Ang Trapik ay Nasa Ibabaw ng mga Tunay na Problema

Ang Trapik ay Nasa Ibabaw ng mga Tunay na Problema

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang isyu ng problema sa trapik sa malalaking lunsod ng Pilipinas lalo na sa Manila ay yong sinasabi sa Ingles na “scum” o “froth”. Kung ihahalintulad sa hindi dumadaloy na tubig sa estero, ito yong mga animo ay bumubulang nakapaibabaw sa maruming tubig, at kung sa serbesa naman ay yong lumutang na bula pagkatapos ibuhos sa baso. At, dahil lumulutang agad ay unang nakikita. Ganyan din ang trapik na nakikitang problema sa mga kalsada ng mga lunsod. Subalit, ang katotohanan ay hindi ito mangyayari kung walang problema sa bandang “ilalim” ng sitwasyon. Ang mga sumusunod ay naisipan ko lang na baka mga problema:

 

• Kaluwagan sa pagbili ng mga bagong sasakyan dahil nagkakamurahan ng presyo….at, hindi kinokontrol ng gobyerno. Kung kontrolin naman ay sasabihin ng mga apektado na laban ito sa karapatan ng isang malayang Pilipino. Ang kagustuhan ng karamihan na bumili ng sasakyan ay bunsod ng kultura ng Pilipino na may kinalaman sa kayabangan. Kahit nangungupahan lang ng kuwarto ang pamilya, halimbawa, ng isang simpleng empleyado ay gusto pa rin ng padre de pamilya na magkaroon ng sasakyan para may pangporma at magamit sa pamamasyal sa Luneta ang pamilya.

 

Para sa mga taong ito, hindi bale nang panay ang utang sa Bombay at halos walang pamasahe sa pagpasok sa trabaho o di kaya ay alaga ng pagmumura ng may-ari ng kuwartong inuupahan dahil sa naaantalang pagbayad ng upa, basta may kotse lang na naidi-display upag kaiinggitan ng mga kapitbahay, kahit walang garahe. Nag-operasyon noon upang mag-tow ng mga sasakyang nakaparada sa tabi ng kalsada, subalit “ningas-cogon” naman dahil makalipas ang ilang araw ay itinigil na.

 

• Pagpapabaya ng mga mambabatas sa paggawa ng mga batas na may “pangil” at makatotohanan. At, pagpapabaya rin ng mga ahensiyang dapat magpatupad sa mga batas na naipasa na. Hindi rin isinasaalang-alang ang pagtalaga ng karampatang budget sa mga naipasa nang mga batas upang hindi magamit na dahilan ang kawalan nito kaya walang mga gamit at mga karagdagang tauhan, na kadalasang dahilan ng pagtuturuan ng mga mambabatas at mga ahensiya.

 

• Ang mabagal o makupad sa pagpapatupad ng mga proyekto tulad ng mga kalsada sa lunsod at highway sa probinsiya. At, kung nagawa na, ang mga ito ay palpak kaya madalas ang pagpapaayos agad…halatang gusto lang talagang pagkitaan ng mga tiwaling opisyal at ahensiya. Nagreresulta tuloy ito sa pagdurusa ng mga motorista at commuters …pagdurusang nagsisimula sa paggawa ng mga proyekto hanggang sa pagpapa-repair ng mga ito…samantalang ang mga kurakot ay masaya!

 

• Ang hindi pagbibigayan ng mga motorista dahil ayaw ng bawa’t isang malamangan. Dahil sa ugaling ito ng mga Pilipinong motorista, yong traffic sign na “Yield” ay walang silbi sa Pilipinas.

 

Sa madaling salita, kaya matindi ang trapik sa Pilipinas ay dahil walang disiplina ang mga motorista, maraming butas ang mga batas na ginawa ng mga tiwaling mambatatas kaya pinagkakaperahan ng mga tiwaling taong dapat magpatupad sa mga ito, at hindi kontrolado ang pagpasok ng mga bagong sasakyan na umaapaw sa mga kalsadang hindi nadugtungan at naluwangan. At, sa mga dahilang yan…nagbubulag-bulagan ang mga nakaupong tiwali na ay kawatan pang pinagkatiwalaan ng taong bayan!

