Magkapareho ang Pananaw ni Pacquiao at Binay Pagdating sa Katiwalian….nakakabahalang isipin!

Magkapareho ang Pananaw ni Pacquiao at Binay

Pagdating sa Katiwalian…nakakabahalang isipin!

Ni Apolinario Villalobos

 

Umaayon si Pacquiao sa pananaw ni Binay na walang katotohanan ang mga ibinebentang sa kanyang katiwalian hangga’t hindi napapatunayan. Papaanong mapatunayan ni Binay na wala siyang kasalanan kung hindi naman siya umaatend ng mga hearing? Paano niyang mapatunayan na hindi galing sa nakaw ang yaman nila kung palaging idinadahilan niya ang “immunity” ng kanyang posisyon upang hindi siya mapuwersang dumalo sa mga hearing?

 

Nakakabahala ang ganitong pananaw dahil nagpapahiwatig ito na walang kasalanan ang isang nagnakaw kahit may mga ebidensiya pero hindi napatunayan sa husgado dahil sa galing ng kanyang abogado. Ang ganitong pananaw ay nagsasalamin ng hindi mapapagkatiwalaan sistema ng hustisya na pinapagalaw ng mga abogadong “matatalino” at ang serbisyo ay mayayaman lang ang may kakayahang umupa. Dahil diyan, maraming mga inosenteng mahirap na walang pambayad ng magaling na abogado ang  nabubulok sa bilangguan.

 

Palaging may karugtong na “Diyos” at pa-English pang deklarasyon ng kanyang “faith” kuno tuwing magsalita si Pacquiao upang ipabatid na siya ay maka-Diyos, kaya tingin niya sa kanyang sarili ay isang mabuting tao. Nakakapanindig- balahibo ang ginagawa niyang pagmamalaki….kahindik-hindik, at isang karumal-dumal na kayabangan! Hindi dahil dasal siya nang dasal o di kaya ay panay ang pagbasa ng Bibliya ay mabuting tao na siya. Paano ang mga walang Bibliya dahil walang pambili? Sila ba, tulad ng mga bakla at tomboy, ay mas masahol din sa hayop dahil walang na-memorize na salita ng Diyos tulad niya?

 

Paano naging mabuti ang isang tao na nagsasabing inosente siya hangga’t hindi napapatunayan sa korte ang mga kasalanan niya, kahit sa kaibuturan ng kanyang diwa ay alam niyang may kasalanan talaga siya? Ang ganitong pananaw ay nagpapahiwatig ng karumal-dumal na kawalan ng konsiyensiya ng isang tao dahil kahit alam niyang may kasalanan siya pero kaya niyang kumuha ng isang matalino at magaling na mga abogado ay siguradong absuwelto siya.

 

Kung mananalo si Binay bilang presidente at si Pacquiao ay senador, hindi na mawawalan ng pangungurakot sa gobyerno dahil ang kasalanang ito ay kailangang patunayan PA sa korte, ayon sa kanilang pananaw. Hindi man sila ang gumawa ay gagawin ng iba dahil kaya nilang umupa ng magaling na abogado kahit mahal ang serbisyo. Yan ang sagot sa tanong kung kaylan pa may napatunayang nangurakot na malalaking opisyal sa matataas na puwesto ng gobyerno. Samantala ang mga kaso man lang ng mga kinurakot na pork barrel sa ilalim ng kasalukuyang administrasyon ay wala pa ring linaw hanggang ngayon.

 

Nakakatakot isipin na nabubuhay tayo ngayon sa panahong naglipana ang mga taong walang konsiyensiya. Silang tingin sa sarili ay maka-Diyos at hindi asal-hayop dahil panay ang basa ng Bibliya, pagdasal, at pag-attend ng prayer meetings, kaya mga “Kristiyano” kuno…ganoong ang nasa isip pala ay inosente sila sa mga kasalanang ginawa dahil hindi napatunayan sa korte!

