Ang Basketball Tournament ng JPLS TODA (Barangay Real 2, Bacoor City)

ANG BASKETBALL TOURNAMENT

NG JPLS TODA (BARANGGAY REAL 2, BACOOR CITY)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang Justinville/Perpetual/Luzville/Silver Homes Tricycle Operators and Drivers Association (JPLS TODA) ay nagsikap na magdaos ng simpleng basketball tournament sa abot ng makakaya nito. Hindi sila gaanong nangalap ng mga donasyon, maliban na lang sa mga tropeo. Ang kaunting pagkain at mineral water ay gastos ng mga miyembro at opisyal. Ang bayad naman sa professional na mga referee ay may malaking discount. Nakatulong din ng malaki ang basketball court ng Silver Homes 1 na walang bubong at libreng nagamit. Nagtiis man sa init ng araw ay enjoy pa rin ang mga team na naglaro sa elimination rounds dahil idinaos  sa hapon kung kaylan matumal ang biyahe. Ang championship game lang ang idinaos sa gabi ng Sabado, December 12 upang malaman kung alin sa natirang tatlong team na “White”, “Green”, at “Blue” ang magiging champion. Inabot din ng apat na Sabado at Linggong palaro o mahigit isang buwan, bago umabot sa araw ng championship na paglalabanan ng nasabing tatlong team.

 

Nakakamangha ang pagkamasigasig ng mga organizers at mga miyembro dahil sa kabila ng halos walang pahinga nilang biyahe na kung minsan ay inaabot ng gabi ay pinilit nilang maidaos ang tournament.  At, sa kabila pa rin ito ng pinagkasyang budget. Pagpapakita nila ito ng kanilang tapat na pakikipagtulungan sa programa ng lokal na pamahalaang lunsod ng Bacoor na sa ngayon ay nasa pamamahala ni mayor Lani Mercardo-Revilla. Ang nasabing programa ay idinaan sa Barangay Real 2 na nasa pamamahala naman ni Kapitan BJ Aganus. Sagot din ng samahan ang tournament sa panawagan ng bagong presidente, Rodrigo Duterte na gamitin ang libreng panahon sa mga bagay na makabuluhan sa halip na sa droga.

 

Tulad ng mga drayber ng jeep at bus, silang mga traysikel naman ang minamaneho ay hindi rin ligtas sa mga hinalang gumagamit ng shabu dahil sa paniwalang nakakatulong ito upang makatagal daw sila sa puyatan. Totoo man o hindi, ang mahalaga ay pinapatunayan ng asosasyon na wala ni isa mang adik sa kanila o talamak ang pagkagumon sa nasabing bisyo. Wala ni isa mang kasong may nawalan ng katinuan mula sa kanilang hanay dahil sa droga, tulad ng mga nababalitaang nangyayari sa ibang lugar.

 

Ang mga opisyal ng JPLS TODA ay sina, Danny Sagenes (Presidente); Freddie Casil (Bise-Presidente); Davis Sagenes (Kalihim); Rolly Guevarra (Ingat-yaman). Si Danny Sagenes ay nakaka-siyam nang taon bilang presidente dahil nakitaan siya ng sigasig na ang hangad ay maisulong ang kasiyahan at kapakanan ng mga miyembro. Bukod sa tournament, nagdadaos din ang samahan ng Christmas party kung kaya ng budget mula sa buwanang ambag ng mga miyembro dahil sa mga bibilhing pagkain at regalong ipapa-raffle. At, dahil maganda ang kanilang layunin, kalimitan ay may mga homeowners na nagkukusang magbigay ng donasyon. Hindi rin nawawala ang donasyon mula sa barangay at pamahalaang lunsod ng Bacoor.

 

Ang mga ginagawa ng samahan ay ikinatutuwa naman ng mga homeowners ng barangay Real 2 na panatag ang nararamdaman…taliwas sa mga nangyayari sa ibang barangay kung saan ay atubili ang mga umuuwi ng dis-oras ng gabi at sumasakay sa traysikel.

