A Friend Gave Life to My Blogging

A Friend Gave Life to My Blogging

By Apolinario Villalobos

 

A friend who is also a blogger in her own right, based in the United States, but a Filipina, gave life to my blogging when she gave me her smart phone, after finding out that I have no camera which should be an important tool of a blogger. I told her that most of my blogs need no photo to support them.

 

It took me a very long time before finally deciding to use the cellphone, but only its camera because it has not yet been “opened” for local use, being registered with a Telcos in America. Most especially, I have no heart in spending a big amount just for that purpose because I am very much comfortable with my old basic phone.

 

Of late, I found out that the cellphone is indeed a big help in supporting my blogs, especially, events such the recent Feast of the Black Nazarene of Quiapo. Also, for people with amazing and inspiring virtues, so that viewers will know how they look like – such as having a seasoned face due to hard work, stooped body due to almost 24/7 toil for the much needed cash, and also for strange sounding names of food. But the said contraption is still a no-no for my random acts of charity.

 

When the same friend read the blog about my laptop lacking a key cover for letter “M”, she immediately sent me a message of her plan to send over a laptop which I respectfully declined because I have no habit of getting rid of things that are still useful to me.

 

My friend is Perla Buhay….by the way, for foreign viewers, “buhay” means “life”. Coincidence?…God works in many splendid ways. Perla also gives life to her financially “dying” relatives and friends, also intellectual nutrients to children “starving” for knowledge with her book donations. So now, viewers know why I keep on praising the All-Knowing God although, I criticize to high heavens His people on earth who “badly manage” churches and manipulate the faith of innocent people.

Volunteerism is in the Heart of my Neighbors, Angie and Hector Garcia

Volunteerism is in the Heart of my Neighbors,

Angie and Hector Garcia

By Apolinario Villalobos

 

Just like the rest of the pioneers in our subdivision, the couple, Angie and Hector Garcia went through the expected hardship of living in an unfamiliar new-found home, which in our case is Cavite, used to be known for notoriety – unsafe as many alleged. Add to that the difficulty of commuting to Manila because the only way was via the Aguinaldo highway that passes through buzzling public market of Zapote. The Coastal Road during the time was not yet even in the drawing board of the Department of Public Highways. That was during the early part of the 80’s.

 

A “short cut” to our subdivision from the Aguinaldo highway is traversed by a creek, deep and wide enough to be classified as a river. Several bamboo poles that were laid across the creek served as the early bridge, that was later “upgraded” to a safer one made of two electric poles floored with planks. During the early years the creek did not overflow, however, the constant reclamation of both banks constricted the flow of water that resulted to flash floods which did not spare our subdivision. These instances brought out the innate character of our neighbors that hinged on volunteerism.

 

As the home of Angie and Hector Garcia is situated right at the western entrance of the subdivision where the creek is situated, the homeowners’ association’s heavy duty rope was used to be left in their custody. They would bring it out when flood occurred so that those who would like to take the risk of crossing the bridge would have something to hold on to as they gingered their way through waist-deep flood. A heavy rain for three to four hours would put every homeowner on the alert as the heavy downpour usually triggered a flood. Angie and Hector would miss precious sleeping hours as they waited for the right moment to bring out the long heavy rope, one end of which would be tied to the post of the bridge while the other end would be entwined around the iron grill of their fence or gate. If the flood occurred at night till dawn, we would wake up in the morning with the rope already in place to serve as our “life line” to the other side of the overflowing creek.

 

The couple also took pains in cleaning the vacant area behind the subdivision’s Multi-purpose Hall and planted it to medicinal plants and mango tree which also provided shade. Vegetables were planted, too, aside from medicinal herbs for everybody’s taking in time of their need. The early morning as the sun rises would also see them sweeping the street in front of their house.

 

The leadership qualities of the couple, made their neighbors trust them. Hector had a stint as the president of the Homeowners’ Association, while Angie kept in her custody whatever meager earnings of the association from renting out the Multi-purpose Hall and monthly dues, aside from the collected Mass offerings, until clear-cut procedures were finally established during which she turned over the responsibility to the Homeowners’ Association’s Treasurer.

 

Angie is a cancer survivor having had a mastectomy, but despite her situation, she patiently endured the rigorous travel to Naujan, Mindoro with Hector to regularly check their “farm” which they planted to fruit-bearing trees. When I asked them one time why they take pains in maintaining such far-off farm instead of purchasing another either in Silang or Alfonso, both in Cavite, they confided that they have already “fallen in love” with their investment. Their love for the farm truly shows in their robust physique despite their age of sixtyish. I just imagine that perhaps, if they stop commuting to and from Naujan, Mindoro, weed their farm, and take care of the growing saplings,  their health would deteriorate as usually happens to people who cannot stand being idle.

