Bernard Fetalvero-de la Cruz at Ian Paredes-Atrero…naghuhubog ng mga kabataan ng Barangay Real Dos (Bacoor City)

Bernard Fetalvero- de la Cruz at Ian Paredes -Atrero

…naghuhubog ng mga kabataan ng Real Dos (Bacoor City)

Ni Apolinario Villalobos

 

Kabataan pa lang niya ay nakitaan na si Bernard de la Cruz, 26 taong gulang ngayon, ng pagkahilig sa basketball, kaya hindi nakapagtataka ng naglaro siya sa koponan ng SFACS high school at sa college naman ay naging varsity player ng kanilang paaralan, ang Emilio Aguinaldo College. Nasa lahi nila ang pagiging basketbolista dahil ang kanyang tatay ay naging PBA player. Mapalad si Bernard dahil noong kabataan niya ay hindi pa uso ang computer at internet café kaya ang panahon niya ay nagugol sa paglaro ng basketball. Malaki ang pasasalamat niya kay Wilson “Bong” de Jesus sa paghubog sa kanya pati na ang iba pa niyang kababata sa paglaro ng basketball. Hindi naging maramot si Bong sa pagbahagi ng mga nalalaman niya sa larong ito, kaya maraming natutuhan si Bernard at ang iba pang mga kabataan. Natanim sa pagkatao ni Bernard ang disiplina kaya madali niyang natutunan ang iba’t ibang teknik sa paglaro tulad ng pag-“grind”.

 

Ngayon, maliban sa pag-alaga ng nanay niyang na-stroke, full time din siyang Church worker na nagtitiyaga sa pagtuturo ng pag-unawa sa Bibliya sa mga kabataan ng barangay. Ayon sa kanya,

“…masaya na ako na gumagaling ang mga kabataan sa paglaro ng basketball at nalalayo sila sa masamang bisyo…nagiging responsible at disiplinado. At, naisi-share ko din yung faith ko kay Jesus Christ sa kanila….si Ian ang team mate ko na super solid brother ko in this life and the next ay nandiyan din na palagi kong katuwang.” Malaking bagay din ang pagiging magka-tandem nila ni Ian. Naging matatag ang spiritual foundation nito dahil sa naibabahagi niyang mga ispiritwal na bagay, lalo na ang pananalig sa Diyos.  Dahil sa tiwala nila sa isa’t isa, nabuo nila ang team ng mga kabataan ng Real Dos. Dagdag pa niya, “ang main goal talaga namin ni Ian sa pagtuturo ng basketball is to honor God, and to share our faith with the youth…guide them to become better persons on and off the court…kaya, lahat ng ginagawa namin is to honor God dahil sa paniniwala kong all glory belongs to Jesus, at lahat ng ginagawa namin ay in His name.”

 

Tulad ni Bernard, si Ian Atrero, na ngayon ay 25 taong gulang na, ay unang natutong maglaro ng basketball sa Perpetual Village 5 noong kabataan niya. Malaking bagay sa kanya ang mga natutunan niya dahil napasama siya sa Adamson Junior Falcons sa loob ng dalawang taon – 1969 at 1970. Napasama din siya sa coaching staff para sa “Camp and Play Basketball”  na pinangunahan noon ni Coach Dayong Mendoza, na coach din niya noong siya ay nasa high school. Si Mendoza ang naging inspirasyon ni Ian sa adbokasiyang paghubog ng mga kabataan ng Real Dos. Dahil sa inspirasyong nabigay ni coach Mendoza sa kanya, sumidhi ang pagpursige niya na lalong matuto sa larong ito.

 

Naging MVP siya ng BPO Classics, major league ng mga BPO companies. Nakamit niya ang karangalan sa murang gulang, kaya nasabi niyang, “… pag gusto mo ang isang bagay, magagawan mo ng paraan upang makamitt ito…minsan kasi choice lang lahat yan…kung choice mong mag-excel, eh, di sipagan mo…kung gusto mong maging tamad, eh, di choice mo pa rin yon”. Dagdag pa niya, “the choices we make today will determine our future…in personal matters, and in sports…I am a simple kid lang before na mahilig maglaro ng basketball sa village court kahit tanghaling tapat…nangarap at nagsipag para makasama din sa isang varsity team na natupad naman…nagpapasalamat ako sa mga taong nagturo sa akin noong bata pa ako…una, dahil wala silang bayad at ang goal nila ay may matutunan ako at mga kababata ko, kasama ang pag-enhance ng skills na meron na kami…at, ang isa pang masasabi ko ay natuto ako dahil sa pagtitiyaga at pagsisipag ko na rin…naniniwala ako na kaya kong makipag-compete sa iba…I am not born talented but I am born with determination to work hard coupled with determination.” Nagtatrabaho si Ian ngayon bilang Learning and Development Analyst or e-Learning Developer, ngunit, ang talagang balak niya noon ay maging propesor.

