Perla…(para kay Perla Buhay)

Perla

(para kay Perla Buhay)

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang karangyaang naipagkait sa murang gulang

Ay nagsilbing lakas upang si Perla’y magsikap

Para sa kanya, ang buhay ay puno ng pag-asa

Na sa tamang panaho’y magdudulot ng biyaya.

 

Mga pangarap ang humubog ng kanyang buhay

Natanim sa isip habang kinakaya ang pagsubok

Dasal sa Panginoon sa kanya’y nagbigay ng lakas

Habang tinatahak niya ang bulubunduking landas.

 

Mga pagsisikap niya’y hindi binigo ng Panginoon

Dahil pangarap niya ay nagkaroon ng katuparan

Napatunayan niyang may kapalit ang pagtitiyaga

Lalo’t gagawin itong hindi nanlalamang ng kapwa.

 

Angkop ang pangalang Perla sa kanyang pagkatao

Na hango sa perlas, maselang yaman ng karagatan

Nagdadagdag -akit, sinuman ang magsuot na dilag

Kaya ang lalaking ‘di sumulyap at humanga ay bulag!

 

Perlas siya ng buhay…siya ay isang pamukaw-sigla

Inspirasyon at lakas ng iba upang maging masigasig

Dahil napatunayan niyang mahalaga ang magsikap

Upang magkaroon ng katuparan ang mga pangarap!

 

(Si Perla ay nakatapos ng pag-aaral sa pamamagitan ng pagsikap…naging

self-supporting. Nagkaroon ng trabaho, hanggang ang swerte sa ibayong

dagat ay kumaway sa kanya. Siya ay nakapag-asawa ng isang Amerikano

na todo ang pag-unawa sa adbokasiya niyang pagtulong sa mga maralitang

Pilipino at mga kamag-anak na naiwan sa Pilipinas.)

 

 

Ang Pamilyang Pilipino: Misyonaryong Alagad ng Eyukarista

Ang Pamilyang Pilipino: Misyonaryong Alagad ng Eyukarista

Ni Apolinario Villalobos

 

Isang matatag na hibla ng pananampalatayang Kristiyano…ito ang pamilyang Pilipino. At, ang panata ay marubdob na pagpapalaganap ng Eyukarista, simbolo ni Hesus na nagligtas sa sangkatauhan mula sa mga minanang kasalanan. Ang malalim na pagkaugat ng pananampalataya sa bawat tahanan, payak man o nakakariwasa ay bunga ng halos limampung siglong paghubog ng mga Kastilang prayle sa kanilang mga ninuno. May sangkot mang karahasan, inunawa na lang dahil sa layuning maka-Diyos, at dahil na rin sa paniniwala na ang mga nabulagang prayle ang nagkamali noon at hindi ang simbahan.

 

Hindi lang Pilipinas ang sinasaklaw ng taimtim na pananampalataya dahil kahit sa ibayong dagat, saan man nakakarating ang mga anak, ina, o ama ng isang Pilipinong pamilya bilang dumadayong manggagawa, kipkip pa rin nila ang Bibliyang pilit pinalulusot sa mga paliparan at daungan. Sa mga bansang iba ang umiiral na pananampalataya, nagagawa pa rin nilang magtipon-tipon nang palihim upang ipadama sa isa’t isa na buo ang katatagan nila bilang mga Kristiyano na hindi nagsasawa sa mga salita ni Hesus. Marami nang naparusahan, subalit hindi hadlang ang kanilang kamatayan upang ang pagsamba nila sa Diyos ay mapigilan.

 

Ang Eyukarista na maituturing na isang pagtitipon, kung saan ay nasa gitna si Hesus… ay lalong tumatatag at lumalawak pa ang nilalambungan ng biyaya nito dahil sa pambihirang katangian ng pamilyang Pilipino. Marami nang hadlang ang kanilang nalampasan sa pag-usad ng panahon na lalo pang nagpalakas ng kanilang pananampalataya dahil sa paniniwalang walang makakatalo sa kapangyarihan ng Diyos na siyang naglalang ng lahat sa ibabaw ng mundo. Hindi sila mahirap akayin dahil sa paniniwala na kung tungo sa kabutihan ang landas na tatahakin lalo pa at ang gabay ay si Hesus, walang pasubaling sila ay susunod.

