Personal Views on Three Filipino Issues….Education, School Activities, Christmas

Personal Views on Three Filipino Issues

…Education, School Activities, Christmas

By Apolinario Villalobos

 

I have nothing against the education, the requirements and activities, and the celebration of “traditions”, but it seems that the practices have gone overboard. Instead of helping, they have created more problems – FINANCIALLY to the impoverished.

 

EDUCATION is very necessary, no question about that. Unfortunately, the K-12 system has added misery to the parents who can hardly send their children to the former 4-year high school as the new system has stretched their financial agony by two more years. Due to the haphazard implementation of the system, many schools have been caught without the necessary facilities for effective implementation. Before, a high school graduate may already have the chance to work as a store attendant or a security guard so that he or she can earn and save for his or her college education. Today, the parents must spend for the education of their children beyond the Grade 10 up to 12 so that the “high school” education has been attained for a diploma needed for a job as sales lady, security guard, messenger, etc. Why the need for the extra 2 years, then, when the graduates shall land on the same kind of job? I have not yet mentioned here the corrupted printing of text books which have been converted into workbooks that are discarded every end of the school year as  this long-time issue may just ruin the day of viewers.

 

SCHOOLS COMPETE WITH EACH OTHER IN IMPLEMENTING REQUIREMENTS AND HOLDING OF ACTIVITIES. In first year high school, there is already a requirement for a “thesis” which many students do not even understand. To be able to complete a requirement, they practically “copy/paste” materials from the internet. Some schools right at the early opening of classes are already requiring students to join “educational tours” supposedly as part of a certain “module”. Those who cannot afford the expensive trip are required to submit a report that require them to go to the internet where they spend long hours of browsing and copy/pasting, printing and collating of materials that they stole from the different sites. Where is the connection of the educational trip to the supposedly research?

 

Here is a classic story of a young mother who sells pastil as a livelihood to help her husband who drives a tricycle with a “boundary” of Php150 a day….to send their 3 children to high school. Since October this year, she has incurred a total loaned amount of Php8,000.00 that she used for the “school requirements” and lately for the “family day” and “Christmas party”. I need not elaborate on the “school requirements”. But the “family day” and “Christmas party” are two activities that should be thought of…as regards their necessity. For practical reasons due to the financial difficulty of the time, are they really necessary when so many families can hardly afford to give their children decent school allowance? After the family day that is supposed to bond the family, the impertinent children are back to their cellfones while the poor mothers are back to their laundry, cooking and cleaning of the house. Unfortunately, as I am writing this, the poor mother and her husband have yet to pay, Php3,000 as balance of their loan…and the year is already ending!

 

CHRISTMASTIME IS GIVING, NOT ASKING FOR GIFTS….IT IS ALSO SUPPOSEDLY, THE “BIRTHDAY (?)” OF JESUS  CHRIST. Unfortunately, the parents should be faulted on why children have the wrong notion about the season. In this regard, children are sad if they have no new clothes, toys, no expensive food on the table. Also, instead of thinking about the impoverished as the recipients of material gifts intended for Jesus, they want to have them for their own gratification.

 

On the other hand, lest I be misunderstood, I like the unifying intention for the celebration of Christmas, but there is a need for its utmost understanding. Many Christians already know how the pagan-based celebration has started. For the sake of unity, there has to be a reason for getting together. Feasts have to be celebrated as man by nature loves festivities and rich food….the way pagans of long ago wanted them. THE PROBLEM IS, MANY OF THOSE WHO OBSERVE THE TRADITION TODAY ARE OBSERVING IT WITH ARROGANCE…THEY FLAUNT TO THE WORLD THEIR EXCESSSES IN LIFE…WITHOUT THROWING A CRUMB TO THOSE WITH THE LEAST IN LIFE.

The Act of Kindness…a message to parents

The Act of Kindness

…a message to parents

By Apolinario Villalobos

The act of kindness should not be a means to an end, but the reason, in itself. In other words, we should not be kind to others, just because we want to go to heaven, but because we want to do it to for the sake of others. Acting kindly should be spontaneous. The act should form part of our habit. By acting this way, we will forget to count our indulgences which others are prone in doing. The act of kindness should end when the action is done, so that any return for such act is not considered.

In this regard, parents should stop telling their kids to be kind to others so that Jesus will love them. Children should be told to be kind, because by being so they are helping others. Of course, there is always Jesus or God or heaven as reasons every time we do kind acts. But, foremost, as our reason to be kind should be the expectation of us, as human beings, intelligent creatures, who should be kind to others. The clever guys may ask, what happens then to the Ten Commandments?

For the question above, I also ask, how about the aborigines who do not know God?… those in the hinterlands and jungles who have not seen a missionary, much more a Bible or a cross? Don’t they have the right to go to heaven even if they have done acts of kindness, just because nobody told them about such an eternal paradise? The unconscious dispensing of kind acts by these people who, in the eyes of others are uncivilized, deserve more heavenly recognition that what some evil-minded, though, college or university-educated and church-going humans are doing!

Parents should tell their children that they should be kind to others because the latter deserve respect due them as human beings. And, blessings should be shared with them because they need the help to be able to survive. We should do only those, and just leave to God the judgment if our acts are worthy of a place in heaven. Again, we should not count our acts of kindness.

Every Christmas, some parents are even going farther, by warning their kids not to be bad because Santa Claus will not give them gifts. Christianity or any religion that observes Christmas never teaches that! Santa Claus is not even mentioned in the Bible or whatever book of any religion. Santa Claus just like the Christmas tree, is just a symbol of the pagan way of celebrating Christmas, to have a semblance of festivity. Christmas is all about the humble birth of Jesus Christ. And, what has been originally celebrated was the baptism of Jesus Christ. It was only one of the early popes who thought of giving importance to the birthday of Jesus Christ, with the exact date not yet even officially established, and to give it a facade of joyful celebration for the sake of the converted pagans, used their early practices that are still being observed today.

