The Promise of Duterte…”in my time”

The Promise of Duterte…”in my time…”

By Apolinario Villalobos

 

Duterte knows and understands the uncontrollable extent of drugs throughout the world and the Philippines is just among the victimized third-world countries. The country is ill-equipped for its total eradication, albeit, can be controlled with drastic actions. That is what he is doing, hoping that “in his time”, the drug problem can somehow be collared. If ever he mentions about the 100% eradication during interviews, I personally view this as a manifestation of his exasperation to impertinent questions of idiotic reporters…an attempt by him to stop them from blubbering silly questions.

 

If the media people are intelligent enough to read between the lines of his statements, they should know what Duterte is trying to say bluntly or imply. They should not go to the extent of relaying to their anchors at their stations about the obvious jokes that Duterte are saying. Worst, in their doubt about the intelligence of Duterte, they want him to be EXACT in all his statements, confidential plans included, for them to know if he is doing the right thing. These media people (not all of them), view Duterte as a guy whose intelligence cannot compare to his predecessors. They are not even impressed by the progress that he is gaining against the proliferation of drugs because their eyes are focused at the extra-judicial killings that they attribute to him…a sign of bad influence by Catholic bishops and hypocrite human rights advocates.

 

In this view, Duterte cannot be blamed why he adds in his statements the “in my time”. He just wants to make sure that while he is around, the drug problem is at least, controlled. He showed the world that if a leader is decisive and has a political will, so many things can be done for the sake of the country and its people.

 

FOR THOSE WHO ARE ASPIRING TO BE PRESIDENT, AND IF THEY ARE OBSERVANT AND SENSITIVE ENOUGH, THEY SHOULD KNOW BY NOW THAT DUTERTE IS SETTING AN EXAMPLE OF DECISIVENESS AND POLITICAL WILL…ACTS THAT THEY SHOULD DO “IN THEIR  OWN TIME”.

 

 

Partido Pulitikal?…o Bayan!

PARTIDO PULITIKAL? O BAYAN!

Ni Apolinario Villalobos

 

Malalaman kung ang isang tao na may ambisyong pumasok sa pulitika ay taos sa puso ang adhikain sa pamamagitan ng mga binibitiwang pangako. May mga imposibleng pangako dahil  paulit-ulit na sinasambit nila ang mga nakalipas nang ipinangako noon ng mga pulitikong naging korap nang manalo. Hindi rin maiiwasan ang plastikan tulad ng nangyayari sa pagitan nina Duterte at Robredo, lalo pa at magkaiba sila ng partido. Sa puntong ito, si Duterte na mismo ang nagsabi sa isang interview na nakikita niya si Robredo sa mga rally para pabagsakin siya, at sa sunod nilang pagkikita sa meeting ay nakangiti pa ito ng buong tamis sa kanya. Magkaiba sila ng pinaghuhugutan ng lakas – si Robredo ay ang kanyang partidong kulay dilaw at si Duterte ay taong bayan na kailangan niyang iligtas mula sa lagim ng droga at korapsyon.

 

Kung partido ang pinaghuhugutan ng lakas ni Robredo, paano niyang masasabing siya ay kakampi ng bayan ganoong sumemplang na ang partidong ito dahil ang mga adhikain ay hindi makabayan?. Ang ganitong uri ng adhikain ay pangsarili lamang – personal, kaya gagawin ang lahat upang makakapit-tuko sa puwesto ng mga kapanalig nito.

 

Samantalang si Duterte na mula’t sapol ay naniniwalang nakatadhana siyang maging presidente para sa kapakanan ng bayan ay palaging taong bayan at kabataan ang laman ng mga talumpati. Ang isang patunay sa sinasabi niya ay ang pagkapanalo niya sa kabila ng kawalan niya ng sariling pondo para sa kampanya. Walang bahid na pangsarili ang kampanya niya laban sa droga dahil hindi naman niya ikayayaman ito, sa halip ay maglalagay lang sa kanya at pamilya niya sa delikadong kalagayan dahil ang binabangga niya ay mayayamang personalidad na sangkot sa droga.

