The Agony of Mother Nature

The Agony of Mother Nature

By Apolinario Villalobos

 

Her womb brought forth life of many sorts

On top of the list is man – wise, clever, shrewd

A creature so sharp, with ego that knows no bound

He, whose selfishness, lifted him up from the ground.

 

At the start, his simple desire brought him food

Also, skins and leaves to cover his bare fragile frame

Then, his carnal yearnings brought him abundant broods

Who later inhabited vast lands – plains, valleys and woods.

 

Man’s desire has no end, never satisfied, not a bit

He not only breached, what to others are sacred realms

Unmindful and blind to whatever will be the consequence –

He even dares to break Mother Nature’s idyllic, blissful silence.

 

Greed drove man to scalp mountains of their trapping –

Verdant and lush forests he fell by indiscriminate burning

Reverberating scream of his chainsaw fill nooks and crevices

That drowns panicky calls of birds and their desperate screeches.

 

Immaculate white and sandy beaches strewn with shells

Though, still practically fringing undiscovered islands and coves

They may no longer be what they are now, as found by those lucky

For their days are numbered just like the rest, now drowned in misery.

 

Islands pockmarked with diggings for much-coveted minerals

Pitifully belch residues to rivers, lakes, coves even gurgling springs

While man grins his widest for the cash, illicitly and cruelly-gained

Mother Nature just cringes in agony, abused, that for long she’ll pain.

 

The air that man breaths for whiffs of comfort, relief and dear life –

Now has become a mist of poison, the scourge of his irresponsibility

For bringing forth metallic contraptions belching toxin just everywhere

And even break auditory succor, shaking the world with so much clatter.

 

With Mother Nature in agony –

man is left…alone,

to determine his destiny!

Ang Tao, Kalinisan, Pagkain, at Iba Pa

Ang Tao, Kalinisan, Pagkain, at Iba Pa

Ni Apolinario Villalobos

 

Hindi maganda sa isang tao ang sobra-sobrang pagiging malinis, kaya makakita lang ng pagala-galang inosenteng ipis ay animo naholdap na kung magsisigaw. Hindi masama ang maging malinis sa paligid, lalo na sa tahanan at katawan. Dapat lang nating alalahanin na lahat ng bagay, mabuti man, ay may limitasyon, tulad ng pag-inom ng gamot at pagkain. Ang binabakuna sa katawan ng tao upang magkaroon ito ng panlaban sa virus na nagiging sanhi ng iba’t ibang uri ng sakit ay virus din, kaya ang unang epekto nito ay pagkakaroon ng lagnat hanggang “masanay” ang katawan sa pagkakaroon nito. Ibig sabihin, may mga mikrobyo ding napapakinabangan ng tao, kahit ang mga ito ay itinuturing na marumi at salot.

 

May isa akong kaibigan na sa sobrang kalinisan sa bahay ay palaging pinapansin ang nalulugas na buhok ng kanyang misis kaya tuwing magsusuklay ito ay sinusundan niya at pinupulot ang mga buhok na nalalaglag sa sahig. Isang beses sinabihan uli niya ang kanyang misis ng, “o, marami na namang buhok ang nalugas mula sa ulo mo”. Napuno na yata ang misis kaya sinagot niya ang mister ng, “mabuti…ipunin mo para maihalo sa scrambled eggs bukas!”. Pinayuhan ko ang kaibigan ko na hindi tinatanggap sa korte ang nalulugas na buhok ng asawa na kumakalat sa sahig bilang dahilan ng annulment ng kasal, nang minsang humingi siya sa akin ng payo. Sa halip ay sinabihan ko siyang kumbinsihin ang asawang magpakalbo upang maibili niya ng maraming wig na iba’t iba ang pagkaayos at kulay para umayon sa kanyang mood! Hindi ko na nakita ang kaibigan ko… sana hindi sinaksak ng misis!

