Ang “Singit-Bala” sa Manila International Airport

Ang “Singit- Bala” sa Manila International Airport

Ni Apolinario Villalobos

Lahat na lang yata ng raket ay naiisip ng mga kawatang Pilipino, at batay pa mandin sa mga batas na umiiral dahil sinisilipan nila ng mga butas. Ang pinakahuli ay ang pagsingit ng bala sa bagahe ng mga pasahero sa airport, na ginagawa ng mga nakatalaga sa pag-inspect ng mga ito. Ang kapirasong bala na totoong itinuturing ng ibang mga Pilipino at ng ibang lahi na anting-anting dahil ito ay gawa sa tanso, ay hindi pinapalampas dahil sa katagang “ammunition” na nakapaloob sa batas. Subalit paano naman itong magiging deadly kung walang lamang pulbura at kahit may lamang pulbura ay walang kasamang baril? Magiging deadly weapon lamang ito kung itutusok sa mata o isasalaksak sa ilong ng kaaway upang hindi ito makahinga, o di kaya ay ipangiliti upang mamatay sa katatawa ang kalaban.

Kinakasangkapan ng mga hangal na mga tauhan ng OTS na nakatalaga sa pag-inspection ng mga bagahe ang kagipitan sa panahon o oras ng mga pasahero kaya nagmamadali lalo na ang may mga connecting flight, at upang hindi maabala sa biyahe ay pumapayag na lamang na “maglagay” ng dinidiktang halaga. Nabisto tuloy na talagang may sindikato sa airport na kung tawagin ay “OTS 500”. Hindi lang malinaw kung ang “500” ay tumutukoy sa minimum na lagay ng mga pasaherong ang bagahe ay tinamnan ng bala.

Ang Office for Transportation Security (OTS) na nasa ilalim ng DOTC na pinamumunuan ni Abaya, ay katumbas ng MMDA Traffic Constable Group – mga sibilyan. Ang nakapagtataka lang ay kung bakit nagkaroon pa ng ganitong grupo ganoong mayroon na rin namang AVSECOM, at kung sibilyang security group naman ang kailangan ay nandiyan din ang mga “blue guards”. Marami ang nakakapansin na dahil sa dami nila, karamihan ay pakalat-kalat na lang daw sa loob ng airport, lalo na sa check-in area.

Ang mga tauhan ng OTS ay kulang sa kaalaman sa paghawak ng maselang operasyon sa airport. May mga aspeto ang operasyon na matiyagang pinag-aaralan ng matagal ng mga miyembro ng airport police o aviation security, lalo na pagdating sa paggawa ng imbestigasyon. Subalit kung may nakaplano nang gagawing tulad ng raket na pagtanim ng bala sa bagahe, hindi na kailangan pang mga kaalaman dahil gagawa na lang sila ng “drama”…at ayos na!

Malaki ang problema ng Pilipinas dahil ang bukana nito na international airport terminals ay pinamumugaran ng mga kawatan, kaya pagdating pa lang ng mga balikbayan at turista, masusuka na agad sila sa umaalingasaw na amoy ng katiwalian. Ang pinakahuling raket ng mga kawatang ito ay nakakatawa ngunit nakakaperwisyo ng malaki. Magsunud-sunod ba naman ang mga insidenteng nahulihan daw ng bala sa bagahe, kaya parang lumalabas na bago umalis ang mga pasahero ay dumadaan silang lahat sa Quiapo upang bumili ng bala na gagamiting anting o di kaya ay nakipagkita sa isang ermitanyo sa paanan ng bundok Banahaw upang bumili nitong balang anting-anting. At, dahil sa mga karanasan ng mga paalis na mga turista, paano pang aasahang lalakas ang turismo ng bansa, dahil may kasabihang, : news flies fast by word of mouth.

Ang Malakanyang naman ay walang ginagawa o hindi kumikibo, kahit tumitindi na ang mga pangyayari. Ang patakaran kasi ni Pnoy ay hayaan ang mga ahensiya na umaksyon sa kani-kanilang balwarte. Ang masama lang ay mahina ang mga namumuno kaya walang napaparusahan, dahilan upang lumakas ang loob ng mga tauhang na nasa “ibaba” ang gumawa ng kalokohan. Yan ang matuwid na daan ni Pnoy Aquino…at ano pa nga ba ang pakialam niya dahil patapos na ang kanyang termino?

