Though how Progressive a Country is, there will always be
Poverty because of Corruption
By Apolinario Villalobos
Perfection should be ruled out in the reckoning of a progressive country, because there will always be poverty due to corruption somewhere in the system of governance. In other words, the glitter of progress cannot hide poverty. For ultra-progressive countries, the signs may be insignificant as they try to blend with the glamour of urbanity. But in other countries, especially, the third-world, the signs are very prevalent, so that there is always a massive effort to cover them up occasionally, literally, as it is done every time there are special occasions such as visits of foreign dignitaries. This practice is successful in the Philippines.
Practically, poverty is the shadow of progress, and literally, too, as where there are looming high-rise buildings that are pockmarks of progress, not far from them are slums or homeless citizens who huddle together under bridges and nooks. These are misguided citizens who flock to the cities after selling their homestead, that have been farmed for several generations, to deceitful land developers, at a measly price. These are the urban squatters willing to be relocated but found out that the promised “paradise” do not even have a deep well so they go back to their sidewalk “homes”. These are contractual workers who have no job securities as they earn only for five to six months, after which they leave their fate to luck while looking for another job.
How does corruption ever be involved in the sad fate of the exploited? Simply, by the government’s negligence in providing decent relocation sites with job opportunities and basic facilities to those uprooted from their city abodes for more than so many years; by its cuddling of the spurious contractualization perpetrated by greedy employers; by its failure to guide and protect the rights of farmers who sell their rice fields to subdivision developers at measly prices that are not even enough to sustain them for six months; by its failure to provide the citizens with the basic necessities as funds are allowed to be pocketed by corrupt officials; and practically by looking the other way despite the availability of laws against vote buying.
Third- world country leaders should stop using the word “progressive”, but instead they should use “surviving” to describe their respective economy. If a country’s economy cannot sustain, much less, provide a “comfortable life” to majority of its citizens, then it is still “ailing”…hence, expect poverty to be trailing behind, just a few steps away from the pretentious allegations!
Kung aalagwa ang kaso laban kay Ona batay sa mga katiwalian sa Department of Health (DOH), na inaasahan na, siguradong mapapatalsik ito sa kanyang puwesto. At, ang pumuporma na maliwanag pa sa sikat ng araw ang hangad na maupo sa puwesto ay isang politician, si Janet Garin.
Ang kalakarang pagtalaga ng mga Presidential appointees sa mga puwesto ng mga sensitibong ahensiya ang isa sa mga nagnanaknak na kanser na nagpapabulok ng gobyerno ng Pilipinas. Lahat na halos ng mga ahensiya ay puro political appointees ang mga kalihim kaya sumasabay sa paggawa ng mga katarantaduhan dahil co-terminus ng Presidente ang kanilang pagkatalaga. Ibig sabihin, “strike while the iron is hot”. At kung wala na sila, wala na ring masisisi. Aasa pa ba tayo sa bulok at makupad pa sa pagong na pag-usad ng hustisya sa ating bansa?
Ang DOH ay isang masaganang larangan ng oportunidad upang kumita. Katulad ng DSW at Department of Agriculture, nakikitaan ang DOH ng mga proyekto na ang closure ay hindi nangangailangan ng mga tangible o nakikitang patunay. Ang maraming kailangang proyekto para sa “ikabubuti” daw ng mga mamamayan, ay nagkikislapan sa sagisag ng piso! Malapit din ito sa mga tao, kaya magandang springboard ng ambisyosong pulitiko.
Hindi maayos ang sistema ng DOH sa kabuuhan, dahil ang budget nito ay hindi nagagamit sa magandang paraan. Ipinapasa nito sa lokal na pamahalaan ang mga kapalkan na resulta ng kanilang kapabayaan. Nakakalusot sila dahil mahina rin ang ahensiyang dapat ay nag-aawdit, ang Commission on Audit (COA), dahil kung ginawa lamang ng huli ang trabaho nito ay hindi dapat nakakalusot ang pagbili halimbawa, ng gamot pambakuna na sa umpisa pa lang ay mismong WHO na ang nagsabi na hindi angkop sa pangangailangan ng Pilipinas.
