“Tikug” Mats Started my Advocacy in Manila but Nurtured it as a Student in NDTC

“Tikug” Mats Started My Advocacy in Manila

But Nurtured it as a Student in NDTC

By Apolinario Villalobos

 

After my stint in Tablas station (Romblon) with an initial job as Ticket/Freight Clerk of Philippine Airlines in early ‘80s, I was transferred to the Tours and Promotions Division in Manila. For practical and economic reasons, I stayed in a boarding house along Airport Road in Baclaran, as our office was at the old Domestic Airport (today, Terminal 4). During the time, what is now as ASEANA City, was yet, a body of water – Manila Bay, from the seawall of which the famed sunset could be clearly viewed. From late afternoon to early evening, I and some of my co-boarders would spend time at the seawall killing time. We would observe some people dragging their belongings in plastic and tattered shoulder bags while strolling along the boulevard, some were with their family. Before we would go back to the boarding house, we observed them spreading blankets on the grassy ground on which they rested for the night.

 

The scenes of elderly people and children sleeping on the ground without mat made me restless for several days. When I went back alone one early evening at around 6pm, I strolled up to the portion of the boulevard in front of the Aristocrat Restaurant in Ermita. I saw the same scenes – people lying on spread cloths and blankets on the grass.

 

When Boy Loquias, a new PAL recruit who was undergoing training at the PAL Training Center at the Gate 1 of Nichols Air Base joined us at the boarding house, I was glad upon learning that he was from Bohol which afforded me the opportunity to speak in Cebuano more often. When I brought him to the then, Dewey Boulevard, he was amazed to find the boulevard sleepers. Jokingly, he said that we better join them rather than spend for the boarding house. Honestly, however, he confided that something must be done to help them and asked, “asa ang SWA?” (“where is SWA?”, for which he meant Department of Social Welfare or DSW). When I mentioned giving them cheap “tikug” mat from Mindanao, he agreed. During the time, a piece of said mat was priced between 40-50pesos at the Islamic Center in Quiapo, unlike today that a single-sized costs between 120-150pesos. “Tikug” mats which are colorfully dyed are made in Cotabato.

 

From then on, I scrimped on my personal needs to save for mats. When Boy Loquias learned about my plan, he gave me part of his training allowance. Another co-boarder, Sammy, who was a member of the combo that performed at the Ugnayan Beer House, across our boarding house, also contributed. Initially, we were able to purchase 2 dozens of mats for which I was able to get a discount. It was not enough. I raised another amount from my saved per diem allowance, as my job then, required me to travel a lot. I also refused to accept the contribution of Boy whose allowance was just enough for his needs, especially, from Sammy who had two kids left with his wife in Naga City.

 

My visits to the Islamic Center in Quiapo for purchases of “tikug” mats led to my side trips to “Avenida” known for prostitutes who could be seen prowling the avenue for prospective customers, from early afternoon to early morning, the following day. I was staggered by what I observed and experienced at the Avenida. Daringly-dressed women openly made proposals while holding my hand but which I gently refused. On early mornings, not yet 7AM, thickly-rouged and obviously ageing prostitutes would ask an amount for a cup of coffee in exchange for sexual favor. From such encounters, I was able to strike friendship with many of them that developed into trust which became my passport to their dwellings in the slum along the banks of Reina Regente River. There, I met snatchers, swindlers, sex peddlers and their families. As pre-planned, I did not give them my real identity for my own safety. What they knew was that I was a job-seeker from the province and my thick Cebuano accent helped a lot, as many of them were also Bisaya.

 

Events oozing with colorful adventures made my curiosity stronger that led me farther to Arranque, Divisoria, Pritil, Malabon, Bagong Bayan (Dasmariἧas, Cavite), Tala Leprosarium, and Baseco Compound where I was able let out my pent up desire to share. It also led me to three other guys who had the same desire and with whom blessings were shared with those dwelling along the bank of Pasig River and Recto yearly, from the last week of November to the first week of December.

 

My advocacy was nurtured while I was a student of Notre Dame of Tacurong (NDTC) and nobody, even my family and closest friends knew about it, not even my colleagues in PAL later on, except Boy Loquias who was assigned at Tablas after his training, and where he raised his family. It was only when I shared my “adventures” on facebook due to the prodding of some friends, though with much hesitation, that they came to know about them. I just consoled myself with the thought that my sharing such adventures would, hopefully, make others realize that one need not be rich to be able to share blessings with others…and, that they can do the same, if they wish.