 

Kung sinabi ni Duterte na wala nang puwang si Robredo sa administrasyon niya dahil obvious ang pagka-ipokrita nito, lalo pa at halatang walang simpatiya sa bayan…dapat lang! Ang opisina ni Robredo na tumutulong kuno sa mahihirap, silang mga nasa laylayan ng lipunan, mukhang hindi yata totoo. Yong isang kaibigan ko na mahigit dalawang buwan nang pabalik-balik upang humingi ng pandagdag sa gastusin sa pagpa-opera ng anak, hanggang ngayon, ni singkong duling ay walang natanggap. Hiningan pa ng staff ng bank account number para doon daw ipapadala ang tulong….na napakamaling sistema dahil pwedeng pakialaman ng mga magnanakaw ang impormasyon na yan, at higit sa lahat ay walang patunay na natanggap ng tao ang pera kung sakali man, kaya paanong maa-audit ng COA? Saan kaya nila nakuha ang ideyang itong napakamali?

 

Kung sasabihin ni Robredong wala siyang pondo, magtanggal siya ng mga pandekorasyong mga tao at isara ang opisinang pang-community outreach kuno na pandekorasyon lang din. I-maintain na lang niya ang opisina niya bilang Bise-Presidente…na standby lang hangga’t may mangyari sa presidente. Makipag-ugnayan na lang siya sa mga obispong Katoliko at mga grupo ng mga babaeng kapanalig niya at mag-camp out sila sa Liwasang Bonifacio o Luneta. Humingi kaya siya ng tulong kay Pnoy at Roxas….o baka nagbibigay na at para kung saan, sila lang ang nakakaalam!

Better are….(a poem for change)

For the coming year, perhaps, we should do what are “better”….HAPPY NEW YEAR!

Better are …

By Apolinario Villalobos

 

Better are those born of a simple family

For later, they shall not wallow in sinful luxury.

 

Better are those who grew up on simple gruel

For later, they shall not despise a meatless meal.

 

Better are those who grow clothed in simple trappings

For later, they shall not be desirous of worldly things.

 

Better are those whose wants are simple

For later, they shall not unnecessarily crave for more.

 

Better are those who earn by dints of hard work and honesty

For later, they are assured of unquestionable integrity.

 

Better are those who are not exposed to the frivolous city life

For later, they will not be swayed by even just a simple strife.

 

Better are those who pray to God with private sincerity

For theirs is a voice, pure and not tinted with hypocrisy.

 

Better are those who give with honest intention

For they do not expect anything in return.

 

Better are the couples who don’t flaunt their love for each other

For they know that they need not be ostentatious, if they are sincere.

 

Better are those who readily admit their faults and failure

For they know that doing so, lessons are learned for the future.

 

Better are those whose love for God is not defined by cults or religions

For they know that God’s infinity is boundless as shown by his creations.

 

Better are those whose love to others is unconditional

For they know that they can only be just as such –

Giving enough of what they have, and not so much.

Seminar: That Thing Called “Blogging”

Doctor Eamer

Hello avid readers of this blog! Naks! Makagamit lang ng salitang avid! But seriously speaking, thank you for the 30 emails subscribers and 547 WordPress bloggers followers (which are 90+% Filipino). Yes! Hindi naman ipa-follow ng mga foreigner ang blog ko dahil tagalog ang mostly ng mga articles ko. Nakakatuwa kasi majority ng mga followers ko ay Pinoy! Let’s rock the blogosphere! Mabuhay ang mga Pinoy!

Kayo ang nagbibigay ng encouragement kay Doctor Eamer para patuloy siyang magsulat ng mga kung ano-anu na may kinalaman sa pag-ibig. Salamat din sa mga naliligaw sa aking blog sa pamamagitan ng Search Engine Terms. Sa aking Facebook Page #abangers, maraming salamat sa pag-like and share ng mga posts ko.