Ang Mga Laglagan sa Pilipinas

Ang Mga Laglagan sa Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

 

Ilang buwan pa lang ang nakararaan, laglag-bala ang mainit na isyu. Ang mahigpit na pag-kontrol sa mga airport upang maiwasan ang pagpuslit ng mga deadly ammunition ay okey na sana subalit nasilipan ng butas ng ilang tiwali sa airport dahil sa paniniwala ng mga Pilipino sa bala bilang agimat. Dahil sa katiwalian na iyan, maraming tanga at may matigas na ulong Pilipino ang nawalan ng trabaho sa ibang bansa dahil napigilan sa pagsakay sa eroplano dahil lamang sa iisang balang nakita sa kanilang bagahe. Maraming tangang Pilipino ang umaming nagdadala talaga ng bala sa abroad upang pananggalang daw nila laban sa pag-aabuso ng employer. May mga natanggal na ring mga inspector ng bagahe dahil kahit obvious na talagang walang laman ang bala dahil ang tinuturing na agimat lang talaga ay ang tansong basyo, pinagpipilitan pa rin na “deadly ammunition” daw ito. Bakit nga naman nila palalampasin ang pagkakataon ganoong, ang “pakiusapan” ay may presyong mula 2 thousand hanggang 8 thousand pesos???!!!

 

Sa pinakapangit na airport pa rin sa buong mundo, ayon sa survey – ang Manila International Airport Terminal 3, laglag-kisame naman ang isyu. May nasugatan, banyagang turista pa, mabuti na lang at hindi nasaktan ang kanyang asawang Pilipina at anak. Nag-apologize ang manager ng airport subalit hindi pa rin ito sapat. Bago nangyari ang paglaglag ng kisame sa coffee shop, ay nagkaroon na rin ng laglagan bago pa man binuksan para sa operasyon ang Terminal 3, at nang nag-ooperate na, nagkalaglagan pa rin ng dalawang beses. Ibig sabihin, ang diperensiya ay ang mahinang “original” na kisame o suporta nito, kaya siguradong ang bagong kisameng ikakabit ay madadamay. “It’s more fun in the Philippines” pa rin kaya ang sasabihin ng pinakahuling nasaktan na turista?

 

Nilaglag ni Aquino si Purisima kung kaylan sobra na ang alingasaw ng amoy ng “teamwork” nila. Nilaglag din ng administrasyon si Vitangcol ang sinasabing palpak at nangurakot sa mga deals at management ng MRT, pero under investigation, as usual, at pinagduduhan pa . Latest kay Vitangcol: humihingi ng tulong sa PAO para bigyan ng libreng abogado! Ang kakapalan nga naman ng mukha kung umiral! Yan ang problema sa mga tauhan ni Pnoy, ginagawang tanga ang mga Pilipino….gusto ba namang magkaroon ng abogadong ang nagpapasuweldo ay taong bayan na sinasabing niloko niya! Walang delikadesa!

 

May mga laglagan na rin sa pulitika bago sumapit ang election 2016. Nilaglag ni Pnoy Aquino si Mar Roxas nang i-veto niya ang batas para sa dagdag na 2 libo sa pension ng mg SSS retirees. Sa mga hindi nakakahalata, binago ni Roxas ang kanyang political ad dahil sinimplehan lang, walang music background, at ang dialogue tungkol sa tuwid na daan ay dinugtungan niya ng “pupunuan ko kung may kakulangan, iwawasto ang mali, at hindi ako nagnakaw….”. Malinaw na patutsada kay Pnoy na mula’t sapul ay walang bilib sa kanya. Nilaglag din daw ni Escudero si Grace Poe subalit deny to death naman siya sa isang interview…pero truthful ba siya?