 

Hindi maiwasan kung may ibang pamilyang napapalihis ng daan dahil sa umiiral na makabagong panahon, subali’t may mga pangyayari at pagkakataon na nagpapakita ng pagbabago…at ito ang hangad sa kanila ng ibang pamilya na sa kanila ay maigting na kumakapit upang hindi tuluyang maligaw. Ang damayan ay bahagi na ng kultura ng mga Pilipino na nagpapatatag ng bawat tahanan, at isa rin itong katangian na ginagamit sa paggabay sa kanilang kapwa upang mapanatili ang katatagan ng pananampalataya. Nagsisilbi din itong lakas na ginagamit ng bawa’t pamilyang Pilipino upang maakay pabalik sa tamang landas ang mga naligaw.

 

Mapalad ako dahil ako ay bahagi ng isang pamilyang Pilipino na may matatag na pananampalataya sa Panginoon at bahagi ng pagtitipong Eyukarista… na ang kahalagahan ay pilit kong pinamamahagi sa abot ng aking makakaya. Hindi man nakakariwasa sa anumang materyal na bagay, hitik naman ang pagkatao ko ng mga bagay na buong puso kong inaalay sa Kanya. Ang puso ko ay pinatitibok ng taos kong pananampalataya, at ang aking payak na karunungan ay umaapaw sa paniniwala sa Kanyang kapangyarihan.

 

Nagpapasalamat ako dahil itinuring ako ni Hesus bilang kapatid niya…at sa pagturing na yan ay kasama ang aking pamilya. Sumasama ang aking kalooban kapag nakakarinig ako ng panlalait kay Hesus ng mga hindi nakakaunawa sa Kanya. Halos magutay ang aking puso kapag ako ay nakakakita ng mga sinasadyang paglihis mula sa itinuro niyang tamang daan. Tinatanong ko ang aking sarili kung bakit sa kabila ng paghirap at kamatayan Niya sa burol ng Golgota, ay nagagawa pa rin ng ibang siya ay itakwil.

 

Ganoon pa man,  dahil sa nakagisnan ko nang katatagan bilang katangiang bahagi ng pamilyang Pilipino, naniniwala akong sa abot ng makakaya ko… namin….at nating lahat, matatamo din ang matagal nang inaasam na kapayapaan at pagkakaisa na siyang layunin ng Banal na Eyukarista – simbolo ng pagmamahal ni Hesus sa sangkatauhan at buong mundo!

 

Emma…single Mom na mapagpaubaya at may malasakit sa kapwa

Emma…Single Mom na Mapagpaubaya

At may Malasakit sa Kapwa

(para kay Emma Mendoza-Duragos)

Ni Apolinario Villalobos

Palangiti si Emma at masayahin, hindi dahil kinukubli niya ang mabigat na pasanin bilang single mom, kundi dahil likas na siyang ganyan noon pa man daw na bata siya. Maliban sa aura niyang masaya, maayos din siya sa sarili. Noong na-confine siya sa ospital upang operahan sa matris, animo ay bisita siya sa ospital sa halip na pasyente dahil, bukod sa pakikipag-usap sa ibang pasyente, ay kuntodo make-up din siya at nakabihis pa. Ngayong meron siyang maliit na karinderya, kung mamalengke at humarap sa mga kostumer, ganoon pa rin siya – maayos ang sarili at naka-make-up. Hindi siya tulad ng ibang carinderista na nanlilimahid at amoy suka dahil sa pawis.

Single mom si Emma, pero hindi biyuda. Nagkaroon lang ng kaunting hindi pagkakaunawaan silang mag- asawa. Ganoon pa man, pinilit ni Emmang magpakumbaba sa pagsunod sa probinsiya ng asawa na nakausap naman niya ng maayos. Naiwan sa kalinga ni Emma ang bunsong anak na nasa Grade 7, at sa kabila ng nangyari sa kanila ng kanyang asawa, malapit sa kanya ang mga kamag-anak nito sa kanya. Hindi rin siya nagtanim ng sama ng loob sa asawa, at lalong hindi niya isinara ang pinto ng bahay nila sa pag-uwi nito.