 

Huwag Ipamayagpag o Ipagyabang ang Adbokasiya na Paglaban sa Droga

HUWAG IPAMAYAGPAG O IPAGYABANG ANG ADBOKASIYA

NA PAGLABAN SA DROGA

Ni Apolinario Villalobos

 

Ito ay payo sa mga nagyayabang ng kanilang adbokasiya kuno bilang suporta sa bagong administrasyon sa pagsugpo sa pagkalat ng droga:

 

Hindi dapat isiping ang bagong matapang na hepe ng pulisya na si de la Rosa at ang lalong matapang na bagong presidenteng si Duterte ay 24/7 na nasa tabi natin at napapagsumbungan “agad” kung may problema. May mga hot lines pero gaano kabilis ang pag-aksyon sa mga problemang itatawag lalo pa at nasa bingit ng kamatayan ang mabibiktima? Mismong ang namumuno ng DILG ang nakadiskubre na hindi mabilis ang pag-responde ng hotline 117 nang tawagan niya ito. Ang LAHAT ba ng lokal na pulis ay mapagkakatiwalaan talaga? Bakit hinintay pa nila ang pag-upo ng bagong presidente at pagkaroon ng bagong hepe ang PNP bago umaksyon laban sa droga? Huwag magpadalus-dalos at maingay dahil pwede namang tumulong sa administrasyon sa tahimik at simpleng paraan….huwag magyabang!

 

Meron kasing mayayabang sa pagsabing miyembro daw sila ng “DDS” na ang ibig sabihin nito sa Metro Manila ay “Digong Duterte Supporters” pero sa Davao daw ang ibig sabihin ay “Duterte Death Squad”. Ngayon lang ako nakarinig ng ganyang grupo na palagay ko ay isa sa mga sisira sa bagong pangulo kung gagamitin lang sa kayabangan. Baka inaakala nilang pangingilagan at katatakutan sila ng mga kaibigan at kapitbahay dahil miyembro sila ng “DDS”. Kung lehitimong grupo ito na sumusuporta kay Duterte dapat ay i-check na mabuti ng mga namumuno ang mga miyembro dahil baka ang iba ay sumasakay lang sa isyu….silang mga kulang sa pansin. Sa pagkakaroon ng grupong may magandang layunin, ang tinitingnan ay “quality” ng mga miyembro, hindi ang dami kung karamihan naman ay hindi man lang alam kung anong grupo ang sinasalihan nila at sumali lang dahil popular ito.

 

Ang dapat pang ikabahala ay ang hindi siguradong pagkawala ng problema sa droga kahit may mga pinirmahan na ang mga durugista at nagtutulak. Ang iba ay hindi nakiayon sa operasyon “Tuk-Hang” at nasa paligid pa rin, pagala-gala lang. Pati ang mga pumirma ay baka bumalik din sa dating bisyo.

 

Dahil sa mga nabanggit, yong mga nuknukan ng kayabangan sa pagpapakita ng “tapang” ay mag-isip na mabuti kung sila ay may mga mga anak na maaaring madamay. Sa isang banda, kung gusto nilang ipagpatuloy ang kayabangan nila, dapat ay itanim sa kanilang utak na kung may mangyari man sa pamilya nila, huwag sisihin si Duterte, de la Rosa at ang mga pulis na hindi makakatulong agad kung sakali.

 

Sa isang banda, pwede naman kasing i-ayon ang kanilang adbokasiya sa iba pang mga layunin ni Duterte na maraming sinasaklaw. Ang pagbabago ay hindi lang naman sa isyu ng droga. Ang panawagan ni Duterte para sa pagbabago ay sumasaklaw din sa ugali, kaayusan ng trapiko, at kalinisan ng kapaligiran. Sa mga larangang ito sila magpakita ng gilas.

 

Simple lang naman ang ibig kong sabihin: Kahit maingay at matapang ang isang Pilipino tungkol sa isyu ng droga at hindi magkandaugaga sa pagsuporta kay de la Rosa at Duterte, pero nagtatapon pa rin ng basura kung saan-saan, mapanlamang pa rin sa kapwa at kung may sasakyan ay mayabang pa rin sa pag-drive…. mapagkunwaring dugyot pa rin siya! ….damak!…dupang!…baboy…ugaling pusali!

 

MAGPAKA-SIMPLE AT MAGPAKATOTOO SA PAGTULONG TUNGO SA PAGBABAGO! HUWAG SUMAKAY SA ISYU PARA MAPANSIN LANG!

