Farewell…Eboy
(for Eboy Jovida)
By Apolinario Villalobos
In this world you’ve ceased to live
But in our heart and mind
You shall linger with a smile –
And, it shall never fade in time.
You’ve tried to be the best you could –
Husband, father… friend
In songs you have crooned
Even the calm you well feigned.
Farewell…to the best father, farewell!
Friend, you’re a delight
Ride on the glory of our love
As you journey towards that Light!
Ang Dalawang Uri ng Problema
Ni Apolinario Villalobos
Problema ng iba’y kung anong ihahalo
Sa isang kilong karne
Samantalang ang iba…hapon na subalit
Hindi man lang nakainom ng kape.
Problema ng iba’y kung saan kakain
Sa Jollibee ba o MacDo
Samantalang ang iba…hanggang tanghod
ang magagawa’t laway ay tumutulo.
Problema ng iba’y ‘di bago ang celfon
Nahihiya sa mga kaibigan
Samantalang ang iba…isang pares na tsinelas
Ay naituturing nang isang karangyaan.
Problema ng iba’y saan magbabakasyon
Sa Hongkong ba o Amerika
Samantalang ang iba…malaking problema na
Ang baon at pamasahe patungo sa opisina.
Problema ng iba’y luma na raw ang kotse
Dapat palitan, at nakakahiya
Samantalang ang iba…wala man lang sapatos
Na magagamit sa pagpasok sa eskwela.
Problema ng iba’y wala daw laptop o tablet
Kailangan daw sa school nila
Nguni’t ang iba …ballpen man lang at papel
Pati notebook ay punit, ni textbook ay wala.
Bakit hindi muna tumingin ang iba sa paligid –
Silang nagsasabing kapos daw sa pera?
Bulag ba sila o manhid…walang pakiramdam?
O talagang sagad sa buto ang pagkaganid nila!
Sa Pagsapit ng Valentine’s Day
Ni Apolinario Villalobos
Marami ang excited sa pagsapit ng Valentine’s Day
May nagbabadyet na ng panggastos come what may
Pagdiriwang na halaw sa nakaugalian ng mga pagano
Na nagpaigting naman sa pagkakaisa ng mga Kristiyano.
Maraming alamat ang nakatha dahil sa araw ni Kupido
Na ang gamit sa pagbuklod ng two hearts ay isang palaso
May kapilyuhan pa mandin kung ito’y kanyang pakawalan
Tungo sa mga pakay na pusong, kung tusuki’y dalawahan.
Si lalaki, kalimitan ay bulaklak ang bigay kay gandang babae
Subali’t may iba namang can afford kaya ang bigay, tsokolate
Ang ibang kapos, wala mang maiabot ay nakakaisip ng gimik –
Ito’y pagsuyong may kasamang init ng yapos at tamis ng halik.
Isang beses isang taon kung itong inaasam na araw ay sumapit
Isang araw ng pag-ibig, ng mga puso at yakap na napakahigpit
Pero tanong ng ilan, baki’t hindi gawing araw-araw na lang ito?
Upang ang magsing-irog hindi na pasulyap-sulyap sa kalendaryo!
Tokens of Love for the Beloved
By Apolinario Villalobos
One need not be rich
to show the love that throbs in his heart.
Tokens are not measured
by the weight of gold and value of paper bills…
not even by the vastness of the land he owns,
or fleet of cars in his garage.
A sincere token of love can be felt by the beloved –
even a peck on the check,
a hug that need not be chokingly tight
but warm enough,
to send a tinge of assurance
that he is just around.
Tokens of love need not be
the oft-repeated promises
broken in a fleeting second by temptations.
A sweet smile that parts the lips
and a touch of one’s finger tips
are enough for tears
to roll down the beloved’s face
and a suppressed sob –
at last, that she lets out
as his love for her…
she can no longer doubt.
In the name of Love…
By Apolinario Villalobos
In the name of love…
Kilometric lines of praise can be uttered
Mountains of words can be piled
Tsunamic throbs can be sighed
And stones can come to life.
In the name of love…
Chilling nights can simmer with warmth
Swaying leaves can turn to fairies
That dance with delightful grace
And undulate with the breeze.
In the name of love…
Even the scrawny twigs can bear flowers
Grass made brown by searing sun
Can turn into cool green, so calm –
Under the sky’s cerulean expanse.
Pag-ibig sa Dulo ng Bahag-Hari
…natagpuan ni Thelma
(para kay Thelma Pama- Arcallo)
ni Apolinario Villalobos
Makulay ang pag-ibig na kanyang natagpuan
Pangakong ligaya ay tila walang katapusan
Pangako na kanya nang nararamdaman
At pati ginhawang hindi matatawaran.