 

Ang King David Basketball Clinic (KDVC) ng Imus City (Cavite)…at si Pastor Ariel Hernandez

ANG KING DAVID BASKETBALL CLINIC (KDVC)

NG IMUS CITY…at, si Pastor Ariel Hernandez

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang King David Basketball Clinic (KDVC) ay matatagpuan sa Camella Homes na nasa Barangay Bayang Luma 3 sa Imus City. Naging tanyag ang KDVC dahil sa mga basketball clinic o pagsanay sa mga kabataan mula pa noong 2006. Subalit ang pagtatag ng pundasyon nito ay ginawa ni Pastor Ariel Hernandez nang magsimulang manirahan ang kanyang pamilya sa subdivision noong 1989. Nagsimula namang mabuo ang covered basketball court noong kapanahunan nina Barangay Chairmen, Boy Santiagel at Tonying Tagle at sa tulong pa rin ni Emmanuel Maliksi na noon ay Vice-Mayor pa lang ng Imus City. Ngayon, ay lalo pang naging aktibo ang proyekto sa ilalim ng kasalukuyang presidente ng Camella Homeowners’ Association na si Obet Arambulo. Si Emmanuel Maliksi naman na mayor na ngayon Imus City ay patuloy pa ring tumutulong.

 

Ayon kay Pastor Ariel, ang orihinal na pangalang “King David Basketball Camp” ay binuo ng mga unang miyembro na sina Jerson Canaynay at James Ryan Enriquez. Ito agad ang pumasok sa kanilang isip dahil, ang pinakapundasyon ng nasabing grupo ay ang pananampalataya sa Diyos. Ayon sa Bibliya, si David na anak ni Solomon ay naging hari sa batang gulang at sa kapanahunan niya nabuo ang Templo ng Herusalem. Symbolic ang pangalang ito dahil ang pakay ng Basketbll Clinic ay mailayo sa bisyo ang mga kabataan ng Imus City, at ang adhikaing yan ay nakasandal naman kay Pastor Ariel na isa sa mga ministro ng Word for the World. Sumabay ang pormal na pagbuo ng KDVC sa masidhing pagnanais ni Pastor Ariel na mabago ang kanyang buhay noon. Nagsimula ang pagsisikap niya sa pamamagitan ng regular na Bible study sa maliit na garahe ng kanilang bahay, hanggang humantong sa pag-aral niya upang maging ganap na pastor sa tulong ni Pastor Eli Famorcan ng Word for the World Christian Fellowship (Imus). Sa pagsisikap niya ay hindi rin siya pinabayaan ng asawang si Precy na laging sumusuporta sa kanya.

 

Nakatulong ng malaki ang basketbol sa pagmi-ministro ni Pastor Ariel dahil ito ang larong madaling makaakit ng kabataan. Nang makilala siya, marami ang nahikayat na sumali sa kanilang basketball clinic na pinasigla ni mayor Emmanuel Maliksi. Nakakatuwang malaman na ang ibang nagsasanay ay naggagaling pa sa malalayong bayan ng Cavite at pati na sa Mandaluyong na nasa Maynila. Nasaksihan ko ang pagdatingan ng mga kabataang ang gulang ay pang-Midget class hanggang Junior class ng basketbol nang umagang pasyalan ko si Pastor Ariel. Mataman din niyang inoobserbahan ang mga manlalaro upang matandaan ang mga may potential na maging sports scholar ng mga eskwelahang nilapitan na niya.

 

Nagulat ako nang malaman kong marami pala ang nagbo-volunteer na mag-coach sa kanilang clinic, at ang isa ay Amerikanong darating sa susunod na taon. Ang iba naman ay mga naging kilalang coach at basketbolista ng mga koponang nasyonal. Ang malaking tulong ay naipapaabot naman ni Joe Lipa, Consultant ng Mahindra-Kia, dahil ito ang nagsisilbing tulay upang makahanap si Pastor Ariel ng mga eskwelahang mapapasukan ng mga sinanay nila upang magkaroon ng scholarship. Ang regular namang nagko-coach ay sina Jun Hernandez former Varsitarian ng Letran at Adamson na dumarating sa basketball court nang wala pang ala-siyete ng umaga. Kapag maaga namang dumating si Arlord Marcial na ama ng isang nagsasanay ay malugod din siyang nagboboluntaryo sa pagko-coach upang makatulong ni Jun Hernandez. Maliban sa mga lalaki ay marami ring mga babaeng sinasanay ang KDVC.