 

May mag-asawa naman akong kilala na dati ay bugnutin pero hinayaan ko na lang dahil parehong mahigit 70 na ang edad. Pero nang makita ko uli ay sila pa ang unang bumati sa akin. Nang tanungin ko kung ano ang pagbabago sa buhay nila, ang sabi nila, “hindi na kami madalas maglinis ng bahay”. Noon kasi habang naglilinis sila ng bahay ay minumura nila ang alikabok, at maghapon silang nakasimangot lalo pa at nakikita nila ang pagkakalat ng dalawang apo. Nadiskubre din nila na mula noong hindi na sila madalas maglinis, tuwing umaga ay may dalawa hanggang tatlong ipis silang nakikita na nagkikisay. Sabi ko sa kanila ay malamang na-“suffocate” o nalason ng naipong alikabok sa sahig ang mga ipis na ginagapangan nila. Dagdag- paliwanag ko pa ay, kaya siguro mas gustong manirahan ng ipis sa cabinet at mga sulok ay dahil wala halos alikabok sa mga ito. Bilang payo, sinabihan ko silang mag-ball room dancing na rin.

 

Maraming ospital na hi-tech ang naglilipana ngayon saan mang panig ng mundo, kasama na diyan ang Pilipinas at nagpapataasan pa ng singil. Dahil sa kamahalan ng kanilang singil, ang nakakakaya lang magpa-admit ay mayayaman, na ang kadalasang sakit ay sa puso, kanser at iba pang sakit na pangmayaman.  Subali’t hindi maipagkakaila na ang mga sakit na nabanggit ay nakukuha rin sa mga “maruming pagkain”. Ito yong mga pagkaing ipinagbawal na nga ng doctor ay patuloy pa ring kinakain. Alam na ng lahat kung ano ang mga “maruming” pagkain kaya kalabisan na kung babanggitin ko pa. Upang pabalik-balik sa mga doktor ang mga pasyente, siyempre dahil sa kikitain mula sa mahal na konsultasyon, sinasabihan na lang nila ang mga ito na kumain ng mga dapat ay bawal na pagkain “in moderation”, o hinay-hinay, o paunti-unti. Obviously, ay upang hindi bigla ang pag-goodbye sa mundo….at tulad ng nabanggit na, tuloy pa rin ang mahal na konsultasyon!

 

Ang industriya sa paggawa ng mga pagkaing dapat ay “moderate” lang daw kung kainin ay tuloy sa paglago at pagkita ng limpak-limpak upang  masupurtahan naman ang gobyerno sa pamamagitan ng buwis na binabayad nila. Ang ilang mababanggit na produkto ay processed foods na may salitre o preservative, maraming asin, food coloring, na tulad ng hot dog, corned beef,  bacon, ham, smoked fish, at mga inuming may kulay at artipisyal na lasa.

 

Sa puntong ito, gustong ipakita ng mga Tsino na nangunguna sila sa lahat ng bagay kaya pati ang paggawa ng nakalalasong artificial na bigas, sotanghon, alak, at pati ang itinanim na ngang bawang ay inaabunuhan din ng isang uri ng fertilizer na nakakalason sa tao, upang maging “matibay” at hindi mabulok agad sa imbakan. Ang masama lang, artificial at nilason na nga ang mga pagkain ay nakikipagsabwatan pa ang mga Tsino sa mga walang puso at konsiyensiyang mangangalakal sa Pilipinas upang maipuslit ang mga ito kaya hindi napapatawan ng karampatang buwis. Kung sa bagay, paano nga namang maipapadaan sa legal na proseso ang mga produktong bawal?  Maliban lang siyempre…. kung palulusutin naman ng mga buwaya at buwitre sa Customs!

 

Ang legal namang buwis na nalilikom ay ginagamit ng gobyerno sa mga proyektong kailangan ng bansa at mga mamamayan sa pangkalahatan. Kaya masasabing may pakinabang din pala ang paggawa ng pagkaing unti-unting pumapatay sa tao…. isang paraan nga lang ng pagsi-self annihilate o pagpapakamatay…. upang makontrol ang paglobo ng populasyon…na ang ibang paraan ay giyera, kalamidad tulad ng bagyo, baha, lindol, at matinding tag-tuyot!