 

Dahil magkasama na mula noong bata pa sila, nag-usap sina Bernard at Ian tungkol sa kaya nilang gawin upang makatulong sa mga kabataan ng barangay Real Dos, at tulad ng inaasahan, sumentro ang usapan sa basketball na pareho nilang hilig. Ang unang pangarap ni Ian na maging propesor ay magagamit sa “pagturo” na animo ay titser, ng mga kabataan sa larangan ng basketball, na tatapatan naman ng pagiging maka-Diyos ni Bernard isang full-time Church worker ngayon, upang ang matutunan ng mga kabataan ay hindi “magaspang” na uri ng paglaro.

 

Nagtugma ang kanilang mga adhikain dahil para sa kanila, napapanahon na ang pagpasa ng mga natutunan nila…kung baga ay, “it’s payback time”, ayon na rin sa kanila. Hindi nila pwedeng bayaran ang mga nagturo sa kanila noon, kaya ang utang na loob ay ipapasa na lang nila sa iba. Naantig ang damdamin nila habang  pinapanood noon ang mga kabataan na nagpipilit na matutong mag-shoot ng bola at kumilos ayon sa hinihingi ng larong nabanggit. Walang technicalities at systematic organization. Umiral siguro ang mental telepathy sa pagitan nilang dalawa kaya sandal lang ay nakabuo agad sila ng mga plano. Inuna nila ang “inspirational stage” kaya nag-share sila ng mga karanasan nila sa mga kabataan upang matanim sa kanilang isipan na ang laro ay hindi lang pag-shoot o pagpasa ng bola. Ibinahagi nila ang dinanas nilang hirap at sarap upang matuto. Sumunod ay ang paggawa ng iskedyul – tuwing Sabado habang may pasukan sa eskwela, pero babaguhin pagdating ng bakasyon.

 

Sa ngayon, lahat ng gastos ay hinuhugot nina Bernard at Ian sa kani-kanilang bulsa, kasama na ang para sa paminsan-minsang snacks na kapalit ng magandang performance ng mga tinuturuan nila sa pag-practice. Hindi kasubuan ang turing nina Bernard at Ian sa pinasok nilang adhikain kaya handa sila sa mga bagay na may kinalaman sa kanilang sinimulan, tulad ng mga pinangarap na cones, bola, uniporme at iba pa. Hindi madaling sabihing pag-iipunan nila ang mga ito, na nakatanim sa kanilang isipan dahil sa laki ng halagang kakailanganin. Subalit tulad ng sinabi ni Ian sa unang bahagi nitong sanaysay, “kung gugustuhin ay talagang magagawan ng paraan”.

 

Naniniwala ako sa  “milagro” dahil isa ito sa mga ginagamit ng Diyos na paraan upang makapagbukas ng isipan ng tao upang siya magbago. At ang “milagro” ay nangyayari nang hindi inaasahan kung minsan, kahit hindi hinihingi ang isang bagay. Malay natin….may matanggap na “grasya” sina Bernard at Ian, ang dalawang taga-hubog ng kabataan ng Real Dos, na pondo upang magamit sa pagbili ng mga pangunahing pangangailangan, at susundan pa ng magagamit naman sa pagbili ng iba pa? Manalig lang sa kapangyarihan ng Diyos, wika nga ni Bernard!…at magsikap din, wika naman ni Ian!

 

Sa pamamagitan nitong isinulat ko, nanawagan ako sa mga may gintong puso at gustong tumulong sa adhikain nina Bernard at Ian.

 

rnard Fetalvero- de la Cruz at Ian Paredes -Atrero

…naghuh

 

Wilma Palagtiw: Repairs Junked Shoes and Bags to be Sold for a Living

Wilma Palagtiw: Repairs Junked Shoes and Bags

To be Sold for a Living

By Apolinario Villalobos

 

One early morning, while cruising the old railroad track of Divisoria where junks were sold, I chanced upon a woman who was engrossed in repairing a shoe. Her various wares on display were repaired bags, shoes, and other junk items. She obliged for some photos when I asked her, adding jestingly that I would send them to a movie outfit.

 

She was Wilma Palagtiw who hails from the island of Negros, so that we comfortably conversed in Cebuano and Ilonggo. She learned the skill of shoe repairing from her husband who has been in the trade for a very long time even before they met. That morning, Felix, her husband was out doing the rounds of garbage dumps for junks.

 

Without telling me her exact age, she confided that she was almost fifty and has six children with four already doing part-time and contractual jobs in different stalls in Divisoria. The two younger ones are both in Grade 7. Their pooled financial resources are enough to get them going every day with even a few pesos set aside for emergency needs, especially, for school needs of the two younger kids.