 

Advocacies Cannot Be Dictated…they may only be emulated or copied

Advocacies Cannot Be Dictated

…they may be only emulated or copied

By Apolinario Villalobos

 

The mistake of some people is that they tend to dictate their advocacies to others, expecting friends to whom they force-feed such to become like them in an instant. What is worse is that if friends just shrug their shoulders or smile with sarcasm, they would feel bad. A person who is sincere in practicing his advocacy is supposed to have only the beneficiaries as the foremost reason for his action, aside from himself who also desires some kind of satisfaction. He should not expect others to imitate him. One should not feel great or “heroic” just because he has helped others. If ever, the manifestations of his action should only serve as signals that others would hopefully receive and will incite them to do the same.

 

If one’s advocacy for example is to scrimp on many things in life, he should not expect others to do the same because they may have a different lifestyle which makes them spend for as long their purse can afford it. If one is fond of attending seminars to gain knowledge on small-scale business ventures for extra income, he should not force his friends to do the same as they may not really have the time for them, being too sickly. If one loves plants and animals, they should just let their friends see the resulting joy in having them, instead of giving them cuttings, seeds, pups, or kittens….unless, of course, they would ask for them.

 

If one is fond of helping others, he should not be noisy about it. If they will, however, take notice, he should not elaborate because in all probabilities, many of them will never or refuse to understand his objective. In the first place, the act of giving food, extra money, or befriending the unfortunate need no elaboration why such are being done. Those are simple acts that even a child can understand as feeding the hungry and just being friendly. He should not also tell others to do the same, because they may already be doing “similar” acts which are not necessarily doling out food or money.

 

Compassion as an advocacy can be expressed in so many ways, the simplest direct way being sincerely smiling at others, not badmouthing them, understanding their situation or indirectly, by praying for them. The act should be sincere enough to be felt by others who perceive it…that in the long run, will hopefully result to its being virally emulated or copied.

“If I will not do it…who will”?

“If I will not do it…who will?”

By Apolinario Villalobos

 

Until now, so many “friends” still keep on asking why I am writing about other people’s lives. They can’t seem to understand my objective to bring the virtues out of the subjects of my blogs to inspire others. Obviously, these “friends” are the type of persons who are just concerned about themselves.

 

These are also my supposed “friends” who read my blogs without letting me know about it so that their “like” which is one way of sounding off their view, will not add up to the other “likes” and comments. They know that the more “like” my blogs generate the better impression that my shared ideas give…which these “friends” do not like. By not mentioning anything about my blogs every time we meet, they could have made me feel better, but unfortunately, they pester me with annoying comments that are tainted with hypocrisy.

 

These “friends” also cannot understand why I go to the extent of exploring slums and befriend those who live on the sidewalk. For the tenth time, I tell them that I just want to be authentic or realistic in my presentation of what I write about. And, for the tenth time, they also just shake their head in disbelief. They can’t imagine me eating burnt rice with people I mention in my blogs, also eating with fingers, food cooked out of the salvaged wilting vegetables with these same people. For them, I am weird for doing those. My explanation to these “friends” that I relate well with my subjects because I have been through such a life of want and inadequacy, is futile.

 

Another thing that they cannot take is my writing about the corrupt practices of some government officials and lawmakers. They thought, they are helping me by giving admonition for me to leave these maggots in the government alone. Understandably, these “friends” never care because they are not affected as they are financially stable. They are not affected by the traffic because they stay home most of the time and if they venture out, they are driven by well-paid chauffer. They can’t feel the gnawing effect of high prices of basic commodities because they lead a luxurious life.

 

In exasperation, just the other day, I asked one of these “friends”……”if I will not do it, who will?”, adding sarcastically, “why not try doing it as you might be able to write better than I do?” I feel that he and the rest are just trying to pull me down. With such kind of hypocrite crabs living with us, it is no wonder why the Philippines is wallowing in a neck-deep muck of desolation.

 

 

 

 

Ang Tao Bilang Nilalang ng Diyos

ANG TAO BILANG NILALANG NG DIYOS

Ni Apolinario Villalobos

 

PAALALA: Ang blog na ito walang layuning magpasimula ng pagtatalo tungkol sa iba’t ibang paniniwala sa Diyos lalo na sa relihiyon at tradisyon, kaya WALANG KARAPATAN ANG IBANG KWESTIYUNIN ITONG MGA PANSARILI KONG PANANAW. Walang karapatang magbigay ng paalala ang mga nagmamaangan-maangang maka-Diyos daw. At, dahil wala akong binabanggit na relihiyon o tradisyon dito, ang pakiusap ko ay huwag ding magbanggit  nito ang sinumang gustong magkomento. Ituturing kong pansariling pananaw ng nagbasa ang komentong sasabihin niya, kahit hindi umaayon sa mga inilahad ko, kaya hindi ko rin dudugtungan ng tanong o komento. At, lalong ayaw kong ipilit sa iba itong mga pananaw ko.

