Huwag Pintasan ang Panlabas na Kaanyuan ng Kapwa

HUWAG PINTASAN ANG PANLABAS NA KAANYUAN NG KAPWA

Ni Apolinario Villalobos

 

May ugali ang ilan sa atin na hindi man sinasadya ay nagmamaliit ng kapwa. Ang biglaang pag-isip ng negatibong bagay tungkol sa kanila, na sa palasak na katawagan ay “pintas” ay hindi rin masisisi kung minsan. Hindi talaga maiiwasan ang ganitong tendency, lalo pa’t ang utak ng tao ay naka-program sa mga inaasahang “kagandahan” sa paligid. Sa ganang ito, lahat ng hindi naaayon sa inaasahan ay siyempre, “pangit”. Ang masaklap lang, may mga taong nahihirapan sa pagpigil sa sarili upang hindi maging vocal o  maingay sa pagpintas, sa halip na sarilinin kung ano man ang nasa isip nila, kaya nagiging padalus-dalos o tactless sila.

 

Marami ang napapahiya dahil sa ugali nilang mabilis na paghusga sa kapwa. Madalas nilang makalimutan ang kasabihan sa Ingles na, “do not judge the book by its cover”. Ang mga inaakala ng iba halimbawa, na “poor” dahil sa suot na butas-butas na damit na binili pa sa ukayan, ay may kaya pala sa buhay. Mayroon ding nag-aakalang sanggano ang ibang tao dahil sa ginagamit nilang mga salitang-kalye at anyo na hindi gwapo at may bigote pa, lalo na kung nagmumura ito.  Magugulat na lang ang mapanghusga kung malaman nilang matulungin pala ang akala nila ay sanggano at mukhang kontrabida sa pelikula, yon pala ay galit lang ito sa mga manloloko na dahilan ng pagmumura niya.

 

Nang pinsalain ng bagyong Yolanda ang Visayas, lalo na ang Leyte, ang unang nagpadala ng tulong ay ang mga Aeta na taga-Pinatubo sa Tarlac. Nag-ambagan sila ng mga inani nilang gulay at prutas upang maipadala sa Leyte. Nakita sa TV ang mga naipong laman ng kamoteng baging, kamoteng kahoy, niyog, ilang sakong bigas at iba’t-ibang gulay na sana ay pangkain nila dahil sila ay kinakapos din, subalit hindi nila ipinagkait sa mga biktima ng Yolanda. Tumatanaw lang daw sila ng utang na loob dahil noong sila ang nangailangan nang sumabog ang Mt. Pinatubo ay nakatanggap din sila ng halos walang patid na biyaya. Maliit man sila, kaya ang pisikal na anyo, para sa iba ay hindi kaiga-igaya, dambuhala naman ang kanilang puso at nakasisilaw ang busilak nilang kalooban. At dahil sila ay kinakapos din, marami ang nag-akalang hindi nila kayang tumulong sa mga nangangailangan. Ipinakisuyo sa Foundation ng TV station ang pagdala ng kanilang donations sa Leyte.

 

Minsan namang umakyat ako sa LRT station sa Baclaran para sa biyaheng papunta sa Carriedo (Sta. Cruz) ay may isang senior citizen akong nakasabay na may kipkip na brown bag at nang makapuwesto ng upo sa hintayan ng tren para sa mga senior ay binuksan ang supot at inilabas ang monay na may kagat na at nilantakan. Nagbulungan ang katabing dalawang babae na senior din na puno ng alahas ang mga katawan, habang nagtatawanang nakatingin sa kanya…halatang nangungutya. Maya-maya ay may lumapit na isang lalaki at kinamayan ang matandang lalaki, sabay sabing hinahanap daw siya ng mga kasama nila. Ang nakatawag-pansin ay nang tawaging “mayor” ang matanda. Natahimik ang dalawang babae. “Tumakas” pala ang mayor sa mga kasamang namimili sa Baclaran LRT Mall at bumili ng tiket ng LRT papuntang Sta. Cruz, pero nagbilin sa secretary niya kaya na-trace agad ng isa sa mga bodyguard niya. Narinig kong sinabi niya sa bodyguard na huwag na lang siyang samahan sa Sta. Cruz dahil katuwaan lang ang pagsakay niya na balikan, at hintayin na lang daw siya sa Jolibee sa loob ng mall. Naka-cargo shorts at t-shirt ang mayor. Sa hiya ng dalawang babae ay tumayo sila at medyo lumayo kaya ako nagkaroon ng pagkakataong makaupo sa puwestong iniwan nila. Nagtinginan kami ng mayor at nakangiting inalok niya ako ng monay na tinanggihan ko naman. Mayor siya ng isang bayan sa Bicol. Natuwa siya nang sabihan kong naakyat ko ng ilang beses ang Mt. Mayon.

