Incidents in my Life that Make Me Believe in Fate and Destiny…and GOD

Incidents in my Life that Make Me

Believe in Fate and Destiny…and GOD

By Apolinario Villalobos

 

I may not have a religion but I believe in God. As I am moving toward the threshold of my life, a simple assessment of what have been happening to me made me realize that my God is basically responsible for everything and HE even used other people, too. At this juncture of my life, I cannot deny that my decisions at times have negative effects in my life due to the abused excuse…human frailties.

 

Today, I am really feeling the “purpose” that HE gave me. My having been born in a poor family, orphaned at an early age that resulted to more deprivations did not prevent me from finishing my education. HE made go out of my birthplace when I worked with Philippine Airlines and was even made to choose a far-off station of the said airline, Tablas in Romblon, as my first assignment. HE prepared me for the PAL job by exposing me to office work when I was hired by the Department of Social Welfare when I was about to graduate from college. HE made me finish my college despite the impending odds, as after our batch of less than a hundred that represented four courses, the college department of Notre Dame of Tacurong closed down.

 

A guy, I did not personally know, being just a friend of my friend, and who was working with PAL in General Santos station was instrumental in my “entry” to the said airline by sending me a telegram with just my nickname on it but with my office address to tell me about their recruitment. Out of almost a hundred applicants coming from prestigious colleges in Koronadal City and Cotabato City, only four of us were able to hurdle the preliminary interview. At the General Santos station, my documents were lost but HE made me go through the final interview in Davao station based on the trust of the interviewers from Manila…with an arrangement for my documents to be submitted later. HE made me work for an airline despite my AB course intended for teaching.

 

HE prepared me for my writing which could have been my real purpose in life. When I was in first year High School, I was made to edit the high school organ, THE GREEN EMBER, although, while in elementary, I was already composing poems and “tula”. I used the skill to work my way through my difficult journey along the corridor of PAL, with the editorship of the company’s TOPIC Magazine as another junction of my career. I went around the country because of the job exposing me to different realities of life.

 

My writing made me express what I saw and experienced while living in Manila. An important episode of my career in PAL was having been absorbed by the International Sales department , the airline’s flagship with offices located along Roxas Boulevard in Ermita…the “red district” of Manila. I made the area as my base as I explored the “other side” of the big city that brought me to Divisoria and the slums of Tondo. In those places, HE showed me the disgusting faces of poverty. HE made me realize that poverty is more of a result of corruption and exploitation, than indolence.

 

Along Avenida of Sta. Cruz, streets of Ermita and the dark nooks of Roxas Boulevard, HE showed me the various faces of prostitution etched on the faces of the juvenile males and females to the heavily made up faces of matrons with advancing age of as old as 60! HE showed me the various faces of poverty suffered by new-born infants to the dying emaciated bodies on sidewalks.

 

HE made me write against corruption, exploitation….expound on the causes of poverty, prostitution and drug addiction. HE made me write about the neglected communities whose members fled from the unrest and hunger in their birthplace in Jolo and Tawi-tawi…the Badjaos. HE made me expose to the world the aspiration of those who want to have a better life and the desire of others to reach out to HIS other creatures.

 

But I still feel inadequate despite all that I have been doing for HIM and my fellowmen….I still feel that I owe HIM a lot for my life…for which a “Thank you, Lord” is not enough.

Mga Pangyayaring Muntik nang Maging Kamalasan at Kamatayan Ko

MGA PANGYAYARING MUNTIK NANG

MAGING KAMALASAN AT KAMATAYAN KO

Ni Apolinario Villalobs

 

1. Noong hindi pa ako nag-aaral sa elementary, habang natutulog ako sa ilalim ng mesang kainan ay natumbahan ako ng bangko at swak pa sa gitna ng noo ko kaya ngayon ay may maliit na parang hiwa o “canal” dito. Naalimpungatan lang ako at maski bukol ay wala kahit yari sa solid na tabla ang bangko na mahaba. Hindi rin ako nakaramdam ng pagkahilo o sakit.

 

2. Dahil sa pagiging malikot ay ilang beses akong nahulog mula sa mataas na puno at nawalan ng hininga at malay pero ilang sandali lang ay nagigising din. Mahilig din kasi akong maglambitin sa sanga na ang naka-angkla lang ay nakatiklop kong mga tuhod.

