Ang Mga Sistemang Korap sa Gobyerno ng Pilipinas

Ang mga Sistemang Korap sa Gobyerno ng Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

 

Kamakailan lang ay sinabi ni Secretary Abaya ng DOTC sa isang interview na huwag palaging paandarin ang mga escalator at elevator ng Metro Rail Transit upang hindi sila masira agad dahil sa pag-aagawan sa pagsakay ng mga pasahero. Ano kaya ang pumasok sa utak niya at sinabi niya ito? Kaya nga naglagay ng mga ganoong pasilidad ay upang magamit ng mga pasahero dahil kasama ang mga ito sa binabayarang pamasahe. At, lalong kailangan ito ng mga may kapansanan, matatanda, at buntis na pasahero. Para makumpleto ang mga “maganda” niyang panukala, sana ay sinabi na rin niyang huwag palaging ipagamit ang mga kubeta upang hindi pumanghi o bumaho!…yan ang Departmet of Transportation and Communication!

 

Talagang matindi ang virus ng korapsyon sa mga opisina ng gobyerno. Dahil sa kagustuhan din ng mga ahensiyang magkaroon ng malalaking bonus na binabatay sa natipid na pondo ay pinagpipilitan nila ang pagtitipid kahit hindi dapat, kaya ang mga bakanteng puwesto ay hindi nilalagyan ng bagong empleyado upang makatulong sana sa pagpabilis ng serbisyo nila. Ang ibang mga gamit sa opisina ay hindi binibili, at kung bilhin man, ay pinipili nila ang pinakamura kaya mahina ang uri. Halimbawa, ang stapler, kapag bumagsak sa sahig ay siguradong warat agad – sabog! Ang mga ballpen ay yong uri na sandaling gamit lang “naglalaway” na o kumakalat ang tinta kaya nakakadumi ng daliri at papel. May mga “pinapatay” na linya ng telepono upang makatipid, kaya hirap sa pagkontak ang taong bayan, at tinitipid din ang langis ng mga service cars kaya hindi nakakapagtupad ng mga responsibilidad.

 

Karamihan sa mga proyekto ng gobyerno ay magandang-maganda sa simula dahil kailagan para sa mga photo opportunities, pero makalipas ang ilang buwan at taon ay nanlilimahid na, tulad ng LRT at MRT, pati mga gusali. Ang mga concrete divider-cum-planter sa ilalim ng LRT sa simula ng operasyon ay may mga tanim, pero ngayon, ang nasa bahagi ng Baclaran at Pasay ay naging basurahan, at ang nasa bahagi naman ng Maynila ganoon din dahil ang ginawang pagpaganda noon ni Atienza ay hindi naipagpatuloy ng pumalit na si Lim, dahil hinayaang mamatay ang mga tanim. Ngayon ay tinatamnan uli sa ilalim ng administrasyon ni Estrada, subalit marami ang nagdududa dahil siguradong hindi rin tatagal.

 

Ang mga makukulay na poste ng ilaw sa kahabaan ng Roxas Boulevard, dahil gawa sa plastic, ngayon ay nanlilimahid na kung hindi man basag. Ganoon din ang nangyari sa mga ilaw ng mga tulay sa Quiapo at Sta. Cruz sa Maynila. Makulay sana sila subalit maigsi ang buhay, kaya hantarang hindi pinagplanuhang mabuti kung anong materyal ang nararapat upang tumagal. Hindi na kailangang ipaliwanag pa ang mga kalsadang maya’t maya ang pag-repair dahil obvious na mahina ang timpla ng semento at aspaltong ginamit. Paano nga namang pagkikitaan palagi kung matibay at tatagal ang mga ito ng maraming taon?

 

Noong panahon ni Gloria Arroyo ay sinisita niya ang ahensiyang nakatalaga sa paglinis ng mga estero, kaya kumikilos sila. Ngayon dahil walang pakialaman ang presidente, ang mga duming naipon sa mga estero ay  animo kalsada na dahil tumigas na ang makapal na basurang naipon at ang iba ay tinubuan pa ng damo!

