Bakit Hindi Pwedeng Paghiwalayin ang Ispiritwal at Materyal na mga Bagay sa Tao

Bakt Hindi Pwedeng Paghiwalayin

Ang Ispiritwal at Materyal na mga Bagay sa Tao

Ni Apolinario Villalobos

 

Kaipokrituhang sabihin na dapat paghiwalayin ang mga bagay na ispiritwal at materyal sa buhay ng tao. Ang dalawa ay mga bahagi ng tao. Sa isang banda, maaari lamang mangyari ito – ang paghiwalay ng ispiritu ng tao sa kanyang katawan kung siya ay patay na. Ang tinutumbok ko rito ay mahirap ipaunawa sa isang tao ang mga salita ng Diyos kung siya ay gutom. Ang taong kung ilang araw nang gutom ay kadalasang nawawala sa sarili o di kaya ay hinihimatay dahil sa kahinaan ng katawan, kaya paano niyang mapapakinggan ang mga salita ng Diyos? Paanong mapapalakad ang isang tao patungo sa simbahan o religious rally kung nanghihina ang kanyang mga tuhod dahil sa gutom at upang matiis ay namimilipit na lang sa isang tabi? Common sense lang…dapat busugin muna ang katawan ng tao bago siya magkaroon ng hinahon nang sa ganoon ay pwede na siyang makinig ng mga salita ng Diyos dahil hindi na maingay ang kanyang bituka!

 

Ang hihilig magsabi ng mga pastor o pari o kung sino mang hangal na “okey lang basta busog ang ispiritu ng tao ng mga salita ng Diyos kahit gutom ang katawan”. Sila kaya ang gutumin ng ilang araw? Masasabi pa kaya nila ang mga kahangalang linya na nabanggit?…o di kaya ay makakaya pa kaya nilang magbukas ng bibliya dahil nagkakanda-duling na sila sa gutom?

 

Hindi dapat ipangalandakan ng mga “spokespersons” ng mga simbahang Kristiyano ang ginawa ni Hesus na pag-aayuno ng 40 na araw sa disyerto. Sabihin mang totoo ito, dapat hindi i-encourage ng simbahan ang pag-aayuno nang ganoon na lang. Dapat ay may kasamang pasubali na ang gagawa nito ay mag-ingat o magpakunsulta muna sa doktor.

 

Ang pinagpipilitan ko dito ay: dapat hindi gutom ang katawan ng tao kung siya ay makikinig sa salita ng Diyos. Dagdag pa rito, dapat makialam ang mga simbahan sa mga isyu na magiging dahilan ng pagkagutom ng mga tao, tulad ng kapabayaan ng DSW na mas gusto pang mabulok ang mga inabuloy na pagkain para sa mga sinalanta ng kalamidad, kesa ipamahagi agad. Dapat din silang makialam sa pamamagitan ng pagpuna sa mga kurakot sa pamahalaan. Hindi sila dapat dumistansiya sa mga problema ng mga kasapi nila pagdating sa kahit isyu man lang ng pagkain. Kapag patuloy silang hindi makikialam ay para na rin silang buwitre na nakatanghod sa isang tao habang ito ay unti-unting namamatay dahil sa gutom!

 

Kung sasabihin ng mga pilosopo na bawal makialam ang mga simbahan sa mga bagay na nabanggit dahil ito ang nakasaad sa Saligang Batas….aba, eh di dapat ay wala na ring eleksiyon dahil ang pagboto sa mga kandidato ay isang paraan ng pakikialam ng mga simbahan sa pulitika sa  pamamagitan ng mga kasapi nila!

 

Dahil lahat ng mga kasapi at opisyal ng lahat ng simbahan maliban na lang sa mga sektang hindi naniniwala sa eleksiyon, ang nagluklok sa mga opisyal sa pamahalaan, may karapatan silang magreklamo kung ang mga ito ay nagkamali, lalo pa at naging korap. Ang ibang sekta ay may mga programa sa radio at TV. Bakit hindi gamitin ang mga ito sa pagpuna sa mga korap na mga opisyal upang sila ay “masindak”, sa halip na puro na lang mga linya sa bibliya ang inuulit ng kung ilang libong beses ng mga nagsasalita na may kasama pang sigaw at kumpas, at paninira ng ibang sekta?

