Why I Blog

Why I Blog

By Apolinario Villalobos

 

Many people who have been reading my blogs are wondering why I am doing it…worse, some even presume that I am being paid for such emotionally tedious undertaking. Plainly and simply, I tell them that it is my advocacy. I hate to use such word, but I might cause them to raise their eyebrows if I tell them, it is my hobby. I am serious in what I am doing and it is not just for fun. I am not being paid but some viewers of my blogs send help for the subject personalities whom I write about, and which are handled with much care. For this endeavor, I am taking so much risk as my security is also at stake in view of my blogs on corruption.

 

I always ask myself that if I will not share with others what I perceive and experience “along the way”, who will do it? If I have to be brutally frank, I dare say that many people are numb, naïve, blind, deaf, etc. to what are happening around us. One viewer even had the temerity to send me the message, “you think you are a great writer, huh!”. He is not an fb friend and most hurting is that he is also a Filipino. I just presumed that he is a friend of a politician whom I have been jabbing with my posts, which being “public” are open to all internet browsers. As an information, I have four other blog sites aside from facebook. My first facebook page has even been hacked many months back so I can no longer open it, forcing me to create another one with my photo on it. Unfortunately, many friends still use the hacked fb despite the notices that I have posted.

 

I identify with people whom I blog as I had my own struggles to be able to finish my studies, having been orphaned at a young age. Growing up, I observed the corrupt practices in the government which have been deeply impressed in my mind. I observed so much arrogance of some supposedly “shepherds” of the various churches. Having gone around the country, I saw poverty in its various levels and perceived its ugly faces drawn on my impoverished countrymen. I would like to let the world know about the benevolence of unsung heroes in our midst. Also, let others know, Filipinos and foreigners that the country is a cluster of islands worth discovering for their unique and varying splendor. I would also like to serve as other people’s conscience and mirror. Most of all God gifted me with the ability to write and I know that He did not give it to me to be kept selfishly, but with a purpose. Those are the reasons why I blog.

 

What give me the drive to go on are the inspiration and encouragement from those who are kind enough to appreciate what I am doing aside from enhancing what I share with their comments and rectifications on what they think should be improved. I am also encouraged to go on if what I share could successfully elicit relevant comments, especially, about blogged people whose characters are worthy of emulation, not just appreciation.  I believe that I am just doing my share of what should be done as intended by God. I am not a doctor, nor a professor, nor a pastor, nor a cook, nor a policeman, nor a businessman, etc….but I have a purpose, too, in this world and that is….as a simple writer.

 

I always imagine that the world is like a jigsaw puzzle composed of parts with various shapes that snugly fit together. While others could be triangle, circle, square…I could be a rectangle….that is I, as a blogger, and with my own shape, I am trying my best to neatly fit into this world. By the way, I need prayers, too, to keep me keep me and my advocacy alive, at least even for just a little longer.

On Defending Idolized Politicians and Blogging

ON DEFENDING IDOLIZED POLITICIANS

AND BLOGGING

By Apolinario Villalobos

 

The problem with the “defenders” or “supporters” of politicians is that they tend to be overzealous in what they do and say to the point of even killing or get killed by those who belong to the “contra-partidos”. Most often, during election campaign, we hear of political leaders being ambushed on the way to rally sites or shot right inside their home. When they die, the politicians that they support shoulder the wake and burial expense….that’s all. Some politicians do not even know most of these “leaders” from Adam or Eve, except those who belong to their inner circle, as they are just names on their payroll. The tight handshake and smile that the politicians give to the “lesser leaders” do not necessarily mean closeness. After the election, winning politicians forget the names even of those who belong to their “inner circle”, as new set of butt-lickers march into their offices.

 

In blogging, there should likewise, be restraint in the showing of emotion. Bloggers should stick to the issue and not the character of fellow bloggers. Commentors to the blogs are considered as bloggers themselves, hence, they become responsible for the enhancement that they contribute to the blog, be it positive or negative. Again, idolized politicians do not personally know all the bloggers who support them, so there is no reason why the latter should overdo their unsolicited overzealousness. Laying down one’s own ideas to support those of the idolized politician should be enough to show that the supportive bloggers are just around…the bigger their number, the better.

