Magkapareho ang Pananaw ni Pacquiao at Binay Pagdating sa Katiwalian….nakakabahalang isipin!

Magkapareho ang Pananaw ni Pacquiao at Binay

Pagdating sa Katiwalian…nakakabahalang isipin!

Ni Apolinario Villalobos

 

Umaayon si Pacquiao sa pananaw ni Binay na walang katotohanan ang mga ibinebentang sa kanyang katiwalian hangga’t hindi napapatunayan. Papaanong mapatunayan ni Binay na wala siyang kasalanan kung hindi naman siya umaatend ng mga hearing? Paano niyang mapatunayan na hindi galing sa nakaw ang yaman nila kung palaging idinadahilan niya ang “immunity” ng kanyang posisyon upang hindi siya mapuwersang dumalo sa mga hearing?

 

Nakakabahala ang ganitong pananaw dahil nagpapahiwatig ito na walang kasalanan ang isang nagnakaw kahit may mga ebidensiya pero hindi napatunayan sa husgado dahil sa galing ng kanyang abogado. Ang ganitong pananaw ay nagsasalamin ng hindi mapapagkatiwalaan sistema ng hustisya na pinapagalaw ng mga abogadong “matatalino” at ang serbisyo ay mayayaman lang ang may kakayahang umupa. Dahil diyan, maraming mga inosenteng mahirap na walang pambayad ng magaling na abogado ang  nabubulok sa bilangguan.

 

Palaging may karugtong na “Diyos” at pa-English pang deklarasyon ng kanyang “faith” kuno tuwing magsalita si Pacquiao upang ipabatid na siya ay maka-Diyos, kaya tingin niya sa kanyang sarili ay isang mabuting tao. Nakakapanindig- balahibo ang ginagawa niyang pagmamalaki….kahindik-hindik, at isang karumal-dumal na kayabangan! Hindi dahil dasal siya nang dasal o di kaya ay panay ang pagbasa ng Bibliya ay mabuting tao na siya. Paano ang mga walang Bibliya dahil walang pambili? Sila ba, tulad ng mga bakla at tomboy, ay mas masahol din sa hayop dahil walang na-memorize na salita ng Diyos tulad niya?

 

Paano naging mabuti ang isang tao na nagsasabing inosente siya hangga’t hindi napapatunayan sa korte ang mga kasalanan niya, kahit sa kaibuturan ng kanyang diwa ay alam niyang may kasalanan talaga siya? Ang ganitong pananaw ay nagpapahiwatig ng karumal-dumal na kawalan ng konsiyensiya ng isang tao dahil kahit alam niyang may kasalanan siya pero kaya niyang kumuha ng isang matalino at magaling na mga abogado ay siguradong absuwelto siya.

 

Kung mananalo si Binay bilang presidente at si Pacquiao ay senador, hindi na mawawalan ng pangungurakot sa gobyerno dahil ang kasalanang ito ay kailangang patunayan PA sa korte, ayon sa kanilang pananaw. Hindi man sila ang gumawa ay gagawin ng iba dahil kaya nilang umupa ng magaling na abogado kahit mahal ang serbisyo. Yan ang sagot sa tanong kung kaylan pa may napatunayang nangurakot na malalaking opisyal sa matataas na puwesto ng gobyerno. Samantala ang mga kaso man lang ng mga kinurakot na pork barrel sa ilalim ng kasalukuyang administrasyon ay wala pa ring linaw hanggang ngayon.

 

Nakakatakot isipin na nabubuhay tayo ngayon sa panahong naglipana ang mga taong walang konsiyensiya. Silang tingin sa sarili ay maka-Diyos at hindi asal-hayop dahil panay ang basa ng Bibliya, pagdasal, at pag-attend ng prayer meetings, kaya mga “Kristiyano” kuno…ganoong ang nasa isip pala ay inosente sila sa mga kasalanang ginawa dahil hindi napatunayan sa korte!

Rose

Rose

(para kay Rosita Segala)

Ni Apolinario B Villalobos

 

Kung siya’y iyong pagmasdan

Mababanaag mo sa mga mata niyang malamlam

Bigat ng pinapasang katungkulan

Hindi lang para sa mga mahal sa buhay

Kung hindi, pati na rin sa malalapit na kaibigan.

 

Mayroon man siyang kinikimkim

Hindi kayang isiwalat ng maninipis na labi

Ang matagal nang pinipigil na damdamin

Nakapaloob sa nagpupumiglas na tanong

“May kaligayahan kaya para sa akin sa dako pa roon”?

 

Marami na rin siyang inasam sa buhay

Nguni’t maramot ang kapalaran at pagkakataon

Kabutihang kanyang pinamamahagi sa iba

Kalimitan ay palaging may katumbas na luha

Pati na pag-abuso na nagbibigay ng matinding pagdurusa.

