On the Value of Books, Magazines, Etc.

On the Value of Books, Magazines, Etc.

By Apolinario Villalobos

 

I just cannot understand how some people can fail to appreciate the value of books, magazines, etc. just because they are two, three or more years old. For them such materials are already outdated, so they do not deserve appreciation. The fact is, these materials, especially books can be updated while retaining their historical usefulness, hence, never outdated. Books are updated based on the old editions, and this is necessary, as some authors are found to bungle or distort facts, especially, on political issues.

 

Even for scientific and technical books that are supposed to be updated regularly due to the fast turnover of new ideas and discoveries, there is still a need to maintain old editions so that basic information will always be on hand, in case of verification.

 

The notion that hard copies of books are no longer necessary with the onset of high technology is wrong. What the cyberspace keeps in its archives are actually digitized old books and their new editions if there are, for easy reference. Important issues here are the convenience and affordability of access, as not everybody can afford the installation of computers at home or the expense for browsing in internet cafes. On the other hand, there are the so-called e-books, but such are just “versions” of printed ones. In fact, some authors venture into e-book publication first, to sell their books on-line which is easier, but still print them later, using the earnings.

 

While before, the book was considered as a precious commodity for the acquisition of knowledge, today, book publication is viewed more as a very profitable business venture. This is the reason why the questionable Philippine educational system has allowed the “conversion” of text books into workbooks with the insertion of a portion on questions and answers at the end of each chapter. This practice of the educational institutions, including government agencies, in connivance with the unscrupulous publishers and agents has made many people shamefully rich on one end, while on the other end, the parents and students suffer. In their haste for printing, some books even come off the press with so many errors. The practice no longer made possible the passing on of old books to younger members of the family, as buying new sets with unanswered questions at the end of chapters, has become necessary and a requirement of the school.

 

People love trivia. But where do all the information come from? – old books and magazines! Those found in the internet are the upload, patiently done by website owners that earn through ads squeezed in available spaces of their site’s pages, or number of viewers they generate. This is how servers and website owners in the cyberspace earn. Netizens thought that they owe a lot to them thinking that they are the originators of the information, when all these website owners do is upload information. On the other hand, the servers only provide space for these websites from which they earn enormous income.

 

I have no quarrel with the servers and website owners, but my effort here is directed at how people have been misled by thinking that because of the computers, hard copies of reading materials have become obsolete or on a kindlier view, unreliable.

 

Before the onset of the internet, students had no choice but to diligently turn the pages of books to cull the needed information for their theses. They were forced to make summaries or condense sourced materials. But because of the advance technology, some of them just “copy” and “paste” pages from sources in the internet, make minimal revisions, by deleting sentences and paragraphs, then, collate them into a “thesis”. That is the ongoing sad reality.

 

When I did a job on the side editing theses of students from a reputable university, I discovered one time, that four drafts were identical word for word – with the same source in the internet. Two other students tried their best to be authentic by jumbling the sequence of paragraphs that they copied and collated. And there’s the story shared by a librarian about two similar theses, but with submission dates of more than ten years apart.  They were discovered later when a researcher took note of the similarity and called the librarian’s attention about it. And, there’s a classic story of how the whole content of a thesis reference was peeled off from its cover by a student researcher, and who inserted folded newspapers, afterwards, as replacement to make the reference material look intact when it was returned to the librarian who did not bother to check.

 

I am not saying that we fill whatever space we have at home and offices with books and magazines and hold on to them till time eternal.  What I am trying to share is the restraint that we should observe in disposing books and other reading materials that have outlived their immediate usefulness. What we do not need can be shared, instead of dumping them in garbage bins. What shocked me was when I found two copies of pocket edition of Bible in a box of junk, and worse, a copy of Koran in another junk shop! I found my rare copies of biography of Queen Victoria, “Pepe En Pilar”, and “Codigo Penal” printed in 1870, in a pile of junks sold on a sidewalk.

 

As a high school and college student in Notre Dame of Tacurong, a parochial school in the far southern province of Sultan Kudarat in Mindanao, I had a grand time poring over the pages of National Geographic, Reader’s Digest, and Encyclopedias in our library, all old editions, solicited by Oblate priests in the United States. Some of them were even dated as early as 1950’s, especially, the Reader’s Digest and National Geographic, but I still enjoyed reading them. We were lucky, as our bespectacled librarian, Leonardo Ninte and his student assistants, carefully, rebound the reading materials, to make them endure regular handling. A good number of shelves in the library were filled with donated books, with only very few important current editions purchased due to the scant fund of the school. Those “outdated” materials helped me a lot in developing my love for reading. Accordingly, if some people who are in charge of libraries today will nurture an attitude of abhorrence to old books, they will eventually deny others the opportunity to earn knowledge from books, be they old or new.

 

The fast advancing technology on information is proving its great help to mankind. But we should understand that technology in whatever form has limitations. The gadgets we see now as “repository” of information, still need to be fed with basic information by man as basis for their mechanical “intelligent” subsequent actions. Most importantly, what are fed to these machines come from the human brain. These invented and fabricated machines come about as forms of convenience that man seeks tirelessly for his comfort. Man started with barks, leaves, rocks and even pot shards in recording events long time ago. What resulted into modern day codices – books, should therefore be given due respect and importance for all their worth which is fathomless. To tip the balance in favor of these machines as regards the perception on the value of books, therefore, is not fair.