 

I must admit that I have been guilty of overzealousness in the course of my blogging that made me cuss sometimes. Fortunately, I do not cuss anybody in particular, not even the politicians who I hate, as I do it only to release my pent up emotions being one with a “type A” personality. To show more maturity in this effort, though, I try my best not to cuss…unless provoked. Again, as expressed in my earlier blogs, I am not a saint who is virtually shielded with Godliness, as I consider myself an ordinary creature who has got no patience in just parrying insults to my person. I am not the type of a guy who throws back bread to someone who bombards him with rocks. As we all know, bread is a precious food so I can’t just throw it at an idiot who deserves a rock, instead….which for me should not only be a single rock, but a huge one, too!….bashers deserve a Peter to jolt them back to their sanity!

 

MABUHAY ANG MGA BLOGGERS!…COMMENTORS, LIKERS, AND FULL-ESSAY WRITERS!

 

 

 

Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan” tungkol sa Blogging…(ito ang sagot kung bakit may nagba-blog)

Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan”

Tungkol sa Blogging

(ito ang sagot kung bakit may mga nagba-blog)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang nakaganda sa ginagawa kong pagba-blog ay nai-exercise nito ang utak ko upang hindi agad ako maging ulyanin. Hindi ko kasi kaya ang mga larong “candy crusher” at crossword puzzle sa cellphone o computer. Ang mga disadvantages naman ay ang pagbalik ng sakit kong carpal tunnel syndrome (CTS) na sanhi ng pamamanhid ng mga daliri ko, pagtaas ng blood pressure kung ang isinusulat ko ay tungkol sa pulitika, at ang pag-isipan akong kumikita sa mga sinusulat ko dahil akala ng iba ay bayaran ako ng ilang pulitiko na may gustong siraing kapwa pulitiko.

 

Ang sumusunod ay dialogue namin ng isang makulit na ay maurirat pa, na akala ko ay isang matalinong “kaibigan”. Naganap ang pag-uusap namin sa kapihan ng isang mall:

 

Makulit:   Pare, balita ko namumutiktik na ang internet sa blog mo.  Nakakainggit ka.

 

Ako:   Eh, di magsulat ka rin.

 

Makulit:   Hindi ko kaya, eh. At alam mo namang hindi ako nag-iinternet o nagpi-facebook. Kaya yon ngang sinasabing pagbukas man lang ng computer sa bahay ay hindi ko alam. Mga anak ko lang ang gumagamit noon. Si Misis nga eh, galit din sa computer. (Naalala kong binanggit nga niya ito noon, kaya mabuti na lang din dahil kung may facebook siya, hindi ko ito maiba-blog).

 

Ako:   Eh, di huwag ka na lang maiinggit sa akin dahil marami ka namang ginagawang pinagkikitaan. Sobrang yaman mo na nga, eh. Sana ay marami ka pang kitain. Pasalamat ka sa Diyos dahil sa grasya.

 

Makulit:   (medyo napangiwi, pagkarinig ng “Diyos”) Siyanga pala, pare, ang sabi nila pinagkikitaan din ang pag-blog. Yong iba alam kong binabayaran upang manira ng ibang tao. (Muntik na akong mabilaukan ng kape sa huling sinabi niya, dahil kulang na lang ay sabihin niyang bayaran ako.)

 

Ako:   Yong iba siguro. Sa kaso ko naman, wala akong pinipili dahil basta may mali, pinupuna ko at hindi paninira yon dahil ang ang sini-share ko ay alam na rin naman ng iba, pero sinasarili lang nila. Hindi ko naman kayang ipunin sa dibdib ang mga dapat kong i-share dahil baka sumabog ako sa sobrang himutok.

 

Makulit:   Paano ang gastos mo sa blogging?

 

Ako:   Mga oras lang yon na nagamit naman sa tama. At least hindi ako basta nakatunganga lang o nangungulit. (Paramdam ang huli kong sinabi upang sana ay tumigil na siya, pero tuloy pa rin.)

 

Makulit:   May banta ka na ba sa buhay?

 

Ako:   Secret. Pero mas malaking banta sa buhay ko ang pagtaas ng blood pressure dahil sa mga taong walang alam gawin kundi mangulit sa akin kaya naiinis ako. (Hindi pa rin niya naramdaman ang pagtumbok na ginawa ko dahil tuloy pa rin siya sa pangungulit.)

 

Makulit:   I-share mo naman yong tungkol sa mga project mo sa mga iskwater.

 

Ako:   Huwag na. Pero kung magdo-donate ka o tutulong sa pagpapa-aral ng mga bata, marami kang malalaman.

 

Makulit:   (Tumahimik siya sandali nang marinig ang mga salitang “donate” at “tulong”). Good luck na lang sa mga project mo, pare.