 

Ang basketball clinic ng KDVC ay lalong naging tanyag dahil sa regular sa tulong ni Imus City Mayor Emmanuel Maliksi, isang pagpapakita ng seryosong pag-akay sa mga kabataan tungo sa Tamang Landas. Tuwing makatapos ng training session, nagkakaroon ng maikling pep talk si Pastor Ariel upang paalalahanan ang mga manlalaro tungkol sa pag-iwas sa mga bisyo. Natutukuran ang KDVC ng ispiritwal na katatagan dahil sa pinapairal na pagdasal pagkatapos ng pep talk. Nalaman kong bawal ang pagmumura at paggamit ng mga abubot sa katawan tulad ng hikaw. Sa pep talk ay may mga paalala rin tungkol sa iskedyul ng Bible Study.

 

Nabanggit rin ni Pastor Ariel na maraming naakay pabalik sa Tamang Landas ang KDVC…mga kabataang, mismong mga magulang ang nagdadala sa kanya. Ang iba sa mga napabago niya ay matagumpay sa napili nilang propesyon bilang manager, at iba ay mga propesyonal sa ibang bansa. Nadadarama rin sa grupo nila ang pagtutulungan dahil ilang beses na silang nag-ambag ng tulong para sa mga nangangailangang miyembro. Maluwag din ang kamay niya sa paghugot ng pambili man lang ng pagkain ng ilan sa kanila, o mabigyan ng pamasahe….mga kakapusang hindi naging hadlang sa mga kabataang matuto ng maayos na paglaro ng basketbol.

 

Ang pangarap ni Pastor Ariel ay maging isang uri ng Sports Foundation ang KDVC na ang mga adhikaing pilit na pinamamahagi sa pamamagitan ng basketball clinic ay “Empower, Lead, Motivate”. Ang mga adhikaing nabanggit ay ibinahagi ni Mayor Emmanuel Maliksi na wala ring patid ang pagtulong sa abot ng kahit personal niyang kakayahan.

 

May mga kuwento si Pastor Ariel na nagpapatunay na pinupunan ng Diyos ang kakulangan sa ano mang pagsisikap ng tao ayon sa kasabihang, “nasa Diyos ang awa, pero nasa tao ang gawa”. Maraming pagkakataong basta na lang daw dumarating ang biyaya sa kanyang buhay upang maipagpatuloy ang adbokasiyang ispiritwal at pakikibahagi ng kaalaman sa basketbol upang maiwas ang mga kabataan sa bisyo. Dumadating ang mga biyaya sa panahong halos lahat ay ginawa na niya subalit may kakapusan pa rin. Dahil diyan, napakarami niyang dapat ipagpasalamat sa Diyos lalo pa at ang pagsikap niya noong marating at matahak ang Tamang Landas ay natupad at nakakaakay pa siya ng iba.

 

 

 

Bernard Fetalvero-de la Cruz at Ian Paredes-Atrero…naghuhubog ng mga kabataan ng Barangay Real Dos (Bacoor City)

Bernard Fetalvero- de la Cruz at Ian Paredes -Atrero

…naghuhubog ng mga kabataan ng Real Dos (Bacoor City)

Ni Apolinario Villalobos

 

Kabataan pa lang niya ay nakitaan na si Bernard de la Cruz, 26 taong gulang ngayon, ng pagkahilig sa basketball, kaya hindi nakapagtataka ng naglaro siya sa koponan ng SFACS high school at sa college naman ay naging varsity player ng kanilang paaralan, ang Emilio Aguinaldo College. Nasa lahi nila ang pagiging basketbolista dahil ang kanyang tatay ay naging PBA player. Mapalad si Bernard dahil noong kabataan niya ay hindi pa uso ang computer at internet café kaya ang panahon niya ay nagugol sa paglaro ng basketball. Malaki ang pasasalamat niya kay Wilson “Bong” de Jesus sa paghubog sa kanya pati na ang iba pa niyang kababata sa paglaro ng basketball. Hindi naging maramot si Bong sa pagbahagi ng mga nalalaman niya sa larong ito, kaya maraming natutuhan si Bernard at ang iba pang mga kabataan. Natanim sa pagkatao ni Bernard ang disiplina kaya madali niyang natutunan ang iba’t ibang teknik sa paglaro tulad ng pag-“grind”.