 

Sa kabila ng lahat, marubdob pa rin ang paniniwala niya sa Diyos

Na siyang tanging nakakabatid ng lahat ng kanyang paghihirap

At alam niyang darating ang panahon na kanyang makakamit

Pagmamahal at katiwasayan ng kalooban na sa kanya’y pinagkait

Samantala, kanya na lang iindahin, mga darating na siphayo at pasakit.

 

(Si Rose ay taga-Quezon at nang mapadpad sa Maynila noong 1972 ay kumuha ng maliit na puwesto sa Recto, sa bahaging kung tagurian ay “Arranque”. Sa bahaging ito ng Maynila makakakita ng mga alahas na binebenta ng mura dahil karamihan ay nabili ng bultuhan o maramihan sa mga bahay-sanglaan o pawnshop. At, sa ganitong uri ng negosyo sumabak si Rose, subalit hindi sa pagbenta, kundi sa paglinis na kasama ang pagtubog upang lalong tumingkad mga alahas. Ang puwesto niya ay nasa ilalim ng hagdan patungo sa ikalawang palapag ng lumang gusali, kung saan ay may inuupahan siyang kuwarto, kasama ang kanyang pamangkin na si Marivic.

 

 

Marami siyang kakumpetensiya sa uri ng kanyang trabaho – mga lalaki, kaya napabilib ako sa kanya nang malaman ko ang kanyang trabaho. Ayon sa kanya, pinipilit niyang makaipon upang may magamit sa mga emergency na pangangailangan kaya alas- siyete pa lamang ng umaga ay nag-aabang na siya ng mga kostumer na gustong magpalinis ng alahas, at inaabot siya ng gabi dahil sa kanyang pagtitiyaga.

 

Sa probinsiya pa lang nila ay marami nang natulungan si Rose, subalit hindi siya naghangad ng kapalit. Nakakaramdam siya ng kasiyahan sa pagtulong sa iba upang hindi sila makaranas ng mga kahirapang napagdaanan niya. Ayaw niyang umasa sa mga kamag-anak, kahit na yong mga natulungan niya, kaya nagsisikap, at pinapasa-Diyos na lamang niya kung ano man ang mangyari sa kanya, subalit kahit papaano ay nag-iingat pa rin siya.)

 

 

Jaime Mayor…honest “kutsero” of Luneta

Jaime Mayor

…honest kutsero of Luneta

By Apolinario B Villalobos

 

At dawn, from his humble home in Caloocan

He diligently pedals his way to Luneta

The same he does when he goes home at night

But all these he does with unpretentious delight.

 

In Luneta, for years, he worked as kutsero

Guiding his tame horse, he fondly calls Rapido

Both of them braving the rain and searing sun

Even  pangs of hunger as best as they can.

 

A typical Filipino, this guy – Jaime Mayor

For earning honestly, he could not ask for more

With perpetual smile on his sun-burned face

He and Rapido, in Luneta, strollers can’t miss.

 

One day, his honesty was put to a test

When a purse was left behind by a tourist

Whom he pursued just before she was gone

And who was amazed by such an honest man.

 

Tightly he was hugged and praised to heavens

In a language that sounded strange to him

But just the same, these he took in stride

Though, his appreciation, he could not hide.

 

He said, he is proud to be a Filipino

And proud that he lives in a beautiful country

His modest knowledge of English, then…

Is always ended with –

“It’s more fun to be in the Philippines”!

 

(Jaime Mayor is a driver (kutsero) of a horse-driven rig (kalesa) in Luneta (Rizal Park) of Manila. His average daily earning is Php200.00. This is carefully budgeted to suffice for the needs of his wife and four children. One day he drove around the park, four French ladies, one of whom left her purse in the back seat of the rig. After finding it, he took time in looking for the group. The ladies were surprised as they were not aware that one of them left her purse in the rig. The amazed owner of the purse gave him a tight hug. On September 13, 2012, the Rizal Park administration gave him a plaque of appreciation.

 

After three years, I finally met Jaime Mayor. On December 27, 2015, a Sunday, while I was gathering materials for blogging, I happened to talk to a rig driver if he knew Mr. Mayor. He nonchalantly pointed to the rig that just passed by. I practically ran after the rig up to its unloading station where he obliged some photo opportunities.

 

Mr. Mayor is among the rig drivers of Castillan Carriage and Tour Sevices which is based at Fort Santiago. According to Mr. Herson Magtalas, Checker/Operations Coordinator of the said agency, despite the popularity of Mr. Mayor, he remained humble as the nationwide recognition given him did not affect him a bit. He is still the same guy whom they knew – unassuming, hardworking and a man of few words. Mr. Magtalas added that the former Department of Tourism, Mr. Gordon gave him profuse praises, and the same recognition was followed by other government officials. He was also given a spot in a commercial, the earning from which helped his family a lot.)