Ganyang-ganyan ang nangyayari sa kawawang Pilipinas…naiipunan ng basurang dulot ng korapsyon. Ang sistemang tumigas na sa kapal ng korapsyon ay hindi na makagalaw, kaya mahirap baguhin.

 

 

Magkapareho ang Pananaw ni Pacquiao at Binay Pagdating sa Katiwalian….nakakabahalang isipin!

Magkapareho ang Pananaw ni Pacquiao at Binay

Pagdating sa Katiwalian…nakakabahalang isipin!

Ni Apolinario Villalobos

 

Umaayon si Pacquiao sa pananaw ni Binay na walang katotohanan ang mga ibinebentang sa kanyang katiwalian hangga’t hindi napapatunayan. Papaanong mapatunayan ni Binay na wala siyang kasalanan kung hindi naman siya umaatend ng mga hearing? Paano niyang mapatunayan na hindi galing sa nakaw ang yaman nila kung palaging idinadahilan niya ang “immunity” ng kanyang posisyon upang hindi siya mapuwersang dumalo sa mga hearing?

 

Nakakabahala ang ganitong pananaw dahil nagpapahiwatig ito na walang kasalanan ang isang nagnakaw kahit may mga ebidensiya pero hindi napatunayan sa husgado dahil sa galing ng kanyang abogado. Ang ganitong pananaw ay nagsasalamin ng hindi mapapagkatiwalaan sistema ng hustisya na pinapagalaw ng mga abogadong “matatalino” at ang serbisyo ay mayayaman lang ang may kakayahang umupa. Dahil diyan, maraming mga inosenteng mahirap na walang pambayad ng magaling na abogado ang  nabubulok sa bilangguan.

 

Palaging may karugtong na “Diyos” at pa-English pang deklarasyon ng kanyang “faith” kuno tuwing magsalita si Pacquiao upang ipabatid na siya ay maka-Diyos, kaya tingin niya sa kanyang sarili ay isang mabuting tao. Nakakapanindig- balahibo ang ginagawa niyang pagmamalaki….kahindik-hindik, at isang karumal-dumal na kayabangan! Hindi dahil dasal siya nang dasal o di kaya ay panay ang pagbasa ng Bibliya ay mabuting tao na siya. Paano ang mga walang Bibliya dahil walang pambili? Sila ba, tulad ng mga bakla at tomboy, ay mas masahol din sa hayop dahil walang na-memorize na salita ng Diyos tulad niya?

 

Paano naging mabuti ang isang tao na nagsasabing inosente siya hangga’t hindi napapatunayan sa korte ang mga kasalanan niya, kahit sa kaibuturan ng kanyang diwa ay alam niyang may kasalanan talaga siya? Ang ganitong pananaw ay nagpapahiwatig ng karumal-dumal na kawalan ng konsiyensiya ng isang tao dahil kahit alam niyang may kasalanan siya pero kaya niyang kumuha ng isang matalino at magaling na mga abogado ay siguradong absuwelto siya.

 

Kung mananalo si Binay bilang presidente at si Pacquiao ay senador, hindi na mawawalan ng pangungurakot sa gobyerno dahil ang kasalanang ito ay kailangang patunayan PA sa korte, ayon sa kanilang pananaw. Hindi man sila ang gumawa ay gagawin ng iba dahil kaya nilang umupa ng magaling na abogado kahit mahal ang serbisyo. Yan ang sagot sa tanong kung kaylan pa may napatunayang nangurakot na malalaking opisyal sa matataas na puwesto ng gobyerno. Samantala ang mga kaso man lang ng mga kinurakot na pork barrel sa ilalim ng kasalukuyang administrasyon ay wala pa ring linaw hanggang ngayon.

 

Nakakatakot isipin na nabubuhay tayo ngayon sa panahong naglipana ang mga taong walang konsiyensiya. Silang tingin sa sarili ay maka-Diyos at hindi asal-hayop dahil panay ang basa ng Bibliya, pagdasal, at pag-attend ng prayer meetings, kaya mga “Kristiyano” kuno…ganoong ang nasa isip pala ay inosente sila sa mga kasalanang ginawa dahil hindi napatunayan sa korte!