 

3. Noong nasa elementaray na ako (grade 2) ay mahilig din akong maligo sa irrigation canal na para na ring ilog dahil malaki ito at malakas ang agos at isang beses ay muntik na akong malunod dahil hindi pa ako marunong lumangoy noon. Parang may nagtulak sa akin papunta sa mga kumpol ng talahib na nahawakan ko kaya hindi ako natangay ng malakas na agos.

 

4. Noong nasa Grade Six ako at pinupuntahan ko ang nanay namin sa isang baryo kung saan siya nagbukas ng maliit na tindahan pagkamatay ng tatay namin, ay nakikisakay ako sa mga “pick-up” na sasakyan. Isang beses, nang gusto ko nang bumaba ay hindi narinig ng driver ang sigaw ko kaya tumalon na lang ako…todong lagapak ang inabot ko una ang tagiliran kaya nawalan na naman ako ng hininga at hindi ko matandaan kung paano akong nasaulian nito.

 

5. Noong second year high school ako ay sa Davao ako nag-aral. Nakitira ako sa pamilya ng kapatid ko sa Ipil, Lanang, na nasa tabing dagat. Kahit “floating” lang ang alam ko at langoy-aso ay naglakas-loob akong sumama sa mga nangingisda tuwing madaling-araw. Nataranta ako nang minsang pumailalim ako sa isang malapad na balsang yari sa kawayan at hindi ko alam kung paanong lumangoy palabas hanggang mawalan ako ng malay. Hindi ko alam kung paano akong napadpad sa tabi ilang metro ang layo mula sa balsa.

 

6. Noong mag-apply ako sa PAL sa branch nito sa General Santos, nakapasa nga ako pero iniwala naman nila ang mga papeles ko kaya nang magkaroon ng senior panel interview sa Davao ay wala akong naipakita dahil akala ko ay ipo-forward nila ang na-submit ko kaya hindi ako nagdala ng duplicate. Ganoon pa man ay nakalista ang pangalan ko sa talaan ng mga iinterbyuhin kaya tinawagan pa ang General Santos para ma-verify. Natuloy din ang senior panel interview kaya hindi nasayang ang pamasahe ko.

 

 

7. Nang mag-apply ako sa Tours and Promotions Office ng PAL upang makalipat mula sa Tablas ay na-misplace din ng Administrative Officer ng Regional Office, na si Mr. Salvador Caburian ang mga papeles ko. Malaking pasasalamat ko sa manager ng Tours and Promotions na si Mr. Victor Bernardino nang interbyuhin pa rin niya ako at pinagawa na lang uli ng bagong resume kahit pasado alas singko na.

 

8. Noong tumira ako sa isang boarding house sa Baclaran, sa sobrang galit ko sa isang mayabang na co-boarder na mahilig umuwi ng madaling araw kaya naiistorbo kami ng pangangalampag niya sa gate, ay muntik ko na itong saksakin, pero di ko alam na may dala rin pala siyang patalim. Mabuti na lang at natalisod siya sa kadena ng asong bumalagbag sa daraanan niya nang susugurin na niya ako. Muntik na niyang masaksak ang sarili niya. Sa sala siya pinatulog ng landlady namin ng gabing yon at kinabukasan ay pinaalis agad siya.

 

9. Nang umakyat kami (kasama ko ang PAL Mountaineering Club) sa Mt. Hibok-Hibok sa Camiguin Island kahit Biyernes Santo ay gumulong ako pababa nang ilang metro habang nagkanda-untog ang ulo ko sa mga bato. Nakigaya kasi ako sa ibang kasama kong nagpadausdos sa makapal na magkahalong buhangin at abo mula sa tuktok ng bulkan.

 

10. Noong pasyalan ko ang isang kaibigan sa Baseco Compound, Tondo, inabot ako ng gabi dahil nag-inuman kami sa barung-barong niya. Sarado ang bintana na nasa likuran ko. May narinig akong parang humaging at nakaramdam din ng parang hangin sa bandang kaliwa ng tenga ko. Nang sundan ko ang direksyon ng naramdaman ko ay nakarinig ako ng tunog ng parang bagay na itinusok. Nilapitan ng kaibigan ko ang nakatusok sa dingding na nasa harap ko….palaso (arrow) pala ng ”Indian pana” na lumusot sa bintanang sarado….isang kaso ng “stray arrow”.

