Love of the Mother

Love of the Mother

By Apolinario B Villalobos

 

When it comes to giving love –

Nothing can beat the one

Who nurtured us within her

And for months endured our weight

A burden that she carried –

Until with hard drawn effort

Brought us forth into this world.

 

While in her womb

We partake of the air she breathes

We partake of the food she eats

We partake of the emotions she feels

Her blood makes our heart beat

And careful that we float with ease

She moves with well-guarded steps.

 

Our heart that beats is her mark in us

Greater than anything, we owe it to her –

She who cries when we succumb to sickness

And dry her breast for precious milk…

Our life, we owe to our dear mother

She, we should love more than any other.

 

See with our heart…Feel with our kindness

See with Our Heart,

Feel with Our Kindness

By Apolinario Villalobos

 

Our eyes perceive the world

That’s all that they can do;

But there’s more beneath

The surface of everything

That only the heart can see –

If strengthened with fidelity.

 

Touching the lives of others

Some do with false charity

They, who think, food is enough

They, who think, money is fine

But given devoid of kindness

All effort becomes worthless.

 

Look around with our heart

Touch others with kindness

Those are what we should do

To realize our purposes in life –

Live and share, love sincerely

And thank the Lord as we pray!

 

Sa Pagsapit ng Valentine’s Day

Sa Pagsapit ng Valentine’s Day

Ni Apolinario Villalobos

 

Marami ang excited sa pagsapit ng Valentine’s Day

May nagbabadyet na ng panggastos come what may

Pagdiriwang na halaw sa nakaugalian ng mga pagano

Na nagpaigting naman sa pagkakaisa ng mga Kristiyano.

 

Maraming alamat ang nakatha dahil sa araw ni Kupido

Na ang gamit sa pagbuklod ng two hearts ay isang palaso

May kapilyuhan pa mandin kung ito’y kanyang pakawalan

Tungo sa mga pakay na pusong, kung tusuki’y dalawahan.

 

Si lalaki, kalimitan ay bulaklak ang bigay kay gandang babae

Subali’t may iba namang can afford kaya ang bigay, tsokolate

Ang ibang kapos, wala mang maiabot ay nakakaisip ng gimik –

Ito’y pagsuyong may kasamang init ng yapos at tamis ng halik.

 

Isang beses isang taon kung itong inaasam na araw ay sumapit

Isang araw ng pag-ibig, ng mga puso at  yakap na napakahigpit

Pero tanong ng ilan, baki’t hindi gawing araw-araw na lang ito?

Upang ang magsing-irog hindi na pasulyap-sulyap sa kalendaryo!

 

 

Lines for Valentine

Lines for  Valentine

By Apolinario Villalobos

 

Ah!, Valentine…

Yes, everyone can’t help but  feel and sniff  it –

For, not only does it give everyone excitement

But also makes the eyes see pink, red and gold –

A day of great love stories and legends of the old.

 

Ah!, Valentine…

Yes, everyone just gets buoyed by the great feeling

That on Cupid’s Day, the world shall burst with love

All hearts shall throb as one,  stun the dreaded hate

Fill lovers with sublime lust, a passion, just ultimate.

 

 

Tokens of Love for the Beloved

Tokens of Love for the Beloved

By Apolinario Villalobos

 

One need not be rich

to show the love that throbs in his heart.

Tokens are not measured

by the weight of gold and value of paper bills…

not even by the vastness of the land he owns,

or fleet of cars in his garage.

A sincere token of love can be felt by the beloved –

even a peck on the check,

a hug that need not be chokingly tight

but warm enough,

to send a tinge of assurance

that he is just around.

 

 

Tokens of love need not be

the oft-repeated promises

broken in a fleeting second by temptations.

A sweet smile that parts the lips

and a touch of one’s finger tips

are enough for tears

to roll down the beloved’s face

and a suppressed sob –

at last, that she lets out

as his love for her…

she can no longer doubt.

 

In the name of Love….

In the name of Love…

By Apolinario Villalobos

 

In the name of love…

Kilometric lines of praise can be uttered

Mountains of words can be piled

Tsunamic throbs can be sighed

And stones can come to life.

 

In the name of love…

Chilling nights can simmer with warmth

Swaying leaves can turn to fairies

That dance with delightful grace

And undulate with the breeze.

 

In the name of love…

Even the scrawny twigs can bear flowers

Grass made brown by searing sun

Can turn into cool green, so calm –

Under the sky’s cerulean expanse.