The Monstrous Problem of Manila’s Metro Rail Transit (MRT)

The Monstrous Problem of Manila’s Metro Rail Transit (MRT)

By Apolinario Villalobos

 

The seemingly regular occurrence of crack, though, hairline in some portions of the MRT should have given a clear signal to the management that there is something wrong with the quality of the steel rails. Several years ago, China was prominently put in the limelight when inferior steel bars from the mainland that were supposed to be delivered to the provinces were intercepted. The locals dubbed them as fake steel which was not true, although, just of low-grade quality – inferior. Accordingly, they were sent back, but many are alleging that some are still stashed away in warehouses and being sold liberally. Steel is graded according to its quality that would suit its purpose, as well as, ability to withstand stress, and the grade must be compatible with the kind of welding rod to be used.

 

There is a question now, as to whether quality control has been observed in checking  the delivered steel bars of MRT or not, knowing how the tolerant culture of Filipinos is oftentimes observed in many projects, that has got to do with the “ pwede na” or “sige na lang” attitude.  In fact, when the new trains have been delivered, another problem came out, that of compatibility with the towing capability of the engine. The questionable quality of the steel rails has compounded the poorly-maintained elevators, escalators, and toilet facilities…making the MRT one of the monster problems of the Aquino administrations due to lackadaisical attitude of his supposedly trusted people.

 

Many are wondering why the Light Rail Transit which was built during the Marcos administration seldom encounters frequent problem on the cracked rails. Has it got to do with corruption? There is a general impression today, that corruption during the time of Marcos was stringently “controlled”, unlike the presence of such repugnant practice in practically, all levels of transaction today.

Ang Kawalan ng Disiplina sa mga Kalye ng Pilipinas at Mga Panukalang Hindi Naipapatupad ng Maayos

Ang Kawalan ng Disiplina sa mga Kalye ng Pilipinas

at Mga Panukalang Hindi Naipapatupad ng Maayos

Ni Apolinario Villalobos

 

Lahat ng gumagamit ng kalye ay dapat disiplinado, subalit dahil sa kawalan ng tiyaga, at ugaling palusot ng karamihan sa mga Pilipino, maya’t maya na lang ang mga napapabalitang disgrasya – nabundol na pedestrian, bumaligtad na sasakyan, nagbanggaang mga kotse o trak, nabanggang motorsiklo, at ang pinakamatindi ay bugubugan o patayan ng ayaw magbigayang driver…pati ang alagad ng batas na nagpapatupad ng mga patakaran ay sinasapok din ng mga mayayabang na driver. Sa panig naman ng mga nagpapatupad, nandiyang sila ay pinaparatangang nangongotong!

 

Ang problema naman kasi sa mga gumagawa ng plano ng kalye ay hindi iniisip ang kanilang ginagawa. Ang mga pedestrian overpass ay napakalayo sa mga nakasanayan nang babaan ng mga tao, kaya kaysa mag-overpass pa na kalahating kilometro ang layo sa isang waiting shed, nagbabakasakali na lang ang mga apuradong mananawid sa animo ay pakikipag-patintero sa mga motorista habang tumatawid sa kalsada. Noong panahon ni Cory Aquino ay nagsulputang parang kabute ang mga waiting shed na halatang pinagkitaan ng mga tiwaling kongresista at senador dahil ang karamihan sa mga pahingahang ito ay nagkakahalaga ng isang milyon.  Kung saan saan na lang sila inilagay, basta maibalandra lang ang pangalan ng mga tiwaling opisyal na ito na nag-donate daw, ganoong pera ng bayang pinagkurakutan naman ang malinaw na ginamit . Makaraan ang ilang taon, pinagbawal na ang pag-abang ng mga sasakyan sa mga overpass na ito at wala man lang directional sign kung saan dapat mag-abang ang mga pasahero. Na-expose pa sila sa init at ulan…samantalang ang mga korap na mga kumitang opisyal ay abot-tenga ang ngisi dahil sa laki ng mga nakurakot.

