Ang Department of Social Welfare…kaylan kaya magpapakatotoo?

Ang Department of Social Welfare

…kaylan kaya magpapakatotoo?

Ni Apolinario Villalobos

 

Kaylan lang ay bumulaga sa buong Pilipinas ang balita tungkol sa nadiskubreng 20 sakong relief packs na ibinaon sa isang lugar ng Dagami, Leyte na inilaan dapat sa mga biktima ng bagyong Yolanda. Ang mga relief packs at sako ay may tatak ng DSW at ang masama, mag-iimbistiga daw ang ahensiya pero ang resulta ay ilalabas sa susunod na buwan!…ibig sabihin ay Enero 2016! Ganoon na ba kabagal kung kumilos ang gobyerno? Nang nakawin naman ang mga relief sa isang bodega sa Cebu noong nakaraang taon at nakunan pa ng video, inimbistigahan din daw, pero inabot na ng mahigit isang taon ay wala pa ring narinig tungkol dito. Malinaw na kaya malakas ang loob ng mga kawatan sa gobyerno ay parang may nagkukunsinti sa katiwaliang ito dahil wala man lang napaparusahan…na dapat ay saklaw ng batas tungkol sa “command responsibility”.

 

Ang pagkasinungaling ng DSW ay lumilitaw na naman dahil sa kabila ng sinasabi ng kalihim nito mismo na si Dinky Soliman na “inililigtas” lang daw nila ang mga batang kalye tuwing may darating na bisita ay malinaw na ganoon na nga….pagsisinungaling lang. Balik na naman sa mga kalye ang mga “batang hamog” sa iba’t ibang kalsada ng Maynila at namemehuwisyo ng mga motorista. At, ngayon dahil pasko, ay nakikipag-patintero pa sa mga sasakyan at humahabol sa mg bus at jeep na kanilang pinagkakarolingan. Nasaan ang katotohanan sa sinasabi ni Soliman na inililigtas ng ahensiya ang mga ito mula sa delikadong kalagayan ng mga kalsada?

 

Napaga-alaman pa na mismong mga “Street Facilitators”, mga seasonal contract workers ng DSW, na siyang naghahakot ng mga batang kalye tuwing may bisitang darating, hanggang ngayon ay hindi pa nabibigyan ng allowance sa serbisyo nila noong APEC. Ano ang ginagawa ni Soliman sa pondo ng DSW para sa mga ganitong proyekto?

 

Marami ang bumabatikos  tungkol sa napakalaking pondo ng DSW at kung anu-anong idinadahilang proyekto na kuwestiyonable naman ang relevance o katuturan. Pinagdududahan ng mga bumabatikos na baka ang malaking pondo ay gagamitin lang para sa kampanya ng mga manok ng administrasyon. Ayaw ko sanang maniwala….subalit ilang buwan na lang eleksiyon na at nagsimula na nga ang paglabasan ng mga ads ng mga kandidato na nangangailangan ng milyon-milyong pondo.

 

 

Dapat itigil na ng mga Ahensiya ng Gobyerno ang mga “Kamangha-mangha” nilang Report na akala nila ay Makakabawas sa Kahihiyang ng Administrasyon

Dapat Itigil na ng mga Ahensiya ng Gobyerno

ang mga “Kamangha-mangha” nilang Report na akala nila ay

Makakabawas sa Kahihiyan ng Administrasyon

ni Apolinario Villalobos

August 25, 2015…natulig ang mga nakikinig ng radyo nang marinig ang report in Alcala, kalihim ng Department of Agriculture, na nangunguna ang Pilipinas sa rice production sa buong Asya, ibig sabihin, pati na sa mga bansa tulad ng Vietnam, Thailand, at India kung saan nagmumula ang NFA rice. Pero kailangan lang daw umangkat pa ang Pilipinas ng bigas upang “pandagdag” sa buffer stock para sa kakainin ng mga Pilipino. Ganoon na ba katakaw ang mga Pilipino? Nanguna na nga sa production kaya ibig sabihin maraming bigas, dadagdagan pa ng aangkating bigas? May mga bansa pa raw na negatibo ang production, ibig sabihin hindi natupad ang kanilang projection. Para na ring tinutulungan ng Pilipinas ang mga bansang ito sa pamamagitan ng pagbili ng bigas nila upang sila ay kumita maski papaano, ganoong ang pambili naman ay inutang lang pala, samantalang ang mga magsasakang Pilipino ay hawak sa leeg ng mga landlord nilang nagpapautang ng 5/6 sa kanila!

