Ang Kawawang Kalagayan ng Maraming Pensiyonado ng Social Security System (SSS) ng Pilipinas

Ang Kawawang Kalagayan ng Maraming Pensiyonado

ng Social Security System (SSS) ng Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

 

Kawawa talaga ang kalagayan ng karamihan sa mga pensiyonado ng Social Security System (SSS) ng Pilipinas. Sa isang banda, ang hindi kawawa ay ang mga dati nang may kaya sa buhay bago nagtrabaho at ang mga namuno sa SSS mismo na milyon-milyon ang sweldo. Ayon sa balita, ang SSS ay may 7 Senior Vice-Presidents at 16 Vice-Presidents. Ang mga sweldo at bonus nila ay milyon-milyon din daw, pati ang mga allowances na kasama ang gastusin para sa mga alagang hayop o pet at grocery. Wala ring aalalahaning problema sa pensiyon ang mga kurakot na opisyal ng gobyerno dahil kapag nag-retire na ay siguradong milyon-milyon  na rin ang naipon nila na kayang ipamana maski sa mga apo sa tuhod.

 

Samantala, ang mga nag-retire nang mga miyembro ng SSS ay nagtitiis sa barya-baryang pensiyon. Nauunawaan naman ang sistemang binabatay ang pensiyon sa buwanang naiambag ng miyembro, kaya mayroong nagpepensiyon ng minimum na mahigit lang ng kaunti sa isang libo kada buwan dahil sa ikli ng panahon ng pag-ambag at kaunting halagang naiambag. May iba pang batayan sa pagminuta o pag-compute ng pensiyon kaya lumalabas na ang iba, kahit ang dating trabaho ay foreman ng mga kargador sa pantalan ay mahigit sampung libo ang pensiyon kung ihambing sa ibang manager na mahigit lang sa 7,000 pesos.  Ang masakit nga lang ay ang katotohanang nagpabaya ang SSS sa paglikom ng mga naiambag ng mga empleyado na kinaltas ng kanila-kanilang switik na mga employer kaya hindi lumalago ang pondo upang maging batayan sa pagpalaki rin ng pensiyon ng mga retirado. Kadalasan din, ang mga aktibo pa sa trabaho ay hindi rin malapag-loan dahil hindi nire-remit ng kanilang switik na employer ang kanilang contribution. Ayon sa balita ay wala pang 40% ang pinakahuling nalikom ng ahensiya batay sa kabuuhan ng mga miyembro, na sa kasalukuyan ay umaabot na sa 31milyon.

 

Nangangamba daw ang SSS dahil pagdating ng 2029 ay maaapektuhan ang pondo kung ibibigay sa 2milyong pensiyonado ang 2 libong pisong dagdag sa bawat pensiyon kada buwan kaya hindi inaprubahan ni Pnoy Aquino. Ayon naman sa gumawa ng panukala sa Kongreso na si Cong. Colmenares, dapat nga raw ang minimum na pensiyon ngayon ng retiradong miyembro ay 7,000 pesos. Marami daw namang paraan upang mahabol ang pagpalago ng pondo nito, tulad ng nabanggit nang  pagpapa-ibayo pa sa paglikom ng mga ambag, at pag-streamline o pagbawas ng mga “top-level managers” na malamang ay nagkakapareho o nag-ooverlap  ang mga responsibilidad. At lalong higit ay ang pagbawas ng mga nakakalula nilang allowances at mga bonus!

 

Sa Pilipinas, ang mga retirado ay hindi nabibigyan ng pagkakataong maging empleyado pagtuntong ng ika-60 na taong gulang. Ang may gulang na 40 nga ay itinuturing nang “overaged” ng ilang employers. May iilang nai-extend ang trabaho subalit hindi na regular ang status nila kundi “Consultant” hanggang umabot sa gulang na 65, kaya ang turing sa suweldo nila ay “Consultancy fee” na wala na ring benepisyo tulad ng allowances na kung tawagin ay “perks”. Ito yong mga nasa “senior management level” na ang saklaw ay mula manager hanggang Senior Vice-president, pero ang mga performance bago mag-retire ay namumukod-tangi, o yong may mga dating responsibilidad na napakahalahaga sa pagpapatakbo ng negosyo o opisina. Ang mga nasa supervisory at rank-and-file level naman ay napakanipis ang pag-asang ma-extend bilang “Consultant”. Ang matindi pa, malimit ay hindi agad naibibigay ang retirement o separation pay kaya ang pag-follow up lang at pamasahe ay problema din. Dahil sa mga nabanggit, pagkatanggap ng separation pay o pensiyon ay makakaltasan na agad ng pambayad sa mga inutang na pamasahe at panggastos sa pamilya nang panahong nagpa-follow up ang nag-retire!