A mother confided to me that when she told her child that Santa Claus is a missionary, the child in all innocence, asked her mother why he does not wear a cross, or carry a Bible! The mother was caught flat-footed, and she told me that she felt so ashamed of what she told her child, vowing never to tell her lies again.

The erroneous way of developing kindness in the personality of a child has done its toll. The wrong notion about kindness has become an integral part of the obnoxious attitude of some children which they will pass on to their own children when they become parents, themselves. The world is so full of children with this kind of attitude, with the parents themselves, to be blamed for their “spoiled” upbringing. This is a general observation. If some parents are doing the right thing, they need not react defensively. Unfortunately, I may be pessimistic, by sharing that I see no end to this vicious cycle. Only voluntary contrition of parents may help. But how many parents are willing?

 

Ang Pasko at Bagong Taon

ANG PASKO AT BAGONG TAON

Ni Apolinario Villalobos

 

Paulit-ulit…paulit-ulit, tuwing sasapit ang pasko at bagong taon ang pagsabi na, “tayo ay magmahalan, magbigayan, magpatawaran, at tumulong sa kapwa”. Ni wala man lang masambit na “alang-alang kay Hesus dahil birthday niya”. Para sa KARAMIHAN, ang lahat na dapat gawin ay dahil sa nakasanayan nang bahagi ng espiritwal na kultura. Ganyan din ang nangyayari pagsapit ng bagong taon na hinihintay pa para gawin ang  pagbabago. At, ang nakakalungkot, para sa KARAMIHAN, ang pasko ay kasingkahulugan ng bonus, regalo, pagkain, caroling, party, bagong damit, bagong laruan, atbp. Marami ang dumadalo sa Misa de Gallo na animo ay nagpa-fashion show…nagpapakita ng legs at cleavage.

 

Sa Pilipinas kung saan ay may pinakamahabang pasko dahil nagsisimula  na Setyembre pa lang, ang gawi ng mga taong masama ay ganoon pa rin. Ang mga kurakot sa gobyerno ay kurakot pa rin. Ang mga adik at pusher ay ganoon pa rin. Ang mga mandurukot at akyat-bahay ay nagnanakaw pa rin. Ang napapansin lang ay ang pagsigla ng mga negosyo ng mga kalakal lalo na ng mararangyang pagkain at laruan para sa mga bata. Ang mga may pambayad sa kuryente ay halos maglagablab ang bahay dahil sa dami ng Christmas lights.

 

At, nagkakaroon pa ng countdown, pati Misa de Gallo hanggang sa pagsapit ng pasko. Pero habang nagka-countdown, ang KARAMIHAN naman ay tuloy pa rin ang paggawa ng hindi maganda at hihintayin na lang daw nila ang katapusan ng Disyembre para maisama sa listahan ng New Year’s Resolution ang dapat baguhin. Ang nakalista naman, kalimitan ay nasusunod hanggang ikatlo o ikaapat na buwan lamang ng sumunod  na taon.  Ang masaklap, ILAN sa mga kabataan ay ginagamit na dahilan ang Misa de Gallo upang magkita silang magbabarkada at makapagdi-display ng bagong damit, sapatos, at iba pa. Nag-iingay sila sa pamamagitan ng malakas na halakhakan upang makakuha ng atension sa halip na pumasok sa simbahan.

 

Pagkalipas ng bagong taon, hindi nasunod ang pagdidiyeta…masarap kasi ang adobo, menudo, atbp. Hindi nasunod ang pagtitipid…sayang kasi kung hindi bilhin ang na-sale na handbag, damit, ang promo na tiket para sa Boracay o Hongkong. Hindi nasunod ang pagtigil sa pag-inom ng alak….nakakahiya kasi sa mga barkada kung hindi pagbigyan. Hindi nasunod ang pagtigil sa paghitit ng sigarilyo….nakakapanginig kasi at nakakalagnat kapag walang matikmang usok sa maghapon. Hindi hiniwalayan ang kabit dahil kawawa ang dalawang anak at mas masarap kasi ang luto ng kaysa tunay na asawa. Tuloy pa rin ang pangungurakot dahil ang iba ay hindi rin tumigil. At, napakarami pang ibang “nabali” na pangako!

 

Kung maging bahagi lang sana ng ating pagkatao ang paggawa ng kabutihan sa kapwa, hindi na kailangang maghintay pa ng pasko at bagong taon para gawin ito. Magiging “routine” na lang sa isang tao ang paggawa ng kabutihan kung mula sa paggising niya sa umaga hanggang sa nakatulog siya sa gabi ay walang bahid ng kasamaan ang kanyang mga sasabihin at ikikilos. Kung walang perang pantulong sa iba, halimbawa, huwag na lang mang- alipusta o magyabang, o di kaya manglamang ng kapwa. Huwag ding maging ganid o kamkam upang walang maapi at maghirap dahil sa epekto ng ginawa.

Ang mga binabalak na gawin tuwing pasko at bagong taon ay pwedeng gawin araw-araw. Ang regalong ibibigay, halimbawa, ay hindi kailangang materyal na bagay.  Ang pagpapakita ng pagmamahal sa kapwa ay walang katumbas na anumang salapi at hindi na kailangang bilhin pa…maging totoo lang sa pagmahal ay okey na. At ang pinakamahalaga, kung araw-araw ay maganda naman ang ginagawa, ibig sabihin ay wala nang dapat baguhin pagdating ng bagong taon….hindi na kailangan pang ipunin ang mga masamang ginawa sa loob ng isang taon upang ilista sa New Year’s Resolution na dapat baguhin KUNO dahil pakitang tao lang pala! Pero dapat isipin na hindi tayo ligtas sa pagmamasid ng ISANG PINAKA-MAKAPANGYARIHAN SA LAHAT na tinatawag sa iba’t ibang pangalan!