 

Ngayon, maliban sa pag-alaga ng nanay niyang na-stroke, full time din siyang Church worker na nagtitiyaga sa pagtuturo ng pag-unawa sa Bibliya sa mga kabataan ng barangay. Ayon sa kanya,

“…masaya na ako na gumagaling ang mga kabataan sa paglaro ng basketball at nalalayo sila sa masamang bisyo…nagiging responsible at disiplinado. At, naisi-share ko din yung faith ko kay Jesus Christ sa kanila….si Ian ang team mate ko na super solid brother ko in this life and the next ay nandiyan din na palagi kong katuwang.” Malaking bagay din ang pagiging magka-tandem nila ni Ian. Naging matatag ang spiritual foundation nito dahil sa naibabahagi niyang mga ispiritwal na bagay, lalo na ang pananalig sa Diyos.  Dahil sa tiwala nila sa isa’t isa, nabuo nila ang team ng mga kabataan ng Real Dos. Dagdag pa niya, “ang main goal talaga namin ni Ian sa pagtuturo ng basketball is to honor God, and to share our faith with the youth…guide them to become better persons on and off the court…kaya, lahat ng ginagawa namin is to honor God dahil sa paniniwala kong all glory belongs to Jesus, at lahat ng ginagawa namin ay in His name.”

 

Tulad ni Bernard, si Ian Atrero, na ngayon ay 25 taong gulang na, ay unang natutong maglaro ng basketball sa Perpetual Village 5 noong kabataan niya. Malaking bagay sa kanya ang mga natutunan niya dahil napasama siya sa Adamson Junior Falcons sa loob ng dalawang taon – 1969 at 1970. Napasama din siya sa coaching staff para sa “Camp and Play Basketball”  na pinangunahan noon ni Coach Dayong Mendoza, na coach din niya noong siya ay nasa high school. Si Mendoza ang naging inspirasyon ni Ian sa adbokasiyang paghubog ng mga kabataan ng Real Dos. Dahil sa inspirasyong nabigay ni coach Mendoza sa kanya, sumidhi ang pagpursige niya na lalong matuto sa larong ito.

 

Naging MVP siya ng BPO Classics, major league ng mga BPO companies. Nakamit niya ang karangalan sa murang gulang, kaya nasabi niyang, “… pag gusto mo ang isang bagay, magagawan mo ng paraan upang makamitt ito…minsan kasi choice lang lahat yan…kung choice mong mag-excel, eh, di sipagan mo…kung gusto mong maging tamad, eh, di choice mo pa rin yon”. Dagdag pa niya, “the choices we make today will determine our future…in personal matters, and in sports…I am a simple kid lang before na mahilig maglaro ng basketball sa village court kahit tanghaling tapat…nangarap at nagsipag para makasama din sa isang varsity team na natupad naman…nagpapasalamat ako sa mga taong nagturo sa akin noong bata pa ako…una, dahil wala silang bayad at ang goal nila ay may matutunan ako at mga kababata ko, kasama ang pag-enhance ng skills na meron na kami…at, ang isa pang masasabi ko ay natuto ako dahil sa pagtitiyaga at pagsisipag ko na rin…naniniwala ako na kaya kong makipag-compete sa iba…I am not born talented but I am born with determination to work hard coupled with determination.” Nagtatrabaho si Ian ngayon bilang Learning and Development Analyst or e-Learning Developer, ngunit, ang talagang balak niya noon ay maging propesor.

