Joery Falloria: Surviving Typhoon Yolanda and Life’s Excruciating Challenges (…unsung hero of Philippine Airlines)

Joery Falloria: Surviving Typhoon Yolanda

And Life’s Excruciating Challenges

(…unsung hero of Philippine Airlines)

By Apolinario Villalobos

 

Just like most of Philippine Airline marketing and airport personnel, Joery started his career at the lowest rung of the airline’s corporate ladder which is his case was as a porter. Although, the trainings involved courses on cargo handling, passenger check in, basic domestic ticketing, and customer handling, the employee of “long ago” cannot say no, if he was assigned at the airport to haul carry checked-in baggage and cargoes on tow carts from the terminal to the aircraft. This was what Joery experienced when he joined the airline.

 

The kind of exposure that an employee gets has been actually designed to toughen and prepare him for more responsibilities ahead as he advances in his career. It makes the employee some kind of a well-rounded guy – an airline man who can later handle responsibilities as manager. Joery has marshaled incoming aircrafts to guide them to their slot in the tarmac, computed weights to be loaded for safe flight,  which included those of cargoes, checked-in and carry-on baggage, as well as passengers that also include the crew and paying ones.

 

Along the way, he was also trained to handle PAL customers, be they walk-ins who would like to make inquiries or purchase tickets. To cap this particular training, he was also fed with knowledge on values and attitudes to maintain the high quality of service standards that his person should exude. It was a long journey for Joery from the airport ramp as loader to his present managerial position as Head of the Tacloban Station. It was a journey beset with financial difficulty and emotional pressure. But he made it….on August 15, 2015, he was designated as Officer-In-Charge of Tacloban Station, a managerial position.

 

It was while navigating his challenging career path that he met Pomela Corni Tan who eventually became his wife, and who gave him two offspring, Anthony who is now a registered Nurse working with the Davao Doctors’ Hospital, and Mary Rose, on her second year of Veterinary Medicine course at the VISCA in Baybay City.

 

The typhoon Yolanda devastated Tacloban to the maximum, and recovery was even more challenging, as Joery and his local PAL team, worked hard to rise from such disheartening situation. To make PAL operational again, he had to coordinate with concerned government agencies and the head office in Manila for replacement of lost equipment and office supplies, as well as, reconstruct destroyed records. The story of recovery that was woven around the effort of the PAL Team, with Joery at the helm, was just one of the many that inspired many people around the world.

 

With Tacloban City propped back to normalcy, Joery resumes his overall administration of the whole Tacloban station that includes routine calls on travel agents, issuance of tickets and airport operation. His free time is spent on spiritual-related activities of the Our Lady of Lourdes Parish, being a Lay Minister. He is also an active officer of their homeowners’ association.

 

Over a simple lunch at the canteen of SSS near the PAL Administrative Offices in PNB building, he confided that he feels blessed for working with the airline. And, as the company is in its recovery stage, he has committed himself to do his best as part of the team. In a way, Joery has survived the various changes at the top management of the airline…just like the survival that he experienced when typhoon Yolanda devastated their city.

Michael Villaflor, Jr.: Profile of Diligence and Humility…another “unsung hero” of Philippine Airlines

Michael Villaflor, Jr.: Profile of Diligence and Humility

…another “unsung hero” of Philippine Airlines

By Apolinario Villalobos

 

 

When Michael Villaflor, Jr, or “Mike” to his friends and family was looking for a job after graduating from Mapua Institute of Technology with a Management Engineering course, the country was in its economic and political healing stage after Ferdinand Marcos was successfully ousted by the “People Power” which saw the installation of Corazon Aquino into presidency.  It was during this uneasy period when Mike initially tried his luck for a job in San Miguel Corporation. Unfortunately, the company was giving priority to applicants who graduated from the University of the Philippines and Ateneo. He went through similar discouraging experience when he applied at Philippine Airlines which was giving priority for applicants from the two aforementioned universities, as well as, the De La Salle University.