 

 

 

 

Plans, Promises, and Pleadings of Candidates During Philippine Electoral Campaigns

Plans, Promises, and Pleadings of

Candidates During Philippine Electoral Campaigns

By Apolinario Villalobos

 

The electoral campaigns in the Philippines are treated by Filipinos as both spectacle and financial opportunity. Candidates assume different convincing facial expressions as they blurt out plans and promises if they are voted to the position and these are spiced up with pleadings that are made colorful with courteous vernacular words such as, “po”, “ho”, “opo”, “oho”, “natin”. Audiences are entertained by singers and dancers from the showbiz industry. Virtually, during electoral campaigns, corrupt personalities become saintly, and worse, demean themselves by being funny as they take the risk of being ridiculed – all in the name of the dirty Philippine politics. As a financial opportunity, well….vote-buying is done in the open, no question about that.

 

Mar Roxas plans to transfer the Manila International Airport to Clark Airbase. He must be dizzy when he mentioned this during an interview. He forgot about the terribly unpredictable traffic along the South Luzon Expressway going through which would take at least three hours before a motorist from Metro Manila could make it to the first Bulacan town. The reality is, if one would come from the Metro Manila area, he or she has to muster, yet, any of the hellish traffic along EDSA, Pasay, Roxas Boulevard, Commonwealth and Rizal Avenue. Passengers are used to reaching the airport today from their residence within the city or the suburbs such as Cavite, Laguna, Novaliches, and Antipolo in just about two or three hours depending on the unpredictable traffic. With the transfer of the airport to Clark, they must allow at least six hours, inclusive of the two hours leeway for the check-in before the published departure time. Worst is if the passenger will have to commute by bus to Clark. To be safe, a passenger will have to spend for an overnight somewhere around Clark Air Base if he or she is taking a flight the following day. Even if the government will offer free shuttle service, the same hellish traffic  will be dealt with along the way.

 

Roxas keeps on promising the continuance of the programs of the administration to which he is so much attached as if with strong sentimentality. What is there to continue, anyway?…the obvious inept and insensitive attitude?…and still, another big question is, has there been anything accomplished that benefits at least the majority of the impoverished? If he is talking about the cash being doled out, such program is still being questioned, as in some areas it is allegedly tainted with graft.  If he is talking about the “progress” based on statistics, this too, is being viewed as dubiously self-serving. He should also, not forget that the administration still has to answer many questions as regards the fate of donations for the typhoon Yolanda victims, aside from so many other issues with the hottest, as the Mamasapano massacre and the purported well-concealed pork barrel in the just-approved budget. It would do him good at least, if he scraps out the “tuwid na daan” from his campaign statements and just promise what he can do. He should make people believe in his capability, not in his association with Aquino whose reputation is debatable. As for being not corrupt, he could claim that.

 

Duterte is promising to eradicate criminality and corruption in six months or he would resign. Unless heads will roll at least within the first two months upon his assumption if elected, he better be prepared with a resignation statement. How can he control the undisciplined and financially-pampered Congress? For a town, city, or province, this may be possible, but not for a nation whose law-making bodies got calloused with corruption.

 

Binay on the other hand, keeps on saying that he is not corrupt. He must be imagining that the Filipinos are idiot! It is suggested that the word “corrupt” be not ever mentioned in any of his campaign ads, or uttered by him. He should, instead, promise hospitals and terminal buildings to be built during his incumbency…and find out if his listeners will boo him just like what he experienced in Cebu.

 

Candidates for the 2016 election know that plans and promises during the past electoral campaigns were made to be broken, so they will do it, too. They should not be meddling in politics if they are not honestly aware of this fact. Those that will come after them will again make promises, propose plans, and plead, as expected. During the electoral campaign that will follow, it will be done again….still, again and again…..a vicious cycle of the dirty Philippine politics!

 

 

Ang Kawalan ng Disiplina sa mga Kalye ng Pilipinas at Mga Panukalang Hindi Naipapatupad ng Maayos

Ang Kawalan ng Disiplina sa mga Kalye ng Pilipinas

at Mga Panukalang Hindi Naipapatupad ng Maayos

Ni Apolinario Villalobos

 

Lahat ng gumagamit ng kalye ay dapat disiplinado, subalit dahil sa kawalan ng tiyaga, at ugaling palusot ng karamihan sa mga Pilipino, maya’t maya na lang ang mga napapabalitang disgrasya – nabundol na pedestrian, bumaligtad na sasakyan, nagbanggaang mga kotse o trak, nabanggang motorsiklo, at ang pinakamatindi ay bugubugan o patayan ng ayaw magbigayang driver…pati ang alagad ng batas na nagpapatupad ng mga patakaran ay sinasapok din ng mga mayayabang na driver. Sa panig naman ng mga nagpapatupad, nandiyang sila ay pinaparatangang nangongotong!