 

Ako:   (Nakakita ako ng pagkakataong mangulit naman sa kanya.) Hindi pare. Palagay ko bilang kababayang Pilipino dapat tumulong ka rin sa kapwa mo, mabawasan man lang ang “dirty money” mo. (Mabuti na lang hindi naintindihan kung ano ang ibig kong sabihin sa “dirty money”, dahil alam kong may mga illegal siyang transaction kaya biglang yumaman. Akala niya sa “dirty money” ay okey dahil siya ay tinawag ko noong “filthy rich” na okey lang ang ibig sabihin, ganoong sa Pilipino, ito ay katumbas ng “maruming mayaman”.)

 

Makulit:   Next time na lang pare, at good luck uli sa mga ginagawa mo sa mga iskwater. Siyanga pala, si Misis nasa supermarket sa ibaba, pupuntahan ko baka tapos na siyang mamili. Usap na lang tayo uli. (Dali-daling siyang tumayo.)

 

Ako:   Teka pare, ano nga pala ang itatanong mo?

 

Makulit:   Text ko na lang sa iyo.

 

Nagpasalamat ako sa huling pag-uusap namin ng “kaibigan” ko dahil nabisto kong allergic pala siya sa salitang “donate” o tulong, kaya sa susunod, sa simula pa lang ng usapan namin ay pariringgan ko na siya ng mga ganoong salita.

 

Paalala lang sa makakabasa na ang blogging ay hindi palaging pinagkikitaan. Ito ay sakripisyo sa panig ng nagba-blog lalo na kung ang sinusulat niya ay tungkol sa maling nagaganap sa paligid, kaya hindi dapat pag-isipan na ang taong maraming blogs ay marami ding pera. Ang mga nagbaba-blog ay mahilig lang talagang makibahagi ng kanilang saloobin sa pamamagitan ng pagsusulat ng sanaysay, kuwento o tula. Huwag ding akalaing mayabang ang mga bloggers, dahil kung tutuusin, namemeligro pa nga ang kanilang buhay lalo na kung tungkol sa pulitika ang kanilang sinusulat. Pero bilang dagdag-kaalaman, kumikita lamang ang mga blogger kung papasukan ng advertisements ang kanilang sites, na kalimitan ay tungkol sa fashion, shopping, cooking, travel , sports, at makabagong gadgets. Ang mga blogs ko ay hindi tungkol sa mga nabanggit na paksa.

 

Ang Laptop Kong Bungi…ka-partner ko sa pagbatikos at pagpuri

Ang Laptop Kong Bungi

…ka-partner ko sa pagbatikos at pagpuri

Ni Apolinario Villalobos

 

Wala siyang teklado para sa letrang “M” subalit subok ang tibay dahil kahit bahayan ng langgam ang mga kalamnan ay hindi sumusurender maski pa maghapong gamitin. Ilang taon din siyang nagtiis sa pagtipa ko sa teklado ng kanyang mga letra at simbolo, yon nga lang, pagdating sa bunging bahagi para sa letrang “M” ay kailangang maingat ang aking pagpindot. Malaki ang utang na loob ko sa laptop na ito dahil lahat ng mga saloobin ko ay kinakaya niyang ipunin…i-absorb, kaya siguro kung mayroon lang siyang bituka baka palagi siyang nagsusuka, o di kaya kung may puso, ay matagal na siyang na-heart attack. Kahit halos mamuwalan na siya sa mga pinapakain kong nakakasuka at nakaka-heart attack na mga isyu, ay hindi siya nanghihina man lang.

 

Ang problema lang ay ang colonial niyang mentality dahil may mga salitang Pilipino na pinagpipilitan niyang baybayin sa Ingles kaya kailangan kong basahin nang paulit-ulit ang mga naisulat niya upang ang “namin” ay hindi maging “naming”, o di kaya ang “hindi maging” ay hindi maging “hind imaging”, ang “letra” ay hindi maging “letre”, at marami pang ibang salitang Pilipino na tinatarantado niya….sutil kasi.

 

Minsan ko na rin siyang nadunggol dahil sa sobrang antok nang bumagsak ang noo ko sa kanya, subalit hindi siya nagreklamo kahit sa pamamagitan ng pag-kuryente man lang sa akin. Nalaman kong nasaktan ko siya nang maramdaman ko sa aking pisngi ang kanyang pag-overheat makalipas ang dalawang oras ng pagkakatulog. Literally, I slept on my laptop! Siguro kung nakakatawa lang ang butiki ay hinalakhakan na ako dahil sa hindi kalayuan ay may nakita akong dalawa na halos hindi gumagalaw dahil siguro nagulat, pero nagpulasan nang tiningnan ko sila ng masama.