 

11. Nang tumira ako sa Cavite at nagda-drive pa ng kotse (Beetle) ay may inihatid akong inaanak sa inuuwian niyang subdivision. Nang pauwi na ako ay nataranta ako nang makita ko ang isang trak na sumasalubong sa akin kaya wala sa isip kong tinapakan ang selenyador ng gasolina sa halip na preno, at biglang kinabig ang manibela sa kanan kaya tumama ang kotse sa mataas na rampa habang mabilis ang takbo. Nagdilim ang paningin ko, at nahimasmasan ako nang marinig ko ang katok sa salamin ng bintana, ng isang nagmalasakit na nakasaksi. Nakaharap na ang kotse sa malawak na palayang may tubig pero ang binagsakan ng kotse ay nakapagtatakang makapal na bunton (pile) ng uhay ng palay kaya hindi nalubog sa tubig. Tanggal and diver’s watch ko at mga sapatos, pero ang hindi ko maintindihan ay wala akong kahit maliit na gasgas, yon nga lang ay mahigpit pa rin ang pagkahawak ko sa manibela. Ayon sa mga nakakita ay ilang beses daw umikot ang kotse sa ere pero himalang bumagsak nang maayos, at akala nila ay patay na ako.

 

12. Noong nag-drive pa rin ako ng kotseng tinukoy ko sa #11 mula sa opisina namin sa S&L Building (PAL), hindi ko namalayang naputol pala ang tubo ng brake fluid habang binabayabay ko ang Roxas Boulevard hanggang sa tapat ng Aristocrat Restaurant. Nang pumula ang ilaw ng stop light, saka pa lang ako nilapitan ng humahabol na lalaki upang sabihang may tumutulo mula sa kotse. Pagbaba ko ay nakita ko ang napakahabang “linya” na basa….break fluid pala. Kung hindi nag-red light sa tapat ng Aristocrat Restaurant ay siguradong nadisgrasya ako dahil sa kawalan ng preno.

 

13. Noong namamasyal ako sa bagong bukas pa lang na resettlement area sa Dasmariἧas, Cavite ay may nakilala akong “runner” ng mga nagbebenta ng marijuana, pero gusto nang magbago kaya panay ang payo ko sa kanya lalo pa at may isa siyang maliit na anak. Tuwing nasa “Area 1” ako ay palagi siyang nasa tabi ko at inihahatid din niya ako sa sakayan ng mga jeep. Pumupunta ako doon dahil sa mga project na pantulong sa mga naging kaibigan ko galing sa Tondo. Noong bumalik ako nang ilang beses ay hindi ko na siya nakita, subalit biglang lumutang sa bahay na pinuntahan ko dahil pista….nagtago pala dahil hinahanting daw ng mga pulis. Nang ihahatid na niya ako sa sakayan ay hinarang kami ng tatlong lalaking mga pulis pala at kinilala ang kaibigan ko sa pamamagitan ng retratong dala nila, pero todo pa rin ang tanggi niya. Mabuti na lang at namukhaan ako ng isa sa mga pulis kaya’t hindi ako isinama. Ang pulis na nakakilala sa akin ay pinsan pala ng kumpare kong madalas kong tulungan. Nang makaalis na sila sakay ng kotse ay bumalik ako sa pinanggalingan kong bahay, subalit hindi pa ako nakakarating ay nakarinig na ako ng mga putok. Ayon sa mga taong nagpasalamat dahil hindi ako isinama ay “salvage” daw ang nangyari….at muntik na akong madamay.

 

Hindi ko lang alam ngayon kung may susunod pang kahalintulad na pangyayari….kung buhay pa ako, iba-blog ko.