 

Kung hindi dahil sa nabanggit na mga paraan, baka pati sa tuktok ng mga bulkan ay may mga condominium at subdivision dahil sa dami ng mga taong aabutin ng mahigit 100 taong gulang bago mamatay…at  baka biglang mawala ang wildlife na magiging delicacy na rin dahil sa kakulangan ng pagkain…at baka magiging bahagi na rin ng pagkain ng tao ang minatamis na mga dahon at balat ng kahoy!

 

Sa Tsina ay delicacy ang talampakan ng oso o bear. Sana ang magagaling na Tsinong chef ay makadiskubre ng masasarap na recipe para sa buwaya, buwitre, at hunyango…marami kasi nito sa Pilipinas para mapandagdag sa pagkain ng mga Pilipinong nagugutom dahil ninanakaw ng mga walang kaluluwa ang pera ng bayan!

 

Baclaran Creek: Ugly Stain on the Philippines’ Tourism Image

Baclaran Creek: Ugly Stain on the Philippines’

Tourism Image

by Apolinario Villalobos

 

Nothing can be one hundred percent clean, sanitized, germ-free, well-kept, etc., to show a pleasant image. But in exerting an effort for such end-result, consistency should be exercised, as failure to do so could be tantamount to being negligent.

 

Among the ugliest manifestation of the Philippine government’s negligence and inconsistency is the creek at Baclaran which is fringing the northern edge of the purported “business-tourism showcase” of Metro Manila – the cornucopia of condominium buildings, malls, office buildings and the supposedly biggest casino in Asia. Practically, the creek that serves as the catch basin-cum-open drainage of Pasay and Paraἧaque that flows out to the Manila Bay, shows it all. How can the Department of Tourism proudly declare that Manila is a clean city with the obnoxious filth floating on the stagnant creek in all its obnoxious glory greeting the arriving tourists from the airport on their way to their hotels along Roxas Boulevard? Is this progress as what the Philippine president always mumbles? How can such a short strip of open drainage not be cleaned on a daily basis, just like what street sweepers do to the entire extent of the Roxas Boulevard?

 

It has been observed that every time a government agency’s attention is called for not doing its job well, it cries out such old lines, as “lack of budget” and “lack of personnel”. But why can’t they include such requirements every time they submit their proposed budget? In the meantime, as regards the issue on the maintenance of the city waterways, national and local agencies throw blames at each other, trying to outdo each other in keeping their hands clean of irresponsibility and negligence!

 

During the APEC conference which caused the “temporary” bankruptcy of commercial establishments in Pasay and Paraἧaque, as well as, local airlines and lowly vendors by the millions of pesos, the creek was almost “immaculately” clean with all the floating scum scooped up and thrown somewhere else. But as soon as the delegates have left, the poor creek is back to its old self again – gagged with the city denizens’ filth and refuse.

 

Viewing the Baclaran creek is like viewing the rest of the waterways around Metro Manila, including Pasig River, as they are all equally the same filthy picture of neglect, irresponsibility and inconsistency of government concern! One should see the nearby creek at Pasay where the Pumping Station is located, with an “island” that practically developed out of silt, garbage and clumps of water lily! Some days, the short length of artificial creek is skimmed with filth to make it look clean, but most days, it is neglected.

 

In view of all the above-mentioned, why can’t the national and local government agencies concerned co-operate and do the following?

 

• REQUIRE the daily cleaning of the creek by assigning permanent “brigades”, just like what they do for the streets. If there are “street sweepers”, why can’t there be “creek scoopers” and “dredgers”?

 

• REQUIRE the vendors with stalls along or near the creeks to maintain the cleanliness of their respective periphery so that they are obliged to call the attention of irresponsible pedestrians who do not show concern. Each stall must be required to have a garbage bag or bin, as well as, broom and dust pan. Their negligence in carrying out such obligation should be made as a basis in revoking their hawker’s permit.

 

• REQUIRE government employees with sanitation responsibilities TO GO OUT OF THEIR OFFICES AND DO THEIR JOB, and not just make reports to the City Administrators based on what street sweepers tell them.

 

• DREDGE the creek regularly on a yearly basis, not only when flooding occurs during the rainy season, which is a very repugnant reactionary show of concern on the part of the government. The yearly dredging of the waterways would eventually “deepen” them to accommodate more surface water during the rainy season, and even bring their bed back to their former level.

