Ang Kasuwapangan (Greed)

Ang Kasuwapangan (Greed)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang kasuwapangan ng tao ay umiral na bago pa man ang panahon ng Bibliya. Ang kasuwapangan ng mga tao noon ay nagbunsod sa kanila upang mangamkam ng lupain ng iba na umabot sa mga digmaan sa pagitan ng mga lahi. Pati ang pamimirata (piracy) ay umiral din sa mga bahagi ng Mediterranean, Africa, at  Europe. Ang ganitong uri ng kasuwapangan ay umiiral pa rin ngayon kaya mayroong kaguluhang nagaganap sa West Philippine Sea o South China Sea, pati na kidnap-for-ransom na hindi lang din nangyayari sa Mindanao kundi pati sa ibang bahagi ng Africa at South America.

 

Marami pang uri ng kasuwapangan ang umiiral sa mundo tulad ng mga sumusunod:

 

• Kasuwapangan sa kaalaman. Ito ay umaabot sa pagnakaw ng kaalaman ng iba

na kung tawagin ay “plagiarism”. Ginagawa ito upang magkaroon ng diplomang hindi

pinaghirapan dahil ang mga ipinasang thesis ay kinopya lamang sa internet. Ang isa pang paraan ay pangongopya tuwing may exam dahil sa katamarang mag-aral kaya inasahan ang pinag-aralan ng iba na ang katumbas ay pera o goodtime o pagkain o pakikipagkaibigan. Ginagawa din itong pangongopya ng ilang propersyonal na manunulat upang magpa-impress sa mga mambabasa nila, o di kaya ay ng ilang mga pulitiko na ang mga kinopya ay ginagamit naman sa talumpati nila upang palabasing sila ay “matalino”. At lalong ginagawa ito ng ilang tao na ang gusto ay magkaroon ng “Masteral” o “Doctoral” pero ayaw magpakahirap.

 

• Kasuwapangan sa karangalan. Nangyayari ito sa mga bagay na may kinalaman sa trabaho. May mga supervisor o manager sa opisina na inaako ang pinaghirapang “project study” na ginawa ng isang empleyado nila. Kahit pa sabihing kasama ang paggawa ng “project study” sa trabaho ng empleyado, dapat ay may katumbas itong dagdag sa suweldo o “commendation” man lang kung nagkaroon ng magandang resulta. Ang problema, kapag binigyan kasi ng dagdag sa suweldo o “commendation” ang naghirap na empleyado, dapat ay may dahilan, at ito ang ayaw na mangyayari ng supervisor o manager dahil gusto niyang ipabatid sa nakakataas pang amo sa opisina na siya ang gumawa ng “project study” kaya nagtagumpay sila.

 

• Kasuwapangan ng kaibigan at kamag-anak. May mga kaibigan na ang gusto ay sila lang dapat tulungan ng mga nakakaluwag na mga kaibigan. Nagagalit sila o nagtatampo kapag nalamang may ibang tinulungan ang kanilang kaibigan. Ganito rin ang ugali ng ilang kamag-anak dahil kapag may nabalitaang tinulungan ang kamag-anak nila lalo na ibang tao ay nagagalit at nagsasabi agad ng, “mabuti pa ang ibang tao naalala, pero kami na kadugo ay hindi”. Ang isa pang malimit iparinig ng mga gahamang ito ay, “bakit sila lang?….ako, wala?” Sa totoo lang, may mga kaibigan at kamag-anak na mahilig umasa sa iba kahit na hindi naman nila kailangan ang tulong. Dahil sa ugaling nabanggit, ayaw nilang magsikap at itong ugali ang masama, hindi ang pagtulong ng nakakaluwag sa “talagang nangangailangan”.

 

• Kasuwapangan sa physical na attention at karnal na pagnanasa. May pagkasekswal ito dahil nagreresulta sa selos sa pagitan ng mag-asawa na umaabot sa patayan. At, kung minsan ang mga walang malay na naging bunga ng pagkakasala (anak o mga anak) ay nadadamay. Sa isang banda, may kasalanan din ang isa sa mag-asawa na hindi nakapagkontrol ng kanyang kalibugan o pagnanasa kaya nagpadala sa damdamin hanggangan tuluyan siyang magtampisaw sa batis ng kasalanan. Nangyayari din ito sa mga magsyota pa lang na ang iba’y may ugaling kahit sa public area tulad ng Rizal park o bus stop ay naglalampungan….nagbabakasakali sigurong may maka-discover sa kanila upang lumabas sa independent film tungkol sa kalibugan!

 

• Kasuwapangan sa pera dahil sa kahirapan. Ito ang dahilan kung bakit mismong mga magulang ang nagtutulak sa mga menor de edad na anak nila upang lumabas sa “cyber sex”, o di kaya ay magbugaw sa mga foreigner. Ito rin ang dahilan kung bakit 7:00AM pa lang ay may nakaistambay nang mga babae sa Avenida upang magpa-short time. Sila ang mga suwapang na ang gusto ay kumita sa pamamagitan ng “sales talk” at paghiga.