Noong unang mga araw na naiwan siya, wala siyang pinagkitaang permanente hanggang maisipan niyang magbukas ng maliit na karinderya dahil dati na rin naman silang pumasok na mag-asawa sa ganitong negosyo. Sa awa ng Diyos ay tinangkilik ang mga niluluto ni Emma na ang puwesto ay nasa bakuran lang bahay nila.

Malaki ang kailangang kitain ni Emma upang matustusan ang pag-aaral ng anak, pati na ang ibang gastusin sa bahay. Subalit sa kabila nito, ay nagawa pa rin niyang kumalinga ng isang batang babaeng hirap paaralin ng mga magulang. Tumutulong ito sa kanya at tinutulungan din niya sa pag-aaral. Anak din ang turing niya dito. Pinapasa-Diyos niya ang lahat, yan ang sabi niya sa akin nang minsang mag-usap kami habang namumungay pa ang mga mata sa antok. Gumigising siya, kasama ang kapatid na si Baby, bandang alas-tres ng madaling araw upang simulan ang pagluluto dahil alas-sais pa lamang ay dagsa na ang mamimili.

Ni minsan ay hindi ko nakitang nakasimangot ang may lipstick na mga labi ni Emma…palagi siyang nakangiti sa pagharap sa ibang tao. Ang umaapaw na kasiyahan sa puso ay ipinamamahagi niya tuwing may kausap siyang may problema. Ang palagi niyang payo na ginawa na rin niya sa akin ay, huwag pansinin ang problema, dahil magkakaroon din daw ito ng lunas pagdating ng panahon. Subalit hindi ito nangangahulugang magpapabaya na ang isang taong may problema.

Bukod sa kanyang karinderya, abala din si Emma sa mga gawain bilang opisyal ng religious group na Holy Face of Jesus, at bilang Presidente ng sangay sa Barangay Real Dos ng St. Martin de Porres Pastoral Council. Ang mga regular na gawain ng Holy Face ay ang pagdasal ng nobena at rosary, at sa mga pinaglalamayang namayapa.

Ang pinaka-utang na loob ko kay Emma pati sa kanyang kapatid na si Baby ay ang pagsita nila sa akin tuwing ako ay nawawala sa porma, o yung hindi ko alam ay nagtataas na pala ako ng boses kapag naiinis o nagagalit. Ayaw siguro nila akong mamatay agad dahil sa high blood pressure, kaya nahalata kong iniiwasan nila kung minsan na makibahagi ng mga kuwentong alam nilang ikatataas ng presyon ko. Ang nabanggit ay isa sa mga bagay na gusto ng mga kaibigan ni Emma sa kanya…may taos-pusong pagmamalasakit sa mga kaibigan, sa halip na siya ang pagmalasakitan o kaawaan na ayaw niyang mangyari. Buo ang kanyang loob na isa sa mga katangian ng mga taga-Maragondon isang makasaysayang bayan ng Cavite.

Life’s Sorrows and Joys, Pleasures and Pains

Life’s Sorrows and Joys,
Pleasures and Pains
By Apolinario Villalobos

Life is not a bed of roses, so they say…
And it is not always pleasure that we feel
But pain that can be like death, as well…
Life is also specked with sadness and sorrow
But beyond them, is always a bright tomorrow.
The pain of birth that convulses a mother
Becomes a joy, with her babe’s cry like no other.
There is sorrow for those who cry for food
But joy with thought, they’re more loved by the Lord.
The world wallows in pains of greed and abuse
But there is always hope that in life hereafter –
Man’s face will shine with joy… forever!

Si Eden…Matatag na Ina

Si Eden…Matatag na Ina
Ni Apolinario Villalobos

Iba’t ibang pagkakataon ang sumusubok sa katatagan ng isang ina. Nandiyan ang mamatayan ng asawa kaya naiwang mag-isang nagtaguyod sa mga anak; mabubugbog ng istambay na ay adik pang asawa subali’t hindi niya maiwan dahil ayaw niyang mawalan ng ama ang kanyang mga anak; mamasukan sa beer house bilang entertainer upang mabuhay ang mga anak sa pagkakasala…marami pang iba.