 

An Encounter with a Quotation Enthusiast

An Encounter with a Quotation Enthusiast

By Apolinario Villalobos

 

I really do not know what to call the guy I met through another friend. He loves to quote other people and I admire his memory for he can even quote historical personages, with their sayings that I must admit are strange to me. We exchanged notes on blog subjects as he is also a blogger in his own right, though constrained by his busy schedule in their company as Operations Director. Practically, our styles do not have even a single similarity. While his blogs are full of “according to”, “as…..says”, or quotation marks, mine are simply stated and based on my own experience. However, we found out that two of our blogs tackled similar subjects.

 

We are both fond of history and biography. While I take note and absorb the essence of what I have read and tend to forget about the books later because of my short memory, he patiently takes note of statements of personages. While I am my own self in the course of our banter, his obsession shows no end about the personalities as he interjected quoted statements in our conversation which impressed me a lot. His memory is admirable.

 

He proudly told me about the “Tadhana…the story of the Filipino People”, supposedly written by Ferdinand Marcos. He also told me about the ancient books written by Greek philosophers, reprinted copies of which he found in a famous library in the United States. He even mentioned about Kahlil Gibran, and many more. I was humbled because although, I have read many books, I honestly could not recall their titles and authors, not even the history books that I was required to read as a high school and college student. I practically forgot about them.

 

I was dazed by the quotations that he impressed on me. All I could contribute was the “Golden Rule”, the author of which I do not even know. Throughout our conversation, I was further humbled with my AB course, earned from a then, struggling parochial school, when he bragged about his Master’s Degree earned from a university in the United States. But he slipped when he confirmed the fact that some students really copy/paste paragraphs from research materials. He admitted that he committed the same when he was in college. To further our conversation, I told him that I blogged about it a year ago, under the title “Plagiarism” a subject which also included plagiarized photographs and paintings.

 

My encounter with the guy, made me ask the question on why some people have to quote others, even on simple subjects such as love, kindness loyalty, life, corruption, etc. when all they need to do is bring out their own experience or look around them for the needed input. Why go to the pain, for instance, of quoting Mother Theresa or the new pope about compassion, love and charity when they can write about it based on the relationships that prevail among the members of their family or community? I cannot understand why they have to quote famous names when they write about corruption when all they need to do is open their eyes to what are happening around them, and quote philanthropists when they write about poverty and other deprivations in life, when all they need to do is throw a glance at families living on sidewalks and whose sustenance come from garbage dumps.

 

However, if these “quoters” cannot help it, they should also try to absorb what they quote and put them into practice. I presume that the reason the quotes caught their attention is that they are relevant, hence, worth remembering. But if they persist on just mumbling them to impress others, they become hollow “amplifier” of others. They cease to act as intelligent creatures who are supposed to use to the fullest what God gave them, by bringing out what are in their own mind, although, in most probability may be related to those of others.

 

Also, I am not saying that quoting others is wrong. What I am trying to imply is that, it should be done only when necessary, especially, when one is trying his best to emphasize his point, as quotes, especially, of reputable historical personages can help in the confirmation of ideas being presented.

Ang isang Tao ay Puwedeng Maging Lider Batay sa Likas niyang Talino at Ugali

Ang Isang Tao ay Pwedeng Maging Lider

Batay sa Likas Niyang Talino at Ugali

Ni Apolinario Villalobos

Ambisyong palpak ang bumubulag sa isang tao na gustong maging lider kahit sa simula pa lang ay alam niyang hindi niya kayang gawin ito. Hindi masama ang mangarap o mag-ambisyon pero dapat ilagay sa ayos upang hindi pulaan ng iba. Ang ganitong sitwasyon ang nakita, hindi lang ng buong bansa, kundi buong mundo nang magdagsaan sa COMELEC ang mga may ambisyon na maging Presidente ng Pilipinas. Ang nakakabahala ay ang isipin ng mga taga-ibang bansa na kaya pala ganito ang kalagayan natin ay dahil sa mga may sayad sa pag-iisip na gustong maging Presidente. Ang karamihan sa nagparehisitro sa COMELEC ay halatang pinag-aralan ang mga kilos at sasabihin upang makakuha ng atensiyon kaya nagmukhang kawawa dahil pinaglaruan lamang ng mga usisero at taga-media. Sa panahong yon, naabuso na naman ang Kalayaan at Demokrasya dahil sa mga taong hangal at may sayad sa utak. Hindi dapat gamitin ang Demokrasya upang “malayang” gawin ang lahat ng gusto, lalo na ang pagsalaula sa sagradong pagpili ng Presidente ng Pilipinas. Hanggang kaylan tatagal ang ganitong kahinaan ng COMELEC, na sana ay may pinatutupad na mga alituntuning maayos, walang mga butas na nasisilip ng mga taong may diperensiya sa pag-iisip? Repleksiyon ba ang kahinaang ito ng uri ng mga taong nagpapatakbo ng nasabing ahensiya?…nagtatanong lang.