 

May nakausap akong retirado na ang ginagawa ay hinahati ang tabletang gamot na nireseta ng doktor upang tumagal kaysa naman daw mawalan siya ng maiinom dahil hindi kasya ang kanyang pensiyong pambili. Ang iba naman ay hindi na komukunsulta sa doktor kahit masama ang pakiramdam dahil mababawasan ang badyet na pambili ng pagkain. Ang iba pa ay dalawang beses na lang kumakain sa isang araw, at sa halip na isaing ang bigas ay nilulugaw na lang. Nang tanungin ko kung bakit minimum lang ang pensiyon nila, ang sagot sa akin ay dahil hindi permanente ang trabaho nila noon, mabuti nga daw at nakumpleto pa nila ang pag-ambag sa SSS hanggang sa sila ay mag-retire. Hindi naman daw sila nagkulang ng pagpursige sa paghanap ng trabaho subalit talagang wala daw silang makita noong kalakasan pa nila. May mga retirado akong nakausap na nagsabing kapag namamasyal sila sa park o mall ay may bitbit silang mga shopping bag na malaki o backpack para lagyan ng mga junks na mapupulot, lalo na plastic na bote ng mineral water o lata ng soft drinks dahil kahit papaano ang maliit na kita sa mga ito ay nakakatulong din.

 

Sa mga mauunlad na bansa, kahit malaki  ang kaltas sa suweldo ng mga empleyado para sa buwis at ambag sa social security ay sigurado naman ang mga benepisyo nila dahi ang pagpapa-ospital, gamot, at pagpapa-aral sa mga anak ay libre. Ang ibang hindi gaanong maunlad na bansa naman ay maliit ang kinakaltas sa suweldo para sa buwis at social security, na ang pinakamalaki ay hindi umaabot sa 20%, subalit magaganda pa rin ang kanilang mga benepisyo. Sa Pilipinas naman, ang kinakaltas sa suweldo ng mga empleyado ay mahigit 30% subalit wala halos katumbas na matinong benepisyo. Ito yata ang sinasabi ng pangulo ng bansang si Benigno S. Aquino III na “matuwid na daan”….at saan naman patungo?….sa pagkagutom?

 

Mahirap talagang magkaroon ng presidenteng hindi nakadanas ng kahirapan sa buhay. Ang problema sa pensiyon ng SSS ay dumaan din sa ilalim ng nakaraang mga administrasyon, at lalong lumala sa panahon ni Pnoy Aquino ngayon. Kung sa halip na puro sisi ang ginagawa niya sa nakaraang administrasyon ay nagpakasipag na lang siya bilang presidente, sana kahit kapiraso ay may maipagpasalamat sa kanya ang mga Pilipino.

 

A Closer Look at the Filipino “Nationalistic” Groups

A Closer Look at the Filipino “Nationalistic” Groups

By Apolinario Villalobos

 

Even during the administration of Ferdinand Marcos, there were already problems with China as regards the South China Sea/West Philippine Sea, separatist movements and kidnapping in Mindanao, as well as, with Malaysia as regards Sabah, and most especially, corruption in the government. The same problems were inherited by subsequent administrations. But the “nationalistic” groups were more concerned in shouting invectives against America in front of the US Embassy and in burning effigies of American and Filipino presidents. They did not lift a finger in helping the government in its effort to recover Sabah, and not a single rally was held in front of the Chinese Embassy to express their revulsion over the issue on West Philippine Sea. Not even a question was raised as regards the effectiveness of the military against the separatist movement and kidnappings in Mindanao because of its inadequate facilities due to misused funds intended for its modernization. These groups cannot even lay claim on the success in deposing Marcos, because the religious groups and ordinary citizens were the ones responsible for such success.

 

Despite the open reclamations of China in the West Philippine Sea, these groups were silent, although, belatedly, they somehow held a lightning rally or two, after such, nothing was heard from them again. Despite the ongoing activities of the Abu Sayyaf and separatist groups in Mindanao, they remained silent. The overly grisly Maguindanao and Mamasapano massacres did not entice them a bit to make a move to show their support to the victims. Despite the moving of justice system at a snail’s pace and unabated proliferation of foreign “investors” who are exploiting the natural resources around the country, nothing is heard from them, too.  And despite the blatant control of domestic medium-scale trading in the country by these foreign “investors”, still nothing is heard from these groups.