 

The costly effort of the national government in putting on a pleasant “face” for Manila every time there is an international event, as what happened during the APEC conference, may elicit sympathy and grudgingly executed cooperation, but there should be consistency in it….otherwise, it would just be like sweeping the house, only when visitors are expected, or worse, sweeping the dirt to a corner to hide them.

 

Cooperation between the government authorities and the citizens is necessary. However, as there is a clear indication that the concerned citizens, such as vendors and pedestrians, lack discipline, the government should take necessary steps in imposing measures to ensure their cooperation, albeit by coercion, so that whatever sanitation projects may have been initiated can be consistently maintained, for the benefit of all.

 

If littering on the ground can be prohibited with appropriate penalty, why can’t the same be done for the sake of the waterways? If ever local government units have passed such measures why can’t they be imposed authoritatively and consistently?

 

Ang Pagmamalasakit ay Hindi Lang Dapat Para sa Tao

Ang Pagmamalasakit

ay Hindi Lang Dapat Para sa Tao

Ni Apolinario Villalobos

Ang sabi ni Francis, ang santo papa ng mga Katoliko, dapat magmalasakit ang tao sa kanyang kapwa….maging compassionate. Sa opinion ko naman, hindi lang sa kanyang kapwa dapat magmalasakit ang isang tao. Lahat ng nilalang ng Diyos na may buhay, kahit nga ang mga walang buhay tulad ng kalupaan, kabundukan, karagatan, at mga ilog ay dapat pagmalasikatan. Kung ang may buhay ang pag-uusapan, dapat kasama ang mga halaman at mga hayop na malaking bahagi na ng buhay ng tao. Samantala, ang mga hayop na sinasabing nananakit o mababangis ay hindi papalag kung hindi sila pinapakialaman ng tao.

May mga taong mahilig mag-alaga ng mga “laruang” hayop o pet, lalo na yong may lahi,  hindi lang upang makaaliw sa kanila kundi upang maging palamuti din sa bahay. At, dahil mamahalin, ginagamit din silang palatandaan ng karangyaan ng isang tao. Nagagamit na rin sila ngayon bilang therapies o pampagaling ng sakit, lalo na ang mga psychological. Sa mga taong talagang taos sa puso ang pag-alaga, okey ito. Ang hindi tama ay ang ginagawa ng mga taong nanggagaya lamang dahil sa inggit sa ibang meron ng mga ito. Bibili sila ng mga nabanggit, subalit dahil likas na walang hilig talaga, ay napapabayaan kaya nagkakasakit hanggang mamatay.

Ang kapalaran ng mga halamang pampalamuti ay hindi nalalayo sa nabanggit na mga hayop na binili ng mga naiinggit sa kapitbahay, kaya napabayaan hanggang mamatay. May mga tao kasing dahil naiinggit sa malagong halamanan ng kapitbahay ay nagtatanim din ng mga ito sa bakuran upang mapantayan o malampasan pa ang nakikita sa kapitbahay. Subalit dahil wala rin talagang hilig sa tanim kundi naiinggit lang, ni hindi nila pinapansin ang mga halamang nagkakandalanta dahil hindi nila nadidiligan.

Ang mga kahayupan sa gubat at kalawakan ay ginagamit na target ng mga mangangaso, pampalipas ng oras lang nila, kaya maraming endangered species ang nawala na talaga. Bandang huli ay nagtuturuan ang mga NGO at pamahalaan kung saan nagkaroon ng diperensiya sa pagpapatupad ng alituntunin.

Ang ibang mga nature lovers kuno, tulad ng mga scuba divers, snorkelers, trekkers at mountaineers ay nagmamalaking mahal nila ang kalikasan. Subalit kung umakyat ng bundok ay nag-iiwan ng basura nila sa camping sites. Hindi man lang nila naisip na magbaon ng trash bags upang lagyan ng basura upang mahakot pagbaba nila, kaya maraming kabundukan sa Pilipinas, na ang mga trails ay maraming candy at biscuit wrappers, aluminum cans ng softdrinks, upos ng sigarilyo, satchet ng instant noodle, sanitary napkin at toilet paper. Ilang taon na ang nakalipas, ang Mt. Everest ay isinara ng kung ilang linggo upang malinisan ang mga trails at camping sites sa kapatagan hanggang sa tuktok na tinambakan ng mga empty oxygen canisters, mga bote, at iba pang klase ng basura.

