An Encounter with a Quotation Enthusiast

An Encounter with a Quotation Enthusiast

By Apolinario Villalobos

 

I really do not know what to call the guy I met through another friend. He loves to quote other people and I admire his memory for he can even quote historical personages, with their sayings that I must admit are strange to me. We exchanged notes on blog subjects as he is also a blogger in his own right, though constrained by his busy schedule in their company as Operations Director. Practically, our styles do not have even a single similarity. While his blogs are full of “according to”, “as…..says”, or quotation marks, mine are simply stated and based on my own experience. However, we found out that two of our blogs tackled similar subjects.

 

We are both fond of history and biography. While I take note and absorb the essence of what I have read and tend to forget about the books later because of my short memory, he patiently takes note of statements of personages. While I am my own self in the course of our banter, his obsession shows no end about the personalities as he interjected quoted statements in our conversation which impressed me a lot. His memory is admirable.

 

He proudly told me about the “Tadhana…the story of the Filipino People”, supposedly written by Ferdinand Marcos. He also told me about the ancient books written by Greek philosophers, reprinted copies of which he found in a famous library in the United States. He even mentioned about Kahlil Gibran, and many more. I was humbled because although, I have read many books, I honestly could not recall their titles and authors, not even the history books that I was required to read as a high school and college student. I practically forgot about them.

 

I was dazed by the quotations that he impressed on me. All I could contribute was the “Golden Rule”, the author of which I do not even know. Throughout our conversation, I was further humbled with my AB course, earned from a then, struggling parochial school, when he bragged about his Master’s Degree earned from a university in the United States. But he slipped when he confirmed the fact that some students really copy/paste paragraphs from research materials. He admitted that he committed the same when he was in college. To further our conversation, I told him that I blogged about it a year ago, under the title “Plagiarism” a subject which also included plagiarized photographs and paintings.

 

My encounter with the guy, made me ask the question on why some people have to quote others, even on simple subjects such as love, kindness loyalty, life, corruption, etc. when all they need to do is bring out their own experience or look around them for the needed input. Why go to the pain, for instance, of quoting Mother Theresa or the new pope about compassion, love and charity when they can write about it based on the relationships that prevail among the members of their family or community? I cannot understand why they have to quote famous names when they write about corruption when all they need to do is open their eyes to what are happening around them, and quote philanthropists when they write about poverty and other deprivations in life, when all they need to do is throw a glance at families living on sidewalks and whose sustenance come from garbage dumps.

 

However, if these “quoters” cannot help it, they should also try to absorb what they quote and put them into practice. I presume that the reason the quotes caught their attention is that they are relevant, hence, worth remembering. But if they persist on just mumbling them to impress others, they become hollow “amplifier” of others. They cease to act as intelligent creatures who are supposed to use to the fullest what God gave them, by bringing out what are in their own mind, although, in most probability may be related to those of others.

 

Also, I am not saying that quoting others is wrong. What I am trying to imply is that, it should be done only when necessary, especially, when one is trying his best to emphasize his point, as quotes, especially, of reputable historical personages can help in the confirmation of ideas being presented.

Maawain, Maunawain, Mahiyain, at Mapagmalasakit ang Wikang Pilipino

Maawain, Maunawain, Mahiyain, at Mapagmalasakit

ang Wikang Filipino

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang wikang Filipino ay mayroong mga katagang “medyo” (it seems), “hindi gaano” (not much of…), at “siguro” (sort of, maybe). Ang mga katagang yan ang nagpapalambot ng kahulugan ng nga pantukoy na kataga, tulad ng “pangit”, “mapait”, “mabaho”, “masama”, atbp. Hindi maunawaan kung bakit nahihiya ang Pilipino sa diretsahang pagbigkas ng mga pantukoy na kahit masamang pakinggan ay totoo naman.

 

Kawalan ng katapatan para sa isang tao ang hindi pagsasabi ng totoo na dapat sana ay nakakatulong sa pinagsasabihan upang matutong tumanggap ng katotohanan kung napatunayan naman, at upang magbago siya kung kailangan. Sa isyu ng kagandahan o kapangitan batay sa mapagkunwaring batayan, alam naman ng lahat kung ano ang “kagandahan ng kalooban” at “panlabas na kagandahan”. Upang hindi lumabas na nagsisinungaling, huwag na lang magbanggit ng katagang “ganda” o “gwapo” kung may mga nakikinig na mga taong hindi naman talaga guwapo o maganda…huwag rin magbanggit ng katagang “pangit”, kung dudugtungan din lang ng “medyo”, at pampalubag ng kalooban na “nasa kalooban ang kagandahan ng tao”.

 

Kung talagang korap ang isang pulitiko, diretsahan nang sabihin ito. Huwang nang magpaikot-ikot pa dahil lamang nakikinabang din pala ang nagsasalita pagdating ng panahong nagkakabentahan ng boto. (Pareho lang pala sila!) Kung talagang maganda ang isang babae, sabihin din ito ng buong katapatan upang hindi mapagsabihang naiinggit lang ang nagsasalita kaya nag-aalangan siya sa pagpuri.

