Ang Baha at Kapalpakan ng Gobyerno

Ang Baha at Kapalpakan ng Gobyerno

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang nararanasang baha tuwing tag-ulan ay nangyayari sa buong kapuluan ng Pilipinas. Ang isa sa mga dahilan nito ay ang kalumaan ng mga drainage – maliit at puno na ng latak o sediments….yan ang sitwasyon ng Manila at mga lumang lunsod tulad ng Bacoor City, Imus City, Cainta, Taytay, Makati, at marami pang iba. Subalit maraming mga bagong barangay, bayan at lunsod ang binabaha dahil sa KAWALAN NG DRAINAGE SYSTEM.

 

Sa mapa at blueprint na batayan ng mga proposal sa pag-approve ng status ng local units upang maging barangay, bayan o lunsod, walang naka-indicate na drainage system. Ang nakalagay lang ay mga “zones”.  Dapat ay kasama sa blueprint ng barangay, bayan at lunsod ang sketch ng  DRAINAGE SYSTEM NA GAWA NA, HINDI DROWING LANG. Kung wala nito, dapat ay hindi aprubahan ng Kongreso ang pino-propose na status. Dahil sa kapalpakan na yan, maraming lunsod na palaging lubog sa baha, at kung magpagawa man ay wala pang effective na direction kung saan dadalhin ang waste water. Ang kapalpakan na yan ay hindi dapat isisi sa kasalukuyang nakaupong mga namumuno dahil minana lang nila ang problema.

 

Dapat ay gayahin ang sistema ng mga subdivision developers batay sa requirement ng mga ahensiyang may kinalaman sa housing program.  Bago sila makapagbenta ng mga lote, ang subdivision ay dapat kumpleto sa mga facilities tulad ng drainage system, electric posts, plaza, multi-purpose hall, basketball court at ang iba ay mayroon pa ngang chapel.

 

Kung magpo-propose naman sana ng isang sitio na gagawing barangay, dapat ay kasama ang territorial blueprint na nagpapakita ng mga kanal, manhole, at direksiyon na patutunguhan ng tubig – kung sa ilog man o sa lawa.

 

Kapag ipinanukalang gawing lunsod ang isang bayan at inaasahan ang pagdagsa ng mga investors na magtatayo ng restaurants, malls, hotels, at condo buildings, dapat ay mahigpit na ipatupad ang pagkakaroon nila ng malaking septic tank na siyang magsasala (strain) muna ng maruming tubig bago ito padaluyin sa drainage system.

 

Sa simpleng salita…KAPABAYAAN ANG DAHILAN NG MGA BAHA, NA LALO PANG PINATINDI NG MGA NAKATIWANGWANG NA MGA PROYEKTO, NA KARAMIHAN AY BASTA NA LANG INIWAN NG MGA CONTRACTORS DAHIL SA KAKULANGAN NG BUDGET.

Ang Tubig at Hangin

Ang Tubig at Hangin

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang tubig at hangin –

Bahagi ng buhay kung sila ay ituring.

 

Sa tubig ng sinapupunan nakalutang

Ang binhi ng buhay na sumisibol pa lamang

Na sa mundong lalabasa’y walang kamuwang-muwang.

 

Gaya ng tubig, ang hangi’y buhay din,

Nagpapatibok sa puso, nagpapapintig;

Ang sibol, nakapikit man, ito ay nakakarinig

Na animo  ay naghahanda na, paglabas niya sa daigdig.

 

Hangin ang unang malalanghap niya

Sa takdang panahong siya’y isinilang na,

At, sa kaguluhan ng mundo

Imumulat ang mga mata –

Kasabay ng malakas niyang pag-uha.

 

Sa tigang na lupa, ang tubig ay buhay

Ito’y ulang bumabagsak mula sa kalawakan

Subali’t kapag lumabis na’t hindi mapigilan

Nagiging baha, pumipinsala sa sangkatauhan

Ganoon din ang hangin na dulot ay ginhawa

Basta ang ihip, huwag lang magbago ng timpla.

 

Baha at bagyo

Dulot ng tubig at hangin sa mundo

Hindi masawata

Kaya dulot ay matinding pinsala

Subali’t sana, kahit papaano’y maiibsan

Kung napangalagaan natin ang kalikasan –

Na ating inalipusta nang walang pakundangan!