Faith was never Intended to Separate the People from Each Other…thanks to Pope Francis for this reminder

Faith was Never Intended

To Separate the People from Each Other

…thanks to Pope Francis for this reminder

By Apolinario Villalobos

I am mustering a great courage in coming up with this share. I was challenged by a comment from an obviously heretic on one of my blogs in another site where he said: “you did fine, but I hope religion is out of it”. My blog was about random act of kindness, not about religion, so I was surprised why he came up with such an uncalled for comment. For coming up with such statement, I am forced to express that, for me, kindness can never be separated from religion or faith for that matter. Although, such act could be unconsciously manifested, it cannot be denied that it is still founded on faith that has been developed in our heart since birth. Religious affinity came only later on, with some having been imposed days after birth, while the rest have been left to be chosen later when the child becomes old enough to understand what faith is all about.

As there is no “highest” earthly authority on religion, man is left at the mercy of the different “churches” that compete with each other in attracting “flocks” to their folds. They employ interesting ways to best explain how man came to be and how he can be happy forever. Science- based groups even aver that the passages in the Old Testament about unearthly manifestation of powers were made by extra-terrestials, and which they consider as the first missionaries on earth. Unfortunately, they could not explain how these “missionaries” could give the “chosen people” an order to annihilate the so-called “gentiles”, when Godliness is supposed to be about goodness.

Today, the Universal Roman Catholic church has a popular pope… the people’s pope, Francis, who unabashedly admitted wrongdoings among his ministers, while at the same time, untiringly calls for love and compassion. In the eyes of other churches, pope Francis may not be the highest earthly religious authority, but for those who do not need a Bible or a Koran to understand and feel that there is God, his call for unconditional love and compassion is the most believable that a missionary can utter, a call that is clearly tinged with utmost faith.

If man will only focus his faith towards the One whose intention was never to create animosities on earth, instead of keeping an eye on what his neighbors are doing, the pope could have perhaps, been just calling on every one to sing praises, instead of sounding off reminders to everyone to love one another.

My simple understanding is that, there is only one kind of faith…and those who feel otherwise, must have in their heart, what I call “arrogance”. These are those who trace their ancestry to the apes or the fish…without thinking that these so-called “ancestors” still owe their existence to “someone”… leaving us with one question, as to who is that “someone”. Also, if man came into being by chance, “who” caused this chance, or better, if it is a “force”, “what” or “who” is that “force”? Clearly, the groups differing in claims point to one common insufficiently explained object, so that there is no reason for bickering. At the end, each one is left to his own faith…and the one who manifests the best through action becomes the most convincing.

Barbara

Barbara

Ni Apolinario Villalobos

 

Anak siya ng isang titser ko noong high school. Matalas ang utak, matalino. Lalo at nakasalamin, talagang lutang ang impresyong ito kapag nakita siya ng maski hindi nakakilala sa kanya. Apat na taong antas ang pagitan namin dahil, noong fourth year high school ako, siya ay nasa grade six.

 

Noong minsang pumunta ako sa kanila upang makipagkita sa kanyang mama, nakita ko siyang nagpipiyano. Dahil mahilig ako sa musika, biniro ko kung pwede niya akong turuan. Nang pumayag, ang request kong ituro niya ay “Fobidden Games” na kinanta ni Jose Feliciano, at halaw sa piyesang may pamagat na “Romance”.  Ang itinuro niya ay ang “oido” version o yong hindi piyesado. Natutunan ko naman makalipas ang tatlong Sabadong turuan. Minsan namang nagkasalubong kami sa gate ng school, binigyan niya ako ng litrato niya. Pagdating ko sa bahay, tiningnan ko ulit at saka ko pa lang nakita ang dedication sa likod na, “To 4get you…I cannot do…To 4get me…It’s up to u…But remember the words, “I’ll never find another you”…love…Bobby”. Napangiti ako at itinabi ko na lang…ang mga kabataan nga naman!

 

Ang sunod naman niyang niregalo sa akin ay isang silindro o harmonica, na binili daw niya sa isang Maranao store sa loob ng palengke. Sabi ko hindi ako marunong magsilindro, tumawa lang siya at sinabihan akong pag-aralan ko daw. Ang hindi ko maintindihan hanggang ngayon, nanaginip ako na nagsisilindro, “Wooden Heart” ang piyesa, na madalas kong kantahin gamit ang gitara. Kinabukasan, natutunan ko ang pagbuga at pag-ihip ng hangin upang makagawa ng tono sa silindro. Kinahapunan nabuo ko ang “Wooden Heart” sa silindro, buti na lang hindi ako kinabagan.

