Si Rex at ang Kanyang Pamilya

Si Rex at ang Kanyang Pamilya

ni Apolinario Villalobos

 

Nagkurus ang landas namin ni Rex (ayaw niyang ipabanggit ang apelyido niya) sa 7-11 store, tapat ng Robinson’s-Imus. Nagkakape ako noon habang hinihintay ko ang pagbukas ng mall kung saan naroon ang store ng computers na may magaling na technician na naging suki ko na, si Allen. Nang umagang yon, ang suot na pantalon at polo shirt ni Rex ay halatang hindi na-plantsa pero hindi naman gusot talaga, at ang sapatos na suot ay mumurahing rubberized na itim pero naka- medyas naman siya.

 

Napansin kong nakatingin siya sa kape ko kaya inalok ko siya, at nang tumanggi ay tumayo  pa rin ako upang ibili siya. Sa halip na inumin agad ang kape, medyo nahihiya pang nagtanong kung pwede daw akong magpasa sa kanya ng load dahil iti-text daw niya ang supervisor ng inaaplayan niyang grocery, bilang merchandiser. Papasahan ko na sana pero nalaman kong Globe ang gamit niya at ako naman ay Smart kaya hindi puwede. Binigyan ko na lang siya ng sampung pisong pang-load. Bago umalis upang magpa-load ay saka pa lang siya nagpakilala at iniwan din ang belt bag.

 

Nang makabalik pagkatapos magpa-load ay nag-text agad sa supervisor ng inaaplayan niya para i-confirm na darating siya.  Ipinagtapat niya na naglakad lang daw siya mula sa kubo nila sa isang bukid na malapit sa isang kilalang subdivision. Wala daw talaga siyang pera dahil ang kinita niya sa pagbenta ng ilang taling kangkong at talbos ng kamote sa palengke ng Imus, madaling araw pa lang ay ibinili niya ng dalawang kilong bigas at apat na pirasong tuyo para may makain ang dalawa niyang kapatid bago pumasok sa eskwela….siya ay hindi na nag-almusal para may matirang kanin at ulam sa nanay niyang maysakit. Ang natirang barya ay ibinigay niya sa kanyang nanay para maipon at maipambili ng gamot. Bago daw umalis ay naglaga na rin siya ng talbos ng kamote para pandagdag sa inihaw na tuyo – almusal ng kanyang nanay. Sa nabili niyang apat na tuyo, bale tig-isa sila at ang share niya ay kakainin niya sa tanghalian.

 

Ang pambayad sana sa pagpa-repair ng laptop ko ay ibinigay ko na lang sa kanya at sinabihan ko siyang kapag natanggap sa trabaho ay ipagpatuloy niya ang ginagawa niyang pag-alaga sa mga kapatid at maysakit na nanay. Sa patuloy na pagkuwento niya, maliit pa lang daw sila ay iniwan na sila ng tatay nila, kaya kung saan-saan daw sila tumira, pati sa bangketa ng Baclaran hanggang makarating sila sa Imus kung saan ay  nakakita sila ng matalahib na bukid. Nagpaalam daw sila sa may-ari ng lupa bago naglinis ng lalagyan nila ng tulugan – actually, tarpaulin na nagsilbing bubong. Mga karton na palagi nilang dala ang higaan nila.

 

Nakaipon ng mga kahoy ang dalawa niyang kapatid na namumulot ng junks kung walang pasok kaya unti-unti nilang nabuo ang kubo. Noon ay tumambay daw siya sa Imus market upang magkargador at magtawag ng pasahero sa termina ng jeep. Pinayagan silang magtanim ng gulay sa paligid at ang tubig na pandilig ay galing sa poso (deep well pump) ng may-ari ng lupa. Nang magkaroon ng pagkakataon ay nag-aral siya ng Refrigetation sa TESDA. Ang TESDA certificate ang ginamit niya bilang patunay ng tinamong educational attainment sa pag-apply ng trabaho bilang merchandiser. Kahit matanggap bilang merchandiser, magtitinda pa rin daw siya ng kangkong at talbos ng kamote sa madaling araw. Kung palarin, baka madadagdagan ang paninda niya ng kalabasa dahil ilang buwan na lang ay malalaki na ang bunga. Nag-usap na daw sila ng mga kapatid niya kung paano silang makatulong sa pag-ani ng mga talbos tuwing hapon na ibebenta naman niya sa madaling araw. Ang dalawa niyang kapatid ay sa isang public school na nasa tabi ng LTO-Imus, nag-aaral…naglalakad sila sa pagpasok at pag-uwi. Si Rex ay 23 years old, sinundan siya ng 9 na taong gulang na kapatid na lalaki at ang bunsong babae ay 7 years old naman…ang nanay naman nila ay 52 years old. Nangako akong papasyalan ko sila dahil alam ko naman ang binanggit niyang bukid.