Umaayon ang mga Pagkakataon kay Pnoy na Pinaghandaan Niya

Umaayon ang mga Pagkakataon kay Pnoy

na Pinaghandaan Niya

Ni Apolinario Villalobos

 

Sa pagkalaglag ni Mar Roxas mula sa kalinga ni Pnoy Aquino dahil sa hindi pagka-apruba sa dalawang libong pisong dagdag sa buwanang pensiyon ng mga retirado, wala ring problema sakaling manalo si Jejomar Binay. Dapat tandaang ang kalaban ni Binay ay ang tatlong senador na pursigidong siya ay makulong-  sina Escudero, Trillanes at Pimentel. Sa isang banda ay paulit-ulit na sinasabi ni Binay na malaki ang utang na loob niya kay Cory Aquino na siyang nagluklok sa kanya sa Makati City bilang mayor nang umupo ito bilang presidente pagkatapos ng People Power 1. Dahil diyan, malayo sa isip niya na sumuporta sa anumang balak na kasuhan si Pnoy, bilang pagpapakita ng utang na loob. Wala rin siyang probema dahil naghihintay na sa kanya ang pork barrel fund na inaprubahan ni Pnoy, na lalo pang nilakihan sa halagang nakakalula.

 

Maraming mapaggagamitan ang pork barrel fund na inaprubahan ni Pnoy, lalo na sa panunuhol upang maharangan ang anumang tangkang kasuhan siya sa kanyang pagbaba at pagkawala ng immunity. Sa Ingles wika nga ay, the road has been paved for smooth travel….o pag-absuwelto kay Pnoy mula sa anumang kaso. Majority ng miyembro ng Korte Suprema ay naimpluwensiyahan na ni Pnoy at ang iba ay iniluklok naman niya sa panahon ng kanyang panunungkulan kaya hindi maiiwasang magkaroon sila ng utang na loob sa kanya. Yong mga inuluklok ni Pnoy na nagsasabi ng, “gagawin ko lang ang trabahong itinalaga sa akin”, ay mabuti pang manahimik na lamang mula ngayon dahil siguradong sisirain lang nila ang binitiwang pangako. Hindi dapat kalimutan na ang isang bahagi ng kultura ng mga Pilipino ay matiim na nakaangkla sa “utang na loob” na siya namang dahilan kung bakit napakarumi ng pulitika sa Pilipinas.

 

Ang mga nabanggit na senaryo ay malamang na matagal nang nakikita ni Pnoy kaya kung gumawa siya ng mararahas na aksiyon na taliwas sa mga inaasahan ay ganoon na lang. Samantala, ang pag-asa na lamang ay ang kasong inilalatag sa kanya ni Juan Ponce Enrile tungkol sa direktang pananagutan niya sa madugong kamatayan ng SAF44 sa Tokanalipao, Mamasapano, sa probinsiya ng Maguindanao. Subalit kung ito ay ihahain sa Korte Suprema, tatanggapin naman kaya ng karamihan ng mga mahistrado ang “command responsibility” bilang batayan ng kanyang kasalanan? Ano ang magagawa ng isang mabigat na ebidensiya sa harap ng mga naimpluwensiyahang kaisipan na nabaluktot kaya hindi makagawa ng patas na desisyon? Nangyari na yan nang kung ilang beses….at siguradong mangyayari pa!

A Closer Look at the Filipino “Nationalistic” Groups

A Closer Look at the Filipino “Nationalistic” Groups

By Apolinario Villalobos

 

Even during the administration of Ferdinand Marcos, there were already problems with China as regards the South China Sea/West Philippine Sea, separatist movements and kidnapping in Mindanao, as well as, with Malaysia as regards Sabah, and most especially, corruption in the government. The same problems were inherited by subsequent administrations. But the “nationalistic” groups were more concerned in shouting invectives against America in front of the US Embassy and in burning effigies of American and Filipino presidents. They did not lift a finger in helping the government in its effort to recover Sabah, and not a single rally was held in front of the Chinese Embassy to express their revulsion over the issue on West Philippine Sea. Not even a question was raised as regards the effectiveness of the military against the separatist movement and kidnappings in Mindanao because of its inadequate facilities due to misused funds intended for its modernization. These groups cannot even lay claim on the success in deposing Marcos, because the religious groups and ordinary citizens were the ones responsible for such success.