 

Ang Walang Katapusang Pagbungkal ng Kalsada sa Kalakhang Maynila at mga Karatig-Lunson

Ang Walang Katapusang Pagbungkal

Ng Kalsada sa Kalakhang Maynila

At mga Karatig-Lunsod

Ni Apolinario Villalobos

 

 

Nanggagalaiti sa galit ang mga nakatira sa Maynila at karatig-lunsod na apektado ng walang patumanggang pagbungkal ng mga kalsada upang ayusin daw, o di kaya ay para mapalitan daw ang mga culvert o drainage o tamburong na daluyan ng maruming tubig (sewage). At ang lalong nagpasama ay kung kaylan tag-ulan na, saka pa ginawa ang katarantaduhang ito na nagbigay ng hindi maisalarawang perhuwisyo lalo na sa mga commuters.

 

Sa puntong lalakihan daw ang mga tamburong na dadaluyan ng maruming tubig (sewage), ito daw ay para hindi na bumaha. Ang dahilang ito ng ahensiya, kung DPWH man o local government ay parang fairy tale na kinukuwento sa isang bata. Una, paanong maniniwala ang taong bayan na hindi babaha, ganoong ang lebel ng taas ng dagat kung high tide na humaharang sa labasan ng tubig mula sa mga tubong ito kung tag-ulan ay hindi nagbabago at lalo pa ngang tumataas, kaya maliit man o malaki ang tubo, may baha pa rin? Maski si Juan na nagtitinda ng sigarilyo ay alam yan. Hindi rin nadadaragdagan ang mga pumping station na dapat sana ay nakakalat sa kalakhang Maynila upang mapabilis ang pagpapalabas ng tubig-baha sa dagat. Nasaan ang pondo para sa mga ito? Pangalawa, ang mga hindi pa tapos na mga proyekto ay hinahayaang nakatiwangwang kaya natatambakan ng basura, bato, lupa at kung anu-ano pang bagay,kaya by the time na isasara na ay wala nang silbi ang mga tamburong.

 

Sa sistema ng gobyerno para sa mga proyekto, ibang contractor ang nagbubungkal at iba naman ang nagsasara o nag-aayos ng kalsadang binungkal. Kaya dahil sa kabagalan ng mga contractor,  perhuwisyo ang dulot sa mga tao kapag nagkaroon ng baha! Nakakatipid daw kapag magkahiwalay ang contractor. Talaga? Hindi tanga ang mga Pilipino para maunawaan na batay sa simpleng computation ay dapat nakakatipid kung iisa lang ang contractor para sa dalawang nabanggit na trabaho….yon nga lang, iisa lang ang “mapagkikitaan”, kung totoo ang hinala…na sana naman ay hindi.

 

Maraming binungkal na maaayos at bagong gawang kalsadang aspaltado ang pinalitan ng konkreto na dahil sa malabnaw na timpla, ilang ulan lang ang bumagsak ay naglitawan na ang mga graba. Hindi din yata naisip ng mga “engineer” kuno ng mga ahensiyang gumagawa nito na mas malaki ang bentaha ng aspaltadong kalsada lalo na pagdating sa maintenance. Kung may mga crack ang aspaltadong kalsada, bubuhusan lang ng panibagong latag o layer at ilang oras lang ay pwede nang gamitin. Pero kung konkreto naman, ang gangga-buhok na crack ay kailangang palakihin pa upang “madikitan” ng semento, pero hindi rin naman tumatagal, at bibilang ng araw bago madaanan uli. Ang sa aspalto, habang tinatapalan ng bagong timplang pang-repair, ito ay kumakapal at lalong tumitibay, at ang tunay na gastos ay MALIIT kaya nakakatipid ang gobyerno. Ang sa konkreto, dahil sa malakihang pagbungkal, ang nakakadudang “gastos” ay MALAKI!

 

Hindi masama ang maghinala dahil kasama ito sa talinong ibinigay ng Diyos sa tao….ibig sabihin gumagana ang utak.  Ang hindi naghihinala at basta na lang umaayon o di kaya ay walang reaksiyon man lang ay may diperensiya sa utak o di kaya ay robot!