 

Maraming taga- media ang mahilig din sa paggamit ng “medyo” kung sila ay bumabatikos ng ibang tao, lalo na mga pulitiko. Ang nakalimutan nila ay walang “medyo” sa kasong libel, kaya gumamit man sila o hindi nito sa hindi nila mapatunayang bintang, kakasuhan pa rin sila, kaya, lubus-lubusin na nila kung matapang sila. Ang mga harap-harapan namang pinupuri na matalino, subalit mahiyain, ay namumula pang sasagot ng: “medyo lang po”. Kung sabihan namang pagbutihin pa ang ipinapakitang galing, sumasama naman ang loob dahil mahirap daw i-satisfy ang naghuhusga.

 

Kahit walang patumangga ang kurakutan sa gobyerno na nagresulta sa kahirapan ay lumalabas pa rin ang  “ medyo” tuwing may iniinterbyu. Tulad nang interbyuhin sa radyo ang isang nanay na tinanong kung nahihirapan sila sa buhay. Sinagot niya ito ng matamis na “medyo”. Ayaw niya sigurong marinig sya ng mga kapitbahay nila at malaman na talagang naghihirap ang kanyang pamilya, dahil hindi naman ito ang pinapakita niya kahit tadtad na sila ng utang. Dahil “siguro” dito, ang mga wala namang budhing pulitiko at opisyal ng gobyerno ay talagang nilubos na ang pagnanakaw…with true feelings pa…talagang wagas sa kalooban! Samantala, ang mga kinukunan naman ng retrato na mga taga- iskwater, ay pabebe pang nagpo-pose!

Mahalagang i-angkop sa uri ng kausap ang mga bagay na pag-uusapan…mas mabuti kung magaling tayong tagapakinig

Mahalagang i-angkop sa uri ng kausap ang

mga bagay na pag-uusapan

…mas mabuti kung magaling tayong tagapakinig

ni Apolinario Villalobos

May mga pagkakataon na sa kagustuhan nating makibahagi ng ating nalalaman, nakakalimutan natin ang uri ng taong ating kausap, kapag mamalasin, para tayong nakikipag-usap sa hangin dahil maaaring mangyari na wala silang  interes sa mga sinasabi natin.

Tulad halimbawa noong inimbita ako ng isa kong kaibigan sa kanila. Akala ko dahil updated siya sa mga pangyayari lalo na ang tungkol sa korapsyon, okey lang pag-usapan namin ang paksang ito. Nang ibahagi ko sa kanya ang mga alam ko, tiningnan lamang niya ako at ang narinig ko ay, “ah, ganoon ba?” Kalaunan ay nagsalita din siya upang mag-share, pero ang ibinahagi niya ay tungkol sa mga taong nakita niya sa loob ng casino at kung paano siyang nanalo ng ilang beses sa slot machine. Nag-react naman ako maski papaano sa pagsabing, “eh, di ayos!”. Nang palagay ko ay mabuburyong lamang ako sa bahay niya, nagdahilan akong may pupuntahan pa.

Mahalaga ang pag-angkop ng mga paksang pag-uusapan sa uri ng ating mga kausap upang hindi magkasawaan sa paulit-ulit na pagsabi ng mga one-liner na sagot bilang reaksyon. Hindi dapat ipilit na iparinig sa kanila ang ating nalalaman dahil may mga taong walang pakialam maski genius man tayo. Kung mahahalata nating gustong bumangka ng ating kausap, pagbigyan siya. Makinig na lang na mabuti at baka may mapupulot tayong leksiyon.

Lapitin ng tao ang mga magaling makinig dahil lumalabas na maunawain sila. Ganoon pa man, hindi naman nangangahulugang hanggang sa pakikinig na lamang ang gagawin natin, dahil basta may pagkakataon, dapat din tayong sumingit ng ating mai-aambag upang sumigla ang usapan.

Ang pinakamagandang sitwasyon ay kung katugma natin ang ating mga kausap dahil kahit abutin ng maghapon, ay hindi nagkakaubusan ng paksa. At ang pinakamahirap namang sitwasyon ay kung magkita ang magkakaibigang magkaiba ang hilig, siguradong labo-labo ang resulta. Nangyayari ang huling nabanggit kung minsan sa mga pagkikita-kita ng magkakaibigan sa isang tanghalian o hapunan. Dahil sa magkakaibigang paksa, kadalasan ay hindi nagkakarinigan ang mga nag-uusap, lalo pa at mayroong mga ayaw magpatalo.

Ang pinakamagandang gawin natin ay palaging maghanda ng mga kwento na may iba’t ibang paksa, at kung maipit sa isang usapang labo-labo, ay manahimik na lamang at mag-enjoy sa pakikinig.