Hindi madaling maging lider ng isang maliit na grupo man lang, lalo na ng buong bansa tulad ng Pilipinas. Mapalad ang isang taong may likas na katalinuhan at ugali na angkop sa pagiging lider, dahil ang mga nakapaligid sa kanya ang kumikilala sa mga ito, kaya hindi na niya kailangan pang ipilit upang mapansin. Lumilitaw ang mga katangian niya sa mga kalagayang hindi inaasahan tulad ng kalamidad at agarang pagbigay ng tulong sa iba kahit sa normal na sitwasyon. Subalit maliban sa dalawang nabanggit na katangian, dapat mayroon din siyang tiyaga, determinasyon o katapangan, at pasensiya. Sa madaling salita, ang isang taong likas na matalino, kahit pa nakapagtapos ng kolehiyo, at mabait, ay mahihirapang maging lider kung wala siyang tiyaga at pasensiya, lalo na kung walang determinasyon o tapang sa pagpapatupad ng mga panukala, o utos na dapat masunod. Ang mga iyon ang maglilinang ng respeto para sa kanya bilang lider.

Si Manny Pacquiao ay isang halimbawang nag-ambisyong makilala ng tao. Natanim sa isip niya ang masidhing pagnanais na maipakitang ang kahirapan ay hindi dapat ituring na hadlang upang umunlad ang isang tao. Nagtagumpay naman siya – sa sports. Subalit naudyukan siya ng mga nakapaligid at may balak gumamit sa kanya, na pwede siyang pumasok sa pulitika na ginawa naman niya at nagtagumpay bilang kongresman ng kanilang lalawigan. Tulad ng inaasahan ay ampaw ang tagumpay niya sa pulitika, walang laman, walang sustansiya dahil nakikita namang hindi niya kaya ang trabaho bilang kongresman. Kung gumagalaw man ang opisina niya, ito ay dahil sa mga taong sinusuwelduhan niya upang gumawa ng mga panukala, kaya hanggang pirma na lamang ang papel niya. Nakita naman ng buong bansa na ang panahon niya ay nagamit sa mga ensayo at pagsabak sa boksing. Hindi pa nakuntento ang mga hangal na umuuto sa kanya, dahil gusto pa siyang patakbuhin bilang presidente ng Pilipinas! Ngayon, dahil sa katanyagan niya sa boksing, sumabak na rin sa pulitika ang iba niyang kaanak, lalo na ang asawa, siyempre, dala kasi ang apelyidong “Pacquiao”.

Masakit na sa tenga ang parang sirang plakang linya ni Pacquiao na, “gusto kong makatulong sa mga kababayan (o kapwa) ko”, dahil malabo itong matutupad kung ang iniisip niya ay “gumawa”  ng mga panukala na maaaring hindi maaprubahan, at kung maaprubahan man ay hindi rin maisasakatuparan tulad ng mga libo-libong panukala na inaagiw sa kongreso at senado dahil walang budget. Kung gusto niyang tumulong, lumabas siya sa pulitika para hindi siya magamit ng ibang pulitiko, magtayo siya ng mga boxing gyms sa buong Pilipinas at Foundation para sa mga scholars, at higit sa lahat, ng mga negosyo upang magkaroon ng mga trabaho… ganoon lang ka-simple at wala pang gagamit sa kanya. Sa madaling salita, pasukin niya ang larangan ng negosyo at maging pilantropo, tulad ni Henry Sy ng SM. Huwag na niyang dagdagan ang mga panlolokong ginagawa ng mga pulitikong nagkaugat na ang mga puwet sa pagkakaupo sa kongreso at senado dahil sa hangaring magpayaman. Huwag na niyang dagdagan ng batik ang nagpuputik nang dumi ng pulitika sa Pilipinas.

Ang tao ay hindi dapat maiinggit sa tagumpay na tinatamo ng iba. Ang ugaling maiinggitin ang lason sa kaisipan ng isang taong baluktot ang takbo ng isip. Tulad ng isang taong nakilala ko na nakabalita lang na tatakbo sa pagka-meyor ang kaklase niyang dating councilor sa kanilang bayan, ay gusto na ring tumakbo para sa nasabing puwesto, dahil hindi hamak na mas matalino daw siya, kaya valedictorian siya noong gumadreyt sila. Sana binalikan niya ang nakaraan nila noog nag-aaral pa sila, dahil nagkuwento ang pinsan niyang kumpare ko, na ang kaklase niyang tatakbo sa pagka-meyor ay magaling makisama, nagkukusa sa pagkilos kung may mga school activities, nangunguna sa sports, at higit sa lahat, may lakas ng loob. Taliwas naman sa ugali ng pinsan niyang makasarili kaya walang barkada, at umiiwas sa mga gawain kung may school activities. Ayaw daw paawat ang pinsan niya kaya nag-file ng candidacy.