Sabi nga ng radio commentator na nagbasa ng report, ang sinabi daw ni Alcala “defies logic”, ibig sabihin wala sa ayos, komokontra sa lohika, wala sa katinuan, hindi maintindihan, na kung tindera ng sigarilyo sa kalye ang magtanong ay, “ano yun?”. Kung uunawain talaga ay para kasing tao na may pera naman pala ay uutang pa, maliban lang ang may intensiyong manloko!

Sa ginawa ni Alcala siguradong magsusunuran ang ibang ahensiya. Baka ang DSW ay magsabi na wala nang pakalat-kalat na rugby boys sa kalye, ganoong hantaran ang mga ito kung maghatian ng rugby, wala na ring naghihirap dahil sa cash na binibigay, at lahat ng mga biktima ng typhoon Yolanda ay may bahay na. Baka ang MMDA ay magsabi na maaliwalas na ang pagbiyahe sa mga kalye dahil hindi na sila binabaha at ang trapik ay na-erase na, kaya nasa imahinasyon na lamang. Baka ang Philippine National Police ay magreport na wala nang mga drogang binebenta dahil namatay sa overdose ang mga adik at nagpatayan ang mga drug pusher dahil sa onsehan (lokohan), at ang mga Tsinong drug lords naman ay nagsiuwian na sa Tsina o lumipat sa Timbuktu o kung saan pa, basta sa labas ng Pilipinas, at ang mga drug laboratories ay ginawang factory ng taho!

Baka ang military ay magreport na wala nang kidnapping sa Mindanao dahil ang mga Abu Sayyaf ay pinakain na sa mga pating sa Sulu Sea. Ang Department of Education naman ay mag-report na wala nang gigiray-giray na school buildings na animo ay barung-barong dahil see-through ang bubong at dingding, at lahat ng mga school buildings ay modernong two-floors, at may mga computer laboratory pa. Baka ang DPWH ay magreport na wala nang baha dahil lahat ng mga imburnal ay gawa na sa stainless steel kaya wala nang sasabit na basura para bumara, at lahat ng highway sa buong Pilipinas ay sementado na pati ang patungo sa paanan ng Mt. Apo!

Baka ang DOTC ay magreport na lahat ng isla ay may mga beacon lights na, at lahat ng mga airport ay high-tech na, lalo na ang apat na airport terminal sa Manila – na hindi na umaalingasaw dahil sa baradong toilets at kawalan ng tubig, at ang mga aircon units nila ay gumagana lahat.  Baka ang Department of Labor ay magreport na zero na ang unemployment dahil kumikita na ang mga dating istambay sa pamamagitan ng pangholdap, pandurukot, at pambugaw, kaya pati ang mga babaeng nagbebenta ng laman sa Avenida ay may trabaho na rin.  At, baka ang Department of Health ay magreport na walang nang sakit sa Pilipinas, kaya lahat ng mga Pilipino ay malulusog dahil animo ay may bola ng basketball sa tiyan at very trim na animo ay nag-zumba, dahil payat!

Iilang buwan na lamang ang natitira sa administrasyon ni Pnoy, dadagdagan pa ba ng mga iresponsableng report ang mga kahihiyang ga-bundok na ang taas na naipon mula pa noong unang araw ng kanyang panunungkulan? Nasadlak na ang presidenteng tingin ng marami ay walang binatbat, dadagdagan pa ba ang kirot mula sa mga masasakit na parunggit, ng mga “trying hard” at mga halata namang kathang-isip na mga report? Nasaan ang puso ng mga taong itinalaga ng “kawawang” pangulo sa mga puwesto na ang tingin sa kanilang kinaluluklukan ay oportunidad upang magkamal ng biyaya? Nasaan ang konsiyensiya ng mga taong pinagtatakpan ng “kawawang” presidente na akala pa naman ay magaling siya dahil ang mga itinalaga niyang mga tao ay matatalino din tulad niya?