 

• Kasuwapangan sa pera dahil nilukuban na ng demonyo ang buong katauhan. Ito ang makikita sa mga drug lord, mga drug pusher, at mga gun-for-hire na hindi alintana ang perhuwisyong dulot ng kanilang mga gawain.

 

• Kasuwapangan ng mga pinagkatiwalaang opisyal ng gobyerno. Ito ang kasuwapangan ng mga ibinotong mga opisyal ng bayan na may kakambal pang isang kasalanan – ang pagsira sa tiwala. Bukod sa “sinuwapang” na nila ang pera ng bayan, sinira pa ng mga sagad-butong mangangamkam na mga opisyal na ito ang tiwalang ibinigay sa kanila ng mga kababayan nila.

 

• Kasuwapangan sa halaga ng botong piso-piso. Ito ang kasuwapangan ng mga taong nagbebenta ng kanilang boto sa maliit na halaga pero ang katumbas ay pagdurusa kapag naupo na ang bumili ng kanilang boto at nangamkam sa kaban ng bayan upang maibalik ang ginastos nila sa pagbili ng mga boto, na kung tawagin ay “payback time”.

 

Hindi nawawala ang kasuwapangan sa buhay ng tao, subalit nagkakaiba sa tindi, antas o “degree”. Pati ako na nagsusulat nito ay umaaming may kasuwapangan din – sa gulay, prutas, tuyo, bagoong, panahon sa pamamasyal at pagsusulat, etc.  Mabuti na ito kaysa naman sa kasuwapangan sa salapi na idinadaan pa ng iba sa dasal kay Lord….isang napakarumal-dumal na pagnanasa!

 

 

 

The Heavy Pollution in China should Warn Third-World Countries

The Heavy Pollution in China

Should Warn Third -World Countries

By Apolinario Villalobos

 

Manufacturing countries that clandestinely hate China have successfully inflicted a “slow death” on the awakened dragon of Asia. They have simply transferred the production aspect of their business in China because of her cheap labor and with it, the byproduct of high technology – the deadly pollution! They have been awfully successful, no question about that!

 

China today, is practically crawling due to the effect of heavy pollution while countries that own brands manufactured in China are basking under smog-free atmosphere. Every day, internet news carries warnings of the Chinese government to its citizens about the heavy pollution and photos are those of the Chinese citizens with face or surgical mask to lessen their inhalation of the dirty air. An enterprising European country is reportedly exporting fresh bottled air to China.

 

The phenomenon in China should serve as a warning to the third-world countries that are blinded by the prospect of living in comfort through high technology. China has practically flooded the world with products made in her homeland. Despite such show of opulence, she is far from being satisfied as her expansionistic desire is slowly creeping towards the rest of Asia and the African continent- with all their third world countries.

 

The governments of these countries would like their forests be uprooted and replaced with factories; would like their fields planted to rice, corn and other staple foods bulldozed to give way to resorts and first-class housing projects; would like their mountains to be drilled for minerals; would like their citizens to be introduced into the mean habits of squalid urban life; would like their centuries-old traditions and faith to be polluted with the immoralities of progress.

 

As the exploitation lasts only for as long as there are yet to be exploited, their “benefits” are likewise short-lived. When the factories and mining companies stop their exhaustive operations, they leave behind ghost towns and villages- with their rivers poisoned by chemicals and the once-fertile land exhausted of their nutrients making them not suitable even for the lowly grass. Their polluted culture gives rise to a new generation of prostitutes and indolent, and worst, with a twisted view on faith.

 

The high-technology must be one of the checks that God has imposed on earth to maintain the balance, aside from natural calamities such as typhoon, earthquake, diseases, and floods, as well as, man-made war. Without them, the world would have burst long time ago, due to overpopulation and inadequate sustenance. But, while these are divine penalties, caution should have been observed by man to at least delay and minimize their occurrence. Unfortunately, man is now reaping the fruits of his greed…at high speed!

 

In the Old Testament, when the God of Israelites wanted them punished for their misdeed, He used the heathen races or tribes to sow disaster upon them. Sometimes He used calamities such as diseases and famine-causing pestilence. The religions of the world are based either directly or indirectly on the Abrahamaic faith, except for some pockets of tribes in unexplored nooks of forests and islands. In a way, most peoples of the world are connected to the God of Israel. Are we now suffering from this divine penalty, mentioned in the Old Testament?

Kung Hindi dahil sa Kasakiman ng Tao, wala sanang Passport, Visa at iba’t ibang Simbahan ngayon

Kung Hindi Dahil sa Kasakiman ng Tao

Wala sanang Passport, Visa

at Iba’t ibang Simbahan Ngayon

Ni Apolinario Villalobos

Kung paniniwalaan ang alamat na nakasaad sa Bibliya tungkol sa pagkawatak-watak ng sangkatauhan na ang dahilan ay ang pagguho ng tore ng Babel, sana ang sangkatauhan ay nagkakabuklod na ayon sa unang kagustuhan ng Diyos. Subalit dahil sa sobrang kasakiman ng mga tao noong unang panahon, minabuti ng Diyos na ikalat sila pagkatapos Niyang wasakin ang nasabing tore.

