Children of Dawn

HAPPY NEW YEAR!

 

Children of Dawn

By Apolinario B Villalobos

 

I call them children of dawn

Oblivious to the cold

Who on the paved sidewalk

Are peacefully sprawled.

With empty stomach

They stare at the wave

Of people who rush by,

Inhale the exhaust of cars

And bathe in the dust

That the wind sweep at them,

Unmindful still of the heat

That the sun beams

As it reaches its zenith

Signaling the half-day cycle

Of Mother Earth.

 

Surviving on morsels

Found in garbage bins…

With glee, smiles at found

Unfinished sandwiches

Half- eaten breads

Half- rotten fruits,

Thankful for them

Just like the birds of the sky

The fish in the vast oceans

Trees that on polluted air survive

And other creatures of the wild;

These children of dawn

Are luckier than most of us –

With innocently sparkling eyes

And simple, yet, virtuous desires!

 

Ang Malasakit ng Anak sa Magulang

ANG MALASAKIT NG ANAK SA MAGULANG

Ni Apolinario Villalobos

 

Iba na talaga ang panahon ngayon. Hindi na nakasentro ang malasakit ng mga anak sa kanilang mga magulang….subalit hindi ko naman nilalahat. Marami na ang napapalingan o napapagbalingan ng kanilang malasakit at atensiyon. Kasama diyan ang mga barkada at gadgets. Kung mapagsabihan, lalayas agad at pupunta sa barkada, at kung uutusan ay nagbibingi-bingihan dahil nagko-computer o nagpi-facebook pa. Obvious na nawala ang respeto, kaya paano pa silang magkakaroon ng malasakit kahit katiting man lang sa kanilang mga magulang?

 

May mga anak na hindi man lang inisip kung may perang mahuhugot ang magulang tuwing sila ay may ipabibiling gamit upang hindi mapag-iwanan ng mga kaibigan, dahil kapag sinabihan silang walang pera ay sasama na agad ang loob. Maraming mga anak din ang walang pagkukusa sa pagtulong upang gampanan ang mga gawaing bahay. Nahihiya silang makita ng mga kaibigang nagwawalis sa bakuran o tapat ng bahay. Ayaw ding magluto o maglaba dahil mayroon naman daw perang pambayad sa kasambahay…at lalung-lalo na “nandiyan naman si mama”!

 

Maraming mga magulang na sa kagustuhang maibigay sa mga anak ang magandang kinabukasan nila, halos igapang na nila ang pagpapaaral sa mga ito, kesehodang mabaon sila sa utang. Hindi rin nila alintana kahit wala silang maitabi para sa kanilang pagtanda o retirement upang may maipambili man lang ng mga maintenance drugs o pambayad sa doktor para sa kanilang regular na check-up. Ang masaklap ay kung dumating ang panahong nakatapos na ang kanilang mga anak at biglang nag-asawa ang mga ito kaya malabo na para sa kanila ang makapagtanaw man lang ng utang na loob dahil nakakahiya sa mga asawa nila. Samantala, ang mga magulang na nagpakahirap hanggang humina ang katawan ay naiwang nakatunganga!…pero ang pinakamasaklap ay kung nag-asawa na nga ay tamad namang maghanap ng trabao at nagsusumiksik pa rin sa piling ng mga magulang na matatanda na parehong retired, at ang mga pensiyon ay kulang pa nga sa kanila.

 

Kaya ako gumawa ng blog na ito ay dahil sa napansin kong pangyayari kung paanong tratuhin ang kumpare ko ng kanyang anak na may trabaho bilang call center agent. Nang pasyalan ko siya sa Pasay ay natiyempuhan kong nasa bubong ito at naglalagay ng vulca seal sa mga butas ng yero. Ang anak namang lalaki ay nakaupo sa harap ng bahay nila at busy sa pagpi-facebook gamit ang isang tablet. Nang tawagin niya ang anak upang maghagis ng basahan sa kanya, hindi ito sumagot.  Sa halip na sundin ang utos ng ama ay padabog na pumasok sa bahay at sinabihan ang katulong na gawin ang inuutos sa kanya. Sa awa ko sa kumpare ko ay ako na ang umakyat sa hagdanan upang iabot ang basahan sa kanya.