Ang mga dalampasigan o beaches, tulad ng mga kabundukan ay nasasalaula din ng mga burarang nature lovers kuno at mga negosyante. Ang isang halimbawa ay isla ng Boracay na puno ng mga naglalakihang resorts at hotels na ang septic tanks ay tumatagas sa dagat kaya tinutubuan na ng mga lumot ang ilang dalampasigan, tanda ng pagkakaroon ng mikrobyo sa tubig-dagat. Hindi sapat ang sinasabing paghakot ng basura at sinipsip na dumi mula sa septic tanks at dinadala sa Caticlan, na ginagawa ng gobyernong lokal, dahil hindi naman perpektong nakakalinis ang mga ganitong mga paraan.

Ang mga bundok ay kinakalbo ng mga illegal loggers na ang iba ay mga gahamang opisyal ng gobyerno at ang iba naman ay dummy ng mga foreign financiers. Animo ay minamasaker nila ang mga kabundukan. Kaya tuwing tag-ulan, ang rumaragasang tubig mula sa kabundukan na nagdudulot ng baha sa kapatagan ay kulay brown o pula, na ibig sabihin, mga lupa silang hindi na napoproteksiyunan ng mga ugat ng mga kahoy o mga damo man lang. May mga yumamang iilan, subalit ang nagdusa ay libo-libong mahirap na mamamayan, at ang masakit pa, ay mga dayo ang yumaman!

Ang mga bigtime na mangingisda ay gumagamit ng makabagong mga instrumento na kumakayod sa sahig ng karagatan, kaya lahat ng madaanan ay tangay – mga korales na kung ilang milyong taon na ang gulang, mga maliliit na isda, at mga inahing isda na dapat ay mangingitlog pa lang.  Ang ilan pa ay gumagamit ng lason at dinamita, at itong mga tao ang may gana pang magtaka kung bakit nauubos ang mga isda malapit sa dalampisagan kaya wala na silang mahuli!

Ang tao pa rin, sa kagustuhang umasenso agad ay gumagamit ng makabagong teknolohiya para sa mga pagawaan. Gagamit ng langis upang magpaandar ng mga makina, at ang latak ay tinatapon sa ilog na dumadaloy hanggang sa dagat o lawa. Ganoon din ang mga nagmimina na ang latak ng kemikal na ginagamit sa paglinis ng namimina ay iniimbak sa mga reservoir subalit ang katatagan ay hindi mapagkatiwalaan, kaya pagdating ng panahon ay tumatagas rin kaya sinisipsip ng lupa na ang resulta ay pagkalason ng mga nakapaligid na bukal. Kung ipampaligo ang tubig mula sa mga ito, sakit sa balat ang dulot, lalo na kung gamitin sa pagluto na ang dulot ay tiyak namang kamatayan. Sa isang banda, ang usok mula sa mga pagawaan ay pumupunit sa kalawakan na dapat ay humahadlang sa tindi ng init ng araw na tumatama sa mundo.

Pagkagahaman at kawalan ng pagmamalasakit ang dahilan ng lahat ng mga nabanggit, at kakambal na yata ng tao. Walang mangyayari sa panandaliang pagsasantu-santohan upang makapagpakita ng pagmamalasakit dahil sinabi ng santo papa. Kailangan nating maging consistent o tuluy-tuloy sa pagpapakita ng malasakit. Paanong maisasakatuparan ito kung ang maayos na pagtapon nga lang ng basura mula sa bahay ay hindi nagagawa kaya naaanod sa mga ilog, dagat, at estero? Kaylan tayo magbabago?

My dear, little ones…

My dear, little ones…

by Apolinario Villalobos

It pains me to see how the world

Crumbles under the weight of greed

How life buckles with the pain of despair

I am so sad that what will be left for all of you

Will be a world shrouded with the bleak sorrow.

Gone will all the birds be, that fly

Grass and flowers in the meadows

Fish in the oceans, rivers, and creeks

The butterflies and bees that seek nectar

And, so will the wind…stilled by the dire war.

