfishly share

just like the comfort

of her tender motherly care.

Could there be other women

just like this one I know?       

                                     

THE WAY OF LIFE

THE WAY OF LIFE

By Apolinario Villalobos

 

Somebody asked me if I have a religion, and when I told him, I have none, he told me, so you do not have a way of life…because according to him, religion is a way of life. I did not want to embarrass him as we were in the company of his friends, so I just told him, we will talk later about this.

 

The poor guy is obviously ignorant as regards “the way of life” which is generic and does not apply only to religion, but in everything as to HOW a person lives his life, HOW he “carries” himself, or HOW he acts in a community, or better, as a citizen. It is about attitude, character, behavior, mannerism, health, ideology, and philosophy being followed.

 

There are people who follow the philosophy of Confucianism which is not a religion…and their life is based on that. Vegans are people who prefer vegetables than meat and fish…that is their healthy lifestyle – their way of life. Communists behave according to their political ideology…and that is their way of life.

 

Belonging to a certain religion is JUST ONE OF THE WAYS OF LIFE. Christians and Catholics should behave like Christ. Buddhists should live their life according to the teachings of Buddha. Muslims should live according to the teachings of Mohammad. Protestants should live according to the deviations from Catholicism….etc.

 

Finally, it does not necessarily mean that if a person has no religion, he is leading a bad life, because, as many thought, HE HAS NO WAY OF LIFE.  On the contrary, many people who do not belong to any religion, IN FACT, act and behave better than those who belong to one.

 

It is the ACT that should be considered in judging a person, and not the teachings that many of those who are religiously fanatic are taught BUT NOT PUT INTO PRACTICE, as expected of them.

 

 

 

Questions on Terminologies in the Philippines

Questions on “Terminologies” in the Philippines

By Apolinario Villalobos

 

The title of this blog refers to the names being used today by various sectors of the Philippine society, such as:

 

• BUREAU OF FIRE PROTECTION…in that name of the agency, it implies that what is being protected is the fire. Why not use BUREAU OF FIRE PREVENTION, instead because the agency is also involved in the prevention of fire occurrences? Additionally, the “Fire Prevention Month” is being used to promote the awareness on fire occurrences during the summer season.

 

• SOCSKSARGEN….the acronym which refers to a region of southern Mindanao is being further “acronized” into “SOX” which can confuse outright the foreigners especially Americans who are used to the “RED SOX” a baseball team in their country. If it is for promotion purposes, I dare say, the attempt did not help but just put the region in a funny situation. Related to this is also the effort to promote “ONE MINDANAO”…why not then, just stick to the jargon “ONE MINDANAO” and maintain the acronym SOCSKSARGEN or Region 12, instead of SOX? Why be different with the rest of the regions of the Philippines that use the Roman numerical references such as Region I, Region II, etc.?

 

It should be noted that “Mindanao” is generic just like the “Bisaya”. Those who are from Mindanao regardless of the province are generally referred to as “taga-Mindanao” as the reference to their specific province or town comes only secondarily. For tourism purposes “Mindanao” is more exotic sounding than an abbreviated name of a region such as SOX for SOCSKSARGEN.

 

• DEPARTMENT OF SOCIAL WELFARE AND DEVELOPMENT (DSWD)…the big question here is, what is being “developed”? The name of the agency has metamorphosed from its original name SOCIAL WELFARE ADMINISTRATION (SWA) into what it is now. Wise and discontented guys made fun of it by adding “PANG”, hence, “SWAPANG” which means greedy. Sometimes, instead of DSWD, people just refer to the agency as DSW but shortening the acronym did not help because of the unsatisfactory performance of the agency.

 

• The NUESTRA SEṄORA DE LA REGLA….for the Filipino, “regla” means, menstruation, although, going deeper into the word with its Spanish meaning, it could also refer to the rule or measure.  My question is founded on the current time in which the old folks who were used to such title are no longer around. Filipinos and that include me now ask, when did such female phenomenon such as menstruation, have a patron? But why did the local Roman Catholic authority not correct such reference as it just elicits funny comments tantamount to blasphemy?…why the blatant disregard?…why the indifference when what’s at stake is the reputation of the Roman Catholic Church?

 

• The CANDELA FESTIVAL…I came across this in the tarpaulin for the feast of the Our Lady of the Candles or Nuestra Seῆora de la Candelaria which shows that the “candela” refers to the “candelaria”. The word with the scientific symbol “cd” which means “standard candle”, with unit reference “SI” refers to the “luminous intensity”. The Filipinos are used to calling the candle as “kandila”, so that if the intention is to refer such “festival” to the “kandila”, then, the same word should logically be used. Also, though, the feast is about the candles, only very few who joined the procession were holding candles. My worse assumption is that the “candela” is the contracted form of the “Candelaria”….why the need to shorten it and make a “festival” out of it when the supply of candles in the locality come from Divisoria?  Proponents of local activities should be careful in using the word “festival” if their intention is to make an impression, because of the great negative impact that could result from disappointment.