 

Yong isa namang kuwento ay tungkol sa anak na hindi man lang binuksan ang gate para sa nanay na hindi magkandaugaga sa pagbitbit ng pinamalengke. Hindi man lang sinalubong ng anak na busy rin sa pagpi-facebook gamit ang cell phone habang nakaupo sa labas lang ng pinto ng bahay nila. Hindi rin tumulong sa nanay niya upang maipasok ang dalawang grocery bags sa loob ng bahay.

 

Yong isa pang anak ay makapal naman ang mukha sa paghingi ng kanyang mamanahin “in advance”, na para bang may ipinatago sa mga magulang!…ang panahon nga naman!

Ang Tungkulin at Responsibilidad

Ang Tungkulin at Responsibilidad
Ni Apolinario Villalobos

Ang tungkulin ay hindi na dapat inuutos pa at ang responsibilidad ay may kaakibat na pananagutan sa lahat ng ginagawa ng isang tao. Bilang isang matalinong nilalang, alam ng bawa’t tao na kasama ang dalawa sa anumang pinasukan at inako niya.

Sa isang trabahong pinasukan halimbawa, alam ng isang tao kung ano ang mga dapat asahan sa kanya kaya may tungkulin siyang tuparin ang mga ito. Nakapatong sa kanyang balikat ang pagpapatupad ng mga ito sa abot ng kanyang makakaya, subalit kung siya ay mabigo, dapat siyang managot – yan ang responsibilidad.

Sa ibang bansang Asyano tulad ng Korea at Japan, ang dalawang nabanggit ay itinuturing na mitsa ng buhay at ang katumbas ay kahihiyan. Kapag nabigo sa mga ito ang mga tao doon, itinutulak sila ng kahihiyan upang wakasan na ang kanilang buhay. Para sa kanila, ang kabiguan sa mga ganoong bagay ay duming didikit sa kanilang pagkatao habang buhay at ang makakapaghugas lamang ay kamatayan.

Sa Pilipinas, iba ang kalakaran at nangyayari, lalo na sa gobyerno. Kung may mga palpak na pangyayari, lahat ng sangkot ay nagtuturuan. Mayroon pang mga walang takot sa pagbanggit sa Diyos na saksi daw nila sa pagsabi nilang wala silang kasalanan. Pati ang kalikasan ay binabanggit, kaya tamaan man daw sila ng kidlat, talagang wala silang bahid ng kasalanan. Mabuti na lang at wala sa mga “matatalinong” ito ang nagdidiin ng kanilang sinabi ng, “peks man”!

Ang mga halimbawa ng mga problema na idinaan sa turuan ay ang Mamasapano Massacre, usad-pagong na pag-rehabilitate ng mga biktima ng typhoon Yolanda, nakawan sa kaban ng bayan, ang pinagkakaguluhang West Philippine Sea, ang nawawalang pondo ng Malampaya, ang mga problema sa LRT at MRT, at mga sunog na ang pinakahuli ay nangyari sa Valenzuela (Bulacan), sa Gentex na pagawaan ng tsinelas. Lahat ng mga sangkot na tao at ahensiya ay ayaw umamin ng kasalanan. Matindi talaga ang sakit ng Pilipino na “feeling linis syndrome” o FLD!

Sa mga pangyayaring nabanggit, malinaw na walang maayos na koordinasyon na pinapatupad. Ang mga ahensiya at mga tao sa likod nila ay nagkukumahog upang makakuha ng credit kung sakaling tagumpay ang mga ginagawa nila, subalit, mabilis ding mambato ng sisi sa iba kung sila ay nabigo.

Sa isang banda naman, ang presidente ng Pilipinas ngayon ay walang humpay ang pagbato ng sisi sa nakaraang administrasyon dahil sa mga kapalpakang dinadanas ng kanyang pamumuno, ganoong ang problema niya ay ang mga taong itinalaga niya sa puwesto, na ang iba ay matagal nang dapat niyang tinanggal subalit hindi niya ginawa.

Sa panahon ngayon, maraming mga magulang ang hindi nakakatupad ng kanilang mga tungkulin sa kanilang mga anak na lumalaking suwail. Ang sinisisi nila ay ang mga makabagong teknolohiya kaya nagkaroon ng internet, at mga barkada ng kanilang mga anak. Yong ibang magulang naman, taon-taon ay naglilipat ng anak sa iba’t ibang eskwelahan dahil palpak daw ang mga titser. Kung tumingin lamang sa salamin ang mga magulang, makikita nila ang kanilang pagkakamali dahil dapat ay sa tahanan nagsisimula ang paghubog ng kabataan. Ang eskwelahan at mga titser ay tumutulong lamang.