 

Hindi mitsa ng buhay ko ang aking mahal na laptop dahil old-fashion siya, luma na kasi, kaya kahit bitbitin ko siyang hubad, ibig sabihin ay hindi nakalagay sa bag, walang magkaka-interes. Parang babae rin na dahil naitatago ng pagka-old fashion ang kanyang ganda, siya ay malayo sa posibilidad na magahasa! Kaya ang mga babae ay hindi dapat magpakita ng motibo o pag-anyaya upang magahasa…magpaka-simple o magpaka-old fashion din kahit minsan….maliban na lang ang mga desperada!

 

Para ring tao ang aking laptop na nag-undergo ng operasyon at pagtapal dahil marami na rin siyang diperensiya maliban sa pagkabungi. Ang dating ayaw pumermanenteng pagtayo ng screen kaya nilalagyan ko pa ng suporta sa likod, ay naremedyuhan ng isang doktor ng mga laptop – may ginalaw sa kasu-kasuan o joints nito kaya nakakatayo na ngayon nang tiyeso. Ang dating sugat sa gilid dahil nabasag ay natapalan na rin ng karton kaya ngayon ay buo na siya – good as new!

 

Ang kuwento ng laptop ko ay maihahalintulad din sa kuwento ng alagang hayop na pinagkakautangan dapat ng loob ng nag-aalaga dahil sa dulot nilang therapeutic relief, o di kaya ay iba pang bagay na napakinabangan para sa araw-araw na pamumuhay. May utang na loob tayo sa kanila. Hindi sila dapat binabale-wala nang basta-basta pagkatapos pagsawaan o kapag nagkaroon ng bago, lalo na ngayong pasko.

 

Hindi din dapat ganyan ang mag-asawa na pagkalipas ng maraming taon ay basta na lang makaramdam ng pagkasawa sa isa’t isa, kaya nagkakanya-kanya na sa pagrampa upang maghanap ng ibang mapagparausan. O di kaya ay ibang mga anak na pagkatapos iluwal ng ina at palakihin ng ama ay walang pakundangan kung sila ay balewalain o ikahiya sa ibang tao dahil walang pinag-aralan o di kaya ay hindi maganda o guwapo tulad ng mga magulang ng mga kaibigan nila, o di kaya ay amoy pawis dahil sa pagtinda sa palengke, hindi tulad ng magulang ng classmate nila na nagtatrabaho sa aircon na opisina.

 

Pairalin natin ang utang na loob. Magbago tayo….bilang pasalubong sa bagong taong 2016!

 

 

 

Napansin ko lang…

Napansin ko lang….

ni Apolinario Villalobos

 

 

Bago ako nag-facebook at nagbukas ng iba pang websites, sa email ako umasa sa pagbabahagi ng mga isinulat ko. Napansin ko kasing may nagpapadala sa akin ng mga salawikain, tula/poem, at mga kuwento sa email, kaya naisip ko na baka kumalat din ang mga isinulat ko sa tulong nila. May mga messages pang idinidikit ang mga nagpapadala na: “great essay for our spiritual growth”, “nice essay, please share with friends”, “great message in poetry to help the distressed”, etc. Napansin kong ang mga ipinapadala nila ay isinulat ng mga foreigner. Okey lang yong quotes galing sa Bibliya.  Nagkaroon ako ng ideya na sumubok magpadala sa mga ka-email ng mga ginawa ko – maraming beses…sa awa ng Diyos ay may pumansin at ako ay natuwa – dahil marami sila, more than one…. apat sila!

 

May isang kaibigan na nag-suggest na gumawa ako ng poem tungkol sa pakikipagkapwa pero ang ilagay kong pangalan bilang author ay ka-email niyang manunulat din pero Amerikano, na pumayag naman pagkatapos marinig ang layunin namin. Bago ko ikinalat, pinadala ko muna sa Amerikano ang poem para sa approval niya. At tulad ng inaasahan, medyo marami ang pumansin at malugod pang nagkomento, ibig sabihin ay binigyan nila ng pansin ang poem dahil siguro foreigner ang sumulat.  Mula noon hindi na ako nagpadala ng mga ginawa ko via email.