Piso, pambili ng kausap…at ang mga pilosopong kausap

Piso, pambili ng kausap
…at ang mga pilosopong kausap
Ni Apolinario Villalobos

Ipokrito ako kung sasabihin kong sa lahat ng oras ay kaya kong kontrolin ang sarili ko kung ang kausap ko ay pilosopo kahit na pinipilit kong ibalik sa ayos ang aming pag-uusap, tuwing ito ay madiskaril dahil sa kanyang pamimilosopo. Ang ganitong sitwasyon ay nadadanasan ko lalo na kung ang kausap ko ay walang balak na magbago ng ugali o talaga lang makitid ang isip.

Halimbawa na lang ay ang isa kong kumpare noon sa Paraῆaque, na tamad na ay lasenggo pa. Naisip ko tuloy na kaya niya ako kinuhang ninong ng kanyang anak ay upang may mautangan siya palagi na siya ngang ginawa hanggang sa matauhan ako. Tuwi na lang may sasabihin akong magpapahiwatig ng kanyang mga pagkakamali, mayroon din siyang sagot na baluktot.

Nang minsang sinabihan ko siyang nangangailangan ng tauhan ang isang intsik na kaibigan ko upang magbantay sa bodega nito, sinabihan niya akong may pilay siya sa balikat, na alam ko namang hindi totoo. Nang mapansin kong dalawa sa mga anak niyang magkasunod ay sukob sa isang taon, pinayuhan kong maghinay-hinay sa pagbuntis sa asawa niyang may sakit na hika at mahina ang puso, subalit sinagot ako nang “lasing kasi ako, pare” o di kaya’y, “kaysa iba naman ang mabuntis ko, pare”.

Nang payuhan ko namang sanayin ang mga anak niya sa mga gulay at isda na masustansiya na ay mura pa, hindi tulad ng hot dog at instant noodles, ibinato ang sisi sa kumare ko na hindi daw marunong magluto. At, nang sabihan ko na bawasan na ang pagto-tong its niya, lalo na at wala naman siyang regular na trabaho, sinagot ako ng “paminsan-minsan lang pare”.

Lahat nang iyon ay kinaya ko pang pagtimpihan, subalit hindi ako nakapagpigil nang minsang nakihalo siya sa isang seryosong pakikipag-usap ko sa isang grupo na pinapayuhan ko tungkol sa mga halamang gamot at pagtitipid. Panay ang patawa niya sa pamamagitan ng pagsingit ng mga walang kabuluhang bagay, kaya inabutan ko siya ng piso. Nang tanungin niya ako kung para saan yon, sabi ko, gamitin niya sa pagbili ng kausap. Napahiya siya at natauhan. Hindi ko na muna siya kinibo dahil mas importante noon ang ginagawa kong pakikibahagi ng kaalaman tungkol sa mga nabanggit na paksa.

Para sa akin, hindi masama ang maging tapat o prangka sa isang tao kung kailangan upang matauhan siya. Isa sa paniniwala ko ay ang pangangailangan natin ng ibang tao upang magsabi sa atin ng mga mali nating gawi na hindi natin napapansin. Inaamin ko na ilang beses na ring nangyari sa akin ang pagpuna ng iba dahil sa maikli kong pasensiya, na taggap ko naman. Palagi kasi akong nagmamadali na akala ko ay tama sa lahat ng pagkakataon, at ang masama ay hindi ko agad napansin na naapektuhan pala ang iba na inakala kong mabagal sa pagkilos.

Sa isang banda naman, may mga pa-pilosopo tayong sinasabi kung minsan dahil sa hangarin nating magpatawa. Subalit, mahalaga ang “timing” at paggamit ng tamang patawa na aangkop sa pinag-uusapan para hindi ma-out of tune, wika nga. Kaya kung sa tingin natin ay talagang seryoso ang pinag-uusapan, iwasan ang magpatawa upang hindi mabigyan ng piso.

Listen more…than talk

Listen more

…than talk

By Apolinario Villalobos

Ever wondered why normal persons have two ears and just one tongue? Perhaps, God wanted us to listen more, than talk. Unfortunately, some people talk more, than listen, that is why they commit blunder after blunder, because they did not listen first so that they can have the basis for what they will say afterwards. This is how “miscommunication” happens. And, this has developed a wise saying, “less talk, less mistake”.

Some people love to dominate conversations, even go to the extent of interrupting others and finish the latter’s statement. Some people are sometimes in a hurry to be understood, an effort which more often proved futile, instead of being helpful. Rather than be understood, their objective is not appreciated, making them a turn-off, instead.

I admit, it happens to me, sometimes. I mean, in my haste, I talk fast and when someone interjects to clarify something, I fail to acknowledge it. At the end, nothing happened to my effort to be understood. Sometimes, too, to show my interest in a topic, I would butt in, to what a friend says, and finish his statement, with my own judgment although, with a question mark, in an effort to get his affirmation. As a result, instead of getting a nod, I would just elicit an irritated reaction.

I have realized all the mistakes that I committed after seeing my friends doing the same! The mistakes they incurred, made me see my own. As I have learned my lessons, I have tried my best to behave, since then.