Due Process?…Aww, come on!

DUE PROCESS?…AWWW, COME ON!

By Apolinario Villalobos

 

 

Given: The democracy system of the Philippines has three branches, Executive, Judiciary, and Legislative which are independent from each other.

 

Scenario 1:  Apprehension of Drug Addict/Runner/Pusher

 

• The police apprehends the culprit and logs the incident in the precinct’s “blotter”. THE POLICE IS UNDER THE EXECUTIVE BRANCH – THE PRESIDENT VIA THE PNP.

 

• The culprit is brought to the fiscal’s office for “booking”. THE JUDGE IS UNDER THE JUDICIARY BRANCH.

 

• The action of the judge who accepted the bail is based on the law. THE LEGISLATIVE BRANCH MADE THE LAW.

 

Questions:

 

• What if the judge is in the payroll of the drug lord as manifested by the “quick” release of apprehended culprit due to the bail readily handed out by the financier, most of the time? It has been observed that many organized “akyat bahay” crimes and drug pushing culprits enjoy this system because “financiers” are waiting at the fiscal’s office, so that on the same day of “booking”, they became free again.

 

• What can the president do if he cannot meddle in the affairs of the Judiciary which could have been infested with corruption for a long time, as such assumption brought to light the so-called “rogues in robe”? He cannot give orders to the Chief Justice of the Supreme Court to cleanse their rank. This is the reason why the Chief Justice suddenly kept quiet after the president told her to mind her own business, after she attempted to admonish him.

 

• What can the president do to the drug-related laws that are full of holes as undoing or revising them can virtually takes an eternity, considering the slow-footedness of the lawmakers, some of whom have been found to be corrupt and even involved in narco-politics?

 

• Why can’t the law makers do something to patch up the holes of the law?…is it because doing so will affect their “benefits”? Take note that until today, the information transparency enjoyed by the journalists is limited only to the Executive Branch because a totally encompassing law based on the Freedom of Information Bill, is yet to be passed by the Legislative, BUT WHICH THE LATTER HAS INDEFENITELY SHELVED. The issue on the political dynasty bill is another question which the Legislative has to answer…that if ever it will be passed, how “realistic” can it be?

 

 

NOTES:

• The deeply-rooted corruption in the whole system of the Philippine governance has been inherited by the current president, Duterte, even those under his stead, such as the New Bilibid Prison, Philippine National Police and the rest of government agencies.

 

• The president has no hold on the Judiciary and the Legislative branches, hence, has no say on the corruption that proliferates among their members, except if their acts affect the operation of the Executive Branch, one of which is the de Lima/Bilibid case because the network of anomaly has included personnel under the Executive Branch.

 

• Obviously, the reason why there was a massive change of color from “yellow” and “white” to “red” is the nauseating corrupt political system of the country.

 

SO, THERE’S THE DUE PROCESS….FOR THE DRUG ADDICTS, DRUG PUSHERS, DRUG LORDS, NARCO-POLITICIANS.

 

BUT, WHAT ABOUT THE DUE PROCESS FOR THEIR VICTIMS, NOT ONLY THE YOUTH AND THEIR FAMILIES, BUT EVENTUALLY, THE WHOLE COUNTRY?

 

 

Rose

Rose

(para kay Rosita Segala)

Ni Apolinario B Villalobos

 

Kung siya’y iyong pagmasdan

Mababanaag mo sa mga mata niyang malamlam

Bigat ng pinapasang katungkulan

Hindi lang para sa mga mahal sa buhay

Kung hindi, pati na rin sa malalapit na kaibigan.

 

Mayroon man siyang kinikimkim

Hindi kayang isiwalat ng maninipis na labi

Ang matagal nang pinipigil na damdamin

Nakapaloob sa nagpupumiglas na tanong

“May kaligayahan kaya para sa akin sa dako pa roon”?

 

Marami na rin siyang inasam sa buhay

Nguni’t maramot ang kapalaran at pagkakataon

Kabutihang kanyang pinamamahagi sa iba

Kalimitan ay palaging may katumbas na luha

Pati na pag-abuso na nagbibigay ng matinding pagdurusa.

