Ang Pagpapalaganap ng Pananalig o Pananampalataya

Ang Pagpapalaganap ng Pananalig o Pananampalataya

(tungkol ito sa “chain prayer” at iba pa)

Ni Apolinario Villalobos

 

Maraming paraan ang maaaring gamitin sa pagpalaganap ng pananalig o pananamapalataya sa Diyos. Subali’t magandang gawin ito sa paraang walang karahasan o pamimilit.

 

Ang isang halimbawa ay ang ginagawa ng ISIS sa Gitnang Silangan na gumagamit ng dahas upang maisakatuparan ang hangad nilang mapalawak ang pamumuno ng “Islamic Caliphate”. Inabuso din nila ang tunay na kahulugan ng “jihad” na ginamit nilang pangbalatkayo sa pulitikal nilang layunin.

 

Ang iba naman ay gumagamit ng “literal” na kahulugan ng mga sinasabi sa Bibliya upang ipakita na malawak na ang narating sa kababasa ng nasabing libro. Hindi man lang nila naisip na ang Bibliya ay may iba’t-ibang bersiyon na ginagamit ng iba’t- iba ring relihiyon. Ang matindi pa nga ay ang sinadyang pagkaltas ng ibang bahagi ng nasabing libro upang umangkop sa layunin ng mga namumuno ng relihiyon.

 

May mga taong sumasampa sa mga bus at jeep o di kaya ay nagtitiyagang magsalita sa matataong lugar tulad ng palengke. Ang iba naman ay naghahanap ng makikinig sa kanila kaya umiistambay sa mga mall at liwasan o park tulad ng Luneta. Karamihan sa kanila ay nag-resign sa trabaho upang bigyan ng halaga ang “nararamdaman” daw nilang utos sa kanila ng Diyos, kaya ang resulta….pagtigil ng pag-aaral ng mga anak, at kagutuman ng pamilya. Ang mga nasa palengke naman ay matiyaga din, at kadalasan ay grupo sila – habang ang isa ay nagsasalita o kumakanta sa harap ng mikropono, ang mga kasama naman niya ay nakakalat hanggang sa paligid ng palengke na hindi na abot ng loud speaker, lumalapit sa mga tao habang may hawak na lagayan ng “donation”.

 

Noong wala pa ang computer, ang tawag sa daluyan ng teknolohiyang hatid ng radyo at telebisyon ay “air wave”. Ngayon naman ay may mas malawak na daluyang kung tawagin ay “cyberspace”. Kung noon ay may “air time” na binabayan ang mga maperang pastor na kung tawagin naman ay “block timer” upang magpalaganap ng mga salita ng Diyos ayon sa kanilang paniniwala, ngayon ang napakasimpleng gagawin lang ng isang tao ay magbukas ng facebook account, at presto!…mayroon na siyang venue, o outlet, o labasan ng kanyang mga saloobin.

 

Ang “facebook” naman ay para lang sana sa mga larawan ng mga magkaibigan upang maipakita nila ang  aktwal nilang hitsura o mga ginagawa lalo na ng pamilya, na maaring samahan ng maikling bagbati. Subalit dahil nakita ang lawak ng inaabot ng facebook, naisip ng mga may malakas na pananampalataya na magpalaganap ng kanilang paniniwala sa pamamagitan ng paglagay sa “frame” ng mga dasal na ginamit sa “chain” o tanikala upang marami ang marating na kaibigan. Ang nakasama ay ang “babala” o warning na kung hindi ipagpapatuloy ng nakatanggap ay may mangyayaring sakuna o kamalasan sa kanyang buhay. Ang mga may mahinang pundasyon ng pananalig ay natataranta at natatakot dahil kung minsan ang natatanggap nila ay may warning na  “dapat ay sa 50 na kaibigan” ipaabot. Kaya ang mga kawawang nakatanggap na ang kaibigan sa facebook ay wala pa ngang 10 ay  hindi na magkandaugaga sa paghanap ng iba pang tao kahit hindi gaanong kilala upang umabot lang 50 ang kanyang padadalhan! Ang iba ay hindi makatulog dahil dapat daw ay ikalat ang dasal sa loob ng 24 na oras!