 

The couple has three daughters, all successful in their chosen fields of endeavor. And, one of them is serving the Homeowners’ Association as Treasurer.

 

What Makes Us Share…till it hurts

What Makes Us Share…till it hurts

(I and my group)

By Apolinario Villalobos

 

The “us” in the title refers to the four of us in the group. The two are based in the United States, but come home every second week of November for our sharing project that commences every third week of November and strictly ends on the first week of December. On the other hand, I and the other one are locally- based.

 

Many of those who know us still don’t understand why we “meddle” with the lives of others by helping them. One of my friends even went to the extent of sending me a message last year when he read my blogs about Baseco Compound in Tondo. His message read, “hayaan mo na sila, kasalanan nila kung bakit sila naghihirap…mamumulubi ka lang sa ginagawa mo”.  I did not bother to reply to that message…but from then on, he seems to have detached himself from me. The other member of the group who is based locally, too, had a misunderstanding with his wife until their eldest son interfered…in his favor, so from then, his wife sort of just supported him. The two others, who are based abroad are lucky because aside from being supported by their families, they are also able to collect donations from friends who came to know about our projects.

 

My opinion is that it is difficult for others to really understand how it feels to be impoverished because, either, they have not been through such, or refused to admit that they were poor once, out of pride. I do not know if some of you experienced the pang of hunger for having not taken breakfast and lunch while attending classes. I do not know if some of you have experienced wearing underwear twice your size – being hand-me-downs from rich relatives. I do not know if some of you have experienced catching ice cubes thrown by a friend, instead of being handed even a sandwich by him during his birthday. I do not know if some of you have experienced making toys out of milk cans from the garbage dump, etc. etc.etc. I have experienced those when I was young.

 

My other colleague in the group and who is based in Manila, admitted to have been a scavenger when he was young. He also shared how every morning before going to school, he stood by carinderias and ate the leftover food on the plates of customers. As a scavenger, he and his brothers cooked “batchoy” out of the food they scavenged from the garbage bins of Chinese restaurants. He also unabashedly admitted to having worked as a call boy when their father got sick to earn quick money to support his two younger brothers and one sister (they were left by their mother). He got lucky when he landed a job as a messenger/sales clerk of a big hardware store in Sta. Cruz (a district in Manila City). Good fortune smiled at him, when the daughter of his employer fell in love with him, which made him part of the family business.

 

The third in our group, a doctor is the luckiest because at an early age he got adopted by a rich and kind couple who were US Green Card holders. But while growing up in Pasay, he was close to the less fortunate in their neighborhood. He is married to the daughter of their laundrywoman who is now operating a small catering business in the States.

The fourth in our group found his way toward us through the doctor, as he was the latter’s neighbor in the States. He shared that he grew up in a farm in Bicol and also experienced difficulties in life, as he and his siblings would cross a shallow river and hiked two kilometers to reach their school. He was introduced to our “operations” when he got curious, so he joined us in 2009, after promising to abide by our rules – no photo taking, wearing only slippers, t-shirt and shorts when on the road to share, and no giving of true name or divulging of real identity to the beneficiaries, as well as, willingness to partake of what our friends in slums eat.

 

What makes us click together is that, as if on cue, we practically forget who we really are every time we start hitting the road just before sunrise, to share.  We would sometimes call each other unconsciously, by our assumed names…but we do not consider such slip as a joke, because we are those names every time we mingle with our friends to share. For those who insist on knowing us,  we ask them to just remember us by our acts, and not by our face and name.

 

 

 

 

Magpapasko pa naman!…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Magpapasko pa naman!

…nakakahiyang expression ng mga Pilipino

Ni Apolinario Villalobos

 

Dapat ay isama ng mga moralista ang pagbawal sa paggamit ng expression na “magpapasko pa naman” na tumutukoy kay Hesus, tuwing may kalamidad na mangyari bago sumapit ang “pista” na ito. Halatang ang habol lang talaga sa pistang ito ay mga kasiyahang dulot ng bonus, pagkain, gifts, Christmas lights, simbang gabi, caroling, etc.