 

Nang umalis ako sa bayan namin, hindi ako nagkaroon ng pagkakataong makausap ang batang kaibigan ko. Napasok ako sa isang airline at na-assign sa isang probinsiya. Nang malipat ako sa Maynila, nag-sideline ako bilang contributor sa mga diyaryo at magasin. Minsan, may humingi sa akin ng isang artikulo tungkol sa nightlife ng Maynila. Binalangkas ko agad ang mga dapat kong buuhin batay sa mga mapupuntahang lugar tulad ng mga beerhouse sa Baclaran at Ermita, nightclubs sa Roxas Boulevard at mga folkhouse sa Malate. May tinawagan akong kaibigan na may boarding house para sa mga hostess (tawag noon sa mga GRO), sa Baclaran. Ang sumagot sa telepono ay babae at nagsabing wala ang taong hinahanap ko. Dahil akala ko ay isa sa mga boarder na hostess, kinausap ko at marami akong tinanong na sinagot naman. Nang tinanong ko kung ano ang pangalan niya, muntik na akong mahulog sa kinauupuan ko dahil alam kong nag-iisa lang ang pangalang yon na panlalaki subali’t ginagamit ng babae.

 

Nakahalata siya nang marami pa akong tinanong tulad ng kanyang probinsiya, magulang niya, pinag-aralan niya. Ayaw na niyang sumagot at nagpapaalam na dahil magagalit daw ang “kuya” niya. Sabi ko huwag mahiya dahil kaibigan ko ang “kuya” niya, at nagkunwari akong Thai student na marunong mag-Tagalog dahil tumagal sa Manila, marunong din ng Bisaya dahil nakapagbakasyon na rin sa Cagayan de Oro at Iloilo. Bilang huling hirit, sabi ko pupuntahan ko siya upang imbitahing kumain sa labas sabay baba ng telepono.

 

Wala pang kalahating oras narating ko ang boarding house at halos sabay pa kaming dumating ng kaibigan kong may-ari. Ang bungad agad sa akin ng kaibigan ko ay ipapakilala daw niya ako sa bago niyang boarder, may kapayatan nga lang. Sa sinabing ito ng kaibigan ko, lalo akong kinabahan. Nang bumaba si “Bobby” pagkatapos niyang tawagin, para akong pinagsakluban ng langit. Siya nga ang nasa isip ko. Dahil sa tagal ng panahong hindi naming pagkikita, hindi niya agad ako nakilala. Kailangan ko pang magpakilala sa kanya, kaya siya naman ang natulala.

 

Pinagsabihan ko agad si Bobby na isasama ko siya. Wala namang magawa ang kaibigan kong may-ari ng boarding house. Ang tanging mga gamit ni Bobby ay isang pirasong bestida, dalawang maong na pantalon at ilang t-shirt na pinagkasya sa dalawang plastic shopping bag.

 

Habang nasa taxi kami, ako pa ang sinisi niya dahil hindi ko raw siya pinansin noon. Sabi ko bata pa siya noon at may girlfriend na ako. Biniro ko pa siyang baka sabunutan ako ng mama niya na alam ng lahat ang katapangan bilang titser. Sinabi niyang may ginawa daw siyang poem para sa akin. Sinubukan ko kung memorized pa niya, at laking gulat ko nang buong-buo niya itong binigkas. Alalang- alala pa niya maski  ito’y ginawa niya mahigit dalawampung taon na ang nakaraan noong nagkita kami uli. Dinagdagan pa niya ang pangungunsiyensiya sa pagsabi na noong nasa college na ako, lumilipat siya sa campus namin mula sa kanila (Girls’ High School Department) kung may mga activities na kasama ako, upang manood. Nagti-check din ng bulletin board kung saan pinapaskel ang dean’s list, upang hanapin ang pangalan ko. Kilala rin daw niya ang Ilokanang girlfriend ko. Marami pa siyang sinabi na hindi ko pinansin.