 

Kung ang KARAMIHAN MAN LANG SANA ng mga kabataang Pilipino ay tulad nina Rex at mga kapatid niya, SANA AY WALANG GAANONG PROBLEMA ang ating bansa….

Pol Saulog at Magno Padua…mga bukod-tanging kaibigan sa Cavite

POL SAULOG AT MAGNO PADUA

…mga bukod-tanging kaibigan sa Cavite

Ni Apolinario Villalobos

 

Nakilala ko si Manong Pol nang tumira ako sa isang subdivision sa Cavite. Sa simula ay simpleng batian lang ang aming ginagawa tuwing kakain ako o uminom ng beer sa kanyang “native style” na restaurant sa labas ng aming subdivision. Mahilig siyang magluto ng mga pagkaing Kabitenyo subalit hindi niya ako inaalok ng mga ito dahil nalaman niyang vegetarian ako. Nakilala ko rin ang kanyang mga anak at asawa na naging malapit sa akin. Hindi ko binigyang pansin ang tikas ng kanyang personalidad sa simula sa kabila ng artistahin niyang mukha. Nagulat na lamang ako nang malaman ko sa ibang kaibigan niya na lumalabas pala siya sa pelikula ni Ramon Revilla kasama ang isa pang kaibigan ko sa lugar ding yon na si Ding Santos.

 

Hindi palasalita si Manong Pol kaya karamihan ng mga kuwento tungkol sa kanyang buhay ay sa kanyang mga kumpare ko nalaman. Napansin niya ang pagiging galante ko noon sa inuman kaya pinayuhan niya akong maghinay-hinay sa paggastos sa alak at piliing mabuti ang mga taong gustong makipagkaibigan sa akin. May laman ang kanyang sinabi at napatunayan ko makalipas ang maraming taon. Nagsilbi siyang “kuya” ko sa lugar namin, at ang samahan namin ang nakatulong upang respetuhin din ako ng mga nagrerespeto sa kanya.

 

Maaga ako noong pumasok sa opisina na nasa Roxas Boulevard, sakop ng Ermita. Madaling araw pa lang ay nasa highway na ako at nag-aabang ng masasakyag dyip. Madalas akong madaanan nina Manong Pol at ng kanyang asawa na araw-araw namang pumupunta sa Maynila kaya nai-aangkas nila ako sa kotse nilang Mustang, isang collectible na edition. Ibinababa nila ako sa mismong harapan ng S&L Building kung saan ako nag-oopisina.

 

Bukod sa restaurant sa labasan namin, may tindahan pa rin sina Manong Pol sa kanilang bahay na katabi ng subdivision namin, kung saan ako umuutang ng kaha-kahang beer na nilalatag ko sa mga kaibigan tuwing mag-inuman kami. Nagtapat siya minsan na ako lang ang pinagbubuksan niya ng tindahan kahit alanganing oras tuwing ako ay tatawag upang umutang ng beer. Sinabi din ito sa akin ng mga kumpare niya na hindi niya pinagbibigyan kahit sa tagal na ng kanilang samahan.

 

Nang panahong yon, kailangan kong makisama sa mga taong nakatira sa paligid ng subdivision namin dahil sa katungkulan ko bilang presidente ng homeowners’ association. Sa pagkakataong ito ko nakilala din si Magno Padua, na nirerespeto sa lugar namin. Bukod sa kanya ay nakilala ko rin ang kanyang mga kapatid na sina Tomas, Budjo, Emo, Tura at  Millie. Namayapa na sina Tomas, Emo, at Millie. Noong buhay pa ang nanay nina Magno, ipinaghahanda niya ako ng hiniwa nang malalaki na patola na niluluto niya sa  bawang. Ang ulam ay masarap sa kabila ng payak na pagkaluto sa bawang, lalo na ang sabaw na manamis-namis pa.. Masipag magtanim ang magkakaptid ng gulay na binibenta din nila sa palengke ng Zapote kaya sagana ako sa gulay tuwing pupunta ako sa kanila.

 

Dahil ako ay dayo sa lugar na tinirhan ko malaking bagay ang nagawa ng pakipagkaibigan ko sa mga nabanggit. Kung anong respetong ipinakita sa kanila ay ipinakita at pinadanas din sa akin ng mga naging kaibigan kong nakakakilala sa kanila. Marami rin akong natutunan sa kanila lalo na sa pakikisama sa ibang tao, higit sa lahat ay ang pagpapairal ng ugali sa paraang walang kayabangan. Napansin ko na sa mga kasayahan, kalimitan ay nasa tabi lamang sila at hindi nagbabangka o nagpapasimula ng kuwentuhan. Kung uminom man ng alak ay yong tipong, pang-sosyal, hindi laklak.

