Ang Buhay sa Lansangan

Ang Buhay sa Lansangan

Ni Apolinario Villalobos

 

Kung pagmasdan silang pinagkaitan ng rangya

Di maiwasang may maramdaman tayong awa

Nakapaa at nagtutulak ng kariton kung minsan

Basang sisiw naman sila, kapag inabutan ng ulan.

 

Abala palagi sa pangangalakal o sa  pamamasura

Wala sa isip nila ang sumilong upang magpahinga

Habol ay makarami ng mga mapupulot  at maiipon

Hindi alintana pagbabadya ng masamang panahon.

 

Sa mga nadadampot na styrophor galing sa Jollibee

Bigay ay saya dahil may matitikmang tirang ispageti

Kahit iilang hibla lamang na may kulapol pang ketsap

Sa maingat na pagsubo, dama’y  abot-langit na sarap.

 

Gula-gulanit ang suot na kamiseta at nanggigitata pa

Ang damit, kung hindi masikip ay maluwag sa kanila

Kung pantalon naman, walang zipper, at butas –butas

Subali’t hindi alintana, may maisuot lang, kahi’t kupas.

 

Kapos sa mga ginhawa na dulot ay  materyal na pera

Puso namang may nakakasilaw na busilak ay meron sila

Walang hiling kundi matiwasay na umaga sa paggising –

Kahi’t mahapdi ang tiyan dahil sa gutom, di dumadaing.

 

May mga bagay, dapat nating mapulot sa mga ugali nila

Pampitik sa atin upang gumising at magbubukas ng mata

Gaya ng hindi maging sakim at mapag-imbot sa kapwa

Bagkus, maghintay at magpasalamat sa bigay na biyaya!

 

 

 

 

 

Sharing Need Not Be a “Big Time” Effort

Sharing Need Not Be a “Big Time” Effort

By Apolinario Villalobos

 

I ask from friends and collect myself, what others consider as “trash” – empty rice bags, used shopping plastic bags, brown paper bags, net bags, used tarpaulins, empty jars, lengths of straw rope, etc. – to be distributed among my friends who sell recyclable junks and vegetables by the pile on sidewalks. They are called “buraot” vendors and the “buraot” refers to the junks and wilting vegetables that they sell. Some of them keep the brown paper bags to be used by their children as book covers, and the sturdy plastic grocery bags as “school bags”. On the other hand, the rice bags have many uses, one of which is safekeeping of things in the absence of decent bags that are sold in department stores.

 

It takes me about two weeks to be able to collect a sizeable volume of these various “treasures”, classify the plastic bags according to size, carefully fold them and finally apportion them together with the rest of the items among the pre-identified recipients for easy distribution. I am most glad if I am able to collect big plastic cover of refs and washing machines because they can be used as extended roof for “kariton (pushcart) home” of my friends. I taught them to fold big plastic bags in such a way that they can be used as “rain coat”. I used to do that when I was in elementary during which I would scavenge the garbage dump of a bakery in our town for recyclable junks especially plastic bags.

 

One time, a friend in California, “Perla” sent plenty of blue tarps that went straight to sidewalk and “kariton” dwellers. But I told her to stop sending such kind of item because I met a couple who sell “tinseled” bags of condiments that when spread by slicing open the two sides can serve the purpose of a mat, as well as, protection against the rain – for just Php20.00 apiece.

 

Every time I come home from shopping, I see to it that the bags, both made of plastic and brown paper are properly folded and set aside instead of tossing them into the garbage basket. The brown bag can also be used in keeping extra portions of vegetables before storing them in the ref. Also, I am not ashamed in picking up lengths of straw ropes from the ground while shopping in outdoor shopping areas such as Baclaran and Quiapo, as they are also needed by my friends in tying things that they always bring along with them. As a recycling advocate, I had been doing this for more than thirty years now.