Sa paraisong animo ay dulo na ng bahag-hari
At sa piling ng mga katutubo – mga T’boli
Landas nila ay nagtagpo, animo’y hinabi
Pinatatag ng pagsubok, lalong sumidhi.
Parang t’nalak na hinabi ang kanilang buhay
Masinsin ang pagkahabi, ‘di basta bibigay
Dahil subok, t’nalak ay talagang matibay
Tulad ng sumpaan nilang ‘di mabuway!
——————
Note:
Bahag-hari – rainbow
T’boli- natives of South Cotabato
T’nalak – T’boli cloth made from abaca fibers
lalong sumidhi – became stronger
masinsin – finely and delicately woven
mabuway – soft and easily bends; weak
Ang Kadakilaan ng Pag-ibig
(para kay Emma Tronco)
Ni Apolinario Villalobos
Sa kaibuturan ng puso’y bumabalong ang pag-ibig
Mahiwagang damdamin, minsa’y hindi maunawaan
Nag-udyok sa Diyos upang buhayin ang sangkatauhan
Nagpaubaya na Kanyang palampasin, unang Kasalanan.
Ang kadakilaan ng pag-ibig ay hindi kayang sukatin
Ng mga pagsubok dahil sa pagduda’t pag-alinlangan
Hindi ito saklaw ng mga pasubaling minsa’y nabibitiwan
Na sa mga labi ay namumutawi, dala ng magulong isipan.
Sa mundong ibabaw, habang buhay ang magsing-irog
Na sa harap ng altar nagsumpaan, taimtim na nagdasal
Saksi ang pari, magulang, iba pang sa buhay nila’y mahal –
Tiwala’y pairalin hanggang huling sandali sa kanila’y daratal.
Tanikala ng pagmamahal ang nagbuklod sa magsing-irog
May bendisyon ng Diyos, nagpapatibay, nagpapalakas nito
Di dapat makalas o maputol sa pagkatali ng dalawang puso –
Anumang panahon o kalagayan, umaaapaw man ng siphayo!
Ano Ba Talaga Ang Pag-ibig?
By Apolinario B Villalobos
Mula pa noong panahong nauna
Ang pag-ibig ay sinisimbolo na ni kupido
Isang anghel na laging tangan ay pana
Nakaumang sa magsing-irog
At handang magpakawala ng palaso
Na siyang tutusok sa mga puso
Magpapatibok sa mga ito ng mabilis
Hudyat na nabaon na ang pag-ibig
At handang bigkasin ng kanilang bibig.
Marami na ang namatay dahil sa pag-ibig
Marami na rin ang nasiraan ng bait
Marami rin ang napariwara
Kaya sa murang gulang ay nagsama
Nagpadami ng supling sa mundong ibabaw
Naging palamunin at sa kalye’y pakalat-kalat
Walang direksyon ang buhay nguni’t
Kung umasta sila akala mo’y sikat –
Mga katawang nanlilimahid sa gulanit na damit.
Masarap ang umibig kung isip ang magpapanaig
At hindi damdamin na malayo sa utak
Na siyang dahilan ng masakit ng pagbagsak
Kapag natauhan sa bulag na dikta ng damadamin
Na kung umiral ay animo ulap sa kalawakan –
Natatangay ng hangin at hininigop ng init
Patungo sa mga palanas na tigang
Naghihintay na kahi’t ambon ay mabiyayaan
O di kaya’y hamog sa magdamag o kinaumagahan.
Di dapat umasa ng kung anu-ano na dala ng pag-ibig
Dapat hintaying kusang ialay ng taong nakakadama nito
Dahil pagkasiphayo lamang ang idudulot sa umaasa
Kung hindi dumating ang minimithi
Na nakikimkim ng damdaming kimi;
Dapat ding likas na maipakita sa mga kilos
Ang marubdob na nadarama ng isang umiibig
Huwag hintaying hingan ng kanyang irog
Ng mga bagay na sa harap niya ay dapat idulog.
Banal ang tunay na pag-ibig
Ito ay hindi libog na sa isang saglit
Kakawala sa katawang nag-iinit;
Kaakibat nito’y pagtatanging di nagdududa
At turingang may respeto sa isa’t isa,
Ang bawa’t tibok ng puso para sa iniirog
Dapat ay laging dumadaan sa utak
Nang sa gayon, lahat ng naipapakita sa kilos
At nasasambit ng bibig ay napag-iisipang lubos.
Rose
(para kay Rosita Segala)
Ni Apolinario B Villalobos
Kung siya’y iyong pagmasdan
Mababanaag mo sa mga mata niyang malamlam
Bigat ng pinapasang katungkulan
Hindi lang para sa mga mahal sa buhay
Kung hindi, pati na rin sa malalapit na kaibigan.
