Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan” tungkol sa Blogging…(ito ang sagot kung bakit may nagba-blog)

Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan”

Tungkol sa Blogging

(ito ang sagot kung bakit may mga nagba-blog)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang nakaganda sa ginagawa kong pagba-blog ay nai-exercise nito ang utak ko upang hindi agad ako maging ulyanin. Hindi ko kasi kaya ang mga larong “candy crusher” at crossword puzzle sa cellphone o computer. Ang mga disadvantages naman ay ang pagbalik ng sakit kong carpal tunnel syndrome (CTS) na sanhi ng pamamanhid ng mga daliri ko, pagtaas ng blood pressure kung ang isinusulat ko ay tungkol sa pulitika, at ang pag-isipan akong kumikita sa mga sinusulat ko dahil akala ng iba ay bayaran ako ng ilang pulitiko na may gustong siraing kapwa pulitiko.

 

Ang sumusunod ay dialogue namin ng isang makulit na ay maurirat pa, na akala ko ay isang matalinong “kaibigan”. Naganap ang pag-uusap namin sa kapihan ng isang mall:

 

Makulit:   Pare, balita ko namumutiktik na ang internet sa blog mo.  Nakakainggit ka.

 

Ako:   Eh, di magsulat ka rin.

 

Makulit:   Hindi ko kaya, eh. At alam mo namang hindi ako nag-iinternet o nagpi-facebook. Kaya yon ngang sinasabing pagbukas man lang ng computer sa bahay ay hindi ko alam. Mga anak ko lang ang gumagamit noon. Si Misis nga eh, galit din sa computer. (Naalala kong binanggit nga niya ito noon, kaya mabuti na lang din dahil kung may facebook siya, hindi ko ito maiba-blog).

 

Ako:   Eh, di huwag ka na lang maiinggit sa akin dahil marami ka namang ginagawang pinagkikitaan. Sobrang yaman mo na nga, eh. Sana ay marami ka pang kitain. Pasalamat ka sa Diyos dahil sa grasya.

 

Makulit:   (medyo napangiwi, pagkarinig ng “Diyos”) Siyanga pala, pare, ang sabi nila pinagkikitaan din ang pag-blog. Yong iba alam kong binabayaran upang manira ng ibang tao. (Muntik na akong mabilaukan ng kape sa huling sinabi niya, dahil kulang na lang ay sabihin niyang bayaran ako.)

 

Ako:   Yong iba siguro. Sa kaso ko naman, wala akong pinipili dahil basta may mali, pinupuna ko at hindi paninira yon dahil ang ang sini-share ko ay alam na rin naman ng iba, pero sinasarili lang nila. Hindi ko naman kayang ipunin sa dibdib ang mga dapat kong i-share dahil baka sumabog ako sa sobrang himutok.

 

Makulit:   Paano ang gastos mo sa blogging?

 

Ako:   Mga oras lang yon na nagamit naman sa tama. At least hindi ako basta nakatunganga lang o nangungulit. (Paramdam ang huli kong sinabi upang sana ay tumigil na siya, pero tuloy pa rin.)

 

Makulit:   May banta ka na ba sa buhay?

 

Ako:   Secret. Pero mas malaking banta sa buhay ko ang pagtaas ng blood pressure dahil sa mga taong walang alam gawin kundi mangulit sa akin kaya naiinis ako. (Hindi pa rin niya naramdaman ang pagtumbok na ginawa ko dahil tuloy pa rin siya sa pangungulit.)

 

Makulit:   I-share mo naman yong tungkol sa mga project mo sa mga iskwater.

 

Ako:   Huwag na. Pero kung magdo-donate ka o tutulong sa pagpapa-aral ng mga bata, marami kang malalaman.

 

Makulit:   (Tumahimik siya sandali nang marinig ang mga salitang “donate” at “tulong”). Good luck na lang sa mga project mo, pare.

 

Ako:   (Nakakita ako ng pagkakataong mangulit naman sa kanya.) Hindi pare. Palagay ko bilang kababayang Pilipino dapat tumulong ka rin sa kapwa mo, mabawasan man lang ang “dirty money” mo. (Mabuti na lang hindi naintindihan kung ano ang ibig kong sabihin sa “dirty money”, dahil alam kong may mga illegal siyang transaction kaya biglang yumaman. Akala niya sa “dirty money” ay okey dahil siya ay tinawag ko noong “filthy rich” na okey lang ang ibig sabihin, ganoong sa Pilipino, ito ay katumbas ng “maruming mayaman”.)