 

Every time I hit the road for my random acts of sharing my backpack is full of these “treasures”, aside from Skyflakes crackers and home-cooked pudding for sharing. I just want to show that sharing blessings need not be a “big time” effort that involves a lot of money. If I can do it, I am sure others can do it, too. Those interested to do the same can start with the plastic bags that can be collected and given to their favorite vendor in the market….by doing so, we also help Mother Nature as the plastic bags that we recycle are prevented from clogging esteros or canals.

Ang Buhay sa Lansangan

Ang Buhay sa Lansangan

Ni Apolinario Villalobos

 

Kung pagmasdan silang pinagkaitan ng rangya

Di maiwasang may maramdaman tayong awa

Nakapaa at nagtutulak ng kariton kung minsan

Basang sisiw naman sila, kapag inabutan ng ulan.

 

Abala palagi sa pangangalakal o sa  pamamasura

Wala sa isip nila ang sumilong upang magpahinga

Habol ay makarami ng mga mapupulot  at maiipon

Hindi alintana pagbabadya ng masamang panahon.

 

Sa mga nadadampot na styrophor galing sa Jollibee

Bigay ay saya dahil may matitikmang tirang ispageti

Kahit iilang hibla lamang na may kulapol pang ketsap

Sa maingat na pagsubo, dama’y  abot-langit na sarap.

 

Gula-gulanit ang suot na kamiseta, at nanggigitata pa

Ang damit naman, kung di masikip, ay maluwag siya

Kung pantalon naman, walang zipper, at butas –butas

Subali’t hindi alintana, may maisuot lang, kahi’t kupas.

 

Kapos sa mga ginhawa na dulot ay  materyal na pera

Puso namang may nakakasilaw na busilak ay meron sila

Walang hiling kundi matiwasay na umaga sa paggising –

Kahi’t mahapdi ang tiyan dahil sa gutom, di dumadaing.

 

May mga bagay, dapat nating mapulot sa mga ugali nila

Pampitik sa atin upang gumising at magbubukas ng mata

Gaya ng hindi maging sakim at mapag-imbot sa kapwa

Bagkus, maghintay at magpasalamat sa bigay na biyaya!

 

 

 

 

A Glance at how the Impoverished Filipinos are Neglected by the Government

A  Glance at how the Impoverished Filipinos

Are Neglected by the Government

By Apolinario Villalobos

When impoverished Filipinos are born, their normal and healthy growth stops at a point where their mothers ceased to produce breast milk. Due to poverty, parents cannot afford infant milk, so they resort to feeding their babies from bottles that contain rice soup. As they are living in depressed areas crammed with makeshift homes of cardboard, scrap plywood, and leaky tin roof, children are practically exposed to the elements. Most likely, they get infected with skin diseases, their guts becoming home to parasites, and they slowly grow with weak respiratory system. Picture the impoverished children with bloated stomach, bulging eyes, and runny nose.

In a big urban area like Manila, the parents try to eke out a living from dump sites where thrown refuse sometimes yield recyclables that they collect and sell to junk shops. Some though, end up in their home to be used further. Some wake up at past midnight with their children and standby at dumping areas for reject vegetables in Divisoria to salvage what can be trimmed of unwanted parts, cleaned and sold. At six, after earning a few coins, the children go home to change their clothes for school, walking to which, they do without even a sip of warm coffee. Fathers peddle their service as stevedores, or pedal tricycles for a measly fare. And, still some brave the searing heat of the sun and sudden downpour, as they roam around the city pushing carts to collect junks from garbage bins.

In agricultural provinces, families suffer every time drought or flood occurs. Rice fields become useless so they resort to borrowing money from loan sharks. If there are pockets of forest still standing nearby, they resort to cutting of trees, even the premature ones, to be made into charcoal. As a result, they eradicate what could have been a watershed and protection of the topsoil that erodes with the onset of rain.

Those living along the seashores depend on fair weather for their fishing ventures out in the open sea, but the erratic weather system prevailing today, prevents them from doing this dangerous kind of livelihood most of the time. The worst scenarios are during the typhoon or monsoon seasons during which they have no choice but stay home. For their subsistence, they borrow from loan sharks.

