On Acceptance of Truth and Admission of Hurting Truth

On Acceptance of Fault and Admission of Hurting Truth

By Apolinario Villalobos

 

In blogging about attitude, there are instances in which I have to expose the negative aspect of my person that relate to what I am sharing. This is the best way I know to make me credible in what I write. I can’t blog about Duterte being foul-mouthed because he cusses a lot, without mentioning that I do the same, without denying, however, that I am making extra effort to control myself from being provoked. On the other hand, I know that nobody is excused from this fault…not even those who say “Oh, my God” which I find blasphemous. What I find funny is the effort of others to look sanitized, by using “OMG!” which makes them moronic because they pretend that God is not “All Knowing”, as He is Omnipresent.

 

My need to shout out what are in my mind, are misconstrued by some friends as unbecoming because I am supposed to be “educated”, a reason why I should employ restraint. But I am a blogger and as such, I would be an outright hypocrite if I keep on writing about faults without admitting that I have made similar regrettable acts. In doing so, I become the “mirror” of others as I am letting them know that they may have similar awful attitude. At my expense, I hope to open their eyes to let them know that they need to change. If they find me disgusting and realize at the same time that they are no different from me in some ways, they might change. Their advantage is that, they have no reason and need to open themselves up unlike me who must do such a thing for credibility’s sake due to my blogging. All they need to do are allow themselves to realize and admit their fault. Some may counter by saying that there are many ways to skin a cat, but I do not want to run around the bush. I want to get straight to the point that is why I prefer calling the spade a spade.

 

My being a “no holds barred” blogger has made many people uneasy…I know, because, while some are bold enough to make open comments about their feelings, others make use of the discreet email and facebook message outlets. I am grateful for their concern, but a sympathizing friend went further by echoing what I have been asking that those who do not want to read my “dreadful” and “unethical” blogs may just skip them as they will know by the title alone. That is the reason why I make the titles of sensitive issues long, as if they are the summary of the whole.

 

At this point, while I am thankful for many who have come to understand me, some have unfortunately become overly cautious in making comments. In this regard, I have already explained many times that comments about some of my blogs could be necessary for the benefit of viewers as what I share are only my own opinion, hence, presentation of other opinions, as long as they are relevant, could greatly enhance what I have initiated on various issues.

 

Finally, I find being too honest as some kind of an effort to unburden me of hypocrisy, but I do not want to set a trend, as I must admit that being brutally frank is not good to some extent.

Hindi Garantiya ang Pinag-aralan upang Makapagpakita ng Katapatan sa Sinasabi

HINDI GARANTIYA ANG PINAG-ARALAN

UPANG MAKAPAGPAKITA NG KATAPATAN SA SINASABI

Ni Apolinario Villalobos

 

Sa pag-imbestiga kay Matobato sa senado, palaging sinasabi ni de Lima at Trillanes na Grade One lang daw ang inabot nito kaya dapat asahan ang mga inconsistencies sa mga sasabihin niya. Subalit nabisto ang maling impormasyon tungkol dito nang sabihin ng NBI na hanggang Grade Three ang inabot niya batay sa unang salaysay na hawak nila. Halatang kasama sa pagsisinungaling sa inabot na edukasyon ang inaasam na impresyon ng makakarinig sa sasabihin niya na gustong palabasing totoo dahil sa kanyang “pagka-ignorante” o dahil Grade One lang ang inabot.

 

Binoldyak ni Pacquiao ang balak ni Matobato at ng mga kung sino mang nagba-back up sa kanya. Tahasang sinabi ni Pacquiao na kung tapat siya sa kanyang sinasabi, dapat ay hindi pabago-bago ang mga ito dahil nanggagaling sa isip at puso, kahit Grade One lang ang inabot niya. Pero kung may nagdidikta pang iba, talagang malilito siya kaya ang resulta ay ang pabago-bago niyang mga sinasabi. Dahil sa animo ay pinraktis na mga salaysay mula pa noong unang pagpunta niya sa NBI dahil gusto siyang gamitin ng DOJ sa ilalim ni de Lima sa pagdiin kay Duterte sa mga kaso ng extra –judicial killing sa Davao, hindi tuloy tumugma ang mga salaysay niya.

 

Sa sinabi ni Matobato na nagpapabili daw si Makdum na “terorista” daw pala, ng malawak na lupain sa Samal upang gawing parang “training center”, imposible ang sinabi niya dahil ang isla ay halos kalbo na at ang mga tanim ay mga niyog lamang.  Paanong magagamit ng mga terorista na “training center” nila ang Samal na sa himpapawid pa lang ay animo hubad na sa paningin ng mga dudungaw sa eroplano ng commercial flights? Ang Garden City of Samal ay dinadaanan ng mga eroplano bago lumapag sa paliparan ng Davao kung ang direksyon ay pakanluran.