 

1. Ang haharap sa Diyos pagdating ng panahong mawala sa mundo ang isang tao ay ang kanyang ispiritu…HINDI ANG KANYANG KATAWANG LUPA. Pagdating ng kanyang kamatayan, HUMIHIWALAY ANG ISPIRITU SA KATAWANG LUPA. Kaya ang mahalagang gawin ng isang tao ay magpakabuti habang buhay pa upang mabawasan man lang ang kanyang mga kasalanan, nang sa ganoon, pagharap niya sa Diyos ay hindi siya mahihiya, at makaakyat siya sa langit kung meron man nito. Ang naiwang katawan na kini-cremate o nilalagay sa kabaong upang ilibing ay wala nang silbi subalit dapat respetuhin. Kahit bendisyunan o basbasan pa ito ay wala ring mangyayari kung ang iniisip ng iba ay makakatulong ang pagbendisyon upang mawala ang mga kasalanan niya, dahil ang katawan ay itinuturing bilang “lupa” na lamang, kaya sa Ingles, ang tawag sa bangkay ay “remains” – natirang bagay.

 

Sa pagkabulok ng bangkay, ito ay hahalo na sa lupa, hindi aakyat sa langit o magdudusa sa impyerno kung meron man nito. Ang Diyos naman ay maaaring “magtatanong” sa ispiritu kung ano ang pinaggagawa ng katawan niya noong buhay pa ito, at hindi magtatanong kung ang bangkay ba niya ay binendisyunan o binasbasan sa isang katedral, simbahan, kapilya, punerarya, bahay, Multi-purpose Hall, o bangketa kung saan ginawa ang lamay. Hindi magtatanong ang Diyos kung mahal ba o mura o donated ang kanyang kabaong, o di kaya ay diretsong inilibing ang kanyang bangkay, o sinunog ba, o kung marami ang nakipaglamay, o kung sino ang nagbasbas, o kung may videoke ba o nagpasugal nang gawin ang lamay upang makalikom ng pera.

 

2. Ang mga ispiritwal na bagay ay may kaugnayan sa Diyos o pananalampalataya kaya hindi dapat ihalintulad sa mga maka-mundong gawain tulad ng pagpapatakbo ng negosyo, gobyerno, o organisasyon na magiging kadahilanan ng pagkapagod kaya kailangan ang isa o dalawang araw na day off. Hindi rin saklaw ng panahon ang mga ispiritwal na bagay kaya hindi dapat kinokontrol ng oras o araw, hindi tulad ng mga maka-mundong bagay o gawain. Ang pagpapahinga ng Diyos na sinasabi sa Bibliya tungkol sa “creation”, kung saan ay binanggit ang pagpahinga niya sa ika-pitong araw ay isang alamat o legend. Hindi ito dapat gamiting batayan upang magpahinga ng isang araw ang isang bahay-sambahan, sa pamamagitan ng pagsara ng kanilang “opisina” dahil nagagawan naman ng paraan upang maging tuloy-tuloy ang pagsilbi sa mga pangangailangang ispiritwal ng mga kasapi.

 

Kung ang namumuno sa isang bahay-sambahan ay magpupumilit ng patakaran tungkol sa araw ng pamamahinga at tatanggi sa mga suhestiyon bilang paraan kung may problema, lumalabas na siya ay makasarili o mayabang dahil gusto niyang manaig ang pansariling pamamalakad, kaya sa halip na makahikayat ng mga bagong kasapi ay magtataboy pa siya ng mga dati nang kasama…at ang gawaing nabanggit ay pagsalungat sa kagustuhan ng Diyos.

 

3. Hindi nangangahulugang dahil namumuno na ang isang tao sa isang bahay-sambahan, ay marami na siyang alam at ang mga pinamumunuan niya ay wala o maraming hindi alam. Wala siyang karapatang kumilos na animo ay pantas sa larangan ng relihiyon, dahil ang kaibahan lang niya sa iba ay ang “diploma” lang naman mula sa eskwelahan ng pananampalataya kung saan siya kasapi. Sa makabagong panahon ngayon, marami nang paraan kung paanong mapalawak ng isang tao ang kanyang kaalaman sa anumang larangan, kasama na diyan ang tungkol sa Diyos at relihiyon, at hindi niya kailangang magkaroon ng diploma dahil dito.