 

Parehong biyudo sina Manong Pol at Magno, magkasing-edad sa gulang na mahigit sitenta pero matitikas pa rin. Nagkikita kami ni Manong Pol kung siya ay masumpungan ko sa tinitirhan ng kanyang anak, dahil nakatira na siya ngayon sa isa pang bayan ng Cavite mula noong mamatay ang asawa niya. Si Magno naman ay pinapasyalan ko tuwing may panahon ako dahil hindi kalayuan ang tinitirhan niya mula sa amin.

 

Ang mga tinukoy ko ay halimbawa ng mga taong hindi ko makakalimutan dahil sa maganda nilang asal kahit hindi nakatuntong ng kolehiyo. Lutang na lutang ang bukod-tangi nilang pagkatao kahit sa umpukan dahil sa ugali nilang higit pa sa ilang nakatapos sa malalaking unibersidad…kaya dapat tularan.

The Philippine National Bank of Bacoor City (Aguinaldo Highway Branch)

The Philippine National Bank of Bacoor City

(Aguinaldo Highway Branch)

By Apolinario Villalobos

 

My opening of an account with the Philippine National Bank (PNB) as a repository of my pension was actually a revival of my trust to this bank which happens to be the “sister company” of Philippine Airlines, my former employer. I had my first experience of the bank’s service when I decided to use checks for personal transactions many years back, particularly, during the 1980s. My feeling of security was anchored on the bank’s being a government institution since 100 years ago. I closed my checking account when I left Philippine Airlines as I had no more use for it. Though I had some regrets, I treasured the opportunity of having experienced the traditional Filipino service which is deeply impressed with hospitality.

 

The second time I had the chance to experience the well-known traditional service of the bank was when I filed for my pension with the Social Security System (SSS) which during the time was literally, a neighbor of the bank, as it was just a few steps away, along Aguinaldo highway. As I was in a hurry to go back to the SSS, Ms. Sheryll Ann Erive compassionately attended to me immediately. My transactions with the bank did not end with the issuance of my ATM card which was given to me together with complete instruction, including the rules that cover the ACOP. I could not help noticing the smile that never left the lips of the personnel, even the contracted staff – the security guards, as they open the door for the clients with a warm greeting.

 

The Branch Manager, himself, Mr. Roy Tan is always smiling and ever patient. Just this morning when I dropped by to make some verification on my ATM withdrawal record, he put down the phone momentarily to listen to me. But upon noticing that Ms. Sarah Artiaga was already free, I asked that I be entertained by her. With much patience, Ms. Artiaga immediately displayed my e-record to help me recall one withdrawal which I failed to enter into my cell phone’s archive. My query was a blessing in disguise as I came to learn about their internal security verification system which will be needed for my future blogs.

 

My pension is comparatively small but my experience that morning made me feel that the amount of deposit made by their clients is immaterial for them, as what matters is the client, himself. In other words the number of digits does not make any difference as foremost in their mind is the satisfaction of all their clients. Such service is given substance by their latest message to their clients which says, “you first”.

 

According to Mr. Tan, they are not affected by the cut-throat competition posed by other banks as they continuously exert their total effort to satisfy their clients based on their “traditional service” which as mentioned earlier, is truly deeply impressed with Filipino hospitality. The principle is simple….satisfy the client and he will be back. And, what else can put a client at ease than an assuring smile. Nevertheless, Mr. Tan mentioned that the bank has plans to enhance its service for the convenience of their ever-growing number of clients. To date, the bank has a “bank on wheels” which I came across at the PNB/PAL headquarters along Roxas Boulevard.

 

Here are some historical notes about the bank: it was established on July 16, 1916 at the old Masonic Temple in Escolta, based on Public Act 2016 authored by Miguel Cuaderno, replacing the government’s Agricultural Bank;  its first president was an American, H. Parker Willis; it served as a de facto Central Bank of the Philippines in 1949; its first local branch was established in Iloilo in 1917; its first international branch was opened in New York; it was the first to offer the ATM service to clients; the Memorandum of Agreement with Lucio Tan Group of Companies was signed in May 2002, two years after the said group became the bank’s first single stock holder; the bank also prides in the awards received from SSS twice (Balikat ng Bayan), as well as, Reader’s Digest and AC Nielsen (Gold Superbrand).