 

Sa sinabi niyang noong-noon daw ay kumita siya ng 300 thousand pesos o mahigit pa sa pag-aahente ng lupa, mukhang imposible din dahil noong wala pa ang mga resorts ay kamurahan pa ng mga lupain sa Samal, lalo at hindi rin productive dahil mahina lang din ang kita sa mga niyog. Kaya paano siyang kikita ng ganoon kalaki kung sa panahong ito nga, kahit house and lot ang ibenta sa paligid ng Maynila, ang kikitain ng ahente ay halos 200k pesos lang? Gusto niyang palabasing siya ay isang lehitimong “real estate agent” upang masabing ang ginamit niya sa pagbili ng mga baril niya ay galing sa trabahong ito….at hindi sa pagpatay ng tao.

 

Sa mga sinasabi niyang pinapapatay sa grupo nilang DDS kuno, hindi rin kapani-paniwala ang pinagpipilitan niyang wala siyang tinatanggap…kung totoo ngang “mamamatay tao” siya.  Hindi tanga ang isang hired killer na basta na lang papatay kung walang perang kapalit!  Noon pa mang hindi pa mayor si Duterte ng Davao, may mga naglilipana nang mga “hired killers” at vigilante groups dahil sa sobrang kaguluhan na ang tinuturong sentro ay Agdao kaya tinawag ito noong “Nicaragdao”. Naglipana ang droga at mga NPA. Masasabi ko yan dahil nag-second year high school ako sa Holy Cross of Agdao at tumira sa Ipil, isang “squatter’s area” na malapit sa Lanang Bay kung tawagin. Mula sa eskwelahan ay nagso-short cut kami sa slum area ng Agdao na nasa tabi ng dagat upang marating ang tabing dagat na binabaybay namin hanggang Ipil.

 

Sa mga testimonya niya sa senado ay nagbabanggit na rin siya ng uri ng baril na malamang ay dinikta din sa kanya dahil ito ang pinamimigay ni Duterte sa iilang mga sundalo bilang pabuya ngayon, upang palabasing ito (Duterte) nga ang may pakana ng mga pinpapatay nga mga kriminal sa Davao. Subalit napapagpalit-palit niya ang impormasyon tungkol sa mga baril kung uulitin ang mga tanong. Sa kagagamit niya ng salitang “parang”, lalo lang lumutang ang pagkasinungaling niya dahil lumalabas na wala naman pala siyang direktang nalalaman tungkol sa mga pakikipag-usap ni Duterte sa mga binanggit niyang mga pulis na palagi niyang sinasamahan kung may papatayin kuno. Pumalpak din siya sa pagsabi na inihahatid niya sa Ateneo de Davao si Paolo ang anak ni Duterte, pero ang katotohanan ay sa Philippine Women’s University pumapasok ito. Ang Ateneo ay sa sentro ng lunsod at ang PWU ay sa Matina area kung saan nakatira ang mga Duterte.

 

Kung sa puso at isip mismo ng taong nagsasalita ang mga sasabihin niya, ibitin man siya ang patiwarik, walang mababago sa sinasabi niya kung talagang matapang siya tulad ng pinapakita ni Matobato. Subalit kung may naisamang mga galing sa ibang tao, magkakaroon siya ng pagkalito dahil  dalawa na ang panggalingan ng mga lumalabas sa kanyang mga bibig, ang pansariling kaalaman at ang “itinanim” sa kanyang kaisipan.

The “Other Side” of Divisoria (Manila, Philippines)

The “Other Side” of Divisoria (Manila, Philippines)

By Apolinario Villalobos

 

While Divisoria has always been known as the shoppers’ Mecca, especially, during Christmas, there is” another side” of it which I do not want to present as an image of poverty but that of perseverance, patience, and honest endeavor. This is the “other Divisoria” which many people just refuse to see as it might cause them to puke! The accompanying photos show how these honest Filipinos contentedly strive to live in sheer honesty.

 

The skeptics always say, “it is their fault for going to Manila and suffer deprivation”. These hypocrite skeptics have  TV, radio, and occasionally read newspapers, so they should know that the provinces from where these people who are eking out an honest living on the “other side” of Divisoria, are infested with NPAs, Abu Sayyaf, opportunistic landlords, and loan sharks. For the arrogant, the world is just for those who can afford to live decently. On the other hand, as these skeptics have not endured days of hunger, they may not understand how it is to make a difficult decision to live a hand-to-mouth life in Manila by scavenging in garbage dumps, rather than die of hunger and be in constant fear for dear life in the province.