 

SA MATA NG DIYOS, LAHAT NG KANYANG NILALANG AY PANTAY-PANTAY AT KUNG MAY MGA NAITALAGA MANG  “MAMUNO” KAYA KAILANGAN NILANG MAG-ARAL PA,  SILA AY HINDI DAPAT MAGYABANG DAHIL ANG MGA PINAG-ARALAN AY DAPAT GAMITIN SA TAMANG PARAAN UPANG MAKAHIKAYAT PA NG MARAMING KASAPI, AT ANG PAMUMUNO AY MAY HANGGANAN ….SA IBABAW NG MUNDO.

 

Black Nazarene of Quiapo Feast, Procession Day, January 7, 2016

FEAST OF BLACK NAZARENE (QUIAPO, MANILA)…FACES OF DEVOTION….PROCESSION DAY, JANUARY 7, 2016

The feast day of the Black Nazarene, patron of the Quiapo district of Manila is celebrated every 9th of January but it is preceded by activities such as the unannounced transfer of the relic to the Quirino Grandstand in Luneta for the ritual kissing on the 8th, the procession on the 7th around Quiapo area, and finally, the return or “translacion”, of the relic to the Quiapo Basilica Basilica Minore on the 9th, early in the morning after the Mass. As soon as the relic has been transferred to the Quirino Grandstand in Luneta, devotees stage vigils until the day of the Nazarene’s return to Quiapo Basilica Minore. On those days, the whole Luneta park is practically jampacked with strollers and devotees.

The Black Nazarene has millions of devotees throughout the country, from Luzon to Mindanao but the nucleus of devotion is at Quiapo. Among the rituals during the procession is the wiping of any part of the relic with a face towel or handkerchief. For this, not only is the real Quiapo Black Nazarene wiped, but other relics that are part of the procession. On hand to do the wiping for the devotees are members of contingents that own the relic that catches their fancy, who are posted beside it, and to whom devotees throw their towels. The following photos were taken prior to the procession.

Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan” tungkol sa Blogging…(ito ang sagot kung bakit may nagba-blog)

Dialogue namin ng isang Makulit na “Kaibigan”

Tungkol sa Blogging

(ito ang sagot kung bakit may mga nagba-blog)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang nakaganda sa ginagawa kong pagba-blog ay nai-exercise nito ang utak ko upang hindi agad ako maging ulyanin. Hindi ko kasi kaya ang mga larong “candy crusher” at crossword puzzle sa cellphone o computer. Ang mga disadvantages naman ay ang pagbalik ng sakit kong carpal tunnel syndrome (CTS) na sanhi ng pamamanhid ng mga daliri ko, pagtaas ng blood pressure kung ang isinusulat ko ay tungkol sa pulitika, at ang pag-isipan akong kumikita sa mga sinusulat ko dahil akala ng iba ay bayaran ako ng ilang pulitiko na may gustong siraing kapwa pulitiko.

 

Ang sumusunod ay dialogue namin ng isang makulit na ay maurirat pa, na akala ko ay isang matalinong “kaibigan”. Naganap ang pag-uusap namin sa kapihan ng isang mall:

 

Makulit:   Pare, balita ko namumutiktik na ang internet sa blog mo.  Nakakainggit ka.

 

Ako:   Eh, di magsulat ka rin.

 

Makulit:   Hindi ko kaya, eh. At alam mo namang hindi ako nag-iinternet o nagpi-facebook. Kaya yon ngang sinasabing pagbukas man lang ng computer sa bahay ay hindi ko alam. Mga anak ko lang ang gumagamit noon. Si Misis nga eh, galit din sa computer. (Naalala kong binanggit nga niya ito noon, kaya mabuti na lang din dahil kung may facebook siya, hindi ko ito maiba-blog).

 

Ako:   Eh, di huwag ka na lang maiinggit sa akin dahil marami ka namang ginagawang pinagkikitaan. Sobrang yaman mo na nga, eh. Sana ay marami ka pang kitain. Pasalamat ka sa Diyos dahil sa grasya.

 

Makulit:   (medyo napangiwi, pagkarinig ng “Diyos”) Siyanga pala, pare, ang sabi nila pinagkikitaan din ang pag-blog. Yong iba alam kong binabayaran upang manira ng ibang tao. (Muntik na akong mabilaukan ng kape sa huling sinabi niya, dahil kulang na lang ay sabihin niyang bayaran ako.)

 

Ako:   Yong iba siguro. Sa kaso ko naman, wala akong pinipili dahil basta may mali, pinupuna ko at hindi paninira yon dahil ang ang sini-share ko ay alam na rin naman ng iba, pero sinasarili lang nila. Hindi ko naman kayang ipunin sa dibdib ang mga dapat kong i-share dahil baka sumabog ako sa sobrang himutok.