Iba at pambihira ang nangyari kay Eden, wala pang apatnapung taong gulang na ina. Maganda ang samahan nila ng kanyang asawang nagta-traysikel hanggang ito’y maputulan ng isang paa dahil sa sakit na diabetes. Dinoble ni Eden ang pagkayod sa pamamagitan ng paglalabada at pagpapataya ng “ending”, isang sugal na paborito ng mahihirap dahil sa laki ng panalo kahit maliit ang taya, pati pagtinda ng banana-cue ay ginawa na rin niya. Sa kabila ng lahat, talagang kinakapos pa rin sila dahil lima ang kanilang anak, na ang mga gulang ay mula tatlo hanggang labing-anim na taon. Tuwing mag-usap kami ng asawa ni Eden noong buhay pa ito, pabiro itong nagsasabi na hindi lang kaliwa’t kanan ang mga utang nila, kundi harap at likod pa. Ang nagpatindi ng pangangailangan nila sa pera ay ang regular check- up at mahal niyang mga gamot .

Bilang huling hirit sa kapalaran nila, nagdesisyon si Eden na magtrabaho sa ibang bansa, at pinalad namang makapasok bilang katulong sa Saudi. Naiwan sa kalinga ng asawang pilay ang mga bata. Maganda ang mga plano na ibinahagi sa akin ng asawa niya dahil uunahin daw muna nilang bayaran ang mga utang, at saka na sila mag-iipon ng pangpuhunan sa negosyo. Inaasahan niyang may maiipon sila dahil dalawang taong kontrata ang nakuha ni Eden. Ang masakit nga lang ay inatake siya hanggang matuluyan dahil hindi nakainom ng gamot ng kung ilang araw. Nangyari ang trahedya, tatatlong buwan pa lamang na nakaalis si Eden.

Nagpakatatag ang mga bata na inalalayan ng ilang kamag-anak, lalo na ng mga kapitbahay na siyang nag-asikaso sa pinaglamayang asawa habang hinihintay ang desisyon ng amo ni Eden kung papayagan siyang umuwi. Masuwerte siya at napayagan naman, ibinili pa ng tiket sa eroplano at pinagbakasyon ng isang buwan upang maasikaso ang pagpalibing sa kanyang asawa. Dahil sa kabaitan ng amo, hindi maaaring hindi siya bumalik sa Saudi, lalo na at nakatali pa siya sa kontrata na maaari niyang ikakulong kung kanyang susuwayin.

May isang kamag-anak ang kanyang asawa na nagbigay ng matitirhan nilang mag-iina. Sa tabi nito nakatira ang bayaw ni Eden na nagpalakas ng kanyang loob. Magpapadala naman siya ng pera sa isa pang kamag-anak para sa mga pangangailangan ng mga bata lalo na ng mga nag-aaral.

Nang mag-usap kami ni Eden, nakita ko ang pangamba sa kanyang mukha na hindi naikubli ng maya’t mayang pagpatak ng luha na pinapahid niya agad upang hindi makita ng mga bata. Kailangang magpakita siya ng katatagan upang hindi panghinaan ng loob ang kanyang mga anak. Kinausap na rin daw niya ang mga ito at nagpasalamat siya dahil kahit sa mura nilang isip, naintindihan nila ang lahat kaya magtutulungan na lang daw sila at handa silang magtiis.

Iniwan ni Eden ang kanyang mga anak bago pumutok ang araw upang makaiwas sa trapik sa pagpunta niya sa airport. Nangyari ang inasahan niyang iyakan nilang mag-ina bago siya makalabas ng bahay, at dahil tulog pa ang bunso, siguradong mahihirapan ang mga kapatid sa pagpatigil ng kanyang pag-iyak paggising nito. Nang huli kaming mag-usap nina Eden at mga anak niyang tin-edyer, nag-isip na kami ng maraming dahilan na sasabihin sa bunso kung hahanapin siya nito.

Nakakalungkot isipin na ang ibang ina sa panahon ngayon ay walang kasiyahan sa kabila ng kasaganaan sa buhay. Ang iba, dahil halos hindi na alam ang gagawin sa paggastos ng labis na kita ng asawa ay inii-spoil ang mga anak sa pagbigay ng kanilang mga luho, bukod pa dito ang mga pansarili nilang kapritso kaya kung anu-anong retoke ang pinapaggagawa sa katawan.