 

It is true that the slums have been in existence for many decades now, but there would be no slums had the government ever since the time the nation has become independent, did not get infested with corrupt lawmakers and officials. The slums have been around since the time that deprivation and exploitation have been propagated by learned Filipinos who found their way in the halls of Congress and Senate, as well as, agencies, even at the helm of the government. Unfortunately, the seed of exploitation has grown into an uncontrollable proportion today, making corruption as wrongly and unfairly viewed to be always a part of the Filipino culture.

 

The striving people from the slums near Divisoria, and other districts of Manila, in this regard, may be viewed by the arrogant as akin to dogs and cats, because of their many children, oftentimes making them utter unsavory remark, such as, “they know they are poor, yet, they keep on having children”.

 

How I wish these skeptics can also openly, make biting remarks –

• to the corrupt politicians and government officials, such as, “they graduated from prestigious universities and colleges, yet, they do not know what is right or wrong”

 

• to the filthy rich, such as, “they have plenty of money, yet they can’t even throw a piece of bread to a beggar”

 

• to the stiff-necked Catholic priests, pastors, and other religious ministers such as, “they are supposed to be representatives of the Lord, but they can’t afford to take a look at the spiritually hungry”

 

Finally, compared to the disgusting hypocrites, loan sharks, corrupt government officials, arrogant “religious ministers” and conscienceless rich, who are supposed to be learned and intelligent, the people who honestly make a living such as those who belong to the “other side” of Divisoria, are worthy to be called creatures of God – true human beings…slum denizens who are viewed by aforementioned with utter repugnance.

 

(This blog will definitely, not hurt those who do not belong to the mentioned “classes” of loathsome Filipinos.)

 

 

Si Gerry…nagpipilit mabago ang buhay sa kabila ng kakapusan

Si Gerry…nagpipilit mabago ang buhay

sa kabila ng kakapusan

Ni Apolinario Villalobos

 

Nakita ko siyang nagkukumpuni ng payong sa ilalim ng tikatik o ambon na unti-unting namumuong ulan sa Roxas boulevard. Ako naman ay taranta sa paghabol sa nagbebenta ng trapal na pambigay sa mga vendor na wala man lang payong. Nang dumaan uli ako ay tinitiklop na niya ang payong na naayos na at naisipan kong bilhin dalhin kailangan ko rin, at para naman sa kanya ay upang magkaroon siya ng kita. Kahit halatang hindi pa siya nag-aalmusal ay tinanggihan niya ang alok ko na ibili siya ng sandwich, kaya pareho na lang kaming nagkape.

 

Habang nagkakape kami ay nakita ko kung paano niyang ipunin ang mga tirang sinulid at iba pang gamit na nakakalat at ipinasok sa maliit niyang bag. Hindi nawawala ang ngiti sa kanyang mukha habang nakikipag-usap sa akin kaya napanatag ang loob ko dahil nang una ko siyang makita ay medyo nabahala ako dahil sa ayos niyang may mahabang buhok na nakapungos, manipis na bigote at ilang tattoo sa nakalantad na bahagi ng kanyang katawan.

 

Siya ang nagsimula ng usapan tungkol kay Duterte at ang paglaban nito sa droga. Hindi siya nahiyang magtapat na minsan din siyang gumamit ng droga at kung minsan ay naaakit pa rin subalit pinipigilan niya ang kanyang sarili. May tatlo siyang anak sa Bulacan na inuuwian niya tuwing weekend upang hatiran ng pera at makakayang pasalubong. Dahil mahina ang kita sa Bulacan, sa Maynila niya naisipang maglibot upang magkumpuni ng mga payong. Ang tinutulugan niya noon ay Luneta subalit nang ipagbawal na, nakakita siya ng puwesto sa kahabaan ng Roxas boulevard kung saan siya nagsisiksik upang makaiwas sa mga gumagalang may masamang balak.

 

Bandang huli ay inamin din niya na kahit maliit siya ay kaya daw niyang makipagsabayan ng patayan kung kinakailangan para sa kanyang kaligtasan. Habang nagkukuwento ay hindi ko siya nakitaan ng kawalan ng pag-asa. Sanayan lang naman daw ang pagharap at pagsuong sa kahirapan. Ang sinabi niya ay kapareho ng aking pananaw na inamin ko sa kanya kaya tuwang-tuwa siyang nakipag-high five sa akin. Nagsisikap naman daw siya upang makakita ng mas maayos na trabaho, lalo pa at naging salesman na rin daw siya noon. Sa ngayon daw ay dobleng ipon ang ginagawa niya upang makabili din siya ng mga sariling gamit lalo na mga damit. Ayaw daw niyang nangangamoy kung sakaling siya ay may aaplayan.