 

Tuwing may kalamidad na nangyayari bago magpasko, ang mga naaawa sa mga nasalanta ay nagsasabi ng nabanggit na expression dahil siguro iniisip ng mga “naaawa” na ito, na mami-miss ng mga nasalanta ang mga kasiyahan, at hindi dahil bertdey ito ni Hesus… isang isyu ding kinukuwestiyon. Bakit hindi na lang dumamay at magbigay ng tulong dahil kailangan ng mga nasalanta at hindi dahil sa kung anu-ano pang dahilan tulad ng pasko?

 

Ang sabi ng mga researchers, ang talagang bertdey ni Hesus ay sa unang linggo (week) ng Abril. Ginamit ng mga matataas na opisyal ng simbahang Katoliko na mga Romano ang Disyembre dahil dati na itong ginugunita ng mga pagano sa Roma…isang makamundong pista na puno ng mga kasiyahang nakikita sa pagbaha ng pagkain, alak, at kalaswaan. Ang talagang orihinal na ginugunita ng mga Hudyo noon pa man ay ang araw ng pagbinyag kay Hesus na nakatala sa mga sinaunang records na ang iba ay inilagay sa Bibliya. Walang binabanggit ang Bibliya tungkol sa eksaktong bertdey niya. Ang sinasabi lang ay panahon ng pag-census ng mga Hudyo kung kaylan ay nataon sa pagpanganak kay Hesus. Ang census na ito ang ginawang batayan ng mga mananaliksik upang matukoy ang “panahon” at ang buwan batay sa kalendaryong pinagamit ng Roma sa mga nasasaklaw ng Kristiyanismo.

 

Sa makabagong panahon, maski sinong bata ay umaasam ng mga regalo tuwing sasapit ang pasko dahil ito ang itinanim sa isip nila ng mga nakakatandang Romanong Katoliko. Inaasahan nila ang paglundo ng mesa sa bahay dahil sa dami ng pagkaing idi-display. Ang mga tin-edyer naman ay excited sa pagsapit ng simbang gabi dahil magkakabandingan na naman sila ng mga kabarkada, at ang iba naman ay magliligawan – sa labas ng simbahan. Ang mga talagang isip at asal demonyo ay may lakas ng loob pang magsuot ng mga damit na kung hindi manipis ay may plunging neckline naman, at ang lalong malaswa ay ang pagsuot nila ng short shorts na nagdi-display ng maitim naman nilang kuyukot! Ang iba naman ay magdi-displey ng mga alahas na tulad ng ginagawa nila sa pagdalo ng misa kung araw ng Linggo.

 

Ang isa pang itinuro ng simbahang Romano Katoliko upang mapilitang magsimba araw-araw ang mga kasapi ay ang pagbuo ng siyam na araw upang matupad daw ang kanilang mga hiling! Hindi ba ito katarantaduhan….dahil wala naman yan sa Bibliya? Ang dapat na itinanim sa mga kasapi ng simbahang Romano Katoliko ay ang sakripisyo na kaakibat sa pagdalo sa misa tuwing madaling araw o gabi, upang pagdating ng talagang “kapanganakan” ni Hesus, ay hindi nakakahiyang humarap sa kanya….hindi yong hihiling ng kung anu-ano para sa sarili na kalimitan naman ay pera. Pati ang mga prutas na kung ilang piraso na puro bilog ay kasama din sa kinalolokohan ng mga Pilipino…pero ito ay paganong paniniwala naman ng mga Intsik na isinabay sa pasko at bagong taon dahil nakita ng mga taong ito ang malaking kikitain na resulta ng panloloko nila…mga negosyante kasi!

 

Bakit hindi sundin ang panawagan ng mismong santo papa na si Francis na sa paggunita ng “kapanganakan” ni Hesus, dapat ay iwasan ang pagiging materialistic?…dahil ba marami ang gustong magpakita ng karangyaan? Bakit pa ituturing ng mga Katolikong “tatay” nila si Francis kung hindi rin lang siya pakikinggan?…dahil ba sagad-buto na ang kanilang pagiging makasarili?

 

At, kung seseryusuhin na talagang “bertdey” ni Hesus ang isi-celebrate bakit hindi sa isang araw lang – ang pinaniniwalaang December 25? …dahil ba ginagamit ito bilang dahilan upang mag-celebrate ng mga makamundong bagay na orihinal na ginagawa ng mga pagano sa Europe?