 

I did a quick mathematical estimate of their joint income, such as if a sales attendant of a stall in Divisoria receives 200 pesos a day, multiply it by 4, so that’s 800 pesos a day, and for a straight duty in a month without day off, the four elder children should be earning 24,000.00 pesos. Deduct the lunch for the 4 of them at 50 pesos each, so that’s 200 pesos…hence, 800 (total earning of the 4) less 200, that leaves 600 pesos net earnings of the 4 in a day.  Finally, multiply the 600 pesos by 30 days that leaves 18,000 pesos net total earnings for the 4 kids.

 

Meanwhile, Wilma shared that she and her husband don’t earn much from selling junks. For every item sold, they earn from 5 to 20 pesos “profit” after deducting the cost of materials that they use for the repair of the junks. They cannot afford to offer their goods at a higher price due to stiff competition among “buraot vendors” like them.

 

The small room that they rent gives them just enough comfort as they retire for the night, especially, for the kids. The worst days for them are those of the “flood months”, as there could be no income for several days. Despite the hardship, Wilma was still all-smile while conversing with me. I had to leave her as customers were beginning to stop by to gawk at her items that are neatly displayed, while she braved the biting heat of the sun at eight that morning.

 

If only the rest of us are brave and contented like Wilma, then, there would be no more crying to the Lord, blaming Him why there is no pork dish on the table, or why the money is not enough for a brand new cellphone, or why the remittance from a toiling husband abroad is delayed in coming, etc. etc.etc…..

 

Fernando Sagenes: Walang Hadlang ang Kagustuhan Niyang Madagdagan ang Kaalaman

Fernando Sagenes: Walang Hadlang

Ang Kagustuhan Niyang Madagdagan ang Kaalaman

Ni Apolinario Villalobos

 

Bago ko nakilala si Fernan ay nakilala ko muna ang kanyang tatay. Ang unang nakatawag sa akin ng pansin nang makilala ko ito, ay ang pagiging tahimik niya. Kilala ang tatay niya sa palayaw na “Adring”, may kaliitan subalit matindi ang pagrespeto sa kanya. Noong iisa pa lang ang barangay Real at nasasakop pa ng Imus, isa ang tatay niya sa mga konsehal. Ngayon, hiwalay na ang barangay namin na naging barangay Real Dos na itinalaga sa teritoryo ng Bacoor, samantalang ang orihinal na Real ay naging Real Uno at sakop pa rin ng Imus.

 

Sa kanilang magkakapatid, pansinin si Fernan dahil sa kanyang salamin kahit noong tin-edyer pa lang siya. Ang impresson tuloy sa kanya ay mukhang may itinatagong talino, at napatunayan kong meron nga nang mabisto kong mahilig palang magbasa. Palagi itong may dalang babasahin, magasin man o maliit na libro na binubuklat niya habang naghihintay ng pasahero sa pilahan ng mga traysikel. Ang pinagkikitaan niya ay pagta-traysikel kahit noong wala pa siyang asawa. Minsan ay nakatuwaan kong tingnan kung ano ang binabasa niya nang maging pasahero niya ako, at nalaman kong lumang kopya pala ng Reader’s Digest.

 

High School graduate si Fernan, subalit pinipilit niyang “habulin” ang mga dapat sana ay natutunan pa niya kung siya ay umabot sa kolehiyo, na hindi nangyari. Sa simpleng paraan na pagbabasa hangga’t may pagkakataon at kung ano man ang mahagilap niya ay pinipilit niyang madugtungan ang naputol niyang pagpupunyagi sa larangan ng kaalaman. Natutuwa siya kapag nakakahiram ng mga aklat lalo na ang mga tungkol sa mga talambuhay, relihiyon at pulitka.

 

Dahil sa kaalaman ni Fernan, siya ay nahirang noon ng barangay bilang Executive Officer nang panahong ang Barangay Chairman ay si Vill Alcantara, at ngayon sa ilalim naman ng bagong Chairman na is BJ Aganus, siya ay nahirang namang Kagawad. Mapagmahal si Fernan sa asawa niyang si Myrna at anak na si Abby na ngayon ay 7 taong gulang at tulad niya ay mahilig ding magbasa.

 

Noon ay natawag niya ang pansin ni Mayor Strike Revilla at Congresswoman Lani Mercado nang lakarin niya ang 8 kilometrong layo mula sa sentro ng Tagaytay hanggang Talisay na nasa dalampasigan na ng lawa ng Taal upang dumalo sa isang mahalagang seminar.  Nanggaling pa siya sa Alfonso kung saan ay may trabaho siya. Dahil madalang ang mga sasakyan, nagdesisyon siyang lakarin ang 8 kilometrong kalsada na puno pa ng mga nakahambalang ng mga nabuwal na puno dahil katatapos lang noon ng bagyo.