 

Isinabay ko na siya sa sinakyan kong jeep papuntang Maynila dahil pupunta din daw siya sa Luneta upang bumili ng trapal na pambenta. Pandagdag daw ang ibinayad ko sa payong sa pambili niya ng trapal. Inabutan ko siya ng pera ni “Perla” na laan sa mga taong tulad niya at upang tanggapin ay sinabi kong “pampasuwerte” ito. Bumaba siya sa bukana ng Luneta papunta sa rebulto ni Lapu-lapu, ako naman ay nagpatuloy sa biyahe papuntang Divisoria. Sa ibang araw magkikit pa kami dahil marami pa raw siyang “ibubunyag” tungkol sa buhay-kalye.

 

 

Ronald Gadayan…Gem of Honesty

I composed and posted the poem the day after I read about his honesty. Politicians grabbed the limelight by making “promises” as usual, and which not a single one materialized…

 

 

Ronald  Gadayan

…Gem of Honesty

By Apolinario B. Villalobos

 

For someone in need of money,

To earn by dint of hard work

Should be the chosen way,

But those who find it not easy

To be diligent in all they do,

Find it hard to firmly say “no”.

 

In the world we have today,

Seldom can there be found

Those with heart that still beat

With love, good morals and ethics,

But not a certain Ronald Gadayan –

Many times proven – an honest man !

 

Labored to earn since age seventeen,

All that Ronald wanted, then

Was help his mother honestly earn,

For he saw her sacrifice for all their sake,

From morn till night – a sight

That until now, he can’t forget.

 

Waking up, to God, he fervently prays

To give him strength and he, be safe

Also his wife, his kids, the three of them

Be well, healthy and from danger spared,

Simple prayer from Ronald’s heart –

With all sincerity, and humbly said.

 

(Ronald Gadayan is an employee of Manila International Airport Authority (MIAA), assigned at the Terminal 2 as building attendant. He found a bag containing Php600,000, cash, an expensive watch, cellphone and jewelries on September 5, 2012 at the south wing departure area which he turned over to his superiors. Despite his meager earning that gives him less than Php10,000 a month, he was not tempted to keep what he found. He has three kids, ages nine, six and two years. The two elder children both go to school. His wife is jobless. At 28, he espouses honest living deeply embedded in his heart by his mother who brought him and his siblings, alone as a single parent.)

Benjamin Surbano: “Aguador” o Taga-igib sa Gulang na 61 Taon

Benjamin Surbano: “Aguador” o Taga-Igib sa Gulang na 61 Taon

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang Linggo, mula Baseco (Tondo) ay naglakad uli ako papuntang Sta. Cruz. Binaybay ko ang kahabaan ng C.M. Recto Ave. at tulad ng nakaugalian ko, bago makarating ng Avenida ay kumanan na ako sa F. Torres upang magkape sa paborito kong kapihan sa isang bangketa. Noon ko natiyempuhan si Benjamin (Ben) Surbano na nagbababa ng konti-container na tubig para sa may-ari ng kapihan. Puting-puti na ang buhok ni Ben at inakala kong nasa gulang na siya na 70-pataas, lalo pa at ang kanyang mukha ay marami na ring gatla (wrinkles). Tinulungan ko siya sa ikalawang container dahil muntik na siyang matumba at nang makabawi ng lakas ay hinayaan ko nang ibaba niya ang ikatlo. Sa bawa’t container ay kumikita siya ng sampung piso para sa paghakot. At, nang araw na yon dahil Linggo ay iilan lang ang nagpaigib.

 

Buong linggo ang pag-igib ni Ben ng tubig para sa mga kostumer niya. Pagdating ng hapon ng Linggo ay umuuwi silang mag-asawa sa Baseco (Tondo). May tatlo silang anak na ang mga gulang ay mula 19 hanggang 12 taon, lahat ay nag-aaral, at nagdidiskarte na rin para kumita. Ang asawa naman ni Ben na si Mariel ay nagpa-parking ng mga sasakyan sa isang maikling bahagi ng Soler St., kanto ng F. Torres, na katapat ng mga tindahan ng mga pandekorasyon at pambahay na ilaw. Sa umaga ay nililinis ni Mariel ang bahaging yon ng kalye upang ipakita ang kanyang pagmamalasakit sa mga may puwesto. Kung walang nagpapa-park ng sasakyan ay nagtitiyagang magbenta si Mariel ng ilang pirasong gadgets tulad ng maliliit na ilaw na nabibili niya sa mga puwesto na rin pero may discount upang mapatungan pa niya ng tutubuin.