Ang iba naman ay hindi natutong pagkasyahin ang kita ng asawa sa mga pangangailangan kahit sapat naman sana kung hindi lang dahil sa kanilang bisyo tulad ng pagsusugal at paglalabas-labas kasama ang mga kumare. Ang iba ay nagsa-sideline o kumakabit sa mga may pera upang matustusan ang kanilang luho na hindi kayang suportahan ng kita ng asawa, kaya napapabayaan pa ang mga anak.

Maraming biyuda tulad ni Eden sa mundo. Subali’t iilan lang siguro silang may matatag na kalooban. Ang iba ay nagpapakamatay dahil hindi nila kayang balikatin ang napakabigat na responsibilidad sa kanilang balikat. Ang iba ay nawawalan ng katinuan sa pag-iisip kaya bumagsak sa ospital ng may kapansanan sa pag-iisip at ang mga anak ay napapunta sa bahay-ampunan.

Palagay ko ay malalampasan ni Eden at mga anak niya ang mga pagsubok dahil hindi naman ito ibibigay ng Diyos kung hindi nila makakaya. Sa mga makakabasa, dasal para sa mag-iina ang hinihiling ko.

Unawain ang Silakbo ng Galit ng Ina dahil sa Pagtanggol sa kanyang Anak

Unawain ang Silakbo ng Galit
Ng Ina dahil sa Pagtanggol sa kanyang Anak
Ni Apolinario Villalobos

Nag-viral ang sinabi ng nanay ni Mary Jane Veloso na pagbabayarin raw niya si Pnoy sa ginawa nitong pagpapabaya sa kanyang anak kaya muntik nang mabitay sa Indonesia. Mabuti na lang at hindi natuloy, pansamantala, ang pagbitay. Ang isang ina, ay gagawin ang lahat para sa anak. Alam ng lahat na wala namang kakayahang umupa ng gun-for-hire ang nanay ni Mary Jane, na siyang kadalasang ibig sabihin ng ganoong banta. Maaari namang ihabla niya sa korte, pero alam din ng lahat na imposible dahil sa immunity ng presidente. Kaya sana ay unawain na lang siya.

Ayon kasi sa kuwento ng mga kapatid ni Mary Jane, sa loob ng mahigit apat na taon ay marami silang pinagdaanang hirap, na umabot pa sa muntik nang pagpapakamatay ng ilang beses ng tatay nila. At, sa loob ng panahong yon, ay puro paasa lang daw ang natanggap nila, hindi lang mula sa gobyerno kundi maski pati sa mga pribadong taong nilapitan nila. Sino ngayong normal na tao ang hindi halos mawalan ng katinuan sa pag-iisip, lalo na ang isang ina, kapag nakadanas ng ganoong klaseng hirap?

Ganyan din ang nangyari kay nanay Dionesia nang matalo ni Mayweather si Manny. Ang mga fans ni Manny, nabigla man sa nangyari ay medyo nahimasmasan na, maski si Manny mismo na nagsabing tanggap na niya ang kanyang pagkatalo, subalit ayaw paawat ni nanay Dionesia na nakita daw niya kung paanong lamutakin ni Mayweather ang mukha ng anak niya, na pinatotohanan naman ni Manny, kaya ito siguro yong nakita ng mga nanonood na parang may ibinulong siya kay Mayweather…na itigil na ang ginagawa niya. Sa galit ni nanay Dionesia ay gusto daw niyang makipagsuntukan kay Mayweather!

Sa loob ng siyam na buwan, pinaghirapan ng isang inang dalhin sa kanyang sinapupunan ang anak, na siyang panimula ng kanyang paghihirap. Subalit kung iisiping mabuti, nagsisimula ang paghihirap habang naglilihi pa lang siya dahil panay ang kanyang pagsusuka kaya hindi makakain ng maayos. Ang iba ay hindi maintindihan ang sarili dahil parang galit sa mundo. May naiinis pang nagsasabi na pumapangit daw sila dahil nangingitim ang kanilang kili-kili tuwing magbubuntis, tinutubuan sila ng taghiyawat, at gumagaspang ang kutis!