 

Sa panahon ngayon, nauso ang paggamit ng motorsiklo, kaya nagpasiklab ang noon ay pinuno ng MMDA na si Tolentino sa pagtalaga ng mga “motorcycle lanes” sa iilang lugar. Subalit dahil matigas ang ulo ng mga nagmamaneho ng mga motosiklo ay hindi rin ito nasunod dahil tuloy pa rin ang animo ay ahas na palusot-lusot nila sa trapiko. Bandang huli, ang mga lanes na ito ay nawala. Naglagay din ng yellow lane para sa mga pampasaherong bus, subalit dahil ayaw pumila ng karamihan ng mga bus driver na nag-uunahan sa pagdampot ng pasahero ay hindi rin ito nasunod. Maliit lang din ang multa kaya malakas ang loob ng mga bus driver na sumuway.

 

Naglagay ng mga plastic barrier sa mga main road tulad ng EDSA, at tulad ng dapat asahan, dahil sa ugali ng karamihan sa mga Pilipino na reklamador, ay tila nabuhusan ng malamig na tubig ang proyekto. Ang matindi pa, tinatanggal ng mga sira- ulong motorista ang mga barrier kung walang traffic enforcer na nagbabantay lalo na sa dis-oras ng gabi. Ganito rin ang nangyari sa pagsara ng ibang U-turn slots upang tumuloy-tuloy sana ang takbo ng mga sasakyan at upang mapigilang makasagabal ang mga lumilikong sasakyan sa daloy ng trapiko. Inereklamo ito ng mga motoristang nagmamadali at ang gusto ay mag U-turn agad sa unang butas na makikita.

 

Malinaw na kahit anong batas –trapiko ay hindi maipapatupad ng maayos sa Pilipinas, maliban na lang sa loob ng Subic Business and Commercial Center na dating US base sa Olongapo. Ang napapansin pa ay may mga Pilipino na kahit nangungupahan lang ng kuwarto ay may sariling kotse, kaya ang ginagamit nilang garahe ay kalye. Yong mga nakatira sa subdivision na “row housing” ang tinitirhan na walang garahe ay ganoon din ang siste – sa kalsada ang paradahan kaya ang masikip na kalyeng pinagpipilitang two-way ay naging one-way. Yong mga nasa subdivision pa rin nakatira subalit sa “single detached” na bahay nakatira o simpleng bungalow kaya may garahe pero para sa iisang sasakyan lang, ay gumagamit din ng kalye para sa pangalawa at pangatlong sasakyan na nakuha sa hulugan nang napakamura. Sa halagang thirty thousand pesos kasi ay may pang-down payment na at ang buwanang hulog ay ten thousand lang, kaya maski call center agent o ordinaryong empleyado ay kaya nang bumili ng kotse.

 

May panukala noon pa mang panahon ni Marcos tungkol sa pag-kontrol ng pagbili ng mga sasakyan subalit hindi na ito naipapatupad ng maayos. At may mga batas ding ginawa para sa mga paggamit ng motorsiklo, subalit ganoon din ang nangyayari – walang maayos na pagpapatupad.

 

Ang tanong ko….yon nga lang simpleng non-smoking sa mga public transportation lalo na sa mga jeepney ay hindi tinutupad ng mga driver at pasahero, at lalong hindi naipapatupad ng mga pulis-trapiko, ang mga patakaran pa kaya upang lumuwag ang trapiko at maiwasan ang mga sakuna? ….only in the Philippines yan!