 

After the announcement of the Supreme Court’ decision favoring the legality of the US military presence in the country, these groups suddenly came to life. They maintain their claim that such decision shall lead to the construction of the permanent US bases in the country when in fact, nothing of that sort is mentioned in the agreement.

 

They claim that the continued presence of the American soldiers in the country will lead to the revival of sex- related industry which is not true. Even without the presence of US bases, there is uncontrolled proliferation of the sex trade via the internet, bars and massage parlors, even in the decent districts of Metro Manila.  But still, if they want, they can knock at the doors of Congress and Senate for laws that shall control this kind of industry, and which should be appropriate for the time. On the other hand, they are supposed to know that even the local government can control such industry. And, just what have they done on the issue of poverty that contributed to the fast growth of such industry in the country? They should caution the sex workers if they are really bent on helping their countrymen involved in sex trade which needs to be treated as a separate issue, instead of using this alibi in pursuing their “nationalistic” objective. They seem to be blind to the fact that various sex deals are flourishing even without the issue on the US military presence in the Philippines due to weak national laws and LGU regulations that reek with corrupt motives.

 

What dedication to advocacy are they talking about when some of them are even holding passports stamped with US visa?  If these groups are really serious in their advocacy, why don’t they hold rallies against the ongoing corruption in the country and the vote-buying, a political tradition that got deeply-entrenched in the Filipino culture? Why don’t they consistently hold rallies for the removal of department secretaries who are being questioned on the issues of smuggling, ghost NGOs, drug trafficking, illegal recruitment, and deplorable state of mass transit facilities such as LRT and MRT, etc. Why don’t they consistently hold rallies for the removal of the president, if they find him to be ineffective just like what was done during the time of Marcos? Why don’t they hold rallies against the unfulfilled promise of the government to modernize the military facilities after prime public properties were sold to foreign investors? Why don’t they picket outside the detention facilities where the Ampatuans are, to show their disgust over the hideous crime that they purportedly committed? These are what the Filipinos want to see and expect from them, as they claim to be “nationalistic” and pro-Filipino.

 

Obviously, the Philippines has been under a long-tested democracy which unfortunately proved ineffective due to its loop-holed system that led to the propagation of various forms of corruption. And, this is what the left-wing groups want to be changed to a more “nationalistic” system. But what do they mean by “nationalistic”?…a communism-inspired system?

 

By the way, I just want to make myself clear that not all nationalistic Filipinos have a communistic mentality.

 

 

The Hopeless Light Rail Transit (LRT) of Manila

The Hopeless Light Rail Transit (LRT)

By Apolinario Villalobos

 

When I took the LRT to Sta. Cruz on the morning of January 10, 2016, I noticed that the driver was not making announcements about precautions and as we were approaching stations as part of their standard operating procedure. Instead of the announcement via the PA system, the security guard on board was making the announcement to the highest level of his voice that he could muster. I presumed the driver was not in the mood or just plain lazy, until I finally drew enough courage to ask the security guard why it was so. He told me that the PA system of the train I have taken was kaput…broken…wrecked, defunct – for several days.

 

While the LRT management may treat such breakdown a trivial matter, for the commuters, especially, those who are new in Manila, it is not. The announcement being made as the train approaches each station is an important information for the local and foreign visitors who are taking the “risk” of riding the LRT train despite the discouraging forewarnings from the media about its frequent breakdown. Without the announcement, those who are not familiar with the stations along the route must crane their neck to have a glimpse of the station signboard or ask other passengers, otherwise, they might overshoot their destination.

 

The joke today is that, if one plans to take the LRT or its “sister train of anguish”, the MRT, he or she must have an “allowance” of at least two hours. The two hours are for the trek along the rails to the nearest station when the train suddenly comes to a grinding stop….yes, grinding because of the frightening “metal to metal” screeching sound of the wheels. When there’s a downpour, pity are those without umbrella. When the sun is generous with its scorching rays, pity are those without the same contraption for shade.