It’s been a long time na din simula noong ginawa ko ang blog na ito. If you will check my blog archive, ang una kong blog na isinulat dito ay May Boyfriend Ka…

View original post 596 more words

Serafin Bernardo III Proved that Self-transformation with Conviction is Possible

SERAFIN BERNARDO III Proved that

Self-transformation with Conviction is Possible

By Apolinario Villalobos

 

Transforming oneself into a better person at will is possible as proved by Serafin “Boy” Bernado III. Changes that happened included his putting a stop to his smoking and becoming just a “social drinker” which is a complete turnaround from his being a former alcoholic. This happened after a simple “jolt” that he experienced.

 

As the only son, he was “spoiled” compared to his cousins, but which he keeps on denying. He stopped pursuing his college, and instead enjoyed his time when he lived in Iloilo. He left his cousins to whom he was so close and widowed mother in our town to be on his own to prove that he can live alone. He enjoyed the single-blessedness so much aside from the good times that,  for several years he thought life was just all about being happy without any plan for the future. He went into various business ventures where he succeeded at a young age until he met his future wife, Denia.

 

Their meeting resulted to a decision to settle down simultaneously with the plan to pursue their studies. As expected, they went through hard times due to the stacked up expenses, but good fortune was on their side, as both of them were able to finish their studies. Their life was not encouraging in Iloilo so they went home to our town and lived with his widowed mother who at the time already had five children by his stepfather.

 

To help them through their new life in our town, he tried scouting for a job, until fortunately, landed on one as Barangay Secretary. The pay was of course not much, considering that our town at the time was ranked third class. By the power of determination and thrift, they were able to raise a family, as they were joined by their offspring in time, so they rented a house for their own.

 

It was while their family was growing that Boy showed signs of impatience. His attitude toward his wife changed, to say the least. Fortunately, his wife was patient and understanding which made her stand by Boy, while crying silently, every time the latter is in a bad mood that resulted from drinking binges with friends. Practically, Boy was having some kind of personality transformation, although, when sober, he was a different guy who showed some kindness. What worsened his situation was his chain-smoking.

 

One evening, as related to me by Boy, while it was drizzling, he sent his wife to an errand for a pack of cigarettes. But when it was brought to him, he flared up because it was not the kind that he wanted, and practically, derided his wife who silently withstood the barrage of insults. When his wife left him to find solace in their room, perhaps, to cry her heart out, something jolted Boy that made him realize his momentary “madness” just because of a pack of cigarettes that he did not like, and which his wife bought at a store far from their house, while it was drizzling, and despite yet, the pitch darkness of the night.

 

Filled with remorse, he apologized to his wife but did not promise anything. All he did was act out what were in his mind…things that he wanted to do to recoup the lost days of what should have been a happy family but spoiled by his arrogance. The children noticed the changes that took place but they did not say a word, while enjoying every moment of the transformation in their home.

 

A cousin and his wife, Nonito and Nenita who were and still, are active in a religious movement approached him one time to ask if he would care to join them, to which he profusely agreed. From then on, he was always part of the spiritual community outreach of the group that went around the province during which he would make testimonies of his transformation. He did the same at the wake of my brother. Practically, the couple, Nonito and Nenita offered their hands to further help him out of the bog of despair.

 

When he got operated on a serious disorder of an organ, his family was in a difficult financial situation, but help from various sources came. This manifestation of the Lord’s unquestionable presence by his side and his family further strengthened his faith.

 

With the story of Boy, I cannot fathom how others who got hooked on alcohol and chain-smoking always give “psychological” withdrawal syndromes as “reasons” for their difficulty to change themselves. God gave us an “intelligent will” found in our brains encased in our head and located “above” the emotional heart. It is an indication that if only we can just be strong in our desire to change, we can do it. Boy did it, so why can’t others, too?