Marami na kasing magulang ngayon na mas gusto pang makipagsosyalan sa mga kumare o umatend ng ballroom dancing, makipag-inuman sa mga kabarkada, makipag-shooting, makipag-weekend motoring, atbp., kaysa makipag-bonding sa mga anak. Ang dinadahilan nila ay ang kapaguran sa paglilinis ng bahay, pagluluto, paglalaba, pagpasok sa trabaho, overtime sa office, atbp – kaya kailangan nilang magpahinga naman! Kung hindi ba naman sila nuknok ng ka…ngahan!… papasok-pasok sila sa ganoong sitwasyon, pagkatapos ay sisisihin ang pagod! Kung honest sila, dapat ay sisihin din nila ang libog ng katawan! Sa ginagawa nila, mga anak nila ang kawawa!

Dapat isipin ng isang tao kung kaya niya ang mga tungkulin at responsibilidad sa papasukan niyang sitwasyon. Ang kailangan niya ay katapatan sa sarili, hindi ang nagpapalakas ng loob na, “bahala na”.

Si Eden…Matatag na Ina

Si Eden…Matatag na Ina
Ni Apolinario Villalobos

Iba’t ibang pagkakataon ang sumusubok sa katatagan ng isang ina. Nandiyan ang mamatayan ng asawa kaya naiwang mag-isang nagtaguyod sa mga anak; mabubugbog ng istambay na ay adik pang asawa subali’t hindi niya maiwan dahil ayaw niyang mawalan ng ama ang kanyang mga anak; mamasukan sa beer house bilang entertainer upang mabuhay ang mga anak sa pagkakasala…marami pang iba.

Iba at pambihira ang nangyari kay Eden, wala pang apatnapung taong gulang na ina. Maganda ang samahan nila ng kanyang asawang nagta-traysikel hanggang ito’y maputulan ng isang paa dahil sa sakit na diabetes. Dinoble ni Eden ang pagkayod sa pamamagitan ng paglalabada at pagpapataya ng “ending”, isang sugal na paborito ng mahihirap dahil sa laki ng panalo kahit maliit ang taya, pati pagtinda ng banana-cue ay ginawa na rin niya. Sa kabila ng lahat, talagang kinakapos pa rin sila dahil lima ang kanilang anak, na ang mga gulang ay mula tatlo hanggang labing-anim na taon. Tuwing mag-usap kami ng asawa ni Eden noong buhay pa ito, pabiro itong nagsasabi na hindi lang kaliwa’t kanan ang mga utang nila, kundi harap at likod pa. Ang nagpatindi ng pangangailangan nila sa pera ay ang regular check- up at mahal niyang mga gamot .

Bilang huling hirit sa kapalaran nila, nagdesisyon si Eden na magtrabaho sa ibang bansa, at pinalad namang makapasok bilang katulong sa Saudi. Naiwan sa kalinga ng asawang pilay ang mga bata. Maganda ang mga plano na ibinahagi sa akin ng asawa niya dahil uunahin daw muna nilang bayaran ang mga utang, at saka na sila mag-iipon ng pangpuhunan sa negosyo. Inaasahan niyang may maiipon sila dahil dalawang taong kontrata ang nakuha ni Eden. Ang masakit nga lang ay inatake siya hanggang matuluyan dahil hindi nakainom ng gamot ng kung ilang araw. Nangyari ang trahedya, tatatlong buwan pa lamang na nakaalis si Eden.

Nagpakatatag ang mga bata na inalalayan ng ilang kamag-anak, lalo na ng mga kapitbahay na siyang nag-asikaso sa pinaglamayang asawa habang hinihintay ang desisyon ng amo ni Eden kung papayagan siyang umuwi. Masuwerte siya at napayagan naman, ibinili pa ng tiket sa eroplano at pinagbakasyon ng isang buwan upang maasikaso ang pagpalibing sa kanyang asawa. Dahil sa kabaitan ng amo, hindi maaaring hindi siya bumalik sa Saudi, lalo na at nakatali pa siya sa kontrata na maaari niyang ikakulong kung kanyang susuwayin.