Hindi dapat magyabang ang taong may ambisyong maging lider. Walang masamang gumamit ng lakas ng loob sa pagsuong sa pulitika. Lalong maganda kung magsimula sa ibaba, maliban na lang sa mga taong miyembro ng mga pamilyang nakababad na sa pulitika, yong mga tinuturing na “political dynasty”, kaya naging senador, kongresman, gobernador o meyor agad. Subalit para sa mga nag-aambisyon pa lang, dapat ay magsimula sa unang baytang ng pagsisikap – sa pinakamababa, tulad ng barangay o homeowners association o non-government organization (NGO). Doon masusubukan ang kanilang kakayahan at pagkatao kung angkop sila sa mas mataas pang tungkulin. Kung ang taong may ambisyong maging barangay chairman, halimbawa, ay hindi naman pala marunong makisama o tumutulong sa mga kapitbahay, kalimutan na lang niya ang ambisyon at magtraysikel na lamang, sigurado pa ang kita at hindi siya hihingan ng tulong, sa halip ay siya pa ang babayaran….. ng pamasahe.

Humanga at tumulong sa mga kaibigan o mga kakilalang nasa larangan ng pulitika upang lalo pa silang magtagumpay, o di kaya ay kahit sa mga hindi kilala ngunit maganda ang mga hangarin para sa bayan. Kailangang marunong tayong tumanggap ng ating kahinaan at kakulangang mga katangian, kaya hindi tayo pwedeng maging isang epektibong lider. Sa isang banda, kung hanggang suporta lang ang kaya, gawin natin ito ng maayos at taos sa puso, dahil kung hindi matibay ang suporta ng isang lider, magiging dahilan ito ng kanyang pagbagsak, na upang maiwasan ay kinakailangang suportahan, simpleng tulong nga…..mahalaga naman.

Felizardo Lazado: Katangi-tanging kaibigan…at nakakabilib na Notre Damian

Isa itong tulaysay, sarili kong style sa pagsulat na pantanggal ng umay….hybrid ito ng tula at salaysay, kaya tinawag kong “tulaysay”…

Felizardo Lazado: katangi-tanging kaibigan
…at nakakabilib na Notre Damian
Ni Apolinario Villalobos

Ang una kong napansin sa kanya
Noong una ko siyang makita
Ay ang kanyang pagkamaka-totoo
Palatawa siya, at napaka-maginoo.

Isa si Felizardo sa mga student leaders ng Notre Dame of Tacurong, high school student pa lamang siya. Hindi nawawala sa Dean’s List ang pangalan niya bilang isa sa mga topnotcher. Dahil mahina ang katawan at payatin, hindi nabigyan ng pagkakataon ni G. Ric Jamorabon (istriktong in-charge sa PMT at ROTC), na maging Corp Commandeer ng PMT, kaya ang gamit sa drills ay kahoy na riple, sa halip na tansong sable. Magaling siyang debater at orator, kaya maraming bilib sa kanya, campus personality, wika nga, subali’t among the boys lang dahil nasa kabilang bakod ang mga babaeng Notre Damians at nasa istriktang pagsubaybay ng mga Dominican (O.P.) sisters. Ang amin naman – Boys’ Department ay mga Oblates of Mary Immaculate (OMI) namang mga pari ang nagsusubaybay.

Ding, ang palayaw niya…matunog
At mataginting din kung bibigkasin
Tunog ay kinalembang na batingaw
Na abot sa malayo ang alingawngaw.

Katunog ng pangalan niyang mataginting kung bigkasin ay ang alingawngaw ng batingaw, lalo na ang kanyang halakhak na bigay-todo para hindi mapahiya ang nagkukuwento ng nakakatawa, kahit may pagka-corny ang dating. Simple lang siya kung magsingit ng jokes subali’t may dating dahil mapapa-ihi ka sa pantalon kung mahina ang kontrol mo sa iyong pantog. Malayo ang inaabot ng kanyang halakhak na wari ba ay nagpapahiwatig na nais niyang makapagpasaya ng kapwa, kahit sa pamamagitan man lamang ng kanyang halakhak na hinugot niya ng buong tiyaga mula sa kaibuturan ng kanyang puso – at para ring batingaw na umaalingawngaw.

Malikhain si Ding, magaling sumulat
Kung siya’y nasa mood, tatahimik bigla
At parang nawawala sa sariling nakayuko –
Sandali lang, may naisulat na sa kwaderno!

Normal siyang tao dahil may mga mood tulad ng iba. Sa mga pagkakataong masaya siya, no holds barred kung magbiro siya. Kung bigla namang may maisip na isulat, tatabi na lamang at maglalabas ng notebook at ballpen, sabay sulat, animo ay sinaniban ng ispiritu ng isang namayapang manunulat, kaya hinahayaan na lamang siya ng mga nakakaunawa sa kanya. Nangyari ito nang kami noon ay nasiraan ng sasakyan, galing sa ekskursiyon at pauwi na. Bigla siyang humiwalay at nawala…akala namin ay sumagot siya sa tawag ng kalikasan, pero sabi ng iba, wala naman daw dalang toilet paper. Yon pala, nasa isang sulok ng highway, natatabingan ng mga talahib mula sa init ng papalubog na araw, at nagsusulat.

Hindi niya alam ang salitang maramot
Dahil kapos man ang pamilya nila noon
Itinanim sa isip nila ang salitang “tulong”-
Kailangang ibahagi, ano mang pagkakataon.