 

The elevators are still out of order. The escalators are still resting. The toilets are still padlocked, except for one or two. But, fortunately, the employees are doing their best to be nice with their ever ready smile and uncomplaining stance even when four or five passengers one after another pay in crispy one thousand peso bill. These are the people in the lower rung of operation who are trying make up for the handicaps of the LRT system. Meanwhile, those at the top, including the DOTC secretary, Emilio Abaya, are so embarrassingly naïve to the situation that noisy calls for their resignation fall to deaf ears….theirs and those of the president of the nation, Benigno S. Aquino III.

Ang Punong Kahoy ay Parang Ahensiya ng Gobyerno

Ang Punong Kahoy ay Parang Ahensiya ng Gobyerno

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang ibang opisyal ng gobyerno ay nakakatawa at nakakaawa tuwing magkamot ng ulo habang nagsasabing lahat ay ginawa na nila sa sistema ng ahensiya nila, subalit wala pa rin silang natatamong pagbabago. Ang tinutumbok ko rito ay ang wala pa ring pagbabago sa mga kulungan sa buong Pilipinas, lalo na yong malalaking nasa Muntinlupa at ang Manila City Jail. Pati si de Lima na nagpakita ng katigasan at katapangan ay wala ring nagawa dahil ilang buwan pa lamang makalipas ang mga “raid” na siya pa ang nanguna sa Muntilupa na nagresulta sa paglipat ng mga high-profile na mga preso, at pagpalit ng hepe, ay bumalik uli sa dati ang sitwasyon makaraan  lang ang ilang buwan na parang walang nangyari.

 

Napalitan nga ang hepe, pero ang tanong ay: pinalitan ba nila ang mga nasa ibaba?. Kung ang sagot ay hindi, eh di, mauulit pa rin talaga ang mga kapalpakan. Ang may diretsahang nakakakontak sa mga nakakulong ay itong mga taong sa isang tingin ay aakalaing mga inosente at walang kapangyarihan. Sino ba ang nakakadaupang-palad ng mga preso 24/7, hindi ba itong mga bantay na maliit ang suweldo? Pero hindi ko pa rin nilalahat, dahil siguradong marami pa ring tapat sa kanilang trabaho kaya nadadamay lang. Kung may nalalaman man sila ay hindi pa rin sila makakapagsalita dahil maaaring natatakot sa mga kasama nilang sangkot sa mga raket.

 

Lingguhan mang magpalit ng mga hepe kung ang mga tauhang akala ng lahat ay “harmless” o inosente o walang kamuwang-muwang ay nasa puwesto pa rin nila o di kaya ay inilipat lang ng duty pero sa loob pa rin compound, hindi pa rin mawawala ang katiwalaan. Ang suhestiyon ko noon ay drastic change – tanggalin lahat ang mga guwardiya mula sa kasalukuyang puwesto nila at pagpalit-palitin ang area assignment. Halimbawa ang mga nasa Maynila ay ilipat sa penal colony ng Palawan o Davao. Ang mga nasa dalawang nabanggit na probinsiya naman ay ilipat sa Maynila. Sa ganitong paraan ay mawawala ang halos ay “magkumpare” o “fraternal” nang relasyon ng mga preso at bantay nila.

 

Para nang nakakaloko ang sinasabi palagi ng pamunuan ng mga kulungan na kulang sila ng mga tauhan. Bakit hindi isinasama itong problema sa mga rekomendasyon na ang pinakamagandang pagkakataon sana ay nang mamuno ng raid si de Lima?  Bakit hindi isinasama sa nirerekomendang taunang budget? Samantala, kung hindi maipatutupad ang drastic change na pagpalit-palit ng area assignment ng mga guwardiya, baka pwedeng magtalaga ng mga sundalo  para magbigay ng “task force duty” (TDY). Ang pagtalaga ng mga sundalo bilang guwardiya ay mas makatao kaysa maka-hayop na ginagawa sa Indonesia, kung saan ang ginagamit na guwardiya sa mga kulungan ay buwaya!