 

Nadanasan ko na ding malait dahil sa panlabas kong kaanyuan. Sa NAIA Terminal 2 ay nagkita kami ng isa kong kaibigan at habang nag-uusap kami sa Bisayang Cebuano ay nilapitan kami ng kaibigan niyang sumabad sa Ingles. (Sumakit ang tenga ko at ang ilong ko naman ay halos dumugo!) Ipinakilala ako sa kanya sa palayaw ko at nang akmang  makikipagkamay ako ay hindi niya pinansin ang iniabot kong kamay, at sa halip ay tiningnan lang ako mula ulo hanggang paa – naka-maong na kupas ako at simpleng t-shirt  noon, at nakasuot ng sandal. Hindi ko na lang pinansin. Nalaman kong papunta din ang Inglesero sa Davao. Nang mag-board na ay umupo ako sa Business/Mabuhay section ng eroplano kung saan niya ako nakita habang umiinom ng welcome drink, at siya naman ay nakapila papunta sa Economy Section sa bandang buntot ng eroplano. Nginitian ko siya nang magtama ang aming paningin, subalit tulad ng dati, parang wala siyang nakita. Kung minsan ay mahirap talaga kung wala kang kamukhang matinee idol, o kahit retiradong bidang actor, huwag lang kontrabida. Ang general impression kasi, basta gwapo, mabait…kung hindi, barumbado!

 

Ang mga nailahad ko ay magsilbi sanang leksiyon upang sa pagtahak natin sa landas ng buhay dapat ay maging maingat tayo sa pakikiharap sa mga taong ating masalubong…huwag natin silang husgahan dahil lang sa panlabas nilang kaanyuan na hindi natin type! Mag-ingat ang nangungutya ng hindi kaiga-igayang mukha… baka sila ay madapa at ma-erase ang kanilang mukha!

A Simple Celebration….

A Simple Commemoration…

By Apolinario Villalobos

 

When I visited the children of my elder sister who passed away followed by her husband, one of them remarked about the wedding anniversary of their parents on that day. Right then and there I decided to help them commemorate the occasion with a very simple celebration. I purchased a 3-kilo chicken to be cooked as adobo, two kilos each of mudfish and catfish to be broiled; turnip (singkamas), pineapple and radish for salad to be garnished with sweet onion and sprinkled with palm oil vinegar; and, sweet potato to be boiled as snacks in the afternoon to be downed with a cocktails of melon, avocado and papaya.

 

Being Sunday (21 May), the family of Joy, with husband, Junjun, and children, Marianne, Brianne and Zian Josh came for a visit from Polomolok (South Cotabato). Joy is the eldest daughter of my niece, Mary Anne who works in Canada in the company of her other daughter, Micah. Completing the family were Jonathan, and Nonoy and his wife, Bingbing.

 

On that Sunday morning, everybody had something to do. Junjun took charge of the broiling. Jongjong, the husband of my niece, Neneng, cooked the adobo, the no-frills way that he knows best as a retired soldier – only soy sauce and vinegar as flavors. The rest of the children, Nicole, Kate, Kris and Joy prepared the salad. My deaf and mute elder sister, Nida, took care of Joy’s youngest child, Zian Josh. The rest of the children, Chubs and Johnhon were on standby for errands.

 

The highlight of the celebration was the visit to the grave by the children at the Shangri-La Memorial Park as a gesture of respect and love, complete with the lighting of a candle and a gift that consisted of a bouquet of orchid from the family garden. My sister loved to raise orchids and other rare plants when she was still alive.