 

Despite the open reclamations of China in the West Philippine Sea, these groups were silent, although, belatedly, they somehow held a lightning rally or two, after such, nothing was heard from them again. Despite the ongoing activities of the Abu Sayyaf and separatist groups in Mindanao, they remained silent. The overly grisly Maguindanao and Mamasapano massacres did not entice them a bit to make a move to show their support to the victims. Despite the moving of justice system at a snail’s pace and unabated proliferation of foreign “investors” who are exploiting the natural resources around the country, nothing is heard from them, too.  And despite the blatant control of domestic medium-scale trading in the country by these foreign “investors”, still nothing is heard from these groups.

 

After the announcement of the Supreme Court’ decision favoring the legality of the US military presence in the country, these groups suddenly came to life. They maintain their claim that such decision shall lead to the construction of the permanent US bases in the country when in fact, nothing of that sort is mentioned in the agreement.

 

They claim that the continued presence of the American soldiers in the country will lead to the revival of sex- related industry which is not true. Even without the presence of US bases, there is uncontrolled proliferation of the sex trade via the internet, bars and massage parlors, even in the decent districts of Metro Manila.  But still, if they want, they can knock at the doors of Congress and Senate for laws that shall control this kind of industry, and which should be appropriate for the time. On the other hand, they are supposed to know that even the local government can control such industry. And, just what have they done on the issue of poverty that contributed to the fast growth of such industry in the country? They should caution the sex workers if they are really bent on helping their countrymen involved in sex trade which needs to be treated as a separate issue, instead of using this alibi in pursuing their “nationalistic” objective. They seem to be blind to the fact that various sex deals are flourishing even without the issue on the US military presence in the Philippines due to weak national laws and LGU regulations that reek with corrupt motives.

 

What dedication to advocacy are they talking about when some of them are even holding passports stamped with US visa?  If these groups are really serious in their advocacy, why don’t they hold rallies against the ongoing corruption in the country and the vote-buying, a political tradition that got deeply-entrenched in the Filipino culture? Why don’t they consistently hold rallies for the removal of department secretaries who are being questioned on the issues of smuggling, ghost NGOs, drug trafficking, illegal recruitment, and deplorable state of mass transit facilities such as LRT and MRT, etc. Why don’t they consistently hold rallies for the removal of the president, if they find him to be ineffective just like what was done during the time of Marcos? Why don’t they hold rallies against the unfulfilled promise of the government to modernize the military facilities after prime public properties were sold to foreign investors? Why don’t they picket outside the detention facilities where the Ampatuans are, to show their disgust over the hideous crime that they purportedly committed? These are what the Filipinos want to see and expect from them, as they claim to be “nationalistic” and pro-Filipino.

 

Obviously, the Philippines has been under a long-tested democracy which unfortunately proved ineffective due to its loop-holed system that led to the propagation of various forms of corruption. And, this is what the left-wing groups want to be changed to a more “nationalistic” system. But what do they mean by “nationalistic”?…a communism-inspired system?

 

By the way, I just want to make myself clear that not all nationalistic Filipinos have a communistic mentality.

 

 

The Vicious Cycle of Progress and Poverty

The Vicious Cycle of Progress and Poverty

By Apolinario Villalobos

 

Poverty is a mean excuse to do things for easy money by the weak in spirit. But the strong are ready to go hungry in the name of ideals and principles. The exploiters use poverty in blackmailing the unfortunates, one result of which is the dirty election due to rampant vote buying.

 

Exploitation of the illiterates and impoverished also result to virtual land grabbing because they are made to “sell” their ancestral domains to rich real estate developers at below  the decent value level. As subdivisions, golf courses and resorts sprout, the displaced former landowners and the fortune-seekers from other parts of the country huddle in not so far depressed areas with many of them working as low-waged employees of the mentioned business institutions that sprouted.