 

Kailangang matanggal ang sinasabi nilang “fraternal” na pakikisama ng mga bantay sa mga nakakulong lalo na ang mga mayayaman. Hindi pwedeng ang ganitong pakisama ay walang katumbas na pera, kaya sino ba naman ang hindi kakagat sa libo-libong nakakaakit na suhol? Ang mga lumang modelo at second-hand na cellphone na nabibili daw lamang ng tatlong daan sa mga bangketa ay nabebenta ng patago sa mga nakakulong sa libong halaga. Dahil diyan, paanong mapuputol ang koneksiyon ng mga nakakulong na drug lords sa mga tauhan nila sa labas ng kulungan? Nakakatawa na tuloy ang sinasabi ng mga namumuno na tuwing nagri-raid sila sa mga kulungan, daan-daang mga cellphone ang kasama sa mga nakukumpeska o nasasamsam na deadly weapons, at “sinisira” daw nila! Bakit sinisira kung totoo man, ganoong dapat ay ipasailalim sila sa forensic examination upang ma-check ang memory na naglalaman ng mga pangalan ng kontak nila sa labas? Bakit pa sabihing gumagamit ng alyas ang mga kontak, hindi ba pwedeng gawaan ng paraan upang mabusisi ang mga impormasyong makukuha?

 

Hindi kailangan ang sobrang katalinuhan upang makapag-analisa sa totoong nangyayari sa loob ng mga kulungan….bakit hindi magawa ng mga taong itinalaga dahil “matalino” naman yata sila tulad ni Pnoy?

 

Ang punong kahoy na nagkaugat na ng malalim, putulan man ng mga sanga at tanggalan ng lahat ng dahon, subalit hindi bubunutin ay tutubuan pa rin ng mga bagong  talbos na magiging dahon at sanga, at lalong lalago pa. Patuloy pa rin itong mabubuhay dahil sa tumibay nang ugat na lumalim pa ang pagkabaon. Ganyan din ang mga ahensiya ng gobyerno na hindi natatanggalan ng mga taong nasa “ibaba” na may alam tungkol sa mga katiwalian. Magpalit man ng mga namumunong itatalaga sa mataas na puwesto, na hindi tumatagal dahil political appointees lamang, ay hindi pa rin mawawala ang katiwalian dahil ang mga nasa “ibaba” na “malalim” na ang kaalaman sa masistemang katiwalian ay nasa puwesto pa rin. Ang nangyayari sa mga kulungan ay hindi malayong nangyayari rin sa iba pang mga ahensiya ng gobyerno.

 

Ang mga ugat na nasa ilalim ng lupa ay nakatago, hindi nakikita subalit malaki ang nagagawa upang mapalago ang isang puno dahil sila ang sumisipsip sa lupa ng mga sustansiyang nagbibigay ng buhay sa punong kahoy.

 

A Call to De-politicize Government Agencies and Dissolve Non-performing Ones

A Call to De-politicize Government Agencies
And Dissolve Non-performing Ones
By Apolinario Villalobos

A monumental accomplishment of the Philippine government could be the de-politicizing of agencies and dissolving non-performing ones. There is a need to gauge the performance of all government agencies, to check their relevance and duplication of functions. But first, priority should be given to the de-politicizing of all agencies by putting a stop to Presidential appointments. What is the use of having civil service eligibilities and career service program if worthy government employees are bypassed by Presidential appointees?

The Career Service Officers who are spending the best years of their life in agencies deserve promotions when there are opportunities. They have the necessary expertise and knowledge of the jobs for the smooth operation of agencies, unlike the neophyte appointees whose credential for the job to which they are appointed is only the friendship with the President. To put it bluntly, I am referring to the agency “heads” with category of Secretary, and their assistants with the category of Undersecretary, as well as, the lesser agencies headed by Commissioners.

This traditional practice of “accommodating” Presidential friends in sensitive positions in the government gives nothing to the overall administration of the highest executive of the country but disaster. The latest glaring manifestation of this bad side of Filipino culture due to “gratitude” system, is the Benigno Aquino III administration. From the first day of his stay in Malacaῆan palace to the present, all that he gained for accommodating friends in his administration are headaches.

Worth mentioning in this regard is the Commission on Human Rights which others say deserves to be dissolved outright for not only being a non-performer but, contributes as well, in embarrassing the administration no end, with its out-of-tune pronouncements, the latest of which is its “report” about Mamasapano massacre. Aside from the non-performing Commission on Human Rights which most often is overshadowed by mere human rights NGOs, there are other agencies which have been created to accommodate “friends” despite their irrelevance and duplication of function of the already existing ones.

De-politicizing government agencies will free them from the influence of any political party, especially, the sitting President responsible for the appointment of their heads, aside from their being used as part of the machinery during campaign and election.

The only question now is what branch of the government has the mandate to take the initiative in making the move….shall it be the Executive, Legislative, or Judiciary? With the seemingly dysfunctional government of the Philippines, such that it cannot even resolve the issue on mayoralty in Makati City, can we expect something, at least….good enough?