 

What we had was a kind of celebration that I would like to implant in the mind of my sister’s children – no taint of unnecessary luxury, but simple honesty of affordability….none of ice cream, barbecue, fried chicken, sandwiches, cakes, or pancit, the usual simple fare. I would like to make them understand that a celebration does not necessarily mean sumptuous food.

 

IN MY MIND, WHAT COUNTS MOST IN COMMEMORATING THE DEATH OF A LOVED ONE, IS THE MEMORY MADE ALIVE FOR AT LEAST A DAY AND PRAYERS THAT GO WITH IT…NOTHING ELSE.

 

 

 

 

Hindi Dapat Ikahiya ang mga Trabahong Housekeeper, Domestic Helper at Caregiver sa Abroad

Hindi Dapat Ikahiya Ang Mga

Trabahong Housekeeper, Domestic Helper at Caregiver sa Abroad

Ni Apolinario Villalobos

 

Hindi dapat mahiya ang mga titulado o professional o mga galing sa mayamang pamilya sa Pilipinas na naging housekeeper sa ibang bansa dahil ang kaalaman nila sa pagsalita ng Ingles at pag-asikaso ng bahay upang maging maayos, pati pagluto ng iba’t ibang pagkain ang tama at angkop na kaalaman sa trabahong nabanggit. Bago naging sikat ang mga Pilipino sa pag-asikaso ng mga elders at pag-manage ng mga bahay at gardens sa Amerika, ang palaging hinahanap ng mga kliyente ay mga Britons o British. Sila ang mga kinukuha bilang “mayordomo”, “butler” at “nanny” dahil mga edukado sila.

 

Sa Amerika, ang mga anak ng mayayamanng business moguls ay nagtatrabaho bilang receptionists, food attendants, dishwashers, hotel staff, at iba pa, pagtuntong nila sa edad na 18 taon. Ang mga nabanggit din ang ginagawa ng mga artista sa Amerika na nagsisimula pa lang, kung wala silang available na assignment.

 

Ang pamilya ng mag-asawang artistang Pilipino na sina Eddie Guttierez at Annabel Rama ay nagtinda ng mga kaldero sa Amerika, mamahaling klase nga lang. Nagtiyaga silang kumatok sa mga bahay upang mag-alok ng kanilang mga paninda….at hindi nila ikinahiya ito dahi palagi nilang binabanggit ito sa mga interbyu nila nang magbalik-pelikula sila sa Pilipinas.

 

Ang mga pinagmamalupitang mga domestic helper sa Middle East ay mga Pilipinong kulang ang kaalaman sa pagluto at paglinis ng mga bahay dahil hindi sila familiar sa mga kasangkapan ng kanilang amo. Yan ang dahilan kung bakit pumasok sa eksena ang TESDA na nagti-train at nagsi-certify ng mga domestic helpers na pupunta sa Middle East at ibang bansa. Samantala, noon pa man ay marami nang mga Filipino professionals na nagtatrabaho sa Amerika at Europe bilang caregiver, nagmama-mange ng bahay at gardens at personal secretary at cook ng mga kilalang tao.

 

DAPAT TANDAANG HINDI NAKAKAHIYA ANG ANUMANG TRABAHO BASTA HINDI NAKAKALAMANG SA KAPWA, LALO NA ANG PAGNANAKAW AT PAGBEBENTA NG DROGA! HANGAL AT UNGAS ANG MGA PILIPINONG IKINAHIHIYA ANG MGA KAANAK NA NAGTATRABAHO SA ABROAD BILANG DOMESTIC HELPER, WAITER, CAREGIVER, DRIVER, ETC! ANG HINDI NARARAMDAMAN NG MGA UGOK NA ITO AY ANG SAKRIPISYO NG MGA NANDOON NA NAGTITIIS SA LUNGKOT DAHIL NAPALAYO SILA SA MGA MAHAL NILA SA BUHAY! MAKAPAL ANG MUKHA NG MGA HANGAL, UGOK AT UNGAS NA ITO DAHIL UMAASA DIN NAMAN SILA AT NAKIKINABANG SA PINAGPAGURAN NG MGA IKINAHIHIYA NILA!!!!!!