Dapat magkaisa ang mga taong namamahala ng mga ahensiya upang tulungan ang “kawawang” presidenteng nagtalaga sa kanila…magsama-sama sila gaya ng kasabihang: “birds of a feather flock together”! Ang tanong ay ano ang gagawin nila?…ang sagot naman…tumahimik na lang sila, dahil “less talk, less mistake”!

Hindi naman bulag ang mga Pilipino upang hindi makita ang mga nangyayari sa kapaligiran…kaya hindi dapat mag-alala ang presidente, nauunawaan siya ng mga Pilipino. Hindi siya nag-iisa sa pagtahak sa kanyang “matuwid na daan”…marami silang kasama niya.

Claudio…..for Claudio Estante

Claudio
(for Claudio Estante)
By Apolinario Villalobos

Just when others quiver at the sight of a coming storm
Tremble at the sound of a deafening thunder
Give way to the gusty wind of a swirling typhoon
This man stayed put with eyes never blinking –
With courage, he stayed amidst life’s turmoil;
All the way, this man stood tall.

He worked without expecting so much to gain
But trusting and loyal friends surrounded him till end
For how can one be not drawn to his radiant smile
And teasing twinkle of eyes that mirrored his soul ?
This man, indeed, friends will never forget
As even in a milling throng, he stood out tall.

The few miles of his life, he took with careful stride
Knowing that someday come what may, he’ll call it quits
He’ll face the day and reckoning will be made
Hence, just when the light of his life started to flicker
He prepared for the day he’s been waiting;
So even in silence his innocent smile did not leave his lips
For at the pearly gate as he shall wave to all –
He shall do it proudly while standing tall.

(Claudio Estante initiated the operation of the Department of Social Welfare in Tacurong in the mid-70’s during which the encounters between the Christian Ilagas and Muslim Black Shirts were at their worst. He spearheaded the distribution of relief goods throughout the province with Tacurong as the base. Tacurong which was then a struggling municipality during that time was under the mayorship of Jose Escribano. When he retired, Mr. Estante organized the senior citizens of the city. He was at the helm of the organization until he finally rested in July 5, 2012.)

Dapat Magkaroon ng Inventory ng mga Relief Goods na hindi pa Naipamudmod

Dapat Magkaroon ng Inventory ng mga Relief Goods
na hindi pa Naipapamudmod
ni Apolinario Villalobos

Ngayon pa lamang, dapat ay magkaroon na ng inventory ng lahat ng mga relief goods na nakaembak sa mga bodega ng DSW at local government units, na hindi pa naipapamudmod. Mahalaga ding i-check ang mga ginagamit na bag kung may pangalan o mukha ng mga lokal na opisyal na dapat ay bawal. Ang mga listahan ay dapat ilathala sa mga pahayagan upang malaman ng mga tao. Mahalaga ang hakbang na ito upang hindi magamit ang mga relief goods na pang give-away o regalo ng mga ganid na opisyal na tatakbo sa darating na halalan. Ang ganito ay maaaring mangyari upang masupurthan ang mga kandidato ng administrasyon. Ang imbertaryo ay dapat gawin ng COA.

Ang isa pang dahilan kung bakit kailangan imbentaryuhin ang mga relief goods ay ang kumakalat na balitang sa ilang bayan sa Mindanao, may mga binebenta daw na murang mantika, asukal, at iba pang mga items na madalas isinasama sa mga relief bags. Kung matatandaan, mayroong karinderya noon sa Tacloban na nabistong bumili ng ilang sakong bigas na dapat sana ay para sa mga disaster victims ng bagyong Yolanda. Sinundan ito ng balitang “ninakaw” daw ang mga relief goods na nakaembak sa isang bodega sa Cebu, at na-video pa nga. Wala na ring balita sa resulta ng imbestigasyon kung may natanggal dahil sa kapabayaan o kutsabahan.