Dahil sa kasakiman ng tao, walang gustong magpatalo at lahat ay nag-aakalang sila ay matalino, kaya pati ang kaalaman ng Diyos ay gusto pang saklawan o talunin. Maganda na sana kung ang mga natutunan ay ginagamit ng tao sa mabuting paraan, subalit taliwas ang gusto niyang mangyari – ang siya ay maghari o mangibabaw sa iba. Dahil diyan, nagkakaroon ng patayan at malakihang digmaan dahil nagsasaklawan o nagkakalampasan ng mga hangganan o boundary ng teritoryo. Isama pa ang mga inaadhikang ideyolohiya at ispirituwal ng mga nagmimithing mangingibabaw kaya hindi na nagkaroon ng katapusan ang mga bangayan ng mga bansa at iba’t ibang grupo, at sa isa’t isa.

Upang hindi na madagdagan ang kaguluhan, nagkanya-kanya na ang iba’t ibang lahi sa pagtakda ng mga alituntunin tungkol sa mga hangganan, kaya ngayon ay hiwa-hiwalay ang mga tao na ang mga pagkakaiba maliban sa kultura ay nadagdagan pa ng relihiyon.

Nagkaroon ng passport at visa. Ang mga simbahan ay nagkaroon ng kanya-kanyang palatandaan upang kahit sa kilos, pananamit at pananalita ay makilala nila ang kani-kanilang kasapi. Sa kabila ng mga nabanggit, nakakalungkot na talagang may mga taong sagad sa buto ang kasakiman kaya nakakapanakit pa rin ng iba sa pamamagitan ng salita at mga mararahas na pagkilos.

May mga simbahan na sa halip magpairal ng pagmamahal sa kapwa ay nagtuturo pa sa mga miyembro nila kung paanong siraan ang ibang simbahan na hindi naman nakikialam sa kanila, dahil lang gusto nilang palabasin na sila ang pinakamagaling. May mga bansa namang sa halip na tutukan kung paano silang umunlad pa upang lalong makatulong sa kanilang mga mamamayan ay nang-eespiya at nangangantiyaw pa sa ibang bansa. May mga bansa ring hindi na nakuntento sa kung ano meron sila, kaya nangangamkam pa ng teritoryo ng ibang bansa. Ilan lang yan sa mga kasakima ng taong umiiral sa panahon ngayon.

Ang pakikipagkapwa ay maganda sana kung walang kinikilalang kulay at lahi. Mas lalong magaling din sana kung, kahit iba’t ibang simbahan ang kinabibilangan ng mga tao, isipin nila na iisa lang ang Diyos, subalit iba’t iba nga lang ang pangalan, kaya hindi dapat pairalin ang paligsahan kung sino ang mas magaling magsamba at magdasal!

Dapat itigil na ng mga Ahensiya ng Gobyerno ang mga “Kamangha-mangha” nilang Report na akala nila ay Makakabawas sa Kahihiyang ng Administrasyon

Dapat Itigil na ng mga Ahensiya ng Gobyerno

ang mga “Kamangha-mangha” nilang Report na akala nila ay

Makakabawas sa Kahihiyan ng Administrasyon

ni Apolinario Villalobos

August 25, 2015…natulig ang mga nakikinig ng radyo nang marinig ang report in Alcala, kalihim ng Department of Agriculture, na nangunguna ang Pilipinas sa rice production sa buong Asya, ibig sabihin, pati na sa mga bansa tulad ng Vietnam, Thailand, at India kung saan nagmumula ang NFA rice. Pero kailangan lang daw umangkat pa ang Pilipinas ng bigas upang “pandagdag” sa buffer stock para sa kakainin ng mga Pilipino. Ganoon na ba katakaw ang mga Pilipino? Nanguna na nga sa production kaya ibig sabihin maraming bigas, dadagdagan pa ng aangkating bigas? May mga bansa pa raw na negatibo ang production, ibig sabihin hindi natupad ang kanilang projection. Para na ring tinutulungan ng Pilipinas ang mga bansang ito sa pamamagitan ng pagbili ng bigas nila upang sila ay kumita maski papaano, ganoong ang pambili naman ay inutang lang pala, samantalang ang mga magsasakang Pilipino ay hawak sa leeg ng mga landlord nilang nagpapautang ng 5/6 sa kanila!

Sabi nga ng radio commentator na nagbasa ng report, ang sinabi daw ni Alcala “defies logic”, ibig sabihin wala sa ayos, komokontra sa lohika, wala sa katinuan, hindi maintindihan, na kung tindera ng sigarilyo sa kalye ang magtanong ay, “ano yun?”. Kung uunawain talaga ay para kasing tao na may pera naman pala ay uutang pa, maliban lang ang may intensiyong manloko!

Sa ginawa ni Alcala siguradong magsusunuran ang ibang ahensiya. Baka ang DSW ay magsabi na wala nang pakalat-kalat na rugby boys sa kalye, ganoong hantaran ang mga ito kung maghatian ng rugby, wala na ring naghihirap dahil sa cash na binibigay, at lahat ng mga biktima ng typhoon Yolanda ay may bahay na. Baka ang MMDA ay magsabi na maaliwalas na ang pagbiyahe sa mga kalye dahil hindi na sila binabaha at ang trapik ay na-erase na, kaya nasa imahinasyon na lamang. Baka ang Philippine National Police ay magreport na wala nang mga drogang binebenta dahil namatay sa overdose ang mga adik at nagpatayan ang mga drug pusher dahil sa onsehan (lokohan), at ang mga Tsinong drug lords naman ay nagsiuwian na sa Tsina o lumipat sa Timbuktu o kung saan pa, basta sa labas ng Pilipinas, at ang mga drug laboratories ay ginawang factory ng taho!