 

Makulit:   Paano ang gastos mo sa blogging?

 

Ako:   Mga oras lang yon na nagamit naman sa tama. At least hindi ako basta nakatunganga lang o nangungulit. (Paramdam ang huli kong sinabi upang sana ay tumigil na siya, pero tuloy pa rin.)

 

Makulit:   May banta ka na ba sa buhay?

 

Ako:   Secret. Pero mas malaking banta sa buhay ko ang pagtaas ng blood pressure dahil sa mga taong walang alam gawin kundi mangulit sa akin kaya naiinis ako. (Hindi pa rin niya naramdaman ang pagtumbok na ginawa ko dahil tuloy pa rin siya sa pangungulit.)

 

Makulit:   I-share mo naman yong tungkol sa mga project mo sa mga iskwater.

 

Ako:   Huwag na. Pero kung magdo-donate ka o tutulong sa pagpapa-aral ng mga bata, marami kang malalaman.

 

Makulit:   (Tumahimik siya sandali nang marinig ang mga salitang “donate” at “tulong”). Good luck na lang sa mga project mo, pare.

 

Ako:   (Nakakita ako ng pagkakataong mangulit naman sa kanya.) Hindi pare. Palagay ko bilang kababayang Pilipino dapat tumulong ka rin sa kapwa mo, mabawasan man lang ang “dirty money” mo. (Mabuti na lang hindi naintindihan kung ano ang ibig kong sabihin sa “dirty money”, dahil alam kong may mga illegal siyang transaction kaya biglang yumaman. Akala niya sa “dirty money” ay okey dahil siya ay tinawag ko noong “filthy rich” na okey lang ang ibig sabihin, ganoong sa Pilipino, ito ay katumbas ng “maruming mayaman”.)

 

Makulit:   Next time na lang pare, at good luck uli sa mga ginagawa mo sa mga iskwater. Siyanga pala, si Misis nasa supermarket sa ibaba, pupuntahan ko baka tapos na siyang mamili. Usap na lang tayo uli. (Dali-daling siyang tumayo.)

 

Ako:   Teka pare, ano nga pala ang itatanong mo?

 

Makulit:   Text ko na lang sa iyo.

 

Nagpasalamat ako sa huling pag-uusap namin ng “kaibigan” ko dahil nabisto kong allergic pala siya sa salitang “donate” o tulong, kaya sa susunod, sa simula pa lang ng usapan namin ay pariringgan ko na siya ng mga ganoong salita.

 

Paalala lang sa makakabasa na ang blogging ay hindi palaging pinagkikitaan. Ito ay sakripisyo sa panig ng nagba-blog lalo na kung ang sinusulat niya ay tungkol sa maling nagaganap sa paligid, kaya hindi dapat pag-isipan na ang taong maraming blogs ay marami ding pera. Ang mga nagbaba-blog ay mahilig lang talagang makibahagi ng kanilang saloobin sa pamamagitan ng pagsusulat ng sanaysay, kuwento o tula. Huwag ding akalaing mayabang ang mga bloggers, dahil kung tutuusin, namemeligro pa nga ang kanilang buhay lalo na kung tungkol sa pulitika ang kanilang sinusulat. Pero bilang dagdag-kaalaman, kumikita lamang ang mga blogger kung papasukan ng advertisements ang kanilang sites, na kalimitan ay tungkol sa fashion, shopping, cooking, travel , sports, at makabagong gadgets. Ang mga blogs ko ay hindi tungkol sa mga nabanggit na paksa.

 

Tao ang Nagpapasama sa Relihiyon, Ideyolohiya, at Magandang Adbokasiya

Tao ang Nagpapasama sa Relihiyon, Ideyolohiya

At Magandang Adbokasiya

ni Apolinario Villalobos

Walang masamang ideyolohiya tulad ng Komunismo o Demokrasya kung maganda at maayos ang pagpapatupad ng mga namumuno. Walang masamang relihiyon o pananampalataya kung ang ituturo ng mga namumuno ay pawang pagmamahal sa Diyos, o “diyos”, at kapwa tao. Walang masamang adbokasiya kung hindi ito gagamitin sa masama lalo na sa panlalamang ng kapwa. Tao ang dahilan kung bakit may mga kaguluhan sa mundo, dahil sa pagpapairal niya ng kasakiman at kayabangan.

Napakaganda sana ang layunin ng Demokrasya, kung ang nakaupong Presidente, halimbawa, ng isang bansang may ganitong ideyolohiya ay hindi bobo, sakim o kawatan. Ganoon din ang Komunismo, kung ang Chairman ng bansang may ganitong uri ng pamahalaan ay hindi malupit at gahaman sa kapangyarihan, at hindi sagad -buto ang ugaling mapangkamkam.