 

Nang dumating siya sa pinagdausan ng seminar ay halos nanlilimahid siya sa pagkadikit ng damit sa katawan dahil sa pagtagaktak ng pawis. Ganoon pa man ay lakas-loob siyang pumasok kaya nakaagaw siya ng pansin ng iba pang dumalo sa seminar. Nang tinawag siya sa harap ng mismong mayor ng Bacoor na Strike Revilla upang pagpaliwanagin kung bakit siya na-late sa pagdating, sinabi niya ang totoo kaya buong pagmamalaki siyang pinuri ng mayor sa harap ng iba. Nandoon din ang Congresswoman ng distrito na si Lani Mercado-Revilla na pumuri din sa kanya. Binanggit din ni Fernan na hindi niya naisip na umupa ng sasakyang maghahatid sa kanya kahit hindi niya kabisado ang Talisay, dahil ang laman ng bulsa niya ay Php200 lang. At hindi rin siya nakapag-abiso na mali-late dahil wala siyang cellphone. Sa tuwa ni Mayor Strike Revilla ay ibinigay nito sa kanya ang isa niyang cellphone at dumukot pa ito ng sa bulsa ng sariling pera upang ipandagdag sa Php200 niya.

 

Ipinakita ni Fernan ang pagiging seryoso niya bilang kagawad ng Real Dos kaya kahit anong mangyari ay pinilit niyang matunton ang pinagdausan ng seminar sa Talisay. Alam niya na mahalaga ang makakalap niyang kaalaman na inaasahang ipamamahagi niya sa mga kasama niyang mga opisyal ng barangay.

 

Samantala, ang cellphone na N89 (Nokia) na bigay ni Mayor Strike Revilla ay pinagtitiyagaang ginagamit ni Fernan sa pagbukas ng internet. Maliliit ang mga titik na lumalabas dahil maliit lang din ang screen nito, kaya halos idikit na niya ang kanyang mukha sa screen. Ganoon pa man, dahil sa cellphone ay nadagdagan ang pagkakataong madagdagan ang mga kaalaman ni Fernan tungkol sa mga pangyayari sa iba’t ibang panig ng mundo at iba pang mga bagay na may kinalaman sa buhay ng tao.

 

 

Fr. Eric I. Santos of the Eastern Catholic Church Preaches Where He is Needed Most

Fr. Eric I. Santos of the Eastern Catholic Church

Preaches Where He is Needed Most

By Apolinario Villalobos

 

Fr. Eric is “Fr. Ericson I. Santos, D.D.”, an Eastern Catholic priest who established an “oasis of faith” in the heart of Malumot, a depressed area of Panapaan 7 in Bacoor City. The young priest has gone through trials that saw him start his spiritual career as an Aglipayan priest.

 

He finished his studies in Batac, Ilocos Norte, and in 1999 was ordained as an Aglipayan priest. His first assignment brought him to Olongapo, particularly, the Sta. Rita parish where he preached until 2004. On that same year until 2008, he covered the whole of Zambales and Cavite. In October of 2008, he was elected as Bishop for southern Tagalog diocese. For his consecration, no less than, Bayani Fernando, the popular head of the Metro Manila Development Authority stood as his sponsor, with Bishop Romualdo Badni officiating. The following year, 2009, he was appointed as Auxiliary Bishop of Zambales.

 

Unfortunately, due to unforeseen circumstances that brought about some enlightenment, Fr. Eric made a crucial decision to join the Holy Eastern Catholic Church, particularly, the Metropolitan See of the Philippines and All Asia. From then on, what he started in Malumot began to prosper as he found the community deserving of such spiritual attention.

 

A young spiritual shepherd at the age of 36, Fr. Eric, has been consistent in his advocacy by attending to the needs of the Catholics around the area, reaching out to them, using a motorcycle. He confides that the spiritual offerings of the faithful are in a way “returned” to them through the affordable improvements of the chapel. He derives his personal financial support from being the chaplain of Bacoor city which makes the government then, afford to extend not only the temporal assistance for the constituents, but the spiritual as well. He became known among the people of Bacoor as the priest who dispenses spiritual help with much ease, in spite of distance and time.

 

When I visited Fr. Eric, it was a Holy Thursday during which I witnessed a “pabasa” in their humble chapel. He was a picture of a “true shepherd” who melds with the faithful around him, in his shorts and t-shirt. While we were conversing, groups of children would stop by to kiss his hand or put it on their forehead as a sign of respect. We had an iced chocolate that he bought in the food stall nearby to counter the terrible heat of the early afternoon sun. Just like any Catholic “father” of the parish, he dreams of having the present chapel renovated for the necessary second floor.

 

Malumot is “catch basin” during flood days since time immemorial as it is situated beside a river that easily gets overflowed. Fr. Eric experienced the waist-deep flood since the first day he lived among the people of this area but his resolve was never deterred. He could have just lived comfortably in any subdivision near the area and just conduct regular service in the chapel, but such decision never entered his mind.