Hindi ikinahihiya ni Ding ang kakapusan nila noong bata pa siya, kaya natuto silang magkapatid na magsumikap upang makatapos ng pag-aaral. Naging student assistant siya sa Notre Dame of Tacurong hanggang makatapos siya ng kursong Bachelor of Arts (English/History). Sa kabila ng kakapusan, matulungin si Ding sa abot ng kanyang makakaya. Hindi lang sa pamamagitan ng pera ang ginawa niyang pagtulong sa iba. Marami rin siyang nabigyan ng payo – mga estudyante na hirap din sa buhay, lalo na noong siya ay nagturo na rin, sa Notre Dame din mismo kung saan siya nagtapos. Malaking bagay ang ginawa niyang paggabay, na maliban sa payo ay ang pagpakita ng sarili niya mismo bilang isang halimbawa ng pagsisikap.

Mga salitang umaalagwa sa kanyang utak
Ang nababalangkas ay mga kuwento at tula
Adhikaing hindi titigilan ano mang mangyari
Dahil bigay ng Diyos at kailangang ipamahagi!

Alam ni Ding na ang kakayahan niya sa pagsulat ay galing sa Diyos at siya ay may pakay sa mundo. Hindi niya kailangang pumunta sa Africa upang tumulong sa mga biktima ng ebola virus, lalo pa at sakitin siya, kaya baka siya pa ang i-stretcher bigla at isakay sa ambulansiya, o di kaya ay makipagbakbakan sa mga hinayupak na miyembro ng ISIS sa Syria, o di kaya ay makipagbrilan sa mga buragwit na miyembro ng Abu Sayyaf sa Basilan at Jolo. Alam niyang ang mga linyang kinapapalooban ng mga salitang lumalabas sa kanyang utak ay may ibig sabihin. Kaya saan man siyang dako ng mundo…pinipilit niyang gawin ang sa kanya ay nai-atang noon pa man…kapalarang nakaguhit sa kanyang mga palad. At yan ay hindi mahirap unawain…ang magpakalat ng mga mensahe tungkol sa pagkakaisa at pagmamahalan gamit ang power of the pen.

Ang Emotional Maturity o Kaganapan ng Damdamin ng Tao

Ang Emotional Maturity
O Kaganapan ng Damdamin ng Tao
Ni Apolinario Villalobos

Kung ang dunong at isip ay sa utak, ang damdamin naman ay sa puso. Ang damdamin mula sa puso ang nagpapalambot ng kung ano mang matigas na desisyon at pananaw ng isang tao. Ang nabanggit ang magsasabi kung anong klaseng pagkatao mayroon ang isang tao, na kalimitan ay sinasabing mabait, maunawain, mapagmahal, matulungin, atbp. – dahil puso ang pinairal. Subali’t kung ang desisyon ng utak ay pinagmatigasan ng isang tao, ibang pagkatao naman ang ipinapakita niya, subali’t damay pa rin ang puso, kaya may tinatawag kung minsan na “pusong bato” – walang damdamin, matigas. Hindi maaaring paghiwalayin ang tungkulin ng isip at damdamin dahil magkaagapay sila sa lahat ng pagkakataon.

Ang taong normal, na ibig sabihin ay walang diperensiya ang katawan, pag-iisip, at puso, ay may sinusunod na panahon upang marating ang kani-kanilang libel ng kaganapan o maturity. Inaasahang sa pagtuntong sa tamang panahon ng kaganapan, ang isang tao ay matatag na sa pagharap sa mga pagsubok ng buhay – hindi iyakin, malinaw ang mga desisyon, at malawak ang pang-unawa sa lahat ng bagay at kapwa-tao.

Subalit sa mga pagkakataon na sa murang gulang ay napasabak na sa pagharap sa mga pagsubok ang isang tao, mabilis ang pagkakaroon niya ng kaganapan ng damdamin. Dahil dito, may mga batang laki sa hirap na marunong nang gumawa ng mga malinaw na desisyon at ang damdamin ay umabot na sa libel ng kaganapan, kaya tinaguriang “isip- matanda”. May mga tao ring dahil lumaking spoiled sa magulang, kaya hindi nasanay sa pagharap sa mga pagsubok ay nagkaroon ng malamya o mahinang pagkakatao, kaya tinataguriang “isip-bata” at may “malambot na damdamin”.

Ang isa sa mga pagsubok ng buhay ay ang sitwasyon ng mga nagtatrabaho sa ibang bansa. Kahit ang isip nila ay umabot na sa kaganapan, subalit dahil sa hindi mapigilang bugso ng damdamin tuwing maalala ang pamilya, bumibigay ito at humahantong sa pag-iyak, pagkawala ng katinuan ng pag-iisip, at ang pinakamasaklap ay pagpapatiwakal. Ang isa pa ay ang sitwasyon ng isang “spoiled” na taong nag-asawa. Kahit may mga anak na ay nakasandal pa rin sa mga magulang na maya’t maya niyang hinihingan ng payo, dahil hindi siya nasanay na gumawa ng sariling desisyon kaya mahina ang damdamin. Ibig sabihin, kahit nasa hustong gulang na siya ay hindi pa rin siya emotionally- matured.

