Ang Hamunan nina Roxas at Duterte ay Pagpapakita ng Maruming Pulitika sa Pilipinas

Ang Hamunan nina Roxas at Duterte

ay Pagpapakita ng Maruming Pulitika sa Pilipinas

ni Apolinario Villalobos

 

Ang namumukod-tanging katangian ng pulitika sa Pilipinas ay pagiging marumi nito. Ang mga kandidato ay nagbabatuhan ng mga putik. Kaya may kasabihan sa Pilipinas na kung ayaw mong mabisto ang katauhan mo ay huwag kang pumasok sa pulitika. Ang dahilan noong-noon pa ng mga pulitiko, na “pagtulong sa kapwa” ang dahilan ng pagpasok nila sa pulitika ay pinagtatawanan na ngayon. Sinasabi pa ng iba na ang pulitika ay isa sa mga larangan kung saan ay yayaman ang isang tao – na unfair naman sa mga talagang walang intensiyong mangurakot….ng malaki. Tanggap naman ang 10% na komisyon na ang tawag noon pa man ay “for the boys”, na ayaw pa ngang tanggapin ng iba dahil nakakahiya sa sinumpaan nilang tungkulin. Ang masama lang kasi sa ibang nanalo at nakaupo na sa puwesto, hindi lang 70% ang gustong kurakutin, kundi 100% dahil ang project ay hanggang papel lang!

 

Hindi sana umabot sa hamunan ang dalawang kandidato sa pagka-pangulo ng bansa kung hindi sana pinakialaman ni Roxas ang nananahimik na Davao City. Alam naman niyang alagang-alaga ito ni Duterte pati na ng mga Davaweἧo, pati ng mga taong nakatira sa mga bayang nakapaligid dito. Kung papansinin, nagpakumbaba pa nga si Duterte nang punahin ang pagmumura niya at tinanggap pa ang “lecture” ng Obispo sa Davao City. Ito ay pakita lang na okey sa kanyang punahin ang mga personal niyang pagkakamali sa mata ng mga moralista, pero ang kantihin ang inaalagaan niyang katahimikan sa Davao na kung ilang taon din niyang nilinis at pinatahimik ay maituturing na “below the belt”.

 

Nang gantihan naman ni Duterte si Roxas tungkol sa nakakadudang pag-graduate niya sa hindi naman gaanong kilalang eskwelahan sa Amerika, pumalag din siya. Ngayon ay nagsisisi siya dahil pati ang kredibilidad niya sa larangan ng edukasyon na isa sa mga pinagmamalaki niya ay nalagay sa balag ng alanganin. Dahil sa panggagalaiti niya, marami tuloy ay nagsasabing baka nga totoong hanggang kodakan lang ang pag-graduate niya  sa Amerika.

 

Ang daming maaaring ipaliwanag ni Roxas sa mga tao upang magkaroon ng linaw ang mga isyu na may kinalaman din sa sinasandalan niyang presidente ng Pilipinas…bakit hindi na lang niya dito ituon ang kanyang effort sa pangangampanya? Bakit kailangang siraan pa niya si Duterte na nananahimik na nga? Mag-concentrate na lang sana siya sa “tuwid na daan” na pinangako niyang ipagpapatuloy, para marami pang mahatak kung sakali. Huwag na niyang pakialaman si Duterte na ang kapalaran ay nasa kamay ng COMELEC. Sa ginagawa niya, halatang ninenerbiyos siya dahil malakas ang hatak pareho ni Duterte at Poe. Mukhang pumalpak na naman ang campaign machinery na tumutulak kay Roxas.

 

Sa interbyu kay Duterte sa isang radio station sa Manila tungkol sa kanyang pagkandidato, nakiusap siya sa mga sumusuporta sa kanya na maging mahinahon at itigil na ang pagbabanta ng “rebolusyon” kung siya ay ma-disqualify. Bukambibig niya ang pagtanggap ng disqualification  kung ito ang desisyon ng COMELEC, kaya sinabi pa niya na kung maaari ay ituon din ng mga sumusuporta sa kanya ang atensiyon nila sa ibang mga kandidato, upang makapili sila ng karapat-dapat kung sakali ngang siya ay ma-disqualify. Pinapakita ni Duterte na hindi siya sakim, dahil ang gusto lamang niya ay maging realistic ang mga supporter niya batay sa mga umiiral na sitwasyon. Sa isang banda, malinaw pa rin ang pahayag niya na hindi siya umuurong sa pagtakbo bilang presidente ng Pilipinas.

 

The Mindanao Resistance Against the American Colonizers

The Mindanao Resistance Against

the American Colonizers

By Apolinario Villalobos

The Filipinos who fought the Americans were never called “rebels”, but “outlaws”, “pulahanes”, “tulisanes”, and bandits. It was an unfair reference because the Filipinos who went to the mountains and banded together to fight the aggressors just wanted freedom. This nationalistic sentiment spread as far down as Mindanao.

In March 23, 1903, a group of Filipino rebels attacked an American Constabulary station in Surigao under the command of a certain Captain Clark who was killed, and the guns taken by the attackers. Later on, 75 of the guns were taken back, with many rebels captured and tried. Those who were found to have committed the killing of Clark were hanged. This was during the time of President Theodore Roosevelt.

The Moro resistance in Lanao was led by Sajiduciman, Ampuanagua, and Datu Grande. In June 1902, Datu Tungul of Onayan attacked Camp Vicars, for which the Sultan of Binidayan was suspected to have had a hand. Despite his effort to prove his innocence, the Americans did not believe him, and in desperation, he “ran amuck” which eventually led to his death. The incident further caused hatred against the Americans so that at Maciu, Sultan Tanagan and Sultan Ganduli with about 200 followers clashed with the Americans.

As in mainland Mindanao, the Sulu Muslims were also vehemently against the Americans, harboring the same hatred that they had against the Spaniards. As a peaceful measure, the Americans used the Sultan of Sulu to fulfill their objective of subjugating his subjects. A so-called Bates Treaty was signed, although it was not binding to those who still refused to recognize them (Americans). Among these were Datu Julakanain and Datu Kalbi of Patikul who refused to join the Sultan. Eventually, due to the ineffectiveness of the treaty, it was annulled, as from 1903 to 1905, the fierce resistance of the two aforementioned datus continued. Hassan was killed finally in an encounter at Bud Bagsak. The death of Hassan inspired other nationalistic Muslims in Sulu to carry on their fight against the Americans, such as Pala and Jikiri.

In Cotabato, Datu Ali defied the Americans. He was the successor of Datu Utu, and son-in-law of Datu Piang. Unfortunately, the elder Datu Piang, instead of supporting his son-in-law, collaborated with the Americans, by providing them with all necessary information that they needed. The collaboration finally led to the killing of Datu Ali at Simpetan, in October 31, 1906, together with his 13 followers and three sons.

Following the death of Datu Ali, Datu Alamada with 300 followers and supported by thousands of adherents continued the resistance. His movements, though, were limited around Buldon and Upper Cotabato. Unfortunately again, collaboration led to the downfall of the gallant datu. The collaborators were led by Datu Inuk.

Just like in Luzon and Visayas, the history of Mindanao is tinted with heroic resistance of Muslims, though, with different culture and religion. All of these gallant rebels, however, were bound by one common cause – love of freedom!