May isang kamag-anak ang kanyang asawa na nagbigay ng matitirhan nilang mag-iina. Sa tabi nito nakatira ang bayaw ni Eden na nagpalakas ng kanyang loob. Magpapadala naman siya ng pera sa isa pang kamag-anak para sa mga pangangailangan ng mga bata lalo na ng mga nag-aaral.

Nang mag-usap kami ni Eden, nakita ko ang pangamba sa kanyang mukha na hindi naikubli ng maya’t mayang pagpatak ng luha na pinapahid niya agad upang hindi makita ng mga bata. Kailangang magpakita siya ng katatagan upang hindi panghinaan ng loob ang kanyang mga anak. Kinausap na rin daw niya ang mga ito at nagpasalamat siya dahil kahit sa mura nilang isip, naintindihan nila ang lahat kaya magtutulungan na lang daw sila at handa silang magtiis.

Iniwan ni Eden ang kanyang mga anak bago pumutok ang araw upang makaiwas sa trapik sa pagpunta niya sa airport. Nangyari ang inasahan niyang iyakan nilang mag-ina bago siya makalabas ng bahay, at dahil tulog pa ang bunso, siguradong mahihirapan ang mga kapatid sa pagpatigil ng kanyang pag-iyak paggising nito. Nang huli kaming mag-usap nina Eden at mga anak niyang tin-edyer, nag-isip na kami ng maraming dahilan na sasabihin sa bunso kung hahanapin siya nito.

Nakakalungkot isipin na ang ibang ina sa panahon ngayon ay walang kasiyahan sa kabila ng kasaganaan sa buhay. Ang iba, dahil halos hindi na alam ang gagawin sa paggastos ng labis na kita ng asawa ay inii-spoil ang mga anak sa pagbigay ng kanilang mga luho, bukod pa dito ang mga pansarili nilang kapritso kaya kung anu-anong retoke ang pinapaggagawa sa katawan.

Ang iba naman ay hindi natutong pagkasyahin ang kita ng asawa sa mga pangangailangan kahit sapat naman sana kung hindi lang dahil sa kanilang bisyo tulad ng pagsusugal at paglalabas-labas kasama ang mga kumare. Ang iba ay nagsa-sideline o kumakabit sa mga may pera upang matustusan ang kanilang luho na hindi kayang suportahan ng kita ng asawa, kaya napapabayaan pa ang mga anak.

Maraming biyuda tulad ni Eden sa mundo. Subali’t iilan lang siguro silang may matatag na kalooban. Ang iba ay nagpapakamatay dahil hindi nila kayang balikatin ang napakabigat na responsibilidad sa kanilang balikat. Ang iba ay nawawalan ng katinuan sa pag-iisip kaya bumagsak sa ospital ng may kapansanan sa pag-iisip at ang mga anak ay napapunta sa bahay-ampunan.

Palagay ko ay malalampasan ni Eden at mga anak niya ang mga pagsubok dahil hindi naman ito ibibigay ng Diyos kung hindi nila makakaya. Sa mga makakabasa, dasal para sa mag-iina ang hinihiling ko.

Sa Pagsalpukan ng Iresponsableng Magulang at Suwail na Anak

Sa Pagsalpukan ng Iresponsableng Magulang
At Suwail na Anak….
Ni Apolinario Villalobos

Pangalawang beses na itong pagsabi ko na swertihan ang pagkakaroon ng mapagmahal at responsableng magulang, o anak na mabait at hindi makasarili, ibig sabihin ay uliran at hindi suwail. Hindi na kailangang magtaas ng kilay ang mga magulang at anak sa pagbasa ng titulo dahil talaga din namang hindi lahat ng magulang ay 100% na responsable, ganoon din ang mga anak na hindi lahat 100% ay uliran. Ang blog na ito ay tungkol sa Pilipinong pamilya lamang.

Batay sa kultura ng Pilipino ang mga magulang ay inaasahang mapagmahal at responsable upang maging matatag ang tahanan. Ang mga anak naman ay inaasahang maging huwaran sa pagsunod sa magulang, kaya dapat ay mabait at hindi makasarili.