 

Ang Laptop Kong Bungi…ka-partner ko sa pagbatikos at pagpuri

Ang Laptop Kong Bungi

…ka-partner ko sa pagbatikos at pagpuri

Ni Apolinario Villalobos

 

Wala siyang teklado para sa letrang “M” subalit subok ang tibay dahil kahit bahayan ng langgam ang mga kalamnan ay hindi sumusurender maski pa maghapong gamitin. Ilang taon din siyang nagtiis sa pagtipa ko sa teklado ng kanyang mga letra at simbolo, yon nga lang, pagdating sa bunging bahagi para sa letrang “M” ay kailangang maingat ang aking pagpindot. Malaki ang utang na loob ko sa laptop na ito dahil lahat ng mga saloobin ko ay kinakaya niyang ipunin…i-absorb, kaya siguro kung mayroon lang siyang bituka baka palagi siyang nagsusuka, o di kaya kung may puso, ay matagal na siyang na-heart attack. Kahit halos mamuwalan na siya sa mga pinapakain kong nakakasuka at nakaka-heart attack na mga isyu, ay hindi siya nanghihina man lang.

 

Ang problema lang ay ang colonial niyang mentality dahil may mga salitang Pilipino na pinagpipilitan niyang baybayin sa Ingles kaya kailangan kong basahin nang paulit-ulit ang mga naisulat niya upang ang “namin” ay hindi maging “naming”, o di kaya ang “hindi maging” ay hindi maging “hind imaging”, ang “letra” ay hindi maging “letre”, at marami pang ibang salitang Pilipino na tinatarantado niya….sutil kasi.

 

Minsan ko na rin siyang nadunggol dahil sa sobrang antok nang bumagsak ang noo ko sa kanya, subalit hindi siya nagreklamo kahit sa pamamagitan ng pag-kuryente man lang sa akin. Nalaman kong nasaktan ko siya nang maramdaman ko sa aking pisngi ang kanyang pag-overheat makalipas ang dalawang oras ng pagkakatulog. Literally, I slept on my laptop! Siguro kung nakakatawa lang ang butiki ay hinalakhakan na ako dahil sa hindi kalayuan ay may nakita akong dalawa na halos hindi gumagalaw dahil siguro nagulat, pero nagpulasan nang tiningnan ko sila ng masama.

 

Hindi mitsa ng buhay ko ang aking mahal na laptop dahil old-fashion siya, luma na kasi, kaya kahit bitbitin ko siyang hubad, ibig sabihin ay hindi nakalagay sa bag, walang magkaka-interes. Parang babae rin na dahil naitatago ng pagka-old fashion ang kanyang ganda, siya ay malayo sa posibilidad na magahasa! Kaya ang mga babae ay hindi dapat magpakita ng motibo o pag-anyaya upang magahasa…magpaka-simple o magpaka-old fashion din kahit minsan….maliban na lang ang mga desperada!

 

Para ring tao ang aking laptop na nag-undergo ng operasyon at pagtapal dahil marami na rin siyang diperensiya maliban sa pagkabungi. Ang dating ayaw pumermanenteng pagtayo ng screen kaya nilalagyan ko pa ng suporta sa likod, ay naremedyuhan ng isang doktor ng mga laptop – may ginalaw sa kasu-kasuan o joints nito kaya nakakatayo na ngayon nang tiyeso. Ang dating sugat sa gilid dahil nabasag ay natapalan na rin ng karton kaya ngayon ay buo na siya – good as new!

 

Ang kuwento ng laptop ko ay maihahalintulad din sa kuwento ng alagang hayop na pinagkakautangan dapat ng loob ng nag-aalaga dahil sa dulot nilang therapeutic relief, o di kaya ay iba pang bagay na napakinabangan para sa araw-araw na pamumuhay. May utang na loob tayo sa kanila. Hindi sila dapat binabale-wala nang basta-basta pagkatapos pagsawaan o kapag nagkaroon ng bago, lalo na ngayong pasko.

 

Hindi din dapat ganyan ang mag-asawa na pagkalipas ng maraming taon ay basta na lang makaramdam ng pagkasawa sa isa’t isa, kaya nagkakanya-kanya na sa pagrampa upang maghanap ng ibang mapagparausan. O di kaya ay ibang mga anak na pagkatapos iluwal ng ina at palakihin ng ama ay walang pakundangan kung sila ay balewalain o ikahiya sa ibang tao dahil walang pinag-aralan o di kaya ay hindi maganda o guwapo tulad ng mga magulang ng mga kaibigan nila, o di kaya ay amoy pawis dahil sa pagtinda sa palengke, hindi tulad ng magulang ng classmate nila na nagtatrabaho sa aircon na opisina.

 

Pairalin natin ang utang na loob. Magbago tayo….bilang pasalubong sa bagong taong 2016!