Our Gang of Four and “Sharing 2016”

OUR GANG OF FOUR AND “SHARING 2016”

By Apolinario Villalobos

 

Our gang of four is not involved in any illegal activities, most especially, with drugs. We share blessings that we can afford. We just concluded our rounds of distribution of goodie bags, yesterday morning for the year 2016. We started sharing them as soon as the two in our group arrived from Canada and America earlier than expected which was the last week of November. We are consistent in our plan of concluding our activities within the first week of December. The other member of the group and I are based in the Philippines.

 

The banks of Pasig River and identified sidewalk-dwelling families in Recto Avenue were our beneficiaries. As mentioned in my earlier blogs, our group strictly follows the rules, such as not giving of our real names, wearing only of the simplest street clothes without jewelries not even wristwatch, and no taking of pictures. Mobile phones had to be turned off as we do our rounds. We talk less and if ever, only in whispers because most of the beneficiaries are still asleep, so we just had to put the bags beside them and leave immediately. We take our breakfast at an open-air carinderia in front of the Post Office (Lawton) where we park the van that we used. Several years before, we used to park the van in front of the Binondo church when it was not yet fenced.

 

While about 70% of the shared blessings were donated, the rest were shouldered by two members of our group from Canada and America. Without mentioning names, I would like to thank 6 donors from Philippine Airlines who unselfishly shared a portion of their bonus, 2 Philippine-based ex-PALers and 4 based in America also sent cash donations. The two grandchildren of the Fil-Canadian who joined us last year did not make it this time because of the current political condition.

 

Extra cash had been purposely set aside for the “kariton” (pushcart) project in my care. For this I would look for the nearest source of second-hand materials (wood and wheels) where the recipients dwell. While I have already found a junk shop at Bambang for the Recto recipients, I have yet to find one near Pritil in Tondo. As soon as the pushcarts are finished, the recipients pick them up. They eventually, become their home on the road and storage for junks that they pick up from garbage bins and dumps. Six families have already benefited from this project last September.

 

For the curious, while the three of us are past 60, the most senior being 64, the Fil-Canadian physician, the youngest in our group is 52. Despite our age, we are thankful that we could still endure the tedious walk from Lawton to the Pasig River, with the trek that starts from Sta. Cruz side towards the vicinity of Divisoria. The driver of the Fil-Canadian and the nephew of our Binondo-based colleague help us all along with the load on trolleys. Just before the sun is up, we trek back to Lawton.

 

I am sharing this information to show that anything for the good of others can be possibly done, most especially, by praying fervently for them…whoever you are. By the way, all of us in our group of four do not belong to any religious denomination, as we are all Free Thinkers, hence, with heart and mind open to all Faiths.

Magpapasko pa naman!…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Magpapasko pa naman!

…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Ni Apolinario Villalobos

 

Dapat ay isama ng mga moralista ang pagbawal sa paggamit ng expression na “magpapasko pa naman” na tumutukoy kay Hesus, tuwing may kalamidad na mangyari bago sumapit ang “pista” na ito. Halatang ang habol lang talaga sa pistang ito ay mga kasiyahang dulot ng bonus, pagkain, gifts, Christmas lights, simbang gabi, caroling, etc.

 

Tuwing may kalamidad na nangyayari bago magpasko, ang mga naaawa sa mga nasalanta ay nagsasabi ng nabanggit na expression dahil siguro iniisip ng mga “naaawa” na ito, na mami-miss ng mga nasalanta ang mga kasiyahan, at hindi dahil bertdey ito ni Hesus… isang isyu ding kinukuwestiyon. Bakit hindi na lang dumamay at magbigay ng tulong dahil kailangan ng mga nasalanta at hindi dahil sa kung anu-ano pang dahilan tulad ng pasko?

 

Ang sabi ng mga researchers, ang talagang bertdey ni Hesus ay sa unang linggo (week) ng Abril. Ginamit ng mga matataas na opisyal ng simbahang Katoliko na mga Romano ang Disyembre dahil dati na itong ginugunita ng mga pagano sa Roma…isang makamundong pista na puno ng mga kasiyahang nakikita sa pagbaha ng pagkain, alak, at kalaswaan. Ang talagang orihinal na ginugunita ng mga Hudyo noon pa man ay ang araw ng pagbinyag kay Hesus na nakatala sa mga sinaunang records na ang iba ay inilagay sa Bibliya. Walang binabanggit ang Bibliya tungkol sa eksaktong bertdey niya. Ang sinasabi lang ay panahon ng pag-census ng mga Hudyo kung kaylan ay nataon sa pagpanganak kay Hesus. Ang census na ito ang ginawang batayan ng mga mananaliksik upang matukoy ang “panahon” at ang buwan batay sa kalendaryong pinagamit ng Roma sa mga nasasaklaw ng Kristiyanismo.

 

Sa makabagong panahon, maski sinong bata ay umaasam ng mga regalo tuwing sasapit ang pasko dahil ito ang itinanim sa isip nila ng mga nakakatandang Romanong Katoliko. Inaasahan nila ang paglundo ng mesa sa bahay dahil sa dami ng pagkaing idi-display. Ang mga tin-edyer naman ay excited sa pagsapit ng simbang gabi dahil magkakabandingan na naman sila ng mga kabarkada, at ang iba naman ay magliligawan – sa labas ng simbahan. Ang mga talagang isip at asal demonyo ay may lakas ng loob pang magsuot ng mga damit na kung hindi manipis ay may plunging neckline naman, at ang lalong malaswa ay ang pagsuot nila ng short shorts na nagdi-display ng maitim naman nilang kuyukot! Ang iba naman ay magdi-displey ng mga alahas na tulad ng ginagawa nila sa pagdalo ng misa kung araw ng Linggo.