 

Ang isang bahagi ng sidewalk na pababang hagdan ng isang puwesto ay nagsisilbing tulugan ng mag-asawa sa gabi. Karton ang sinasahig nila sa semento at wala silang kulambo kundi iisang kumot.

 

Mayroong “sidecar” (maliit na traysikad) ang mag-asawa subalit ito ay ninakaw, apat na araw nang nakaraan. Nagising na lang daw sila na wala na ang “sidecar”. Ito sana ang dapat na ginagamit ni Ben sa pag-igib ng tubig upang hindi siya nahihirapan. Subalit dahil ninakaw, nagtitiyaga na lang siya sa hinihiram na kariton. Masuwerte kung hindi ginagamit ng may-ari ang kariton, dahil kung magkaganoon, ay hihintayin pa ni Ben na mabakante ito bago niya magamit at hindi niya alam kung anong oras sa buong maghapon kaya hindi tuloy siya nakakapag-igib ng maramihan. Nagulat ako nang sabihin ni Mariel na apat na beses na daw silang ninakawan ng “sidecar”, kaya ang mangyayari ay pag-iipunan na naman daw nila ng kung ilang taon bago makabili uli ng bago o second hand man lang.

 

Taga-Boac, Marinduque si Ben at 12 taong gulang pa lang daw siya nang makarating sa Maynila dahil sa kahirapan ng buhay sa probinsiya. Tulad ng iba pang galing sa probinsiya na nakipagsapalaran sa Maynila, nakitira din muna siya sa mga kamag-anak at dumiskarte upang kumita. Ang Baseco ay malapit sa Divisoria at basta pairalin lang ang tiyaga at kasipagan ay hindi magugutom ang isang tao, at ito ang nangyari kay Ben hanggang sa magka-pamilya. Upang maiba naman ang diskarte ay sinubukan nilang makipagsapalaran sa Sta. Cruz, kaya nauwi sa pagpa-parking ng sasakyan si Mariel at pag-iigib ng tubig si Ben. Tulad ni Ben, maliit lang din ang kinikita ni Mariel dahil umaasa lang siya sa kusang iaabot ng mga nagpapa-park, mula lima hanggang sampung piso, at pinakamalaki na ang dalawampung piso.

 

Sa kabila ng kahirapang pinagdadaanan ng mag-asawa upang kumita sa malinis na paraan ay hindi sila nakikitaan ng pagkabagot. Tulad ng ibang naging kaibigan ko na nasa parehong kalagayan, pinapahiwatig nila na ang mabuhay at magkaroon ng mga anak ay maituturing nang malaking utang na loob sa Maykapal na dapat ipagpasalamat.

 

Jaime Mayor…honest “kutsero” of Luneta

Jaime Mayor

…honest kutsero of Luneta

By Apolinario B Villalobos

 

At dawn, from his humble home in Caloocan

He diligently pedals his way to Luneta

The same he does when he goes home at night

But all these he does with unpretentious delight.

 

In Luneta, for years, he worked as kutsero

Guiding his tame horse, he fondly calls Rapido

Both of them braving the rain and searing sun

Even  pangs of hunger as best as they can.

 

A typical Filipino, this guy – Jaime Mayor

For earning honestly, he could not ask for more

With perpetual smile on his sun-burned face

He and Rapido, in Luneta, strollers can’t miss.

 

One day, his honesty was put to a test

When a purse was left behind by a tourist

Whom he pursued just before she was gone

And who was amazed by such an honest man.

 

Tightly he was hugged and praised to heavens

In a language that sounded strange to him

But just the same, these he took in stride

Though, his appreciation, he could not hide.

 

He said, he is proud to be a Filipino

And proud that he lives in a beautiful country

His modest knowledge of English, then…

Is always ended with –

“It’s more fun to be in the Philippines”!

 

(Jaime Mayor is a driver (kutsero) of a horse-driven rig (kalesa) in Luneta (Rizal Park) of Manila. His average daily earning is Php200.00. This is carefully budgeted to suffice for the needs of his wife and four children. One day he drove around the park, four French ladies, one of whom left her purse in the back seat of the rig. After finding it, he took time in looking for the group. The ladies were surprised as they were not aware that one of them left her purse in the rig. The amazed owner of the purse gave him a tight hug. On September 13, 2012, the Rizal Park administration gave him a plaque of appreciation.