 

Dahil magkasama na mula noong bata pa sila, nag-usap sina Bernard at Ian tungkol sa kaya nilang gawin upang makatulong sa mga kabataan ng barangay Real Dos, at tulad ng inaasahan, sumentro ang usapan sa basketball na pareho nilang hilig. Ang unang pangarap ni Ian na maging propesor ay magagamit sa “pagturo” na animo ay titser, ng mga kabataan sa larangan ng basketball, na tatapatan naman ng pagiging maka-Diyos ni Bernard isang full-time Church worker ngayon, upang ang matutunan ng mga kabataan ay hindi “magaspang” na uri ng paglaro.

 

Nagtugma ang kanilang mga adhikain dahil para sa kanila, napapanahon na ang pagpasa ng mga natutunan nila…kung baga ay, “it’s payback time”, ayon na rin sa kanila. Hindi nila pwedeng bayaran ang mga nagturo sa kanila noon, kaya ang utang na loob ay ipapasa na lang nila sa iba. Naantig ang damdamin nila habang  pinapanood noon ang mga kabataan na nagpipilit na matutong mag-shoot ng bola at kumilos ayon sa hinihingi ng larong nabanggit. Walang technicalities at systematic organization. Umiral siguro ang mental telepathy sa pagitan nilang dalawa kaya sandal lang ay nakabuo agad sila ng mga plano. Inuna nila ang “inspirational stage” kaya nag-share sila ng mga karanasan nila sa mga kabataan upang matanim sa kanilang isipan na ang laro ay hindi lang pag-shoot o pagpasa ng bola. Ibinahagi nila ang dinanas nilang hirap at sarap upang matuto. Sumunod ay ang paggawa ng iskedyul – tuwing Sabado habang may pasukan sa eskwela, pero babaguhin pagdating ng bakasyon.

 

Sa ngayon, lahat ng gastos ay hinuhugot nina Bernard at Ian sa kani-kanilang bulsa, kasama na ang para sa paminsan-minsang snacks na kapalit ng magandang performance ng mga tinuturuan nila sa pag-practice. Hindi kasubuan ang turing nina Bernard at Ian sa pinasok nilang adhikain kaya handa sila sa mga bagay na may kinalaman sa kanilang sinimulan, tulad ng mga pinangarap na cones, bola, uniporme at iba pa. Hindi madaling sabihing pag-iipunan nila ang mga ito, na nakatanim sa kanilang isipan dahil sa laki ng halagang kakailanganin. Subalit tulad ng sinabi ni Ian sa unang bahagi nitong sanaysay, “kung gugustuhin ay talagang magagawan ng paraan”.

 

Naniniwala ako sa  “milagro” dahil isa ito sa mga ginagamit ng Diyos na paraan upang makapagbukas ng isipan ng tao upang siya magbago. At ang “milagro” ay nangyayari nang hindi inaasahan kung minsan, kahit hindi hinihingi ang isang bagay. Malay natin….may matanggap na “grasya” sina Bernard at Ian, ang dalawang taga-hubog ng kabataan ng Real Dos, na pondo upang magamit sa pagbili ng mga pangunahing pangangailangan, at susundan pa ng magagamit naman sa pagbili ng iba pa? Manalig lang sa kapangyarihan ng Diyos, wika nga ni Bernard!…at magsikap din, wika naman ni Ian!

 

Sa pamamagitan nitong isinulat ko, nanawagan ako sa mga may gintong puso at gustong tumulong sa adhikain nina Bernard at Ian.

 

rnard Fetalvero- de la Cruz at Ian Paredes -Atrero

…naghuh

 

JC “Toto” Tiaga-Mariano: Young Athlete with a Big Dream

JC  “Toto” Tiaga-Mariano: Young Athlete with A Big Dream

…and a staunch believer in Jesus

By Apolinario Villalobos

 

At seventeen, JC Mariano, one of the star athletes of Lyceum (General Trias) in Cavite has a big dream – to become an engineer in the field of Information Technology. During the NCAA Season 90 he garnered 3 bronze medals, and for the latest Season 91, he earned 1 silver and 2 bronze medals all in the track and field events. And, for such feat, he profusely thanks his coach, Marc Basuan. Aside from his running prowess, he also dribbles and shoots basketball ball with learned precision. He is a member of the team composed of the youth of Barangay Real Dos of Bacoor City.