 

 

 

Fr. Joseph Borreros and his Journey through Life

Fr. Joseph Borreros and his Journey through Life

…from a struggling student assistant

to an Orthodox priest, and educator with Divine guidance

By Apolinario Villalobos

 

As a youth, he was among the wave of adventurous migrants from Panay Island, particularly, Dao, Capiz who came to Cotabato. He found his place in the Tacurong Pilot School as a Grade Six pupil in 1961. His family lived in the market of the town which that time was just weaned as a barrio of Buluan. He continued his studies at the Magsaysay Memorial Colleges of the same town. In college, he took up a pre-Law course at the University of San Agustin in Iloilo City but failed to pursue it when he succumbed to a sickness.

 

He went back to Tacurong and took up Bachelor of Arts in Notre Dame of Tacurong College. To support his studies, he worked as a janitor and later as Library Assistant in the same school. That was during the directorship of Fr. Robert Sullivan, OMI, a kind Irish priest. After his graduation, he taught at the Notre Dame of Lagao in General Santos, South Cotabato for three years.

 

In 1973 he got interned at the Marist Novitiate in Tamontaka, Cotabato City, and professed temporarily in 1975 during which he was assigned as a Marist Brother at the Notre Dame of Marbel Boys’ Department (Marbel is now known as Koronadal City). From Marbel, he was sent back to the Notre Dame of Lagao.

 

In 1976, he left the religious congregation of Marist Brothers, but was taken in by Bishop Reginald Artiss, CP, the bishop of Koronadal, to assist in the establishment of the Christian Formation Center which was located at the back of the cathedral. For two years, he went around the parishes and diocese covered by the authority of Bishop Artiss in training members of the Kriska Alagad, Lay Cooperatos, as well as, in establishing Basic Christian Communities.

 

As Bishop Artiss perceived his potential as a cleric, he was sent to the Regional Major Seminary of Mindanao in Catalunan Grande, Davao City. Fortunately, due to his extensive and intensive pastoral formation background, he was privileged to skip subjects related to it. After four years of theological studies at the said seminary, he was ordained as a priest on April 1, 1982 by Bishop Guttierez, DD, of Koronadal. His first assignment was the parish of Sta. Cruz , formerly politically under South Cotabato, but today, that of Sarangani Province.

 

In 1985, he was a “floating” priest, awaiting appointment as Superintendent of Diocesan schools and temporarily established his residency at Our Lady of Parish in Polomolok, South Cotabato with the late Fr. Godofredo Maghanoy. The following year, he was finally designated to the mentioned position which he held for three years.

 

In 1989, he went on a study leave to take up Masters of Science in Educational Management at the De La Salle University in Manila which he finished in 1991. Two years later, he was about to finish his Doctorate in Religious Education pending the completion of his dissertation under the guidance of Bro. Andrew Gonzalez, FSC, but failed to do so due to an important and life-turning decision….to have a family and develop a Non-Government Organization. Driven by his new-found advocacy in life, he worked as Coordinator of the Community Volunteers’ Program under the Council of People’s Development, a Pastoral NGO of Bishop Labayen for three years in Infanta, Quezon.

 

From 1995 to 2004, he was with the Philippine Partnership for the Development of Human Resources in Rural Areas (PhilDHRRA) as a Monitoring Officer of the projects in governance. While with the said NGO, he studied Orthodoxy theology on his own, a week after which, he was consecrated by His Holiness Patriarch Bartholomew at the Orthodox Cathedral located at Sucat, Paraἧaque, Metro Manila.

 

He was inspired to bring along his former 61 parishioners in Maricaban, a depressed area in Pasay City when he presented himself and his family to Fr. Philemon Castro, parish priest of the Annunciation Orthodox Cathedral in Paraἧaque. Like him, he found his former flock to be also journeying spiritually. After several months of catechism, they were accepted to the Orthodox Church. They were further accepted by the former Metropolitan Nikitas Lulias of Hongkong and Southeast Asia.  A little later, Fr. Joseph was ordained to the Minor Orders as “Reader”, for which he started to render regular duty at the Cathedral on Sundays which did not affect his NGO-related activities.

 

He was asked to leave his NGO responsibilities in 2004, in exchange for which he was sent to Greece to serve as a full worker in the Ministry – live with the monks of the Monastery of St. Nicholas of Barson in Tripoli, southern Greece. Afterwards he was sent back to the Philippines to do catechesis in different mission areas, particularly, in Laguna, Sorsogon and Masbate.

 

In 2006, he was ordained to the Orthodox priesthood and assigned under the Omophorion of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople which is presently headed by His All Holiness Patriarch Bartholomew, Successor to the Apostolic Throne of St. Andre, the first-called apostle.

 

In 2009, he did mission work in Lake Sebu, South Cotabato. Until today, he carries the same responsibilities but the area expanded to include SOCSKSARGEN area (South Cotabato, Sultan Kudarat, Sarangani and General Santos), as well as, Davao del Sur.