 

Ang payak kong interpretasyon sa nakasaad sa Saligang Batas na bawal ay ang pagtakbo ng mga opisyal ng simbahan para sa anumang puwesto sa gobyerno. Dapat unawaing may obligasyon ang mga opisyal ng mga simbahan na tumulong sa mga tao upang sila ay iligtas mula sa anumang kapahamakan habang sila ay nabubuhay sa ibabaw ng mundo….hindi lang mula sa hatak ng demonyo!

Magpapasko pa naman!…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Magpapasko pa naman!

…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Ni Apolinario Villalobos

 

Dapat ay isama ng mga moralista ang pagbawal sa paggamit ng expression na “magpapasko pa naman” na tumutukoy kay Hesus, tuwing may kalamidad na mangyari bago sumapit ang “pista” na ito. Halatang ang habol lang talaga sa pistang ito ay mga kasiyahang dulot ng bonus, pagkain, gifts, Christmas lights, simbang gabi, caroling, etc.

 

Tuwing may kalamidad na nangyayari bago magpasko, ang mga naaawa sa mga nasalanta ay nagsasabi ng nabanggit na expression dahil siguro iniisip ng mga “naaawa” na ito, na mami-miss ng mga nasalanta ang mga kasiyahan, at hindi dahil bertdey ito ni Hesus… isang isyu ding kinukuwestiyon. Bakit hindi na lang dumamay at magbigay ng tulong dahil kailangan ng mga nasalanta at hindi dahil sa kung anu-ano pang dahilan tulad ng pasko?

 

Ang sabi ng mga researchers, ang talagang bertdey ni Hesus ay sa unang linggo (week) ng Abril. Ginamit ng mga matataas na opisyal ng simbahang Katoliko na mga Romano ang Disyembre dahil dati na itong ginugunita ng mga pagano sa Roma…isang makamundong pista na puno ng mga kasiyahang nakikita sa pagbaha ng pagkain, alak, at kalaswaan. Ang talagang orihinal na ginugunita ng mga Hudyo noon pa man ay ang araw ng pagbinyag kay Hesus na nakatala sa mga sinaunang records na ang iba ay inilagay sa Bibliya. Walang binabanggit ang Bibliya tungkol sa eksaktong bertdey niya. Ang sinasabi lang ay panahon ng pag-census ng mga Hudyo kung kaylan ay nataon sa pagpanganak kay Hesus. Ang census na ito ang ginawang batayan ng mga mananaliksik upang matukoy ang “panahon” at ang buwan batay sa kalendaryong pinagamit ng Roma sa mga nasasaklaw ng Kristiyanismo.

 

Sa makabagong panahon, maski sinong bata ay umaasam ng mga regalo tuwing sasapit ang pasko dahil ito ang itinanim sa isip nila ng mga nakakatandang Romanong Katoliko. Inaasahan nila ang paglundo ng mesa sa bahay dahil sa dami ng pagkaing idi-display. Ang mga tin-edyer naman ay excited sa pagsapit ng simbang gabi dahil magkakabandingan na naman sila ng mga kabarkada, at ang iba naman ay magliligawan – sa labas ng simbahan. Ang mga talagang isip at asal demonyo ay may lakas ng loob pang magsuot ng mga damit na kung hindi manipis ay may plunging neckline naman, at ang lalong malaswa ay ang pagsuot nila ng short shorts na nagdi-display ng maitim naman nilang kuyukot! Ang iba naman ay magdi-displey ng mga alahas na tulad ng ginagawa nila sa pagdalo ng misa kung araw ng Linggo.

 

Ang isa pang itinuro ng simbahang Romano Katoliko upang mapilitang magsimba araw-araw ang mga kasapi ay ang pagbuo ng siyam na araw upang matupad daw ang kanilang mga hiling! Hindi ba ito katarantaduhan….dahil wala naman yan sa Bibliya? Ang dapat na itinanim sa mga kasapi ng simbahang Romano Katoliko ay ang sakripisyo na kaakibat sa pagdalo sa misa tuwing madaling araw o gabi, upang pagdating ng talagang “kapanganakan” ni Hesus, ay hindi nakakahiyang humarap sa kanya….hindi yong hihiling ng kung anu-ano para sa sarili na kalimitan naman ay pera. Pati ang mga prutas na kung ilang piraso na puro bilog ay kasama din sa kinalolokohan ng mga Pilipino…pero ito ay paganong paniniwala naman ng mga Intsik na isinabay sa pasko at bagong taon dahil nakita ng mga taong ito ang malaking kikitain na resulta ng panloloko nila…mga negosyante kasi!