 

The afternoon I found my way to the snacks counter of his mother, Arlyn Tiaga who hails from Aklan, “Toto” as JC is fondly called by his family, just arrived from a basketball practice. I was lucky as he came home early that afternoon, and got surprised by the unannounced visit. I found out that he makes it a point to go home early to lend a hand to his mother whose small business is their bread and butter. His mother confided that the snacks counter that she has been tending for more than ten years now is the only source of their financial support. Summer days bring a little more than enough money, as the most popular is “halo-halo” – fruit tidbits in milk and shaved ice, a cooling snack.

 

JC who is a full athletic scholar of Lyceum (General Trias) is in Grade 10. Unlike the other youth of his age, he has no vice and prefers to stay home when there is no practice in their school on the track or basketball at the court of the Perpetual Village 5. He is a “New Christian’ by heart and in action. He confided that Jesus has always been part of his life – his guiding Light. He is serious in his studies that not even the tempting pleasure of bumming around with his buddies could distract him. Without even saying it, his statements imply his big dream which is to lavish his mother with comfort soonest as he starts earning. Her mother from whom he and his brother learned the virtue of discipline has been raising them singlehandedly.

 

During our short talk, JC recalled that he had his first running experience when he was in Grade 6 at the Imus Pilot Elementary School. A teacher who noticed his promising athletic talent assisted him to undergo a tryout for an athletic scholarship when he was about to enter his second year high school at Lyceum (General Trias).  That tryout was impressive because a school representative visited him at home to advice that he passed it and that he was to report for enrollment and training right away. That hard-earned scholarship was the start of his interesting journey as a struggling young student with a big dream. On his third year, Marc Basuan who also has a son on athletic scholarship made him part of the school team for which he served as the official coach.

 

Before we parted, JC confided that, “all the recognition that I have received, I owe to my family and coach, and of course to Jesus…”, who is obviously guiding him while trudging along the road that leads to success. He added,” I will definitely share with others what I have learned from my mentors…that will be the time for passing on the blessing…”  The same thought was also expressed by his basketball coach, Ian Paredes-Atrero, who is likewise, a true “New Christian” by heart and action. As a young man, JC, plays hard and gives his best, but aims high for his future and beloved family….all in the name of Jesus!

 

 

Sa Pag-usad ng Panahon

Sa Pag-Usad ng Panahon

(Para kay Dowie Ramirez)

 

Ni Apolinario “Bot” Villalobos

 

 

Lahat ng nilalang ay may takdang katapusan

Wala ni isa man ang nakakaalam kung kelan

Ang tanggapin itong katotohanan ay mahalaga

Nang mapasalamatan, bawa’t bigay na biyaya.

 

Buhay ay natatangay sa pag-usad ng panahon

Patungo sa Kanyang piling sa dako pa roon

Kaya bawat sandali sa ating buhay ay mahalaga

Dapat bigyang kabuluhan at di na maibabalik pa.

 

Hindi maaaring sabihing mga nangyari sa buhay

May magaganda at meron namang walang saysay

Dahil bawa’t isa sa atin, may itinakdang gaganapin

Kaya lahat ay nangyari ayon sa Kanyang alituntunin.

 

Sa huling sandali ng ating buhay, dapat magpasalamat

Ang tanggapin kung ano man ang itinakda ay nararapat

Dahil lahat tayo ay nilalang lamang ng Mahal na Poon –

Takdang katapusa’y hinihintay sa pag-usad ng panahon.

 

 

(Mula sa nagmamahal na asawa, mga anak, mga apo, mga kamag-anak, mga kaibigan, at Future Team)

 

Pamanang Alaala ni Dowie Ramirez

Pamanang Alaala ni Dowie Ramirez

Ni Apolinario Villalobos

Isang taong may matipid na ngiti’t tinging nagtatanong
Makakagaanang loob ninuman sa unang pagkakataon
‘Yan si Dowie na sa buhay ay may simpleng pangarap –
Makitang pamilya’y masaya’t matagumpay ang mga anak.