 

His persistence, however, in following up his application with PAL paid up when he was finally given the chance to undergo an interview and a series of written exams which he passed with flying colors. For assignment, when he visited the Office of the Metro Manila Sales in March 1986, headed by Milagros Limgenco, without much ado, he was sent to the Escolta Ticket Office to immediately render duty as Information Clerk. Due to his remarkable good performance, in less than a year, he was promoted as Cash Custodian, then, as Domestic Ticket Representative in the same ticketing office. In 1988, he was further promoted as Integrated Ticket Representative, a job which required him to compute international fares, as well. Unfortunately, on that same year, the Escolta Ticket Office was closed which caused his transfer to the Makati (Greenbelt) Ticket Office.  A little later of that same year he was transferred to the Taft Ticket Office, located on the ground floor of the Philippine Women’s University.

 

In early 1989, he retraced his steps to the Metro Manila Sales Area, but this time, with a new appointment as Sr. Market Planning Analyst under Marcial Zamora. His fast journey along the path of his corporate career brought him the following year, to the position of Staff Assistant for Luzon Sales Area which was merged with Metro Manila Sales by the VP-Sales and Services, Avelino Zapanta. This time, he worked under Teresita Al Luna.

 

While the career of Mike was gaining momentum, the general economic situation of the country was at its crucial that resulted to a slow down. Meanwhile, the management of the airline changed hands from Eduardo Cojuangco to Lucio Tan. In addition to the airline’s struggle to keep afloat, there were also problems that had to be dealt with – those of  PALEA (Philippine Airlines Employees Association) and the ALPAP (pilots’ and flight attendants’ association), which finally resulted to the temporary closure of the company in 1998. During the time, Mike was under Danny Lim who was at the helm of the Metro Manila and Luzon Sales.

 

When Philippine Airlines resumed its operations, Mike was transferred to its “flagship” office located at S & L building along Roxas Boulevard as Staff Manager in place of Atty. Cris Pascual, to work under Enrique Javier, the Country Manager for Philippines and Guam. Later, all PAL offices at S & L building were transferred to the airline’s Learning Center along Padre Faura, where he worked under different Country Managers such as Marilla Revilla, Genaro Velasques, and Dina May Flores.  When the San Miguel Corporation took over the company, it installed Salvador Britanico, Jr., as the Country Manager, and it was during this time that finally, Mike got his biggest break when he was appointed as Area Sales Manager for Luzon and Metro Manila.

 

When the Lucio Tan Group of Companies took over PAL from San Miguel Corporation in September 2014, Mike retained his job to work under his current boss, Harry Inoferio, who is virtually on a “home coming” stint, for he had spent a good number of years with PAL until he resigned to work with other airlines. Mike is doubling his effort, especially, at this critical moment of the airline industry under the shadow of the “open air policy” which is characterized by the cutthroat competition posed by locally- based airlines, as well as, foreign carriers that offer attractive fares. Despite the challenge, according to him, PAL is unfazed because its on-time departure reliability aside from its overall excellent service, have always been traditional trademarks that keep it flying with pride. Many passengers, especially the finicky, learn the lesson that a low fare can never replace an excellent service which is equated with comfort all the way of the flight, especially, long haul ones, hence, they go back to PAL after a “sad experience”.

 

In the office, Mike is ably supported by his equally diligent secretary, Melle San Jose Artillaga, who like him is equally meticulous in carrying out her job. And, at home, he is supported by his wife, Madeline and children, Mara Louise, Michael III, and Louise who understand his coming home late due to meetings. With all the challenges that he enjoys and the compassion of people around him that lightens his burden, he considers himself lucky and successful, yet feels at the same time, that he could still do more for the company.

 

To date, with a contented smile, he looks back to the day he was given a great opportunity by PAL which put him on the best career path, more than reason enough for him to continue doing his best. He also considers the short administration of the San Miguel Corporation as a good karma because it was during such time, while working with Salvador “Bud” Britanico, that he became a full-fledged manager.