 

Bakit hindi sundin ang panawagan ng mismong santo papa na si Francis na sa paggunita ng “kapanganakan” ni Hesus, dapat ay iwasan ang pagiging materialistic?…dahil ba marami ang gustong magpakita ng karangyaan? Bakit pa ituturing ng mga Katolikong “tatay” nila si Francis kung hindi rin lang siya pakikinggan?…dahil ba sagad-buto na ang kanilang pagiging makasarili?

 

At, kung seseryusuhin na talagang “bertdey” ni Hesus ang isi-celebrate bakit hindi sa isang araw lang – ang pinaniniwalaang December 25? …dahil ba ginagamit ito bilang dahilan upang mag-celebrate ng mga makamundong bagay na orihinal na ginagawa ng mga pagano sa Europe?

 

Pinagmamalaki ng mga Pilipino ang “pinakamahabang pasko” sa buong mundo, pero kung talagang iisipin ang diwa ng pasko…ang kahabaang ito ay dapat ikahiya dahil sa kahirapang dinadanas na ng mga Pilipino at kalagayan ng Pilipinas! Nakakahiyang Setyembre pa lang ay hindi na magkandaugaga ang karamihan sa paglagay ng mga palamuti na para bang “mauubusan na ng pasko”. Kanya-kanya ang mga lunsod at bayan sa pagtayo ng mga giant Christmas tree pati mga lugar kung saan ay may mga kalakalan tulad ng malls. Ang maririnig sa radio ay mga kantang pang-krismas. Ang nakikita sa mga TV screens ay mga pagkaing mararangya na pang-pasko, etc….hanggang Enero ito. Habang nangyayari ang mga nabanggit , marami namang mga Pilipino ang halos hindi makakain ng kahit isang beses sa isang araw. Ang iba, makakain lang ay namumulot ng mga tira-tira sa basurahan.

 

Ang mga Pilipinong ayaw tumingin sa katotohanang ito, simple lang naman ang mga sagot: “kasalanan ko ba kung naghihirap sila at kaya naming gumastos?”, o di kaya ay, “kasalanan nila kung bakit sila naghihirap, dahil tamad sila!”….masasabi bang tamad ang isang taong nauulanan na’t lahat at halos malapnos na ang balat dahil sa init ng araw ay nangangalkal pa rin ng basura?

 

Peace to all!!!!

 

Ang Pamilyang Pilipino: Misyonaryong Alagad ng Eyukarista

Ang Pamilyang Pilipino: Misyonaryong Alagad ng Eyukarista

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang matatag na hibla ng pananampalatayang Kristiyano…ito ang pamilyang Pilipino. At, ang panata ay marubdob na pagpapalaganap ng Eyukarista, simbolo ni Hesus na nagligtas sa sangkatauhan mula sa mga minanang kasalanan. Ang malalim na pagkaugat ng pananampalataya sa bawat tahanan, payak man o nakakariwasa ay bunga ng halos limampung siglong paghubog ng mga Kastilang prayle sa kanilang mga ninuno. May sangkot mang karahasan, inunawa na lang dahil sa layuning maka-Diyos, at dahil na rin sa paniniwala na ang mga nabulagang prayle ang nagkamali noon at hindi ang simbahan.

 

Hindi lang Pilipinas ang sinasaklaw ng taimtim na pananampalataya dahil kahit sa ibayong dagat, saan man nakakarating ang mga anak, ina, o ama ng isang Pilipinong pamilya bilang dumadayong manggagawa, kipkip pa rin nila ang Bibliyang pilit pinalulusot sa mga paliparan at daungan. Sa mga bansang iba ang umiiral na pananampalataya, nagagawa pa rin nilang magtipon-tipon nang palihim upang ipadama sa isa’t isa na buo ang katatagan nila bilang mga Kristiyano na hindi nagsasawa sa mga salita ni Hesus. Marami nang naparusahan, subalit hindi hadlang ang kanilang kamatayan upang ang pagsamba nila sa Diyos ay mapigilan.

 

Ang Eyukarista na maituturing na isang pagtitipon, kung saan ay nasa gitna si Hesus… ay lalong tumatatag at lumalawak pa ang nilalambungan ng biyaya nito dahil sa pambihirang katangian ng pamilyang Pilipino. Marami nang hadlang ang kanilang nalampasan sa pag-usad ng panahon na lalo pang nagpalakas ng kanilang pananampalataya dahil sa paniniwalang walang makakatalo sa kapangyarihan ng Diyos na siyang naglalang ng lahat sa ibabaw ng mundo. Hindi sila mahirap akayin dahil sa paniniwala na kung tungo sa kabutihan ang landas na tatahakin lalo pa at ang gabay ay si Hesus, walang pasubaling sila ay susunod.