 

Makulit:   Next time na lang pare, at good luck uli sa mga ginagawa mo sa mga iskwater. Siyanga pala, si Misis nasa supermarket sa ibaba, pupuntahan ko baka tapos na siyang mamili. Usap na lang tayo uli. (Dali-daling siyang tumayo.)

 

Ako:   Teka pare, ano nga pala ang itatanong mo?

 

Makulit:   Text ko na lang sa iyo.

 

Nagpasalamat ako sa huling pag-uusap namin ng “kaibigan” ko dahil nabisto kong allergic pala siya sa salitang “donate” o tulong, kaya sa susunod, sa simula pa lang ng usapan namin ay pariringgan ko na siya ng mga ganoong salita.

 

Paalala lang sa makakabasa na ang blogging ay hindi palaging pinagkikitaan. Ito ay sakripisyo sa panig ng nagba-blog lalo na kung ang sinusulat niya ay tungkol sa maling nagaganap sa paligid, kaya hindi dapat pag-isipan na ang taong maraming blogs ay marami ding pera. Ang mga nagbaba-blog ay mahilig lang talagang makibahagi ng kanilang saloobin sa pamamagitan ng pagsusulat ng sanaysay, kuwento o tula. Huwag ding akalaing mayabang ang mga bloggers, dahil kung tutuusin, namemeligro pa nga ang kanilang buhay lalo na kung tungkol sa pulitika ang kanilang sinusulat. Pero bilang dagdag-kaalaman, kumikita lamang ang mga blogger kung papasukan ng advertisements ang kanilang sites, na kalimitan ay tungkol sa fashion, shopping, cooking, travel , sports, at makabagong gadgets. Ang mga blogs ko ay hindi tungkol sa mga nabanggit na paksa.

 

Madali ang Magsulat…Mahirap ang Maglathala

Madali ang Magsulat…Mahirap ang Maglathala

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang  magpalabas ng nasa kaisipan at damdamin sa pamamagitan ng pagsulat ay madali lamang. Ang mahirap ay ang paggawa ng desisyon kung ito ay tuluyang ilathala o huwag na lang dahil sa pangambang baka makasakit ng iba – ibig sabihin, baka may masagasaan nang hindi sinasadya. Kung minsan kasi, maski tukoy na ng manunulat kung sino ang tutumbukin ng kanyang isinulat, hindi niya alam na may mga kaibigan  o kamag-anak pala siyang guilty rin sa parehong pagkakasala.

Ang nasabing pag-alinlangan ay naihinga sa akin minsan ng isang kaibigan na halos itakwil ng pamilya dahil sa paglathala niya sa isang pahayagan ng katiwalian ng isang opisyal sa bayan nila, na hindi niya alam ay kakutsaba pala ang kanyang ama. Huli na nang malaman niyang palihim lang pala kung gumawa ng transaksyon ang kanyang ama at ang opisyal. Kaya pala nagtaka siya noon pa kung bakit palaging may pera ang kanyang ama gayong ang negosyo nito ay buy and sell ng mga sasakyan na hindi naman gaanong kalakasan.

Nagpakalayo-layo na lang ang kaibigan ko at bandang huli ay pumirmi sa Maynila kung saan siya ay nagtrabaho bilang clerk sa isang recruitment agency na nalaman niyang involved pala sa human smuggling. Nabuhay uli ang damdamin niyang makamasa kaya nag-resign at nagsulat na naman tungkol sa nalaman niyang katiwalian, hanggang sa may makilala siyang mga kamag-anak ng mga naloko kaya lalong bumigat ang ginawa niyang pagbunyag. Sa puntong ito, nalagay naman sa alanganin ang buhay niya. Nang mahuli ang recruiter,  naghanap na naman siya ng trabaho at swerteng nakapasok bilang salesman ng mga herbal products.

Sa kabibenta niya ng mga herbal products na gawang lokal at imported galing Tsina, nalaman niya na ang iba sa mga ito ay peke. Yong mga sinasabing gawa sa mga lokal na nakakagamot na tanim, ang iba ay hindi naman galing sa mga bahagi ng nasabing mga tanim. At yong mga galing Tsina naman, may halong nakalalasong chemical, lalo na ang mga beauty products! Nagsulat siya bilang anonymous contributor uli sa isang pahayagan. Nang magkabistuhan na umabot sa kumpiskahan ng mga paninda, nawalan na naman siya ng trabaho.

