Ang Trapik ay Nasa Ibabaw ng mga Tunay na Problema

Ang Trapik ay Nasa Ibabaw ng mga Tunay na Problema

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang isyu ng problema sa trapik sa malalaking lunsod ng Pilipinas lalo na sa Manila ay yong sinasabi sa Ingles na “scum” o “froth”. Kung ihahalintulad sa hindi dumadaloy na tubig sa estero, ito yong mga animo ay bumubulang nakapaibabaw sa maruming tubig, at kung sa serbesa naman ay yong lumutang na bula pagkatapos ibuhos sa baso. At, dahil lumulutang agad ay unang nakikita. Ganyan din ang trapik na nakikitang problema sa mga kalsada ng mga lunsod. Subalit, ang katotohanan ay hindi ito mangyayari kung walang problema sa bandang “ilalim” ng sitwasyon. Ang mga sumusunod ay naisipan ko lang na baka mga problema:

 

• Kaluwagan sa pagbili ng mga bagong sasakyan dahil nagkakamurahan ng presyo….at, hindi kinokontrol ng gobyerno. Kung kontrolin naman ay sasabihin ng mga apektado na laban ito sa karapatan ng isang malayang Pilipino. Ang kagustuhan ng karamihan na bumili ng sasakyan ay bunsod ng kultura ng Pilipino na may kinalaman sa kayabangan. Kahit nangungupahan lang ng kuwarto ang pamilya, halimbawa, ng isang simpleng empleyado ay gusto pa rin ng padre de pamilya na magkaroon ng sasakyan para may pangporma at magamit sa pamamasyal sa Luneta ang pamilya.

 

Para sa mga taong ito, hindi bale nang panay ang utang sa Bombay at halos walang pamasahe sa pagpasok sa trabaho o di kaya ay alaga ng pagmumura ng may-ari ng kuwartong inuupahan dahil sa naaantalang pagbayad ng upa, basta may kotse lang na naidi-display upag kaiinggitan ng mga kapitbahay, kahit walang garahe. Nag-operasyon noon upang mag-tow ng mga sasakyang nakaparada sa tabi ng kalsada, subalit “ningas-cogon” naman dahil makalipas ang ilang araw ay itinigil na.

 

• Pagpapabaya ng mga mambabatas sa paggawa ng mga batas na may “pangil” at makatotohanan. At, pagpapabaya rin ng mga ahensiyang dapat magpatupad sa mga batas na naipasa na. Hindi rin isinasaalang-alang ang pagtalaga ng karampatang budget sa mga naipasa nang mga batas upang hindi magamit na dahilan ang kawalan nito kaya walang mga gamit at mga karagdagang tauhan, na kadalasang dahilan ng pagtuturuan ng mga mambabatas at mga ahensiya.

 

• Ang mabagal o makupad sa pagpapatupad ng mga proyekto tulad ng mga kalsada sa lunsod at highway sa probinsiya. At, kung nagawa na, ang mga ito ay palpak kaya madalas ang pagpapaayos agad…halatang gusto lang talagang pagkitaan ng mga tiwaling opisyal at ahensiya. Nagreresulta tuloy ito sa pagdurusa ng mga motorista at commuters …pagdurusang nagsisimula sa paggawa ng mga proyekto hanggang sa pagpapa-repair ng mga ito…samantalang ang mga kurakot ay masaya!

 

• Ang hindi pagbibigayan ng mga motorista dahil ayaw ng bawa’t isang malamangan. Dahil sa ugaling ito ng mga Pilipinong motorista, yong traffic sign na “Yield” ay walang silbi sa Pilipinas.

 

Sa madaling salita, kaya matindi ang trapik sa Pilipinas ay dahil walang disiplina ang mga motorista, maraming butas ang mga batas na ginawa ng mga tiwaling mambatatas kaya pinagkakaperahan ng mga tiwaling taong dapat magpatupad sa mga ito, at hindi kontrolado ang pagpasok ng mga bagong sasakyan na umaapaw sa mga kalsadang hindi nadugtungan at naluwangan. At, sa mga dahilang yan…nagbubulag-bulagan ang mga nakaupong tiwali na ay kawatan pang pinagkatiwalaan ng taong bayan!