 

After three years, I finally met Jaime Mayor. On December 27, 2015, a Sunday, while I was gathering materials for blogging, I happened to talk to a rig driver if he knew Mr. Mayor. He nonchalantly pointed to the rig that just passed by. I practically ran after the rig up to its unloading station where he obliged some photo opportunities.

 

Mr. Mayor is among the rig drivers of Castillan Carriage and Tour Sevices which is based at Fort Santiago. According to Mr. Herson Magtalas, Checker/Operations Coordinator of the said agency, despite the popularity of Mr. Mayor, he remained humble as the nationwide recognition given him did not affect him a bit. He is still the same guy whom they knew – unassuming, hardworking and a man of few words. Mr. Magtalas added that the former Department of Tourism, Mr. Gordon gave him profuse praises, and the same recognition was followed by other government officials. He was also given a spot in a commercial, the earning from which helped his family a lot.)

 

Ang Pagtitiwala

Ang Pagtitiwala

Ni Apolinario Villalobos

Ang ibang tao ay nahihirapang magtiwala sa kapwa-tao. Hindi sila masisisi dahil nga naman sa dami ng mga nangyayaring panloloko at pangraraket tulad ng budol-budol na madalas mapabalita. Dahil sa kawalan ng tiwala, ayaw na tuloy nilang magbigay ng cellphone number man lang kahit sa kaibigan dahil baka daw mapasakamay daw ito ng ibang tao. Subalit mayroon pa ring hindi makapigil sa sarili na makipag-kaibigan sa hindi nila kilala dahil mukha naman daw mga disente at mayaman ang mga ito. Nakakarma tuloy sila, dahil hindi nga nagtitiwala sa mga taong ang kasuutan ay pang-mahirap, nadale naman sila ng mga akala nila ay mayaman, kaya maliban sa ninakawan na ay nari-reyp….at lalong malas ang pinatay pa.

Sa panahon ngayon mahirap pairalin ang kasabihang, “ang tiwala ay nasusuklian ng tiwala” (trust begets trust). Pero yong talagang likas na mapagtiwala at matulungin ay talagang hindi mapipigilan sa pagbukas ng kanilang gate kapag may kumatok upang humingi ng pagkain. Bibihira lang ang ganitong uri ng tao ngayon. Yong iba kasi, basura nga lang sa labas ng gate nila na kinakalkal ng mga batang nangangalakal, ay ikinagagalit pa sa pamamagitan ng pagmumura at pagtaboy sa mga ito. Hindi pa rin sila masisisi dahil talagang may mga nangangalakal na basta magkaroon lang ng pagkakataon ay talagang nagnanakaw – dahil sa kahirapan.

May mga pamilya na dahil sa kawalan ng tiwala sa kasambahay ay naglalagay ng CCTV camera sa loob at labas ng bahay. Subalit kadalasang dahilan ay laan daw para sa mga taong-labas na may masamang pakay o sa madaling sabi, mga magnanakaw. May nagkuwento sa aking nakilala ko na naglayas sa kanyang amo dahil nakikita daw siya sa memory ng CCTV na  kumakain ng junkfoods na nakatabi sa cabinet. Ginawa lang naman daw niya yon dahil noong unang araw niya bilang kasambahay ay magiliw siyang sinabihan na “kung gutom ka, bahala ka nang maghagilap ng makakain mo”. Sinunod naman daw niya. Nang pagsabihan daw siya ng among babae na wala na silang tiwala sa kanya dahil sa madalas niyang pagmeryenda ng junk food, nagpaalam siya subalit hindi siya pinayagan hangga’t wala siyang kapalit. Inabot ng apat na buwan ang paghintay niya pero wala pa rin kaya lumayas na lang siya at iniwan na lang ang dalawang buwang suweldo na hindi pa ibinigay sa kanya, kaysa patuloy siyang inaalipusta.

Ang isa pang uri ng tiwala ay yong sa sariling kakayahan. Maraming taong hindi nakakaalam na mayroon pala silang tinatagong galing. Yong iba naman ay alam talagang may galing sila, subalit nahihiya lang maglabas. Sa panahon ngayon, kailangang may makapal na mukha ang isang tao, hindi nahihiya upang maipakita niya ang kanyang galing. Kailangan ito upang kumita at hindi magutom dahil may magagamit namang galing na bigay ng Diyos. Ang ilan sa mga kagalingan ay sa larangan ng pagkanta, pagsayaw, pagsulat, at pagkuha ng larawan. Ang mga nagiging sikat na you tube sensations ay halimbawa ng mga ito. Ang mga manunulat naman ay walang tigil sa pag-submit ng mga gawa nila sa mga publishers o di kaya ay magblog. Sa ganitong larangan, mayroong ang gusto ay magsulat upang maibahagi sa iba ang kanilang nalalaman.