 

Gustuhin ko man, hindi ko siya pwedeng dalhin sa bahay kaya sa apartment ng isang kaibigan ko siya dinala upang tumira pansamantala. Kalaunan ay inilipat ko siya sa boarding house ng dati kong landlady. Naihanap ko siya ng trabaho bilang piyanista upang  tumugtog ng background music para sa nightly fashion show sa isang hotel. Kalaunan, gumamit na rin siya ng gitara bilang background, dahil magaling din siya sa pagtipa nito. Siya ang nagturo sa akin ng “plucking” na piyesa ng mga  kantang “House of the Rising Sun”, “Green Fields”, at “Walk With Faith”. Sa kanya ako natuto ng “plucking” sa pagtipa ng gitara na nagamit ko sa mga folk songs na kinakanta ko.

 

Nang minsang dinalaw ko siya uli, sinabihan ako ng landlady ko na bigla na lang daw umalis si Bobby, ni hindi nga nagpaalam. Walong buwan din siyang tumira sa boarding house. Pagkalipas ng ilang taon, nalaman ko na lang na nakakulong siya sa amin, kasama ang ka-live in na taga- amin din, parehong nalulong sa droga. Nang pasyalan ko sila, awang-awa ako dahil parehong payat. Sumbong ng ka-live niya, palagi daw ako ang topic nila sa usapan. Matagal ang usapan namin. Ang nagustuhan ko sa kanila, sa mukha nila ay walang makikitang galit o di kaya ay salitang may halong inggit na karaniwang naririnig sa iba na tulad ng, “mabuti ka pa…”. Napakiusapan ko ang gwardiya na doon na lang ako mananghalian kasama ang dalawa dahil may dala akong pagkain. Nagbibiruan kami habang kumakain at binigkas uli ni Barbara and poem na ginawa niya para sa akin. Bago ako nagpaalam, binigyan ko sila ng pera na ikinatuwa nila, pinakita pa ang pera nilang halos ayaw nilang gastusin. Inilabas ni Bobby ang isandaan na binilot ng pagkaliit-liit at itinago sa coin purse na ginutay na ng kalumaan. Sa pagdukot niya ng coin purse, sumama ang isang rosary. Tawanan kami. Iyon na ang huli naming pagkikita, dahil wala pang isang taon ang nakalipas, may nagbalita sa akin na pumanaw na siya.

 

 

Aaminin ko na isa ako sa mga nagkamali sa isang bahagi ng buhay ni Barbara kung kaylan ay kailangan sana niya ng isang masasandalan – noong kabataan niya. Matalino siyang bata. May kaya ang pamilya nila. Sa kabila ng lahat, naisipan pa rin niyang maglayas at mamuhay na mag-isa, at may bisyo. Sa murang edad na halos wala pang dalawampung taon, nakipagsapalaran siya sa Maynila. Ang hindi ko makalimutan ay nang sisihin niya ako habang sakay kami ng taksi papunta sa apartment ng kaibigan kong pansamantala niyang titirhan…hindi ko raw siya pinapansin noon.

 

Si Barbara ay isang malaking leksiyon sa akin. Siya ay halimbawa ng taong nangailangan, hindi ng pera, kundi atensyon na hindi napagbigyan. Maraming taong tulad ni Barbara na may agarang pangangailangan subali’t hindi nabigyan ng kaukulang pansin. Nariyan ang mga batang ang agarang pangangailangan ay malamnan ang tiyan ng maski ilang subo ng kanin man lang. Nariyan ang mga nawalan ng mahal sa buhay na halos wala nang ganang mabuhay at akala natin ay “nag-iinarte” lamang. Kalimitan ay huli na bago natin makita ang ating pagkakamali, kaya, ang tulong na sana’y dapat naibigay agad ay nawalan na nang saysay…kaya, balik tayo sa kasabihang, “aanhin pa ang damo kung patay na ang kabayo”, at….”palaging nasa huli ang pagsisisi.”

 

Isini-share ko ang kwentong ito ni Barbara upang mabuksan ang isip ng iba pagdating sa unawa at pagmamahal na dapat ay ibinibigay sa mga anak maski pa nakikitaan sila ng pagkarebelde, pagpuri sa dapat purihin na maaaring ipinagkait kay Barbara sa kabila ng kanyang katalinuhan, at lalo na ang pagtanggap ng masaklap na kapalaran na hindi dapat isinisisi kanino man, lalo na sa Kanya, na ipinakita ni Barbara at kanyang ka-live in, kahi’t naghihirap sila sa kulungan.