 

 

Ang Mga Laglagan sa Pilipinas

Ang Mga Laglagan sa Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

 

Ilang buwan pa lang ang nakararaan, laglag-bala ang mainit na isyu. Ang mahigpit na pag-kontrol sa mga airport upang maiwasan ang pagpuslit ng mga deadly ammunition ay okey na sana subalit nasilipan ng butas ng ilang tiwali sa airport dahil sa paniniwala ng mga Pilipino sa bala bilang agimat. Dahil sa katiwalian na iyan, maraming tanga at may matigas na ulong Pilipino ang nawalan ng trabaho sa ibang bansa dahil napigilan sa pagsakay sa eroplano dahil lamang sa iisang balang nakita sa kanilang bagahe. Maraming tangang Pilipino ang umaming nagdadala talaga ng bala sa abroad upang pananggalang daw nila laban sa pag-aabuso ng employer. May mga natanggal na ring mga inspector ng bagahe dahil kahit obvious na talagang walang laman ang bala dahil ang tinuturing na agimat lang talaga ay ang tansong basyo, pinagpipilitan pa rin na “deadly ammunition” daw ito. Bakit nga naman nila palalampasin ang pagkakataon ganoong, ang “pakiusapan” ay may presyong mula 2 thousand hanggang 8 thousand pesos???!!!

 

Sa pinakapangit na airport pa rin sa buong mundo, ayon sa survey – ang Manila International Airport Terminal 3, laglag-kisame naman ang isyu. May nasugatan, banyagang turista pa, mabuti na lang at hindi nasaktan ang kanyang asawang Pilipina at anak. Nag-apologize ang manager ng airport subalit hindi pa rin ito sapat. Bago nangyari ang paglaglag ng kisame sa coffee shop, ay nagkaroon na rin ng laglagan bago pa man binuksan para sa operasyon ang Terminal 3, at nang nag-ooperate na, nagkalaglagan pa rin ng dalawang beses. Ibig sabihin, ang diperensiya ay ang mahinang “original” na kisame o suporta nito, kaya siguradong ang bagong kisameng ikakabit ay madadamay. “It’s more fun in the Philippines” pa rin kaya ang sasabihin ng pinakahuling nasaktan na turista?

 

Nilaglag ni Aquino si Purisima kung kaylan sobra na ang alingasaw ng amoy ng “teamwork” nila. Nilaglag din ng administrasyon si Vitangcol ang sinasabing palpak at nangurakot sa mga deals at management ng MRT, pero under investigation, as usual, at pinagduduhan pa . Latest kay Vitangcol: humihingi ng tulong sa PAO para bigyan ng libreng abogado! Ang kakapalan nga naman ng mukha kung umiral! Yan ang problema sa mga tauhan ni Pnoy, ginagawang tanga ang mga Pilipino….gusto ba namang magkaroon ng abogadong ang nagpapasuweldo ay taong bayan na sinasabing niloko niya! Walang delikadesa!

 

May mga laglagan na rin sa pulitika bago sumapit ang election 2016. Nilaglag ni Pnoy Aquino si Mar Roxas nang i-veto niya ang batas para sa dagdag na 2 libo sa pension ng mg SSS retirees. Sa mga hindi nakakahalata, binago ni Roxas ang kanyang political ad dahil sinimplehan lang, walang music background, at ang dialogue tungkol sa tuwid na daan ay dinugtungan niya ng “pupunuan ko kung may kakulangan, iwawasto ang mali, at hindi ako nagnakaw….”. Malinaw na patutsada kay Pnoy na mula’t sapul ay walang bilib sa kanya. Nilaglag din daw ni Escudero si Grace Poe subalit deny to death naman siya sa isang interview…pero truthful ba siya?

The Brewing Trouble between Iran and Iraq will Definitely Crunch the Philippine Economy

The Brewing Trouble between Iran and Iraq

Will Definitely Crunch the Philippine Economy

By Apolinario Villalobos

 

A statistician’s mind is not needed to understand the negative effect of the trouble between Iran and Iraq to the Philippine economy which is founded on her export of labor to other countries, especially, the Middle East. Even a simple pedestrian will not think deeply what the OFW Filipinos will do in beleaguered Iran and Iraq now that they are at war with each other. Rather than be trapped, they will of course come home – back to joblessness. Worse, the government has not even decided on putting a stop, albeit, temporarily to deployment of OFWs to those countries. As usual, the government waits until the situation becomes uncontrollable and millions will be spent again for the hasty evacuations, and for failures, expect finger-pointing….again.