 

But, most especially, for what he is now, Mike thanks his parents, Remy and Michael Sr. They molded him into a humble person who can work with utmost diligence and patience under pressure. Admirably, both parents who were supervisors of PAL then, did not try to use their influence when he was applying for a job in the company, as they wanted him to prove his worth on his own. Michael Sr. was a Ticket Office Supervisor (later on, a Manager), while Remy was a Desk Supervisor (later on, a Manager) of the Reservations Department.

 

 

Isang Kending Hinati, at iba pang Kuwento

Isang Kending Hinati, at iba pang Kuwento

Ni Apolinario Villalobos

 

Malaking bagay ang pag-uusap kung minsan ng magkakaibigan upang sumariwa ng mga nakaraan. Nangyari ito nang magkita kami nina Del Merano, mag-asawang Mona at Reuben Pecson na isinama ang tinuturing kong “miracle baby” nila noon, at ngayon ay binata na, si JR. Ibinuntis ni Mona si JR nang panahong mayroon siyang malaking cyst sa sinapupunan, subalit sa awa ng Diyos, nakaraos siya sa pagbuo nito hanggang maipanganak bilang isang malusog na sanggol. Ngayon si JR ay isa nang piloto. Pananalig sa Diyos ang naging kasangkapan ni Mona sa pagkakaroon ng isang matagumpay na ngayong anak na Piloto.

 

Sa mga kuwentuhan namin, lumabas ang pinakatago-tago sigurong kuwento ni Del tungkol sa kending hinahati pa niya upang magkasya sa maghapon niyang pagsi-sales call noong kami ay nagtatrabaho pa sa Philippine Airlines (PAL). Isa si Del sa mga pinagkakatiwalaang Account Officers ng PAL. At, dahil sa kanyang pagka-single mom, tipid na tipid ang ganyang gastos. Nagulat daw ang kasama naming kasabay niya sa pag-sales call nang ilabas niya ang kalahati ng isang kendi at isinubo bilang miryenda. Ang natirang kalahati ay kanyang itinabi para sa hapon naman.

 

Ikinuwento rin niya na sa pagpipilit na makapasok sa PAL ay halos nanikluhod sa nagbibigay ng typing test na bigyan siya ng ilang pagkakataon na umabot sa pang-apat hanggang abutin niya ang standard na bilis sa pagmamanikilya. Mangiyak –ngiyak siya nang makalusot sa test. Ang unang trabaho niya ay sa Accounting Office subalit napansin siya ng namumuno ng Internationals Sales Department na si Manny Relova, kaya on the spot ay sinabihan siyang mag-report sa opisina nito upang mag-issue ng mga tiket na pang-international. Dumaan siya sa masusing pag-aaral ng iba’t ibang pamasahe sa eroplano, kasama na ang sa iba pang airlines. Dahil sa kagalingan niya, mabilis ang kanyang promotion hanggang sa ma-assign sa iba’t ibang international station bilang District Sales Manager.

 

Naalala ko noon ang kuwento niya nang ma-assign sa San Franciso (USA). Ang tinirhan niya ay walang kagamit-gamit kaya sa sahig siya natutulog nang kung ilang araw. Kahit bago sa America ay malakas ang loob sa paglibot kaya sandali lang ay dumami na ang kanyang kontak at mga kaibigan na nakatulong ng malaki sa kanya bilang District Sales Manager.

 

Nag-resign siya nang bilhin ng San Miguel ang PAL, subalit nang bilhin uli ito ni Lucio Tan ay inimbita siyang bumalik na malugod naman niyang tinanggap dahil iba daw na challenge ang nararamdaman niya bilang kawani ng nasabing airline. Iniwan niya ang isang managerial job at ang malaking suweldo mula dito. Bumalik siya sa kumpanyang nagbigay sa kanya ng magandang pagkakataon upang mabago ang kanyang buhay, lalo pa at siya ay single mom. Ipinakita ni Del na ang pagtanaw ng utang na loob ay nakakagaan ng damdamin. Ngayon si Del ay District Sales Manager na uli ng San Franciso (USA).