 

Poverty is the corner where the impoverished are pushed to make a choice between death and survival. Also, when the government alleges progress, poverty trails a few steps behind. Along this line, poverty breeds animosity in a community, especially, on matters of politics. In this regard, while some members of the community are ready to sell their soul for a few pesos in exchange for their vote, others are steadfast in protecting theirs which has always been viewed as a “sacred” right. Even some of the clerics of the Catholic Church have joined the confusion by counseling their members to accept the bribe but vote according to their conscience.

 

As soon as the corrupt candidates are finally put in place, thanks to the rampant vote-buying, in no time at all, they start to engage in schemes designed to insure the “return of their investment”. Projects that involve infrastructures are conceived, supposedly to carry on the “progress”…the bigger project, the better, as assurance for fat commissions. The worst scheme is connivance with non-governmental organizations for ghost projects. While all these things are going on, the suffering constituents see around them towering manifestations of progress in the shadow of which, they cringe in poverty.

 

Progress and poverty are the two forces that push each other to create the never ending loop that goes round and round…a never-ending cycle that plagues the people of the third-world countries such as the Philippines, and the culprit are the “investors” – exploiting nations that promise comfort in exchange for “developments”. Yet, despite the prevailing realities of the time, the rest of third-world nations still bite the bait.

Though how Progressive a Country is, there will always be Poverty because of Corruption

Though how Progressive a Country is, there will always be

Poverty because of Corruption

By Apolinario Villalobos

 

Perfection should be ruled out in the reckoning of a progressive country, because there will always be poverty due to corruption somewhere in the system of governance. In other words, the glitter of progress cannot hide poverty. For ultra-progressive countries, the signs may be insignificant as they try to blend with the glamour of urbanity. But in other countries, especially, the third-world, the signs are very prevalent, so that there is always a massive effort to cover them up occasionally, literally, as it is done every time there are special occasions such as visits of foreign dignitaries. This practice is successful in the Philippines.

 

Practically, poverty is the shadow of progress, and literally, too, as where there are looming high-rise buildings that are pockmarks of progress, not far from them are slums or homeless citizens who huddle together under bridges and nooks. These are misguided citizens who flock to the cities after selling their homestead, that have been farmed for several generations, to deceitful land developers, at a measly price. These are the urban squatters willing to be relocated but found out that the promised “paradise” do not even have a deep well so they go back to their sidewalk “homes”. These are contractual workers who have no job securities as they earn only for five to six months, after which they leave their fate to luck while looking for another job.

 

How does corruption ever be involved in the sad fate of the exploited? Simply, by the government’s negligence  in providing decent relocation sites with job opportunities and basic facilities to those uprooted from their city abodes for more than so many years; by its cuddling of the spurious contractualization perpetrated by greedy employers; by its failure to guide and protect the rights of farmers who sell their rice fields to subdivision developers at measly prices that are not even enough to sustain them for six months; by its failure to provide the citizens with the basic necessities as funds are allowed to be pocketed by corrupt officials; and practically by looking the other way despite the availability of laws against vote buying.

 

Third- world country leaders should stop using the word “progressive”, but instead they should use “surviving” to describe their respective economy. If a country’s economy cannot sustain, much less, provide a “comfortable life” to majority of its citizens, then it is still “ailing”…hence, expect poverty to be trailing behind, just a few steps away from the pretentious allegations!

 

 

 

BJ Calawigan Aganus: Ang “Cool” na Chairman ng Barangay Real Dos, Bacoor City

BJ Calawigan Aganus: Ang “Cool” na
Chairman ng Barangay Real Dos, Bacoor City
Ni Apolinario Villalobos

Ang pinakamahirap na isulat ay tungkol sa isang tao, lalo pa at buhay pa ito, dahil ang isang maling salita na mababanggit ay lilikha na ng malaking reklamo o di naman kaya ay pagtatampo. Subalit iba kung ang buhay ng taong gagawan ng kuwento ay nasubaybayan na mabuti ng magsusulat. Kaya sa katulad ni BJ Calawigan Aganus na ngayon ay Chairman ng Barangay Real Dos, ng Bacoor City, Cavite, ako ay kampante dahil maski papaano ay nasubaybayan ko ang kanyang paglaki.