 

The government is inutile such that it has not come up with fallback programs for situations like this. What OWWA offers as its livelihood program in the form of loan is not reliable. A success story from this venture is yet to be heard or read or viewed.

 

The agriculture sector which should have been given attention very long time ago yet, is practically gasping for breath. Literally, it is dying, as the once rice and corn fields are converted now into golf courses and subdivisions. Had these lands been preserved, they could have been used as fallbacks for displaced OFWs. In the first place, the reason why they left the country is to seek a greener pasture, as they say, because they are exploited by loan sharks that control the price of their farm products. This fact is known even by a high school student. Why can’t the appropriate government agency or agencies do something about this problem?

 

Self-reliance in agriculture has never been in the priority list of the government. A very clear manifestation of this negligence is the unabated importation of agricultural products from other countries. And, the situation is aggravated by smuggling that further chokes the local farmers. There is no effort in improving the agricultural products such as vegetables and rice to make them competitive with those from other countries. Ironically, the International Rice Research Institute (IRRI) the cradle of knowledge for high-tech rice production is located in the Philippines, particularly, Los Baἧos, Laguna, where rice technicians of other countries learn the rudiments of high-tech rice farming. Yet, the Philippines imports rice from the countries of these foreign scientists!

 

Trading as a gainful venture in the country is left in the hands of foreign businessmen whose stalls cram the mushrooming malls. What is left to the Filipinos are the “bilao and bangketa” business, in which merchandise are patiently arranged in piles in the round bamboo winnower and sidewalk, or the “sari-sari store”, a hole-on-the-wall “grocery”. And, this is what the OWWA expects the displaced OFWs would do with their pittance capital that it loans to them.

 

It is a shame that despite the availability of funds that were exposed to have been just pocketed by the corrupt in the government, the Filipinos are left with nothing, especially, for the so-called new heroes of Philippine economy, the OFWs.

 

Expect again the Philippine government to promise labor contracts sought from other “safe” countries…but for how long will this exportation of labor go on? Why can’t the government do something about the home-based industries and revive agriculture which was the country’s primary revenue earner? Is corruption blocking the way?….your answer is good as mine!

 

 

The Hopeless Light Rail Transit (LRT) of Manila

The Hopeless Light Rail Transit (LRT)

By Apolinario Villalobos

 

When I took the LRT to Sta. Cruz on the morning of January 10, 2016, I noticed that the driver was not making announcements about precautions and as we were approaching stations as part of their standard operating procedure. Instead of the announcement via the PA system, the security guard on board was making the announcement to the highest level of his voice that he could muster. I presumed the driver was not in the mood or just plain lazy, until I finally drew enough courage to ask the security guard why it was so. He told me that the PA system of the train I have taken was kaput…broken…wrecked, defunct – for several days.

 

While the LRT management may treat such breakdown a trivial matter, for the commuters, especially, those who are new in Manila, it is not. The announcement being made as the train approaches each station is an important information for the local and foreign visitors who are taking the “risk” of riding the LRT train despite the discouraging forewarnings from the media about its frequent breakdown. Without the announcement, those who are not familiar with the stations along the route must crane their neck to have a glimpse of the station signboard or ask other passengers, otherwise, they might overshoot their destination.

 

The joke today is that, if one plans to take the LRT or its “sister train of anguish”, the MRT, he or she must have an “allowance” of at least two hours. The two hours are for the trek along the rails to the nearest station when the train suddenly comes to a grinding stop….yes, grinding because of the frightening “metal to metal” screeching sound of the wheels. When there’s a downpour, pity are those without umbrella. When the sun is generous with its scorching rays, pity are those without the same contraption for shade.