 

Hindi maiwasan kung may ibang pamilyang napapalihis ng daan dahil sa umiiral na makabagong panahon, subali’t may mga pangyayari at pagkakataon na nagpapakita ng pagbabago…at ito ang hangad sa kanila ng ibang pamilya na sa kanila ay maigting na kumakapit upang hindi tuluyang maligaw. Ang damayan ay bahagi na ng kultura ng mga Pilipino na nagpapatatag ng bawat tahanan, at isa rin itong katangian na ginagamit sa paggabay sa kanilang kapwa upang mapanatili ang katatagan ng pananampalataya. Nagsisilbi din itong lakas na ginagamit ng bawa’t pamilyang Pilipino upang maakay pabalik sa tamang landas ang mga naligaw.

 

Mapalad ako dahil ako ay bahagi ng isang pamilyang Pilipino na may matatag na pananampalataya sa Panginoon at bahagi ng pagtitipong Eyukarista… na ang kahalagahan ay pilit kong pinamamahagi sa abot ng aking makakaya. Hindi man nakakariwasa sa anumang materyal na bagay, hitik naman ang pagkatao ko ng mga bagay na buong puso kong inaalay sa Kanya. Ang puso ko ay pinatitibok ng taos kong pananampalataya, at ang aking payak na karunungan ay umaapaw sa paniniwala sa Kanyang kapangyarihan.

 

Nagpapasalamat ako dahil itinuring ako ni Hesus bilang kapatid niya…at sa pagturing na yan ay kasama ang aking pamilya. Sumasama ang aking kalooban kapag nakakarinig ako ng panlalait kay Hesus ng mga hindi nakakaunawa sa Kanya. Halos magutay ang aking puso kapag ako ay nakakakita ng mga sinasadyang paglihis mula sa itinuro niyang tamang daan. Tinatanong ko ang aking sarili kung bakit sa kabila ng paghirap at kamatayan Niya sa burol ng Golgota, ay nagagawa pa rin ng ibang siya ay itakwil.

 

Ganoon pa man,  dahil sa nakagisnan ko nang katatagan bilang katangiang bahagi ng pamilyang Pilipino, naniniwala akong sa abot ng makakaya ko… namin….at nating lahat, matatamo din ang matagal nang inaasam na kapayapaan at pagkakaisa na siyang layunin ng Banal na Eyukarista – simbolo ng pagmamahal ni Hesus sa sangkatauhan at buong mundo!

 

Aggressive and Violent islamic Expansionism Poses Threat to World Peace…a caution to the Philippines

Aggressive and Violent Islamic Expansionism

Poses Threat to World Peace

…a caution to the Philippines

By Apolinario Villalobos

There is nothing wrong with all kinds of religion or cults, for as long as tolerance and respect among the faithful are observed. If there is no violent or aggressive attempt of conversion, I do not think that animosity shall be developed among the parties concerned. Conversion should be done “indirectly” – through convincing actions by the advocates, to show others that indeed, their religion is worth embracing. People should be given a liberal option as to what faith they should follow. They should not be intimidated by force, or threatened with the nozzle of a gun.

Special reference is being made to the religious polarization of the world between Christian and Islamic faiths. Tension between the two has slackened after the Crusade era. But, it seems that even religion is following a cycle or giving truth to the adage that history repeats itself, as lately, an aggressive Islamic expansionism is on the rise, spearheaded by its extremist advocates. There is a global attempt today for the “restoration” of Islam as supposedly the world religion, and even an aggressive “expansion”, which to the layman could mean “mass conversion”.

Hugging cyber news pages are European countries that are under the pressure exerted by the influx of Muslim immigrants, purportedly victims of persecution in their countries of origin, particularly, Syria. And, there is even an appeal by the United Nations to the far-off Asian countries to “adopt” some of them. Some European countries, being nearest to the origin of these evacuees were the first to offer succor and accommodated the refugees. Unfortunately, these generous countries are now being rocked with unrest by the same beneficiary of sympathy, in the name of the latter’s Islamic faith. There is even a bold threat by a group of Muslims in Denmark that their host shall become the “first Muslim country in Europe”.