 

Ang isa pang itinuro ng simbahang Romano Katoliko upang mapilitang magsimba araw-araw ang mga kasapi ay ang pagbuo ng siyam na araw upang matupad daw ang kanilang mga hiling! Hindi ba ito katarantaduhan….dahil wala naman yan sa Bibliya? Ang dapat na itinanim sa mga kasapi ng simbahang Romano Katoliko ay ang sakripisyo na kaakibat sa pagdalo sa misa tuwing madaling araw o gabi, upang pagdating ng talagang “kapanganakan” ni Hesus, ay hindi nakakahiyang humarap sa kanya….hindi yong hihiling ng kung anu-ano para sa sarili na kalimitan naman ay pera. Pati ang mga prutas na kung ilang piraso na puro bilog ay kasama din sa kinalolokohan ng mga Pilipino…pero ito ay paganong paniniwala naman ng mga Intsik na isinabay sa pasko at bagong taon dahil nakita ng mga taong ito ang malaking kikitain na resulta ng panloloko nila…mga negosyante kasi!

 

Bakit hindi sundin ang panawagan ng mismong santo papa na si Francis na sa paggunita ng “kapanganakan” ni Hesus, dapat ay iwasan ang pagiging materialistic?…dahil ba marami ang gustong magpakita ng karangyaan? Bakit pa ituturing ng mga Katolikong “tatay” nila si Francis kung hindi rin lang siya pakikinggan?…dahil ba sagad-buto na ang kanilang pagiging makasarili?

 

At, kung seseryusuhin na talagang “bertdey” ni Hesus ang isi-celebrate bakit hindi sa isang araw lang – ang pinaniniwalaang December 25? …dahil ba ginagamit ito bilang dahilan upang mag-celebrate ng mga makamundong bagay na orihinal na ginagawa ng mga pagano sa Europe?

 

Pinagmamalaki ng mga Pilipino ang “pinakamahabang pasko” sa buong mundo, pero kung talagang iisipin ang diwa ng pasko…ang kahabaang ito ay dapat ikahiya dahil sa kahirapang dinadanas na ng mga Pilipino at kalagayan ng Pilipinas! Nakakahiyang Setyembre pa lang ay hindi na magkandaugaga ang karamihan sa paglagay ng mga palamuti na para bang “mauubusan na ng pasko”. Kanya-kanya ang mga lunsod at bayan sa pagtayo ng mga giant Christmas tree pati mga lugar kung saan ay may mga kalakalan tulad ng malls. Ang maririnig sa radio ay mga kantang pang-krismas. Ang nakikita sa mga TV screens ay mga pagkaing mararangya na pang-pasko, etc….hanggang Enero ito. Habang nangyayari ang mga nabanggit , marami namang mga Pilipino ang halos hindi makakain ng kahit isang beses sa isang araw. Ang iba, makakain lang ay namumulot ng mga tira-tira sa basurahan.

 

Ang mga Pilipinong ayaw tumingin sa katotohanang ito, simple lang naman ang mga sagot: “kasalanan ko ba kung naghihirap sila at kaya naming gumastos?”, o di kaya ay, “kasalanan nila kung bakit sila naghihirap, dahil tamad sila!”….masasabi bang tamad ang isang taong nauulanan na’t lahat at halos malapnos na ang balat dahil sa init ng araw ay nangangalkal pa rin ng basura?

 

Peace to all!!!!

 

Nang Dahil sa Sobrang Privacy at Kayabangan…(mga kuwentong kapupulutan ng leksiyon)

Nang Dahil sa Sobrang Privacy at Kayabangan…

(mga kuwentong kapupulutan ng leksiyon)

Ni Apolinario Villalobos

 

Mahalaga sa buhay ng tao ang pakikipagkapwa at ang pagiging simple lang sa buhay. Pwedeng ipagmalaki ang mga biyayang natamo dahil pinaghirapan pero hindi dapat ipagyabang. Ang pagmamalaki ay hindi masyadong mabigat ang dating hindi tulad ng pagyayabang kahit halos pareho lang ang ibig sabihin ng dalawang kataga.

 

Nagpapakita ng sobrang privacy ang iba kung ayaw nilang lapitan sila ng mga nagso-solicit, o ng mga namumulot ng basurang makikiinom na kumakatok sa gate, o di kaya ay mismong mga kapitbahay na feeling nila ay “poor” at hihingi lang ng walang katapusang tulong . Halos hindi din sila nakikita sa labas ng bahay, dahil wala silang pakialam sa mga kapitbahay, na okey sana kahit papaano, subalit kung haluan ng pagmamataas dahil sila ay nakakaangat sa buhay daw…iba na ang usapan. Ang isang paraan sa pagpapahiwatig na ayaw nilang maistorbo dahil hindi naman daw sila nakikialam sa iba, ay ang pagpapalakas nila ng tugtog. Kung magpa-party naman, ang mga imbitado ay mga taga-ibang lugar, puro may kotse kaya ang kahabaan ng kalye sa tapat nila ay umaapaw sa mga ito. Alam ko ito dahil kuwento ito ng isa kong kaibigan na ganito ang ugali, na nagkaroon ng mga kaibigang nakilala lang niya sa mga party kaya hindi niya gaanong alam ang mga pagkatao.