 

Ang problema naman kasi sa mga gumagawa ng plano ng kalye ay hindi iniisip ang kanilang ginagawa. Ang mga pedestrian overpass ay napakalayo sa mga nakasanayan nang babaan ng mga tao, kaya kaysa mag-overpass pa na kalahating kilometro ang layo sa isang waiting shed, nagbabakasakali na lang ang mga apuradong mananawid sa animo ay pakikipag-patintero sa mga motorista habang tumatawid sa kalsada. Noong panahon ni Cory Aquino ay nagsulputang parang kabute ang mga waiting shed na halatang pinagkitaan ng mga tiwaling kongresista at senador dahil ang karamihan sa mga pahingahang ito ay nagkakahalaga ng isang milyon.  Kung saan saan na lang sila inilagay, basta maibalandra lang ang pangalan ng mga tiwaling opisyal na ito na nag-donate daw, ganoong pera ng bayang pinagkurakutan naman ang malinaw na ginamit . Makaraan ang ilang taon, pinagbawal na ang pag-abang ng mga sasakyan sa mga overpass na ito at wala man lang directional sign kung saan dapat mag-abang ang mga pasahero. Na-expose pa sila sa init at ulan…samantalang ang mga korap na mga kumitang opisyal ay abot-tenga ang ngisi dahil sa laki ng mga nakurakot.

 

Sa panahon ngayon, nauso ang paggamit ng motorsiklo, kaya nagpasiklab ang noon ay pinuno ng MMDA na si Tolentino sa pagtalaga ng mga “motorcycle lanes” sa iilang lugar. Subalit dahil matigas ang ulo ng mga nagmamaneho ng mga motosiklo ay hindi rin ito nasunod dahil tuloy pa rin ang animo ay ahas na palusot-lusot nila sa trapiko. Bandang huli, ang mga lanes na ito ay nawala. Naglagay din ng yellow lane para sa mga pampasaherong bus, subalit dahil ayaw pumila ng karamihan ng mga bus driver na nag-uunahan sa pagdampot ng pasahero ay hindi rin ito nasunod. Maliit lang din ang multa kaya malakas ang loob ng mga bus driver na sumuway.

 

Naglagay ng mga plastic barrier sa mga main road tulad ng EDSA, at tulad ng dapat asahan, dahil sa ugali ng karamihan sa mga Pilipino na reklamador, ay tila nabuhusan ng malamig na tubig ang proyekto. Ang matindi pa, tinatanggal ng mga sira- ulong motorista ang mga barrier kung walang traffic enforcer na nagbabantay lalo na sa dis-oras ng gabi. Ganito rin ang nangyari sa pagsara ng ibang U-turn slots upang tumuloy-tuloy sana ang takbo ng mga sasakyan at upang mapigilang makasagabal ang mga lumilikong sasakyan sa daloy ng trapiko. Inereklamo ito ng mga motoristang nagmamadali at ang gusto ay mag U-turn agad sa unang butas na makikita.

 

Malinaw na kahit anong batas –trapiko ay hindi maipapatupad ng maayos sa Pilipinas, maliban na lang sa loob ng Subic Business and Commercial Center na dating US base sa Olongapo. Ang napapansin pa ay may mga Pilipino na kahit nangungupahan lang ng kuwarto ay may sariling kotse, kaya ang ginagamit nilang garahe ay kalye. Yong mga nakatira sa subdivision na “row housing” ang tinitirhan na walang garahe ay ganoon din ang siste – sa kalsada ang paradahan kaya ang masikip na kalyeng pinagpipilitang two-way ay naging one-way. Yong mga nasa subdivision pa rin nakatira subalit sa “single detached” na bahay nakatira o simpleng bungalow kaya may garahe pero para sa iisang sasakyan lang, ay gumagamit din ng kalye para sa pangalawa at pangatlong sasakyan na nakuha sa hulugan nang napakamura. Sa halagang thirty thousand pesos kasi ay may pang-down payment na at ang buwanang hulog ay ten thousand lang, kaya maski call center agent o ordinaryong empleyado ay kaya nang bumili ng kotse.

 

May panukala noon pa mang panahon ni Marcos tungkol sa pag-kontrol ng pagbili ng mga sasakyan subalit hindi na ito naipapatupad ng maayos. At may mga batas ding ginawa para sa mga paggamit ng motorsiklo, subalit ganoon din ang nangyayari – walang maayos na pagpapatupad.

 

Ang tanong ko….yon nga lang simpleng non-smoking sa mga public transportation lalo na sa mga jeepney ay hindi tinutupad ng mga driver at pasahero, at lalong hindi naipapatupad ng mga pulis-trapiko, ang mga patakaran pa kaya upang lumuwag ang trapiko at maiwasan ang mga sakuna? ….only in the Philippines yan!