Mula pa noong kanyang kabataan ay hindi nagbago ang ugali niyang mapagpakumbaba at may mahinahon na boses, walang angas o yabang. At lalong higit ay magalang sa mga nakakatanda. Dumadayo siya sa aming subdivision upang maglaro ng pingpong sa Multi-purpose Hall, dahil wala pa noong basketball court, at ang subdivision naman nila ay bagong developed pa lamang kaya ang ibang bahagi ay bukid pa rin. Ang pinakamalayong narating nila ng kanyang mga kabarkada na taga-amin din ay ang bukid sa bandang silangan ng aming subdivision. Sa lugar na ito kasi ay maraming gagamba, at may maliit na sapang maraming tilapia, hito at dalag. At sa pagkakaalam ko, kahit na may hitsura siya o porma, hindi siya ang tipong mahilig manligaw. At ang pinakamahalagang alam ko tungkol sa kanya ay ang pagtrabaho niya sa murang gulang kaysa maigugol sa barkada ang kanyang panahon. In fairness sa kanya, hindi pa rin naman nagbago ang pakikitungo niya sa kanyang mga kababata at mga kabarkada kahit ngayong Barangay Chairman na siya.

Lumaki siya sa isang tahanan na ang pinairal ay respeto at disiplina, lalo na’t ang kanyang ama, si Cesar ay sumasakay sa barko at kung “bumaba” upang magbakasyon ay sa loob ng isang buwan lamang. Dahil sa ganoong sitwasyon, naipairal ng kanyang ina na si Sophie ang disiplina na dinala ni BJ hanggang ngayong may sarili na siyang pamilya.

Sa gulang na halos dalawampu’t apat na taon pa lamang ay nahirang siyang isa sa mga Konsehal ng Real Dos, ang pinakabata sa konseho. Nakitaan siya ng tiyaga hindi lang ng kanyang mga kasamang opisyal. Kaya sa pagtapos ng termino ng Barangay Chairman na si Vill Alcantara, ay hindi na pinagtakhan ang kanyang pagtakbo dahil na rin sa pambubuyo ng mga taong may tiwala sa kanya. At, tulad ng inaasahan, siya ay nanalo bilang Barangay Chairman.

Ngayon, sa gulang na halos tatlumpo’t dalawa, pinipilit ni BJ na magampanan ang mga responsibilidad ng isang Barangay Chairman sa kabila ng kaliitan ng badyet dahil ang Barangay Real Dos ay siyang pinakamaliit sa sukat at badyet sa buong Bacoor. Maraming problema ang barangay na ibinahagi niya sa pinakahuling balitaktakan na nangyari para sa lahat ng nasasakupan noong ika-21 ng Marso. Buong pagpakumbaba siyang humiling ng pang-unawa sa mga nakadalo. Ang mga lumabas namang mga komento at tanong ay buong hinahon at pagpakumbaba pa ring kanyang sinagot. Katulong niya sa pagpaliwanag sina Kagawad Elena Diala at Kagawad Pojie Reyes na may mga nakatalaga ding proyekto para sa barangay.

Sa naturang miting, hindi naiwasang may maglabas ng mga hiling para sa kani-kanilang subdivision. Upang maipaabot sa mga ka-barangay ang kanyang pagiging patas, ang hindi ko makalimutang sinabi niya ay: “may hiling din nga po ang nanay ko para sa kalye namin, pero hindi ko pinagbigyan dahil mas gusto kong unahin ang iba na mas nangangailangan”. Ang linyang yon ang nag-udyok sa aking gumawa nitong blog. Naalala ko ang kasabihang naging popular noong panahon ni Marcos na “what are we in power for” at noong panahon ni Erap Estrada na “weather, weather lang yan” na ibig sabihin ay “ panahon namin ngayon… hintayin ninyo ang panahon ninyo”. Nagbigay inspirasyon sa akin ang sinabi ni BJ, dahil naisip ko na sa panahon ngayon, meron pa palang opisyal ng gobyerno na hindi korap.