 

Pinagmamalaki ng mga Pilipino ang “pinakamahabang pasko” sa buong mundo, pero kung talagang iisipin ang diwa ng pasko…ang kahabaang ito ay dapat ikahiya dahil sa kahirapang dinadanas na ng mga Pilipino at kalagayan ng Pilipinas! Nakakahiyang Setyembre pa lang ay hindi na magkandaugaga ang karamihan sa paglagay ng mga palamuti na para bang “mauubusan na ng pasko”. Kanya-kanya ang mga lunsod at bayan sa pagtayo ng mga giant Christmas tree pati mga lugar kung saan ay may mga kalakalan tulad ng malls. Ang maririnig sa radio ay mga kantang pang-krismas. Ang nakikita sa mga TV screens ay mga pagkaing mararangya na pang-pasko, etc….hanggang Enero ito. Habang nangyayari ang mga nabanggit , marami namang mga Pilipino ang halos hindi makakain ng kahit isang beses sa isang araw. Ang iba, makakain lang ay namumulot ng mga tira-tira sa basurahan.

 

Ang mga Pilipinong ayaw tumingin sa katotohanang ito, simple lang naman ang mga sagot: “kasalanan ko ba kung naghihirap sila at kaya naming gumastos?”, o di kaya ay, “kasalanan nila kung bakit sila naghihirap, dahil tamad sila!”….masasabi bang tamad ang isang taong nauulanan na’t lahat at halos malapnos na ang balat dahil sa init ng araw ay nangangalkal pa rin ng basura?

 

Peace to all!!!!

 

Kung Pangkaraniwang Tao…Weird, Pero Kung Sikat na Tao…Kahanga-hanga!

Kung Pangkaraniwang Tao…Weird,

Pero Kung Sikat na Tao…Kahanga-hanga!

ni Apolinario Villalobos

 

Kung ordinaryong tao ang magsuot ng damit na may butas at kupas, sinasabi ng iba na weird siya at hindi marunong mag-ayos, pero kung sikat na tao ang gumawa nito, siya ay kahanga-hanga at dapat tularan. Kung isang ordinaryong tao ang gagamit ng mga herbal alternative medicines na hindi ginagawa ng iba, ang turing sa kanya ay weird kaya hindi ginagaya, pero kung artista o sino mang sikat ang gagawa nito, mabilis pa sa alas-kwatro kung sila ay gayahin.

 

Kung ang isang pangkaraniwang tao ay naglalakad patungo sa opisina o eskwela, sinasabi ng iba na poor kasi, walang pamasahe, kawawa naman, pero kung sikat na tao ang gagawa nito…good for the health daw kaya tinutularan. Kung ordinaryong misis ang magsasalita tungkol sa buhay niya o di kaya ay tungkol sa buhay ng iba, ang tawag sa kanya ay tsismosa, pero kung kilalang tao, lalo na si Kris Aquino ang gagawa nito, tawag sa kanya ay “taklesa” o walang preno o careless lang.

 

Ganyan ang ugali ng KARAMIHANG tao, tumitingin sa panlabas na anyo ng kapwa. Para bang sinasabi nila na kung hindi simpleng shorts at t-shirt lang ang suot ay ayaw na halos pagkatiwalaan. At kadalasan din na kung walang alahas na suot, etsa puwera na siya dahil walang class. At ang pinakamatindi ay ikinahihiya pa ng mga kaanak!

 

Sa isang sosyal na kainang napuntahan ko, ang nagpa-party ay nagtalaga ng mga professional receptionists na kasama sa package ng caterer. May nakasabay akong babaeng may edad na at napaka-ordinaryo ang suot, simple lang din ang ayos, yon nga lang ay nakasapatos ng lumang klase na kulay itim, pero wala rin maski mumurahing hikaw man lang. Nagpakilala siya sa receptionist pero ang apelyido niyang binanggit ay hindi kapareho ng nagpa-party kaya may pinuntahan sa di-kalayuan, may kinausap na isang babae, sabay turo sa matandang babae, na nilapitan naman ng kinausap ng receptionist. Narinig kong tinawag na “auntie” ng lumapit ang matandang babae at halos inakay  palabas ng venue, pinaupo sa isang sofa. Nang umalis ang tumawag ng “auntie”, nilapitan ko ang matandang babae at tinanong ko kung kaanu-ano niya ang nagpa- party. Ang sagot niya ay pamangkin daw, anak ng kapatid niya, at inalagaan daw niya hanggang makaalis  papuntang Amerika noong tin-edyer pa lang. Matagal na daw silang hindi nagkita kaya nang malaman niyang nasa Maynila ito ay lumuwas pa mula sa Lemery, Batangas!