The extremist ISIS group has done more than enough destruction to the historic and Biblical countries that they occupied and fear to the rest that they plan to overrun. Will Europe suffer the same fate, as there could be Islamic terrorists who may have successfully melded with the so-called “refugees” who have been accommodated by sympathetic European countries? From Europe, will masquerading terrorists who may have successfully blended with authentic refugees creep their way towards Southeast Asia to muddle the harmonious and peaceful co-existence of Christians and Muslims?

While the Muslims are aggressive in their attempt to convert others, none of such drive can be observed among the Christians, especially, the Roman Catholics. The publicities being enjoyed by the Vatican because of the controversial new pope, Francis, should not be taken as an attempt to convert. In fact, there is an ongoing cleansing within the Roman Catholic community, as shown by the purging of erring church leaders, as well as, vehement reminders of the pope for his flock to follow the “Christian way”. Nothing about converting Muslims, Protestants, etc. is being done in any way. On the other hand, if the effort of the new pope is viewed by skeptics as a convincing “Christian act” of a Roman Catholic, it is up to them to decide if they want to jump over the fence and join the flock of Jesus.

In the Philippines, particularly, Mindanao, the Muslims and Christians are enjoying a harmonious and peaceful co-existence. The call for autonomy which many Filipinos deemed long overdue is more political and not a matter of religion. In fact, it is expected that the same clamor for political autonomy shall be raised by the rest of the regions as the system has been proved to be effective in the Cordillera Region, although, deemed necessary in the first place, due to the archipelagic make up of the country.

The Philippines is a clear manifestation of harmony if tolerance and respect among people with diverse culture and faith, are observed. In view of the threat that is now rocking some European countries due to aggressive religious assertion by Islamic fundamentalists, Filipinos should be more vigilant and help each other in maintaining a steadfast resistance against any religiously-hooded incursion that could be tainted with evil intent. Filipinos have stood united on a foundation of strongly- welded brotherhood that not even the corrupted political system failed to shake. This fervent show of steadfast conviction should send a warning to the evil-minded around the world, that the Philippines is not a breeding ground for  unrest under the cloak of religion that the misguided extremists plan to foment…as such attempt shall never and ever be tolerated!

Pope Francis Deserves to be Left Alone

Pope Francis deserves to be Left Alone

By Apolinario Villalobos

The new pope is not being political when reaches out to people, and in so doing, travels around the world. He does not choose who to hold or hug or kiss. He does not preach about the magnificence of the papacy and the Vatican…in fact, he is obviously, embarrassed about them. He does not preach to convert, but speaks about universal love and compassion. This is how evangelization should be done, by not talking about the church to which one belongs, but letting other people read his intentions through his actions and pronouncements.

It should be recalled that Francis, upon his assumption of his papal post, started his campaign for the practice of humility when he chose to live in an austere apartment, rather than the luxurious suite reserved for popes. He wanted to be just like anybody else, so he has no qualms about carrying his meal tray when he dines in the canteen with the rest of lay people. He has no aides at his side 24/7, except when on official trips. And, he carries his own bag when he travels!

Instead of bashing him on the internet, those who are anti-pope, anti-Christ, anti-Vatican, and anti-Roman Catholic should try to understand his messages first. They should view the new pope as Francis, a former bishop, an ordinary guy, who assumed the leadership of the Roman Catholic Church which was not his choice in the first place. Francis is not presenting himself as the new Messiah or Prophet. His mission is to spread love and not hatred. He is not even asking to be loved, but for others to include him in their prayers.

Why can’t the bashers just write something about the devilish leaders of nations whose selfish acts trespass other nations’ rights? Why can’t they exhaust their effort in condemning the acts of ISIS advocates who are now being loathed by their fellow Muslims? Why can’t they just write about the conscienceless terrorists who sow fear throughout the world? Why can’t they look around them and paint with words the gruesome poverty and splash them on the internet for the world to see?

The “Overwhelming” Papal Power

The “Overwhelming” Papal Power

By Apolinario Villalobos

As every Christian knows, the Apostles spread themselves to proclaim the teachings of Jesus Christ. Congregations were addressed by authors of Epistles in the New Testament, and these messages contained instructions. Among these congregations were those located in Rome where, Christianity was supposed to have been planted after the Pentecost. Traditionally, the congregations had elders who served as administrators, but nobody among them acted superior than the rest. The elders acted with equal authority, during which time there was no so-called “bishop” or “pope”, yet.