Subali’t sa panahon ngayon, hindi na ito kadalasang nangyayari dahil sa dami ng impluwensiyang nasasagap ng pamilyang Pilipino. May nababasang balita tungkol sa magulang na nagbubugaw ng anak o nagsasalang dito sa sex video upang pagkitaan. May mga kuwento rin tungkol sa mga anak na sa murang gulang ay sumasagot sa magulang o di naman kaya ay nagmumura pa. May mga magulang na nagtatapon ng anak sa basurahan o nagpa-flush ng bago pa lamang panganak o fetus, sa inuduro. Meron ding mga anak na nang magkaroon ng sariling pamilya, ang sariling magulang ay hinayaan na lang na lumaboy sa kalye at mamulot ng basura upang mabuhay.

May mga responsableng magulang na kahit anong gawin upang mahubog sa kabutihan ang anak, talagang walang kinahihinatnan ang pagod dahil malakas ang pagkontra sa kanila. Kung lumaki na ang mga anak na suwail ay halos sipain pa sila ng mga ito palabas ng bahay. Sa ganitong sitwasyon, ang magulang na hindi nakakatiis ay nagiging kawawa kapag matanda na dahil hindi makakaasang aalagaan sila ng kanilang anak. May mga nakausap akong matatandang namumulot ng basura upang mabuhay dahil sa kamalasan nilang pagkaroon ng mga anak na suwail, kaya nagtitiis na lamang sila sa pagtira sa bangketa.

May mga anak din na uliran sa kabaitan, subali’t ang mga magulang naman ay iresponsable at gumon sa mga bisyo, kaya pati sila ay naipapahamak. Sa pamilyang ito nagkakaroon ng bugawan ng anak upang kumita ang magulang. Sa mga ganitong sitwasyon, kadalasan, ang mga anak na hindi makatiis ay naglalayas na lamang at nakikisasama sa ibang bata na may kahalintulad na kuwento ng buhay. Sila ang mga nagugumon sa pagsinghot ng rugby, at kalaunan ay natututong magbenta ng sarili o magnakaw upang mabuhay.

Ang matinding sitwasyon ay kung parehong may mga kasalanan ang mga magulang at anak tulad ng nakita ko sa isang pamilya sa isang barangay na madalas kong pasyalan. Ang mga anak ay puro batugan. Paggising, ay cellphone agad ang inaatupag. Nagsilakihan silang ni hindi nakahawak ng walis nang may kusa, dahil kailangang utusan pa ng magulang, at sumunod man ay animo nilamukos ang mukha dahil sa pagsimangot. Ang mga magulang naman ay masosyal at ayaw patalo sa mga kapitbahay pagdating sa mga kagamitan, dahil ayaw paawat sa pagbili ng mga gamit, kahit hindi kailangan. Dahil sa pagsalpukan ng hindi kagandahang ugali ng pamilya, umaga pa lang ay nabubulahaw na ang malalapit na kapitbahay dahil sa kanilang pagsasagutan.

Ang basag na relasyon ng magulang at anak ang isa sa mga dahilan kung bakit ang lipunan ay tuluy-tuloy sa pagbulusok, habang nawawalan ng kabuluhan. Hindi lahat ng Pilipino ay may iisang pananaw at panuntunan sa buhay. Ang iba, kahit walang laman ang tiyan ay okey na, makapagsamba man lang. Subalit may iba ring dahil sa gutom ay nawawala sa sarili kaya hindi lang pamilya ang nabubulyawan, kundi pati na ang Diyos ay pinagdududahan na rin. Idagdag pa dito ang mga impluwensiya ng teknologhiya at ibang kultura, at lalo na ang kapabayaan ng pamahalaan, kaya kung wawariin ay halos wala nang masusulingan ang Pilipino.

Sa puntong ito dapat ipasok ang pakikialam sa ating kapwa nang may kabuluhan. Ang pakikialam ay hindi lamang pagpayo kung ano ang tama, kundi ang pagpapakita sa pamamagitan ng kinikilos natin na maaaring tularan. Ang isa pa ay ang pakikialam sa pamamagitan ng tulong na abot-kaya. Huwag nang hangaring makatulong ng malaki kung ang kaya ay para sa isa, dalawa o tatlo lang…dahil kabawasan din sila kahit papaano, sa hanay ng mga nangangailangan.

Children of Dawn

Happy Children’s Month!

 

Children of Dawn

By Apolinario B Villalobos

I call them children of dawn

Oblivious to the cold

Who on the paved sidewalk

Are peacefully, sprawled.