Baka ang military ay magreport na wala nang kidnapping sa Mindanao dahil ang mga Abu Sayyaf ay pinakain na sa mga pating sa Sulu Sea. Ang Department of Education naman ay mag-report na wala nang gigiray-giray na school buildings na animo ay barung-barong dahil see-through ang bubong at dingding, at lahat ng mga school buildings ay modernong two-floors, at may mga computer laboratory pa. Baka ang DPWH ay magreport na wala nang baha dahil lahat ng mga imburnal ay gawa na sa stainless steel kaya wala nang sasabit na basura para bumara, at lahat ng highway sa buong Pilipinas ay sementado na pati ang patungo sa paanan ng Mt. Apo!

Baka ang DOTC ay magreport na lahat ng isla ay may mga beacon lights na, at lahat ng mga airport ay high-tech na, lalo na ang apat na airport terminal sa Manila – na hindi na umaalingasaw dahil sa baradong toilets at kawalan ng tubig, at ang mga aircon units nila ay gumagana lahat.  Baka ang Department of Labor ay magreport na zero na ang unemployment dahil kumikita na ang mga dating istambay sa pamamagitan ng pangholdap, pandurukot, at pambugaw, kaya pati ang mga babaeng nagbebenta ng laman sa Avenida ay may trabaho na rin.  At, baka ang Department of Health ay magreport na walang nang sakit sa Pilipinas, kaya lahat ng mga Pilipino ay malulusog dahil animo ay may bola ng basketball sa tiyan at very trim na animo ay nag-zumba, dahil payat!

Iilang buwan na lamang ang natitira sa administrasyon ni Pnoy, dadagdagan pa ba ng mga iresponsableng report ang mga kahihiyang ga-bundok na ang taas na naipon mula pa noong unang araw ng kanyang panunungkulan? Nasadlak na ang presidenteng tingin ng marami ay walang binatbat, dadagdagan pa ba ang kirot mula sa mga masasakit na parunggit, ng mga “trying hard” at mga halata namang kathang-isip na mga report? Nasaan ang puso ng mga taong itinalaga ng “kawawang” pangulo sa mga puwesto na ang tingin sa kanilang kinaluluklukan ay oportunidad upang magkamal ng biyaya? Nasaan ang konsiyensiya ng mga taong pinagtatakpan ng “kawawang” presidente na akala pa naman ay magaling siya dahil ang mga itinalaga niyang mga tao ay matatalino din tulad niya?

Dapat magkaisa ang mga taong namamahala ng mga ahensiya upang tulungan ang “kawawang” presidenteng nagtalaga sa kanila…magsama-sama sila gaya ng kasabihang: “birds of a feather flock together”! Ang tanong ay ano ang gagawin nila?…ang sagot naman…tumahimik na lang sila, dahil “less talk, less mistake”!

Hindi naman bulag ang mga Pilipino upang hindi makita ang mga nangyayari sa kapaligiran…kaya hindi dapat mag-alala ang presidente, nauunawaan siya ng mga Pilipino. Hindi siya nag-iisa sa pagtahak sa kanyang “matuwid na daan”…marami silang kasama niya.

Ang Kawalan ng Tiwala ng Administrasyon kay Binay at Roxas

Ang Kawalan ng Tiwala
ng Administrasyon kay Binay at Roxas
ni Apolinario Villalobos

Akala siguro ni Binay, dahil magkasama sila noon ni Pnoy sa pag-spray ng mga Marcos loyalists kasama ang matandang Arturo Tolentino, na nag-rally sa labas ng Manila Hotel, at na-appoint siyang mayor ng Makati noong panahon ni Cory, ay ganoon na siya ka-close sa mga Aquino. Hindi niya nahalata ang malamig na pakitungo sa kanya ng presidente, at sinubukan pa niya nang magpasaring na umaasa siya dito ng endorsement para sa 2016 election na pinagtataka naman nito (Aquino). Sa paningin ng mamamayan, ay masakit ang ginawa ni Aquino kay Binay na nag-akalang dahil sa tulong niya sa pamilya, hindi siya ituturing na iba, bilang utang na loob. Ang tanong naman ng iba, inalam ba muna ni Binay kung umiiral itong damdamin sa pamilya Aquino?

Magkapareho ang kapalaran ni Binay at Roxas. Mula’t sapol nang manungkulan si Roxas bilang secretary ng DILG, malabnaw ang pinapakita sa kanya ng presidente. Pinipilit namang isinisiksik ni Roxas ang kanyang sarili sa Malakanyang. Upang mapagtakpan ang nakakahiyang sitwasyon, si Roxas na lang ang nagbibigay palagi ng pahayag. Umabot sa sukdulan ang kawalan ng tiwala ng presidente kay Roxas nang hindi ito isinama sa miting na may kinalaman sa operasyon ng Mamasapano. Tulad ni Binay, akala ni Roxas ay nagkaroon si Pnoy ng utang na loob sa kanya dahil pumayag siyang makipagpalit ng puwesto noong eleksiyon, kaya naging bise-presidente ang puwestong kanyang tinakbuhan subalit natalo naman.