 

Ang Pangangasiwa ng Manila International Airport (MIA)

Ang Pangangasiwa ng Manila International Airport (MIA)

Ni Apolinario Villalobos

 

Hindi pala alam ni G. Honrado na saklaw ng kanyang responsibilidad bilang General Manager, ang buong Manila International Airport. Ibig sabihin, hindi pala niya alam na Manila International Airport Authority (MIAA) ang nag-iisyu ng mga temporary pass sa buong airport para sa lahat ng mga taong may kaugnayan sa operasyon nito. Hindi pala niya alam na para maisyuhan ng temporary pass ay kailangang i-surrender ang company ID, o di kaya ay dapat magsumite lahat ng mga ahensiya ng listahan ng mga empleyado nila upang maisyuhan ng pangmatagalang temporary pass. Hindi pala niya alam na ang  malalaki hanggang sa kaliit-liitan gamit ng MIA, ay may tatak na “MIAA Property” at may control number. Nakalimutan rin siguro niya ang malaking “insidente” na nangyari noong panahon ni Gloria Arroyo tungkol sa pagsugod nito sa MIA nang walang pasubali o abiso upang makita talaga ang mga kapalpakan sa mga parking areas, kaya nang mabisto nga ay “sinabon” niya on the spot ang pinsan nitong in-assign din na tulad niya bilang General Manager.

 

Ang Manila International Airport ay parang shopping mall. Ito ay may pinaka-hepe na dapat mangasiwa sa lahat ng mga nagtatrabaho sa loob, kasama na ang security, mga concessionaires, contracted agencies at mga namimili o namamasyal lang. Ibig sabihin ang pinaka-hepe nito ay may responsibilidad na sumasaklaw sa buong operasyon ng mall. Ganoon din sa MIA na dapat lahat ng bahagi nito ay pinangangasiwaan sa kabuuhan ng General Manager – mula sa runways, tarmac, terminals at parking lots. Siya ang nasa itaas at sa ilalim niya ay iba’t ibang ahensiya ng gobyerno at mga concessionaires na nagkakanya-kanya ng pagkontrol ayon sa saklaw nilang operasyon na nakasaad sa mga Operating Manual nila, na nakabatay naman sa Operating Manual ng MIAA. Sa pinakagitna ng kani-kanilang operasyon ay ang Manila International Airport Authority.

 

Dapat ang susunod na itatalaga bilang General Manager ng MIA ay taong may “managerial skill” (kaya nga tinawag na General Manager) at may malawak na kaalaman sa airline operation. Saklaw ng airline operation ang iba’t ibang kaalaman tungkol sa mga bagay na may kinalaman sa “aviation security” kaya hindi kailangang manggaling ang taong itatalaga mula sa anumang military branch ng Pilipinas. Bilang isang industriya, ang international aviation ay may mga pinatutupad na mga patakaran upang masigurong ligtas ang mga pasahero ng iba’t ibang airlines. Napapag-aralan ang mga patakaran sa pagpapatupad ng security sa airport, at palagi ring ina-update batay sa pangangailangan ng panahon, na tulad ngayon ay hantad sa terorismo. Dahil dito, hindi kailangang may actual exposure sa military operation, na napakalayo sa isang civilian airline operation, ang General Manager.  Dapat ay ituring na malaking leksiyon dito ang nakaupo ngayong General Manager na nagpipilit na wala siyang pakialam sa ibang operasyon ng MiA.

 

Ang malaking problema nga lang ay kung umiral uli ang napakakorap na pag-iisip ng uupong Presidente na magtatalaga na naman ng pinsan, o kapatid, o bayaw, o tiyuhin, o dating driver, o dating messenger, o dating masahista, bilang General Manager. May napapagbatayan na kasi…kung sa Ingles – may “precedent”….may mga una nang ginawa kaya gagayahin na lang!