 

The elevators are still out of order. The escalators are still resting. The toilets are still padlocked, except for one or two. But, fortunately, the employees are doing their best to be nice with their ever ready smile and uncomplaining stance even when four or five passengers one after another pay in crispy one thousand peso bill. These are the people in the lower rung of operation who are trying make up for the handicaps of the LRT system. Meanwhile, those at the top, including the DOTC secretary, Emilio Abaya, are so embarrassingly naïve to the situation that noisy calls for their resignation fall to deaf ears….theirs and those of the president of the nation, Benigno S. Aquino III.

The Vicious Cycle of Progress and Poverty

The Vicious Cycle of Progress and Poverty

By Apolinario Villalobos

 

Poverty is a mean excuse to do things for easy money by the weak in spirit. But the strong are ready to go hungry in the name of ideals and principles. The exploiters use poverty in blackmailing the unfortunates, one result of which is the dirty election due to rampant vote buying.

 

Exploitation of the illiterates and impoverished also result to virtual land grabbing because they are made to “sell” their ancestral domains to rich real estate developers at below  the decent value level. As subdivisions, golf courses and resorts sprout, the displaced former landowners and the fortune-seekers from other parts of the country huddle in not so far depressed areas with many of them working as low-waged employees of the mentioned business institutions that sprouted.

 

Poverty is the corner where the impoverished are pushed to make a choice between death and survival. Also, when the government alleges progress, poverty trails a few steps behind. Along this line, poverty breeds animosity in a community, especially, on matters of politics. In this regard, while some members of the community are ready to sell their soul for a few pesos in exchange for their vote, others are steadfast in protecting theirs which has always been viewed as a “sacred” right. Even some of the clerics of the Catholic Church have joined the confusion by counseling their members to accept the bribe but vote according to their conscience.

 

As soon as the corrupt candidates are finally put in place, thanks to the rampant vote-buying, in no time at all, they start to engage in schemes designed to insure the “return of their investment”. Projects that involve infrastructures are conceived, supposedly to carry on the “progress”…the bigger project, the better, as assurance for fat commissions. The worst scheme is connivance with non-governmental organizations for ghost projects. While all these things are going on, the suffering constituents see around them towering manifestations of progress in the shadow of which, they cringe in poverty.

 

Progress and poverty are the two forces that push each other to create the never ending loop that goes round and round…a never-ending cycle that plagues the people of the third-world countries such as the Philippines, and the culprit are the “investors” – exploiting nations that promise comfort in exchange for “developments”. Yet, despite the prevailing realities of the time, the rest of third-world nations still bite the bait.

The Agony of Mother Nature

The Agony of Mother Nature

By Apolinario Villalobos

 

Her womb brought forth life of many sorts

On top of the list is man – wise, clever, shrewd

A creature so sharp, with ego that knows no bound

He, whose selfishness, lifted him up from the ground.

 

At the start, his simple desire brought him food

Also, skins and leaves to cover his bare fragile frame

Then, his carnal yearnings brought him abundant broods

Who later inhabited vast lands – plains, valleys and woods.

 

Man’s desire has no end, never satisfied, not a bit

He not only breached, what to others are sacred realms

Unmindful and blind to whatever will be the consequence –

He even dares to break Mother Nature’s idyllic, blissful silence.

 

Greed drove man to scalp mountains of their trapping –

Verdant and lush forests he fell by indiscriminate burning

Reverberating scream of his chainsaw fill nooks and crevices

That drowns panicky calls of birds and their desperate screeches.

 

Immaculate white and sandy beaches strewn with shells

Though, still practically fringing undiscovered islands and coves

They may no longer be what they are now, as found by those lucky

For their days are numbered just like the rest, now drowned in misery.

 

Islands pockmarked with diggings for much-coveted minerals

Pitifully belch residues to rivers, lakes, coves even gurgling springs

While man grins his widest for the cash, illicitly and cruelly-gained

Mother Nature just cringes in agony, abused, that for long she’ll pain.

 

The air that man breaths for whiffs of comfort, relief and dear life –

Now has become a mist of poison, the scourge of his irresponsibility

For bringing forth metallic contraptions belching toxin just everywhere

And even break auditory succor, shaking the world with so much clatter.

 

With Mother Nature in agony –

man is left…alone,

to determine his destiny!