Mga Batang May Pangarap…tulad ko rin noon

Mga Batang May Pangarap

…tulad ko rin noon

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang tanghaling katatapos ko lang kumain sa pastilan ni Luz, ay biglang may nagdatingang mga grupo ng kabataan….mga pupils ng Tacurong Pilot Elementary School. Ang pastilan ay malapit lang sa eskwelahan at sa labas ng plaza. Noon ko lang napansing alas dose na pala ng tanghali. Sabi ni Luz, sa kanya kumakain ang mga bata kapag “bitin” ang pera nila kaya nagkakasya na lamang sa isang balot na pastil na halagang Php10 at yong okey lang sa kaning tutong, ito ay libre na, pati ang sabaw. Kaya pala kung minsan ay wala akong naaabutang tutong. Akala ko ay inuubos ni Luz na mahilig din sa tutong. Ang ilan sa mga bata ay nakita ko na sa palengke na nagtatrabaho bilang tagatapon ng basura ng mga tinder at “errand boys”. Umamin ang karamihan sa mga batang wala silang pambili ng pastil at sumama lang sa mga kaibigan nila upang mamasyal sa plaza kaya ginawan na lang ng paraan upang lahat sila ay makakain ng pastil.

 

Maliban sa dalawa na Grade 5 pa lang, ang iba ay Grade 6 na kaya tinanong ko sila kung gusto pa rin nilang mag-aral sa Tacurong…sa National High School. Tatlo ang nagsabing sa Griῆo National High School, sa barangay Griῆo para hindi na daw gagastos sa pamasahe….taga-roon kasi sila.  Nang tanungin ko kung gaano kalayo ang bahay nila mula sa school, binanggit nila ang estimated distance mula sa kinalalagyan namin hanggang sa isang maliit na mall…na ang tantiya ko ay isang kilometro ang layo! Ganoon kalayo ang lalakarin nila mula sa bahay nila hanggang sa eskwela sa umaga at pauwi sa tanghali para mananghalian at babalik para sa klase sa hapon, at pauwi na pagkatapos ng klase….total na lalakarin sa isang araw ay 4 na kilometro!

 

Yong isa ay kukunin ng tatay na nasa Cebu…hindi na ako nagtanong kung bakit nandoon ang tatay at baka may makabagbag-damdaming madiskubre lang ako tungkol sa pagkatao niya. Yong iba ay sa Tacurong National High School na lang daw dahil may mga “suki” sila sa palengkeng “pinagtatrabahuhan”…pagtatapon ng basura at bilang “errand boys” kaya maski papaano ay may kikitain sila.

 

Lahat sila ay may mga pangarap na “maging” pagdating ng panahon. Apat ang nagsabing gustong maging pulis, dalawa ang gustong maging “army”,  ang iba ay gustong maging titser at ang isa ay gustong maging engineer.  Ang isang nahiyang kumain ay binigyan ko na lang ng pera para may pambili siya ng kanit banana cue kapag nagutom dahil may mga nagtitinda naman sa labas ng gate ng school nila. Pero binulungan niya ako ng, “babaunin ko ito bukas, uncle…”.

 

Bilib ako sa kanila dahil lahat sila ay malinis ang pinagkainan…wala ni isang mumo (wasted rice) na naiwan sa dahon ng saging na pinagbalutan ng pastil at pinggan.  Wala ring natirang sabaw sa mangkok. Ang mga pinakita nila ay palatandaan na karapat-dapat silang tulungan.

 

Nakita ko sa mga batang nakausap ko ang buhay ko noong nasa elementary ako na nag-aaral din sa “Pilot” na ang dating pangalan ay “Tacurong Elementary School”. Hindi kalayuan sa kinaroroonan naming carinderia ni Luz ay ang bakery na pag-aari ng mga Garcia at sa tambakan nila ay namumulot ako ng mga pakikinabangan pa, lalo na mga malalaking plastic na supot na ginagamit kong “bag” para sa mga gamit ko sa eskwela at ang mga mas malalaki pa ay pinagtatagpi-tagpi ko upang maging rain coat. Ilang dipa lang din mula sa carinderia ay ang kapitbahay naming may puno ng sampalok na ang mga lagas o mga nahulog na hinog ay pinupulot ko upang ibenta sa eskwela para may pambili ako ng papel man lang. Meron din silang puno ng balimbing na ang mga manibalang na bunga ay hinihingi ko para ibenta sa palengke pati ang mga hinog na bunga ng kaimito (star apple) namin, tuwing Sabado at Linggo. Nagtinda din ako noon ng pandesal sa madaling araw.