All those are due to man’s greed

So ravenous are his appalling desires

But let’s not lose hope…pray, pray, pray

As the kindly Lord, to us, may again take pity

That tomorrow’s world, be blessed with His mercy!

Mabuti pa noong unang panahon….

Mabuti Pa Noong Unang Panahon
Ni Apolinario Villalobos

Mabuti pa noong unang panahon
Mga ninuno nating tadtad man ng tattoo
Nagnganganga, nakabahag…walang siphayo.

Mabuti pa noong unang panahon
Payak ang takbo ng isip, walang pag-iimbot
Na sa pangangamkam ng ibang lupa’y umaabot.

Mabuti pa noong unang panahon
Magkakatabing mga bayan ay nagtutulungan
Sa pangangailangan ng iba’y malugod ang bigayan.

Mabuti pa noong unang panahon
Ang mga bundok ay nababalot ng kagubatan
Masaya pati mga ibong nagliliparan sa kalawakan.

Mabuti pa noong unang panahon
Ginto’t pilak, ‘di pinapansin, walang gahaman
‘Di tulad ngayon, pamantayan ng buhay ay yaman.

Mabuti pa noong unang panahon
Kung magdasal sila ay diretso sa Amang Poon
‘Di tulad ngayon, tao’y kaaanib ng iba’t ibang kampon.

Mabuti pa noong unang panahon
Pagtiwala sa kapwa ay di basta-basta nasisira
‘Di tulad ngayon, dangal ay kayang lusawin ng pera.

Mabuti pa noong unang panahon
Sa malawak na gubat, may pagkaing makukuha
‘Di tulad ngayon, mga bundok at pastulan, kalbo na.

Mabuti pa noong unang panahon
Masarap samyuhin ang hanging sariwa, malinis
‘Di tulad ngayon, amoy nito, animo’y pagkaing panis.

Mabuti pa noong unang panahon
Tubig na iniinom, sa ilog ay maaari nang salukin
‘Di tulad ngayon, naka-bote lang ang dapat inumin.

To be an Artist

To be an Artist
By Apolinario Villalobos

To be an artist is difficult…yes, in a way, that is, if one tries to acquire other skills. But all creatures on earth are with inborn skill or skills, even those that belong to the plant kingdom. Every creature has an inborn “something” to show for the amusement of the world. And, that for me is what I mean by art – anything done by a creature to delight any or all senses.

Plants with their adaptation become natural artists by developing beautiful appendages such as twigs, branches, leaves, flowers, and scents for the pleasure of man and animals. Cats for instance become excited at the smell of catnip. Animals are amused in the artistically natural movement of their kind, such that a dog may bark in wild abandon at the sight of a wriggling worm.

As for man, painters compose landscapes on canvass for the discriminating view of visual art enthusiasts, sculptures form woods and metals to come up with beautiful decorative objects, cooks concoct savory foods to delight the palate of foodies, literary people write poems and essays for the romantics and the serious, photographers skillfully capture images in their cameras for the “aahhs” and “oohhs” of their viewers, hair cutters snip at clumps of hair for the appreciation of their customers, the same as with facial artists who dab faces with colorful rouges – to name a few.

Mobile creatures can even escape death with artistic cunning. Monkeys in their own domain, for instance, gracefully swing from tree to tree, while lizards and worms camouflage themselves to meld with their surroundings to escape their predators; schools of small fishes form a giant and deceptive “ball” by swarming together to scare away big fishes; and in circus shows people gape at escape artists do their ware.

Unfortunately, artistry has gone out of bounds because the skill has spread to the halls of government edifices where found are lawmakers and office personnel who, with artistic skill manipulate budgets. With artistic expertise, they deviate the flow of budgets through conduits to finally end up in their bank accounts. Their conniving cohorts can even come up with artistically-worded words in coming up with make-believe projects to justify the release of budgets.

In front of microphones, the demagogical artists in the lawmaking Halls, weave stories of great accomplishments in the hope that constituents will still vote for them for the same position, or for a higher one, come election time. Not to be outdone is the guy on the highest pedestal of the land who artistically claims similar accomplishments, making him the pun of jokes as constituents know them to be just lies!…his effort eventually, transforming him into an artistic liar!