 

To date, he was able to firmly establish three communities, such as: Holy Resurrection Orthodox Community in Lake Sebu; St. Isidore of Chios Orthodox Community in San Guillermo, Hagonoy, Davao del Sur; and Apostles St. Andrew and James Orthodox Community in Kisulan, Kiblawan, Davao del Sur.

 

Aside from taking care of the Sacramental life of the faithful, his mission work also includes values formation of students. Two particular schools that are benefiting from this are the Marvelous College of Technology, Inc. in Koronadal City, and Pag-asa Wisdom Institute in Bagumbayan, Sultan Kudarat where he also serves as Principal. According to Fr. Joseph, the two institutions are community-centered, privately-owned, mission-oriented and most especially, cater to the less in life but with a strong desire to overcome their socio-economic barriers.

 

Fr. Joseph and his family live at the Theotokos Orthodox Mission Center in Surallah, and which also serves as the nucleus of his mission works. His life is typically austere as shown by the structure that accommodates his flock during worship days. The same character also defines the rest of the “chapels” throughout the areas that he covers. But since there are other things that his Mission needs, he unabashedly appeals to the “mission-minded souls to help in their capacity, sustain, strengthen, so that it will grow with flourish for the glory of God”.

 

Fr. Joseph, as an ordained Orthodox priest has been given the name, “Panharios”.

 

For those who are interested to reach out to Fr. Joseph, his address is at:

Theotokos Orthodox Mission Center

120 Dagohoy St., Zone 5

Surallah, South Cotabato

Philippines

 

Email: theotokos_mission@haoo.com

Cellphone: 09165433001

 

Do Not Feel Bad About Unfulfilled Dreams

Do Not Feel Bad

About Unfulfilled Dreams

By Apolinario Villalobos

 

There is a popular adage, “life is what we make it”. All of us have limitations, hence, it follows that the life we live is based on our best effort, but hampered by limitations. We cannot be like what others are. We can strive, yes…but the result may not be the same as what others have accomplished. The problem with some of us is that they dream to be like somebody else which is impossible. Successful people can be looked up to as models or be admired, but cannot be exactly copied.

 

Success is relative. The degree and kind of success varies. In this regard, to avoid getting disappointed, one should accept what he has accomplished based on his capability and just strive a little harder to be able to accomplish more. He should not feel bad, for instance, because he did not become a manager like his friend, or a physician like another friend, or a mayor, etc.

 

Those who develop grudge because of their “failure” supposedly, equate success to fame which is wrong. Others feel that just because they did not become famous like others, they have become a failure. I can say that such kind of feeling is a manifestation of jealousy which breeds grudge….nothing else. Success in life is the happiness and contentment one feels every morning as he wakes up to another day….it is the joy felt in what he does.

 

We should not be occupied with gawking at what others are doing or be jealous with what they have accomplished. Each one of us has a different kind of life to live and concerns much different from the rest. On the other hand, the jealous attitude is most often the result of unnecessary and unhealthy rivalry in offices and other work sites. This is called professional jealousy which affects the operation and atmosphere.

 

Finally, successful people may wonder why some friends have suddenly kept a distance from them for no reason at all that they know of. There is something for these shunned successful people to ponder about…jealousy developed by their friends who have the habit of comparing themselves with others. Such unnecessary feeling made them jealous resulting to grudge that time may not expunge easily. My suggestion: a change in attitude…by being positive in living one’s life….and changing it for the better.

 

Ang Pagmumura at si Duterte

Ang Pagmumura at si Duterte

Ni Apolinario Villalobos

 

Dapat mag-ingat kahit kaunti si Duterte dahil tumitindi ang smear campaign laban sa kanya. Noon ay ang patagong banat sa kanya laban sa kanyang “pambabae” daw at “salvaging”. Mabuti at siya mismo ay nagsalita na tungkol sa mga bagay na ito at umamin pa, kaya wala nang mauukilkil tungkol sa mga ito upang hantarang ibabanat sa kanya. Isa sa mga tinitingnan ngayon ng mga naninira laban sa kanya ay ang ugali niyang pagmumura. Masama mang banggitin, may ginagamit na mga taga-media ang mga kalaban niya kaya sa isang iglap, kalat agad sa buong bansa kung may masambit man siyang pagmumura. Wala tayong magagawa dahil yan ang kalakaran ng pulitika sa Pilipinas.

 

Ang malas, “tinuka” niya ang pain na tanong tungkol sa pagdating ng santo papa, sa pagsagot subalit may kasamang pagmumura. Pinagpipiyestahan ng mga maninira ang ugali niyang pagmumura at pagiging prangka. Dahil sa ginagawa niyang pagmumura ay nagiging tactless siya.