Kung sa relasyong magkapatid, ang isip ay “nakakatandang kapatid” ng damdamin o emosyon. Sa panahon ng “pagi-emote” ng isang tao, ang isip niya ang magsasabi kung siya ay tama o mali. Ito marahil ang dahilan kung bakit ang utak ng tao ay nasa ulo, bandang itaas ng katawan, at ang pusong nagpapadamdam ay nasa dibdib o kalagitnaan ng katawan…nangangahulugang mas mataas ang utak kaysa puso, kaya dapat lang na umiral kung kailangan. Sa kasamaang palad, may mga pagkakataon ding umiiral ang damdamin na nawawala sa ayos lalo na pagdating sa pag-ibig, na para bang sa magkapatiran, kung saan ang nakababata ay ayaw makinig sa nakatatanda, na umaabot sa “disgrasya” , kaya may tinatawag na mga batang babaeng “disgrasyada” – nabuntis ng wala sa panahon.

Dahil sa magandang dulot ng pag-iral ng isip sa damdamin, ang ginagawa ng mga nagtatrabaho sa ibang bansa halimbawa, ay iniisip na lang ang kapakanan ng kanilang mga anak na naiwan sa Pilipinas, na siyang dahilan kung bakit sila nagtitiis na mapalayo sa kanila. Sa ganitong paraan, ang anumang panghihina ng damdamin ay natatalo ng isip…isang uri ng ipinilit na maturity ng damdamin.

Sa pangkalahatan, ang mga nakakaapekto sa damdamin ng isang tao upang umabot ito sa kaganapan o maturity ay ang angkin niyang likas na talino, paraan ng magulang sa paghubog sa kanya, nilakhang pamilya, mga kasama sa tahanan, at ang kapaligiran ng nilakhang tahanan o ang komunidad. Ang mga nabanggit na salik o sanhing nabanggit ang makakapagdetermina sa aabuting libel o taas ng kaganapan ng isang tao.

Mga Kalituhan sa Buhay

Mga Kalituhan sa Buhay
Ni Apolinario Villalobos

Kumplikado ang buhay dahil sa mga kalituhan at hiwagang bumabalot dito. Marami ang hindi maipaliwanag at nagkokontrahan pa ang ibang mga bagay at pangyayari.

Dahil sa pagsulputan ng iba’t ibang grupo ng matatalino, hindi na alam ng isang pangkaraniwang tao kung saan siya sasama. Nandiyan din ang palaging nababanggit na relihiyon. Lahat sila ay itinataguyod ng mga sarili nilang simbahan at nagpipilit pa na tama sila. Sabagay, karapatan nila ang magsabi na tama sila basta hindi lang demonyo ang kanilang sinasamba.

May kalituhan ding nangyayari sa panahon ngayon dahil naman sa hindi na ikinahihiyang alanganing kasarian. Ang talagang matatapang ay nagsasabi na babae sila na nakulong lamang sa katawan ng lalaki, o di naman kaya ay, lalaki sila na nagkamali lang sa pinasukang katawan. Kaya upang mawala na ang kalituhan sa kanilang pag-iisip ay talagang naglaladlad na tulad ng ginawa ni Charisse, Aizza, at Rustom Padilla. Yong may pera ay talagang pinakialaman na ang ginawa ng Diyos sa pamamagitan ng pagpalit ng bahaging pangsekswal.

Sa mga bansang talamak ang corruption, tulad ng Pilipinas, nililito ng pamahalaan ang mga mamamayan tungkol sa maraming bagay. Nandiyan ang magreport ang mga ahensiya ng mga ginawa daw nila na drawing lang pala. Ang masaklap ay kung mismong presidente pa ang may kayabangang magreport tungkol sa mga ito, kaya nagmumukha siyang tanga. Kung minsan ay inaangkin pa ng pamahalaan ang mga proyekto ng mga pribadong NGO. Ang panlilito ay isang paraan ng panlilinlang. Subalit kung alam na naman ng mga nililito ang katotohanan, ang taong nanlilito ay nagmumukhang katawa-tawa.

Tungkol naman sa pagpahaba ng buhay, marami ring kalituhan ang nangyayari. Sinasabing kailangan ng katawan natin ang pagkain, subalit hindi naman pala lahat ng pagkain ay pwede sa lahat din ng tao, dahil sa tinatawag na allergy. May mga taong allergic sa itlog, manok, lamang dagat, gatas, mani, maski gulay! May mga synthetic din na mga gamot ang nawawalan ng bisa kung sasabayan sila ng mga halamang gamot o herbal medicine. At ang mga pagkain ay hindi pwedeng basta-basta lalamunin dahil yong iba ay nakamamatay kung sobra ang ipinasok sa katawan dahil sa sarap…kaya tuloy lumalabas na bawal ang magpasarap!

Ang matindi ay ang kuwento tungkol sa isang tao na dahil sa katatawa ay bigla na lang natumba at namatay! Naisip ko tuloy, pwede ka rin palang mabulunan ng hangin….at bawal din pala ang sobrang masaya!…masalimuot talaga ang buhay, kung sa Ingles ay “life is complicated”, kaya nakakalito!

Life and its Trimmings

Life and its Trimmings
by Apolinario Villalobos

Life
Life is a blessing from God and manifested in many forms generally called “creations”, with man as one of them – intelligent and all. Some men are happy to be alive, while some blame God for such blessing.