Rhejane Nantes Umali…nagsisikap para sa dalawang anak kaya hindi nahiyang magtinda sa kalye

Rhejane Nantes Umali…nagsisikap para sa dalawang anak

kaya hindi nahiyang magtinda sa kalye

Ni Apolinario Villalobos

 

Huwebes ng umaga, papunta sana ako ng Maynila pero sa “stop light” intersection ng Molino Road at Aguinaldo Highway ay may napansin akong magandang babaeng tisayin na nagtitinda ng mga basahan at lumalapit sa mga nakatigil na jeep. Nagulat ako dahil ang karaniwang nagtitinda sa kalye, kung hindi matatanda ay mga lalaki. Dahil sa curiosity, bumaba ako at hinabol siya upang kausapin kung pwede ko siyang i-blog at nagpaunlak naman kahit naistorbo ko siya sa pagtinda. Ang sabi ko kasi ay interesado ako sa kuwento ng buhay niya na maaaring magiging inspirasyon ng ibang babae. Sa di-kalayuang Macdo ay nag-usap kami.

 

Ang pangalan niya ay Rhejane Nantes at sa pagkuwento niya, single mom siya at taga-Dipolog, Zamboanga…kaya pala tisayin, dahil sa nasabing probinsiya ay maraming tisay na “chavacana” . Ang tatay daw niya ay ang kilalang broadcaster/singer ng Dipolog na si Dan Nantes (Rufdan Quinlog Nantes, Jr.). Sa murang gulang na 16 taon ay nag-asawa siya ng taga-Batangas pero sa Pasig sila nagkita. Nagkaroon siya ng dalawang anak sa nasabing asawa, ang panganay ay 21 taon at ang sumunod ay 17.

 

Nang panahong sa Pasig siya nakatira, nag-negosyo siya ng “packed” buko juice at nagsu-supply siya sa mga kainan na nakapaligid sa mga construction sites sa Pasay, lalo na sa Mall of Asia mula pa noong taong 2000. May owner jeep siya noon at siya rin ang nagmamaneho, gamit niya sa negosyo. Balak sana niyang bumili ng isa pang jeep subalit siya ay naaksidente at naospital nang matagal noong 2013. Ang alaala ng aksidenteng yon ay ang peklat (scar) sa ilalim ng kanyang bibig na nasa kanang bahagi. Naubos ang kanyang ipon dahil sa pagpaospital niya.

 

Nang maghiwalay silang mag-asawa ay nagpaubaya siya kaya iniwan niya sa pangangalaga nito ang kanilang dalawang anak at siya naman ay nakitira muna sa kanyang lola, si Lola Dionisia, 82 taong gulang, na nagtitinda pa rin ng mga basahan. Nagkaroon ng pangalawang asawa si Jane at nagkaroon ng dalawang anak, subalit dahil hindi niya nakitaan ng pagsisikap ay nakipaghiwalay siya dito, at kasama ang dalawang anak ay nangupahan sa Talaba (Bacoor). Noon siya pinayuhan ng kanyang lolang nagtitinda ng mga basahan sa tapat ng St. Dominic Hospital sa Bacoor na tumulong sa kanya sa pagtinda.  Hindi nagdalawang isip si Jane dahil talagang mahilig siya sa negosyo at higit sa lahat ay para na rin sa dalawa niyang anak na ang mga gulang ay 7 at 5 taon, at parehong nag-aaral.

 

Kung minsan daw ay nagtitinda din siya ng barbecue, pero yong mumurahin lang para maging mabenta agad. Upang hindi mahirapan sa pagbayad ng upa sa tinitirhan nilang mag-iina sa Talaba (Bacoor), araw-araw ay nagbibigay siya sa may-ari ng 100pesos dahil ang buwanang upa ay 3,000pesos. Pinipilit din daw niyang makaipon uli upang makapag-negosyo uli ng “packed” buko juice na hinahango niya noon sa Pasig.

 

Hindi nawawalan ng pag-asa si Jane at hindi nahihiyang magtinda sa kalye kahit marami ang nagsabi sa kanyang hindi daw siya nababagay sa ganoong trabaho. Ang sagot niya ay wala siyang magagawa dahil may dalawa siyang anak at ayaw din niyang umasa sa iba kahit sa mga kamag-anak niya, at ang isa pa ay talagang hilig daw niya ang pagnegosyo kaya nag-iipon uli siya.

 

Sana ay magsilbing inspirasyon si Jane ng mga single mom na nagsisikap upang mabuhay ng marangal sa anumang paraan.