Ang pinakamatinding tiwala na maipapakita ng isang tao ay ang tiwala sa Diyos na hindi niya nakikita. Masuwerte yong may Bibliya at nakakabasa tungkol sa Kanya, subalit ang ibang walang pambili ng librong ito ay nagtitiyaga na lamang sa mga naririnig sa radio at napapanood sa TV o di kaya ay sa mga religious rally tulad ng sa EL Shaddai. Ang magandang halimbawa ng masidhing pagtiwala sa Diyos ay ang ginawa ng mga disipulo ni Hesus. Iniwan nila ang kanilang pamilya at trabaho dahil naniwala silang may mahalaga silang misyon. Noong unang panahon ay pwede ang ganoon, dahil iba ang ugali ng mga tao. Subalit sa panahon ngayon, kahit may “misyon” ka pa, hindi kailangang mag-resign sa trabaho dahil gutom ang aabutin mo at ng pamilya mo.

Nakakabahala lang ang ibang tao sa panahon ngayon na dahil sa sobrang tiwala nila sa kaalaman daw nila sa mga bagay tungkol sa Bibliya at Diyos ay itinuturing na nila ang sarili nilang parang si Hesus. Ito ang mga dapat hindi pagkatiwalaan…

Better are…

Better are …
By Apolinario Villalobos

Better are those born of a simple family
For later, they shall not wallow in sinful luxury.

Better are those who grew up on simple gruel
For later, they shall not despise a meatless meal.

Better are those who grow clothed in simple trappings
For later, they shall not be desirous of worldly things.

Better are those whose wants are simple
For later, they shall not unnecessarily crave for more.

Better are those who earn by dints of hard work and honesty
For later, they are assured of unquestionable integrity.

Better are those who are not exposed to the frivolous city life
For later, they will not be swayed by even just a simple strife.

Better are those who pray to God with private sincerity
For theirs is a voice, pure and not tinted with hypocrisy.

Better are those who give with honest intention
For they do not expect anything in return.

Better are the couples who don’t flaunt their love for each other
For they know that they need not be ostentatious, if they are sincere.

Better are those who readily admit their faults and failure
For they know that doing so, lessons are learned for the future.

Better are those whose love for God is not defined by cults or religions
For they know that God’s infinity is boundless as shown by his creations.

Better are those whose love to others is unconditional
For they know that they can only be just as such –
Giving enough of what they have, and not so much.

Ang Barangay Real Dos…ng Bacoor City, Cavite

Ang Barangay Real Dos
…ng Bacoor City, Cavite
Ni Apolinario Villalobos

Hindi madali ang mamuno dahil kailangan ang paninimbang upang walang masaktan o magsabing sila ay pinabayaan. Sa isang barangay, halos lahat ay magkakilala, kaya ang turingan ay magkakapamilya, lalo na sa isang maliit na barangay tulad ng Real Dos ng Bacoor, Cavite City.

Ang Barangay Real Dos, ay pinamumunuan ng pinakabatang Chairman sa buong lunsod, si BJ Aganus, at inaalalayan ng may kabataan ding mga Kagawad. Sa kabila ng maliit nilang pondo mula sa buwis na binabahagi ng pamahalaang lunsod ay nagawa pa rin nilang magpatupad ng mga proyekto. Maganda ang nagkaisa nilang panuntunan na hindi dapat patagalin ang paghawak ng pondo hangga’t maaari dahil maraming dapat paggagastusan na kailangan ng mga ka-barangay nila.

Inumpisahan ng bagong grupo ang kanilang mga proyekto sa pamamagitan ng pakikipagtulungan sa homeowners’ association ng Perpetual Village 5 kung saan matatagpuan ang Barangay Hall, sa paglunsad ng mga proyektong pang-kabataan upang magamit ang bagong gawang basketball court. Ibinalik din ang regular na schedule sa paghakot ng basura.

Bumili sila ng bankang gawa sa fiberglass upang magamit sa pag-rescue tuwing may baha; dinagdagan ang bilang ng radio units na mag-uugnay sa mga tanod at opisyal ng barangay; pinalitan ang mga ilaw-kalye na ordinaryong bombilya, ng makabagong LED lights, upang makatipid sa konsumo ng kuryente, at inasahan ding tatagal ang mga ito; nagkaroon din ng libreng gamutan.