 

Napansin ko rin na habang lumalawak at nagiging prangka ang ibinabahagi ko, unti-unti ring nababawasan ang mga kaibigan ko. Noong mga araw na limitado sa kalikasan, buhay ng tao, at pagtulong sa kapwa na may kasamang spiritual message ang poems, tula, at sanaysay na ibinabahagi ko sa facebook, may” ilang” pumupuri at nagla-like man lang. Yong iba ngang inaasahan kong mga “kaibigan” na makakapansin ay ni hindi nagpaparamdam kung nababasa nila, ganoong may facebook naman sila at naka-public naman ako. Kung sabagay karapatan nilang hindi mag-like o mag-comment kung ayaw nila sa mga isinulat ko lalo pa siguro at natumbok sila ng message kaya guilty at nagalit sa akin. Subalit ang matinding kaplastikan ay kung sabihin nila sa akin kung mag-usap kami sa cellphone o magkita na, “ang galing mo”…para tuloy gusto ko silang sagutin ng, “neknek mo!” Ilan lang naman sila na ganito ang ugaling nabisto ko.

 

Nang isama ko sa mga isinusulat ko ang korapsyon sa pulitika at edukasyon, at pagbatikos sa mga pekeng Kristiyano, ang iilan na nga lang na nagla-like ay nawala pa…subali’t sa awa ng Diyos ay napalitan naman ng iilan pa rin, na sa tingin ko ay may mas malawak na pang-unawa. May kapwa ko blogger na tumulong sa akin sa pagbukas ng ibang sites upang malagyan ng mga ibinabahagi ko pagkatapos niyang marinig ang kuwento ko, sayang din naman daw kasi kung sa facebook lang ako maglalagay.

 

Ang ikinababahala ko lang ay baka lumalaganap na itong sakit sa ugali na gusto kong tawaging “crab mentality syndrome” na laganap din sa mga opisina at umaatake sa mga empleyadong umaasa lang sa paninira ng co-employees at paninipsip sa boss upang umasenso. Isa rin siguro itong sakit na gusto kong tawaging “not me syndrome” na umaatake sa mga mapagkunwaring natumbok na ng pangungunsiyensiya ay deny to death pa rin.

 

Subalit nauunawaan ko pa rin na ang facebook ay para lang dapat sa mga “photos”. Sa pangalan ng site na “facebook” ay dapat nga lang talaga na para ito sa mga “retrato ng mukha”, pero pinalusutan ng mga gustong mag-share ng quotes kaya ini-frame nila ang mga ito. At, ito ang inaasahan ng ilang mga “viewers”, hindi “readers”. Napansin ko lang naman…kaya titigil na ako at baka may atakehin na sa puso dahil sa sobrang inis!

To Blog and Risk Losing Life, Friends and Kinsfolks or Not to Blog and Remain Nice to All…and Stay Alive

To Blog and Risk Losing Life, Friends and Kinsfolks

Or Not to Blog and Remain Nice to All…and Stay Alive

By Apolinario Villalobos

The difference between “blogging” and “contributing” is that while the former gets published in the web of the information technology, the latter gets printed on papers. However, their common denominator is the “purpose” which is to “share”…a risky endeavor, especially, if what are shared concern politics, corruption, and religion. The risk is on losing one’s life, kinsfolks, and longtime friends.

In our province, Marlene Garcia Esperat, a courageous mediaperson lost her life when she exposed anomalous transactions in a government agency. The obviously hired killer had the gall to enter her house and pumped bullets into her head, to make sure that she was disabled for life. That’s one risk, made real – losing one’s life. Similar stories get splashed on pages of tabloids and broadsheets that many people do not take seriously, as they are perceived to be just ordinary incidents akin to road accidents and apprehension of drug pushers.

Bloggers cannot limit themselves with shares about fashion, literary, foods, travel, photography, etc. Sometimes they have to touch on controversial matters, such as politics that include corruption, and religion.  Blogs on these topics may affect the bloggers’ sensitive relatives and friends. Bloggers, therefore, wonder why, all of a sudden, some relatives and friends shy away from them. Some find themselves ignored by friends and buddies since grade school, as well as beloved relatives.

This unfortunate reality is happening to all bloggers. I found this out when I attended a small gathering of bloggers, during which blogging updates were passed around. Two bloggers shared that their sites were hacked, and another started getting threats via facebook messages when he uploaded blogs shared from other sites, about a controversial politician from their province in the north. Expectedly, the sender uses a fictitious personality.

Bloggers are just human instruments of the information technology, so that what they do should not be taken against them. A lot of sacrifice is made, aside from exhaustive effort in coming up with blogs, not to mention the precious time spent and money saved from scrimping on other necessities. Some bloggers earn, but most do not…as they bring out ideas, mainly due to their ardent love for writing and sharing.

Writing and I…or how I persist as a non-conformist to literary norms and rules

Writing and I
…or how I persist as non-conformist
to literary norms and rules
by Apolinario Villalobos

This share will, I hope, help others to realize that they, too, have the gift of writing. Style, though, in writing varies according to the temperament of the person. Once others realize this, I hope that they will begin to express themselves using this age-old mental instrument.