Sa pagluwal ng sanggol, halos maputol ang hininga ng isang ina sa pag-iri upang maitulak palabas ang sanggol. Yong nagpa-caesarian naman, dusa din ang dinanas dahil nalimas ang inipong pinambayad sa doktor. Habang lumalaki ang sanggol, panay ang puyat niya, at mamalasin pa kung tamad ang asawa, kaya ayaw makisama sa pag-alaga. Kapag nagsimula nang mag-aral ang bata, ina pa rin ang tumutulong dito sa mga araling-bahay kahit siya mismo ay halos hindi makaunawa sa mga bagong leksiyon na hindi niya inabot – trying hard lang talaga siya!

Kaya sinong ina ang hindi halos mabaliw kung malaman niyang nakulong at mapa-firing squad ang kanyang anak….sa ibang bansa pa? At sinong ina ang hindi aaray habang nakikitang inuupakan ang anak niyang boksingero sa loob ng ring at dinadaya pa sa pamamagitan ng paglamukos sa mukha nito?

Siyanga pala, ang tinutukoy ko dito ay ang mga inang normal ang pag-iisip, hindi ang mga disgrayadang babae na naglalaglag ng sanggol na nabuo sa kanilang sinapupunan dahil sa kanilang kalandian o kalibugan, o yong mga inang nagtatapon ng sanggol sa basurahan!

Sa isang banda, nakakabilib ang inang nagbunga man ang pagkaligaw niya ng landas ay nagpipilit pa ring buhayin ang anak sa lahat ng paraang kaya niya. Ang ganyang klaseng ina ang pinagpapala ng Diyos!

Samantala, yong mga hindi pa nakakadanas ng mga pagsubok tulad ng mga Veloso at nanay Dionesia Pacquiao, tumigil na lang sana sa pagbatikos…..unawain na lang sila. Isipin nyo na lang na nanay nyo rin sila na pinaglalaban kayo. At, higit sa lahat alalahanin natin ang kasabihang: NANAY LANG ANG MAGSASABING MAGANDA O GUWAPO ANG KANYANG ANAK!…may panlaban kayo diyan?

Prayer for ALL Mothers…

Happy Mothers’ Month/2015

Prayer for ALL Mothers…
By Apolinario Villalobos

Most Benevolent Creator of all things in the vastness of the universe
and controller of their destiny,
To you we pray…

For all the mothers that You brought forth on the face of the earth –
They that walk the ground, crawl and slither, swim in the ocean
and slice the air with their flight,
Grant that they be safe and healthy at all times
that they can give warmth and milk to their offspring,
Grant that they be well-concealed and distanced
from the sight and reach of predators,
Grant that they be spared
from hunger and thirst
that their offspring can suckle from them the juice of life
though trickles they may be
that they live on to gasp for breath;
For those whose offspring came out of brittle eggs,
Grant that their wings be strong
to protect their brood from the whipping wind,
from incessant patter of rain and scorching heat;
Grant that their mates fly home safe
with worms and morsels in their beak
for the helpless and fragile chicks in their nest;
We thank You Lord, for the life that you gave,
We thank, too, the mothers for their love
and warm care that they give
even in the face of death….

Amen!

For My Dear Mother…

Tribute to the greatest woman on earth, our mother, for this International Women’s March, March 2015…

FOR MY DEAR MOTHER…
By Apolinario Villalobos

Just like the rays of the sun that burst forth
To flood the earth with warmth and light
Stringing the world with threads of life
You, with that warm smile and twinkling eyes
Makes me feel like there’s no darkness
And gloomy twilight
That dims the sight.

That radiant face just glow
Thanks to the womb that nurtured you.

You once told me:
“In this world, roads are strewn with rocks and thorns
Clear skies may suddenly turn dark
To let go of torrential downpour
That could wash down your enthusiasm desire
Leaving you, chilling in the mire.

But if you will just set your eyes
Beyond the horizon
Where there are clearer skies
Your hopes won’t go to waste my child
Especially, if you just let God
Be your guide.”

Now I know….I love you mother!

Olive’s Life…a story of Love and Compassion (for Olive Asong)

Olive’s Life…a story of love and compassion

(for Olive Asong)

By Apolinario Villalobos

Here’s a story that I hope will open the eyes and mind of those who claim to be Catholic but whose acts are wanting of its essence.