Sa Demokrasya, lahat ng mga prinsipyo at alituntunin na may kinalaman dito ay pawang kabutihan ang pakay. Halimbawa na lamang ay ang mga batas ng Pilipinas na mismong mga taga-Kongreso at Senado ang may gawa.  Dahil ampaw ang pagkagawa nila ng mga batas, nagawa din nilang paikutan ang mga ito upang makapagnakaw sa kaban ng bayan. Ang kapangyarihan ng isang Presidente ng demokratikong bansa ay para sana sa kapakanan ng taong bayan at ng bansa mismo, sa kabuuhan nito. Subalit, dahil sa panunulsul ng mga tiwaling umaalalay sa kanya, nagawa niyang lokohin ang mga mamamayan. Ang masisisi sa pagkakaroon ng maraming kapalpakan sa isang bansa ay ang Presidente at ang kanyang mga kaalyado, at hindi ang kanilang mga “puwesto” na ginamit nila sa paggawa ng masama.

Ang relihiyon naman ay naimbento ng tao dahil sa kanyang pananampalataya sa kinikilalang Diyos o “diyos”. Bago pa man nagkaroon ng mga relihiyon na nagsanga mula sa pananampalataya ni Moses at Abraham sa disyerto ng Gitnang Silangan, mayroon nang mga pananampalataya sa “lakas” ng iba’t ibang “diyos” na pinaniwalaan ng mga pagano. Pinagkaisa ng mga pananampalatayang ito ang mga tao, yon nga lang ay kanya-kanyang kumpulan ang nangyari at nagtagisan sila ng lakas, na naging sanhi ng kaguluhan. Pinairal kasi nila ang kayabangan at pagkagahaman sa kapangyarihan.

Isa ang Kristiyanismo sa mga naging sanga ng pananampalataya na sinimulan ni Moses sa disyerto ng Gitnang Silangan. Habang napanatili ng mga Hudyo ang pagsunod sa mga sinimulan ni Moses, ang iba naman ay nagpasimula ng sarili nilang relihiyon batay sa mga itinuro ni Hesukristo kaya nagkaroon ng Kristiyanismo. Subali’t kalaunan, nang gamitin ng mga Romanong Emperador ang Kristiyanismo upang mapalawak ang kanilang nasasakupan at mapalakas ang kanilang kapangyarihan, ang naging katawagan dito ay naging “Romano Katoliko”, na  hinaluan nila ng mga ritwal na pagano, dahil ang mga ito ang tinutumbok ng kanilang layuning mahikayat. Nahati rin ang simbahang Katoliko sa dalawa kaya nagkaroon ng “Orthodox” na humiwalay sa “Romano”. Pinatili ng “Orthodox” ang mga orihinal na gawi, samantalang maraming binago ang “Romano”.

Noong panahong mismong mga emperador ng Roma ang naging “papa” o “pope”, nagkabentahan pa ng indulhensiya o indulgence upang “mawala” daw ang kasalanan ng mga mananampalatayang bibili nito! Ang mga nagsulputang grupo ng “Bagong Kristiyano” naman ay malabnaw  ang pagkilala kay Maria na “ina” ni Hesus. Dahil sa mga nagsuluputang sekta at kulto sa kasalukuyang panahon, lalong nagkaroon ng kalituhan sa pananampalataya dahil bawa’t grupo ay nagpipilit na sila ang “tama”.

Samantala, ang adbokasiyang pagtulong sa kapwa ay nagbunga ng mga Non-governmental Organizations o NGO. Sa simula, ang pondo ay galing sa mismong bulsa ng mga pilantropong nagtatag ng mga NGO. Kalaunan, sila ay tinulungan ng ibang mas malaking NGO. At, kalaunan pa, tumulong din ang mga NGO sa gobyerno upang mabilis na maipaabot ang tulong sa mga taong mahihirap, kaya “pinadaan” sa kanila ang pondo ng mga proyekto. Ang paraang “pagpapadaan” ng pondo sa mga NGO na may layuning malinis ay “nasilip” ng mga gahaman upang magamit sa pagnakaw ng pera mula sa kaban ng bayan. Nagkaroon ng kutsabahan sa pagitan ng mga taga-gobyerno at may-ari ng NGO, kaya ngayon ay may mga kasong tulad ng kinakaharap ni Napoles na may kinalaman sa pagnakaw nila ng bilyon-bilyong pera mula sa kaban ng bayan!