 

May mga taong naging ugali na ang pagmumura kaya automatiko ang pagsambit ng maaanghang na salita na naging bahagi ng kanyang bokabularyo. Dapat baguhin ang ganitong pag-uugali na hindi man dinidekta ng puso ay masama ang epekto lalo sa mga taong banal kuno pero mahilig namang magbanggit ng “for Christ’s sake” o “for God’s sake” na mas matinding blasphemy at laban sa isa sa mga kautusan sa Ten Commandments. Ang mga banal na ito ay nagsa-sign of the cross pa kapag nakarinig ng masama o nakakita ng masama. Bakit hindi na lang sila maglagay ng busal sa mga tenga o di kaya ay maglagay ng pantakip sa mga mata na ginagamit ng mga kutsero sa kanilang kabayo para diretso ang kanilang tingin kapag naglalakad sa kalye? Pero kung marinig lang sila kung murahin nila ang kapitbahay at kasambahay kahit pa kararating lang nila mula sa simbahan dahil dumalo sa misa……..nakuuuu!

 

Upang maipakita ko ang katapatan sa binabahagi ko tungkol sa pagmumura at upang maging makatotohanan ang mga sinasabi ko, aaminin kong nakikita ko ang sarili ko kay Duterte dahil naging bahagi na rin ng pananalita ko ang pagmumura tulad ng “tangna” na pinaiksing “putang ina”, ang “belatibay” na pinaiksing “latibay” upang hindi masyadong maanghang pakinggan, at ang pabulong na “..hit” na sana ay “shit”, pero hindi pa rin nawawala ang “yodiputa”. Tulad ni Duterte, marami rin ang nagalit at nakadanas din ako ng panlilibak dahil sa pagmumura ko. Ang masakit lang, ang iba pala sa kanila ay matindi naman palang manira ng kapwa!

 

Sa mga naging president ng Pilipinas ang kilala sa pagmumura ay si Manuel L. Quezon na ang ginagamit na kataga ay mula sa wikang Kastila…maraming nagalit sa kanya noon lalo na ang mga kasama niya sa gobyerno na karamihan ay nakatikim ng pagmumura mula sa kanya. May dati akong boss na ang ginagamit na salita ay “Jesus Christ” or “Jessezzzz” sabay hawak sa kanyang noo…at ngayon ay malamang kasama na niya dahil namayapa na siya. Yong isang kaibigan ko naman ay paborito ang “damn you” at “go to hell”, patay na rin siya at malamang ay nandoon na rin siya. Yong isa pa ay “demonyo ka” o di kaya ay “demonyo” lang kung walang kausap pero nadapa o nauntog o may nakalimutan sa bahay.

 

Ang pagmumura ay isang paraan upang lumuwag ang naninikip na dibdib ng isang taong galit. Sa halip na lakas ang gamitin niya sa pamamagitan ng pagsuntok sa kausap o manira ng anumang gamit na mahawakan ay dinadaan na lang niya sa pagmumura.  May nasimulan naman sa Japan na pantanggal ng tension na sanhi ng paninikip ng dibdib, at ito ay ang pagsigaw kahit halos namamaos na. Subalit may paraan na ngayon upang mapalitan ang ganitong uri ng paglabas ng galit, sa pamamagitan ng paghinga ng malalim o “deep breathing”. Sa kamalasan, may isa akong kaibigan na sa sobran galit ay pinilit ang sunud-sunod na deep breathing kaya hinimatay dahil na-choke…kinapos ng hangin! Ayaw kong mahimatay tulad niya.

 

Ang problema sa kultura natin na may pagka-colonial pa rin, kapag ang pagmumura ay ginawa sa English o Kastila, parang wala lang ang epekto, pero kung ang pagmumura ay ginawa na sa Pilipino, ang nakakarinig, lalo na mga banal daw ay para nang natapunan ng ipot ng pusa sa mukha. Hindi ko sinasabing hindi masama ang pagmumura. Subalit dapat ay maghinay-hinay sa paghusga sa mga taong nagmumura. Mabuti nga lumabas ang masamang salita lang mula sa kanya, hindi tulad ng ibang nagbabanal-banalan na ang masamang ugali ay nagkakaugat sa puso nila at diwa kaya habang tumagatal ay yumayabong pa. Ang pagmumura namang inilalabas ay walang pagkakataong yumabong dahil….yon nga, ibinuga na ng bibig!

 

Narinig ang tape tungkol sa pagmumura ni Duterte sa santo papa, kaya malinaw na ginawa nga niya. Isa itong maituturing na “tactlessness” o kawalan ng pasubali o ugaling bara-bara sa salitang kanto….na talagang mali. Subalit si Duterte ay kilala sa paghalo ng mga biro sa kanyang pananalita, kaya malamang, para sa kanya ay joke ang sinabi niya….pero joke na masama o hindi nararapat dahil si Francs bilang pinakamataas na lider ng simbahang Katoliko ay tinuturing na banal kay tinawag na “santo papa”.