The above “learned artists” have joined the rank of the con artists – masters of deception who bleed others for their hard-earned money.

Living is an art. We need to artistically brush aside disheartening events in our lives if we want to live on. We need to artistically console ourselves with an inspiration that beyond the stormy clouds is a silver lining…an equally artistic line that can push the struggling man with a grumbling empty stomach to live on for another day and for many more days to come.

Man is an artist, bad or good. It is the only way that he can’t become harsh and hard on anything that comes his way…. because as an artist he is patient.

The World Becomes Eerily Silent…

The World Becomes Eerily Silent…
By Apolinario Villalobos

The world becomes ghostly silent –
…without the chirps of the birds
…without the splash of the ocean waves
…without the undulating leaves caressed by the wind
…without the cry of the newborn baby wriggling in the crib

Can we let the eeriness of silence
be broken by the burst of guns
and explosion of bombs?

Can we let the eeriness of silence
be broken by screams and shouts
of those tangled in deadly bouts?

Think about these…before it’s late!!!!

Ilang Paraan Upang Mabuhay ng Simple at Makatulong sa Kapwa-tao, lalo na sa Inang Kalikasan

Ilang Paraan Upang Mabuhay Nang Simple at
Makatulong sa Kapwa-tao, lalo na sa Inang Kalikasan

Ni Apolinario Villalobos

Nababanggit ko na noon pa man na ang isang paraan upang mabuhay nang angkop sa kakayahan ay ang pagkakaroon ng buhay na simple o payak. Maaaring simulan sa mga pang araw-araw na pagkain tulad ng NFA rice na murang hindi hamak sa commercial rice (upang ang matipid ay maipantulong sa iba), pagbili ng mga ulam na mura subalit masustansiya, ang paggamit ng kahoy bilang panggatong sa halip na gas kung ligtas na gawin ito sa lugar na tinitirhan, ang pag-recycle ng mga gamit upang mapakinabangan pa ng matagal upang hindi na makadagdag pa sa basura, at upang makaiwas na rin sa karagdagang gastos.

Maliban sa mga nakatira sa condo, ang mga nasa maliliit na subdivision, lalo na ang mga nasa probinsiya ay dapat samantalahin ang kapanibangang dulot ng mga sanga ng kahoy na sa halip na mabulok lamang at maging basura ay gamiting panggatong. Hindi dapat maging maluho pagdating sa mga gamit sa bahay na tulad ng ginagawa ng iba na maluma lang ng wala pang isang taon ay pinapalitan na. At lalong hindi dapat ikahiya ang pagbili ng gulay, murang maliliit na isda, o di kaya ay ang murang buto-buto ng baboy at baka na masustansiya din naman. Ang iba kasi, ayaw ng mga isdang maliliit na pangpangat o pangpaksiw dahil pang-mahirap lang daw kaya mas gusto nila ang malalaking isdang tulad ng tuna at lapu-lapu dahil pang-sosyal kahit mahal, at lalong ayaw nila ng butu-buto dahil pang-aso lang daw.

Ang kailangan lang natin ay pairalin ang imahinasyon upang makatipid. Hindi rin tayo dapat mag-atubili sa pagsubok ng mga bagay na hindi nakagawian. Halimbawa na lang ay ang pag –recyle ng tirang spaghetti na sa halip na itapon o ipakain sa aso na hindi rin naman papansin dito ay gawing “pudding”. Dagdagan ng ilang rekado kahit na gulay, at gamitan ng kaunting arena upang mamuo, ilagay sa hurno at pasingawan o iluto kahit sa maliit na oven-toaster. Kung ang mga tirang tinapay ay maaaring gawing pudding, bakit hindi ang spaghetti? Ang tirang spaghetti na iluluto sa ganitong paraan ay maituturing nang “one dish meal”.