 

 

Umaayon ang mga Pagkakataon kay Pnoy na Pinaghandaan Niya

Umaayon ang mga Pagkakataon kay Pnoy

na Pinaghandaan Niya

Ni Apolinario Villalobos

 

Sa pagkalaglag ni Mar Roxas mula sa kalinga ni Pnoy Aquino dahil sa hindi pagka-apruba sa dalawang libong pisong dagdag sa buwanang pensiyon ng mga retirado, wala ring problema sakaling manalo si Jejomar Binay. Dapat tandaang ang kalaban ni Binay ay ang tatlong senador na pursigidong siya ay makulong-  sina Escudero, Trillanes at Pimentel. Sa isang banda ay paulit-ulit na sinasabi ni Binay na malaki ang utang na loob niya kay Cory Aquino na siyang nagluklok sa kanya sa Makati City bilang mayor nang umupo ito bilang presidente pagkatapos ng People Power 1. Dahil diyan, malayo sa isip niya na sumuporta sa anumang balak na kasuhan si Pnoy, bilang pagpapakita ng utang na loob. Wala rin siyang probema dahil naghihintay na sa kanya ang pork barrel fund na inaprubahan ni Pnoy, na lalo pang nilakihan sa halagang nakakalula.

 

Maraming mapaggagamitan ang pork barrel fund na inaprubahan ni Pnoy, lalo na sa panunuhol upang maharangan ang anumang tangkang kasuhan siya sa kanyang pagbaba at pagkawala ng immunity. Sa Ingles wika nga ay, the road has been paved for smooth travel….o pag-absuwelto kay Pnoy mula sa anumang kaso. Majority ng miyembro ng Korte Suprema ay naimpluwensiyahan na ni Pnoy at ang iba ay iniluklok naman niya sa panahon ng kanyang panunungkulan kaya hindi maiiwasang magkaroon sila ng utang na loob sa kanya. Yong mga inuluklok ni Pnoy na nagsasabi ng, “gagawin ko lang ang trabahong itinalaga sa akin”, ay mabuti pang manahimik na lamang mula ngayon dahil siguradong sisirain lang nila ang binitiwang pangako. Hindi dapat kalimutan na ang isang bahagi ng kultura ng mga Pilipino ay matiim na nakaangkla sa “utang na loob” na siya namang dahilan kung bakit napakarumi ng pulitika sa Pilipinas.

 

Ang mga nabanggit na senaryo ay malamang na matagal nang nakikita ni Pnoy kaya kung gumawa siya ng mararahas na aksiyon na taliwas sa mga inaasahan ay ganoon na lang. Samantala, ang pag-asa na lamang ay ang kasong inilalatag sa kanya ni Juan Ponce Enrile tungkol sa direktang pananagutan niya sa madugong kamatayan ng SAF44 sa Tokanalipao, Mamasapano, sa probinsiya ng Maguindanao. Subalit kung ito ay ihahain sa Korte Suprema, tatanggapin naman kaya ng karamihan ng mga mahistrado ang “command responsibility” bilang batayan ng kanyang kasalanan? Ano ang magagawa ng isang mabigat na ebidensiya sa harap ng mga naimpluwensiyahang kaisipan na nabaluktot kaya hindi makagawa ng patas na desisyon? Nangyari na yan nang kung ilang beses….at siguradong mangyayari pa!

The Hopeless Light Rail Transit (LRT) of Manila

The Hopeless Light Rail Transit (LRT)

By Apolinario Villalobos

 

When I took the LRT to Sta. Cruz on the morning of January 10, 2016, I noticed that the driver was not making announcements about precautions and as we were approaching stations as part of their standard operating procedure. Instead of the announcement via the PA system, the security guard on board was making the announcement to the highest level of his voice that he could muster. I presumed the driver was not in the mood or just plain lazy, until I finally drew enough courage to ask the security guard why it was so. He told me that the PA system of the train I have taken was kaput…broken…wrecked, defunct – for several days.

 

While the LRT management may treat such breakdown a trivial matter, for the commuters, especially, those who are new in Manila, it is not. The announcement being made as the train approaches each station is an important information for the local and foreign visitors who are taking the “risk” of riding the LRT train despite the discouraging forewarnings from the media about its frequent breakdown. Without the announcement, those who are not familiar with the stations along the route must crane their neck to have a glimpse of the station signboard or ask other passengers, otherwise, they might overshoot their destination.