It is true that the situations mentioned are similar to other impoverished countries. But what is glaring in the Philippines is the government’s neglect of the country as being agricultural. Lands are converted into quick money-making ventures such as real and industrial estates.   Also, instead of having its God-given natural endowments made use to the fullest by Filipinos themselves, these are practically offered to foreigners. The Filipinos are deprived of God-given opportunities by the very government that is supposed to protect them.

The government claims that its concerned agency, the Department of Social Welfare has programs for the impoverished families, one of which is the 4P’s, but this is shrouded with suspected corruption. Reports even prove that the program is not effective, as it just exacerbate the idleness of parents. Also, where are the social workers while children are sniffing rugby in street corners to stave off hunger? Where are the social workers while families living in carts are drenched by heavy rains?

As with the educational system, for so many years now, loopholes that have been shown by parents and concerned sectors are not plugged by the Department of Education. Today with the K-12 program, the parents are further pushed further down the mire of financial difficulty. Such ambitious program will eventually produce a new a generation of dropouts as impoverished parents can no longer afford to spend for their children’s education beyond Grade Six. The situation for inadequately- schooled Filipino children has just gotten worse than before, in which dropping out happens after graduating from high school.

The government refuses to acknowledge its inadequacies, and instead, it proudly shows a perfect image of the country that keeps its pace towards progress, which is a blatant lie!

Ang Mga Isyu sa Pagitan ng Magkakapitbahay

Ang Mga Isyu sa Pagitan ng Magkakapitbahay

Ni Apolinario Villalobos

Marami na ang nagka-barangayan na magkakapitbahay dahil sa mga usaping “lampasan”. Halimbawa ay napunta sa tapat ng kapitbahay ang basura ng katabing bahay, o di kaya ay ang tubig-kanal na may kasamang basura na galing sa kapitbahay ay dumaloy hanggang sa kanal ng katabing bahay, o di kaya  ang mga dahong lagas mula sa puno ng kapitbahay ay inilipad ng hangin at naipon sa bakuran ng kapitbahay, o di kaya ay pagdumi ng aso sa tapat ng kapitbahay, at marami pang iba.

Iisa lang ang pinaka-ugat ng hindi pagkakaunawaan ng magkakapitbahay dahil sa mga nabanggit na mga pangyayari – kawalan ng pakialam ng ibang kapitbahay kung sila ay nakakaperhuwisyo sa kanilang kapwa o hindi.

May ibang kapitbahay na sinasadyang magtumpok ng mga winalis na basura sa pinakapagitan nila ng kanilang kapitbahay na parang nang-iinis, kaya kung kumalat ay umaabot sa kapitbahay, ganoong pwede namang sa harap mismo ng bahay nila dapat ipunin ang basura o di kaya ay ilagay agad sa sako o basurahan upang hindi na kumalat pa. Meron ding mga kapitbahay na “once in a blue moon” kung maglinis ng tapat nila kaya ang mga dumi ay dinadala ng hangin sa mga kapitbahay.

Sa mga maliit na subdivision naman,  sa pagpasemento uli ng lokal na pamahalaan ng mga kalsada, makitid lang ang nagagawang bago dahil sa liit ng budget, kaya sa magkabilang panig ay may naiwang espasyo na parang “kanal”, subalit hindi naman talaga sinadya upang gamiting kanal. Yong ibang homeowners, ginastusan ang naputol na pasemento upang lumapad ang kalsada at sumagad sa kanilang pader para na rin sa kapakanan ng mga gumagamit na may sasakyan. Yong iba namang homeowners, hinayaan na lamang ang kanal-kanalan upang dito padaluyin ang tubig mula sa kanilang banyo, labahan at lababo. Ibig sabihin, naglagay ng tubo mula sa mga nasabing panggagalingan ng maruming tubig sa loob ng bahay, binutas ang pader upang lusutan ng tubig na marumi diretso sa kanal-kanalan. Dahil sa pangyayari, kawawa ang mga nasa bandang “ibaba” ng kanal-kanalan lalo pa kung tumigil sa tapat nila mismo ang tubig dahil hindi na makadaloy, kaya naging “stagnant” at tinirhan ng lamok.