 

Sa kabila ng lahat, marubdob pa rin ang paniniwala niya sa Diyos

Na siyang tanging nakakabatid ng lahat ng kanyang paghihirap

At alam niyang darating ang panahon na kanyang makakamit

Pagmamahal at katiwasayan ng kalooban na sa kanya’y pinagkait

Samantala, kanya na lang iindahin, mga darating na siphayo at pasakit.

 

(Si Rose ay taga-Quezon at nang mapadpad sa Maynila noong 1972 ay kumuha ng maliit na puwesto sa Recto, sa bahaging kung tagurian ay “Arranque”. Sa bahaging ito ng Maynila makakakita ng mga alahas na binebenta ng mura dahil karamihan ay nabili ng bultuhan o maramihan sa mga bahay-sanglaan o pawnshop. At, sa ganitong uri ng negosyo sumabak si Rose, subalit hindi sa pagbenta, kundi sa paglinis na kasama ang pagtubog upang lalong tumingkad mga alahas. Ang puwesto niya ay nasa ilalim ng hagdan patungo sa ikalawang palapag ng lumang gusali, kung saan ay may inuupahan siyang kuwarto, kasama ang kanyang pamangkin na si Marivic.

 

 

Marami siyang kakumpetensiya sa uri ng kanyang trabaho – mga lalaki, kaya napabilib ako sa kanya nang malaman ko ang kanyang trabaho. Ayon sa kanya, pinipilit niyang makaipon upang may magamit sa mga emergency na pangangailangan kaya alas- siyete pa lamang ng umaga ay nag-aabang na siya ng mga kostumer na gustong magpalinis ng alahas, at inaabot siya ng gabi dahil sa kanyang pagtitiyaga.

 

Sa probinsiya pa lang nila ay marami nang natulungan si Rose, subalit hindi siya naghangad ng kapalit. Nakakaramdam siya ng kasiyahan sa pagtulong sa iba upang hindi sila makaranas ng mga kahirapang napagdaanan niya. Ayaw niyang umasa sa mga kamag-anak, kahit na yong mga natulungan niya, kaya nagsisikap, at pinapasa-Diyos na lamang niya kung ano man ang mangyari sa kanya, subalit kahit papaano ay nag-iingat pa rin siya.)

 

 

Ang Pamilyang Pilipino: Misyonaryong Alagad ng Eyukarista

Ang Pamilyang Pilipino: Misyonaryong Alagad ng Eyukarista

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang matatag na hibla ng pananampalatayang Kristiyano…ito ang pamilyang Pilipino. At, ang panata ay marubdob na pagpapalaganap ng Eyukarista, simbolo ni Hesus na nagligtas sa sangkatauhan mula sa mga minanang kasalanan. Ang malalim na pagkaugat ng pananampalataya sa bawat tahanan, payak man o nakakariwasa ay bunga ng halos limampung siglong paghubog ng mga Kastilang prayle sa kanilang mga ninuno. May sangkot mang karahasan, inunawa na lang dahil sa layuning maka-Diyos, at dahil na rin sa paniniwala na ang mga nabulagang prayle ang nagkamali noon at hindi ang simbahan.

 

Hindi lang Pilipinas ang sinasaklaw ng taimtim na pananampalataya dahil kahit sa ibayong dagat, saan man nakakarating ang mga anak, ina, o ama ng isang Pilipinong pamilya bilang dumadayong manggagawa, kipkip pa rin nila ang Bibliyang pilit pinalulusot sa mga paliparan at daungan. Sa mga bansang iba ang umiiral na pananampalataya, nagagawa pa rin nilang magtipon-tipon nang palihim upang ipadama sa isa’t isa na buo ang katatagan nila bilang mga Kristiyano na hindi nagsasawa sa mga salita ni Hesus. Marami nang naparusahan, subalit hindi hadlang ang kanilang kamatayan upang ang pagsamba nila sa Diyos ay mapigilan.

 

Ang Eyukarista na maituturing na isang pagtitipon, kung saan ay nasa gitna si Hesus… ay lalong tumatatag at lumalawak pa ang nilalambungan ng biyaya nito dahil sa pambihirang katangian ng pamilyang Pilipino. Marami nang hadlang ang kanilang nalampasan sa pag-usad ng panahon na lalo pang nagpalakas ng kanilang pananampalataya dahil sa paniniwalang walang makakatalo sa kapangyarihan ng Diyos na siyang naglalang ng lahat sa ibabaw ng mundo. Hindi sila mahirap akayin dahil sa paniniwala na kung tungo sa kabutihan ang landas na tatahakin lalo pa at ang gabay ay si Hesus, walang pasubaling sila ay susunod.