 

The joke today is that, if one plans to take the LRT or its “sister train of anguish”, the MRT, he or she must have an “allowance” of at least two hours. The two hours are for the trek along the rails to the nearest station when the train suddenly comes to a grinding stop….yes, grinding because of the frightening “metal to metal” screeching sound of the wheels. When there’s a downpour, pity are those without umbrella. When the sun is generous with its scorching rays, pity are those without the same contraption for shade.

 

The elevators are still out of order. The escalators are still resting. The toilets are still padlocked, except for one or two. But, fortunately, the employees are doing their best to be nice with their ever ready smile and uncomplaining stance even when four or five passengers one after another pay in crispy one thousand peso bill. These are the people in the lower rung of operation who are trying make up for the handicaps of the LRT system. Meanwhile, those at the top, including the DOTC secretary, Emilio Abaya, are so embarrassingly naïve to the situation that noisy calls for their resignation fall to deaf ears….theirs and those of the president of the nation, Benigno S. Aquino III.

Though how Progressive a Country is, there will always be Poverty because of Corruption

Though how Progressive a Country is, there will always be

Poverty because of Corruption

By Apolinario Villalobos

 

Perfection should be ruled out in the reckoning of a progressive country, because there will always be poverty due to corruption somewhere in the system of governance. In other words, the glitter of progress cannot hide poverty. For ultra-progressive countries, the signs may be insignificant as they try to blend with the glamour of urbanity. But in other countries, especially, the third-world, the signs are very prevalent, so that there is always a massive effort to cover them up occasionally, literally, as it is done every time there are special occasions such as visits of foreign dignitaries. This practice is successful in the Philippines.

 

Practically, poverty is the shadow of progress, and literally, too, as where there are looming high-rise buildings that are pockmarks of progress, not far from them are slums or homeless citizens who huddle together under bridges and nooks. These are misguided citizens who flock to the cities after selling their homestead, that have been farmed for several generations, to deceitful land developers, at a measly price. These are the urban squatters willing to be relocated but found out that the promised “paradise” do not even have a deep well so they go back to their sidewalk “homes”. These are contractual workers who have no job securities as they earn only for five to six months, after which they leave their fate to luck while looking for another job.

 

How does corruption ever be involved in the sad fate of the exploited? Simply, by the government’s negligence  in providing decent relocation sites with job opportunities and basic facilities to those uprooted from their city abodes for more than so many years; by its cuddling of the spurious contractualization perpetrated by greedy employers; by its failure to guide and protect the rights of farmers who sell their rice fields to subdivision developers at measly prices that are not even enough to sustain them for six months; by its failure to provide the citizens with the basic necessities as funds are allowed to be pocketed by corrupt officials; and practically by looking the other way despite the availability of laws against vote buying.

 

Third- world country leaders should stop using the word “progressive”, but instead they should use “surviving” to describe their respective economy. If a country’s economy cannot sustain, much less, provide a “comfortable life” to majority of its citizens, then it is still “ailing”…hence, expect poverty to be trailing behind, just a few steps away from the pretentious allegations!

 

 

 

Mga Dapat Ipagpasalamat ng mga Pilipino

Mga Dapat Ipagpasalamat ng mga Pilipino

Ni Apolinario Villalobos

Kahit malaki ang problema ng mga Pilipino dahil sa mga nangyayaring  korapsyon sa gobyerno pero iniimbistigahan pa, marami pa rin namang dapat ipagpasalamat, tulad ng mga sumusunod:

1. Buhay pa naman tayo, ayon kay Pnoy Aquino, yon nga lang kumakalam ang tiyan dahil sa hindi pagkain ng tama sa oras…kapos kasi sa perang pambili man lang ng NFA rice o bagoong. Nakatikim na kaya si Pnoy ng kahit isang kutsarang sinaing na NFA rice?

1. May mga siksikang bus na masasakyan tuwing pumalya ang MRT at LRT, dahil hindi naman nakamamatay ang trapik, ayon naman kay Jun Abaya na dating kalihim ng DOTC na ngayon ay may lakas ng loob na tumakbo bilang senador kaya gusto niyang iboto siya ng mga taong galit sa kanya. Subukan kaya niyang pumila sa MRT o di kaya ay maglakad sa riles papunta sa terminal kung biglang tumigil ang tren?

1. Ang gobyerno natin ay sobrang “maluwag”, kaya aakalain mong walang pinapatupad na batas. Pero kung meron man, marami silang butas na sinadyang gawin upang maisakatuparan ng mga korap na mambabatas ang masama nilang layuning tumagal sa puwesto. Dahil dito, hindi nila ipinasa ang  “Anti- political Dynasty” Bill, hindi rin nagbigay ng karapatan sa mga mamamahayag na umusisa sa mga problema sa gobyerno kaya hindi ipinasa ang “Freedom of Information Bill”, at napakamarami pang iba.