 

Ang kaibigan kong ito ay kumakagat sa mga business proposal na inaalok  sa kanya ng mga taong tingin niya ay mayaman naman. Hindi pumasok sa isip niyang siya ay ginagamit lang. At upang ipakita na kahanay siya ng mga ito sa “mataas na lipunan”, kahit walang alam sa golf ay bumili ng mga gamit upang makasabit sa paggo-golf ng mga ito. Puro naman siya sablay sa palo, kaya kadalasan ay nakaka-tatlong kape siya habang nanonood na lang. Paanong hindi sasablay ay mataas lang siya ng one foot sa mga golf clubs! Siya din ang nagkukuwento ng mga “adventure” daw niya pati ang pagsasama niya sa mga casino, sabay tawa.  Pagkatapos ng golf ay naghahatid pa siya sa dalawang kaibigang tamad magmaneho ng kotse nila, pero ang gamit naman ay kotse niya.  Hinihiraman din siya ng mga gamit na kailangan daw sa opisina. Upang ipakitang kaya niyang gumastos, bumibili pa siya ng ibang mga kailangang gamit.

 

Sa kasamaang palad, bago niya namalayan ay nalusaw na pala ang kanyang mga investment, laspag ang kotse at ang mga gamit na pinahiram para sa opisina ay hindi na naibalik. Naka-apat siya ng “business ventures” na inalok ng mga ka-golf niya, na puro nauwi sa wala. Nang mag-usap kami minsan nalaman ko na ang gusto lang sana niyang mangyari ay “makita” ng ibang tao na siya ay isang “businessman” tulad ng dalawa niyang kapitbahay na may mga puwesto sa mall…kaya ang inipong pera para sa retirement nilang mag-asawa ay halos nasaid. Ngayon ang bahay nila ay nakasangla, may sakit pa silang mag-asawa sa puso dahil sa nervous breakdown. Ang mga dating ka-sosyo at ka-golf ay halos hindi na pumapansin sa kanya. Pinaliwanagan naman daw siya, pero ang sabi ay, “…ganoon talaga sa negosyo, minsan ay sinusuwerte pero kadalasan ay bumabagsak”.  Ang kaibigan ko ay dating manager ng isang multi-national company sa Saudi….na ang kuwento ng buhay ay “from rags to riches”….na kadalasan namang nagreresulta sa pagiging social climber.

 

Yon namang isa kong kilala ay mahilig magpakita ng mga biyaya, ibig sabihin ay mayabang. Setyembre pa lang ay nagtodo na sa paglagay ng mga Christmas lights sa loob at labas ng bahay na dati na niyang ginagawa.  Kahit masikip na ang bahay, ay may Christmas tree pa rin na umabot ang taas sa kisame. Nang pumunta ako sa kanila sa Pasay isang gabi ng Oktubre, nakita kong halos naglalagablab na ang bahay nila sa dami ng Christmas bulbs. Nagpayo uli ako na baka masunog sila. Ang sagot sa akin ay hayaan na lang dahil mura lang naman daw ang pagkabili ng mga Christmas bulbs at mabuti nga dahil napapansin agad ang bahay nila.

 

Makalipas ang dalawang linggo, nang pasyalan ko uli, nagulat ako dahil mahigit kalahati ng bahay nila ay naging uling. Ang kaibigan ko naman at pamilya niya ay nakikitira na lang ngayon sa isang pinsan na binabayaran niya ng tatlong libong piso isang buwan para sa isang entresuwelo o extension ng bahay – sa isang slum area malapit sa kanila.

 

Yong isa pang kuwento ng kayabangan at sobrang privacy ay tungkol naman sa isang pamilya na feeling mayaman na, kahit hindi pa naman. Malakas magpatugtog kaya hanggang sa ikaapat na bahay mula sa kanila ay abot ang ingay na animo ay galing sa isang videoke unit. Gusto yatang ipabatid na palaging may party sa kanila. Hindi rin sila nakikisama sa mga kapitbahay.

 

Isang araw ay pinasok sila ng mga magnanakaw. Ang nakita ng isang kapitabahay ay nakaparadang mamahaling kotse at van sa labas nila at naririnig pa rin ang malakas na tugtog. Sunod na nakita naman ay tatlong lalaki na disente ang mga ayos at mukha na lumabas ng bahay at may mga bitbit na gamit.  Hindi sila pinansin ng mga kapitbahay, kahit nakailang beses sila ng hakot ng iba’t ibang gamit sa van. Bandang huli, nakita silang lumabas ng pinto na halos pasigaw pang “nagpaalam” sa kung sino man sa loob ng bahay.

 

Nalaman na lang mga kapitbahay na may nangyari palang nakawan nang dumating ang nanay ng kasambahay ng may–ari ng tinutukoy kong bahay. Pabalik-balik na pala ito at inabot na ng hapon sa katatawag sa gate pero hindi pinagbubuksan. Dahil nag-alalang baka ikinulong ng mga amo ang anak niya, tulad ng mga kuwentong napapanood sa TV, humingi ito ng tulong sa Barangay. Ang ginawa ng isang Barangay tanod ay umakyat sa pader na lampas-tao at sumilip sa bintana, pero nagulat siya dahil hindi nakakandado ang pinto nang subukan niya itong buksan. Nang pumasok siya, naghinala siya na pinagnakawan ang bahay dahil halata ang mga pinagtanggalan ng mga appliances, may mga kawad pa kasing naiwan. Ang mga miyembro naman ng pamilya na nakagapos at may mga tape sa bibig ay pinagsisiksikan na parang sardinas sa banyo. Ang anak na dalagita ay nakita sa isang kwarto at nalamang na-rape pala! Ang hinala ng mga taga-barangay ay pinalitan ng mga magnanakaw ang kandado ng gate upang hindi mabuksan ng sasaklolo kaya nai-lock nila ito nang sila ay umalis.