Ngayon, nagtitiyaga siyang mag-blog sa internet sa pamamagitan ng pag-abang ng mga ipapasulat o ipapa-research ng mga websites, para maski papaano ay kumita. Upang mabawasan ang sama ng loob niya, kinuwento ko na minsan ay naisama ako sa isang okasyon – inagurasyon ng isang government project, maraming bisita. Nagulat ako nang may bumati sa akin at nagsabing, “kayo pala si ………, nabasa ko ang isinulat nyo tungkol sa mga kaso ng ghost NGO projects, nabanggit  ako doon.”. Halos wala akong masabi dahil ang kaharap ko pala ay ang mayor ng isang bayan sa hilaga na iniimbistigathan dahil sa mga ghost deliveries ng fertilizers, at malamang ay sangkot sa katiwalian. Okey  naman siya habang nag-uusap kami na sinasabayan niya ng paliwanag na alam ko namang puro mali, nguni’t hindi ko na lang kinontra.  Mabuti na lang at nag-ring ang cellphone ko kaya nagkaroon ako ng dahilan upang magpaalam.  Nang umalis ako sa okasyon na yon, isinumpa ko sa aking sarili na yon na ang huli kong pagtanggap ng imbitasyon para  sa  inagurasyon ng mga government projects. At least, napatawa ko ang kaibigan ko.

 

 

Writing is an Expression of Oneself

Writing is an Expression of Oneself

By Apolinario Villalobos

 

Friends who  thought  that  I am adept in writing has the wrong perception.  It is just that I can “play” with words.  I told them to take note of the words that I use which are simple and common.  It is my determination to express myself through writing that I developed my own “style”.  It is not found in any reference book for literary writing. Grammatically, I know that it is wrong to start a sentence with  “and”, “or”, “if”, “then”.  I also use three dots (…), hyphen or dash  to serve as a “dramatic bridge” in a sentence. For poems I deliberately do not put comma or semi-colon  after each line to give the reader liberty in choosing in which line he wants to put emphasis. I only use either of the two marks after several lines to indicate an end of a certain thought.

My poems are “narrative” far different from what is prevailing now.  Some of my poems have rhymes, literally, but the rhyme in some is very subtle, depending on the reader. They also do not have meter or cadence because, I write the lines spontaneously, just letting go of what are in my mind. If I have to be conscious about those “limitations” I will not be able to come up with an honest expression because some words just do not fit what I have in my mind.  A poem writer deserves respect. One may not like the style of a writer  but he should be respected for his effort.  For some people whose expression of overwhelming joy is jumping,  others  shout at the top of their voice,others  cry, but  the rest just  faint.

Except for a serious essay, I write in the “first person” way, so I use the “I”, but  there are some portions of the material which necessitates the use of  “you”, “some”, or “one”.  My “conversational” style is apparent in my essays. That is how I develop my materials – it is if I am talking with someone, so from using the “I”, I would deviate to the use of “you”. It is just like saying, “ I have done it and it gave me good results, so why don’t you try it?”. In that instance,  to be more personal, I did not cut the statement after the word “results”, but instead, included the imaginary guy in the situation by asking him to “try it”.  I do not want to be distant from my readers, I want them to be part of my effort in expressing myself.

When I was in first high school, my English teacher persistently called my attention about my style, especially, on the way I began some sentences. The defiant in me told me just to go ahead, so I persistently got low ratings for my themes.  Later on, I found out that she transferred to the Notre Dame of Caloocan.  She learned from one of my classmates that I was with Philippine Airlines and  that part of my job was to edit a few-paged “magazine”, TOPIC, that promoted touristic destinations and activities in the Philippines. She also came across my contributed essays and poems in dailies and magazines.  After successfully getting in touch with me, she  asked if I would have  time to be one of the judges during a forthcoming literary writing contest in Caloocan City, to which I gladly said yes.  A few years later, she went to the USA where she got a job as a librarian until she retired. I appreciated her respect and recognition of my style though late in coming.

So, for my friends who are afraid to write because others may not appreciate their style, I would say, just go ahead, you are just being honest with yourself, and most specially, you are just being what you are, not a copycat who plagiarize!