 

Sa isang banda, hindi dapat ipinipilit ang pagyakap sa isang paniniwala na mula’t sapul ay ayaw ng isang tao. Hindi dapat idaan sa “chain prayer” ang pagpapalaganap ng pananalig sa Diyos, kung mismong ang nagpadala ay hindi rin gumagawa ng dapat gawin ayon sa dasal na ikinakalat niya. Paano kung ang pinadalhan ay bistado ang ugaling masama ng nagpadala? Alalahaning hindi nakokontrol ang ganitong uri ng pamamahagi o sharing at hindi maiwasang magkakabistuhan ng ugaling “plastic”. Ang mangyayari niyan, baka libakin pa ang nagpada ng “chain prayer”, ng mga pinadalhan niya dahil sa kanyang pagkukunwari. Yan ang dapat pag-ingatan sa paggamit ng “social media” tulad ng facebook.

 

At, ang pinakamahalaga….dapat alalahaning, mas malakas ang internet sa “itaas”….iba ang gusto ni Lord na mangyari, ang ipakita sa gawa at kilos ang mga Salita Niya, hindi ipakalat sa facebook na may kasamang pananakot….dahil marami nang taong pagod sa mismong pananakot ng ibang relihiyon na ang gagawa ng masama ay “mahuhulog sa nag-aapoy na impyerno”!

 

The Hellish Traffic of Manila…making life in the city equally hellish!

The Hellish Traffic of Manila

…making life in the city equally hellish!

By Apolinario Villalobos

Manila is no longer a dream city that it used to be…and the culprit is its hellish traffic! Whether the season is summer or rainy months, the unpleasant experience of traveling around the city can get into one’s nerve. Distance is no longer what one reckons when going to his destination, but the heavy traffic and the ongoing road projects. Doubling the allocated travel time has become the norm, so that one shall not miss an appointment.

What makes the situation worse is the unreliability of the dilapidated mass transit systems – the LRT and the MRT. These poor man’s transport systems have in many instances jeopardized the safety of commuters by abruptly getting stalled kilometers away from stations. The commuters had to get off the train and gingerly walk on the railway planks. On the other hand, evil-minded taxi drivers dupe passengers by offering their contracted service instead of using the meter.

With the onset of the rainy season, commuting students and office workers can be lucky if they make it home before midnight. During heavy downpour, they either patiently stand under awnings the whole night or wade through knee-deep flood all the way home.

The weather bureau no longer issues warning on the oncoming typhoons alone, but also on expected heavy downpour that could cause floods all over the metro in minutes. And, because of the clogged drainage system of practically the whole metro Manila and its suburbs, even exclusive subdivisions, to date, are also suffering from inundations.

Those in the provinces are therefore advised not to spend hard-earned money for fares to Manila if their intention is to shop or enjoy the sights in the city. First of all, major provincial capitals all over the Philippines have malls that equal the “grandness” of malls in Manila. Secondly, there is not much to see in Manila other than the historical sites that are still waiting to be rehabilitated. There are theme parks alright, but are not really that impressive. Lastly, it is best to check the internet for better destinations around the country where hard-earned money can be wisely spent.

If there is one word that can describe Manila, it is “decrepit” emphasized by stinking esteros, uncollected garbage, and of course, the hellish traffic. The mushrooming of towering structures cannot camouflage its real state. What foreign tourists who made the mistake of including Manila in their list of Asian destinations, can do, is spend precious time in casinos, rather than gulp the polluted air of the city while stuck in the traffic, especially during the rainy months. Their best option, however, is getting on flights for provincial destinations to see the real Philippines, making Manila just a transit point in their journey.

If one may ask who are to be blamed for all those. The answer as always, are the corrupt government officials who obviously allow the construction of worthless roads that cannot even stand light rains, hence, get pockmarked with holes in just less than a year. The poor quality of projects give them reason for regular repairs that call for regular release of budgets…and what else follow, but fat commissions! Worst, even freshly asphalted roads get peeled so that they can be overlaid with concrete, that of course, are expected to crack in just less than a year, too, because of their poor quality!

So, that’s the Manila today…