Ang Pagmamalasakit ay Hindi Lang Dapat Para sa Tao

Ang Pagmamalasakit

ay Hindi Lang Dapat Para sa Tao

Ni Apolinario Villalobos

Ang sabi ni Francis, ang santo papa ng mga Katoliko, dapat magmalasakit ang tao sa kanyang kapwa….maging compassionate. Sa opinion ko naman, hindi lang sa kanyang kapwa dapat magmalasakit ang isang tao. Lahat ng nilalang ng Diyos na may buhay, kahit nga ang mga walang buhay tulad ng kalupaan, kabundukan, karagatan, at mga ilog ay dapat pagmalasikatan. Kung ang may buhay ang pag-uusapan, dapat kasama ang mga halaman at mga hayop na malaking bahagi na ng buhay ng tao. Samantala, ang mga hayop na sinasabing nananakit o mababangis ay hindi papalag kung hindi sila pinapakialaman ng tao.

May mga taong mahilig mag-alaga ng mga “laruang” hayop o pet, lalo na yong may lahi,  hindi lang upang makaaliw sa kanila kundi upang maging palamuti din sa bahay. At, dahil mamahalin, ginagamit din silang palatandaan ng karangyaan ng isang tao. Nagagamit na rin sila ngayon bilang therapies o pampagaling ng sakit, lalo na ang mga psychological. Sa mga taong talagang taos sa puso ang pag-alaga, okey ito. Ang hindi tama ay ang ginagawa ng mga taong nanggagaya lamang dahil sa inggit sa ibang meron ng mga ito. Bibili sila ng mga nabanggit, subalit dahil likas na walang hilig talaga, ay napapabayaan kaya nagkakasakit hanggang mamatay.

Ang kapalaran ng mga halamang pampalamuti ay hindi nalalayo sa nabanggit na mga hayop na binili ng mga naiinggit sa kapitbahay, kaya napabayaan hanggang mamatay. May mga tao kasing dahil naiinggit sa malagong halamanan ng kapitbahay ay nagtatanim din ng mga ito sa bakuran upang mapantayan o malampasan pa ang nakikita sa kapitbahay. Subalit dahil wala rin talagang hilig sa tanim kundi naiinggit lang, ni hindi nila pinapansin ang mga halamang nagkakandalanta dahil hindi nila nadidiligan.

Ang mga kahayupan sa gubat at kalawakan ay ginagamit na target ng mga mangangaso, pampalipas ng oras lang nila, kaya maraming endangered species ang nawala na talaga. Bandang huli ay nagtuturuan ang mga NGO at pamahalaan kung saan nagkaroon ng diperensiya sa pagpapatupad ng alituntunin.

Ang ibang mga nature lovers kuno, tulad ng mga scuba divers, snorkelers, trekkers at mountaineers ay nagmamalaking mahal nila ang kalikasan. Subalit kung umakyat ng bundok ay nag-iiwan ng basura nila sa camping sites. Hindi man lang nila naisip na magbaon ng trash bags upang lagyan ng basura upang mahakot pagbaba nila, kaya maraming kabundukan sa Pilipinas, na ang mga trails ay maraming candy at biscuit wrappers, aluminum cans ng softdrinks, upos ng sigarilyo, satchet ng instant noodle, sanitary napkin at toilet paper. Ilang taon na ang nakalipas, ang Mt. Everest ay isinara ng kung ilang linggo upang malinisan ang mga trails at camping sites sa kapatagan hanggang sa tuktok na tinambakan ng mga empty oxygen canisters, mga bote, at iba pang klase ng basura.

Ang mga dalampasigan o beaches, tulad ng mga kabundukan ay nasasalaula din ng mga burarang nature lovers kuno at mga negosyante. Ang isang halimbawa ay isla ng Boracay na puno ng mga naglalakihang resorts at hotels na ang septic tanks ay tumatagas sa dagat kaya tinutubuan na ng mga lumot ang ilang dalampasigan, tanda ng pagkakaroon ng mikrobyo sa tubig-dagat. Hindi sapat ang sinasabing paghakot ng basura at sinipsip na dumi mula sa septic tanks at dinadala sa Caticlan, na ginagawa ng gobyernong lokal, dahil hindi naman perpektong nakakalinis ang mga ganitong mga paraan.