Good thing that the age of blogging has at last arrived…as with it, different kinds of literary statements have also been boldly manifested. For the sake of grades, however, the traditional teachings are being endured by students. But, once they have graduated, they go on a rampage of expressing themselves literarily with a vengeance. I am doing it myself, although, it took some time before I finally stamped my own statement in the different literary expressions that I have made, be they in poetry or prose.

When I was in high school, I always had to argue with my English teacher about my habit of beginning some sentences in my essays with “And” and “Although”. For her it was a big NO, NO, which was of course very right based on traditional English grammar. Due to my persistence, she gave me low ratings, although my materials were better than those of my classmates. Many years later, she transferred to Manila and earned respect as an educator in a certain district. That time, she also came across my contributions in broadsheets and magazines, and learned about my job in a reputable company. She invited me as one of the judges when she chaired the Committee of the district that organized an essay and poetry writing contest. I was elated, as it was an indication of her acceptance at last, of my literary “style”.

I am most indebted to a former boss, Vic Bernardino, in Philippine Airlines who tolerated my style when he trusted me with the job of editing the travel magazine of our department, the TOPIC Magazine. He was, himself a writer in his own right. The publication promoted the touristic areas, activities and facilities all over the country, as the company’s contribution to the government’s effort in jacking up inbound tourist movement. As the magazine was in black and white, I had to be colorfully descriptive in what I featured. I realized later that in my sincere attempt to deliver what were expected of me, I had overstressed some of my presentations. Fortunately, I found out that such style is what feature magazine writers are using today. Had my boss called my attention to what I was doing, part of my innate skill would have been suppressed.

Writing is an art and liberal expression of one’s feelings, as well as, instrument in releasing what are in the mind. My views regarding this matter may not conform to what are found in the books. In poetry for instance, I maintain that expression should not only be in written form but also through facial expressions. Of course, fingers and hands can help. Movement of the eyes could mean something poetically, even the contortion of the lips, or the raising of eyebrows. It is then, up to the one who perceives to fully utilize his poetic imagination to understand the message.

My being a non-conformist to traditional and bookish grammar is such that I do not observe the basics – rhyme and meter. But, sometimes I give rhyme the chance to seep in subtly by using words that “seem” to sound alike. As for meter, I totally disregard it, for I even start my poem sometimes, with just a single word, and employ dots to indicate suspense. I came across so many non-conformist styles in blog sites and current poetry books that the traditional writers may view as trash. For me, however, the essence of writing is freedom of expression, so nobody has the right to say that one is wrong in his style, especially, in poetry, as it is tantamount to curtailing his freedom.

Today, not only are poems recited, but also rapped in the accompaniment of tapping or clicking fingers. That again is an indication of the richness of poetry as a literary form of expression which can be transposed comfortably into music, and maybe not yet in English grammar books. An artist can also easily transform a simple and monotonous poem into a musical rendition. This is the full manifestation of what was meant by the traditionalists as “poem with sing-song cadence”.

Finally, on how to start, my suggestion is with conviction…with boldness, and generous imagination.

Ang Pagsi-share ng mga Ideya sa Iba…sa pamamagitan ng blogging

Ang Pagsi-share ng mga Ideya sa Iba
…sa pamamagitan ng blogging
Ni Apolinario Villalobos

Marami na ang nagtanong kung saan daw ako kumukuha ng mga ideya upang i-develop at mai-share sa iba sa pamamagitan ng blogging. Ang sagot ko ay marami akong pinagkukunan, tulad ng mga nabibitawang salita ng kausap ko, mga nakikita ko sa paligid – bagay man ito o pangyayari, mga napapanaginipan ko, mga nakaka-inspire na ginagawa ng ibang tao, Bibliya, at lalo na diksiyonaryo kung saan ay maraming salita na relevant para sa isang paksa.

Alam kong kaya rin ng iba ang ginagawa ko, pero sa sarili nilang style. Ang problema lang ay takot silang maglabas at baka sila ma-criticize, dahil baka daw mali ang English at Tagalog, ang paglagay ng kudlit, ng tuldok, etc. Hindi dapat ganoon ang attitude. Ganoon pa man, marami pa rin akong nadidiskubre na magaling, gamit ang kanilang style tulad ng isang taga-UP na follower ko sa isang site. Akala ko ay estudyante dahil boyish ang mukha, pero yon pala ay may Doctor’s degree! Akala ko pa ay nagri-review lang ng mga librong binibenta niya sa internet, yon pala ay book writer na kinapapalooban ng mga isinulat niyang blogs sa sarili niyang style – mga ilang linya na nakakatawa pero may malalim na mensahe between the lines….yon lang! Inipon niya upang maging libro.