Buong akala ng sambayanan ay magri-resayn si Roxas dahil sa sagad-butong kahihiyan at pagbabalewalang inaabot niya mula sa presidente. Taliwas sa inaasahan, kapit-tukong nagtiis si Roxas, dahil sa ambisyon niyang maging presidente na nakaangkla pa rin sa inaasam-asam na endorsement na hanggang ngayon ay hindi ibinibigay.

Sa huling miting ng mga cabinet secretary ay hindi ulit inimbita si Binay, dahil malamang, ang pinag-usapan ay kandidatura ng iba pang mga secretary at mga istratehiya nila, kaya hindi nga siya dapat umatend! Nagresayn na lang siya at animo ay nagdeklara pa ng giyera sa Malakanyang dahil sa maaanghang na salitang binitiwan na nagpapahiwatig ng babala. At least, nakabawi siya at pinakaba pa niya ang mga nasa administrasyon dahil sa plano niyang pagdiin sa mga ito, gamit ang mga bintang na alam na rin ng mga mamamayan. Ngayon nga ay kaliwa’t kanang pagbatikos na ang inaabot ni Pnoy at mga tauhan nito mula kay Binay.

Si Roxas naman ay nagmistulang pulubing nagmamakaawa upang bigyan ng limos. Tumanda na siya sa sa pulitika ay hindi pa rin niya nauunawaan ang kalakaran, na sa nasabing mundo ay walang permanenteng kaibigan at ang labanan ay gamitan at patibayan ng sikmura!

Bilang panghuli, sa pulitika, hindi lang sayaw na cha-cha ang popular, kundi waltz na pwede ang pagpalit ng partner – yong tawag na “tap dance”…at ang hindi nakakasabay ay tanga…dahil ang hilig pala ay “tango”…tanga na gago pa! ….ayon yan sa mga tambay sa kanto.

Swabe ang Anarkiya sa Pilipinas…dahil wala pang marahas na reaksyon ang mga Pilipino

Swabe ang Anarkiya sa Pilipinas
…dahil wala pang marahas na reaksyon ang mga Pilipino
Ni Apolinario Villalobos

Ang matinding anarkiya sa isang bansa ay nangyayari kapag hindi na makatiis ang mga mamamayan sa mahinang pamunuan o kung humagupit ang isang matinding kalamidad kaya halos paralisado ang pamahalaan. Ang pinakamalalang mangyayari ay mga patayan at hantarang nakawan o looting. Anarkiya ding masasabi ang kaguluhan sa pagpapatakbo ng gobyerno. Sa Pilipinas, swabe ang mga nakikitang kaguluhan, na hindi pa masyadong binigyang-pansin dahil sa kultura ng Pilipino na nakaka-ayon sa lahat ng sitwasyon, tulad ng mga sumusunod:

1. Hindi pagsunod ng mga local officials sa mga desisyon ng Ombudsman na pagsuspinde sa kanila na ang nakasayang gawin ay tumakbo sa mga tiwali at nababayarang huwes upang kumuha ng Temporary Restraing Order o TRO, o di kaya ay hindi pag-alis sa kanilang opisina, na isang malinaw na kawalan ng respeto sa Ombudsman. Dahil dito ay nagkakaroon ng kaguluhan sa pagitan ng mga supporter ng suspendidong opisyal at pansamantalang itinalagang opisyal.

2. Pagka-inutil ng DILG sa pagpipilit na maipatupad ang kautusan ng Ombudsman sa pamamagitan ng pagpaalis sa suspendidong opisyal mula sa opisina upang makagawa ng maayos ng audit, ganoong ang mga LGU ay nasa ilalim naman ng nasabing ahensiya. Sa nangyayari ngayon sa Makati halimbawa, ang hepe ng DILG na si Roxas ay “nakikiusap” pa sa suspendidong mayor na si Junjun Binay na sumunod na lang. Paano siyang rerespetuhin at susundin kung ang pinapakita niya ay kalamyaan na maihahalintulad sa kaduwagan o kawalan ng gulugod? Hindi makakaapekto sa buong bansa kung gagamit ng lakas ang DILG upang ipilit ang kapangyarihan nito…plus factor pa ito ni Roxas kung sakali.

3. Pagka-inutil ng mga ahensiya ng pamahalaan na makontrol ang maya’t- mayang pagsirit ng mga presyo ng mga bilihin sa palengke, lalo na ang bigas. Isama pa rito ang mga presyo ng langis, bayarin sa tubig at kuryente.

4. Patuloy na hantarang smuggling dahil sa katiwalian sa loob ng mga ahensiyang dapat ay nangangasiwa sa mga pantalan.

5. Hindi makontrol na mga krimen sa loob mismo ng mga kulungan na dati ay patayan kung may riot lang, subalit ngayon ay may prostitution na rin at droga.