Panahon na Kaya Upang Buwagin ang Commission on Human Rights?

Panahon na Kaya Upang Buwagin ang

Commission on Human Rights?

Ni Apolinario Villalobos

 

Personally, wala pa akong nalamang may ginawang kapaki-pakinabang ang Commission on Human Rights (CHR). Ang napansin ko pa, kung may isyung matunog, saka ito pumapapel upang makisalo sa interes ng madla…yon bang gigitna din sa eksena upang masapol ng limelight at mga camera.

 

Nabahaw na lang ang isyu sa masaker ng 44 na miyembro ng SAF sa Mamasapano, Maguindanao, ay hindi man lang naringgan ng pahayag ang Komisyon na ito. Dahil kaya nananantiya at tila maraming masasagasaan lalo na ang Presidente? Kahit pa sinabing may mga kakasuhan daw na kung ilan ang  DOJ – mga sundalo at mga rebelde, subali’t, ano naman ang ginawa ng CHR?

 

Nabaon  na lang din sa kalimot ang Maguindanao Massacre ay wala ring narinig na maski paswit o matinis na sipol man lamang mula sa Komisyon na ito. Ang mga Ampatuan ay tila maaambunan ng grasya, kaya ang iba ay nakapag-piyansa na, at napapansin na rin ang kaluwagan sa kanila. Ano pa ang aasahan ng mga mahal sa buhay ng mga biktima kung ganito rin lang ang mangyayari? Wala bang “human rights” ang mga biktima at mga naghihinagpis na mahal nila sa buhay?

 

Ang mga iskwater na inilipat sa mga relocation sites na wala naman palang mga pasilidad na kailangan upang mabuhay ng maayos ay lalo pang naghirap, kaya ang iba ay nagsibalikan sa lunsod kung saan ay may mapupulot na basura upang ibenta…at upang may maipambili ng pagkain. Hindi ba “human rights” ang mabuhay kahit sa paraang isang kahig isang tuka? Hanggang tungkol lang ba sa mga bagay na may kinalaman sa pagpatay ang pakikialaman ng Komisyon na ito?

 

Ang mga Badjao at mga nagra-rugby na mga kabataang nagkalat sa kalye at bangketa, bakit hindi pakialaman ng CHR, ganoong nakita namang inutil din pala ang Department of Social Welfare pagdating sa bagay na ito? Hindi pakikialam kung sumawsaw ang Commission on Human Rights sa mga gawaing para sa mga tinukoy na mga taong dapat tulungan, kundi isang “pakikipagtulungan” sa mga ahensiyang dapat ay may direktang responsibilidad tulad ng Department of Social Welfare at mga local government units. Bakit hindi inspeksiyunin ng Komisyon na ito ang mga rehabilitation facilities ng mga local government units para sa mga kabataan? Baka ang iba ay wala pa ngang maayos na pansamantalang tirahan ng mga kabataan, kaya ang  “social welfare office” ng ibang local government units ay hanggang referral lang, kahit may malaking budget naman!

 

Ang mga biktima ng mga illegal na recruiters, bakit hindi asikasuhin ng CHR, lalo pa at hindi pa sila miyembro ng OWWA? Ang mga nabibiktimang OFW sa ibang bansa, bakit ayaw pakialaman ng CHR sa tulong ng kanilang international counterpart? Akala ko ba, bawa’t bansa ay may Commission on Human Rights. Bakit hindi sila naririnig tuwing may dumadaing na mga Pilipinong OFW na pinagmalupitan ng mga amo nila sa ibang bansa? Ang mga hindi makauwi dahil tumakas lang sa pagmamalupit ng mga amo kaya nagbebenta ng laman upang makaipon ng pamasahe…bakit hindi tulungan ng CHR?

 

Pagdating ng panahon, siguradong mababanggit  sa mga pahina ng kasaysayan ng bansang Pilipinas, na minsan ay may pangulong nagtalaga ng mga tao sa Commission on Human Rights, sa ilalim ng kanyang administrasyon, pero wala palang nagawa…