 

Tulad ng mga bata ay nangarap din ako noon…libre lang naman kasi!

 

 

Ang Lilim (Tula para sa Lenten Season)

Tula para sa Lenten Season…

 

 

Ang Lilim (Shade)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang lilim ay nagdudulot ng ginhawa

Sa katawang nanlata dahil sa init ng araw

Kasiyahang may ngiti ang sa labi ay namumutawi

Lalo na kung makakakita nito sa kainitan ng tanghali.

 

Sa ibabaw ng mundo ay marami nito –

Iba’t ibang lilim na na ating nadadanasan

Lalo na ang lilim ng tahana’t ating mga magulang

Mga lilim na sa buhay ay nagagamit na sanggalang.

 

Ngunit ang pinakamalawak na lilim

Na sa sangkatauhan ay nagbibigay-lakas

Ay sampalataya sa Panginoon na hindi matitinag

At sa tagal ng panahon ay lalo pa ring tumatatag!

 

PRAISE THE LORD!

Incidents in my Life that Make Me Believe in Fate and Destiny…and GOD

Incidents in my Life that Make Me

Believe in Fate and Destiny…and GOD

By Apolinario Villalobos

 

I may not have a religion but I believe in God. As I am moving toward the threshold of my life, a simple assessment of what have been happening to me made me realize that my God is basically responsible for everything and HE even used other people, too. At this juncture of my life, I cannot deny that my decisions at times have negative effects in my life due to the abused excuse…human frailties.

 

Today, I am really feeling the “purpose” that HE gave me. My having been born in a poor family, orphaned at an early age that resulted to more deprivations did not prevent me from finishing my education. HE made go out of my birthplace when I worked with Philippine Airlines and was even made to choose a far-off station of the said airline, Tablas in Romblon, as my first assignment. HE prepared me for the PAL job by exposing me to office work when I was hired by the Department of Social Welfare when I was about to graduate from college. HE made me finish my college despite the impending odds, as after our batch of less than a hundred that represented four courses, the college department of Notre Dame of Tacurong closed down.

 

A guy, I did not personally know, being just a friend of my friend, and who was working with PAL in General Santos station was instrumental in my “entry” to the said airline by sending me a telegram with just my nickname on it but with my office address to tell me about their recruitment. Out of almost a hundred applicants coming from prestigious colleges in Koronadal City and Cotabato City, only four of us were able to hurdle the preliminary interview. At the General Santos station, my documents were lost but HE made me go through the final interview in Davao station based on the trust of the interviewers from Manila…with an arrangement for my documents to be submitted later. HE made me work for an airline despite my AB course intended for teaching.

 

HE prepared me for my writing which could have been my real purpose in life. When I was in first year High School, I was made to edit the high school organ, THE GREEN EMBER, although, while in elementary, I was already composing poems and “tula”. I used the skill to work my way through my difficult journey along the corridor of PAL, with the editorship of the company’s TOPIC Magazine as another junction of my career. I went around the country because of the job exposing me to different realities of life.

 

My writing made me express what I saw and experienced while living in Manila. An important episode of my career in PAL was having been absorbed by the International Sales department , the airline’s flagship with offices located along Roxas Boulevard in Ermita…the “red district” of Manila. I made the area as my base as I explored the “other side” of the big city that brought me to Divisoria and the slums of Tondo. In those places, HE showed me the disgusting faces of poverty. HE made me realize that poverty is more of a result of corruption and exploitation, than indolence.

 

Along Avenida of Sta. Cruz, streets of Ermita and the dark nooks of Roxas Boulevard, HE showed me the various faces of prostitution etched on the faces of the juvenile males and females to the heavily made up faces of matrons with advancing age of as old as 60! HE showed me the various faces of poverty suffered by new-born infants to the dying emaciated bodies on sidewalks.

 

HE made me write against corruption, exploitation….expound on the causes of poverty, prostitution and drug addiction. HE made me write about the neglected communities whose members fled from the unrest and hunger in their birthplace in Jolo and Tawi-tawi…the Badjaos. HE made me expose to the world the aspiration of those who want to have a better life and the desire of others to reach out to HIS other creatures.

 

But I still feel inadequate despite all that I have been doing for HIM and my fellowmen….I still feel that I owe HIM a lot for my life…for which a “Thank you, Lord” is not enough.