Ang mga bundok ay kinakalbo ng mga illegal loggers na ang iba ay mga gahamang opisyal ng gobyerno at ang iba naman ay dummy ng mga foreign financiers. Animo ay minamasaker nila ang mga kabundukan. Kaya tuwing tag-ulan, ang rumaragasang tubig mula sa kabundukan na nagdudulot ng baha sa kapatagan ay kulay brown o pula, na ibig sabihin, mga lupa silang hindi na napoproteksiyunan ng mga ugat ng mga kahoy o mga damo man lang. May mga yumamang iilan, subalit ang nagdusa ay libo-libong mahirap na mamamayan, at ang masakit pa, ay mga dayo ang yumaman!

Ang mga bigtime na mangingisda ay gumagamit ng makabagong mga instrumento na kumakayod sa sahig ng karagatan, kaya lahat ng madaanan ay tangay – mga korales na kung ilang milyong taon na ang gulang, mga maliliit na isda, at mga inahing isda na dapat ay mangingitlog pa lang.  Ang ilan pa ay gumagamit ng lason at dinamita, at itong mga tao ang may gana pang magtaka kung bakit nauubos ang mga isda malapit sa dalampisagan kaya wala na silang mahuli!

Ang tao pa rin, sa kagustuhang umasenso agad ay gumagamit ng makabagong teknolohiya para sa mga pagawaan. Gagamit ng langis upang magpaandar ng mga makina, at ang latak ay tinatapon sa ilog na dumadaloy hanggang sa dagat o lawa. Ganoon din ang mga nagmimina na ang latak ng kemikal na ginagamit sa paglinis ng namimina ay iniimbak sa mga reservoir subalit ang katatagan ay hindi mapagkatiwalaan, kaya pagdating ng panahon ay tumatagas rin kaya sinisipsip ng lupa na ang resulta ay pagkalason ng mga nakapaligid na bukal. Kung ipampaligo ang tubig mula sa mga ito, sakit sa balat ang dulot, lalo na kung gamitin sa pagluto na ang dulot ay tiyak namang kamatayan. Sa isang banda, ang usok mula sa mga pagawaan ay pumupunit sa kalawakan na dapat ay humahadlang sa tindi ng init ng araw na tumatama sa mundo.

Pagkagahaman at kawalan ng pagmamalasakit ang dahilan ng lahat ng mga nabanggit, at kakambal na yata ng tao. Walang mangyayari sa panandaliang pagsasantu-santohan upang makapagpakita ng pagmamalasakit dahil sinabi ng santo papa. Kailangan nating maging consistent o tuluy-tuloy sa pagpapakita ng malasakit. Paanong maisasakatuparan ito kung ang maayos na pagtapon nga lang ng basura mula sa bahay ay hindi nagagawa kaya naaanod sa mga ilog, dagat, at estero? Kaylan tayo magbabago?

The Dismal Failure of the “Resettlement” Program for Informal Settlers in Manila

The Dismal Failure of the “Resettlement” Program

for Informal Settlers in Manila

By Apolinario Villalobos

While the effort of the government to “save” Manila’s informal settlers from the danger of their abodes on the banks of esteros, underneath the bridge and unhealthy, as well as, filthy slums, is commendable, the sincerity is questionable. Where is sincerity in the promise about comfort in these resettlement areas that have no water facilities, lighted roads, public transportation, and electricity? To give a raw impression of these projects, footages of “comfortable” life in these areas are shown on TV, though it is purported that they consist just a very minimal percentage of completed units. The resettled families have no choice, but be resourceful to make the “shell” that the government call “house”, comfortable, rather than wait for the agency people to tell them that that at least, they need not worry about any demolition.

The resettled people worked in Manila business centers such as Divisoria, Sta. Cruz, Quiapo, Intramuros, Port Area, Malate, and Ermita, as well as airport terminals in Pasay City, and Makati. Some were paid the minimum wage. The rest were on daily contracted rates which were way below the minimum such as those working in stores and mall shops, in restaurants as waiters, cooks and waitresses. Some were junk collectors that rummage city dumps. Some were porters in piers and airport terminals, and still some were janitors, street sweepers, and part-time housekeepers. Their children went to schools which were walking distance away from their makeshift homes. Before the resettlement, the working members of the family already had barely enough daily fare, so that some walked to their job sites, making do with just biscuits for lunch. And then, they were forcefully resettled in the middle of school year, cutting short the studies of their children. Resettlement areas are in far off Bulacan, Cavite, Laguna and even Batangas. After the resettlement, most working members of the family quit their job for lack of daily fare to work.