 

Ang hirap lang sa iba nating kapwa nilalang ng Diyos, nang magkaroon ng pera ay “feeling secured” na kaya para sa kanila ay hindi na nila kailangan ang tulong ng ibang tao. Ang dasal ko….sana ay magbago sila ngayong pasko….Amen?

Pag-ipunan ang mga Pangangailangan…huwag umasa sa pangungutang

Pag-ipunan ang mga Pangangailangan

…huwag umasa sa pangungutang

Ni Apolinario Villalobos

Pera ang isa sa mga dahilan ng pagkasira ng samahan ng magkakaibigan at magkakapamilya. Sa diretsahang salita, ito ay dahil sa pangungutang ng mga oportunista na umaasang hindi sila sisingilin, kaya kung siningil naman ay sasama ang loob nila. Dapat baguhin na ang ganitong ugali – ang umasa sa ibang nakakaluwag. Kung may mga tao mang nakakaluwag sa buhay, ito ay dahil ngsikap sila para sa kanilang mga pangangailangan. At, hindi dahil “nakakaluwag” na sila sa buhay ay milyonaryo na sila. Ang kaluwagan ay nangangahulugang mayroon silang naitatabi upang madukot sa panahon ng kanilang pangangailangan. Tinatapatan naman ito ng mga mga oportunista ng linyang, “ipagamit mo muna sa akin yan….hindi mo pa naman kailangan”, subalit wala naman palang balak magbayad, o magbayad man ay masama ang loob at may panunumbat pa.

Dapat matutong mag-ipon para sa ibang pangangailangan. Ang piso ay dumadami kung ito ay dadagdagan, kaya huwag  itong hayaang nag-iisang piso lang. May iba kasi diyan na kapag mababa sa isandaang piso ang hawak, ang tingin nila dito ay hindi na pera, kaya kung waldasin ay ganoon na lang. Nariyang ibigay na lang sa mga anak upang gastusin sa internet games, o di kaya ay hayaang nakakalat lang sa loob ng bahay. Sa isang bahay na pinasyalan ko, ang mga barya, pati beyntehin at limampu ay nakapatong lang sa isang ibabaw ng mesa sa sala. Subalit bistado ko rin ang may-ari ng bahay na walang patlang ang pangungutang sa Bombay.

Ibatay sa uri ng pinagkikitaan ang paraan ng pag-ipon. Kung arawan ang kita tulad ng pagtitinda, dapat, araw-araw din kung magtabi ng ipon. Kung suwelduhan naman na 15/30, dapat tuwing suweldo naman magtabi ng extra. Dapat hindi galawin ng kumikita araw-araw ang kanilang puhunan upang hindi mapilitang makapangutang. Ang iba kasi na may ganitong pinagkikitaan, ang tingin sa kinita sa buong araw ay talagang “kinita” lang…hindi nila naisip na kasama dito ang puhunan at tubo, kaya ang dapat galawin ay ang tubo lang.  Ang mga suwelduhan naman, kapag natanggap na ang sahod, ang papasok naman sa isip ay may susunod pang suweldo, kaya okey lang na waldasin ang katatanggap lang na sahod.

Hindi na natuto ang iba sa kasabihang “kung maiksi ang kumot, matutong mamaluktot”. Kahit ang badyet halimbawa ay kapos, ayaw nilang magtipid. Kung ano ang gastusin nila sa panahong nakakaluwag sila sa pera, ganoon pa rin ang ginagawa nila kahit kinakapos sila kaya dinadagdagan nila ng perang inutang ang kakulangan. Sa panahon namang may pagkakataong makaipon sila, todo pa rin ang gastos hanggang maubos ang pera. Kaya lumalabas na talagang walang limitasyon ang gastos nila hangga’t mayroon silang hawak na pera. Walang pagkakaiba sa kanila kung ang hawak nila halimbawa ay sampung libo o isandaan libo, dahil parehong ubos pa rin. Ang lalong nagpasama sa inaasal ng mga taong iresponsable kaya walang naiipon ay ang ugali nilang pandadamay ng ibang tao. Nag-aalala ang mga talagang walang maipahiram na pera. Ang iba namang ayaw magpautang ay gusto lang turuan ng leksiyon ang mga walang konsiyensiyang oportunista na kaibigan o kamag-anak.

Dapat alam na ng mga madalas umutang kung ano ang kanilang mga pangangailangan at kung kaylan dumarating ito, upang mapaglaanan nila ito ng karampatang ipon. Hindi maaaring idahilan ang maliit na sweldo o kinikita, dahil ang mga gastos ay dapat ibatay sa mga ito. Halimbawa, kung hindi kaya ng sweldo ang bayad sa tuition ng anak sa private school, bakit hindi ito ipasok sa public school? Kung kaya namang ihatid at sunduin sa eskwela, bakit iuupa pa ng school bus o tricycle? Kung ang kayang ulam sa araw-araw ay isda at gulay, bakit hindi gumawa ng paraan upang lalo pang makatipid sa halip na umasam pa ng karneng baboy, baka o manok? Wala namang namatay sa hindi pagkain ng karne. Maari rin namang kumain ng karne isang beses sa loob ng isang linggo.  Ang matindi ay ang pagsanay ng mga magulang sa mga anak sa pagkain ng hotdog, hamburger at kung anu-ano pang hindi naman masustansiya, at dinadagdagan pa ng mga chicherya na pang-meryenda. Kaya tuloy may ibang bata na ayaw kumain ng kangkong o talbos ng kamote o sitaw, o galunggong man lang. Sino ang may kasalanan ngayon? May iba pang magulang na nagmamalaki sa pagkuwento na ang anak nila ay hindi kumakain ng gulay at kunwari ay may pahimutok pang sinasabi na, “ewan ko ba”, ganoong alam naman ng iba na kung hindi sila mangutang ay wala silang maisasaing na bigas. Yan ang kaplastikan at kaartehan ng iba!