Ang “Singit-Bala” sa Manila International Airport

Ang “Singit- Bala” sa Manila International Airport

Ni Apolinario Villalobos

Lahat na lang yata ng raket ay naiisip ng mga kawatang Pilipino, at batay pa mandin sa mga batas na umiiral dahil sinisilipan nila ng mga butas. Ang pinakahuli ay ang pagsingit ng bala sa bagahe ng mga pasahero sa airport, na ginagawa ng mga nakatalaga sa pag-inspect ng mga ito. Ang kapirasong bala na totoong itinuturing ng ibang mga Pilipino at ng ibang lahi na anting-anting dahil ito ay gawa sa tanso, ay hindi pinapalampas dahil sa katagang “ammunition” na nakapaloob sa batas. Subalit paano naman itong magiging deadly kung walang lamang pulbura at kahit may lamang pulbura ay walang kasamang baril? Magiging deadly weapon lamang ito kung itutusok sa mata o isasalaksak sa ilong ng kaaway upang hindi ito makahinga, o di kaya ay ipangiliti upang mamatay sa katatawa ang kalaban.

Kinakasangkapan ng mga hangal na mga tauhan ng OTS na nakatalaga sa pag-inspection ng mga bagahe ang kagipitan sa panahon o oras ng mga pasahero kaya nagmamadali lalo na ang may mga connecting flight, at upang hindi maabala sa biyahe ay pumapayag na lamang na “maglagay” ng dinidiktang halaga. Nabisto tuloy na talagang may sindikato sa airport na kung tawagin ay “OTS 500”. Hindi lang malinaw kung ang “500” ay tumutukoy sa minimum na lagay ng mga pasaherong ang bagahe ay tinamnan ng bala.

Ang Office for Transportation Security (OTS) na nasa ilalim ng DOTC na pinamumunuan ni Abaya, ay katumbas ng MMDA Traffic Constable Group – mga sibilyan. Ang nakapagtataka lang ay kung bakit nagkaroon pa ng ganitong grupo ganoong mayroon na rin namang AVSECOM, at kung sibilyang security group naman ang kailangan ay nandiyan din ang mga “blue guards”. Marami ang nakakapansin na dahil sa dami nila, karamihan ay pakalat-kalat na lang daw sa loob ng airport, lalo na sa check-in area.

Ang mga tauhan ng OTS ay kulang sa kaalaman sa paghawak ng maselang operasyon sa airport. May mga aspeto ang operasyon na matiyagang pinag-aaralan ng matagal ng mga miyembro ng airport police o aviation security, lalo na pagdating sa paggawa ng imbestigasyon. Subalit kung may nakaplano nang gagawing tulad ng raket na pagtanim ng bala sa bagahe, hindi na kailangan pang mga kaalaman dahil gagawa na lang sila ng “drama”…at ayos na!

Malaki ang problema ng Pilipinas dahil ang bukana nito na international airport terminals ay pinamumugaran ng mga kawatan, kaya pagdating pa lang ng mga balikbayan at turista, masusuka na agad sila sa umaalingasaw na amoy ng katiwalian. Ang pinakahuling raket ng mga kawatang ito ay nakakatawa ngunit nakakaperwisyo ng malaki. Magsunud-sunod ba naman ang mga insidenteng nahulihan daw ng bala sa bagahe, kaya parang lumalabas na bago umalis ang mga pasahero ay dumadaan silang lahat sa Quiapo upang bumili ng bala na gagamiting anting o di kaya ay nakipagkita sa isang ermitanyo sa paanan ng bundok Banahaw upang bumili nitong balang anting-anting. At, dahil sa mga karanasan ng mga paalis na mga turista, paano pang aasahang lalakas ang turismo ng bansa, dahil may kasabihang, : news flies fast by word of mouth.