 

Hindi maiwasan kung may ibang pamilyang napapalihis ng daan dahil sa umiiral na makabagong panahon, subali’t may mga pangyayari at pagkakataon na nagpapakita ng pagbabago…at ito ang hangad sa kanila ng ibang pamilya na sa kanila ay maigting na kumakapit upang hindi tuluyang maligaw. Ang damayan ay bahagi na ng kultura ng mga Pilipino na nagpapatatag ng bawat tahanan, at isa rin itong katangian na ginagamit sa paggabay sa kanilang kapwa upang mapanatili ang katatagan ng pananampalataya. Nagsisilbi din itong lakas na ginagamit ng bawa’t pamilyang Pilipino upang maakay pabalik sa tamang landas ang mga naligaw.

 

Mapalad ako dahil ako ay bahagi ng isang pamilyang Pilipino na may matatag na pananampalataya sa Panginoon at bahagi ng pagtitipong Eyukarista… na ang kahalagahan ay pilit kong pinamamahagi sa abot ng aking makakaya. Hindi man nakakariwasa sa anumang materyal na bagay, hitik naman ang pagkatao ko ng mga bagay na buong puso kong inaalay sa Kanya. Ang puso ko ay pinatitibok ng taos kong pananampalataya, at ang aking payak na karunungan ay umaapaw sa paniniwala sa Kanyang kapangyarihan.

 

Nagpapasalamat ako dahil itinuring ako ni Hesus bilang kapatid niya…at sa pagturing na yan ay kasama ang aking pamilya. Sumasama ang aking kalooban kapag nakakarinig ako ng panlalait kay Hesus ng mga hindi nakakaunawa sa Kanya. Halos magutay ang aking puso kapag ako ay nakakakita ng mga sinasadyang paglihis mula sa itinuro niyang tamang daan. Tinatanong ko ang aking sarili kung bakit sa kabila ng paghirap at kamatayan Niya sa burol ng Golgota, ay nagagawa pa rin ng ibang siya ay itakwil.

 

Ganoon pa man,  dahil sa nakagisnan ko nang katatagan bilang katangiang bahagi ng pamilyang Pilipino, naniniwala akong sa abot ng makakaya ko… namin….at nating lahat, matatamo din ang matagal nang inaasam na kapayapaan at pagkakaisa na siyang layunin ng Banal na Eyukarista – simbolo ng pagmamahal ni Hesus sa sangkatauhan at buong mundo!

 

Ang Tiyahin kong si Maling Pabilona at Pinsan na si Fely Segura

Ang Tiyahin kong si Maling Pabilona

At Anak niyang si Fely Segura

Ni Apolinario Vllalobos

Tuwing sasapit ang panahon ng pulitika, naaalala ko palagi ang tiyahin kong si nanay Maling (Amalia) Pabilona. Nasa elementarya ako nang una kong masaksihan at marinig kung paano siyang magsalita sa harap ng mga tao sa maliit naming liwasan upang mangampanya. Malutong at tumataginting ang kanyang boses habang ikinukumpas ang kamay na may hawak na tabako. Siya ang unang babaeng konsehal sa bayan namin. Ang gabing yon ang una at huli kong pagdalo sa “rally” ng mga nangangampanya dahil hindi na ako pinayagan ng nanay naming manood uli. Tulad ng inaasahan, palagi siyang nananalo, hanggang maging vice-mayor.

Tuwing dalhin ako ng nanay namin sa kanila, hindi pwedeng hindi niya ako halikan dahil bunsong lalaki ako sa aming magkakapatid. Siyempre, malakas ang amoy ng tabako pero tiniis ko dahil binibigyan naman niya ako ng tinapay o kendi. Habang nag-uusap sila ng nanay ko, pinapanood ko sila – ang nanay ko ay panay dura dahil sa pagnganganga niya, at si nanay Maling naman ay panay ang hitit ng tabako at pitik dito upang matanggal ang abo. Tulad ng nanay ko, maliit si nanay Maling, pero pareho silang nirerespeto sa amin dahil sa tapang nila. Kilala si nanay Maling na matulungin, pero matindi kung magalit, walang pinipili sa mga pinapagalitan basta napatunayang niyang nagkamali. Nakita ko kung paano niyang pagalitan ang isang lasing na sumuka sa tabi ng Rapacon Store, ang pinakamalaking tindahan sa amin noon. Nagtakbuhan ang mga tao dahil sa takot. Malapit lang ang Rapacon store sa kanila, kaya napuntahan niya agad nang may magsumbong sa kanya. Pingalitan niya ang lasing at pinalinis dito ang bangketang niya.