Ang diskarte ng isa kong kaibigan, si Liza, ay ang pagkaroon ng “food bank” sa kusina. Pagkatapos niyang bayaran ang mga buwanang obligasyon tulad ng kuryente, tubig, at ipa ba, ang natirang pera ay binibili niya ng mga sangkap para sa mga pagkaing karaniwang inihahanda sa party, tulad ng pansit at spaghetti, kaya nakakaipon siya ng mga de-lata, pasta, behon, miki, olive oil, tomato sauce at iba pa. Ginagamit niya ang mga ito sa paghanda kung magbertdey ang mga anak, pasko at bagong taon. Basta may sale, at may ekstra siyang panggastos, bumibili din siya ng mga pangregalo sa pasko. Dahil sa diskarte niya, hindi siya natataranta at lalong hindi nakapangungutang pagdating ng pangangailangan niya.

Ngayong papalapit na ang pasko, hindi na magkandaugaga ang iba sa pag-isip kung ano ang ihahanda o idi-display sa mesa, lalo na ang pagkain sa kapaskuhan at bagong taon. Ang hindi nila naisip ay wala silang pera, kundi mangungutang lang sa iba, lalo na sa Bombay! Kung gusto nila ng maluhong pasko at bagong taon, dapat, Enero pa lang ay nag-iipon na sila….ganoon lang kasimple. At, para naman sa iba pang bagay, dapat paglaanan man lang ng baryang  inaalkansiya!

Ang Panggagaya ng Pilipino…nasobrahan, kaya naging magsagwa

Ang Panggagaya ng Pilipino
…nasobrahan, kaya naging masagwa
Ni Apolinario Villalobos

Nakakapagpayaman sa isang kultura ang makibahagi ng mga banyagang kultura, subalit ang kalabisan ay hindi na nakakatuwa, nagiging masagwa. Ganyan ang nagyari sa mga Pilipino na walang pinalalampas na impluwensiya ng ibang lahi pati sa panggagaya kay Kristo.

Ang isang halimbawa ay ang paggaya sa Haloween, kaya pagsapit ng araw na pagdaos nito, naglipana na rin ang mga pekeng “pumpkin” na may mga butas para sa mga mata, ilong at bunganga, may mga “witches” costume at “broomstick” din. May “zombies” pa! Nagkalat din ang mga binebentang nakakatakot na maskara, at costumes. Inaakit ng mga ito ang mga bata na nagpapatalbugan sa pinakanakakatakot na costume na may kaakibat na pagkamahal-mahal na halaga! Pati, mga bags kunwari ng goodies para sa trick or treat ay kalat na kalat sa mga mall. Kaylan nagkaroon ng Haloween ang Pilipinas? Ang meron sa Pilipinas ay paggunita ng Araw ng Patay – ang pinakanakakatakot nating araw sa kalendaryo….at hindi ginagawa ang pananakot kung gunitain ito. Nagsisindi ang mga Pilipino ng kandila sa puntod ng mga namayapang mahal nila sa buhay…at pag-uwi ay nagsasalu-salo sa nilutong simpleng kakanin o kalamay…yon lang!

Kung Banal na Linggo, okey lang gunitain ang Easter Sunday o Pasko ng Pagkabuhay, pero, bakit may egg hunting pa? Ang mga hotel, at mall ay nagpapaligsahan sa pagdaos ng ganitong activity upang makaakit ng mga customer. Alam kasi nila na kapag mga bata na ang nagpumilit, walang magagawa ang mga magulang kaya sugod na lang sila sa mga venue at magrehistro na may kasamang mahal na bayad. Subalit may mga magulang na ring pasimuno, na mismong nagtatanim ng ganitong okasyon sa isip ng kanilang anak upang maging “in” daw sa uso!

Kung pasko, may mga Christimas tree na pilit binabalot ng nilamukos na puting papel de hapon na kunwari ay nyebe o “snow, o di kaya ay ng binating sabon na mas mukhang “snow”. Kaylan nagkaroon ng snow sa PIlipinas? Ang paggamit ng evergreen na puno ay ugaling pagano, pati ang paggamit ng garland na mistletoe. Kung ang ginugunita ay kapanganakan ni Hesus, kabaligtaran ang mga ginagawa ng mga Kristiyano. Si Hesus ay ipinanganak sa isang hamak at simpleng lugar na kung hindi sa kuweba ay sa kuwadra ng mga hayop, kaya kadalasan ay ipinapakita ang imahe niya na nakahiga sa sabsaban. Walang Christmas tree sa tabi niya at wala ding snow. Ayon pa sa mga mananaliksik, nang ipinanganak siya ay tag-init, buwan ng Abril, hindi tag-lamig na buwan ng Disyembre.

Ang mga angkop na angkop lang sa paggunita ng kapanganakan ni Hesus ay ang bituin na kung tawagin ay “Star of Bethlehem”, mga tupa at mga pastol. Pati ang mga sinasabing “tatlong hari” ay hindi rin talagang mga hari ayon sa mga mananaliksik at pinatunayan ito ng mga nadiskubreng ebidensiya. Sila ang mga tinatawag na mga “magi” (singular ay “magus”) at sa Ingles ay “magician” at miyembro ng isang tribu na kilala sa panghuhula at pagbasa ng mga palatandaan sa kalawakan, lalo na ang mga bagay tungkol sa mga bituin, at ang tawag ngayon sa trabahong yan ay fortune telling. Kaya nila pinilit na tuntunin ang lugar na “itinuturo” ng bituin na siyang palatandaan ng pagsilang ng isang hari, hanggang makarating sila sa Bethlehem, ay upang magbigay pugay dito. Bakit hindi ito ang ituro sa mga Kristiyano? Kaya tuloy, sa kagagaya ng mga Pilipino, pati mali ay nagagaya na rin!