Man
He is the premier creation of God with free will and intelligence. In his veins flows the blood of life where the DNA floats – story book of what he is and will be. His intelligence made him think that he can be another God. And, because of this pride and greed, he is committing a self-destruction that he deserves.

Misery
It is the result of man’s greed suffered by the weaker of his kind. The world is overflowing with it.

Civilization
It is the manifestation of man’s struggle to live decently by covering his body, tame the wild creatures and utilize the earth for his subsistence, produce tools for protection and domestic use, kill others for the expansion of his domain, and defy God that he cannot see.

Religion
Foremost, it is an invisible line that separates the peoples of the world. More potent than culture in setting differences, it is also the garden from where sprouts various devotions with hideous faces. Man’s desire for power and insatiable greed created it.

Progress
It is the fruit of man’s struggle for a better life. It is a beautifully-designed scheme for man’s self-annihilation, with all its modern synthetic drugs and food, bombs and guns, and most specially, craving for endless comfort with its deadly undertone.

Corruption
It is the essence of politics and government systems. It gives impetus to the ambitious people with a “noble aspiration to serve”. It also gives zest to those who are already in position and with power to “serve the people”.

Opportunity
It glitters with a promise of wealth for the strong with evil mind, but burdens the weak to the extent of death.

Politics
It is the breeding ground for corruption where intellectuals become expert in sowing miseries among helpless constituents.

Government
It is the extensive umbrella that gives shade of comfort and security to the corrupt who profess to protect the welfare of the people.

Law
It is the legal tool of the vicious and learned people in their practice of corruption and exploitation.

Education
It provides knowledge to man based on historic principles and guidance designed by well-intent intellectuals of the old. But, abused by modern-day hypocrite agencies and abusive institutions, that pledge their never-ending exploitation of the youth.

Poverty
It is the state of being deprived of the basic necessities of life, resulting from exploitation or choice.

Wealth
It refers to either the spiritual or material gain of man. When used in the right way, it makes the man benevolent, but if used otherwise, it makes him evil…the world has more of the latter.

Trivia: Inventions and their Inventions

Trivia: Inventions and their Inventors
By Apolinario Villalobos

Since I was in elementary, I had been fascinated by inventions and archaeology….and, anything about nature. I recalled having a collection of small rocks, and pretended that they were precious stones. I was also fond of making things out of found objects such as sardine cans, lead seal of postal bags that I collected from the dump at the back of the municipal building, copper wires, etc. I also recalled staying out of our house till late, gazing at the stars much to the consternation of my elder sister.

As I grew older, I developed a habit of saving the information that I encountered in my readings. What I would like to share in this blog is a list of inventions and their respective inventor, including the year they did it. Currently, with the onset of high technology, new and amazing inventions continuously flood the market, but which I purposely did not include due to their voluminous number. The following are just the common items that we are familiar with, some of which are even part of our daily life:

Adding Machine -1642, by Blaise Pascal; but the commercial type was by William
Burroughs in 1885

Automobile -steam-fueled, in 1769 by Nicolas Cugnot; gasoline-fueled, in 1855 by Karl
Benz; earliest internal combustion, 1862 by Jean Joseph Etienne Lenoir;
first powered hand-cart with internal combustion engine, in 1864 by
Siegfried Marcus

Ballpoint pen -1888, by John Loud

Barbed wire -1873, by Joseph Glidden

Cash Register -1879, by James Ritty

Cellophane -1900, by J. E. Brandenberger

Cement -1824, by Joseph Aspdin

Clock (mechanical) -728, by I-Hsing and Liang Ling-Tsan

Clock (pendulum) -1657, by Christian Huygens

Diesel engine -1895, by Rudolf Diesel

Electric flat iron -1882, by H. W. Seeley

Electric lamp -1879, by Thomas Alva Edison

Electric Motor -1873, by Zenobe Gramme

Electronic Computer -1942, by J.G. Brainerd, J.P. Eckert, and J.W. Mauchly

Elevator -1852, by Elisha G. Otis

Film (musical) -1923, by Dr. Lee de Forest

Film (talking) -1926, by Wagner Bros.

Fountain pen -1884, by Lewis E. Waterman

Generator -1860, Piccinoti

Loudspeaker -1924, by Rice-Kellogg

Machine Gun -1861, by Richard Gatling

Microphone -1876, by Alexander Graham Bell

Microscope -1590, by Zacharias Jannsen

Motorcycle -1884, by Edward Butler

Motor scooter -1919, by Greville Bradshaw

Nylon -1937, by Dr. Wallace G. Carothers

Parachute -1797, by Andre-Jacques Garnerin

Phonograph -1878, by Thomas Alva Edison

Photography -(on metal) 1826, by Nicephone Niepce

Photography -(on paper) 1835, by W.H. Fox Talbot

Photography -(on film) 1888, by John Carbutt; Kodak, August 1888, by George Eastman

Printing -(hand printing) 868, in India; (press type) 1455, by Johan zu Gutenberg;
(rotary type) 1846, by Richard Hoe

