Ang Paglobo ng mga Lunsod sa Buong Mundo

Ang Paglobo ng mga Lunsod sa Buong Mundo

Ni Apolinario Villalobos

Sa internet ay naglipana ang mga retrato ng iba’t ibang lunsod ng mundo na puno ng nagtataasang building at squatter areas o kung sa bagong katawagan ay depressed areas. Kahit na ang mauunlad na bansa tulad ng Japan, China at Amerika ay hindi ligtas sa ganitong pangyayari – paglobo ng populasyon ng tao sa mga lunsod. Hindi na ako lalayo pa, dahil sa Manila mismo ay dati nang may mga depressed areas at nadadagdagan pa sa pag-usad ng panahon, at mga kumpol-kumpol na condo buildings.

Para sa mga sakim na local officials at pulitiko ng Pilipinas, ang tingin nila sa mga taong nakatira sa mga squatter areas ay boto, kaya sila mismo ang humaharang sa pag-relocate ng mga ito…kabawasan kasi sa boto pagdating ng eleksiyon. Ang mga sindikato naman na nagpapagalaw ng malakas pagkitaang prostitution at organized crime, minahan ang tingin nila sa mga lugar na ito, dahil dito sila kumukuha ng mga taong gagamitin upang maisakatuparan ang kanilang mga masamang layunin.

Ang ibang datihan nang nakatira sa lunsod at maayos ang pamumuhay ay nililibak ang mga taong nakatira sa mga iskwater areas, dahil pampagulo lang daw sila. Tingin nila sa mga taong nakatira sa mga lugar na ito ay magnanakaw, puta, lasenggo, sugarol, patay-gutom, parang aso’t pusa na walang alam gawin kundi magpadami ng anak….mga batik ng lipunan.

Hindi lang mga squatter areas ang dumadami, pati na rin ang mga condo building na tinitirhan ng mga may-kaya sa buhay. Ang isang lote na ang sukat ay isang libong metro kuwadrado lang ay maaaring patayuan ng isang condo building na matitirhan ng mahigit isang libong katao, kaya hindi masyadong halata ang dami nila dahil hindi pansinin, hindi tulad ng palapad or palawak na mga tirahan, na kita agad ang dami ng tao. Ang mga ganitong mga klaseng komunidad naman ay may pangangailangan ng malalim at malawak na septic tank, at kung ilang libong tangke ng malinis na tubig araw-araw.

Batay sa binanggit kong mga sitwasyon, ang limang magkakatabing condo building na umuukupa lang ng limang libong metro kuwadradong lupa, halimbawa, ay katumbas na ng isang malawak na depressed area o iskwater, o mahigit pa. Sa dami ng mga nakatira sa mga condo na nagsulputan, hindi nakapagtatakang nagkaroon ng matinding problema sa trapiko ang Manila, kung tatantiyahing ang nakatira sa bawa’t unit ay may isang sasakyan man lang. Sa mga depressed areas naman ay talamak ang nakawan ng tubig na nagiging dahilan ng pagtagas ng mga tubo. Ang pagkakabit naman ng “jumper” upang makanakaw ng kuryente ay nagiging sanhi ng sunog.

Sa pagdami ng mga itinirik na tirahan, mapa-condo building man o barung-barong, nahirapan na rin ang drainage system, na simula pa noong panahon ng mga Amerikano ay hindi halos nabago o napalakihan. Ang mga daluyan ng tubig galing sa mga building at squatter areas ay bumabagsak sa mga estero na dumidiretso naman sa malalaking ilog na napunduhan na ng makapal na burak o sediment sa tagal ng panahon kaya bumabaw. Ang pagbabaw nila ay dahilan ng pagbaha agad kung may malakas na ulan. Dagdag pa rito ang impormasyong siyentipiko, na bumababa ang lupang kinatatayuan ng Manila taun-taon.

Yan ang kalagayan ng metro Manila na bundat at halos pumutok na sa dami ng tao. Subali’t parang wala lang sa gobyerno, dahil ang pag-relocate ng mga iskwater sa mga maayos na tirahan ay hindi naman tuluy-tuloy o consistent. Magri-relocate lang ang gobyerno kung may magrereklamong may-ari ng lupa na iniskwatan, o di kaya ay kung panahon ng pagpapapogi, kung kaylan ay naglilinis kuno ng mga estero ang mga opisyal. At ang masaklap pa, pabagu-bago ang sistemang ginagamit, depende sa mga opisyal nasa poder o may hawak ng kapangyarihan.