Without saying, his act implies that he should suffer with his flock according to his vow of poverty…indeed, an act of a true Catholic priest or Christian shepherd for that matter. May other Christian leaders emulate your ways, Fr. Eric..or, Bishop Eric!…Bacoor City is fortunate to have you!

 

Just Keep Quiet and Pray

Just Keep Quiet and Pray

By Apolinario Villalobos

 

If you cannot part with your coins as your neighbor does who reaches out to others with gladness in their heart…just keep quiet and for them…pray.

 

If you cannot speak for the sake of others, though you know you can, but still refuse, while others do with boldness in their heart…jut keep quiet and for them…pray.

 

If you cannot afford to open your heart to others so that you may feel for them with compassion, as others do without hesitance…just keep quiet and for them…pray.

 

If you cannot stand for Jesus’ words, and Whose legacy is a bunch of virtues that can be lived so that they may prosper while emulated and shared…just keep quiet and for them…pray.

 

Don’t hold others back as they move on while waving the standard of charity, for if you don’t want to join the throng…better step aside…just keep quiet and for them…pray.

 

Don’t utter discouragements in an effort to douse the enthusiasm of others who want to brighten up the gloomy world with love…better step aside…just keep quiet and for them…pray.

 

Don’t taunt the courage of others in treading on strange paths that lead to where the neglected are huddled, for if you cannot do it…better step aside…just keep quiet and for them…pray.

 

Don’ jeer at the sympathy that others show to the less privileged because for you, it’s none of their business…better step aside…just keep quiet and for them…pray.

 

You can help others who want to make the world a pleasant place to live in…just keep quiet and for them…pray.

 

May the Lord bless you a million fold…this for you, I pray!

 

Amen!

“If I will not do it…who will”?

“If I will not do it…who will?”

By Apolinario Villalobos

 

Until now, so many “friends” still keep on asking why I am writing about other people’s lives. They can’t seem to understand my objective to bring the virtues out of the subjects of my blogs to inspire others. Obviously, these “friends” are the type of persons who are just concerned about themselves.

 

These are also my supposed “friends” who read my blogs without letting me know about it so that their “like” which is one way of sounding off their view, will not add up to the other “likes” and comments. They know that the more “like” my blogs generate the better impression that my shared ideas give…which these “friends” do not like. By not mentioning anything about my blogs every time we meet, they could have made me feel better, but unfortunately, they pester me with annoying comments that are tainted with hypocrisy.

 

These “friends” also cannot understand why I go to the extent of exploring slums and befriend those who live on the sidewalk. For the tenth time, I tell them that I just want to be authentic or realistic in my presentation of what I write about. And, for the tenth time, they also just shake their head in disbelief. They can’t imagine me eating burnt rice with people I mention in my blogs, also eating with fingers, food cooked out of the salvaged wilting vegetables with these same people. For them, I am weird for doing those. My explanation to these “friends” that I relate well with my subjects because I have been through such a life of want and inadequacy, is futile.

 

Another thing that they cannot take is my writing about the corrupt practices of some government officials and lawmakers. They thought, they are helping me by giving admonition for me to leave these maggots in the government alone. Understandably, these “friends” never care because they are not affected as they are financially stable. They are not affected by the traffic because they stay home most of the time and if they venture out, they are driven by well-paid chauffer. They can’t feel the gnawing effect of high prices of basic commodities because they lead a luxurious life.

 

In exasperation, just the other day, I asked one of these “friends”……”if I will not do it, who will?”, adding sarcastically, “why not try doing it as you might be able to write better than I do?” I feel that he and the rest are just trying to pull me down. With such kind of hypocrite crabs living with us, it is no wonder why the Philippines is wallowing in a neck-deep muck of desolation.

 

 

 

 

Ang Maging Saksi ni Hesus sa Mundo ay Obligasyong 24/7

Paalala para sa Banal na Linngo…

 

Ang Maging Saksi ni Hesus sa Mundo

Ay Obligasyong 24/7

Ni Apolinario Villalobos

 

Akala ng iba, ang pagtayo bilang saksi ni Hesus sa mundo ay nagsisimula at nagtatapos sa dinaluhang Misa, pagbasa ng Bibliya sa harap ng maraming tao, o pagbigay ng agarang tulong lamang. Ang pagiging saksi ni Hesus ay nangangahulugang bahagi Siya ng buhay ng tumatayong saksi kaya bahagi din Siya ng lahat ng kilos, pati sa paghinga nito sa lahat ng sandali.

 

May ilang tao na pinagyayabang pa ang kanilang pagiging active member daw ng kung ano-anong religious group, at ng mga nauusong “kongregasyon” ng “Bagong Kristiyano” at nakikibahagi pa ng kaalaman nila sa Bibliya, subalit, ni hindi man lang makabati o makangiti sa mga nakakasalubong na kapitbahay. Saan ngayon si Hesus sa mga pinapakita nila sa kanilang kapwa? Gusto nilang masabing Kristiyano pero sa pangalan lang pala, hindi sa kilos at isip, at lalong hindi sa puso.