Sa pagkawala sandali ni Ona, may itinalaga na isang “acting”, pero sa ilang araw pa lang nitong pag-upo sa puwesto ay nakitaan na agad ng pagka-“overacting”, at pagkamakasarili dahil marahil ang tingin niya sa ahensiya ay isang tuntungan na magagamit niya sa pagsulong ng kanyang ambisyon sa pulitika…ayon yan sa mga brodkaster na nagmamatyag.
Ano na ang nangyari sa Career Service Program ng gobyerno? Bakit hindi ibigay ang pagkakataon sa mga Career Service Officers na nakapila upang mapausad ang kanilang karera? Ang iba na deserving o karapat-dapat ay inabot na ng retirement o kamatayan, ngunit hanggang Assistant Secretary lang ang inabot, ni hindi man lang nakatikim ng kahit sandaling appointment bilang Undersecretary.
Kung hindi mababago ang ganitong kalakaran na isang malinaw na instrumentp ng korapsyon, wala ngang kahihinatnan ang ating bansa…habang buhay na itong gagawing palabigasan lamang ng mga tiwaling opisyal. At, ang kawawa ay ang mga Pilipino na nagpapawis at nagpapakahirap upang makabayad ng buwis, na wala namang katumbas na kaginhawahan!
Sa pagputok ng mga balita tungkol sa Ebola virus sa ilang bansa ng Africa, umiral na naman ang kayabangan ng Department of Heatlh (DOH). Hindi malaman kung ano ang gustong patunayan ng ahensiyang ito ng Pilipinas, pagdating sa pagtupad ng kanilang papel sa pagpangalaga ng kalusugan ng mga Pilipino. Baka gusto rin ng ahensiyang “isalang” ang mga sobra-sobrang mga narses at doktor na bumabaha sa bansa, mga nakaistambay at nagtitiyaga ng “allowance” na karamihan ay hindi pa umaabot ng sampung libong piso. Kung ang ikalawang nabanggit na dahilan ang gustong pairalin, parang gusto na rin ng ahensiya na magpakamatay ang mga Pilipinong narses at doktor sa Africa. May mga balita nang sa kabila ng halos balot-suman nang ginawa sa mga narses at doktor na nag-atupag sa mga pasyente sa mga bansang nasalanta ng Ebola virus, may mga nahawa pa rin.
Kayabangang maituturing ang pag-iingay ng DOH tungkol sa pagboluntaryo ng mga Pilipinong doktor at narses, dahil hindi nga nila magampanan ang inaasahan sa kanila dito sa ating bayan. Maraming mga barangay health centers na walang mga nars at doktor. Sana yong malaking budget na kinwestyon dahil inilagay ng DOH para sa research ng steam cell ay inilaan na lang sa mga allowances o sahod ng mga narses at doktor na itatalaga sa mga health centers. Kung ang mga barangay na nasa mauunlad na bayan at lunsod ay walang mga narses at doktor, paano na kaya ang mga liblib na barangay?
Dapat maghinay-hinay ang namumuno ng DOH na si Ona, sa pagsambit ng mga kung anong nasa kanyang diwa…na karamihan ay wala namang binatbat. Mas magandang asikasuhin niya ang mga sinasabing nag-eekspayrang mga gamot na nakaimbak lang, hindi maipamahagi dahil wala ngang mga doktor na mamamahala. Asikasuhin din niya ang mga nakatira sa mga iskwater na nakapaligid lang sa kanyang opisina, hindi ang magyabang ng kung anu-anong plano na hindi naman realistiko o makatotohanan. Ibig sabihin, tumigil siya sa pag-iingay upang mapansin ng media at makabawi sa kahihiyang tinamo sa kayang steam cell project na maliwanag na ang tinutumbok na makikinabang ay mga mayayaman!
penpowersong 