Radar -1922, by Dr. Albert H. Taylor and Leo C. Young

Razor (electric) -1931, by Sir Joseph Schick

Razor (safety) -1895, by King C. Gillette

Record (long playing) -1948, by Dr. Peter Goldmark

Refrigerator -1851, by James Harrison

Revolver -1835, by Samuel Colt

Safety pin -1849, by William Hunt

Sewing machine -1851, by Isaac M. Singer

Stethoscope -1837, by Dr. William Stokes

Submarine -1776, by David Bushnell

Telegraph -1837, by Sir William Cooke, C. Wheatstone, and Eustone Camden Town

Telegraph Code -1837, by Samuel F. B. Morse

Telephone -(scientific toy) 1861, by M. Philip Reis

Telephone -(practical use) 1876, by Alexander Graham Bell

Telescope -1608, by Hans Lippershey

Television -1926, by John Logie Baird

Watch -(self-winding) 1791, by Abraham-Louise Breguet

X-ray -1895, by Wilhelm von Rontgen

How I wish, somebody could compress into one capsule the complete nutritious food that one needs for the whole week…or for a start, even just for one day!…better than the kind which the space explorers take when they undertake a long voyage.

Ang Common Sense Na Hindi naman Common

Ang Common Sense

Na Hindi naman Common

Ni Apolinario Villalobos

Hindi maintindihan kung minsan ang takbo ng isip ng tao. Kung ano ang bawal, halimbawa, ay siya niyang gustong gawin. Kung ano ang dapat gawin, ay siya namang pinakaiiwasang gawin. Ang katinuan kadalasan ay wala sa ayos, dahil ang tinatawag na common sense, na dapat ay palasak at dapat palaging nandiyan lang sa kanyang katauhan, ay siya namang palaging wala.

May isa akong kaibigan na mabilis ang pagkahulog ng katawan kaya bukod sa namumutla na ay namamayat pa, yon pala ay may diabetes at may diperensiya na ang bato o kidney. Ilang beses ko na siyang pinayuhan noon pa mang malusog pa siya, tungkol sa mga halamang gamot o mga herbal medicines. Hindi pala sinusunod ang payo ko lalo na ang mga tungkol sa pagkain at mga bawal na bisyo, kaya natuluyang gumastos sa pagpapadoktor at pagbili ng mga mahal na gamot. Isang araw ay sinabi niya na “magpapabulong” daw siya sa isang arbularyo sa isang karatig na lalawigan. Sa ganoong gamutan, binubulungan daw ng arbularyo ang bahagi ng katawang may diperensiya.

Tinapat ko siya na pang-doktor ang sakit niya dahil hindi naman siya kinukulam. Dagdag ko pa, kung ano mang gamot ang “ibubulong” ng arbularyo ay siguradong mga halaman din na alam na ng lahat, kaya walang bago sa aasahan niyang gamutan. Ayaw pa ring paawat, itinuloy ang biyahe nila ng nakilala niyang “magpapabulong” din. Nang makauwi, binalitaan ako na ganoon nga ang nangyari – sinabihan siya ng arbularyo na itigil ang mga pagkaing bawal, at ang mga halamang sinabi sa kanya ay kapareho ng mga sinabi ko na sa kanya noon pa! Nagpagod na siya, gumastos pa!

Ang isa namang kaibigan ay walang inaasahan, maliban sa pagtinda sa palengke. Dalawa ang anak na suhod ang luho tulad ng mamahaling cellphone at mga damit. Pati sa pagkain ay pihikan ang mga ito, dahil ayaw kumain ng gulay at mumurahing isda – kinunsinti kasi ng kaibigan ko, maliit pa lang sila. Nang payuhan ko ang kaibigan kong maghinay-hinay sa pagsunod sa luho ng mga anak, ang sagot niya ay “sige lang…ngayon lang naman nila matitikman, eh…”. Halos isang kahig, isang tuka ang pamumuhay nila dahil ang perang ginagamit ay regular na inuutang sa ilang tao na nagtiwala sa kanya, at pinapaikot-ikot lamang niya upang makasambot sa pagbayad. Ang maling uri ng pagpapakita ng pagmamahal na ito ang halata nang nakakasira sa pag-uugali ng mga anak niya.

Ang uri ng buhay na meron tayo sa mundo ay batay sa takbo ng ating katinuan at common sense. May tinatawag na maluhong pamumuhay, may pabayang pamumuhay, may maingat na pamumuhay, may malusog na pamumuhay…marami pang iba. Ang talino natin ay nakokontrol ng katinuan at common sense, dahil kung hindi, ang talinong ito ay hindi magagamit ng maayos. Ito ang dahilan kung bakit sa ibabaw ng mundo ay may naglilipanang kriminal at mapagsamantala, ganoong ang iba sa kanila ay nagtapos sa mga de-kalidad na mga pamantasan at kolehiyo. Yong iba sa kanilang humantong sa mga opisina ng gobyerno ay mga corrupt. Yong iba na dapat ay tagapagpatupad ng batas ay naging bayaran.

Walang katumbas na halaga ng pera ang common sense o katinuan. May mga taong matino o may common sense na makikita sa mga kabundukan at nabubuhay sa pagkaing gubat. Mayroon ding mga namumulot ng basura at natutulog sa bangketa. Talo nila ang mga may diploma o master’s degree or doctorate na ang mga tanging laman ng isip ay kung paano kumita ng pera sa anumang paraan at manglamang ng kapwa.