 

Bisita lang din ako sa binanggit kong party, pinilit lang akong isama ng kaibigan ko upang ipakilala sa nagpa-party at sabi sa akin ay may ipapa-edit daw na blueprint ng librong isinulat niya sa States. Hindi pa ako nakilala ng nagpa-party dahil hinintay ko pa ang kaibigan kong kaibigan niya. Naisip kong pagkakataon ko na sanang kumita ng perang pandagdag ko sa pondong iniipon ng maliit naming grupo para pambili ng mga regalo sa mga natutulog sa mga bangketa bago magpasko, kaya kahit umiiwas ako sa mga party ay pinagbigyan ko ang kaibigan ko.

 

Dahil sa pangyayari, hindi ko na lang hinintay ang kaibigan ko. Ang matandang babae naman ay nalulungkot at nahalata kong namumutla kaya tinanong ko kung kumain bago umalis ng Lemery. Sabi niya ay hindi pa…at sa oras na yon na halos ay alas dose na, talaga namang mamumutla siya. Sinubukan kong imbitahing kumain sa isang karinderyang nadaanan ko nang pumunta ako sa venue ng party, at pumayag naman siya. Sa karinderya ay sinabihan ko siya na unawain na lang ang pamangkin na talagang busy lang.  Pagkatapos naming kumain, tinanong ko siya kung may balak  pa siyang magpakita sa pamangkin niya….sabi niya ay wala na. Dahil mag-aalas dos na ng hapon, tinanong ko siya kung okey lang na ihatid ko siya sa Lemery…bahala daw ako. Dahil sa sinabi niya, dali-dali kaming kumuha ng taksi na maghahatid sa amin sa isang bus terminal sa Pasay na may mga bus na biyaheng Lemery.

 

Nasa terminal na kami ng bus sa Pasay nang tumawag ang kaibigan ko upang tanungin kung nasaan na ako. Sabi ko sa kanya, saka ko na lang siya kakausapin uli para magpaliwanag, dagdag ko pa, kausapin niya ang kaibigan niya at baka nalulungkot. Pero, sa pagkakataong yon, nagdesisyon na akong hindi ko na kakausapin ang kaibigan ng kaibigan ko na pamangkin ng babaeng bago kong kaibigan. Goodbye na lang sa kikitain sana!

 

Ang Moralidad at Mga Moralista sa Bansang Pilipinas

Ang Moralidad at Mga Moralista

Sa Bansang Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang moralidad ay isang prinsipyo na may kinalaman sa pagiging tama o mali ng isang gawain batay sa itinakda ng batas o simbahan, kaya hindi ito dapat limitado sa gawaing may kinalaman lamang sa sex. Ang pagnanakaw, pagpatay dahil sa masamang dahilan, pagsisinungaling, panlalamang ng kapwa, paninira ng kapwa, at iba pang maling gawain ay maituturing na mga imoral. Ang  kabaligtaran naman ng mga nabanggit ay may kinalaman sa kabutihan at itinuturing na moral. Sa ganang ito, hindi lang ang mga taong may mahigit sa isang asawa kung siya ay Kristiyano, halimbawa, ang maituturing na imoral dahil sinusuway niya ang itinuturo ng simbahan, kundi pati na rin ang mga taong nanlalalamang ng kapwa at lalo na ang mga opisyal na nagnanakaw sa kaban ng bayan na naging sanhi ng kahirapan ng maraming mamamayan. Ang huling nabanggit na imoralidad ay ang pinakamasidhi dahil hindi lang isa, dalawa, o tatlong tao ang napaglalangan at naapi, subalit milyon-milyon!

 

Walang namumukod-tanging tao na walang bahid ng imoralidad, lalo na sa panahon ngayon. Patunay dito ang nagpuputukang mga isyu tungkol sa imoralidad mismo ng mga namumuno sa mga simbahan, lalo na ang paglipana ng mga korap na opisyal sa mga pamahalaan ng anumang bansa.

 

May mga taong marami ang kerida o kabit at hindi nila itinuturing na “asawa” kundi “parausan” lamang ng kanilang kalibugan….YAN ANG IMORAL! At lalong imoral na gawain ang pag-abandona sa mga ito dahil hindi man lang nila binibigyan ng sustento, at hindi kinikilala ang bunga ng kanilang kalibugan.