Sa Cebu pa rin noon, pinagbawalan ang mga reporter na kumuha ng retrato ng mga dumarating na relief goods galing sa ibang bansa…bakit? Nabulgar din na nililipat ang mga relief goods galing sa mga international donors dahil pinapalitan ng mga local na mga relief items…pero buong tapang na pinabulaanan pa rin ng mga ahensiyang pinagdudahan tulad ng DSW.

Kung gusto ng gobyerno na mabawasan man lang ang pagdududa ng taong bayan tungkol sa bagay na ito, dapat ay huwag na itong maghintay na kalampagin pa bilang paalala ng mga grupong nagbabantay sa kapakanan ng bayan at mga Pilipino….isang bagay na nakakahiya!

Ang Mga Pahayag na Walang Laman

Ang Mga Pahayag Na Walang Laman

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang mga “tau-tauhan” sa mga ahensiya ng gobyerno ay parang mga loro na nagdadaldal ng mga nagawa na daw nila – puro walang laman, puro memorized. Tulad ng Department of Education Culture and Sports (DECS) na nagsasabi na one is to one na daw ang mga libro para sa mga estudyante at wala na rin daw kakulangan ng mga upuan at silid-aralan. Ginagawa nilang tanga ang mga tao. Mismong mga guro na nga ang nagsasabing wala pa ring halos nabago sa mga problema. Baka ang tinutukoy ng DECS ay mga private schools.

 

Ang DSWD o Department of Social Welfare and Development, nagsasabi na maayos ang kalagayan ng mga evacuees. Akala siguro nitong ahensiya walang TV ang mga tao, eh, madalas ang pagpapakita ng kalunus-lunos pa ring kalagayan ng mga evacuees. May mga evacuees na ngang nagta-challenge sa mga taong-ahensiya na subukan din nilang tumira sa tent maski isang araw at isang gabi lang upang madanasan din nila ang parang pugon na init sa loob nito, na kung tag-ulan naman ay tinatagasan ng tubig-ulan kaya binabaha ang loob. Ang paborito namang paksa tungkol sa mga evacuation shelters, na pinipilit ng gobyerno na marami na daw ang nagawa, puro drawing lang din. Siguro ang tinutukoy nila na maraming nagawa na ay ang mga shelters ng mga Foundations ng mga TV stations at iba pang mga NGOs.

 

Ang katahimikan na pinipilit naman ng gobyerno sa pamamagitan ng kinauukulang ahensiya nito na may malaki nang pagbabago…awa ng Diyos, kabaligtaran ang nakikita at nadadanasan ng mga tao. Talamak pa rin ang holdapan. Para ring nagsasalita sa kawalan ang hepe ng pulisya sa pagsasabi na dapat ay “magronda” o maglibot ang mga nakatalagang pulis sa mga bahagi nila kung araw sa halip na mag-umpukan. Marami pa ring nakikitang umpukan ng mga pulis sa mga malililim na lugar sa halip na “magpakita” sa mga tao upang walang mag-isip na gumawa ng masama. Pati ang huweteng, balik piyesta ang pag-operate nito.

 

Ang mga taga-DTI o Department of Trade and Industry, parang mga sirang plakang paulit-ulit na nagsasabi na walang dapat ikabahala ang mga tao dahil hindi tataas ang mga presyo ng mga bilihin. Bulag siguro ang mga taong ito o hindi nagbabasa man lang diyaryo o nanonood ng TV. Kung nakakasigaw lang mga nilalabasan ng mga balita tungkol sa walang tigil na pagsirit ng mga presyo ng bilihin, siguro hindi na tayo magkakarinigan, dahil sa sobrang ingay. Ang nakakainis ay nagdagdag pa itong mga taga-ahensiya na kung sakali daw na may tumaas man, kusa rin daw itong bababa pagdating ng panahon. Sa ibang bansa pwedeng mangyari yan dahil walang manloloko sa kanila, pero sa Pilipinas, wala ni isang kalakal na ang presyo ay ibinaba. Ang nakakabahala ay ang presyo ng bigas na ang dating nagkakahalaga ng mahigit lang sa trenta pesos na magandang klase na, ngayon ay kwarenta’y singko na! Paanong makakaya yan ng manggagawang Pilipino na ang sweldo ay hindi nataasan ng kapani-paniwalang dagdag?