Sa iba pa ring magkakapitbahay, may mga punong itinanim na dikit sa pader kaya nang lumaki, maliban sa pagsira ng mga nito sa pader ay lumalampas pa ang mga sanga sa kapitbahay kaya pag-ihip ng hangin, yong hindi may-ari ng puno ay napipilitan din magwalis ng kung ilang beses sa maghapon ng mga lagas na dahon. Lalong masama ang pagbara ng mga dahon sa alulod ng bubong na dahilan ng pagkasira nito lalo pa kung ang puno ay mangga. Mas lalong delikado kung niyog ang nakakaperwisyo dahil sa pagbagsak ng mga bunga at palapa kung panahon ng bagyo. Kapag kinausap naman ang may-ari ng mga puno para ipaputol ang mga ito, ang idinadahilan ay ang DENR!

Ang isa pang sitwasyon ay kung nagpapa-party ang isang kapitbahay na may videoke pa. Kahit dis-oras na ng gabi, ay malakas pa rin ang pagpapatugtog. Common sense na lang dapat ang pinapairal upang mapahinaan ang tunog ng videoke. Hindi sapat o magandang dahilan na “minsan lang naman nangyayari ang party”. Kung ang dahilan sa pagpatugtog ng videoke ay upang makapagpalibang, bakit kailangang umabot ang tunog sa nakakabinging lakas? Ang isa pang hindi nakakatuwang pangyayari ay kung hinahayaan ng nagpapa-party ang mga bisitang may sasakyan na pumarada sa tapat ng mga kapitbahay nang walang abiso. May nagkuwento naman sa akin na sa kanilang subdivision, ang mga kapitbahay ng nagpapa-party ay hindi lang sa ingay o pagkaharang ng gate napeperhuwisyo, kundi sa alingasaw ng ihi ng ibang bisita nila na nagdilig ng mga plant boxes nang nakaraang gabi!

Dapat sa mga nakatira sa isang komunidad lalo na sa maliit na subdivision ay mag-isip kung paanong hindi makapamerhuwisyo ng kapitbahay. Hindi masama ang maging malinis at ligtas subalit huwag naman sanang mangyari na dahil sa kagustuhang ito, ang  dumi at perhuwisyo  nila ay mapunta sa mga katabing bahay.

Hindi lamang sa mga komunidad tulad ng subdivision, bayan o lunsod dapat may pag-aalala ang magkakapitbahay tungkol sa mga bagay na nakakaperhuwisyo ng iba. Dapat ay ginagawa din ito ng mga bansa, lalo na ang magkakatabi. Tulad na lang ang isyu sa pagtapon ng basura ng Canada sa Pilipinas. Kahit pa lumalabas na ito ay “binili” ng importer na taga- Manila, dapat ay hinarangan ito ng Canada sa ngalan ng “pakikisama” o maayos na “pakikipagkapitbahay” dahil nakakapinsala ang sinasabing “kalakal”.

Bilang panghuli, dapat palagi nating iniisip kung ang mga ginagawa natin ay nakakaperhuwisyo ng ating kapwa o hindi…at dapat din nating alalahanin ang Ginintuang Kasabihan na: huwag nating gawin sa iba ang ayaw nating gawin ng iba sa atin.

Isang Suhestiyon upang Mabawasan o Tuluyang Mawala ang mga Basura, at Kikita pa ang mga Mahihirap

Isang Suhestiyon Upang Mabawasan o Tuluyang Mawala
Ang mga Basura, at Kikita pa ang mga Mahihirap
Ni Apolinario Villalobos

Lubusang mabibigyan ng magandang kahulugan ang kasabihang “may pera sa basura”, kung bibilhin ng pamahalaan ang basura. Kapag magkaroon ng ganitong programa ang pamahalaan, siguradong wala nang makikitang maski plastic ng ice candy sa paligid dahil magkakanya-kanya ng ipon ang mga tao, lalo na ang mga bata.