Ang Cebu Pacific at Philippine Airlines

Ang Cebu Pacific at Philippine Airlines

Ni Apolinario Villalobos

Ang mga kaibigan ko na nakadanas ng serbisyo ng Cebu Pacific ay hindi makaiwas sa pagbanggit na walang binatbat daw ito pagdating sa kalidad ng serbisyo, lalo na sa pag-asikaso ng mga pasahero kung ihambing sa Philippine Airlines. Sa sakit ng mga pagmumura nila sa Cebu Pacific ay ako ang parang nanliliit dahil may mga kaibigan akong nasa payroll ng nasabing airline. Tulad ko, sila ay galing din sa Philippine Airlines. Yong mga nakakaalam tungkol dito ay nagtataka kung bakit wala man lang daw halos kapirasong sistema ng PAL na ginaya para sa kapakanan ng magandang serbisyo.

Personally, ang unang napuna ko sa Cebu Pacific noon pa man ay ang paggamit nila ng deceptive an advertisement dahil sa pag-anunsiyo nila ng mga pamasahe na wala pang isandaang peso, pero pagpunta ng pasahero sa ticket office ay saka sila sasabihan na may babayaran pa palang iba, kaya lumalabas na halos regular tiket pa rin ang nabili nila. Sa Philippine Airlines, malinaw na sinasabi ang pamasahe kaya kung bumaba man ay naikukumpara agad sa regular na pamasahe, at pagpunta ng pasahero sa ticket office para bumili ay hindi sila inaatake sa puso sa pagkabigla tulad ng nadadanasan sa Cebu Pacific. Ang sabi ko naman, yong walang panlilinlang na pag-anunsiyo ng PAL ay totoo, pero yong tungkol sa atake sa puso, baka hinimatay lang ang pasahero pagkatapos niyang magmura.

Noong sa Davao ako, at habang nagtsi-check in sa counter ng PAL, natanaw ko sa hindi kalayuang counter ng Cebu Pacific ang isang babaeng inobligang tumuntong sa timbangan ng mga bagahe upang malaman ang kanyang bigat. Nagulat ako. Ang alam ko, napakaselang bagay ang bigat ng babae…ni hindi dapat pag-usapan. Sa tagal ng pagtrabaho ko sa PAL, wala akong nalamang pagtimbang sa pasahero. Ang mga eroplano ngayon, hindi tulad ng mga sinaunang pampasaherong eroplano, ay may “allowance” o kaluwagang inilalaan para sa mga inaasahang extrang bigat ng mga pasahero at para sa computation ay may nakalaang “constant” na bigat nila batay sa dami ng mga upuan. Sa ginawa ng taga-Cebu Pacific, naisip ko tuloy na baka may balak silang magsiksik ng mga bagahe at cargo na magreresulta sa overweight, kaya bilang paniguro ay tinitimbang pati ang mga pasahero. Naawa ako sa mga pasaherong tinimbang dahil nagmistula silang baboy na binibenta sa katayan! Bakit kasi hindi na lang singilin ng excess baggage…

Pumutok noon ang isyu sa pagwala ni Raymart Santiago at Claudine Barreto sa airport ng Manila pagdating nila mula sa Boracay. Hindi daw naisama sa nai-check in nilang mga bagahe ang isang bag kung saan ay inilagay nila ang mga gamot at iba pang gamit ng kanilang mga anak. Hindi daw sila sinabihan sa Boracay na io-off load ang nasabing bag, dahil kung sinabihan sila, malamang ay pinalitan nila ng iba ang nasabing bag, o di kaya ay nagbayad na lang sila ng excess baggage. Sa pagreklamo nila, walang manager o supervisor na humarap, hanggang napasok sa eksena si Tulfo. Sa Philippine Airlines, SOP na pag may reklamo, supervisor agad ang haharap dahil may mga desisyong kailangang gawin agad-agad.