 

 

 

 

The Monstrous Problem of Manila’s Metro Rail Transit (MRT)

The Monstrous Problem of Manila’s Metro Rail Transit (MRT)

By Apolinario Villalobos

 

The seemingly regular occurrence of crack, though, hairline in some portions of the MRT should have given a clear signal to the management that there is something wrong with the quality of the steel rails. Several years ago, China was prominently put in the limelight when inferior steel bars from the mainland that were supposed to be delivered to the provinces were intercepted. The locals dubbed them as fake steel which was not true, although, just of low-grade quality – inferior. Accordingly, they were sent back, but many are alleging that some are still stashed away in warehouses and being sold liberally. Steel is graded according to its quality that would suit its purpose, as well as, ability to withstand stress, and the grade must be compatible with the kind of welding rod to be used.

 

There is a question now, as to whether quality control has been observed in checking  the delivered steel bars of MRT or not, knowing how the tolerant culture of Filipinos is oftentimes observed in many projects, that has got to do with the “ pwede na” or “sige na lang” attitude.  In fact, when the new trains have been delivered, another problem came out, that of compatibility with the towing capability of the engine. The questionable quality of the steel rails has compounded the poorly-maintained elevators, escalators, and toilet facilities…making the MRT one of the monster problems of the Aquino administrations due to lackadaisical attitude of his supposedly trusted people.

 

Many are wondering why the Light Rail Transit which was built during the Marcos administration seldom encounters frequent problem on the cracked rails. Has it got to do with corruption? There is a general impression today, that corruption during the time of Marcos was stringently “controlled”, unlike the presence of such repugnant practice in practically, all levels of transaction today.

Dusa ang Hindi Pagsagot Agad sa Tawag ni Inang Kalikasan

Dusa ang Hindi Pagsagot Agad

Sa Tawag ni Inang Kalikasan

Ni Apolinario Villalobos

Talagang dusa ang aabutin ng isang tao kapag pinigilan niya nang matagal ang pagdumi at pag-ihi. Hindi lang ga-munggong pawis ang biglang lalabas sa katawan, kundi pati mga santong hindi niya natatawag ay kanyang maalalang tawagin. Mapapagkamalan pa siyang namatanda dahil bigla siyang maninigas sa pagpigil…ni hindi makaubo kahit bahagya. Pati mukha ay mawawalan ng ekspresyon at ang mga mata ay halos lumuwa, sa pagpigil pa rin. Mawawala din para sa kanya ang halaga ng pera dahil ibibigay niyang lahat na laman ng pitaka sa makapagtuturo ng pinakamalapit na kubeta! Alam ko…dahil lahat nang yan ay nadanasan ko. Kaya baka pwedeng tumigil na ang nagbabatikos sa MMDA sa plano nitong pagpagamit ng diapers sa kanilang traffic constables.

Noong minsang ako ay pupunta sa Taytay, Rizal, madaling araw pa lang ay umalis na ako sa bahay dahil malayo ang tinitirhan ko at upang makaiwas na rin sa trapik. Pagdating ko sa Crossing, Mandaluyong ay nakaramdam ako ng hilab ng tiyan. Dahil maaga pa, wala pang bukas food outlet na may maayos na CR tulad ng Jollibee. May nadaanan akong pamilyang nakatira sa bangketa, may maliit na kubol, mabuti at gising na ang mag-asawa. Nang sabihan ko sila ng problema ko, ibinuluntaryo agad ang arenola nila na hind pa naman daw nangalahati ng ihi. Ginising nila ang anak nila upang lumabas sa kubol at upang sa loob nito ako gumawa ng ritwal. Nang makaraos ako, binigyan ko sila ng pera at ipinamalengke pa sa nadaanan kong talipapa. Nakakabilib ang pagka-Kristiyano nila!