Where is sanity in this supposedly “humane” program of the government? At times, even the rain could not stop the demolition of the makeshift homes, leaving the hapless families shivering, soaked to the bone, wet and hungry, crying their heart out while witnessing the tearing apart of their home that they painstakingly built out of salvaged tins and boards.

Cleared areas give way to malls and condos put up by foreign investors. Some are left as is – vacant, and just fenced in with barbed wire. The esteros or waterways that get cleared of shanties become clogged again by the waste from the upper portion of the Pasig river… floating on the stinking and murky water that flows out to Manila Bay, And the reason?… inconsistent cleaning and monitoring by authorities!  Yet, the government blames only the squatters for the perennial overflowing of these esteros! How about the factories and “legal” homes along the rivers which are also responsible for the waste and garbage that clog these waterways?

Meanwhile, the families in the pathetic resettlement areas try to survive on sweet potato leaves, kangkong, malunggay and wild indigenous vegetables, to go with their daily gruel of NFA rice. Some teen-aged daughters whose studies were cut short, try to help their family by trekking to nearby towns to work in market stalls and small eateries at Php100 a day. Mothers who used to gather vegetable trimmings in Divisoria to be sold on sidewalks or as part-time laundress near their former shanties in the city are left with nothing to do. Their husbands on the other hand cannot afford the more than three hundred pesos fare to their former jobs as porters at the port area and busy city wet markets.

As a last resort, desperate families sell the rights to their “home” and go back to where they came from to start another stage of survival. The government and the agency concerned seem blind to this vicious cycle as a result of their program that lack long-ranged planning. They thought that the solution to the urban squatting problem ends in the resettlement of the families. They forgot that the roof over the head is not just the basic need of man in order to survive. They forgot that such man has to work and earn in order to eat and do other endeavors to better his life, such as go to school.

What the government obviously wants are the numbers that they can print on reports about “rehabilitated” indigent Filipinos! Something for the world to see, that, indeed, poverty in the Philippines has been reduced!

Ang Tubig at Hangin

Ang Tubig at Hangin

Ni Apolinario Villalobos

Ang tubig at hangin –

Bahagi ng buhay kung sila ay ituring.

Sa tubig ng sinapupunan nakalutang

Ang binhi ng buhay na sumisibol pa lamang

Na sa mundong lalabasa’y walang kamuwang-muwang.

Gaya ng tubig, ang hangi’y buhay din,

Nagpapatibok sa puso, nagpapapintig;

Ang sibol, nakapikit man, ito ay nakakarinig

Na animo  ay naghahanda na, paglabas niya sa daigdig.

Hangin ang unang malalanghap niya

Sa takdang panahong siya’y isinilang na,

At, sa kaguluhan ng mundo

Imumulat ang mga mata

Kasabay ng malakas niyang pag-uha.

Sa tigang na lupa, ang tubig ay buhay

Ito’y ulang bumabagsak mula sa kalawakan

Subali’t kapag lumabis na’t hindi mapigilan

Nagiging baha, pumipinsala sa sangkatauhan

Ganoon din ang hangin na dulot ay ginhawa

Basta ang ihip, huwag lang magbago ng timpla.

Baha at bagyo

Dulot ng tubig at hangin sa mundo

Hindi masawata

Kaya dulot ay matinding pinsala

Subali’t sana, kahit papaano’y maiibsan

Kung napangalagaan natin ang kalikasan

Na ating inalipusta nang ganon na lamang!

Progress: Philippine Style

Progress: Philippine Style
By Apolinario Villalobos

If progress could also mean “growth” and “development”, then the Philippines is far from it, yet. However, if the present administration, as well as, the local and international survey firms insist on their “perception” that indeed, the Philippines is moving forward, let them dwell in their dream!