Sumibol sa Paco, isang makasaysayang pook ng Maynila
Lumaki sa tahanang matatag na binuo ng pagmamahalan
Mga masikap na magulang, sa kanya’y hindi nagkulang
Sukdulan mang pangangailangan niya ay kanilang igapang.

Kindergarten ng parukong Peñafrancia sa Plaza de la Virgen
Una niyang niyapakan upang matutong bumasa ng abakada
Eskwelahang sa mga kabataan ng Paco’y nagdulot ng pag-asa –
Naging unang tatak sa kanyang kaisipan, kaya hindi napariwara.

Sabihin man na ang buhay noon ni Dowie ay hindi marangya
Busog naman ang kanyang puso ng mga pangaral ng ina’t ama
Kaya sa murang edad, buhay niya, sa magandang asal ay nahubog
Isang paghanda upang sa susuunging agos ng buhay ay di’ malunod.

Elementarya ng Celedonio Salvador, ang sa kanya’y tumugaygay
Sa patuloy na paghakbang sa mga landas ng masalimuot na buhay
Buhay elementarya’y nagkaroon din ng kulay, dala ng kabataan
Mga kapilyuhang sa iba’y nagpaluha, na talagang hindi maiwasan.

High school daw ang pinakamasaya at pinakamalungkot, sabi nila
Dito lalong nagkakalapit mga mag-aaral, nangangako sa isa’t isa
Kaya sa Manuel A. Roxas, kung saan siya’y nag-aral, nagtiyaga
Marami rin siyang naiwang matatamis at makukulay na mga alaala.

Bata pa lamang ay nakitaan siya ng hilig at galing sa pagbasketbol
Kaya pagtuntong ng kolehiyo, napasama sa varsity scholarship roll
Kursong pangkomersiyo ang napisil na pagsunugan ng mga kilay
Bilang paghahanda sa patuloy niyang pagtahak sa landas ng buhay.

Sa Unibersidad ng Maynila, ginugol ang mga huling taon ng pag-aaral
Sinabayan ng paglaro ng basketbol na sa pagsisikap ay naging sandalan
Sa pagsikap siya’y di nagsisi’t nakamit din ang minimithing kaalaman
Na siya niyang ginamit upang huling bahagi ng pag-aaral ay makamtan.

Ang pinakamaningning na bahagi ng ating buhay ay tungkol sa pag-ibig
Ganyan ang nangyari nang makitang muli ni Dowie ang kababatang irog –
Siya si Ma. Cristina Javier, na “Baby” ang palayaw, babaeng magiliw
Kaya’t maski musmos pa lang sila noon, si Dowie sa kanya’y aliw na aliw!

Pinagtiyap ng pagkakataon ang muli nilang pagkikita sa tagal ng panahon
Dahil naudlot ang pagsasama noong sa ika-apat na baytang sila’y naghiwalay
Lumipat ng tirahan sina Dowie, napalayo sa kanya na sa Paco pa rin nakatira
Kaya mga masasaya nilang araw, pareho nilang sa gunita na lamang inalala.

Kung sa kwento ng pelikula, ang buhay ng dalawa’y may suspense na kasama
Basketball na laro ang dahilan kung paanong silang dalawa’y muling nagpangita
Si Baby ay ‘muse” ng isang basketball team na kalaban naman ng team ni Dowie
Na talaga namang nakakabagbag damdamin at nakakakiliting isang pangyayari.

Ano pa nga ba at dahil sa basketbol, ang buhay ng dalawa’y muling nag-ugpong
Walang sinayang na panahon, si Dowie, todong panligaw ay masidhing ginawa
Kaya hindi naglaon, binigay din ni Baby ang matagal na inasam na pagsang-ayon
Na kinalaunan, sa isang di man marangyang kasalan, ang dalawa ay humantong.

Abril, ika-14 na araw nito at taong isang libo’t siyam na raan pitumpo at tatlo
Nang pagbuhulin ng dalawa ang tali na sa kanila’y animo tanikalang mag-uugnay
Dagdag pa ang sumpa na sa hirap at ginhawa, sila ay taos-pusong magsasama
Pangakong nagpatibay ng pagmamahalan at tiwala na sa harap ng Diyos itinakda.