Ito ang suggested na paraan:

1. Ang mga barangay ang bibili ng mga basura mula sa kanilang nasasakupan. Dapat ang basura ay maayos sa pagkabalot batay sa alituntunin na paghiwalay ng mga hindi nabubulok sa mga nabubulok. Ang mga mari-recycle tulad ng bakal, bote, at iba pa na binibili na ng mga junk shop ay hindi bibilhin upang may kita pa rin ang mga ito. Ang hindi maayos sa pagkakabalot ay hindi bibilhin.

2. Por kilo ang bilihan, halimbawa ay Php2.00 bawat kilo para sa nabubulok at Php3.00 kada kilo naman sa hindi nabubulok. Kasama sa mga bibilhin ay mga dahon, tuyong sanga na pinagputul-putol upang magkasya sa sisidlan. Hindi bibilhin ang mga basurang nangangamoy upang matuto ang mga tao sa pagdispatsa nito ng maayos tulad ng pagbabaon sa lupa, o paggamit bilang abuno ng tanim. Dapat ispreyhan ng barangay ang mga nabiling basura na maiimbak kahit nakabalot ang mga ito ng maayos upang mabawasan ang posibilidad ng pagkalat ng mikrobyo sa paligid ng imbakan.

3. Ang mga barangay ay dapat “pautangin” ng DSW ng revolving fund na dapat ding ibalik sa itatakdang panahon na nakasaad sa kontrata o Memorandum of Agreement, at ito ay isasailalim sa COA audit kaya sagutin ng barangay kung ito ay mawawaldas. Kasama sa Memorandum of Agreement ang munisipyo o city government bilang saksi. Kailangang tulungan ng munisipyo o city hall ang DSW sa pamamagitan ng regular na pag-check kung maayos na naipapatupad ang programa.

Sa laki ng pondong ibinibigay sa DSW, dapat may bahagi nitong nakalaan sa mga proyektong nakikita ang resulta o yong tinatawag na tangible. Marami ang nagdududa sa DSW kung ang pondo na binibigay dito ay nagagamit ng maayos sa kabila ng magandang layunin nitong makatulong sa mahihirap na pamilyang may mga batang pinag-aaral. Dapat lang na ma-involve ang ahensiyang ito dahil ang programa ay tungkol sa pagpapaunlad ng buhay ng mga taong mahirap. Ito na ang pagkakataon upang makapagpakita ng katapatan ang DSW sa pagpapatupad ng kanilang tungkulin.

Kung ang basura ay bibilhin, siguradong pag-aagawa na ito ng mga tao. Magkakanya-kanya na rin sila ng paglibot sa kanilang komunidad upang makaipon ng basura. Maliban sa kalinisan na layunin ng programa, sigurado na ring kikita ang mga mahihirap.

Mga Kayamanang sa Iba ay Basura…tulong sa Inang Kalikasan kung pakikinabangan pa

Mga Kayamanang sa Iba ay Basura

…tulong sa Inang Kalikasan kung pakinabangan pa

Ni Apolinario Villalobos

Nang minsang papunta ako sa Tondo, may nadaanan akong tambakan ng mga basura at napansin ko ang malaking tumpok ng mga tarpaulin na pinagtabasan. Nang busisiin ko ay malalaki pala ang mga sukat at maaaring pagtagpi-tagpiin. Pumasok agad sa isip ko ang mga nakatira sa bangketa na wala man lang banig at ang mga nagkakariton na ang tanging pananggalang sa init at ulan ay mga punit na plastik. Mabuti na lang at may dumaang traysikad at nagpatulong ako sa drayber nito upang matupi nang maayos ang mga tarpaulin. Tinanong ko ang bata kung may alam siyang mananahi, tiyempo rin na may alam din siya pero tatawid kami ng Recto dahil malapit ang mananahi sa Bambang market kung saan ay matatagpuan din ang original na “ukay-ukay” sa Maynila. Pagkalipas ng halos dalawang oras ay nakayari kami ng 14 na tarpaulin na ang sukat ng bawat isa ay 4 feet by 6 feet, pagkatapos na pagtagpi-tagpiin ang mga retaso!