 

Ang Tubig at Hangin

Ang Tubig at Hangin

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang tubig at hangin –

Bahagi ng buhay kung sila ay ituring.

 

Sa tubig ng sinapupunan nakalutang

Ang binhi ng buhay na sumisibol pa lamang

Na sa mundong lalabasa’y walang kamuwang-muwang.

 

Gaya ng tubig, ang hangi’y buhay din,

Nagpapatibok sa puso, nagpapapintig;

Ang sibol, nakapikit man, ito ay nakakarinig

Na animo  ay naghahanda na, paglabas niya sa daigdig.

 

Hangin ang unang malalanghap niya

Sa takdang panahong siya’y isinilang na,

At, sa kaguluhan ng mundo

Imumulat ang mga mata –

Kasabay ng malakas niyang pag-uha.

 

Sa tigang na lupa, ang tubig ay buhay

Ito’y ulang bumabagsak mula sa kalawakan

Subali’t kapag lumabis na’t hindi mapigilan

Nagiging baha, pumipinsala sa sangkatauhan

Ganoon din ang hangin na dulot ay ginhawa

Basta ang ihip, huwag lang magbago ng timpla.

 

Baha at bagyo

Dulot ng tubig at hangin sa mundo

Hindi masawata

Kaya dulot ay matinding pinsala

Subali’t sana, kahit papaano’y maiibsan

Kung napangalagaan natin ang kalikasan –

Na ating inalipusta nang walang pakundangan!

 

 

Note:

Sibol – fertilized egg of the woman

Sinapupunan – womb

Kamuwang-muwang (kamuwangan) – knowledge

Pintig – pulse

Tigang – dry

Inalipusta – abused

 

Noeleen’s Gift Shop…a historic commercial landmark in Tacurong City

Noeleen’s Gift Shop

…a historic commercial landmark in Tacurong City

By Apolinario Villalobos

 

Noeleen’s Gift Shop had its soft opening in October 1968 just when Tacurong was beginning to metamorphose into a progressive junction with protrusions that led towards Cotabato (today, divided into Sultan Kudarat and Maguindanao), South Cotabato, North Cotabato, and Davao. Tacurong is politically within the scope of the Sultan Kudarat province.

 

According to Mrs. Nenita Lao Bernardo, the proprietess, she opened the boutique with just a   capitalization of Php2,800 but by dint of hard work and astute management, she was able to develop it into what it is now…delightfully crammed with affordable novelty items. One can find neatly stacked blankets, towels, branded t-shirts, fashionable apparels, shoes, sandals, home decors, perfumes, colognes, jewelries, watches, trinkets, and various gifts for special occasions.

 

It is interesting to note that the shop today, serves even the third generation of early patrons, as their grandchildren have kept the tradition of trekking to it for anything that they need for various occasions, be they party dress, shoes, or gifts for birthdays and weddings. The boutique is frequented by customers from as far as Esperanza, Tantangan, Isulan, and of course, Buluan. One time, I chanced upon a family of 6 with the mother in colorful malong directing her children to the stacks of items where they should choose what they needed.

 

Noeleen’s is open from Monday to Saturday, as early as 8AM to accommodate customers who would come all the way from surrounding towns.

5 Things to Do as a Backpacker in HongKong

TravellingPeoples.com

‘If you are courageous to travel solo, then you are adventurous’

I got this free airline ticket from a credit card promo and I just can’t resist it. I will be flying thru Cathay Pacific airlines. Unfortunately, I could no longer buy any cheaper economy tickets for my girlfriend nor for my little siblings. So I have to travel solo. And as a backpacker! (this was unplanned and not included to my normally expensive travels).

So what to do on a solo travel? Many would mesmerise that it is the best time to be naughty. Go for one-night stands. Meet random people in the best bars of Hong Kong. Great! But remembering that I have a girlfriend, well well..I just have to forget about that. Anyways, trying those stuffs is not really me. I’m an introvert, loyal, and loving future-husband. I hope no one laughs.

I was given five days…

View original post 754 more words