6. Hindi makontrol na pangungumisyon sa mga proyekto ng gobyerno, at ang pinakamatindi ay ang pamamayagpag ng mga negosyanteng nagpapatakbo ng mga pekeng NGO na kinasasabwatan ng mga opisyal ng gobyerno upang makakuha ng pondo mula sa kaban ng bayan.

7. Paglala ng krimen dahil ang iba sa hanay ng kapulisan ay sangkot na rin.

8. Patuloy na pagpapahirap sa mga mahihirap na dahil sa K-12 program, na ginamitan ng mga librong hindi bababa sa halagang 500 pesos ang isa. Dahil sa inutil na bagong programa na yan, lalo pang pinagpipiyestahan ng mga tiwaling opisyal na may kinalaman sa edukasyon at mga hidhid na negosyante ng libro ang mga mahihirap kaya nadagdagan ang bilang ng mga batang hindi nakakapag-aral.

Ang mga nangyayari sa kasalukuyang pamahalaan ay kasukdulan ng mga naipong katiwalian mula pa noong panahon ng Martial Law. Hindi nakatulong ang pagkamaka-Diyos ng presidenteng si Cory Aquino kahit nakasandal siya sa simbahang Katoliko. Sa halip na mabawasan ang mga katiwalian, lumala pa noong kapanahunan niya dahil lumakas pa ang loob ng mga tiwali na nagpalit lang ng kulay mula sa pula tungo sa dilaw. Hindi rin nakatulong ang pagka-heneral dati ng pumalit na presidente na si Fidel Ramos, ganoon din ang pagkasikat ni Erap Estrada, at lalo na ng pagka-ekonomista ng isang Gloria Arroyo.

Sa ilalim ng kasalukuyang administrasyon, ang hilahod nang ekonomiya ay bumagsak na! Nasira ang mga akala ng mga nagluklok kay Pnoy sa puwesto: na siya ay magaling, hindi pala dahil hanggang salita lang daw; na siya ay makikinig sa kanyang mga “boss” – ang taong bayan, tulad ng ipinangako niya, hindi nangyari dahil wala pala siyang isang salita; na siya ay pantay sa pagtingin sa lahat, hindi pala dahil may mga pinapaburang mga ka-barilan at mga classmate daw na pinagtatalaga niya sa puwesto, at kahit hindi maganda ang performance ay ayaw niyang tanggalin. At, marami pang maling akala…

Yan ang Pilipinas…ang mga mamamayan ay swabe sa pagharap sa mga pagsubok…. kaya nakakatiis pa kahit papaano…..at, kaya hindi na lang muna pinapansin ang nakasayan nang swabeng anarkiya!

Mabuti pa noong unang panahon….

Mabuti Pa Noong Unang Panahon
Ni Apolinario Villalobos

Mabuti pa noong unang panahon
Mga ninuno nating tadtad man ng tattoo
Nagnganganga, nakabahag…walang siphayo.

Mabuti pa noong unang panahon
Payak ang takbo ng isip, walang pag-iimbot
Na sa pangangamkam ng ibang lupa’y umaabot.

Mabuti pa noong unang panahon
Magkakatabing mga bayan ay nagtutulungan
Sa pangangailangan ng iba’y malugod ang bigayan.

Mabuti pa noong unang panahon
Ang mga bundok ay nababalot ng kagubatan
Masaya pati mga ibong nagliliparan sa kalawakan.

Mabuti pa noong unang panahon
Ginto’t pilak, ‘di pinapansin, walang gahaman
‘Di tulad ngayon, pamantayan ng buhay ay yaman.

Mabuti pa noong unang panahon
Kung magdasal sila ay diretso sa Amang Poon
‘Di tulad ngayon, tao’y kaaanib ng iba’t ibang kampon.

Mabuti pa noong unang panahon
Pagtiwala sa kapwa ay di basta-basta nasisira
‘Di tulad ngayon, dangal ay kayang lusawin ng pera.

Mabuti pa noong unang panahon
Sa malawak na gubat, may pagkaing makukuha
‘Di tulad ngayon, mga bundok at pastulan, kalbo na.

Mabuti pa noong unang panahon
Masarap samyuhin ang hanging sariwa, malinis
‘Di tulad ngayon, amoy nito, animo’y pagkaing panis.

Mabuti pa noong unang panahon
Tubig na iniinom, sa ilog ay maaari nang salukin
‘Di tulad ngayon, naka-bote lang ang dapat inumin.

Mapapagkatiwalaan pa ba ang COMELEC?

Mapapagkatiwalaan pa ba ang COMELEC?
Ni Apolinario Villalobos

Ang Commission on Election (COMELEC) ay itinuturing na tagapamahala ng pinakamakapangyarihang karapatan nating mga Pilipino – ang pagboto. Ang ganitong kapangyarihan ay naipapatupad lamang natin tuwing panahon ng eleksiyon kung kaylan ay pumipili tayo ng mga iluluklok sa mga puwesto.