Minsan naman, may nadaanan akong namamasura na nag-aayos ng kanyang mga kalakal sa isang tabi. Napansin kong maraming mga notebook. Pumasok agad sa isip ko na malamang maraming pahinang wala pang sulat, na tama nga. Nakiusap ako sa nangangalakal na tulungan akong ipunin ang mga pahinang malilinis pa at babayaran ko siya ng doble sa inaasahan niyang halaga kung ipapatimbang niya sa junkshop ang mga notebook. Nang makatapos kami sa pagpilas ng mga malilinis na pahina, nakaipon kami ng mahigit dalawang dangkal na malilinis na mga pahina! Walang problema sa paghati-hati at pag-staple dahil may malaki akong stapler sa bahay. Para ang mga ito sa mga batang halos hindi makabili ng gamit sa eskwela na nakita ko sa bangketa ng Divisoria. Tamang-tama rin dahil may ipinadalang mga lapis naman ang isang kaibigan ko na nasa Amerika.

Sa tambakan naman ng basura sa tabi ng isang bodega, may nakita akong mga gomang tsinelas. Maayos pa ang karamihan ngunit nangitim lang dahil sa pagkakaimbak. May mga sapatos din na goma, maayos pa rin subalit bakbak na ang mga disenyo at marka. Naalala ko ang mga batang nakita ko na nakapaa habang namumulot ng mga lantang gulay sa Divisoria at kung pumasok sa eskwela ay nakatsinelas lang. Mabuti na lang at may isang tindahan sa hindi kalayuan na nagtitinda ng bigas, kaya may nabili akong dalawang basyong sako na pinaglagyan ng mga naipon kong tsinelas at sapatos.

Kung panahon ng baha, maraming matitiyempuhang itinapong binahang mga damit. Hindi rin ako nahihiyang ipunin ang mga maaayos at pinalalabhan ko sa asawa ng nakaibigan kong nakatira sa tabi ng Ilog Pasig, upang maipamigay naman. Yong mga kaibigan nila na gustong magkaroon, hinahayaan kong pumili, basta sila na ang maglaba. Ang mga natuyo na natira pagkatapos nilang pagpilian ay binibigay ko sa iba kong kaibigan.

Ang mga ikinuwento ko ay maaari ring gawin ng iba basta ang itanim lang sa isip ay, maliban sa makakatulong sa iba… nakakabawas pa ng matatambak sa basura. Isa sa mga paalala ng mga grupong maka-kalikasan sa Pilipinas ay “may yaman sa basura”, na para sa iba ay tumutukoy sa mga piraso ng bakal, tanso, at plastik. Subalit hindi dapat limitahan sa mga nabanggit ang pagtukoy sa yaman, kundi pati na rin sa iba pang bagay na direktang mapapakinabangan tulad ng mga napulot ko.

Isa sa dahilan kung bakit nasisira ang normal na sikulo ng panahon ng mundo ay ang walang patumanggang pagtapon ng basura, kaya ang iba’t ibang mga bansa ay nagkanya-kanya sa pagpanukala ng “recycling program”. Obligasyon ng bawa’t mamamayan ang makiisa sa ganitong uri ng panawagan na ang makikinabang ay buong sangkatauhan at malaking tulong din kay Inang Kalikasan.