1. May mga nagtitiwala pa rin sa Pilipinas na mga bangko, salamat sa mga maling report tungkol sa progreso daw ng bansa, kaya tuloy pa rin ang pangungutang ng gobyerno upang may maipambili raw ng buffer stock ng NFA rice, yon nga lang ay kinukumisyunan ng mga sagad-butong kurakot na mga opisyal, o di kaya ay magamit sa pagpapatupad ng mga infra-structure projects, yon nga lang ay pinagkikitaan din ng mga nagkukutsabahang kontraktor at ahensiyang may pakana ng mga ito….at kung anu-ano pang mga dahilang paggagamitan ng inutang na dahil sa sobrang laki, hindi na kayang bayaran kahit ng mga apo natin sa talampakan.

1. Hindi binabaha ang Maynila, yon nga lang ay kung tag-init lang kung kaylan ay marami ang nagkakaputukan ng kili-kili dahil sa kakapusan ng tubig pampaligo, kaya nagmamahalan ang tawas at deodorant. Kung tag-ulan naman, at sasabayan pa ng pag-ihi ng ang mga asong kalye, pusa, at dagang estero, lubog naman ang buong siyudad!

1. Nakakausad pa rin naman ang bumper to bumper na mga sasakyan sa mga main roads ng Maynila, sabi naman yan ni Tolentino ng MMDA na kinarma dahil sa regalo niyang mga dancer na nagkikisay sa stage ng isang bertdey party.  Nakakausad nga ang trapik, dumadami naman ang nagkakaroon ng varicose sa tuhod dahil sa panggigigil nila sa pag-apak ng preno at selenyador, bukod pa rito ang pagkakaroon nila ng high blood pressure dahil sa sobrang inis, at sakit sa bato dahil sa pagpigil ng ihi, sa loob ng kung minsan ay apat o limang oras, bago maka-dyengel sa isang pader o poste. Yong iba pa ay natutong kumausap sa sarili upang malibang…na nakababahala naman, lalo pa at mahal ang professional fee ng psychiatrist.

1. Lumalabas na napaka-edukado ng mga Pilipino dahil sa libo-libong nakakapagtapos sa kolehiyo at unibersidad, isang nakaka-proud na phenomenon, yon nga lang istambay ang nangyayari sa karamihan dahil walang mahagilap na trabaho, kaya nganga sila pagkatapos ng masayang graduation na may selebrasyon pang kainan sa mamahaling restoran, o halos walang tigil na inuman sa bahay.

Marami pa sana akong babanggiting dahilan, na magpapakitang wala tayong dapat ikabahala sa ilalim ng administrasyon ng sobrang bait na pangulo na gustong magpatawag ng “Pnoy”…pero huwag na lang, upang may matira naman para sa pagmumuni-muni ng mga mambabasa, lalo na kung sila ay nagpapalabas ng sama ng loob sa isang maliit na kuwartong may upuan sa gitna. Mahalaga ang mental exercise na ito. Ganyan ako ka-considerate.

We Blame Everybody, but Ourselves

We Blame Everybody, but Ourselves

By Apolinario Villalobos

I have to mention again that every time we point an accusing finger to others, the three other fingers are pointing at us. For every fault, we have the habit of blaming it on others, but forgot that we may be faulted, too, for what we are accusing others.

For the heavy traffic for instance, all motorists blame the government and its concerned agencies. But they forgot about their car collections and fleet of expensive cars so that each member of their family drives one. They forgot that because of vanity, or just the sheer of showing off a little opulence despite just renting a room, they buy cars and park them on streets. They forgot that they do not observe traffic rules, thereby adding to the chaos and confusion, further resulting to the unmoving traffic. They forgot that their cars are the old type that conk out without warning in the middle of the street. They forgot that they give grease money to corrupt traffic enforcers, at times.

Motorists blame the government for the incessant rising of fuel prices. But they forgot that buying cars and motorcycles that made them suffer the consequence was their choice, not anybody else’s. They forgot that they were tempted by the low down payments offered by the wise salesmen, so they bit the bait.