The development of the “monarchial” leadership was during the second century. But the title “pope” was first used by the Bishop of Rome, Callistus, during the third century. Later, the title evolved as a firm official reference to the Bishop of Rome exclusively, as insisted by Pope Leo I. He also used the pagan title “Pontifex Maximus”, which is still used until today, although, such title was also used by the pagan Roman Emperors until the end of the fourth century. Leo I based his insistence on what Jesus said about Peter as the first among the Apostles, therefore, the St. Peter’s Church in Vatican should be the premier Church among the rest of Catholic Churches. With this basis, it was made clear that while “the emperor held temporal power in Constantinople in the East, the pope exercised spiritual power from Rome in the west”. Such authority was manifested when Charlemagne was crowned by Pope Leo III as the emperor of the Holy Roman Empire.

Governments around the world viewed the pope, as the “ruler” of a separate sovereign state – the Vatican City. In this view, the Roman Catholic Church unlike the rest of religions, has the privilege to send officials vested with diplomatic authority to duly recognized governments around the world. Among the titles of the pope are: Vicar of Jesus Christ, Successor to the Prince of the Apostles, Supreme Pontiff of the Universal Church, Patriarch of the West, Primate of Italy, Sovereign of the Vatican City. When attending official ceremonies, he is accorded with pompous honor, appropriate for the Head of a State.

Could the current pope, Francis, have realized the overwhelming papal power that he cringed with remorse, thereby, deciding to live in an “apartment” rather than the “palatial” official residence? Compassion is among his advocacies…and this can only be done if he lives among his “flock”.

Blessing and Faith

Blessing and Faith

By Apolinario Villalobos

This share is for a friend who failed to position himself along the route of pope Francis or go to the Luneta Park for the concluding Mass, because he was bedridden.

Emotion triggers the exaggerated expression of admiration that results to fanaticism. For things material, this may be excused, but for something spiritual, constraint should be observed. Uncontrolled fanaticism makes one selfish, as he or she develops a strong desire to satisfy the felt pent up emotion. It can even result to violence. This is how stampedes happen.

In expressing one’s spiritual devotion, one need not be too overzealous as others may view the act as hypocritical. Ever since spiritual devotion in us has been developed, we were made to believe sincerely what we do not see, such as God, Jesus, Mary or the saints. We were made to believe in the power of prayer that can heal somebody, even if the one who says it is thousands of miles away. We were made to believe that Jesus who died on the cross is just around. We may not see them but we feel all of these – through our faith. I call it – power of the heart!

I can’t see, therefore, the reason why some “faithful” have to fight their way in front of altars during a Mass, or special spiritual occasions. And, with the visit of the pope, Francis, I cannot understand why one should practically, be a touch away from him to be blessed. Blessing is something spiritual that can be received depending on how faithful the recipient is, as the heart should be open to receive it.

Francis, Santong Patron ng mga Hayop…at ang bagong santo papa

Francis, Santong Patron ng mga Hayop
…at ang bagong santo papa
Ni Apolinario Villalobos

Ang santong si Francis ay patron ng mga hayop. At, ang bagong santo papa ang unang gumamit ng pangalan niya nang mahirang ito na pinuno ng simbahang Romano Katoliko.

Nang hagupitin ng bagyong Yolanda ang Tacloban, mga karatig nitong bayan at probinsiya, isa ang bagong santo papa sa mga unang nagpadala ng pakikiramay sa mga nasalanta. Natanim sa isipan ng santo papa ang masidhing pagnanasa na makarating sa Tacloban upang personal na makiramay sa mga tao.

Sa pagdating ng bagong santo papa, dapat lahat ng mga taga-Senado at Kongreso, pati mga opisyal sa gobyerno ay dumalo sa misang pamumunuan niya ang pagganap sa Luneta, Linggo, 18 January. Sa okasyong yon kasi, maliban sa mga tao, magbabasbas din ang banal na papa ng mga hayop, upang isakatuparan ang pagka-tokayo niya sa patron ng mga ito!

Maliban sa mga una kong tinukoy na mga hayop, dapat umatend din ang mga hayop na drug lords, drug pushers, human traffickers, illegal recruiters, manggagantso, etc. Hindi nila dapat palampasin ang pagkakataong once in a lifetime na pagbasbas ng isang santo papa sa mga hayop!

Dadalo din pala ako upang makinig ng mga awit na ginawa para sa kanyang pagdating, at upang mabasbasan din…