 

 

Ang King David Basketball Clinic (KDVC) ng Imus City (Cavite)…at si Pastor Ariel Hernandez

ANG KING DAVID BASKETBALL CLINIC (KDVC)

NG IMUS CITY…at, si Pastor Ariel Hernandez

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang King David Basketball Clinic (KDVC) ay matatagpuan sa Camella Homes na nasa Barangay Bayang Luma 3 sa Imus City. Naging tanyag ang KDVC dahil sa mga basketball clinic o pagsanay sa mga kabataan mula pa noong 2006. Subalit ang pagtatag ng pundasyon nito ay ginawa ni Pastor Ariel Hernandez nang magsimulang manirahan ang kanyang pamilya sa subdivision noong 1989. Nagsimula namang mabuo ang covered basketball court noong kapanahunan nina Barangay Chairmen, Boy Santiagel at Tonying Tagle at sa tulong pa rin ni Emmanuel Maliksi na noon ay Vice-Mayor pa lang ng Imus City. Ngayon, ay lalo pang naging aktibo ang proyekto sa ilalim ng kasalukuyang presidente ng Camella Homeowners’ Association na si Obet Arambulo. Si Emmanuel Maliksi naman na mayor na ngayon Imus City ay patuloy pa ring tumutulong.

 

Ayon kay Pastor Ariel, ang orihinal na pangalang “King David Basketball Camp” ay binuo ng mga unang miyembro na sina Jerson Canaynay at James Ryan Enriquez. Ito agad ang pumasok sa kanilang isip dahil, ang pinakapundasyon ng nasabing grupo ay ang pananampalataya sa Diyos. Ayon sa Bibliya, si David na anak ni Solomon ay naging hari sa batang gulang at sa kapanahunan niya nabuo ang Templo ng Herusalem. Symbolic ang pangalang ito dahil ang pakay ng Basketbll Clinic ay mailayo sa bisyo ang mga kabataan ng Imus City, at ang adhikaing yan ay nakasandal naman kay Pastor Ariel na isa sa mga ministro ng Word for the World. Sumabay ang pormal na pagbuo ng KDVC sa masidhing pagnanais ni Pastor Ariel na mabago ang kanyang buhay noon. Nagsimula ang pagsisikap niya sa pamamagitan ng regular na Bible study sa maliit na garahe ng kanilang bahay, hanggang humantong sa pag-aral niya upang maging ganap na pastor sa tulong ni Pastor Eli Famorcan ng Word for the World Christian Fellowship (Imus). Sa pagsisikap niya ay hindi rin siya pinabayaan ng asawang si Precy na laging sumusuporta sa kanya.

 

Nakatulong ng malaki ang basketbol sa pagmi-ministro ni Pastor Ariel dahil ito ang larong madaling makaakit ng kabataan. Nang makilala siya, marami ang nahikayat na sumali sa kanilang basketball clinic na pinasigla ni mayor Emmanuel Maliksi. Nakakatuwang malaman na ang ibang nagsasanay ay naggagaling pa sa malalayong bayan ng Cavite at pati na sa Mandaluyong na nasa Maynila. Nasaksihan ko ang pagdatingan ng mga kabataang ang gulang ay pang-Midget class hanggang Junior class ng basketbol nang umagang pasyalan ko si Pastor Ariel. Mataman din niyang inoobserbahan ang mga manlalaro upang matandaan ang mga may potential na maging sports scholar ng mga eskwelahang nilapitan na niya.

 

Nagulat ako nang malaman kong marami pala ang nagbo-volunteer na mag-coach sa kanilang clinic, at ang isa ay Amerikanong darating sa susunod na taon. Ang iba naman ay mga naging kilalang coach at basketbolista ng mga koponang nasyonal. Ang malaking tulong ay naipapaabot naman ni Joe Lipa, Consultant ng Mahindra-Kia, dahil ito ang nagsisilbing tulay upang makahanap si Pastor Ariel ng mga eskwelahang mapapasukan ng mga sinanay nila upang magkaroon ng scholarship. Ang regular namang nagko-coach ay sina Jun Hernandez former Varsitarian ng Letran at Adamson na dumarating sa basketball court nang wala pang ala-siyete ng umaga. Kapag maaga namang dumating si Arlord Marcial na ama ng isang nagsasanay ay malugod din siyang nagboboluntaryo sa pagko-coach upang makatulong ni Jun Hernandez. Maliban sa mga lalaki ay marami ring mga babaeng sinasanay ang KDVC.

 

Ang basketball clinic ng KDVC ay lalong naging tanyag dahil sa regular sa tulong ni Imus City Mayor Emmanuel Maliksi, isang pagpapakita ng seryosong pag-akay sa mga kabataan tungo sa Tamang Landas. Tuwing makatapos ng training session, nagkakaroon ng maikling pep talk si Pastor Ariel upang paalalahanan ang mga manlalaro tungkol sa pag-iwas sa mga bisyo. Natutukuran ang KDVC ng ispiritwal na katatagan dahil sa pinapairal na pagdasal pagkatapos ng pep talk. Nalaman kong bawal ang pagmumura at paggamit ng mga abubot sa katawan tulad ng hikaw. Sa pep talk ay may mga paalala rin tungkol sa iskedyul ng Bible Study.