For the perpetual flooding of the streets, city dwellers blame the government, yet, they forgot that they are also guilty of dumping garbage just anywhere when there is an opportunity. They forgot that they do not recycle plastic materials so that these will not add up to accumulated garbage. They forgot that they practically let everything – fish bones, veggie scraps, rice, etc. down the drain when they prepare their meals and when washing dishes. They forgot that they dump garbage-filled shopping bags in any open manhole that they can find on their way to the office. They throw garbage along freeways as they cruise along on their car, or into the Pasig River and its tributaries that flow to Manila Bay. They also forgot that they remove manhole covers during flood to allow the fast flow down them – with garbage!

For the landslides in the countryside resulting from the denuding of forests, affected people blame the corrupt stakeholders and financiers of illegal logging concessions, some of whom are government officials. They forgot that they are employed by these unscrupulous people as chainsaw operators and haulers of logs down the streams to the lowlands, practically, every able member of their family floating with logs to pick up points. They, who live in huts under the heavy foliage of forest trees, even get angry at the site of people from the Bureau of Forestry, and who walk over their “kaingin” to serve them notice of desistance.

For corruption in the government, Filipinos condemn the officials, the lawmakers. But the big question is, “who installed them in their positions by virtue of suffrage?” Whose hands were greased with cold cash in exchange for their sacred votes?

Sobrang Trapik at Problema sa Bigas, pareho lang ang mga ugat – korapsyon at pagkagahaman

Sobrang Trapik at Problema sa Bigas, pareho lang ang mga ugat

 – korapsyon at pagkagahaman

ni Apolinario Villalobos

Dahil sa hindi pagkontrol sa pagpasok ng mga imported na mga sasakyan, bago man o luma sa kabila ng hindi naman paglapad ng mga kalsada, talagang magkakaroon ng siksikan, na ang girian ng mga motorista ay umaabot pa minsan sa barilan. Nagkaroon nga ng mga “fly-over” subalit kulang pa rin. Upang mabawasan sana ang mga gumagamit ng mga sasakyan, nagkaroon ng mass transit systems na LRT at MRT, subalit dahil sa hindi magandang pamamalakad, palpak din. Hindi maayos ang lahat dahil may mga gustong kumita.

Hindi masosolusyunan ng pagdami ng mga MMDA traffic enforcers ang problema sa trapiko dahil kalsada ang isyu na pinatindi ng hindi makontrol na pagdami ng mga sasakyan. Ang plano namang pagkaroon ng “subway” ay isang kahibangan dahil ang Maynila ay binabaha, kaya ang tingin dito ay pagkakaperahan lang. Nakakatawa din ang planong subway, kahit pa sinasabi ng mga taga-gobyerno na gagawin ang lahat upang maiwasang ito ay bahain…paanong mangyari yan, eh kung ang flyover ngang nasa itaas na ay binabaha, yon pa kayang sa ilalim ng lupa?  Ang plano namang mga extension ng LRT papunta sa probinsiya ay naaantala ng mga dahilang hindi maunawaan. Malamang ay agawan ng isang bagay na alam na ng taongbayan. Nagsulputan pa ang mga “on call” na taxi na ang nagpapatakbo ay application sa cellphone, kaya lalong nadagdagan ang kanilang bilang na gumagamit ng kalsada.

Ang isyu naman sa kakapusan ng bigas ay tila hindi maintindihan ng mga mambabatas kung paano ugatin ganoong ang dahilan ay ang mga panukalang inaprubahan nila kaya nagsulputan ang iba’t ibang real estate developments na “kumain” ng mga palayan, gulayan, niyugan, at maisan sa iba’t ibang panig ng bansa, na tinayuan ng mga condo buildings, malls o shopping centers, at mga subdivision. Kumita nga ang mga taong dating nagsasaka sa pagbenta ng mga taniman nila, subalit ang epekto naman ay malawak dahil buong bansa ang naghirap. Nasaan ang mga batas na magmimintina sana sa pagiging agrikultural ng Pilipinas upang maging self-sufficient sa bigas man lang?

Kailangan pa ngayong umangkat ng bigas at ibang gulay sa mga kapit-bansa sa Asya. At ang nakakahiya, sa Pilipinas nagpakadalubhasa ang mga rice technologists ng mga bansang ito! Sa madaling salita, dahil sa kagustuhan ng gobyerno na gumaya sa ibang bansang mauunlad, pinilit nitong pagmukhain ding maunlad ang Pilipinas kaya hindi kinontrol ang pagbenta ng mga lupa sa sinasabing “investors”. Dumami nga ang mga infrastructures, marami naman ang nakanganga dahil sa gutom! At ang kumita ay mga foreign investors na pinapadala sa kanilang mga bansa ang kanilang mga kita!