With empty stomach

They stare at the wave

Of people who rush by,

Inhale the exhaust of cars

And bath in the dust

That the wind sweep to them,

Unmindful still of the heat

That the sun beams

As it reaches its zenith

Signaling the half-day cycle

Of Mother Earth.

Surviving on morsels

Found in garbage bins…

With glee, smiles at found

Unfinished sandwiches

Half- eaten breads

Half- rotten fruits,

Thankful for them

Just like the birds of the sky

And other creatures of the wild –

The fish in the vast oceans

Trees that on polluted air survive,

These children of dawn

Are luckier than most of us –

With innocently sparkling eyes

And simple, yet, virtuous desires!

The Senior Citizens (…a message to the youth)

The Senior Citizens

(…a message to the youth)

By Apolinario Villalobos

 

Never scorn or despise the senior citizens. Without them, there is no world fit for habitation. Without them, there would have been no bright guys running governments. Senior citizens are the seeds of humanity that brought forth different races that roam the earth. Senior citizens are what the youth have become –intelligent, ripened, seasoned, experienced, toughened, esteemed, honored, valued, appreciated, and many more.

 

The senior citizens toiled day and night to earn so that the youth in their care can eat decent meals and earn knowledge from prep schools, middle schools, colleges and universities. They sat it out all night when the youth in their care contacted diseases. They cried when the youth in their care succumbed to sickness and finally go to eternal sleep. The woman senior citizen carried what would become a child, for nine months which is  the fulfillment of her life as a mother. The elderly man, literally broke his back in carrying loads to earn an honest living for the growing youth in his care.

 

Never hate the senior citizens just because they break cups and plates due of trembling hands. Never call them useless creatures just because you feed them, after they have exhausted their savings to buy you nice clothes, gadgets and pay for your tuition. Never neglect their needs for medical attention, because for you, they can finally rest if their deterioration is hastened. You, the youth, are treading the road that leads to where they are now.

 

The senior citizens should be venerated. They deserve the same care that they once gave you as a growing youth. They should not be caricatured because of their wrinkled skin, stooped posture, bowed legs, gummy smile and chinky eyes due to dimming sight. They should not be shunned because of a typical smell, as they can no longer take a bath on their own.

 

The senior citizens should be loved the way they loved you since the first minute you saw the light of the world. They deserve it more than anything else…more than any weight of gold…more than the brightest sparkle of a diamond. They need to feel the warmth that they once wrapped your frail body.

 

You will become one, like them…ripened by time and toughened by trials.  They are you, years from now…

 

 

Investments in Life

Investments in Life

By Apolinario B Villalobos

 

 

Investments in life are made in stages:

 

1. When a man and a woman meet, they invest TRUST and LOVE to each other with a hope that these shall develop into a wise decision to get married, hence, give them a reason to settle down as a couple.

 

2.  As a couple, they invest PATIENCE and DILIGENCE into their lives in order to earn money and raise a family.

 

3.  The couple invests the MONEY in a home of their own and things for their coming offspring.

 

4.  The couple invests MONEY for the food, supplements and medicines for their offspring so that they will grow healthy. As they grow, more MONEY is invested for their education with a hope that they will have a bright future later on. When the offspring leave home to make their own investments, the couple is left alone. This is the last stage of their investment. They are back to each other’s arms – alone.

 

Unfortunately, SOME couples forgot to invest for their COMFORTABLE retirement. It is only later they learned that social security retirement (in the Philippines), is not enough to cover supplements, medicines, regular medical check ups, and salary for caregiver – expenses  that come with old age.

 

Worse, SOME very unfortunate couples found out that their children whom they nurtured with love since birth and already have families of their own, develop amnesia, causing them forget that somewhere in a province or a depressed residential area in a city, are two aging persons, living in a crumbling house…aging persons who could not even help themselves in going to the toilet or in taking a bath.

 

Not ALL offspring are kind enough to SHOW love to their parents who smothered them with love when they came into this world. SHOWING love to the parents is not paying them back for what they have done. SHOWING love to a person is a SPIRITUAL obligation, be he or she is a kin or a stranger.

 

LOVING parents do not bother themselves with a seemingly wasted investment such as mentioned above. They know, it is their obligation to raise their children decently, properly, complete with love…with affection.

 

Indeed, investment is always shaded with risks that should be accepted what they may be.