 

Nabanggit rin ni Pastor Ariel na maraming naakay pabalik sa Tamang Landas ang KDVC…mga kabataang, mismong mga magulang ang nagdadala sa kanya. Ang iba sa mga napabago niya ay matagumpay sa napili nilang propesyon bilang manager, at iba ay mga propesyonal sa ibang bansa. Nadadarama rin sa grupo nila ang pagtutulungan dahil ilang beses na silang nag-ambag ng tulong para sa mga nangangailangang miyembro. Maluwag din ang kamay niya sa paghugot ng pambili man lang ng pagkain ng ilan sa kanila, o mabigyan ng pamasahe….mga kakapusang hindi naging hadlang sa mga kabataang matuto ng maayos na paglaro ng basketbol.

 

Ang pangarap ni Pastor Ariel ay maging isang uri ng Sports Foundation ang KDVC na ang mga adhikaing pilit na pinamamahagi sa pamamagitan ng basketball clinic ay “Empower, Lead, Motivate”. Ang mga adhikaing nabanggit ay ibinahagi ni Mayor Emmanuel Maliksi na wala ring patid ang pagtulong sa abot ng kahit personal niyang kakayahan.

 

May mga kuwento si Pastor Ariel na nagpapatunay na pinupunan ng Diyos ang kakulangan sa ano mang pagsisikap ng tao ayon sa kasabihang, “nasa Diyos ang awa, pero nasa tao ang gawa”. Maraming pagkakataong basta na lang daw dumarating ang biyaya sa kanyang buhay upang maipagpatuloy ang adbokasiyang ispiritwal at pakikibahagi ng kaalaman sa basketbol upang maiwas ang mga kabataan sa bisyo. Dumadating ang mga biyaya sa panahong halos lahat ay ginawa na niya subalit may kakapusan pa rin. Dahil diyan, napakarami niyang dapat ipagpasalamat sa Diyos lalo pa at ang pagsikap niya noong marating at matahak ang Tamang Landas ay natupad at nakakaakay pa siya ng iba.

 

 

 

Nanay Nene ng Bacoor (Cavite)

SI NANAY NENE…NAGING SINGLE MOM DAHIL INABANDONA NG IRESPONSABLENG ASAWA…ITINAGUYOD ANG MGA ANAK SA PAGTINDA NG TUYO AT DAING SA LOOB NG MAHIGIT 30 TAON…MINALAS NA ANG PANGANAY NA ANAK AY NAGING ADIK KAYA BUMAGSAK SA KANYANG KALINGA ANG PAGPAPALAKI SA MGA APO….SIYA AY 79 TAON NA NGAYON. ANG PUWESTO NIYA AY NASA ILALIM NG HAGDAN NG PEDESTRIAN OVERPASS SA HARAP NG SM CITY (BACOOR CITY).

 

SIYA AY TAGA –SALINAS, ISANG BAYANG NASA TABING DAGAT SA CAVITE, AT TANYAG SA MGA PRODUKTONG TUYO AT DAING. SA KABILA NG KANYANG EDAD, HINDI PUMAPALYA SI NANAY NENE SA PAGLATAG NG KANYANG MGA PANINDA SA ILALIM NG HAGDA…KAHIT MAY ULAN. GUMAGAWA NA RIN SIYA NGAYON NG PAPAYANG ATSARA UPANG MAIDAGDAG SA KANYANG MGA PANINDA.

 

ILAN PA KAYANG “NANAY NENE” ANG NASA ATING PALIGID?…HINDI TUMITIKLOP ANG MGA TUHOD SA HARAP NG MGA PAGSUBOK SA BUHAY…AT HIGIT SA LAHAT, AY NAGHIRAP DAHIL SA EPEKTO NG DROGA?

Angel…the young female cobbler of Barangay Real Dos, Bacoor City (Cavite)

ANGEL…THE YOUNG FEMALE COBBLER

OF BARANGAY REAL DOS, BACOOR CITY (CAVITE)

By Apolinario Villalobos

 

When I passed by the small “hole on the wall” shoe repair shop on my way to the bus stop, I took notice of a girl who was busy repairing shoes. I got curious so I stopped for a while for a short chat. She was pretty and with all sincerity replied to my queries. I found out that she is living in with the younger brother of the owner of the shop who also works at Quickie, a well-known, bags and shoes repair outfit. She is Angel, just turned twenty, and from a district in Leyte, near Tacloban City. Her live in partner is Junel who works full time in a store in Molino, but earns extra cash at the shoe repair shop on his days off.