Discipline

Discipline

By   Apolinario    Villalobos

 

Generally,   it    takes a   strong   will    power    before   we   can    take    control    of    ourselves    to    instill   even    a    grain   of   total    discipline   in   us.    Not    even    those    who  have    gone    through    strict    military    training can   proudly   declare    thatthey     are    well -disciplined. Even   canonized    saints    are   not   100%   disciplined   in   all    aspects    of    their    lives.    Not   even   Jesus   who  lost    his     temper      as     he cursed    a  poor   fig   tree    for   not   bearing   fruit,    and   let  out   his   pent    up    anger    when   he   drove   the“ sinners”away     from   the    temple.    This imperfection,   should   not    give    us    an   excuse    in   violating    the   rights    of   our    fellowmen   or   break    the   righteous   Law   again    and   again.

 

Unfortunately,   we   have   to   accept    the    fact    that    being   undisciplined    is   more    of    a        habit      than      anything      else.    Man    by    nature    is    prone    to   do   what     form    him      is      the     easiest      thing.   For    a    drug   addict,    chain    smoker    and   alcoholic,  for    instance,     it    is   better    to   go   on    with    those    vices    than    suffer    from    the    death-like    withdrawal   seizures.   A     person     who    loves     foods        would    rather    suffer    from   the   consequential    dialysis    and    chemo  or    radiation    therapies     later    on      than    put    a    stop       to        his    regular    uncontrolled      binges.     A     highly –  urbanized     person     who    looks    at    herbal    concoctions    as    strange,       unpalatable, colored    and   odorous     quack    remedies,    would   rather  fill    his    guts   with    synthetic     drugs     and    suffer     from    kidney,    heart, and    liver    failures    later   on    due    to        undigested chemicals    that     are     components    of    the    “medicines”     in    different     forms.

 

Parents    cry    their    hearts    out    for     their    “well-loved”    kids    who    are    languishing    in     drug   rehabilitation    centers    and    worse,   penitentiaries.    Tearfully,    they    ask    the   Lord,   where    they    have    gone   wrong.     Such    act    is    tantamount    to   passing    on    the   blame    to   Him,   because    these    “loving”    parents    have    never    missed    an   opportunity       tosmother        their   kids    with    things     that    would    satisfy    their    cravings    for    material comfort,    and     most     especially,      they      never      miss      a     single     day      of       worship     service     during      which      they        implore     Him     for     more     financial       security     for     the  sake      of     their      children     who     need     it.

 

If    we   have    to    go    back   to   the     stories    that    are    written    in    the    Bible,    the    loss    of    discipline    started    with    Adam     who    was    unable    to    restrain    himself    from   partaking    of   the   “fruit    ofknowledge”       that      Eve     offered       him,     who,    on    her    part,blamed    the   serpent,   and      eventually,     made     God     drive       the       three out    ofparadise. Currently,      We     have     this    kind     of     blaming      act  – in      “courts      of     justice”    and        legislative      houses         where      lawyers,    politicians,     and     government     officials      point     at    each     other     with    accusing     fingers     during     case     hearings.   

 

Today,  for  anything     unfortunate    that    befallsman,    he    is    ready    with    his    forefinger     to    point    at    something    or    somebody.    For    coming   in   late   to    work,       for     instance,       there’s    the   traffic,      not     the     waking    up     late;       for   falling    off    a    stair,    there’s    the   structural    defect    of    the    steps,     not     the      carelessness;    for    vehicular    accidents,     there’s      the    defective brake     mechanism,     not     the    drunk     driving;    for    failing    grades,    there’s    the   bitchy    teacher,       not      the     laziness     to     study     lessons;   for     the     flood     that     brings     back     garbage     to      streets      and     houses,       there’s     the     clogged     drainage     system,      not     unscrupulous      disposal  ;   even    for    calamity,    there’s    God,      not    the     systematic      devastation      of     nature  .      If    only    the    accusing    person  will        take    note    of    his    fingers    while       doing    the   act,    he   will    notice    that    while    pointing    the   lone   forefinger   to     somebody       or     something,    the   rest     of     the      fingers  –   middle,   ring   and   pinky     are   pointing    at    him    and    seemingly    restrained    by    his    thumb.