 

Hindi kailangang magpapako sa krus tulad ng nangyari kay Hesus upang masabi ng iba na sila ay nagmamahal sa Kanya, kung bugbog-sarado naman pala sa kanila ang kanilang misis at kung sipain ang mga anak ay ganoon na lang tuwing sila ay malasing. Yong iba naman ay milyones ang dino-donate sa mga simbahan dahil mahal daw nila si Hesus, yon pala ang pera ay ninakaw sa kaban ng bayan.

 

Sa darating na Banal na Linggo, dadagsa sa kalye ang mga “saksi” ni Hesus, mga magkakakawag  upang palabasing sinaniban daw sila ng ispiritu Niya o ng kung sinong santo. Ang iba ay magka-camping sa harap ng Quiapo church at naka-costume pa na hango sa Bibliya, at marami pang ibang paraang pagpapakita ng pagiging saksi daw nila. Sa mga araw na yon…kung kumidlat man, sana ay walang tamaan!

 

 

 

 

Erlando Almaez-Ayuste Finds Solace and Strength in His Volunteered Spiritual Undertakings

Erlando Almaez- Ayuste Finds Solace and Strength

In His Volunteered Spiritual Undertakings

By Apolinario Villalobos

 

Orly, as his friends call him has been living along F. Torres in Sta. Cruz district of Manila for more than 50 years. He used to occupy a small studio-type apartment on the second floor of an old building that unfortunately got razed more than 20 years ago. The incident made him sleep on the sidewalk for several months until a friend took him in temporarily while waiting for the vacancy in another old building. He moved on to the new studio room and with a found makeshift table, sold coffee and costume jewelries that he assembled out of beads from broken ones that friends give him or he buys from junk collectors. The owner of the small building allowed him the use of the studio room for free but the electricity and water are on his account.

 

The portion of the street along which he lives is where one can find sellers and buyers of second-hand cellphones, watches and jewelries. F. Torres is stretched parallel to Arranque St, the famous “thieve’s market”. At five in the afternoon a short portion of the street teems with the curious and ambulant “merchants”. To them, Orly sells coffee, and from some of them he buys broken jewelries. The earning is meager, just enough to buy him three meals a day and replenishment for sachets of coffee and small bags of sugar for his business.

 

The first time I saw him, I thought he was some kind of an office worker who just dropped by the place to buy cheap jewelry or cellphone. He was then attired in a collared shirt which was neatly tucked giving him a sleek countenance. The next time I saw him, he was in walking shorts that exposed the varicose veins in his legs. And, as it was early in the morning, before 8AM, he was washing a couple of shirts in the makeshift lavatory in front of the slim table where his coffee mugs and some plates were stacked. As he was aloof, I did not bother to talk to him while ordering a mug of coffee.

 

As I felt that his life could be colorful, I kept on observing him, until after several mugs of coffee and days of dropping by, he sort of trusted me with a modest smile. That broke the ice. During our talks, I led him to open up and share his experiences when he was just a stranger in Manila. According to him, he arrived in Manila from Tacloban during the 60’s when Ramon Magsaysay was the president of the country. He initially worked as a houseboy. He did his best to save out of his earnings so that in no time, he was able to get a small room and supported himself by selling snacks and coffee on the sidewalk.

 

I was surprised to learn that despite his meager formal education, as he finished only Grade Five, he is able to speak a sprinkling of German, though with fluency of Spanish and English. He told me that he is a fast learner and a voracious reader. Another surprise is that he can read musical scores despite the lack of a basic music education.  He plays the piano and organ but admits that he needs musical sheets to guide him. He learned to read music during the early years of his membership in the Sta. Cruz parish choir, as he was then, fond of observing their pianist. In this regard, he has been singing with the Sta. Cruz parish choir for more than twenty years now.

Orly’s sister, Lydia lives in Masangkay with her own family, and which is not far from F. Torres where he lives. Today at 77, he dreams of owning a piano so that he can put to life the melodies that have been bugging his mind. He dreams of translating them into musical scores. I told him to go on dreaming for this blessing, as it is free anyway…for who knows, some day, we might meet a musician who got tired of his Weinstein that needs just a simple retuning of strings.

 

Every time I drink at least two mugs of Orly’s coffee, I wonder if others can muster life just like he does sans bank account or just a few pesos stashed away, and only with a few decent shirts and pair of pants to wear on Sundays for his scheduled singing with the choir in honor of the Nuestra Seἧora del Pilar. That’s Orly …strong and gutsy guy, who at 77 sings and plays the piano for the glory of the Blessed Mother!