Sa bandang huli…ang katanungang maibabato na lang natin sa hangin, kasabay ng isang malalim na buntong hininga  ay, “…tao…tao…bakit ka pa ginawa upang mabuhay sa mundo?”

Philosophies in Life

Philosophies in Life
By Apolinario Villalobos

Due to differing beliefs and advocacies of mankind, it is best to know to which “school” or group of thought we belong:

1. Absolutism is the belief in an ultimate reality in which all differences are reconciled.
2. Agnosticism is the belief that the ultimate answer to all fundamental inquiries is that we do not know.
3. Altruism is the way of living and acting in the interest of others rather than oneself.
4. Asceticism is the belief that the highest point in life can be achieved by withdrawing oneself from the physical world into the inner world of the spirit.
5. Atheism is the rejection of God.
6. Atomism is the belief that the universe is composed of distinct units that are detachable or isolatable.
7. Critical Idealism is the belief that man cannot establish anything beyond his own experience.
8. Critical Realism is the belief that aside from physical and mental aspects of reality, there is also another aspect called essences.
9. Determination theorizes that the universe is following a fixed or pre-determined design.
10. Dialectical Materialism is the belief that the materialistic character of reality is based on the struggle between two opposing forces, with occasional intercession of harmony.
11. Dogmatism is the assertion of a belief without support of authoritative basis.
12. Criticism is the belief that the way to knowledge is between dogmatism and skepticism.
13. Dualism is the theory that there are always two radical and independent elements that compose the world, such as bad and good, material and spiritual, etc.
14. Egoism is the belief that the highest point in life is serving one’s own interests.
15. Evolutionism is the theory that the universe is the result of progression of inter-related phenomena.
16. Hedonism is the belief that pleasure is the highest point in life.
17. Humanism teaches that in this world, human interest and human mind are supreme.
18. Idealism regards the idea as the basis of existence and knowledge, and the search for the best or highest, is ethics.
19. Intuitionalism is the philosophy that truth can be perceived by instinct, and not by analysis.
20. Materialism is the belief that physical well-being is the most important in life.
21. Meliorism is the belief situated between optimism and pessimism; that the world has the capacity to improve with the help of man.
22. Monism is the belief in only one and ultimate reality.
23. Mysticim teaches that it is only in the direct contact of the divine that ultimate reality is achieved.
24. Naturalism believes that all phenomena occur naturally.
25. Optimism asserts that all will work out for the best.
26. Pantheism is the belief that the universe is identical with God.
27. Personalism is the belief in the spiritual beings or independent persons.
28. Pessimism is the belief that everything is doomed.
29. Pluralism is the theory that there are more than two components of reality that cannot be reduced.
30. Positivisim is the belief that the knowledge of phenomena is not absolute but relative, or that man cannot gain knowledge except from the occurrence of phenomena.
31. Pragmatism teaches that the test of truth results to practical consequences.
32. Rationalism is the belief that even by reason alone, without any experience, the basic reality of the universe can be achieved.
33. Relativism is the total rejection of the concept of absolute.
34. Skepticism asserts the uncertainty of any fact.
35. Theism believes in the concept of God as a practical assumption.
36. Transcendentalism is the belief in a vital reality that can surpass human experience.
37. Voluntarism believes in the will as the defining element in the universe.

Without our knowing it, the way we live manifests one or more of the philosophies, regardless of our religion and culture. However, oftentimes, there is no consistency in our acts and the way we think. Seldom do we find people who can maintain at least one philosophy in his life. Even saints cannot claim such consistency. As we live, we are supposed to act out what are in our mind. Sometimes though, there is hesitance in acting out some of these. Worst, even though they are good, if these are learned, they may just be forgotten in time.

Our philosophy could be innate, hence, manifested without much effort, such as being “naturally” helpful to others to the point of being altruistic. Some, who in the beginning had strong faith in God, become agnostic because of doubts that developed later due to accidental “discoveries” and nagging questions on imposed doctrines. This is the reason why, we find former priests who have made a total 360-degree turnaround in their life by discarding their priestly garb and decided to raise a family. There are also some people who do not belong to any religion, but have strong faith in God….manifesting the idea that belief in God does not necessarily mean belonging to any religious group. Still, there are some who do not believe in God but are more like Christ in their action.

Whatever is the philosophy of others, it is important that they be respected for it, for as long as they don’t use it in hurting others. We should not force our belief to others, especially, verbally. “Good” and “bad” are self-explanatory and universal. If we believe that we are doing the good thing, we should SHOW it through our actions and just hope that others will notice and emulate us. What is bad, we should avoid doing. I don’t think that is hard to do.

War is one grave result of clashing philosophies….