 

Angel admitted that in her earnest to learn the trade, she had to go to the shop in time for a close observation at how the intricate manual sewing is done by Junel or his brother. She goes to the shop as early as eight in the morning when Junel’s elder brother, Noy opens it before reporting to work. Noy who is barely past his thirty years is also living in with an equally hardworking young woman, as a crew of a pizza outlet. Tuesdays are Noy’s days off, so both he and Angel man the shop, while on weekends, Junel takes the place of Noy. On days that both Noy and Junel are in their regular job, Angel has the shop all her own.

 

What struck me is the seriousness of Angel in facing the challenges of living with a young husband, and without a stable financial support that would prop them up. She has no qualms in doing a man’s job to earn honestly for their future. She could have worked in a bar where easy money is, or aspire for an entertainer’s job in Japan because of her good looks. On the contrary she preferred mending shoes and does not mind the glue messing up her candle-slim fingers.

 

 

Farewell…Eboy (for Eboy Jovida)

Farewell…Eboy

(for Eboy Jovida)

By Apolinario Villalobos

 

In this world you’ve ceased to live

But in our heart and mind

You shall linger with a smile –

And, it shall never fade in time.

 

You’ve tried to be the best you could –

Husband, father… friend

In songs you have crooned

Even the calm you well feigned.

 

Farewell…to the best father, farewell!

Friend, you’re a delight

Ride on the glory of our love

As you journey towards that Light!

 

 

 

Ang Imahen ng “Lady of Guadalupe” ng Barangay Real 2 (Bacoor City, Cavite)…simbolo ng matibay na pananampalataya at pagkakaisa

Ang Imahen ng “Lady of Guadalupe”

ng Barangay Real 2 (Bacoor City, Cavite)

…simbolo ng matibay na pananampalataya at pagkakaisa

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang imahen ng Birhen ng Guadalupe ang itinuturing na isa sa mga may naipamalas na milagro sa mga mananampalatayang Kristiyano.  Ang imahen ay unang nakilala sa Guadalupe, Mexico dahil sa mga milagrong ipinamalas niya sa mga katutubo kaya ang mga Mehikanong kasama sa mga paglalayag ng mga galleon mula noong 1400s ay nagdadala nito upang maging “tagapagligtas” nila kung magkaroon sila ng sakuna sa karagatan.

 

Sa Pilipinas, ang unang nakilalang imahen ng Guadalupe ay ang nakaluklok sa Guadalupe Church, sa Guadalupe Nuevo, Makati City. Itinuturing din itong mapaghimala kaya maraming debotong dumadayo sa nasabing simbahan upang ito ay hingan ng tulong. Ang pinakapiyesta ng “Lady of Guadalupe” ay tuwing ika-12 ng Disyembre.

 

Sa Cavite, may imahen ng nasabing Birhen sa Barangay Real Dos, Bacoor City, sa maliit na subdivision ng Perpetual Village 5 at nakaluklok sa Multi-purpose Hall nito, na itinuturing nang “chapel” dahil dito rin nakaluklok ang iba pang imahen ng Birheng Maria at Hesus. Ang imahen ay donasyon ng mag-asawang Glo at Ed de Leon noong 2013 nang italaga ng parukyang San Martin de Porres ang nasabing birhen bilang patron ng nabanggit na barangay. Bukod sa imahen ng nasabing Birhen, ang mag-asawa ay nag-donate din ng imahen ng Itim na Nazareno, Christ the King, at mga gamit pang-Misa ng pari. Ang mag-asawa din ang nagpa-ayos ng mga sirang bahagi ng “chapel” at nagpalit ng pintura nito noong nabanggit na taon. Payak ang nasabing “chapel”, may kaliitan din subalit hindi hadlang ang mga kapintasang  ito upang umigting ang pananampalataya ng mga taong taga-barangay at mga karatig lugar na dumadalo sa Misa tuwing Linggo.

 

Mula nang mailuklok ang birhen sa nasabing barangay, kapansin-pansin ang pagkaroon ng dagdag sa bilang ng mga dumadalo sa Misa tuwing Linggo. Nagkaroon din ng dagdag- inspirasyon kaya lalong sumigla ang pagkilos ng mga religious crusaders ng Holy Face of Jesus na namamahala sa imahen. Ang grupong ito ang nagbubuklod sa mga mananampalatayang Katoliko na taga- loob at labas ng barangay dahil sa pinapakita ng mga miyembro na walang kapagurang pagdasal sa mga lamay sa pakiusap ng namatayan, pamumuno sa pagdasal ng novena at rosaryo sa kapilya tuwing Huwebes ng dapithapon, at pakikiisa sa mga pagtitipong ispiritwal sa parukya ng San Martin de Porres tulad ng paghahatid ng imahen ng Birheng Maria sa mga bahay na gustong magpabisita sa kanya. Ang lahat ng mga nabanggit ay ginagawa ng grupo sa ngalan ng sakripisyo dahil lahat sila ay nagkakanya-kanyang gastos kung may lakad o  tuwing may prusisyon sa parukya. Ang grupo ay pinangungunahan ngayon ni Lydia Libed, bilang Presidente. Nakikipag-ugnayan si Gng. Libed sa namumuno ng Pastoral Council ng Real Dos na si Emma Duragos, na nagsisilbi namang kinatawan ng parukya sa barangay.