 

 

Ang Mga Sistemang Korap sa Gobyerno ng Pilipinas

Ang mga Sistemang Korap sa Gobyerno ng Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

 

Kamakailan lang ay sinabi ni Secretary Abaya ng DOTC sa isang interview na huwag palaging paandarin ang mga escalator at elevator ng Metro Rail Transit upang hindi sila masira agad dahil sa pag-aagawan sa pagsakay ng mga pasahero. Ano kaya ang pumasok sa utak niya at sinabi niya ito? Kaya nga naglagay ng mga ganoong pasilidad ay upang magamit ng mga pasahero dahil kasama ang mga ito sa binabayarang pamasahe. At, lalong kailangan ito ng mga may kapansanan, matatanda, at buntis na pasahero. Para makumpleto ang mga “maganda” niyang panukala, sana ay sinabi na rin niyang huwag palaging ipagamit ang mga kubeta upang hindi pumanghi o bumaho!…yan ang Departmet of Transportation and Communication!

 

Talagang matindi ang virus ng korapsyon sa mga opisina ng gobyerno. Dahil sa kagustuhan din ng mga ahensiyang magkaroon ng malalaking bonus na binabatay sa natipid na pondo ay pinagpipilitan nila ang pagtitipid kahit hindi dapat, kaya ang mga bakanteng puwesto ay hindi nilalagyan ng bagong empleyado upang makatulong sana sa pagpabilis ng serbisyo nila. Ang ibang mga gamit sa opisina ay hindi binibili, at kung bilhin man, ay pinipili nila ang pinakamura kaya mahina ang uri. Halimbawa, ang stapler, kapag bumagsak sa sahig ay siguradong warat agad – sabog! Ang mga ballpen ay yong uri na sandaling gamit lang “naglalaway” na o kumakalat ang tinta kaya nakakadumi ng daliri at papel. May mga “pinapatay” na linya ng telepono upang makatipid, kaya hirap sa pagkontak ang taong bayan, at tinitipid din ang langis ng mga service cars kaya hindi nakakapagtupad ng mga responsibilidad.

 

Karamihan sa mga proyekto ng gobyerno ay magandang-maganda sa simula dahil kailagan para sa mga photo opportunities, pero makalipas ang ilang buwan at taon ay nanlilimahid na, tulad ng LRT at MRT, pati mga gusali. Ang mga concrete divider-cum-planter sa ilalim ng LRT sa simula ng operasyon ay may mga tanim, pero ngayon, ang nasa bahagi ng Baclaran at Pasay ay naging basurahan, at ang nasa bahagi naman ng Maynila ganoon din dahil ang ginawang pagpaganda noon ni Atienza ay hindi naipagpatuloy ng pumalit na si Lim, dahil hinayaang mamatay ang mga tanim. Ngayon ay tinatamnan uli sa ilalim ng administrasyon ni Estrada, subalit marami ang nagdududa dahil siguradong hindi rin tatagal.

 

Ang mga makukulay na poste ng ilaw sa kahabaan ng Roxas Boulevard, dahil gawa sa plastic, ngayon ay nanlilimahid na kung hindi man basag. Ganoon din ang nangyari sa mga ilaw ng mga tulay sa Quiapo at Sta. Cruz sa Maynila. Makulay sana sila subalit maigsi ang buhay, kaya hantarang hindi pinagplanuhang mabuti kung anong materyal ang nararapat upang tumagal. Hindi na kailangang ipaliwanag pa ang mga kalsadang maya’t maya ang pag-repair dahil obvious na mahina ang timpla ng semento at aspaltong ginamit. Paano nga namang pagkikitaan palagi kung matibay at tatagal ang mga ito ng maraming taon?

 

Noong panahon ni Gloria Arroyo ay sinisita niya ang ahensiyang nakatalaga sa paglinis ng mga estero, kaya kumikilos sila. Ngayon dahil walang pakialaman ang presidente, ang mga duming naipon sa mga estero ay  animo kalsada na dahil tumigas na ang makapal na basurang naipon at ang iba ay tinubuan pa ng damo!

Ganyang-ganyan ang nangyayari sa kawawang Pilipinas…naiipunan ng basurang dulot ng korapsyon. Ang sistemang tumigas na sa kapal ng korapsyon ay hindi na makagalaw, kaya mahirap baguhin.

 

 

Ang Pagpapalaganap ng Pananalig o Pananampalataya

Ang Pagpapalaganap ng Pananalig o Pananampalataya

(tungkol ito sa “chain prayer” at iba pa)

Ni Apolinario Villalobos

 

Maraming paraan ang maaaring gamitin sa pagpalaganap ng pananalig o pananamapalataya sa Diyos. Subali’t magandang gawin ito sa paraang walang karahasan o pamimilit.

 

Ang isang halimbawa ay ang ginagawa ng ISIS sa Gitnang Silangan na gumagamit ng dahas upang maisakatuparan ang hangad nilang mapalawak ang pamumuno ng “Islamic Caliphate”. Inabuso din nila ang tunay na kahulugan ng “jihad” na ginamit nilang pangbalatkayo sa pulitikal nilang layunin.