The first time I saw her was when she was just about four years old in the care of his father who diligently and lovingly attended to her needs as a growing child. Her mother left them to work abroad. She practically grew up till her teen-aged years with her father by her side, as her mother came home only when her “schedule would permit”, being a pianist in music lounges.

Loneliness drove her father to find intimate relationship with other women. Despite the “un-Christian” ways of her father in the eyes of the devoutly Catholic, she did not condemn him. This she did to reciprocate the honesty of her father who did not hide anything from her.

When her parents parted ways, she maintained her compassionate understanding of her father’s ways until the latter got sick beyond recuperation. She practically shed tears and humbly implored her mother to reconnect with her father. When finally, forgiveness was uttered by her mother, she unabashedly announced it to the world to let go of the overpowering emotion in her heart.

Not only did she reconnected her father to her mother, but she also gave recognition to her “other” siblings that they deserve. She lovingly refers to them as her “extended family”. In the company of her stepmother, she brought the remains of her father to his hometown for internment. In front of relatives, she announced her unconditional love to her stepmother and her half-sister. Her act was followed by the rest – relatives and friends who welcomed her “extended family”.

Unconsciously, Olive did what the people’s pope, Francis, has been asking for the whole Christian flock to do – be compassionate to others and love them unconditionally.

Olive is a baptized Catholic, the essence of which is Universal. In my simple understanding, one can only be one, if he takes down the walls of hypocrisy around him. To love like a Catholic means having no borders around…without laying down conditions. Questions should never be asked before a Catholic extends a hand of compassion to others. A Catholic should never ask a hungry stranger if he is also a Catholic before a few coins can be given to him. And, a Catholic should never ask somebody if he has sinned before he can become a friend!

What Olive did is more than what the people’s pope, Francis has been asking his flock to do….

Angelica…for Gelic Secades

Angelica

(for Gelic Secades)

By Apolinario Villalobos

I can never get tired of writing stories of struggling people as I know that by doing so, they can inspire others. One of these is the story of Angelica or Gelic to friends and family. Growing up in a home that lacks even a thin swab of luxury, she did not experience a pampering love which her playmates experienced from their parents. But for her, to have loving parents and a younger sibling to play with was more than enough.

She had her dreams of working abroad but financial difficulties denied her such opportunity. After her unsuccessful marriage got shattered, she decided to bring her son up without help from her estranged husband. Just like other single moms, she did her best by making do with available jobs until she finally found one that fit her qualifications as a nurse. Fortunately, her son grew up with a responsible mind coupled with determined effort to be serious with his studies. Her son understood that her salary is barely enough to make both ends meet, so to speak. He therefore, endeavoured to study hard to earn credits for tuition discounts.

A lot of sacrifice was done by both the mother and son by scrimping on expenses for the unnecessary “luxuries” – things that a growing child needs. The best time for bonding for them was on weekends when Gelic’s son has no classes, and he would spend the whole day at her workplace, poring over textbooks and work on his assignments. From the office, the two would kill time by window shopping in a nearby mall followed by a shared cheap snack.

No words were uttered by Gelic to her son when she made a resolution that all her life, she will work for his sake. No word was also mumbled by her son as a promise that he will do his best to excel in his studies. Actions were enough for them to understand each other’s purpose. No conditions were asked by them from each other, in exchange for the unspoken promises. For more than ten years, this kind of unconditional love between mother and son went on. Gelic sacrificed her own love life by not entertaining suitors. Her son likewise did not squander precious time in the company of buddies, but instead, preferred to stay home to study.

Through high school, Gelic’s son did not complain when he was made to bring cooked food to school instead of pocket money for recess and lunch breaks. He rarely got hold of cold cash. Birthdays are celebrated with a home-cooked extra viand and Christmas present is limited to the most minimally-priced item from bargain counters. Their way of life is characterized by scrimping to the maximum to be able to survive decently.

Gelic’s son will be graduating from college in a year’s time. Looking ahead to the sweet fulfilment of her dream, she could only profusely thank the Lord that the constant guidance she always pray for, has been lighting their way as they struggled on. Gelic did not waver in showing her faith despite the emotionally devastating challenges that almost shattered her life. She has survived with her son, proving that strong faith can indeed, save us from utter misery.