Marami nang Pilipino ang hindi gumagamit ng “diretsong” Tagalog, maski nga sarili nilang salita sa probinsiya. Ang Tagalog ay may halo nang mga English na salita, inispel lang sa Tagalog. Ang Bisaya ay may mga Tagalog na ring salita, pati na ang ibang dialects. Ganoon na kayaman ang ating wika at mga regional dialects kaya ang Pambansang Wika ay tinawag na ring Filipino, subalit hindi pa rin maiwasang matawag sa dati na “Pilipino”.

Ang English ay ganoon na rin…marami na itong hybrid na mga salitang modern kung ituring, lalo na kung mga Pilipino ang gumamit. Halimbawa ay ang hindi na pag-conjugate sa ibang salitang verb. Tulad ng salitang “invite”….sa halip na sabihing, “thank you for the invitation”, ay sinasabi nang “thank you for the invite”. Kung dati, hindi pwedeng umpisahan ang sentence ng “and”, ngayon ay pwede na. Kung minsan sa halip na gumamit ako ng “at”, ang ginagamit ko ay tatlong tuldok na magkakasunod. Inuumpisahan ko rin kung minsan ang sentence ng tatlong tuldok upang palabasing dramatic at bitin ang sentence.

Pero, kung hindi talaga maiiwasan ang pagkakamali ng spelling, pwedeng idahilan na lang ang palyadong keyboard ng computer, lalo na kung nagsusulat sa Tagalog dahil pinipilit ng computer na ispelingin ang ibang salitang Tagalog sa English kaya dinudugtungan nito ng mga letra. Kaya kung minsan sa pagmamadali ko ay nakakaligtaan ko tuloy na balikan upang ayusin ang mga salitang dinugtungan ng computer ng iba pang letra upang mabasa sa paraang English!

Huwag ikahiya ang sariling style sa pagsulat. Yong isang kaibigan kong nasa Amerika, kung mag-blog, dire-diretso, kung baga sa driver ay pag-jingle lang ang pahinga. Pero marami ang nag-aapreciate dahil kung sa isang bulsa ay namimintog sa laman ang mga bina-blog niya. Maingat din siya sa mga ginagamit na salita dahil refined ang kanyang pagkatao. Kung minsan pa nga ay cellphone lang ang gamit niya sa pag-blog pero dahil sa tiyaga ay nairaraos niya ang kanyang passion na mag-share. Ayaw lang niyang ipabanggit ang pangalan niyang “Ding”, kaya nga ingat na ingat ako at baka magalit siya sa akin!….oooppppps!

Ang mga blogger ay nagtutulungan sa isa’t isa sa pamamagitan ng “sharing” o paglilipat ng blogs ng iba sa sarili nilang site. Kaya huwag isiping ito ay pangongopya o plagiarism. Ang paghanap ng makabuluhang blog upang maipamahagi ay binabatay sa isip o ideya ng nagsi-share. Dahil gusto ng nag-share ang nai-share niyang blog, para na rin niyang ideya ito – naunahan lang siya ng iba. Kaya nga may expression na, “…ah, oo nga ano!”. Para bang binuhay lang ng nai-share niyang blog ang “natutulog” na ideya sa utak niya. Ganoon lang…kaya sa mga nagsi-share, ituloy nyo lang!

Ang pagla-like ng blog ay tanda ng pakiki-ayon kaya lumalabas na ang nag-like ay siya na ring gumawa ng blog, lalo na ang nag-comment upang ma-enhance o ma-improve ang blog. Ibig sabihin may mga ideyang hindi nailabas ng blogger na nasa isip ng commentor…na lalong ikinaganda ng blog!

Kung hindi naman mahilig magsulat, pwede na ring i-share ang mga nilulutong pagkain upang maturuan ang viewers na walang alam gawin kundi kumain, at upang hindi alipustahin ng mga mister na naghahanap ng mga pagkaing lutong-bahay. Maganda ring i-share ang mga litrato ng masasayang yugto ng buhay – nakaraan man o kasalukuyan lalo na ng pamilya, upang ipaalam sa iba na mahalaga sa buhay natin ang magpakita ng pagkakuntento sa ibinigay sa atin ng Diyos.