 

Ang iba naman ay gumagamit ng “literal” na kahulugan ng mga sinasabi sa Bibliya upang ipakita na malawak na ang narating sa kababasa ng nasabing libro. Hindi man lang nila naisip na ang Bibliya ay may iba’t-ibang bersiyon na ginagamit ng iba’t- iba ring relihiyon. Ang matindi pa nga ay ang sinadyang pagkaltas ng ibang bahagi ng nasabing libro upang umangkop sa layunin ng mga namumuno ng relihiyon.

 

May mga taong sumasampa sa mga bus at jeep o di kaya ay nagtitiyagang magsalita sa matataong lugar tulad ng palengke. Ang iba naman ay naghahanap ng makikinig sa kanila kaya umiistambay sa mga mall at liwasan o park tulad ng Luneta. Karamihan sa kanila ay nag-resign sa trabaho upang bigyan ng halaga ang “nararamdaman” daw nilang utos sa kanila ng Diyos, kaya ang resulta….pagtigil ng pag-aaral ng mga anak, at kagutuman ng pamilya. Ang mga nasa palengke naman ay matiyaga din, at kadalasan ay grupo sila – habang ang isa ay nagsasalita o kumakanta sa harap ng mikropono, ang mga kasama naman niya ay nakakalat hanggang sa paligid ng palengke na hindi na abot ng loud speaker, lumalapit sa mga tao habang may hawak na lagayan ng “donation”.

 

Noong wala pa ang computer, ang tawag sa daluyan ng teknolohiyang hatid ng radyo at telebisyon ay “air wave”. Ngayon naman ay may mas malawak na daluyang kung tawagin ay “cyberspace”. Kung noon ay may “air time” na binabayan ang mga maperang pastor na kung tawagin naman ay “block timer” upang magpalaganap ng mga salita ng Diyos ayon sa kanilang paniniwala, ngayon ang napakasimpleng gagawin lang ng isang tao ay magbukas ng facebook account, at presto!…mayroon na siyang venue, o outlet, o labasan ng kanyang mga saloobin.

 

Ang “facebook” naman ay para lang sana sa mga larawan ng mga magkaibigan upang maipakita nila ang  aktwal nilang hitsura o mga ginagawa lalo na ng pamilya, na maaring samahan ng maikling bagbati. Subalit dahil nakita ang lawak ng inaabot ng facebook, naisip ng mga may malakas na pananampalataya na magpalaganap ng kanilang paniniwala sa pamamagitan ng paglagay sa “frame” ng mga dasal na ginamit sa “chain” o tanikala upang marami ang marating na kaibigan. Ang nakasama ay ang “babala” o warning na kung hindi ipagpapatuloy ng nakatanggap ay may mangyayaring sakuna o kamalasan sa kanyang buhay. Ang mga may mahinang pundasyon ng pananalig ay natataranta at natatakot dahil kung minsan ang natatanggap nila ay may warning na  “dapat ay sa 50 na kaibigan” ipaabot. Kaya ang mga kawawang nakatanggap na ang kaibigan sa facebook ay wala pa ngang 10 ay  hindi na magkandaugaga sa paghanap ng iba pang tao kahit hindi gaanong kilala upang umabot lang 50 ang kanyang padadalhan! Ang iba ay hindi makatulog dahil dapat daw ay ikalat ang dasal sa loob ng 24 na oras!

 

Sa isang banda, hindi dapat ipinipilit ang pagyakap sa isang paniniwala na mula’t sapul ay ayaw ng isang tao. Hindi dapat idaan sa “chain prayer” ang pagpapalaganap ng pananalig sa Diyos, kung mismong ang nagpadala ay hindi rin gumagawa ng dapat gawin ayon sa dasal na ikinakalat niya. Paano kung ang pinadalhan ay bistado ang ugaling masama ng nagpadala? Alalahaning hindi nakokontrol ang ganitong uri ng pamamahagi o sharing at hindi maiwasang magkakabistuhan ng ugaling “plastic”. Ang mangyayari niyan, baka libakin pa ang nagpada ng “chain prayer”, ng mga pinadalhan niya dahil sa kanyang pagkukunwari. Yan ang dapat pag-ingatan sa paggamit ng “social media” tulad ng facebook.

 

At, ang pinakamahalaga….dapat alalahaning, mas malakas ang internet sa “itaas”….iba ang gusto ni Lord na mangyari, ang ipakita sa gawa at kilos ang mga Salita Niya, hindi ipakalat sa facebook na may kasamang pananakot….dahil marami nang taong pagod sa mismong pananakot ng ibang relihiyon na ang gagawa ng masama ay “mahuhulog sa nag-aapoy na impyerno”!