 

Belatedly,       we     realized    that    it   is    the    lack    of    discipline    that causes    most    of    our    sufferings.   Practically,     everyone    has    a    share    in    the    deterioration    of     our    so-called    habitat.     The    degree    of     our  participation    varies    according    to    the    intensity      of     our      selfishness    and    lack    of    concern.   Take    for    instance    the   unscrupulous     logging,     mining,    dynamite     fishing,    plundering    in   the   government,    accumulation of  garbage     in    city    waterways,    and     polluted    atmosphere.    Everything     boils    down    to    our    self-annihilation,    toward    which    even    innocent    lesser     creatures     are    dragged…

 

 

The Slow Death of Mother Nature

The Slow Death of Mother Nature

By: Apolinario B. Villalobos

            Ever wonder why Mother Nature seems to be losing her balance lately?  It’s because of indifference and greed of most of the world’s denizens. Actually, one need not take a second look at what are happening around to understand what the question asks.

We are destroying the very womb that conceived the molecule from which man emanated. Although religion and pure science differs tremendously as to how man and where man originated, it boils down to one source – Mother Nature.  It is unfortunate that in time, as man further developed his knowledge on life in general, greed is not far behind, bred by the unquenchable need for survival.

Mother Nature is the essence of life.  She is the thread that weaves the earth together into an immense globe of life. We all live because of a system which science dubbed symbiotic relationship.  It is a system that works by inter-living or in the layman’s language – giving and taking.  All creatures accommodate each other in a way that everyone  becomes dependent to each other. The system is also like that of a clock that functions properly if all parts are likewise functioning accordingly.  A breakdown of one part causes the breakdown of the clock as a whole. In other words, there is some kind of mutual responsibility that holds the whole system together. And within that responsibility is Mother Nature. We are all part of Mother Nature’s ecological system.

We cannot afford to break the very thread of system that sustains life on earth.  It is suicide. But despite warnings by concerned groups about the imminent danger of our actions in general that slowly destroy Mother Nature, we have become oblivious even to the resulting catastrophes: flood, soil erosion, fishkill, diseases, etc.

Alas! Progress has given a prescription of slow death to the already ailing Mother Nature. Factories along rivers and the coast wantonly spill their wastes to these geographic arteries aside from belching their carbon dioxide into the atmosphere. Housing developers who are in need of gravel and sand indiscriminately mine rivers for these,  causing the erosion of their banks. Garbage haulers dump their collections in landfills without safety measures causing seepage to underground sources of drinking water. Production of transportation is uncontrolled necessitating usage of more fossil fuel that worsens the already polluted state of the air that we breath. The ocean has become a vast dumping ground of toxic waste products.

What can a handful of environmentalist groups do?  They have practically become a voice in the wilderness so to speak, in their fight against corporations involved in the passionate destruction of Mother Nature. Some towns and cities declared their territories to be plastic – free. Fine. But why are the rest having second thought in following suit? Is it because big politicians protect the interest of plastic factory owners in their turf? Why can’t the national agency concerned in the preservation of forests put a stop to wanton destruction of the remaining vegetated mountains? Is it because big politicians themselves are involved in the logging industry? Why can’t the same national agency put a stop to unscrupulous mining activities that result to landslides? Is it because of the wads of bills that greased the palms of the people who administer this agency?

Regrets always come at the end. And, with what is happening around us, no amount of regret  can put a stop to the slow death of Mother Nature.

 

The Scavenger

The Scavenger

By Apolinario Villalobos

I saw you there

kneeling by the garbage basket

with hands busy sorting out

the needed and not needed ones

among those in that dump.

I saw you there

Kneeling by the garbage basket

From time to time putting to mouth

Morsels of rice and bits of meat

Thrown by conscienceless man.

I saw you there

kneeling by the garbage basket

unmindful of the rushing crowd

who did not stop

and throw you a glance, but

anyway, here’s a bag of bread.