Marami pang mga hindi daw makataong ugali ang mga taga-Cebu Pacific, sabi yan ng mga kaibigan ko…pero sabi ko, hindi naman siguro. Subalit nang magkaputukan ng sunud-sunod na bulilyaso tulad ng flight cancellations at flight delays nila noong nakaraang bisperas ng pasko 2014…sabi ng iba pang nakadanas ng mishandling din, sobra na daw ang pagkagahaman nila sa pera dahil sa ginawang overbooking. Inaakala daw ng Cebu Pacific na “maluwag” ang gobyerno sa kanila kaya sila nakakalusot, kaya ganoon na lang ang wala nilang pakundangan sa pag-overbook ng mga flights. Ibig sabihin, malakas ang loob nila…matapang. At, wala rin daw silang common sense dahil alam nang peak season ay bakit kukunti ang mga tao nila sa mga check- in counter. Sabi ko hindi naman siguro….ayaw kong maghusga dahil may mga balita naman sa diyaryo, TV at radyo na naririnig, kaya bahalang maghusga ang iba. Alam naman ng mga tao kung ano ang ugaling sakim sa salapi, mukha na singkapal ng tabla, at pusong singtigas ng bakal!

Basta ang alam ko, sa PAL, tutok ang mga supervisor kung peak season at hindi talaga bumibitaw sa mga problema hangga’t hindi nabibigyan ng solusyon. Wala silang pinapabayaang umiiyak na pasaherong naiwanan ng flight. Nagbibigayan din ang mga front liners ng PAL, o yong assigned sa mga check-in counter at ticket offices, sa pagbakasyon kung peak season upang masigurong hindi nawawalan ng mag-aasikaso sa mga pasahero.

Malaki daw talaga ang kaibahan ng Cebu Pacific sa Philippine Airlines. Sa pangalan daw kasi, ang dala lang ng Cebu Pacific ay “Cebu”, kaya kesehodang mabulilyaso ang mga serbisyo nila, dahil Cebu at mga Cebuano lang naman ang mapupulaan. Pero sa Philippine Airlines, buong Pilipinas at lahat ng Pilipino ang dala, kaya ingat na ingat ito. Sabi ko hindi naman siguro…yon nga lang, sa PAL, bahagi na ng tradisyon nito ang “total passenger care”…kaya walang kaplastikan ang serbisyo nito sa kabuuhan.

Sa lahat ng bagay na ating ginagawa, palaging mayroon tayong pagkakataon upang mamili para sa ating kapakanan. Sa pagpili, mayroon tayong sinasakripisyo. Halimbawa, tulad ng murang bigas na hindi mabango at hindi maalsa, at kung minsan ay malabsa kung hindi maingat ang pagkasaing. Sa pagbili ng murang damit, huli na natin nalalaman na umuurong pala ang tela, maliban pa sa kulay na nanghahawa kung mabasa. Meron ding pagkaing bangketa na mura nga ay barubal naman ang pagkaluto kaya nagreresulta sa pagkakaroon natin ng hepataytis. Ang gumagabay sa paggawa natin ng desisyon ay mga kaibigan batay sa kanilang karanasan, at sarili mismo nating katinuan batay na rin sa ating karanasan.

Ngayon, sa kabila ng mga sariling karanasang kahindik-hindik at mga kuwentong nakakarindi ng utak, ay uulitin pa rin natin ang paggawa ng isang bagay….ayaw ko na lang banggitin ang isang salita na aangkop sa katigasan ng ating ulo! Marami namang pagpipilian…..ganoon lang.

Two Serious Issues on Air Travel: Antiquated Radar System and Terminal Fee

Two Serious Issues on Air Travel:

Antiquated Radar System and

Terminal Fee

By Apolinario Villalobos

As is always with the inefficient system of the government, the problem on the antiquated radar system of the airport has been brought forth because of the concerns on landings and take off, lately. The airport authority admitted the fact that their equipment is outdated. This poses a big problem because of the current situation of the Manila airport due to its lone runway, resulting to heavy traffic for the incoming and departing flights. This is the reason why most often, flights out of Manila are always delayed, as incoming flights are given the priority for their landing resulting to the long queue of aircraft waiting for their turn to use the lone runway for take-off.