Pitong supling, sa kanila ay ipinagkaloob ng Panginoon – mga bunga ng pag-ibig
Nauna si Alvin, sinundan ni Zerimar, ni Dovie Khristine, pati nina Arol at Gilbert
Humabol sina Giarpi at Yna Charisse upang mabuo ang pamilyang tigib ng saya
Kaya ang magsing-irog, kinakapos man kung minsan ay wala nang mahihiling pa.

Anim na malulusog namang apo ang kalaunan sa buhay nila ay nagbigay ligaya
Sina Aaron, Zherhyl, Andrei, Andrew, Aldridge, at si Zainang makulit talaga
Mga anghel sa buhay nila at animo’y mga tala sa kalawakan na kumukutitap –
Nagbibigay lakas upang sa kalagitnaan ng buhay nila ay patuloy silang magsikap.

Sa pagbalik-tanaw, siya ay ipinanganak, ika-dalawampu’t anim, Setyembre 1953
At bumalik sa Lumikha buwan ng Nobyembre, ika-siyam, at taon namang 2013
Hindi nagpabaya bilang mapagmahal na asawa at sa mga anak ay butihing ama –
Iniwan niya’y matamis na alaala sa lahat…pamanang walang katumbas na halaga!

(Si Dowie Ramirez o “DR” ay napalapit sa ibang tao dahil sa larong basketball. Dahil sa pagmamahal na ito sa naturang laro, natulungan niya ang kanyang sarili upang maipagpatuloy ang pag-aaral sa kolehiyo- isang klase ng pagsisikap na dapat tularan ng mga kabataan ngayon, upang hindi umasa na lamang sa mga magulang, lalo na sa mga nagpipilit na mairaos ang mga pang-araw araw na pangangailangan ng pamilya. Sa salitang Ingles, isa siyang “self-made man”, walang inasahan kundi ang sariling galing at kakayahan. Tulad ng ibang nag-asawa sa murang gulang, siya at si Baby ay nakaranas din ng mga hindi matawarang pagsikap upang mapanatili ang kaayusan ng kanilang tahanan sa pamamagitan ng walang sawang pagtrabaho. Mapalad siyang nakarating sa Al Khobar, KSA, at nakapagtrabaho sa loob ng tatlong taon. Si Baby naman ay natuto ng mga trabaho sa parlor tulad ng pag-manicure at pedicure, at iba pang maaaring mapagkitaan.

Noong 1983, nagtrabaho siya bilang isa sa mga kawani ni Mayor Victor Miranda. Tumagal siya dito ng anim na taon. Taong 1989 naman, kinuha siya bilang staff ni Vice-Mayor Rosette Miranda-Fernando at tumagal siya dito ng tatlong taon. Taong 1993, naging personal driver siya ni Mayor Strike Revilla, at ang pinakahuli niyang trabaho hanggang sa siya ay mamayapa ay sa opisina naman ng kasalukuyang Vice-Mayor ng City of Bacoor, si Bb. Karen Sarino – Evaristo.

Sa kagustuhan niyang makatulong sa mga kabataan, gumugol siya ng panahon upang magturo ng basketball sa Barangay Real 2 ng Lunsod ng Bacoor, lalo na sa Perpetual Village 5 kung saan siya ay madalas na tumambay. Sa kalaunan, ang mga kabataan ding ito na ang iba ngayon ay may sarili nang pamilya, ay naturuan din niyang mag – referee sa basketball. Kaya, ngayon maipagmamalaki na silang kasama sa lupon ng mga professional na mga referee sa Lunsod ng Bacoor, na kinikilala hanggang sa national level. Alaala sa kanya ng mga kabataang ito ang pangalang “D Future” para sa basketball team nila. Ang alaala’y nakatatak sa diwa at puso ng bawa’t kasapi ng D’ Future, na kanilang dadalhin…saan man sila mapunta… isang alaala na hindi kailangang itatak sa kung saan…na sa muli ay masasabing walang katumbas na halaga. Ito ay isang alaala na ituturing nilang lakas na siyang magtutulak sa kanila upang pag-ibayuhin pa ang pagsisikap para marating hangad nilang tagumpay.)