Mayroon man siyang kinikimkim
Hindi kayang isiwalat ng maninipis na labi
Ang matagal nang pinipigil na damdamin
Nakapaloob sa nagpupumiglas na tanong
“May kaligayahan kaya para sa akin sa dako pa roon”?
Marami na rin siyang inasam sa buhay
Nguni’t maramot ang kapalaran at pagkakataon
Kabutihang kanyang pinamamahagi sa iba
Kalimitan ay palaging may katumbas na luha
Pati na pag-abuso na nagbibigay ng matinding pagdurusa.
Sa kabila ng lahat, marubdob pa rin ang paniniwala niya sa Diyos
Na siyang tanging nakakabatid ng lahat ng kanyang paghihirap
At alam niyang darating ang panahon na kanyang makakamit
Pagmamahal at katiwasayan ng kalooban na sa kanya’y pinagkait
Samantala, kanya na lang iindahin, mga darating na siphayo at pasakit.
(Si Rose ay taga-Quezon at nang mapadpad sa Maynila noong 1972 ay kumuha ng maliit na puwesto sa Recto, sa bahaging kung tagurian ay “Arranque”. Sa bahaging ito ng Maynila makakakita ng mga alahas na binebenta ng mura dahil karamihan ay nabili ng bultuhan o maramihan sa mga bahay-sanglaan o pawnshop. At, sa ganitong uri ng negosyo sumabak si Rose, subalit hindi sa pagbenta, kundi sa paglinis na kasama ang pagtubog upang lalong tumingkad mga alahas. Ang puwesto niya ay nasa ilalim ng hagdan patungo sa ikalawang palapag ng lumang gusali, kung saan ay may inuupahan siyang kuwarto, kasama ang kanyang pamangkin na si Marivic.
Marami siyang kakumpetensiya sa uri ng kanyang trabaho – mga lalaki, kaya napabilib ako sa kanya nang malaman ko ang kanyang trabaho. Ayon sa kanya, pinipilit niyang makaipon upang may magamit sa mga emergency na pangangailangan kaya alas- siyete pa lamang ng umaga ay nag-aabang na siya ng mga kostumer na gustong magpalinis ng alahas, at inaabot siya ng gabi dahil sa kanyang pagtitiyaga.
Sa probinsiya pa lang nila ay marami nang natulungan si Rose, subalit hindi siya naghangad ng kapalit. Nakakaramdam siya ng kasiyahan sa pagtulong sa iba upang hindi sila makaranas ng mga kahirapang napagdaanan niya. Ayaw niyang umasa sa mga kamag-anak, kahit na yong mga natulungan niya, kaya nagsisikap, at pinapasa-Diyos na lamang niya kung ano man ang mangyari sa kanya, subalit kahit papaano ay nag-iingat pa rin siya.)
Mga Lubak at iba pa…sa Tuwid na Daan
ni Apolinario Villalobos
Maihahalintulad ang buhay sa binabagtas na daan
Maaring ito ay tuwid, liku-liko, paahon o palusong
Sa araw-araw nating pamumuhay sa mundong ito
Bumabagtas tayo ng daan…hindi alam saan patungo.
Sa pakikibaka sa buhay ay para rin tayong tumatahak
Ng daan na hindi lang baku-bako dahil sa mga lubak
Marami ring mga sagabal – mga bato at minsa’y tinik
Na kung di maiwasa’y magdudulot ng sugat…masakit.
Kung minsan naman, ang daang tinatahak ay liku-liko
Para ring buhay na maraming dinadaanang pagsubok
Kung minsan ay mga pasakit na pabigat sa ating balikat
Na kailangang tiising pasanin, kahi’t dusa ang kaakibat.
Minsan nang may taong nag-anyaya, samahan daw siya
Sa pagbagtas sa tuwid na daa’t sinabi pa niyang nakangiti
Pangako’y puno ng kaginhawahan sa buhay, animo totoo
Subali’t kalauna’y nabatid, daa’y may lambong na siphayo!
Ang daa’y diretso nga, nguni’t tadtad naman ng mga lubak
Marami ring bato, tinik ng mga damo, ipot, at kung ano pa
Marami na ngang sagabal, umaalingasaw pa sa kabantutan
Kaya sa pagbagtas nitong daan daw niya, sinong gaganahan?
Hindi na lang sana siya nangako, dahil lahat ng daa’y masukal
Maraming sagabal dahil ito ay parang buhay, hindi matiwasay
Upang makaraos, depende na sa pagkapursigido ng isang tao
Kaya, kung Diyos nga ay hindi nangangako ng tuwid na daan –
…ito pa kayang isang tao na wala pang napatunayan?
penpowersong 