Ang mga plastik na mesa na pinapahiram sa mga ka-barangay kung may okasyon ay pinalitan ng gawa sa matibay na stainless steel sheets. Kaya, hindi man sinasadyang maulanan, ang mga mesa ay sigurado nang tatagal. Dinagdagan din nila ang mga trapal na ginagamit lalo na kung may pinaglalamayan.

Ang pinakahuli nilang ginawa ay ang pagpabubong ng nakatiwangwang na lote sa magkabilang gilid ng Barangay Hall. Ang nasa kanlurang bahagi ay nagagamit na ngayon kung may pagpupulong kahit na umuulan at tirik ang araw. Ang silangang bahagi naman ay lalagyan ng mga upuan upang may mapagpahingahan ang mga taong pumipila para sa serbisyo ng barangay health center.

Kinakausap din ni Barangay Chairman Aganus ng personal ang mga pasaway sa barangay, lalo pa at ang iba sa kanila ay halos kasinggulang lamang niya…na epektibo naman, dahil na rin sa pakisama. Walang masamang tinapay para sa Barangay Chairman dahil lahat ay gusto niyang bigyan ng pagkakataon upang magbago, magkaroon ng kabuluhan at respeto sa sarili. Hindi man niya sabihin, makikita sa ginagawa niya na mangyayari lamang ang pagkakaroon ng respeto sa sarili ang isang tao, kung siya ay bibigyan ng pagkakataon at halaga.

Nakakatuwa ring malaman na kahit kapos kung ituring ang allowance ng mga Barangay tanod ay hindi sila naaapektuhan nito. Nakikita kasi nila na lahat silang nasa pamamahala ni Chairman Aganus ay parehong nagsasakripisyo, maipatupad lang ang sinumpaan at itinalagang responsibilidad sa kanila.

Ang nakakatawag ng pansin ay ang pinapairal ng grupo ni Chairman Aganus na “bayanihan spirit”. Sa pamamagitan nito, basta may lumapit sa kanila upang humingi ng tulong, kahit hindi ka-barangay, ay agad nilang inaaksyunan. Maraming beses na ring nahingan ng tulong si Chairman Aganus ng mga hindi taga-Real Dos, upang gumawa ng follow up sa City Hall. Maganda ang patakaran nila dahil hindi naman ito pakikialam sa ibang barangay. Kung hindi kasi sila umaksyon sa mga request ng hindi taga-Real Dos ay lalabas na tinataboy nila ang mga ito…isang impresyon na ayaw nilang mangyari. Ganoon din ang paliwanag ni Chairman Aganus na nagsabing, pinakikiusapan lang naman daw siya, at isinasabay na niya ang mga follow-up sa mga gagawin kung nasa City Hall siya. Kung tutuusin nga naman, magkakasama ang mga magkakatabing barangay sa iisang administrasyon ng Bacoor, kaya hindi magandang nagkakanya-kanya sila sa pagkilos…sa halip ay dapat magtulungan.

Kung ihahambing sa malalaking barangay, masasabing napakaliit ng mga proyekto ng grupo ni Chairman Aganus, subalit, para sa mga taga-Barangay Real Dos, ang mga ito ay napakahalaga. Wala rin naman silang magagawa dahil pinagkakasya lamang nila ang pondong itinatalaga ng pamahalaang lunsod. At, ang pinakamahalaga, ay nagpupursige sila sa abot ng kanilang makakaya.

Pinatunayan ng Barangay Real Dos, na ang matatag na samahan ng mga bumubuo sa isang barangay ang nagsisilbing pinakapundasyon ng isang barangay kahit maliit ang pondo. Malaking tulong nga ang pondo, subalit aanhin naman ito kung pagtatalunan lamang na maaaring humantong pa sa siraan? Ang nagsisilbi namang “pandilig” sa pundasyong ito upang lalo pag tumatag at lumago ay ang katatagan din ng namumuno at mga nakakaganang pagpuna ng ibang tao, lalo na ng mga nasasakupan. Sa huling nabanggit, tanggap naman nila na hindi lahat ay nabibigyan nila ng kasiyahan, subalit wala silang magagawa dahil sa limitasyon ng kanilang kakayahan at pondo.

Yan ang Real Dos….maliit nga siksik naman sa samahan…kapos nga sa budget, mayaman naman sa pagkukusa… mga kabataan nga ang namumuno, puno naman ang mga puso ng pagmamalasakit sa kapwa!