This is the problem with the government’s lack of coordination. Its Department of Tourism is energetically promoting inbound travel and travel among the locals around the country, but the aspect on convenient travel is not given attention. The leadership of the agency concerned also lacks the energy to pursue their needs. They are not assertive to let those people in the Senate and Congress – those concerned with the budget, that their service is practically at the edge of becoming inefficient, or better, useless. So many airport terminals in the country are dilapidated. Even the four terminals in Manila are in sorry state. The NAIA 1 stinks and humid, the NAIA 3 has falling ceilings and leaking pipes. As a cover-up, the MIAA came up with a brand for their service – “service with a smile”. The guy from the MIAA who appeared on TV was also wearing a big smile, as if, the concocted brand name is already a big deal – a big accomplishment! If the guy reflects the kind of people running the airports, then, the country has a big problem. What the airport needs is a reasonable budget so that the antique radar system can be improved to be at par with the demand for efficient operation, period!

 

Manila pales in comparison even with Kuala Lumpur when it comes to this aspect of travel. A television series on travel showed the hi-tech facilities of Malaysia airport, which includes even a train connected with the airport terminal for the convenience of arriving and departing passengers! And, to think that the Philippines is way ahead of Malaysia in becoming an independent country!

As if the travails of the dilapidated airport terminals are not enough, here comes the issue on the integration of the terminal fee in the purchase of the tickets. Again, the lack of sound analysis of government “intellectuals”, the so-called bright people of the President, surfaces. They seem to have forgotten the problem that such integration gave insurmountable problems to the air travel industry in the past, that is why, it was discontinued. Obviously, they are not aware of how tickets are processed and the circumstances that surround these travel documents afterwards.

The integration of terminal fee in the purchased airline ticket will add corners to the process of ticket issuance, to the detriment of the all parties, especially the passengers, because:

-if an airline ticket is issued by an authorized travel agent, the remittance will become complicated, as the inefficient Department of Tourism will be added as another party to the transaction;

-if the ticket is issued by the airline concerned, the same complication will be involved;

-if the purchased airline ticket is not used, but intended for refund, instead, the process will become more complicated, due to the inclusion of the inefficient Department of Tourism;

-the man-hour and manpower involved are bloated, as close liaising with the Department of Tourism regarding all airline ticket transactions becomes part of the process.

Considering all the mentioned red tapes, the owner of the ticket suffers at the end. Not all tickets issued are owned by locals. Some tickets are issued on the spot to foreign tourists who decide sometimes to travel to destinations that catch their fancy while traveling around the country. If due to inclement weather, they failed to use the ticket/s, they will surely have to have them refunded. Will they extend their stay in the Philippines just to go through the refund process – considering still the proven inefficiency of the Department of Tourism? Compared to the current standard procedure in which unused ticket can be refunded by the travel agent or the airline concerned, the proposed integration system will definitely spell disaster to the tourism industry!

The problem with the “bright people” in the government, lawmakers included, is that they are blubbers! In an effort to catch the limelight, for self-glorification via the media, they just talk and talk without even thinking with reason! What the airports need is an efficient system to accommodate the influx of outbound passengers paying terminal fee, by opening the counters much earlier so that passengers will be more encouraged to check in, and deploy staff to match the influx. The problem is the long queue of passengers due to the late opening of the counters for terminal fee!

These “bright” government people should take a closer look at the real and glaring state of the tourism industry with towns and cities shamelessly suffering from dilapidated airport terminals, runways pockmarked with holes, closed airports due to purportedly lack of budget, absence of convenient lodging facilities, sorry state of roads leading to their provinces, and many other urgent concerns to which budgets are supposed to find their way, instead of letting the government moneys left at the mercy of the “kawatans” – government robbers clad in barong tagalog in the Senate, Congress, and Malacaῆan who discourse about “ghost projects” – with all “honesty” and “legal fluency”!

If these government people are really concerned about the promotion of convenient travel and tourism in general, they should not threaten the already suffering air travel and tourism industry with such inutile and nonsensical idea, that can only come from a pea-brain!