Ang mga tsinelas na goma ay madaling mapigtalan ng strap. Kung isang tsinelas lang ang napigtalan ng strap, huwag itapon ang magkapares dahil pagdating ng panahong magkaroon ng isa pang tsinelas na napigtalan din ng strap, ang mga walang sira ay pwedeng pagparesin upang magamit uli, kahit pambanyo lamang, pangloob ng bahay, o pangtrabaho sa garden. Ang apakan na goma ng mga kapares na napigtalan ng strap ay maaaring gamiting kalso ng mga paa ng silya o mesa upang hindi makagasgas sa sahig na tiles. Ang usok ng sinusunog na goma ay isa sa mga nakakasira sa lambong ng kalawakan o atmosphere, kaya makakatulong ang nabanggit kong pag-recyle upang maiwasan ito.

Ang mga lumang libro at magasin ay mura lamang kung bilhin ng mga junkshop dahil turing sa mga ito ay “reject”. Ilang beses na rin akong nakatiyempo ng mga lumang Bibliya sa mga junkshop na ang turing ay “reject” din. Mas mapapakinabangan ang mga ito ng mga NGO na ang adhikain ay tumulong sa mga batang kalye na gustong matutong magbasa at magsulat subalit hindi nakakapasok sa eskwela. May mga NGO rin na nagmimintina ng library upang magamit ng mga estudyanteng kapos sa budget. Hindi naman siguro masyadong kapaguran ang mag-browse sa internet o sa telephone directory upang makahanap ng magustuhang NGO na maaaring pasahan ng mga nasabing ididispatsa nang mga babasahin. Pwede silang pakiusapang pumik-ap ng mga naipong mga libro sa bahay ng mga nakaipon nito.

May ibang nagtuturing na basura sa mga bagay na pinagsawaan na nila. Sana, magbago ang pananaw ng mga taong may ganitong ugali. Buksan sana nila ang kanilang mga mata at lawakan pa ang kanilang pang-unawa upang mabigyang pansin ang kanilang kapwa na hindi naging mapalad na magkaroon ng kahit na kapiranggot na kaginhawahan sa buhay. At, sa pamamahagi nila ng kanilang pinagsawaan, nakakatulong pa sila sa pagbawas ng naiipong basura sa kapaligiran…na lalong malaking tulong din sa Inang Kalikasan.

Everything in Life has a Price…a consequence that we deserve for each of our deeds

Everything in Life has a Price
…a consequence that we deserve for each of our deeds
By Apolinario Villalobos

Every deed that we do consciously has a price. It is the consequence that we deserve for each of our actions. Since young, we need not be told that telling a lie is bad, or hitting a friend can hurt him physically. By telling a lie, the conscience is bothered which can be carried on as we advance in age. By hitting a friend, he is expected to retaliate, so that we get the same hurt.

When young people get curious so they indulge in drugs, they become addicts and later become a nuisance to the society, hence, ostracized, viewed by others with disgust. If the parents failed to carry out their responsibility in rearing their children properly, the price they get is the latter’s disrespect, and the proverbial pain in the neck, for constant problems that their children give them.

Because citizens of a country sell their vote during elections, the price they get is a bunch of corrupt officials who steal from the government’s coffer – the people’s money. Add to that the instability that the elected corrupt officials give to the government system, especially economic, resulting to the people’s deprivation.

War is the price for the different nations’ greed for expanded territory. It is the price for the zealots’ or fanatics’ desire to impose their religious belief to other people who resist by all means. It is also the consequence of connivance among strong nations to control weak ones. While pockets of it are happening now in many parts of the world, it is also looming over contested areas that at the moment, are enjoying volatile peace….needing just a single spark to explode.

Devastation of Mother Nature is the price of recklessness and greed in many forms. Forests are denuded for timber that man needs for his comfort. Hills and mountains are pockmarked with diggings for minerals and gems to satisfy his vanity. Fish trawlers deplete oceans of breeding fishes, resulting to deprivation and hunger.

Pollution is the price of progress. Not only is the atmosphere ripped open but its tranquility, as well, is seriously disturbed . Endless line of cars are spilled out by factories – cars that emit residue of fossil fuel 24/7, fattening the pockets of manufacturers at the expense of mankind’s health, and the earth’s deterioration due to the effect on its atmosphere.

Man is practically committing a self-annihilation! The suffering that he is enduring today is the ultimate price that he pays for his vanity, greed and pride!