 

Nakadagdag ng lakas na ispiritwal ng barangay ang chorale group ng mga kabataan at young adults na kumakanta tuwing may okasyon para sa patron at tuwing Linggo na araw ng Misa. Ang grupong ito na pinamumunuan ni Arianne Lorenzana ay madalas ding maimbita sa mga Misang idinadaos sa labas ng barangay. Ang tumatayo namang mother/adviser nila ay si Norma Besa na bukod sa nagpapakain sa mga miyembro tuwing may practice ay takbuhan din nila upang hingan ng payo. Hindi rin nagpapabaya si Norma sa pagkukusa ng tulong sa pagpalit ng mga bulaklak na alay sa patron at iba pang pangangailangan nito.

 

Umaagapay sa mga grupong nabanggit si Louie Eguia, presidente ng Perpetual Village 5 Homeowners Association, na ang pinagkakaabalahan sa kasalukuyan ay ang proyektong pagpapasemento ng harapan ng kapilya dahil sa dumadaming maninimba tuwing Linggo na umaapaw hanggang sa labas, bukod pa sa pagpapaayos ng bubong nito. Ayon kay ginoong Eguia, ang donasyon sa pagpasemento ng harapan ng kapilya ay manggagaling sa gobernador ng Cavite na si Jonvic Remulla, at ang pagpapaayos ng bubong ay manggagaling naman sa gaganaping “bingo social” na proyekto ng PV5 Homeowners Association. At tulad ng dapat asahan, ang maybahay niyang si Edna naman ang nagbibigay ng hindi matawarang suporta sa kanya sa lahat ng kanyang mga ginagawa, kasama na ang pag-follow up ng mga dokumento sa iba’t ibang opisina, para sa mga proyekto.

 

At sa abot naman ng makakaya ng Barangay Real Dos, ang Chairman nitong si ginoong BJ Aganus ay nakaalalay, mula sa pagbigay ng marshall tuwing magdaraos ng prosesyon at seguridad naman para sa iba pang mga kahalintulad na okasyon. Ang iba pang sakop ng patrong Lady of Guadalupe ng Real Dos ay ang Luzville subdivision, Silver Homes 1 and 2, at ang Arevalo Compound.

 

Ang nais kong ipakita rito ay ang maaliwalas na pakikipag-ugnayan sa isa’t isa ng mga grupo at opisyal sa Real Dos sa ngalan ng patron na “Lady of Guadalupe”, patunay na ang nagkakaroon ng pagkakaisa kung ang mga tao ay may matibay na pananampalataya na nagpapaigting ng respeto sa isa’t isa.

 

Tina and Grace of BPI-Imus Market Branch (Cavite, Philippines)

Tina and Grace of BPI-Imus Market Branch

By Apolinario Villalobos

 

The smiling ladies of the Bank of the Philippine Islands-Imus Market Branch continue to impress me, the latest being, Tina (Cristina Biongko) and Grace Haguring. Both diminutive Tina and Grace can also make a first-time client of the bank, at ease. But, in addition to their arresting smile, both exude the sales qualities that competitive entities like the BPI look for in their staff. Tina did not tire of convincing me to open an account.

 

Before Tina and Grace attended to me, they patiently went about the routine counter preliminaries with a steady smile on their face which made us, who were waiting for our number to be called, comfortable. Monday and Friday are the most pressure-filled days of operation of entities such as banks due to the stacked- up pended transactions during the weekend and the earnest to finish transactions before the Friday ends. The morning I went to transact with the bank was a Monday, and despite the first-day-of-the-week jitters, I was attended to by Tina and Grace without a single hitch, making me step out of the bank after a short time….again.

 

Bank of the Philippine Islands holds the record as the oldest banking institution in the country, although, the Monte de Piedad had a share of the banking function only during the later part of the Spanish regime. The bank is also reputed to be conservative which proved to be a plus to its operation, as being such, the institution treads only with utmost caution in all its ventures. Lately, however, it has joined the bandwagon towards modernization of its facilities for the comfort and convenience of its clients which brought to the fore of their operation the paperless transaction machines where the clients punch their requirements instead of filling up small sheets of forms.

 

And, in the face of the rigid competition in the banking industry, BPI is fortunate for the services of its two dynamic smiling ladies, Tina and Grace.