Subalit ang nakakalungkot, itong ahensiya na inaasahan at pinagkakatiwalaan natin ay ilang beses nang ginamit ng mga tiwaling presidente, at hanggang sa kasalukuyan ay wala pa ring napaparusahan….napo-promote pa. Magkaputukan man ng mga balita tungkol sa mga gamitang ito…hanggang doon na lang. Kunwari ay may magsasalitang mga mambabatas at mga opisyal, pagkatapos ay susundan na ng katahimikan. May mga “resulta” at “naipapatupad” tulad nang nangyari kay Coco Pimentel. Subalit, walang ginawa ang COMELEC sa mga tauhan nitong gumawa ng katiwalian…nandiyan pa rin sa mga puwesto nila.

Ang malaking eskandalo ng botohan nang tumakbo si Fernando Poe, Jr. ay sumentro sa “Hello Garci” scandal. Na-zero si Fernando Poe sa mga Muslim communities, isang napaka-imposibleng pangyayari at nakakatawa, dahil idolo ng mga Muslim ang actor. Ang gumawa ng pandaraya ay hindi gumamit ng isip niya, kaya madaling nabisto. Wala na ang military na si “Garci”, subalit ang taga-COMELEC ay nandiyan pa rin, at na-promote pa daw.

Kung ibabatay sa kasaysayan, lumalabas na balot ang ahensiya ng mga eskandalo, subalit ang nakaupong presidente ay walang ginagawa tungkol dito. Bakit? …anything can happen.

Matagal nang isyu ang mga computer at sistema na ginagamit sa eleksiyon, subalit hanggang ngayon ay parang wala pa ring malinaw na direksiyon. Bakit?…anything can happen.

Dahil sa kagustuhan ng sambayanang Pilipino na magkaroon ng eleksiyon, kung sakaling walang mapipiling kumpanya ng computer na magagamit dahil talaga namang gahol na sa panahon, siguradong gagawa ng “remedyo”, matuloy lang ang elesksiyon….yan ang nakakapangamba dahil “magagamit” na naman ang COMELEC…. “mauutusan”na naman! Siguradong may mabubusalan na naman ng pera!….talagang sa Pinas, anything can happen!

The Problem with Legislation in the Philippines…its corruption and abuse

The Problem with Legislation in the Philippines
…its corruption and abuse
By Apolinario Villalobos

There is a move by Philippine Congress to amend a particular section of Constitution to accommodate the administration in its effort to entice foreign investors by liberalizing the provisions regarding this issue. The assurance of the Congress is that nothing else shall be touched, except the insertion of the “unless, otherwise, provided by law…” which is self-explanatory. However those four innocent and simply spelled words could spell disaster if triggered by another simple word – abuse. A dangerous scenario is that of future legislators coming up with laws that will favor foreign investors in exchange for favors. Future lawmakers will no longer be interested in pork barrels which are theoritically scrapped, but in commissions from foreign investors favored by the law that they shall pass.

The Filipinos cannot be blamed for their distrust in Congress which ever since has been perceived as corrupt. There is now an apprehension that even liberal provisions that shall favor the establishment of Bangsamoro shall be inserted. What will stop the corrupt lawmakers to make laws that shall be justified by the phrase, “unless, otherwise, provided by law”?

The Filipinos are already suffering from the effect of laws that altered the economic system of the country. Foremost of these are those that privatized the basic service providers and oil deregulation. Even without the proposed change in the Constitution, somehow, existing laws regarding investment in the country are already circumvented to favor some parties with the use of Filipino dummies…so, why alter the Basic Law of the land, an act which clearly, shall favor the corrupt parties in the government?

Is the BBL Intent made clear by the MNLF “story” of a Bangsamoro Republik?

Is the BBL Intent Made Clear
by the MNLF “story” of a Bangsamoro Republik?
By Apolinario Villalobos

Ever since MILF came out with its BBL proposal that shall pave the ground for the establishment of the Bangsamoro, some Filipinos did not believe its sincerity as for them, the MNLF and BIFF are not really excluded from the picture. For the suspicious, even the death of the bomb maker, Basit Usman was caused only by a petty misunderstanding between the low-ranking members of the MILF and his (Usman) party that led to provocation and later, the deadly altercation. As for the MNLF, some parties believe that it has a mutual understanding with MILF that stands until the passing of the unrevised BBL. Fortunately, lawmakers discovered that some of BBL’s provisions are leading towards the establishment of a separate state.

When the delay for the passing of the BBL was delayed, there was an immediate reaction from the MNLF. Even Malaysia was alarmed, a questionable reaction as it was just expected to be an observer…and the only one that reacted. The delay is in view of the government’s intention to ensure that the BBL will maintain the status of Bangsamoro as an integral part of the country. Malaysia even warned of trouble, an uncalled for remark….but why? What is its interest in the ongoing process?

Now, the MNLF is saying that its plan is to establish a Bangsamoro Republik that would include the whole of Mindanao, Sulu and Tawi-tawi islands, Palawan, Sarawak and Sabah, with Malaysia, supposedly behind this effort. Is this the reason why the Sulu sultanate is not supportive of BBL? Why did MNLF come out with such statement only now when there is a problem with the passing of the BBL? Is this not a ploy to force the lawmakers to double time the passing of the BBL, so that they can proceed to the next stage which is the compromise between the MILF, MNLF, and BIFF for the eventual establishment of the republic, a feat which will not require much sweat as the Bangsamoro of MILF, based on the unrevised BBL is a virtual separate state, so leaders can do as they wish? Meanwhile, the BIFF may come in as the republic’s military arm.