 

 

Pag-ibig sa Dulo ng Bahag-hari…natagpuan ni Thelma

Pag-ibig sa Dulo ng Bahag-Hari

…natagpuan ni Thelma

(para kay Thelma Pama- Arcallo)

ni Apolinario Villalobos

 

Makulay ang pag-ibig na kanyang natagpuan

Pangakong ligaya ay tila walang katapusan

Pangako na kanya nang nararamdaman

At pati ginhawang hindi matatawaran.

 

Sa paraisong animo ay dulo na ng bahag-hari

At sa piling ng mga katutubo – mga T’boli

Landas nila ay nagtagpo, animo’y hinabi

Pinatatag ng pagsubok, lalong sumidhi.

 

Parang t’nalak na hinabi ang kanilang buhay

Masinsin ang pagkahabi, ‘di basta bibigay

Dahil subok, t’nalak ay talagang matibay

Tulad ng sumpaan nilang ‘di mabuway!

 

 

——————

Note:

Bahag-hari – rainbow

T’boli- natives of South Cotabato

T’nalak – T’boli cloth made from abaca fibers

lalong sumidhi – became stronger

masinsin –  finely and delicately woven

mabuway – soft and easily bends; weak

 

Ang Emotional Maturity o Kaganapan ng Damdamin ng Tao

Ang Emotional Maturity
O Kaganapan ng Damdamin ng Tao
Ni Apolinario Villalobos

Kung ang dunong at isip ay sa utak, ang damdamin naman ay sa puso. Ang damdamin mula sa puso ang nagpapalambot ng kung ano mang matigas na desisyon at pananaw ng isang tao. Ang nabanggit ang magsasabi kung anong klaseng pagkatao mayroon ang isang tao, na kalimitan ay sinasabing mabait, maunawain, mapagmahal, matulungin, atbp. – dahil puso ang pinairal. Subali’t kung ang desisyon ng utak ay pinagmatigasan ng isang tao, ibang pagkatao naman ang ipinapakita niya, subali’t damay pa rin ang puso, kaya may tinatawag kung minsan na “pusong bato” – walang damdamin, matigas. Hindi maaaring paghiwalayin ang tungkulin ng isip at damdamin dahil magkaagapay sila sa lahat ng pagkakataon.

Ang taong normal, na ibig sabihin ay walang diperensiya ang katawan, pag-iisip, at puso, ay may sinusunod na panahon upang marating ang kani-kanilang libel ng kaganapan o maturity. Inaasahang sa pagtuntong sa tamang panahon ng kaganapan, ang isang tao ay matatag na sa pagharap sa mga pagsubok ng buhay – hindi iyakin, malinaw ang mga desisyon, at malawak ang pang-unawa sa lahat ng bagay at kapwa-tao.

Subalit sa mga pagkakataon na sa murang gulang ay napasabak na sa pagharap sa mga pagsubok ang isang tao, mabilis ang pagkakaroon niya ng kaganapan ng damdamin. Dahil dito, may mga batang laki sa hirap na marunong nang gumawa ng mga malinaw na desisyon at ang damdamin ay umabot na sa libel ng kaganapan, kaya tinaguriang “isip- matanda”. May mga tao ring dahil lumaking spoiled sa magulang, kaya hindi nasanay sa pagharap sa mga pagsubok ay nagkaroon ng malamya o mahinang pagkakatao, kaya tinataguriang “isip-bata” at may “malambot na damdamin”.

Ang isa sa mga pagsubok ng buhay ay ang sitwasyon ng mga nagtatrabaho sa ibang bansa. Kahit ang isip nila ay umabot na sa kaganapan, subalit dahil sa hindi mapigilang bugso ng damdamin tuwing maalala ang pamilya, bumibigay ito at humahantong sa pag-iyak, pagkawala ng katinuan ng pag-iisip, at ang pinakamasaklap ay pagpapatiwakal. Ang isa pa ay ang sitwasyon ng isang “spoiled” na taong nag-asawa. Kahit may mga anak na ay nakasandal pa rin sa mga magulang na maya’t maya niyang hinihingan ng payo, dahil hindi siya nasanay na gumawa ng sariling desisyon kaya mahina ang damdamin. Ibig sabihin, kahit nasa hustong gulang na siya ay hindi pa rin siya emotionally- matured.