Sa mga iskwater na napuntahan ko, kaswal kong tinanong ang mga kaibigan ko kung may balak pa silang umuwi sa pinanggalingan nilang probinsiya. Iba’t iba ang mga sagot, tulad ng: kapag may naipon nang pamasahe; ayaw na dahil wala namang mapagkikitaan sa pinanggalingan nila; ayaw dahil palaging nagkakaputukan sa pagitan ng mga sundalo at rebelde; ayaw dahil wala naman daw asenso’t nakatali sila sa utang sa may-ari ng lupang sinasaka nila; ayaw dahil mas masarap ang buhay sa lunsod – maraming mall at pasyalan. Yong mga nag-komento naman sa mga blog ko noon na may ganitong tema, sabi ng iba ay uuwi daw talaga sila pagdating ng takdang panahon at mamumuhay na lamang ng matiwasay gamit ang interes ng pera nila sa bangko. Matindi ang komento ng isang magbabasa na ano man ang mangyari ay hindi siya uuwi sa probinsiya nila, kahit sa Pilipinas man lang, at ang dahilan ay ang korap na gobyerno. Sa Amerika kasi siya nakatira ngayon at may “green card” na. Sabi ko na lang sa kanya…good luck!

Success Story of a Hardworking Family…this is about the Balili Family of Polomolok, South Cotabato (Mindanao, Philippines)

Success Story of a Hardworking Family
…this is about the Balili Family of Polomolok, South Cotabato
By Apolinario Villalobos

Aside from Manny Pacquiao who hails from South Cotabato), there are other personages whose lives have made a successful turnaround in that province, waiting to be encountered and shared, if only to inspire others. The province is replete with opportunities offered by the fertile land, and the proliferation of commercial establishments, especially, the Dole-Philippines, with its vast pineapple plantation and cannery. But of course, one must be diligent enough to be able to enjoy the opportunities, as I believe in the adage that one must work hard to achieve success.

One such guy is Cecilio Balili who is married to Mildred Palabrica, a diminutive beauty from the neighboring city of Tacurong. Cecil, as he is fondly called by friends, practically toiled his way through college for a course with specialization in Accountancy. On the other hand, his wife, Mildred had to live with a well-to-do relative to save on board expenses from high school until college. She finally finished her Bachelor of Science in Education in Notre Dame of Tacurong College.

After graduation, Mildred joined the Department of Social Welfare (DSW) in Tacurong City. During one of the seminars in Davao City, she met Cecil who became enamored by her beauty. Cecil was then struggling with his college studies while employed at the DSW Regional office as a casual employee. It was hard work combined with diligent studies that developed in Cecil the strong resolve to succeed in life. Earning a diploma for his chosen course was the start of another struggle, this time with Mildred.

Despite odds, they decided to get married, and settled in Polomolok as Cecil was hired by the flourishing Dole-Philippines. Just like the rest of other couples who struggle to build a home, they also laid the foundation of theirs with plenty of sacrifice. In the beginning of their struggle, Mildred also had to work but stayed home when their blessings started to arrive one after another. Their children did not disappoint their parents, as all of them are able to finish their studies and are now gainfully employed.

The eldest among the their children, Inday Mitch works as a supervisor in the Sasa branch in Davao City of To Go, a cargo forwarding company; Bing, Jun and Joyjoy are with the Dole-Philippines, the first two mentioned being Team Leaders while the third is with the engineering department of the same company; and Greg, another engineer is connected with an Asian offshore oil company; and the youngest, Jojo teaches in the Gensan City National High School.

At the time of his retirement from the Dole-Philippines, Cecil was holding a supervisor position, in-charge with stock inventory. He made use of such expertise when he was asked to join the Polomolok Parochial Economic Council, to handle financial matters. Aside from his parochial duties, his time is also devoted in helping people in the organization of their cooperatives, being the Vice-Chairman of the core group based in Polomolok. Highlighting his varied community services is his involvement in the activities of the Knights of Columbus-Polomolok Chapter, a Christian organization that reaches out to all communities regardless of their faith.

On the other hand, his wife, Mildred is an active mover of the Catholic Women’s League in their locality, particularly, Polotana, aside from being a coordinator of the “Gagmay nga Kristiyanong Katilingban” (Small Christian Groups). On the side, she grows exotic flowers and herbs in her garden that she shares with friends every time they come for a visit. This hobby gives her the needed solace while spending precious time at home to cook for her children and keep their home spick and span.

The Balili family is the epitome of what a Christian family should be, strongly bonded by love and unselfish tendency to share. Cecil and Mildred always look back to their past from where they derive inspiration. Their favorite advice to their children is that, they should always keep their feet on the ground no matter what, and success should be treated as a blessing and not a material gain. The couple proved that deprivation is not a hindrance in one’s struggle to achieve success. They also proved that life can still be inspiring after retirement, if it revolves around the Lord!