Tadtad ng akusasyong may kinalaman sa korapsyon ang gobyerno, at hindi madali ang maging opisyal dahil iisipin agad ng ibang ikaw ay korap din. Alam ni BJ ang kanyang pinasok. Sarado Katoliko ang kanyang pamilya. Sa pakipag-usap ko sa kanyang nanay, nabanggit nito na ang unang paalala niya sa kanyang anak ay ang pag-iwas sa anumang bagay na ikasisira ng pangalan nila, na ibig sabihin ay huwag na huwag niyang idildil ang kanyang daliri sa mga bagay na may kinalaman sa korapsyon. Idiniin niya ang paalala sa pagsabi na kung ganoon din lang ang mangyayari, mabuti pang bumaba na lang siya sa puwesto.

Mapalad si BJ si pagkaroon ng asawa na siyang nagbibigay sa kanya ng inspirasyon, si Kat Ramos, tubong Cavite. Ang nanay naman niyang tubong Tigbauan, Iloilo, bukod sa malambing ay masikap din kaya nagtugma ang mga ugali nila ng kanyang manugang na masinop din sa buhay. Ang tatay naman niya ay tubong Batac, Ilocos Norte – isang Ilocano, kilala sa pagiging maingat sa paghawak ng pera na malamang ay namana rin ni BJ.

Katuwang ni BJ ang mga hindi nagrereklamo at masisipag ding kagawad ng Barangay sa kabila ng maliit nilang allowance na kulang pang panggastos sa pang-araw araw na pangangailangan ng kanilang pamilya. Ang Barangay Real Dos ay kinaaniban ng mga subdibisyong Perpertual Village 5, Luzville, Silver Homes 1 at Silver Homes 2, at ito ang pinakabagong barangay ng Bacoor, na tulad ng nasabi ko na ay may pinakamaliit na budget, kaya talagang hindi biro ang ginagawa ng mga opisyal na pagkasyahin ang anumang budget na maitalaga.

Ang pinakahuling proyektong naipatupad ng kasalukuyang administrasyon ng Barangay na una nang naihain noong panahon ni Barangay Chairman Alcantara, ay ang pagpasemento ng natitirang tatlong kalsada ng Perpetual Village 5, na ang suporta ay nakalap naman mula kay Gobernador Jonvic Remulla. Ang iba pang mga proyekto ng barangay ayon kay Chairman BJ ay ang paglilinis ng ilog na magsusuporta sa programa ng city government tungkol sa nature conservation, sanitation at beautification. Bukod pa dito ay ang paglalagay ng mga CCTV camera sa paligid ng Barangay, at ang pagpapa-igting ng mga alituntunin na may kinalaman sa seguridad at droga. Handa rin ayon sa kanya ang Barangay, magkaroon man ng baha dahil ito ay nasa tabing-ilog, at bilang patunay ay ang naka-istambay na isang malaking bangka na galing kay Mayor Strike Revilla.

Napatunayan sa Real Dos na hindi kailangang “trapo” o tradisyonal politician ang isang tao upang maging isang epektibong opisyal…at yan ay sa katauhan ng tinaguriang “Cool Barangay Chairman” – si BJ Calawigan Aganus. Ang “B” pala sa “BJ” ay Brian kaya ang buong pangalan niya ay Brian Calawigan Aganus, for the record. Ang “J” naman ay saka nyo na malalaman.

(NOTE: Hindi ako nakahingi ng abiso kay G. BJ Aganus, sa isinulat kong ito at nagdadasal na lamang ako na sana ay huwag sumama ang loob niya dahil sa pakikialam ko sa kanyang buhay.)