If the Bangsamoro Republik will push through, it can easily join Malaysia’s federation as a federal state.

Ethnically, the light-skinned Filipinos without trace of white people’s blood, can trace their ancestry to the Malays. Though disputed, the story of the Ten Bornean Datus who came to the shores of the Philippines to escape the tyranny of their sultan, Makatunaw, tells some. The ten Bornean datus purportedly first landed in the Visayas, particularly Panay, and negotiated with Marikudo, the chieftain of the black-skinned pygmies locally called “ati”, for the purchase of land which they successfully did using a “sadok” (hat) made of gold for the chieftain and a long necklace of gold for his wife, Maniwantiwan or Maniwangtiwang. In another legend, the payment included a basin of gold. From Panay island, some datus sailed down to Mindanao, and some to Luzon where they settled. That is why when the Spaniards came, they found settlements of Mohammedans in Manila and some islands ruled by the “lakans” and “datus”.

As regards Mindanao, briefly, this is how its Islamization and peopling by those from Malaysia, came about: In 1380, Islam was introduced in Sulu via Malacca, by Mudum (Makdum?); followed by Rajah Baginda of Menangkabaw, Sumatra in 1390; and further, followed by Abu Bakr (Bakar) who left Palembang for Sulu in 1450 and married Rajah Baginda’s daughter, Paramisuli. On mainland Mindanao, Serif (Sharif) Kabungsuan, arrived from Johore and also laid down the foundation of Islam. He eventually became the first Sultan of Mindanao, from where, it rapidly spread to Visayas and Luzon. The arrival of the Spaniards made the Muslims retreat to the hinterlands. Their presence in Luzon was confirmed by the Spaniards who called them “Moros” which was intentionally used for its bad repute, but later cleansed by Filipino Muslims with much effort and success.

Another group of settlers, known as Orang Dampuans, came to Mindanao from the south of Annam with the sole purpose of establishing a trading post. The Sulu people when they came were then, called Buranun. The Orang Dampuans were followed by the traders from Banjarmasin and Brunei, important states of the Sri Vijaya Empire. The people of Banjarmasin were called Banjar who brought their beautiful princess to Sulu, and was offered for marriage to the Buranun ruler. With the marriage, Sulu came under the influence of Banjarmasin and from the union, came the rulers of Sulu.

As gleaned from the pages of history, there was a two-pronged movement of people from the Malaysian archipelago, with one that settled first in Panay, in the central Philippines, from where they spread to other islands, and with the massive one that also introduced Islam, that settled first in Sulu and mainland Mindanao, and eventually spread to Visayas and Luzon, until the arrival of the colonizing Spaniards.

The conversion of the majority of Filipinos into Christianity by the colonizing Spaniards made the archipelago “the only Christian-dominated” country in Asia. Unfortunately, despite such spiritual status, many if not most of its officials, do not live up to it, as they proved to be corrupt which is very un-Christian.

On the other hand, Malaysia has a lot to explain if indeed, what the MNLF claims is true. It will come out that they betrayed the trust of the Philippine government when it was asked to sit as observer in its negotiation with MILF. The betrayal is in their cuddling of Nur Misuari and his Bangsamoro Republik advocacy, all the while, that the peace process is going on. Malaysia should vehemently deny it publicly if only to prove that it can still be trusted by the Philippine government. Its silence could mean something which may have a negative implication.

If the people of the whole of Mindanao and Palawan will be made to understand the whole situation that leans heavily on ethnic history of the country, a lot of patience is needed as Christianity has been deeply imbedded in their heart and mind. If the Bangsamoro Republik will materialiaze, definitely, those who live within the territory will no longer be called“Filipino” but “Moro”, as the state will be called “Bangsamoro” or “land of the Moro”.

On solid lands where states or countries are situated, thin demarcation lines that indicate territorial boundary separate them from each other, guarded by foot patrols. If the Bangsamoro Republic materializes, Mindanao and Palawan will be separated from Luzon and Visayas by significantly wide body of water and channels.

The Philippines as an archipelago is “united” by the commercial airlines and roll on-roll off ferries, but not well secured because of the inadequate navy and military facilities. These security contingents use second hand equipment, which are either purchased at bargain prices using measly budget provided by the government or donated by sympathizing countries. And, even the purchases were not spared by evil minded officials as they reeked of corruption. The negligence and corruption in the Philippine government in this regard have caused the immense suffering of the Filipinos in general.

Finally, I do not think the zealous Muslim Filipinos would have thought of the separation, if only the Philippine government has been fair to all the citizens. Corrupt Muslim government officials, on the other hand, should not be blamed solely for their neglect of Mindanao, as the same neglect is also prevalent in the Visayas and Luzon regions, committed by Christian officials. In other words, corruption is prevalent in the whole system of the Philippine republic. And there are even more of these corrupt Christian officials in the central government, so these hypocrite better stop their finger pointing while the innocent ordinary Filipinos, both Muslims and Chrisitians, are left desperately apprehensive, confused, and helpless, as their beloved country is at the verge of being dissected!