Ang Malakanyang naman ay walang ginagawa o hindi kumikibo, kahit tumitindi na ang mga pangyayari. Ang patakaran kasi ni Pnoy ay hayaan ang mga ahensiya na umaksyon sa kani-kanilang balwarte. Ang masama lang ay mahina ang mga namumuno kaya walang napaparusahan, dahilan upang lumakas ang loob ng mga tauhang na nasa “ibaba” ang gumawa ng kalokohan. Yan ang matuwid na daan ni Pnoy Aquino…at ano pa nga ba ang pakialam niya dahil patapos na ang kanyang termino?

Ang Cebu Pacific at Philippine Airlines

Ang Cebu Pacific at Philippine Airlines

Ni Apolinario Villalobos

Ang mga kaibigan ko na nakadanas ng serbisyo ng Cebu Pacific ay hindi makaiwas sa pagbanggit na walang binatbat daw ito pagdating sa kalidad ng serbisyo, lalo na sa pag-asikaso ng mga pasahero kung ihambing sa Philippine Airlines. Sa sakit ng mga pagmumura nila sa Cebu Pacific ay ako ang parang nanliliit dahil may mga kaibigan akong nasa payroll ng nasabing airline. Tulad ko, sila ay galing din sa Philippine Airlines. Yong mga nakakaalam tungkol dito ay nagtataka kung bakit wala man lang daw halos kapirasong sistema ng PAL na ginaya para sa kapakanan ng magandang serbisyo.

Personally, ang unang napuna ko sa Cebu Pacific noon pa man ay ang paggamit nila ng deceptive an advertisement dahil sa pag-anunsiyo nila ng mga pamasahe na wala pang isandaang peso, pero pagpunta ng pasahero sa ticket office ay saka sila sasabihan na may babayaran pa palang iba, kaya lumalabas na halos regular tiket pa rin ang nabili nila. Sa Philippine Airlines, malinaw na sinasabi ang pamasahe kaya kung bumaba man ay naikukumpara agad sa regular na pamasahe, at pagpunta ng pasahero sa ticket office para bumili ay hindi sila inaatake sa puso sa pagkabigla tulad ng nadadanasan sa Cebu Pacific. Ang sabi ko naman, yong walang panlilinlang na pag-anunsiyo ng PAL ay totoo, pero yong tungkol sa atake sa puso, baka hinimatay lang ang pasahero pagkatapos niyang magmura.

Noong sa Davao ako, at habang nagtsi-check in sa counter ng PAL, natanaw ko sa hindi kalayuang counter ng Cebu Pacific ang isang babaeng inobligang tumuntong sa timbangan ng mga bagahe upang malaman ang kanyang bigat. Nagulat ako. Ang alam ko, napakaselang bagay ang bigat ng babae…ni hindi dapat pag-usapan. Sa tagal ng pagtrabaho ko sa PAL, wala akong nalamang pagtimbang sa pasahero. Ang mga eroplano ngayon, hindi tulad ng mga sinaunang pampasaherong eroplano, ay may “allowance” o kaluwagang inilalaan para sa mga inaasahang extrang bigat ng mga pasahero at para sa computation ay may nakalaang “constant” na bigat nila batay sa dami ng mga upuan. Sa ginawa ng taga-Cebu Pacific, naisip ko tuloy na baka may balak silang magsiksik ng mga bagahe at cargo na magreresulta sa overweight, kaya bilang paniguro ay tinitimbang pati ang mga pasahero. Naawa ako sa mga pasaherong tinimbang dahil nagmistula silang baboy na binibenta sa katayan! Bakit kasi hindi na lang singilin ng excess baggage…

Pumutok noon ang isyu sa pagwala ni Raymart Santiago at Claudine Barreto sa airport ng Manila pagdating nila mula sa Boracay. Hindi daw naisama sa nai-check in nilang mga bagahe ang isang bag kung saan ay inilagay nila ang mga gamot at iba pang gamit ng kanilang mga anak. Hindi daw sila sinabihan sa Boracay na io-off load ang nasabing bag, dahil kung sinabihan sila, malamang ay pinalitan nila ng iba ang nasabing bag, o di kaya ay nagbayad na lang sila ng excess baggage. Sa pagreklamo nila, walang manager o supervisor na humarap, hanggang napasok sa eksena si Tulfo. Sa Philippine Airlines, SOP na pag may reklamo, supervisor agad ang haharap dahil may mga desisyong kailangang gawin agad-agad.