 

   

Ang Bata sa MacDo

Ang Bata sa MacDo

(Tulang na-inspire ng blog ni kwentoniblack)

 

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang nakakabilib na eksena –

Sa Macdo, isang blogger may nakita

Batang umorder ng spaghetti –

Sa inaasahang sarap, siya’y napapangiti.

 

Nalaman ng blogger na ito

Bata pala’y namalimos, taas-noo

Mabuti pa siya kung ihambing sa iba –

Mga kurakot ng bayan, animo mga linta!

 

May napabilib, umorder para sa bata

Nguni’t tinanggihan, ito daw hindi kanya

Eksena’t mga salitang parang salamin

Nagpapakita ng kamalian ng iba sa atin!

 

When Triviality is Taken for Granted

 When Triviality is Taken for Granted

 

By Apolinario Villalobos

 

 

Always, an anomaly is investigated only when it has already developed into a scandalous proportion, although, it could have been discovered while, for others, is yet in its trivial stage.  The adage that big things start from small is always forgotten, overshadowed by man’s innate yearning for what is impressive that is erroneously defined by massiveness. There is always an excuse to attend to more important and significant things, so what is thought to be trivial is neglected.

 

Specifically, the appalling misuse and abuse of the people’s money by the supposedly trusted, elected officials, would have been checked earlier if only the anomalous practice was investigated while small amounts yet, were involved. To think that there is a general admission that this practice has been going on for years in the guise of “SOP” or commission. Those concerned waited until, what was simply called before as “kickback” in small amounts, intended “for the boys” or those who have a knowledge of questionable  transactions to keep their mouth and eyes shut, evolved into enormous amounts that have shattered the image of those who claim to be of good repute.

 

After so many years that the perpetrators of the crime were emboldened by the laxity of the check and balance system of the government, the habit took root so deeply in their persona, polluting their sane reasoning, that they have the gull to swear even to God their innocence despite glaring evidences. This is what the investigating wise guys of the government get for taking their time in handling such “triviality”. Such horrendous attitude to be described as negligence on the job is not even enough. When the crime caught the attention of the media at last, the investigators face the cameras, exuding confidence declaring that the process is assured to be smooth, without hitches. But who are they kidding when nothing in the past could point to a satisfactory result for similar crime? Besides, what will happen when these Presidential appointees, some of whom are not yet even covered with official appointment drop everything as they leave their posts when the Chief Executive ends his term? Is there an assurance that those who will take over will be zealous enough to do their duty for the benefit of the exploited Filipinos?

 

On the issue of the proper raising up of children to become good citizens of the country, some raise their eyebrows when such “triviality” is taken up. For them, it is unthinkable to waste time in calling the attention of children who answer back at parents, develop the habit of dishonesty, prefer the company of drug addicted friends than staying at home to study their lessons, loiter in internet cafes to play electronic games, etc. These same eyebrow-raising people may not have thought that bad habits do not just fade away as the child grows. That as the child grow, so do his bad habits. This child, as with the rest will find themselves in the different sectors of the Philippine society later on. We cannot just be indifferent to what we see around us today – children involved in crimes normally committed by adults, taking lightly their being detained in DSW “homes” as penalty.  What do we expect then, if the children while in their developmental stage are not properly guided, their mind not imbued with the right values and attitudes? Can we still regard them as the hope of our nation?

 

Another “trivial” concern is about the considerable amount of food left on plates. Some people seem proud to show that they have left spoonfuls of rice and half bowls of viands when eating in public food outlets. The eye-brow raisers may say, “what is that to us? They do not spend our money, anyway”. But what should be considered in this instance is that everybody is affected. Such wastage results to a chain reaction that affect the prices of food commodities. And, the fact that some of our countrymen can hardly have even just plain rice for one meal a day, should be enough to bother our conscience. We should open our eyes to the scenes of scavengers picking morsels of “food” from garbage dumps. The feeling of being lucky and thankful that we are not in their situation should be enough to make  us think twice before going into the binge of wasting food.

 

There are other “trivialities”  that some of us think do not deserve our time and attention because they do not directly affect us. But as part of the society, we are obligated to be concerned, as their indirect immediate effect will be eventually felt by us because of the principle of chain reaction. We should never forget the adage that regrets always come at the end. Before it happens, we must act now!