Masipag siyang mag-ikot sa loob ng palengke upang alamin kong may mga problema. Nakikita ko siya palagi, dahil palaging dumadaan sa puwesto na nagtitinda ng tuba, na sa harap lang din ng tindahan namin ng tuyo. Pinagbibilinan niya ang mga nag-iinuman na huwag magpakalasing. Sa pag-ikot niya minsan, pinagalitan niya ang babaeng arkabalista (nagtitinda ng arkabala o tiket para sa mga puwesto), dahil sinipa nito ang bilao ng tindera na walang pambayad ng tiket. Pinapulot niya sa arkabalista ang kumalat na mga panindang kamatis at sibuyas-dahon, pati siya, nakipulot din.

Nang mamatay ang mga magulang namin, nagtrabaho akong pahinante sa umupa ng bahay namin na ang negosyo ay pag-repack ng biscuit at paggawa ng suka at toyo. Hindi alam ni nanay Maling, kaya nagalit siya nang makita akong nagtutulak ng kartelyang may mga kahon ng suka upang i-deliver sa isang tindahan. Pati ang nakakatanda kong kapatid ay pinagalitan niya. Nang panahong yon kasi ay nasa second-year high school pa lang ako.

Nasa Maynila ako noong mamatay si nanay Maling, na nalaman ko nang minsang umuwi ako. Nagtaka kasi ako kung bakit sarado na ang dating puwesto nila. May nakausap ako sa kanila na isa pang tiyahin. Noon ko rin nakita ang pinsan kong si nene Fely, pagkalipas ng mahigit sampung taon, mula nang umalis ako sa amin, kaya halos hindi na niya makilala.

Makalipas ang ilan pang taon, pag-uwi ko uli, Mrs. Segura na si nene Fely at konsehal na rin sa amin. Tulad ni nanay Maling masigasig din siya bilang konsehal, dahil kung saan-saang liblib na baryo siya nakakarating makadalo lang sa lamayan. Sa mga kuwentong narinig ko, matapang din siya sa kabila ng hindi magandang sitwasyon sa amin noon, dahil sa mga awayan sa pagitan ng mga sundalo at rebelde. May nagsabi na kilala na ng mga tao ang kanyang sasakyan, kaya siguro saan man siya makarating ay walang gumagalaw sa kanya.

Ang hindi ko makalimutang mga kuwento ay tungkol sa kaluwagan niya sa pera. Handa siyang tumulong, basta mapatunayan lang niyang talagang nangangailangan ang lumalapit. May mga nagkuwento pa na kahit nasa sasakyan siya at may masalubong na prusisyon na maghahatid ng patay sa simbahan o sementeryo, kahit hindi niya kilala ay tumitigil siya, bumababa upang makiramay at yumakap sa namatayan, sabay bigay ng abuloy, maliban pa sa mga baryang iniitsa sa mga nakikipaglibing.

Ang kaibahan ni nene Fely sa kanyang nanay ay malumanay siyang magsalita, samantalang si nanay Maling ay mataginting at malutong ang boses, may katigasan. Hindi rin nagtatabako si nene Fely, dahil siguro pinagbawalan ng asawa. Nang magpahinga sa pagka-konsehal ang pinsan ko, nabalitaan ko na lang na sumabak na rin sa paglingkod sa bayan ang anak niyang si Remos na ayon sa mga kuwentong narinig ko tuwing uuwi ako, ay mabuti naman daw ang trabaho bilang konsehal.

Maraming paraan ang paglingkod sa kapwa. Ang paraan ko ay iba dahil hindi ko kaya ang pulitika kaya bilib ako sa tiyahin kong si nanay Maling, pinsan kong si nene Fely, at ngayon naman ay pamangking si Remos, na sana ay tumatahak sa tamang daan, kahit hindi matuwid, basta ang tinutumbok ay kapakanan ng bayan.