Marami pang mga hindi daw makataong ugali ang mga taga-Cebu Pacific, sabi yan ng mga kaibigan ko…pero sabi ko, hindi naman siguro. Subalit nang magkaputukan ng sunud-sunod na bulilyaso tulad ng flight cancellations at flight delays nila noong nakaraang bisperas ng pasko 2014…sabi ng iba pang nakadanas ng mishandling din, sobra na daw ang pagkagahaman nila sa pera dahil sa ginawang overbooking. Inaakala daw ng Cebu Pacific na “maluwag” ang gobyerno sa kanila kaya sila nakakalusot, kaya ganoon na lang ang wala nilang pakundangan sa pag-overbook ng mga flights. Ibig sabihin, malakas ang loob nila…matapang. At, wala rin daw silang common sense dahil alam nang peak season ay bakit kukunti ang mga tao nila sa mga check- in counter. Sabi ko hindi naman siguro….ayaw kong maghusga dahil may mga balita naman sa diyaryo, TV at radyo na naririnig, kaya bahalang maghusga ang iba. Alam naman ng mga tao kung ano ang ugaling sakim sa salapi, mukha na singkapal ng tabla, at pusong singtigas ng bakal!

Basta ang alam ko, sa PAL, tutok ang mga supervisor kung peak season at hindi talaga bumibitaw sa mga problema hangga’t hindi nabibigyan ng solusyon. Wala silang pinapabayaang umiiyak na pasaherong naiwanan ng flight. Nagbibigayan din ang mga front liners ng PAL, o yong assigned sa mga check-in counter at ticket offices, sa pagbakasyon kung peak season upang masigurong hindi nawawalan ng mag-aasikaso sa mga pasahero.

Malaki daw talaga ang kaibahan ng Cebu Pacific sa Philippine Airlines. Sa pangalan daw kasi, ang dala lang ng Cebu Pacific ay “Cebu”, kaya kesehodang mabulilyaso ang mga serbisyo nila, dahil Cebu at mga Cebuano lang naman ang mapupulaan. Pero sa Philippine Airlines, buong Pilipinas at lahat ng Pilipino ang dala, kaya ingat na ingat ito. Sabi ko hindi naman siguro…yon nga lang, sa PAL, bahagi na ng tradisyon nito ang “total passenger care”…kaya walang kaplastikan ang serbisyo nito sa kabuuhan.

Sa lahat ng bagay na ating ginagawa, palaging mayroon tayong pagkakataon upang mamili para sa ating kapakanan. Sa pagpili, mayroon tayong sinasakripisyo. Halimbawa, tulad ng murang bigas na hindi mabango at hindi maalsa, at kung minsan ay malabsa kung hindi maingat ang pagkasaing. Sa pagbili ng murang damit, huli na natin nalalaman na umuurong pala ang tela, maliban pa sa kulay na nanghahawa kung mabasa. Meron ding pagkaing bangketa na mura nga ay barubal naman ang pagkaluto kaya nagreresulta sa pagkakaroon natin ng hepataytis. Ang gumagabay sa paggawa natin ng desisyon ay mga kaibigan batay sa kanilang karanasan, at sarili mismo nating katinuan batay na rin sa ating karanasan.

Ngayon, sa kabila ng mga sariling karanasang kahindik-hindik at mga kuwentong nakakarindi ng utak, ay uulitin pa rin natin ang paggawa ng isang bagay….ayaw ko na lang banggitin ang isang salita na aangkop sa katigasan ng ating ulo! Marami namang pagpipilian…..ganoon lang.