 

Kilalal sa pagbiro ang mga Bisaya, na kahit maanghang sa pandinig ay hindi naman bukal sa kalooban ng nagsabi, tulad ng pabirong “gi-atay ka”  o “lilinti-an ka” na ang mga kahulugan ay ayaw ko na lang sabihin. Mabuti na rin ang ginawang pagpuna kay Duterte, para hindi isipin ng santo papa na tino-tolerate ng mga Pilipino ang ganitong ugali…at baka hindi na siya magsalita ng blessing sa Pilipino tuwing mamintana upang magbasbas sa mga taong nag-aabang sa kanya.

 

Pero, sa isang banda, kung papipiliin ako sa pagitan ng isang taong nagmumura subalit ang layunin ay magkaroon ng pagbabago sa isang sistema ng gobyerno na may makapal na kulapol ng korapsyon at may napatanuyan na, at sa isang taong namang dahilan ng kagutuman at kahirapan ng buong bayan dahil sa kawalan ng malasakit, kahit hindi pa nagmumura at animo ay larawan ng pagkabanal at pagka-santo na pagkukunwari lang pala….ang pipiliin ko ay ang nagmumura!

 

Ang ginawa ni Duterte kahit pa maituturing na joke ay patunay sa binitiwan niyang babala noon na kung maging presidente siya ay wala siyang sasantuhin….kaya humanda na sila!

 

Hagdan Tungo sa Pangarap

Hagdan Tungo sa Pangarap

Ni Apolinario Villalobos

 

Pangarap –

Pangarap na hinahabi

Hinahabi at sana ay mangyari

Mangyari at matupad na mga inaasam

Inaasam at tinatanaw nang may agam-agam

Agam-agam na nagbibigay din ng mga alalahanin

Alalahaning baka hindi mapagtagumpayang mga mithiin

Mga mithiin ito na nagbibigay ng lakas at sa atin ay nagtutulak

Nagtutulak sa ating likuran at lakas na sa harap pa rin ay humahatak!

 

 

Understanding the Filipino Beyond his Penchant for Music and Beauty

Understanding the Filipino

Beyond his Penchant for Music and Beauty

By Apolinario Villalobos

 

According to Osang, the Filipina winner of The Netherland’s first X Factor, Filipinos will no longer be allowed to join singing contests in that country. It could just be a joke of Osang as Filipinos are also known for cracking jokes to spice up interviews. In the field of music, Filipinos are practically known the world over. Many may not be so lucky to garner the title, but still, they can give anxiety to other contestants. A youtube I viewed last year, showed an American telling his viewers, “if you want to hear real singers, go to the Philippines…”. It seems that the Filipino when brought into this world, instead of a pitiful cry, he instead, let out a melodious scream.

 

But the Filipino is more than the musical notes…more than the instruments that he can play. The Filipino in whose veins flow various culture, is first and foremost, God-fearing. Be he a Christian or an Islam adherent, the Filipino’s life revolves around the Most Benevolent. Aside from Roman Catholics that comprise the majority of the population, the Orthodox Catholics, Western-based Christian sects, indigenous Aglipayan and Iglesia ni Kristo, as well as, the typical Filipino Islamic faith, have successfully amalgamated to form a very strong spiritual foundation on which the Filipino proudly stands.

 

Many international beauty titlists are married to Filipinos. Among the most notable is Ms. Armi Kuusela, an early Miss Universe titlist and married to the scion of the prominent Hilario family. When the beauty pageants started many years ago, the Filipina contestant aside from the representative of Thailand are always anticipated to land at least, on the top ten. During the latter years, the Filipina representative persisted, showing her best in the face of stiff rivalry posed by the Latin American beauties. And, just like in international singing competitions, the Philippine representative in several beauty contests that have mushroomed lately always leaves an impressive mark.

 

The Filipino has always been known as “pliant like a bamboo”, a survivor in the right sense of the word. The more than four centuries of Hispanic subjugation followed by those of the short-lived American and Japanese, did not break the Filipino spirit. Although, there was fierce resistance, the Filipino easily swayed with the onslaught of the colonial misfortunes, and fed on the cultural nutrients that they brought. With their passing, the Filipino twanged back to his upright posture – with unblemished and fully intact pride!

 

As a survivor, the Filipino is resourceful. For instance, the two-day old almost molded boiled rice, he can prepare into a delicious snack called, “winilig-wilig pop rice”, after thoroughly washing the almost spoiled precious staple, dried under the sun and fried in coconut oil with sprinkling of brown sugar. Out of the discarded foods from restaurants, called “pagpag”, he can prepare thoroughly-cooked dishes, of course, after equally, thorough washing…although, the sanitation and health agencies do not allow this, for the record. But rather than die of hunger with a gaping mouth and glassy stare, or allow his guts to be punctured by acidic intestinal fluid, the Filipino can courageously take this last resort! If other nationalities can eat deadly scorpion, drink blood of the cobra, and swallow live wriggling baby octopus, why can’t the Filipino partake of left-over food cooked thoroughly?