 

May kwento ang isa kong kumpare tungkol sa kapitbahay nila na maraming aso. Hindi daw palabati ang kapitbahay nila, masama ang ugali. Bugnutin at nangtataboy ng mga batang humihingi ng plastic na basura. Ang napansin niya, pati ang mga aso ay parang ganoon na rin ang ugali, pati na raw ang Persian cat nila, dahil may dumaan lang sa tapat nila, kahulan na ng kahulan daw ang mga ito, ang pusa naman ngiyaw ng ngiyaw. Kung may tumawag sa gate naman, dinadamba ng mga aso. Sa nabasa kong paliwanag tungkol dito, “nararamdaman” daw ng mga aso ang saloobin ng amo nila na nakikita sa mga kilos, nagagaya nila…ibig sabihin, kung anong ugali meron ang amo, ganoon na rin ang aso. Parang gusto kong isipin na may ganyang sitwasyon sa bansa natin. Kasi may amo na magaling magsalita sa English man o Tagalog, ang mga binibitawang salita puro magaganda sa pandinig, subali’t hanggang doon na lang dahil puro walang laman…bagay na ginagaya ng mga tau-tauhan niya na natuto na ring magsalita tulad niya.

 

 

Si Ted, at si Ruel…mga salamin ng buhay

Si Ted at si Ruel

…mga salamin ng buhay

Ni Apolinario Villalobos

 

Mga kasabayan ko sila noong nag-aaral pa kami mula elementary hanggang kolehiyo. Hindi sila nakaririwasa sa buhay, hindi rin naman naghihirap. Pareho silang sa murang gulang ay sinanay nang bumalikat ng mga gawaing bahay at iba pang responsibilidad na magagamit nila pagdating ng panahong mag-isa nilang haharapin ang mga pagsubok sa paghanap nila ng kani-kanilang kapalaran.

 

Si Ted ay natutong magtinda ng diyaryo upag kumita ng babaunin niya pagpasok ng eskwela. Disiplinaryan ang tatay niya na maski may kaliitan ay nakipagbakbakan sa mga Hapon noong WWII at harap-harapan pa niyang ginawa maproteksiyunan lang ang pamilya. Palangiti si Ted at hindi ko nakitang nakasimangot maski kaylan noong nabubuhay pa at magkasama kami. Puno ng mga ideya ang kanyang utak, yon nga lang ay hindi naunawaan ng iba naming kaibigan kaya ay turing sa kanya ay mayabang. Nagkasundo kami dahil pareho kaming mahilig mag-isip ng mga bagay na  maaaring  mangyari sa hinaharap. Napag-usapan naming noong high school kami ang maaaring mangyari na “pagpapahinga” na lang sa isang tao na nahihirapan nang mabuhay, na nangyayari na ngayon at ang tawag ay “euthanasia”. Napag-usapan din namin noon na darating ang panahong lalapag din ang tao sa buwan “dahil andiyan lang naman, eh”, sabay tawanan. Nangyari nga. Pinag-usapan din naming noon na baka mangyari sa isang taong patay na nguni’t bubuhayin gamit ang isang bahagi ng katawan niyang inilagay sa isang klase ng kemikal. Naisip din namin ito dahil kung pwede ngang magbuhay ng halaman gamit ang isang sanga nito, dapat pwede rin sa tao. Nangyari nga. Pati mga kotse na pwedeng lumipad na parang eroplano, at pwede rin sa tubig na parang bangka. Nangyari rin. Marami pa kaming pinag-usapang nangyayari na ngayon. Kaming dalawa lang ang nagkaintindihan.