Ang ibang bloggers ay nagsi-share ng mga kaalaman sa kalusugan, pagkain, mga bakasyunan, hotel, at marami pang iba tungkol sa buhay ng tao. Ano pa nga ba at dahil abot-kamay na natin ang isang instrumento upang makatulong sa kapwa, dapat ay huwag nang palampasin pa ito.

Ang Pagsusulat ay parang Pagluluto

Ang Pagsusulat ay parang Pagluluto
Ni Apolinario Villalobos

Walang pinag-iba ang pagsusulat kung ihambing sa pagluluto. Kung sa pagsusulat ay gumagamit ng naangkop na mga kataga upang gumanda ang isinusulat, ganoon din sa pagluluto na gumagamit ng mga angkop na sangkap upang sumarap ang pagkaing niluluto.

Ang ibang isinusulat ay may pinaglalaanang partikular na grupo ng magbabasa tulad ng mga matured na tao, kaya hindi pwede sa mga bata. Ang mga niluluto ay ganoon din, dahil may mga pagkaing hindi pwede sa may sakit na diabetes, o mataas ang cholesterol, at iba pa.

Kailangang bukal sa loob ng sumusulat ang ginagawa niya upang mabasa sa mga linya ang layunin niyang makapagdulot ng kasiyahan. Ang pagluto ay ganoon din, dahil kailangang malasahan sa bawa’t subo ang sarap na sanhi ng isang seryosong pagluto – hindi minadali.

Ang mga manunulat ay may istilong sinusunod na dapat ay tamang-tama lang ang dating – walang yabang kaya hindi nagpipilit na parang sobra na ang kaalaman, dahil kapag nasobrahan, hindi pa man tapos basahin ang unang paragraph, maasiwa na ang nagbabasa. Sa pagluluto naman, may mga spices na nagpapasarap sa niluluto, yong iba ay simpleng betsin lang, “magic sarap”, toyo, patis o asin…lahat sila pampasarap. Subali’t kung masobrahan ng ano man sa mga nabanggit, ang niluluto ay nagiging maalat o mapakla o sobrang maanghang. Kaya sa unang tikim pa lang ng pagkain, dapat masarap na sa panlasa.

Sa pagsusulat, titulo pa lang ay dapat may hatak na ang dating. Dapat sa pagbasa pa lang nito ay maging curious na ang magbabasa upang magpatuloy siya. Ganoon din sa pagkaing niluto na kung ilatag ay dapat may nakakaakit na “presentation”, na sa unang tingin pa lang ay magpapalaway na sa kakain. Dapat maging curious ang kakain kung masarap ang inihain dahil sa ganda ng presentation nito.

Sa mga nabanggit, isang bagay ang mahalaga – tama lang ang timpla. Ganyan din dapat ang buhay natin….dapat nababalanse ang lahat na nangyayari. Huwag maging “patay” o walang kabuhay-buhay sa mga ginagawa, o di kaya ay “OA” o trying hard na nagtataboy ng mga kaibigan.

Ideas Are not Owned by Writers Alone

Ideas Are not Owned by Writers Alone

By Apolinario Villalobos

Ideas that suddenly crop up in blogs are not owned by the writers alone. They are also ensconced in the minds of others, waiting to be tapped. It just happened that there are some people – the writers, who happen to bring them out ahead of others. Writers are just articulators of ideas that are innate in all of us. It just happened that they have the nerve to do so. Others may already be thinking about them but are hesitant to bring them out. While others are made aware by the blogs that they have the same ideas in their mind, only, they did not give them much attention.

The writer who comes out with ideas can be helped by others through comments, be they negative or positive. Negative comments do not mean that the commenter is mad at the writer, as the written ideas are the issue, not the writer. Also, those who are harboring the same ideas should not feel bad because others beat them in the posting.

Expression of ideas should not be competitive, as proving who writes the best dissertation. Writers should treat each other as comrades in risks, enhancing each other’s works. If the commenter feels that what has been blogged is lacking or wanting in substance, he should enhance it by giving comments – for the sake of the readers. Writers should not be selfish as to keep information from the public and fellow writer, as these could be made as basis for the ensuing relevant additional information.

Most importantly, ideas that have been exposed by writers should be put into action if necessary by others who have encountered them. This is where role playing comes in. In other words, as not all can be articulate in writing, the others must be good in implementing. Also, if ideas found to be beneficial that have been exposed are worth sharing with others, let us not hold ourselves from doing the necessary action. However, it is expected that writers practice what they preach.

Finally, the popularity of writers, if indeed they become such, is just an incidental result of his effort, and should not be viewed as a big deal at all, because primarily, the objective in writing is to share or expose ideas for the sake of others.