Kung sa relasyong magkapatid, ang isip ay “nakakatandang kapatid” ng damdamin o emosyon. Sa panahon ng “pagi-emote” ng isang tao, ang isip niya ang magsasabi kung siya ay tama o mali. Ito marahil ang dahilan kung bakit ang utak ng tao ay nasa ulo, bandang itaas ng katawan, at ang pusong nagpapadamdam ay nasa dibdib o kalagitnaan ng katawan…nangangahulugang mas mataas ang utak kaysa puso, kaya dapat lang na umiral kung kailangan. Sa kasamaang palad, may mga pagkakataon ding umiiral ang damdamin na nawawala sa ayos lalo na pagdating sa pag-ibig, na para bang sa magkapatiran, kung saan ang nakababata ay ayaw makinig sa nakatatanda, na umaabot sa “disgrasya” , kaya may tinatawag na mga batang babaeng “disgrasyada” – nabuntis ng wala sa panahon.

Dahil sa magandang dulot ng pag-iral ng isip sa damdamin, ang ginagawa ng mga nagtatrabaho sa ibang bansa halimbawa, ay iniisip na lang ang kapakanan ng kanilang mga anak na naiwan sa Pilipinas, na siyang dahilan kung bakit sila nagtitiis na mapalayo sa kanila. Sa ganitong paraan, ang anumang panghihina ng damdamin ay natatalo ng isip…isang uri ng ipinilit na maturity ng damdamin.

Sa pangkalahatan, ang mga nakakaapekto sa damdamin ng isang tao upang umabot ito sa kaganapan o maturity ay ang angkin niyang likas na talino, paraan ng magulang sa paghubog sa kanya, nilakhang pamilya, mga kasama sa tahanan, at ang kapaligiran ng nilakhang tahanan o ang komunidad. Ang mga nabanggit na salik o sanhing nabanggit ang makakapagdetermina sa aabuting libel o taas ng kaganapan ng isang tao.

Loving lines for a dear one…

Loving lines for a dear one…
By Celso Dapo

There’s that familiar song on the radio
With lines that used to make us merry
Along the tune that I could carry
Lovingly, come every February.
And now, will heaven let it be,
That you may listen to this plea?
With melody, my heart aching to say
Words you want to hear every February.
The lines are now a prayer
The song, a hymn
The flowers’ petals browning
The candle still burning
Though in anguish, the mind persists
Preserving what the heart resists.
To step forward with much to bear
Because it is February, my dear.

Sadyang Hind Ako (Indi Gali Ako)

Sadyang hindi ako

By Louie John M Salda

(Indi Gali Ako)

Translation by ABV

Ang aking lubos na kaligayahan,

ay napalitan ng mapait na karanasan.

Mula ng ako’y iyong iwan at saktan,

ng iyong pusong sadyang salawahan.

(Ang kalipay ko tani nga matuod

Sa mapait nga kalisod ini nalunod

Halin sadtong nagbiya ka sa akon

Daw nadunot na akon tagipusuon!)

Sa tuwing ika’y namamasdan,

bumabalik ang hapdi ng nakaraan.

Pagkat ako’y lubusang iniwan,

sa ere ng walang kaalam-alam.

(Kon kis-a nga indi gid malikawan

Nga makita ka, nagabalik ang tanan

Kay daw sa ano bala ikaw nagbiya

Sa akon nga maskin wala sang sala!)

Tila sadyang mapagbiro ang tadhan,

tayo ay sadyang pinagkikita.

Ngunit puso mo’y walang kasing tigas.

Ni kahit pangalan ko ay di mo mabigkas.

(Masakit kay daw ginahampangan

Ang ginabatyag, sang kapalaran

Kay maskin pirmi pa magkit-anay

Indi ka man lang makasiling “hi!”.)

Hanggang saan susukatin?

Hanggang kailan bubuhayin?

Ang puso kong ikaw lng ang hiling,

Sana pag-ibig ko ay iyong dinggin.

(Ang pagsukat, asta diin makadayon?

Mabuhi pa ayhan ining tagipusuon?

Tagipusuon nga ikaw ang ginapangita –

Tani pamatian mo, akon nga palangga!)

Sadyang hindi ako!

Ang laman ng puso mo!

Ikaw nga ay lubusang ngbago.

Sana’y malama’t maisip mo,

Na ikaw ay minahal ko ng husto.

(Indi gali ako….!

Unod sang kasingkasing mo!

Indi na ikaw ang akon nakilala

Pero itanom gid sa imo hunahuna

Sadto pa, ikaw gid…akon palangga!)