 

The young Filipino could cross a swinging bamboo bridge, or swim across a swirling river to attend his classes, in a school, several hills away from his home. He can walk kilometers of distance under the scorching beating of the sun just to occupy his seat in a crowded classroom, or study his lessons under a tree while his stomach grumbles for having nothing, not even a sip of coffee for breakfast. For the duration of his school year, he can also wear the same white shirt and a pair of khaki pants that he immediately washes as soon as he reaches home. He can mumble a thankful prayer for a half-cup of burnt rice salvaged from the bottom of the pot, drenched with a little water and sprinkled with salt.

 

Part of the Filipino’s discipline is the caution from his parents to behave and show his best self when there are visitors, as well as, clean the house very well, so as not to displease them. This he does with utmost obedience. And, additionally, to always give the visitors the best part of the chicken when they are invited over for dinner. All these the Filipino does as he is used to sacrificing for others.

 

The Filipino is a practical human being, as he is willing to accept what is realistically on hand. He does not vie for what is impossible because he is easily pleased. He has an easy smile and with an ever-ready hearty laughter for anything funny, even if it pertains to him, though, with limitation that borders on respect.

 

The Filipino loves food! There is only the problem with identity because many preparations are tagged with foreign names, especially, Hispanic. Nevertheless, they are concocted with ultimate patience and diligence inherited from his ancestors. This love for food can be observed during fiestas and other special occasions such as Christmas, birthday, baptismal, and wedding parties, or even last dinner for a wake.

 

Understanding the Filipino beyond his love for music and beauty, will make one appreciate how this guy who belongs to the brown race has survived the waves of corruption that besets his country!

 

Ang Pagtitiyaga ni Mona….nakakabilib na ay nakaka-inspire pa

Ang Pagtitiyaga ni Mona
…nakakabilib na ay nakaka-inspire pa
(para kay Mona Caburian-Pecson)
Ni Apolinario Villalobos

Mapalad ang isang pamilya sa pagkakaroon ng isang matiyagang ina. Palagay ko, angkop sa ganitong pagsasalarawan ang kilala kong ina, lalo pa at hindi pangkaraniwan ang kanyang mga pinagdaanan. Siya si Mona, maganda, matangkad, mestisahin, matalino, career woman, subalit dahil sa taglay na malalakas na katangian, animo ay pinangilagan ng mga lalaki na bantulot dahil hindi nila maabot ang kanyang kinalalagyan. Mataas din kasi ang kanyang puwesto sa isang malaking kumpanya. Umabot na siya sa gulang na sa batayan ng mga Pilipino ay yong sinasabing nalipasan na ng panahon, sa madaling salita, siya ay naging matandang dalaga. Subalit siya ay matiyaga sa paghintay ng kanyang magiging kabiyak na sasabayan niya sa pagtanda…

May dumating nga sa kanyang buhay, isang biyudo at may apat na anak. Sa simula, ay bantulot siya sa pagtanggap ng inaalay nitong pagmamahal, kaya pabirong sinabi kong dapat ay ipagpasalamat niya ang pagkaroon agad ng mga anak. At sa pagkakaroon naman ng sarili niyang anak na dadalhin niya sa kanyang sinapupunan, pinalakas ko ang loob niya sa pagsabi na yong iba nga lampas singkwenta na pero nabubuntis pa. Ang problema lang ay ang pagkaroon niya ng myoma na mabilis ang paglaki. Mabuti na lang at hindi malignant ito kaya hindi nakaapekto sa kanyang pagbuntis.

Nairaos ni Mona ang pagbuntis hanggang sa siya ay manganak, ng isang malusog na sanggol at walang ano mang kapansanan sa katawan na kinatakutan din niya dahil, ito yong tinuturing na “menopause baby”. Ang sabi ko naman sa kanya bilang pampalakas ng loob pa rin, siguradong matalino ang bata dahil matalino siya at ang kanyang asawa, at hindi ako nagkamali. Nang mag-aral ito ay matataas ang mga markang nakuha hanggang gumradweyt sa kursong pang-piloto ng eroplano.

Samantala, ang iba pa niyang mga “anak” na binuhusan din niya ng pagtitiyaga at pagmamahal ay natuto na ring kumilala sa kanya bilang tunay nilang ina. Maaayos ang kanilang buhay, at may mga apo na silang mag-asawa sa mga ito. Nagbunga ang patitiyaga ni Mona sa pag-ako ng mga responsibilidad bilang bagong ina ng mga unang anak ng kanyang asawa. Kasama ng kanyang pagmamahal ay ang pag-alala kung hindi sila nakakauwi ng maaga noong estudyante pa sila. Hindi rin siya nagpabaya sa pagbigay ng mga payo, lalo na sa mga babae.

Ang ipinakitang pagtitiyaga ni Mona ay patunay lamang sa kasabihang Pilipino na: “kung may tigaya….may nilaga”, at ang “nilaga” ay ang katatagan sa kabuuhan ng kanilang pamilya, kung saan ay umiiral ang pagmamahalan at kasiyahan.