Sa aking pananaw ay hindi naman masama ang panggagaya. Subalit, sa halip na gayahin ang mga walang kuwentang nakagawian ng ibang bansa na kailangang gastusan upang maidaos lang, bakit hindi gayahin ang disiplina na maayos nilang pinapatupad? Ang mga Pilipinong nakarating sa Singapore, halimbawa, ay manghang-mangha sa kalinisan ng paligid nito at disiplina ng mga tao…bakit hanggang paghanga lang?…bakit hindi gayahin?..at bakit hindi ipatupad ng gobyerno ng Pilipinas?

Yong ibang magulang naman, sa kagustuhan na magaya ng mga anak nila ang pag-English ng mga Amerikano, pinipilit ang mga ito na pati sa bahay ay mag-English, bawal ang sariling salita. Nabulol tuloy ang mga ito kung magsalita na ng sariling wikang Pilipino at naging katawa-tawa! Kaya pagdating ng panahong mag-aaplay sa trabaho, talo ng ibang aplikante na magaling na sa English ay magaling pa rin sa Pilipino at ibang salita na gamit sa ibang probinsiya.

Ang pinakamasagwang panggagaya ay ang pagiging Kristo daw kaya may namimigay ng pagkain, damit, etc. na may nakatutok na kamera at may nakaabang na reporter na mag-iinterbyu. At, ang pinaka-super na ginagaya kay Kristo na sobra-sobra ang pagkasagwa ay ang pagpapako sa krus. Hindi nagpapako si Kristo…siya ay ipinako ng mga kalaban niyang kapwa Hudyo! Ang mga Pilipino naman, magpapapako lang pala sa krus ay bakit hindi pa gawin na lang sa loob ng bakuran nila? Bakit kailangang i-broadcast pa, ganoong iilang pirasong tao lang naman ang nakakakilala sa kanila na talamak ang kasalanan na paulit-ulit ginagawa kahit siguro matadtad na ng tusok ng pako ang mga palad. Gusto lang ng mga hangal na mga huwad na Kristiyanong ito ang makunan ng retrato upang mailagay sa facebook o magazine o diyaryo! Ano kaya kung tamaan sila ng kidlat sa oras na sila ay maipako na? Siguradong maraming pagpapa-convert sa Kristiyanismo dahil ituturing itong himala!

Kaylan kaya mabubuksan ang ating mga mata sa katotohanang ang lahi natin ay may sariling kultura na mayaman at kayang ipagmalaki sa buong mundo? At, sa pagiging Kristiyano ang kailangan ay mga gawaing makatotohanan at walang bahid ng pagkukunwari?

Ang pagmamalabis sa anumang bagay ay masama, gaya ng labis na paggamit ng asukal na nagreresulta sa diabetes – isang sakit na walang gamot! Ang bansa natin ay ganyan…naturuan ng mga Amerikano ng demokrasya, subalit nasobrahan sa paggamit kaya inabuso…ngayon, ang korapsyon sa Pilipinas ay animo kanser na hindi na yata gagaling! At, sa ibang Kristiyano, malabo na rin yatang matanggal ang makapal na nakulapol na pagkukunwari sa kanilang pagkatao…sila, na ang “pagbabago” ay inaasa na lang sa taunang tradisyon na paggunita…ibig sabihin ang “pagbabago” nila ay RENEWABLE!

Sa Lamig ng Simoy ng Hangin…ngayong pasko

Sa Lamig ng Simoy ng Hangin
…ngayong Pasko
Ni Apolinario Villalobos

Sa lamig ng simoy ng hangin ngayong pasko:
Ginawa ng iba ay idinaan sa pagtalungko –
Hindi sa bahay, hindi sa isang kwarto
Kundi sa bangketang sementado.

Sa lamig ng simoy ng hangin ngayong pasko:
Sana ay isipin ng lahat na mga Kristiyano –
Na ang diwa nito ay tungkol kay Kristo
Hindi sa materyal na kung anu-ano.

Sa lamig ng simoy ng hangin ngayong pasko:
Ipagdasal natin, katahimikan ng mundo –
Huwag maging abala sa mga regalo
At mga karangyaang materyuso.

Pasko na Naman…

Pasko Na Naman…

Ni Apolinario Villalobos

Simoy ng hanging mahalumigmig ang hudyat sa pagsapit ng paskong hinihintay ng mga Kristiyano.

Susundan ito ng awit ng mga namamaskong bata at matatanda, at ang himig, sa saya ito

ay punung-puno.

Mga parol na naggagandahan at mga ilaw, sa kutitap ay nagpapasiklaban, at naaamoy ay

mga kakaning mabango.

Ano pa nga ba at ang buong daigdig ay hindi magkandaugaga sa paghanda sa pagsapit ng

kapanganakan ni Hesukristo.

Pasko na naman…panahon ng pagsasaya dahil ang mga tao ay nabuhayan uli ng hinahangad na pag-asa.

Pasko na naman…panahon ng pagbibigayan na walang pag-imbot, kaya buong puso kung mag-abot sa kapwa.

Pasko na naman…lahat ay nagdarasal na sana man lang ay maibsan ang nararamdamang sakit pati na pagdurusa.

Pasko na naman…sanlibutan ay umaasam na matamo ang minimithing kapayapaan sa buong mundo…sana…sana…