 

Noong minsang umuwi ako upang magbakasyon, sa kanila ako natulog. Habang nag-iinuman, inilabas niya ang kanyang cal.38 na baril at ipinakita sa akin, nakaligtaan niyang tanggalan ng bala, at dahil nakainom nangyari ang hindi inaasahan. Nakalabit niya ang gatilyo, mabuti na lang at sa kisame ang direksyon, nguni’t natulig ako at nawala ang pagkalasing naming pareho. Minsan lang din kami nagtalo – tungkol sa cremation.  Ayaw niya ng cremation, gusto ko naman. Binanggit ko ang tungkol sa alikabok na pinanggalingan ng tao, sabi niya, patay na nga susunugin pa. Nagtampo ako kaya iniwan ko siya at naglakad nang naglakad sa bayan at nang abutin ng antok ay sa isang papag sa palengke ako natulog. Sa kahahanap pala niya sa akin, naubusan ng langis ang motorcycle niya. Nang mag-usap kami uli tungkol sa cremation ay noog umakyat kami sa Mt. Apo. Sinabi niya na kung mamatay siya, okey na ang cremation at ikalat  maski sa paanan ng Mt. Apo ang abo niya. Hindi nangyari lahat ang gusto niya dahil, na-cremate man siya, ang abo niya ay itinabi ng mga mahal niyang asawa at mga anak.

 

Si Ruel, elementary pa lamang kami ay nakitaan na ng sobrang kabaitan dahil titser ang nanay niya, kaya siguro takot mapingot palagi. Kung makipaglaro man sa amin, sandali lang at uuwi na. Mahilig siyang mag-memorize ng mga leksyon kaya consistent honor student siya. Aktibo sa mga gawain ng Boy Scout kaya madalas siyang kasama sa mga jamboree.  Kung anong bait niya noon elementary kami, ay ganoon din siya noong high school kaya paborito siya ng mga titser namin siya. Pambato naming siya pagdating sa elocution contests, na napapanalunan naman niya palagi. Maraming siyang tagahanga noong high school kami, kasama na ang mga babaeng estudyante sa “kabilang bakod” ng aming eskwelahan, ang Girls’ Department.

 

Ang hindi ko makalimutan sa mga sinabi niya sa akin noong high school pa kami ay tungkol sa pagsisikap na siyang dapat magbigay ng lakas sa tao upang makamit ang kanyang ambisyon. Ako kasi noon, mahilig sa barkada kaya isa ito sa palagi niyang paalala niya sa akin. Akala kasi niya, pabaya ako sa pag-aaral. Palagi niya ring tinatapik-tapik ang balikat ko sabay sabing, “relax lang”, kapag napansin niyang umiinit ang ulo, na madalas mangyari.

 

Noong nakuha ako ng Department of Social Welfare, habang nasa fourth year college kami, pinakiusap ko sa boss ko na baka pwede na ring isama si Ruel na nangyari naman. Sabado at Linggo ang pasok namin, pero buo ang sweldo bilang casual employees dahil inaabot naman kami ng halos hatinggabi sa pagtrabaho. Hindi kami pareho ng ugali, dahil kung maiinitin at mainipin ako, siya naman ay mahaba ang pisi ng pasensiya at may tiyaga. Kaya nang gumradweyt kami sa college, naghanap ako ng ibang trabaho na swerte ko namang nakita agad, habang siya ay naiwan. Hindi kalaunan, nabigyan siya ng scholarship sa Australia upang magpakadalubhasa sa larangan ng Social Work. Ang kurso kasi namin ay AB English/History. Maswerte lang ako dahil ang airline na napasukan ko ay hindi pinansin ang kurso ko dahil napasahan ko naman ang lahat ng mga pagsubok.