 

Bakit binabatikos ng mga “moralista” ang isang taong may tatlong asawa, ganoong umamin naman sa ginawa niya at hindi naman tumatalikod sa responsibilidad, subalit ayaw naman nilang pamukhaan ang mga opisyal ng bayan na hayagang nagsisinungaling, nagpapabaya sa gawain, lalo na ang mga nagnanakaw sa kaban ng bayan, at  may gana pang ipagmalaki ang yamang galing sa masama? Dahil ba kapartido nila?

 

Huwag nang magmaang-maangang banal ang mga taong nagdadalawang mukha o nagdodoble-kara dahil lang sa ambisyong may kinalaman sa pulitika. Alam naman nilang masama ang tinutumbok ng tinatahak nilang daan tuwid man ito o liku-liko.  Ang isang taong nagmamalinis ay hindi dapat pumasok sa larangan ng pulitika na animo ay isang maputik na kwadra ng mga hayop. Wala silang karapatang bumatikos sa mga kalaban na tingin nila ay may masamang ugali dahil ang mga kasama nila sa partido mismo, kung hindi man kasingsama ng binabatikos nila ay lalong higit pang masama.

 

Ang hirap sa mga nagmamaang-maangang taong pumasok sa pulitika na tutulong daw sa bayan ay tumitingin pa sa malayo upang makakita lang ng taong imoral daw, samantalang pinaliligiran na sila ng mga taong hindi lang simpleng imoral subalit sagad sa buto ang pagka-imoral! Nagkakabanggaan pa nga sila ng mga balikat dahil natataranta na kung ano ang gagawin dala ng nerbiyos at baka matalo!

 

 

 

See with Our Heart, Feel with Kindness

See with Our Heart,

Feel with Kindness

By Apolinario Villalobos

 

Our eyes perceive the world

That’s all that they can do;

But there’s more beneath

The surface of everything

That only the heart can see –

If strengthened with fidelity.

 

Touching the lives of others

Some do with false charity

They, who think, food is enough

They, who think, money is fine

But given devoid of kindness

All effort becomes worthless.

 

Look around with our heart

Touch others with kindness

Those are what we should do

To realize our purposes in life –

Live and share, love sincerely

And thank the Lord as we pray!

 

 

Mindanao

Mindanao
By Apolinario B Villalobos

Itinuring na lupang ipinangako –
Ng mga Pilipinong dito ay napadako
Mga naglakas -loob na makipagsapalaran
Hindi inalintana panganib na madadatnan.

Maraming kuwento ang aking nalaman –
May mga kulay ng lungkot at kaligayahan
Nguni’t lahat ay puno ng hangarin, ng pag-asa
Sa lupang ipinangako, magigisna’y bagong umaga.

May mga Pangasinense, Kapampangan, Ilocano
Mayroong Bicolano, Bulakeño, Caviteño, Batangueño
Mga taga-Luzon silang dala ay lakas ng loob, kasipagan
Hindi ininda ang init sa pagbungkal ng tigang na kabukiran.

Mayroon ding galing sa Antique, Negros, isla ng Cebu
Sumunod ang mga taga-Leyte, Romblon, Guimaras at Iloilo
Ano pa nga ba’t sa malawak, mayaman at luntiang Mindanao
Iba’t iba man ang salita, pagkakaisa pa rin, pilit na nangibabaw.

Hitik sa kwentong makulay ang buong isla ng Mindanao
Unang tumira’y mga kapatid nating sa relihiyon, iba ang pananaw
Silang mga taal na katutubo, makukulay, matatapang at mahinahon
Tanging hangad ay mabuhay ng matiwasay, tahimik, sa lahat ng panahon.

Ang mga Kristiyano, Muslim, Lumad – lahat sila ay nagkakaisa
Nagtutulungan, nagbibigayan, mga paniwala man nila ay magkaiba
Nguni’t dahil sa makasariling hangad ng ilang gahaman sa kapangyarihan
Animo kristal na nabasag, iningatang magandang samahan at katahimikan.

Nguni’t tayo ay Pilipino, iba tayo – lumalaban na may masidhing pag-asa
Sa harap ng masalimuot na mga problema, matatatag na kalasag ay nakaamba
Ito’y ang masidhing paniniwala sa Maykapal, malalim at marubdob na kapatiran
Ugaling nagbuklod sa mga taga-Mindanao, magkaiba man ang pananaw at kaugalian.

Ating isigaw-
Mabuhay ang Mindanaw!

PATALSIKIN ANG MGA NAGKAKANULO NG TIWALA NG MGA PILIPINO!!!!!!