What perhaps, the Philippine government touts is the “showcase” contained in the bursting city of Manila where condos-cum-commercial structures and malls have mushroomed, staffed with underpaid Filipinos kowtowing to foreign owners, while its periphery is yes, bursting with depressed areas, squatters, in the common lingo. On the other hand, the countryside is totally left out. College and university graduates flock to Manila and one or two other major cities to add their number to the already massing unemployed. Aging and poor parents have no recourse but sell their rice fields to unscrupulous subdivision developers, reducing in the process, the source of the country’s staple food and necessitating importation from neighboring Asian countries whose rice technicians and scientists have enhanced their knowledge at the International Rice Research Institute (IRRI) in Laguna…. PHILIPPINES!

It is embarrassing, but the country’s mass transport system that should be among the marks of development are floundering, fast deteriorating due to substandard materials resulting to frequent breakdowns – that is the state of MRT, pride of the Arroyo administration. And, now under the Aquino administration, the management of the said mass transport system is found to be allegedly reeking of corruption, resulting to the booting out of its former chief, Vitangcol. Embarrassingly, the present administration has literally applied the “band aid” solution to the frequent breakdowns, by welding up the cracked segments of rails!…and, for how many weeks will the welded segments of the substandard steel rails last?

As if the frequent breakdown of MRT is not enough, passengers are also clamoring for toilets in every terminal. This important facility is likewise, not found in LRT terminals. For sure their respective management will defensively declare that there are toilets, but where are they located? This facility is supposed to be located at every terminal for the convenience of commuters. What are the high fares for, if the commuters will not be provided with toilets?

The administrations after Marcos did not appreciate the former dictator’s idea to apply a stiff control on the importation of cars, in view of the limited road space. To date, while the total length of road system remained the same, cars, both brand new and pre-used from other countries, continue flooding the local market. New cars even run with conduction stickers instead of the officially-issued plates which during the time of Marcos was prohibited. The reason?…non-availability of new plates! But who is at fault…who faltered? What happened to the budget? Are those responsible for the failure ever charged?

The current administration has approved a loan-based project to ease the traffic congestion in Manila – the subway system. It could be the longest swimming pool in the making. An expensive disaster. How can it not be expected it to fail, when even the elevated “fly-over” roads get flooded? The underpasses in front of the Manila City Hall and Quiapo cannot even be sustained by suctions of antiquated machines, how much more for the kilometers-long subway? Can we rely on the already proven graft-riddled bidding and construction systems in the country? Are the bright government officials blind to the fact that Manila is below sea level resulting to the flooding even after just a light downpour? Also, the fact that the antiquated drainage system that gets gagged by just an ankle deep flood is another major cause of flood. Add to this the already seen and experienced poor management of facilities because of the “bahala na” attitude.

And now, for a classic system, it is only in the Philippines where the public facilities change color every time a new administration assumes office. Public facilities are practically repainted to suit the party color of the new administration. Unfinished projects of the past administration become doomed, and some ongoing projects are stopped, with structures ripped down to eliminate the impression of the former authority. The Philippines indeed, has a classic example of a “build and destroy” type of government!

One big question now is, what progress will the Filipinos expect for a pitifully ailing and corrupt Republic in this part of Asia where “friendship” and “indebtedness” among government officials overshadow professionalism?

Ang Ulan

Ang Ulan

Ni Apolinario Villalobos

 

Biyayang bigay ay ginhawa sa nanunuyong lalamunan

At nagpapalambot ng nagkandabiyak nang kabukiran

Pagbagsak nito sa kalupaan mula sa nalusaw na ulap

Dulot ay ginhawa’t pag-asa sa mga taong nangangarap.

 

Sa bawa’t patak ng ulan, may mga namumuong buhay

Nagkakaugat, sa lupa’y kumakapit at ayaw humiwalay

Sa pag-usbong ng mga ito’y luntiang paligid, dulot nila

Na sa iba pang nilalang sa mundo ang dulot ay ginhawa.

 

Subali’t kung minsan, kanyang pagdating ay may kasama

Hindi lang iisa, kundi dalawang masaklap na mga sakuna

Dilubyo kung ituring dahil may umiihip, malakas na hangin

At kung minsa’y baha na sa pag-agos, lahat kayang dalhin.

 

Ginagamit din kaya ito ng Diyos upang ang tao’y gisingin?

Mula sa kanyang kayabangan at sagad- butong pagkasakim?

Nararapat lang yata dahil kung wariin ay tila nakalimot siya

Sa Isang dapat ay pasalamatan…Diyos na naglalang sa kanya.