Minsan naman sa isang mall, inabot din ako dahil sirain talaga ang tiyan ko, maselan sa pagkain. Mabuti na lang maagap ang CR attendant sa pagbigay ng mga kailangan ko tulad ng tissue paper at tubig. Ang masaklap lang, kung kelan dumami ang pumasok sa CR, saka naman nagsimulang mag- “may I go out” ang mga pinigilan ko…at installment na nga ay may mga sound effect pa, kaya panay pagsabi ko ng “sorry”, kada may batch na lalabas. Nang lumabas ako sa cubicle, nagkaroon ako ng maraming kaibigan! Gusto daw nilang makita kung sino ang magalang na delivery man!

Noong umiinom pa ako ng alak, nagpilit akong umuwi kahit halos hindi na ako makagulapay sa kalasingan. Habang nag-aabang ng taxi, palakad-lakad ako sa paghanap ng maiihian. May nakita akong parang pader sa isang maliit na eskinitang madilim, kaya pumuwesto ako. Kung kaylan nagsisimula na ako ng ritwal ay saka nagbukas ang iniihian kong “pader”…gate palang bakal na ang pintura ay kakulay ng pader. Babae ang lumabas…sabay kaming tumakbo, siya pabalik sa loob, ako palayo!

Noong umiinom pa rin ako ng alak, nakatulog ako sa bahay ng kumpare ko dahil sa sobrang kalasingan. Sa isang kuwarto ako pinatulog. Nang madaling araw na, gumising ako upang umihi. Sa pagkapa ko sa dilim, may nabuksang pinto, at dahil akala ko CR, umihi na ako kahit halos pikit pa rin ang mga mata. Nang mag-umaga na, nalaman ko na ang inihian ko pala ay cabinet!

Nang minsan namang sumakay ako sa bus na galing sa Antipolo papuntang Divisoria, nagtaka ako kung bakit ang mga pasahero ay sa harapan banda nakaupo maliban sa nag-iisang babae na nasa pinakalikurang upuan. Ang bus ay dumaan sa isang gasolinahan kung saan bumaba ang mga pasahero, at huling bumaba ang babae na inabot pala ng pagdumi sa pantalon. Dumaan siya sa harap ko na taas noo pa rin, at pagbaba ay dumiretso sa CR ng gasolinahan. Naisip siguro niya na wala siyang pakialam sa ibang tao, hindi naman siya kilala, at ang importante ay nakaraos siya….pero napansin kong maganda siya.

Dahil sa trabaho ko noong panay biyahe sa mga probinsiya, may napuntahan akong maliit na bayan ngunit may nag-iisang maliit na pension house naman. Ang problema lang ay ang kubeta na barado. Mabuti na lang at ang pension house ay halos nasa tabing dagat. Tuwing tawagin ako ni Inang Kalikasan, nagbibihis agad ako ng panligo upang kunwari ay mag-swimming kahit halos hatinggabi na. Ganoon din sa madaling araw kahit sagad hanggang buto ang ginaw. Dahil sa ginagawa ko, bilib sa akin ang staff ng pension house…mahilig daw akong mag-swimming, nature love daw ako!…kung alam lang nila….

Batay sa mga nadanasan ko, mahalagang magdala ng tissue paper, alcohol, ilang plastic bag, lalo na pang-LBM na gamot tulad ng diatabs o lomotil. Kung walang mapaglagyang bag, irolyo ang tissue paper at ilagay sa bulsa kasama ang maliliit na plastic bag, ang alcohol na dadalhin ay yong pinakamaliit na bote para kasya sa bulsa. Ang mga gamot naman ay kasya na sa coin purse. Sa pupuntahang lugar na pampubliko, alamin agad kung saan ang kubeta, kung ito ba ay malinis at hindi barado. Kung titigil naman sa hotel, i-check kung barado o hindi ang kubeta. Sa may planong magbiyahe, agahan ang paggising upang magkaroon ng sapat na panahong sumagot sa tawag ni Inang Kalikasan sa loob ng animo ay sagradong maliit na kuwartong may upuan na ginhawa ang dulot pagkatapos gumawa ng ritwal. Halimbawa, kung ang alis sa bahay ay alas-singko ng umaga, dapat ang gising ay alas-tres man lang, para magsawa sa kaka-cleansing bago lumabas ng bahay.

Kailangan ang sakripisyo para makaiwas sa “pagkabigla” kung nasa labas na ng bahay…huwag matigas ang ulo!