Taun-taon ay dumadami ang mga Pilipino, subalit hindi man lamang naisip ng gobyerno na gumawa ng mga planong pangmatagalan lalo na sa mga isyu ng maayos na pamumuhay, pagkain at tirahan. Kapag nagkaputukan na ng problema, kanya-kanya na ng hugas ng kamay ang mga inutil na pasuweldo ng taong-bayan at nagtuturuan kung sino ang maysala…ganoong lahat sila ay iisa lang naman ang kulay!

“Hindi Nakamamatay ang Trapik”…at, “buhay ka pa naman”

“Hindi Nakamamatay ang Trapik”

…at, “buhay ka pa naman”

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang mga nakapaloob sa quotation marks sa titulo ay hindi dialogue sa pelikula, sila ay mga sinambit nina DOTC secretary Abaya, at Presidente Aquino. Nasambit ni Abaya ang nasabing linya nang tanungin siya tungkol sa ginagawa ng DOTC sa isyu ng trapik, at ang linya naman ni Pnoy ay nasabi niya nang pumunta siya sa Tacloban at may nagsumbong sa kanyang isang may-ari ng tindahan na ni-loot daw ng mga tao pagkatapos humagupit ang bagyong Yolanda. Sa mga linyang nabanggit, ano pa ang isasagot ng sinabihan, lalo pa at hindi inaasahang ganoon ang mga sagot na galing sa mga taong inaakala nilang bukod sa matalino, may pinag-aralan, at may mga kapangyarihan sa gobyerno pa?

Pwede naman sanang sabihin ni Abaya na: “pasensiya na po kayo, pero ginagawan na po namin ng paraan kung paanong mabawasan man lang ang problema sa trapik…”.

Pwede rin namang sabihin ni Pnoy na: “hayaan ninyo at ginagawan na ng paraan ng kapulisan ang tungkol sa nangyaring looting…at nakikiramay po ako sa dinanas ninyo dahil sa bagyong Yolanda…”.

Common sense lang naman ang kailangan ng isang tao lalo na kung may katungkulan upang maisip kung paano siyang magsalita nang hindi nakakasakit ng kalooban ng kapwa. Ang ginawa ng dalawang opisyal ng gobyerno, lalo pa at presidente ang isa ay nakikitaan ng kawalan ng simpatiya o pagmalasakit sa mga Pilipino na ga-bundok na ang kahirapang dinadanas dahil sa korapsyon. Sa halip na gumawa ng paraan upang mapahupa ang nagngingitngit na damdamin ng mga Pilipino, ay may kayabangan pa sila kung magsalita na kulang na lang ay sabihin nilang: “pakialam ko sa inyo!…”!

Sa sinabi ni Abaya na hindi nakakamatay ang trapik, ang tanong naman ay wala bang namatay sa alta presyon o atake sa puso dahil sa init at inis? Hindi ba nalalagay sa bingit ng kamatayan ang isang pasyenteng isinakay sa ambulansiyang dadalhin sana sa ospital subalit naipit sa trapik? Hindi ba nakamamatay ang makulong sa kotseng nagliyab dahil sa pag-overheat ng makina, dahil naipit sa trapik? Wala bang namamatay sa sunog na hindi napuntahan agad ng mga trak bumberong naipit sa trapik? Noon sinabi rin ni Abaya na ang hindi makatiis sa mga delay ng MRT ay sumakay na lang ng bus. Ganoon lang? Ganoon na ba kayabang magsalita ang mga taga-administrasyon?

Sa Ingles, may kasabihang, “there are many ways to skin a cat”…ibig sabihin, may mga ginagawa tayo na pwedeng ipakita sa iba’t ibang paraan o mga sasabihing masasambit sa pamamagitan ng iba’t ibang salita – mga paraan at salitang hindi dapat nakakasakit ng damdamin ng ating kapwa…bakit kailangang magyabang pa?!

Sa Ingles pa rin, may kasabihang, “rubbing in the salt to the wound”…ibig sabihin, nasasaktan na nga ang ating kapwa, dinadagdagan pa natin ito ng lalong nakakasakit na salita, o kung sa literal na ibig sabihin, ang sugat ay  mahapdi na nga, nilalagyan pa ng asin!

Ang mga sinabi nina Pnoy at Abaya ay lalong nagpalabo sa kanilang imahe na nalalambungan ng galit ng mga Pilipino. Bakit takot silang umamin ng failure o pagkabigo kung katanggap-tanggap naman ang mga dahilan, huwag lang ituro nang ituro ang maliit na aleng may sakit at halos ay hindi na makakain at makalingon dahil sa brace niya sa leeg?

Umamin!!!!!!