 

Naging Regional Director si Ruel ng Region XI ng DSW. Nang inililipat siya sa Manila para sa isang mas mataas na pwesto, tinawagan niya ako at tinanong kung okey lang ba. Pinaalala ko sa kanya ang ambisyon niya kaya hindi nagtagal naipwesto siya bilang Assistant Director ng ahensiyal. Hindi nagbago ang ugali niya pagdating sa trabaho. Nakikita ko na lang siya TV, namumuti ng abo ang katawan, kasama ng nililikas na mga tao nang pumutok ang Mt. Pinatubo. Minsang gusto siyang interbyuhin, itinuro niya ang kasama niya para dito. Maski mataas ang pwesto niya sa ahensiya, talagang kumikilos.

 

Tinatawagan niya ako noon at kunwari ay nagtatampo dahil kung kaylan daw nasa Maynila na siya ay hindi na kami nagkikita. Mula noon, sinikap kong pasyalan siya maski sandal tuwing weekend. Napansin kog lumulubo ang kanyang katawan kaya pinayuhan kong maghinay-hinay sa pagkain. Nakita ko kung paano siyang hingalin agad, yon pala may diperensiya na sa puso. Kinuha siyang guest speaker sa graduation ng college namin. Pagkatapos niya, ako naman ang naimbitang magsalita. Gusto niyang umatend ng mga reunion naming kaya nakiusap siyang palagi siyang sabihan ng iskedyul. Sa isang inihandang reunion, pinuntahan pa siya ng organizer namin sa kanyang opisina. Sa kasamaang palad hindi pa rin siya naka-attend dahil sa biglaang atake sa puso, habang nasa opisina siya.

 

Ang buhay ng isang tao ay kinikitaan ng mga leksyon ng ibang tao. Ang isang tao ay hindi lang kapatid, magulang, o kaibigan. Siya ay salamin din ng buhay, nagpapakita ng mga ugaling kapupulutan natin ng mga leksyon na magsasabi sa atin kung tama ang ating ginagawa o may kamalian na dapat iwasto. Tulad din ni Ted at Ruel na itinuring ko, hindi lang mga kaibigan kundi salamin din ng aking buhay…kaya sa kanila ay abot-langit ang aking pasasalamat.

Mga Bakas ng Kaibigan …para kay Ruel Lucentales

Mga Bakas ng Isang Kaibigan

(para kay Ruel Lucentales)

Ni Apolinario Villalobos

 

Bata pa lang ay mayroon na siyang pangarap-

Na magtagumpay, kahi’t alam niyang mahirap

Kaya nagsikap, mga paraan ay kanyang ginawa

Siya’y ‘di nag-atubili, habang pasan ang pag-asa.

 

Masigasig sa buhay, walang sinayang na sandali

Kinayang mga pagsubok, para sa kanyang mithi

Hindi madaling gawin, pakiwari ito ng ibang tao

Nguni’t hindi kay Ruel, dahil kalooban niya’y buo.

 

Malalim ang mga bakas na kanyang iniwan sa lupa

Habang binabaybay ang daan ng buong pagtitiyaga

Alam niyang mararating din ang kanyang pangarap

Sukdulan mang sa pagod, siya ay sisinghap-singhap.

 

Subali’t ang tadhana ay talaga naman ding mapagbiro

Minsan di natin alam, kung kaylan darating ang siphayo

Kaya ilaw ng buhay na akala nati’y tatagal pa ang sindi

Sa ihip ng kapalara’y namamatay…. sa maikling sandali.

 

Ganoon pa man, huwag kang mag-alala, aking kaibigan

Kahi’t paano, malayo na rin ang inabot mong kapalaran

At dahil kapalit nito ay paghirap mo’t mabigat na pasakit

Yan ang larawang naiwan mong sa diwa’y ‘di mawawaglit.

 

Mga malalim na bakas ng iyong mga paa sa lupa’y maiiwan

Magpapaalala sa amin ng masasaya nating araw na nagdaan

Ruel, alam naming matiwasay ka ngayon, saan ka man naroon

Dasal naming kami’y tutugaygayan mo sa lahat ng pagkakataon.