 

 

Building Back in Culion

Color My World

Brgy De Carabao is situated on the southern part of the island of Culion, in northern Palawan. In going to the barangay, one goes by plane from Manila to Busuanga, take a van to the tourist town of Coron, then take a ferry to Culion. Reaching Culion, one either takes a motorbike or a banca to the barangay. On a rainy day, you either choose to traverse the muddy trails by land, or challenge the rough waters by sea.

Culion, to the southwest of Coron, in northern Palawan.

Culion is an island made infamous decades ago because it housed the country’s leper colony. As such, it has maintained its secluded state for quite some time. Thus, progress has been less than ideal, with 95% of the population in Brgy De Carabao still coming from the native Tagbanua tribe, with a sprinkling of migrant Bisayans – lured by the rich fishing grounds…

View original post 656 more words

Anza Borrego Desert Wildflowers!

Cindy Knoke

Spring wildflowers,

carpet the desert,

with fragile blooms.

Some live only for a day.

No matter how brief,

they fill the arid desert,

with the joyful beauty,

of Life!
Cheers to you from the fragile desert~

View original post

Ang iba ko pang Escapades dahil sa Katakawan ko sa Adventure

ANG IBA KO PANG ESCAPADES

DAHIL SA KATAKAWAN KO SA ADVENTURE

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang “kagubatan” ng Maynila ay puno ng adventure para sa mga taong matakaw dito….at isa na ako diyan. Ang ilan pa sa mga adventure ko ay ang mga sumusunod:

 

• Nang pasyalan ko noon ang kababayan ko sa Dagat-dagatan, Malabon ay inabot ako ng gabi dahil nakipag-inuman pa ako. Habang nilalakad ko ang papunta sa jeepney stop, may nadaanan akong grupong nag-iinuman at ang isa ay kilala ko lang sa mukha dahil nadadaanan ko ang bahay nila tuwing pupunta ako sa kababayan ko. Mababait naman at magagalang dahil nag-alok pa, pero tinanggihan ko. Hindi pa ako nakakalayo ay nagbago ang isip ko kaya bumalik ako at nakipag-inuman na lang para ipakitang marunong akong makisama. Panay payo ang sinasabi ko sa kanila habang nag-uusap kami kung paanong kumita ng maayos. May tumayo at lumayo ng kaunti upang magsindi ng marijuana nang palihim pero dahil alam ko ang amoy ay nagalit ako kaya sinaway siya na pinagalitan nama ng iba. Sa inis ko ay pinagbawal ko na rin ang pagsigarilyo, pero hindi ko alam kong paano ko silang napasunod. Dahil pasado hatinggabi na nang maghiwalay kami ay pinaunlakan ko ang imbitasyon ng katabi kong sa kanila na matulog, Bisaya daw ang misis niya. Kinabukasan ko na lang nalaman na ang nagpatulog sa akin sa bahay niya ay lider ng Sputnik Gang sa lugar na yon at ang mga kainuman namin ay mga kasama niya na ang ilan ay inamin niyang mandurukot sa Divisoria! Mabuti na lang at hindi ako nakatay sa lugar na yon!…hindi na ako nakipag-inuman uli sa kanila, pero namamasyal na lang sa lider ng Sputnik upang mag-abot ng kaunting biyaya upang paghatian nila. Dahil sa ginawa ko ay napalapit ako sa kanila. Hindi na ako bumalik nang umalis ang kababayan kong babae dahil pinasok ang bahay nila at nasaksak silang mag-ina.

 

• Sa Quiapo ay may nadaanan akong parang pinagkakaguluhan. Babae palang umiiyak at nagwawala at may hawak na “blade”…nagbabantang hihiwain ang kanyang pulso habang sinisigawan ang boyfriend na nabisto niyang may asawa pala. Waitress ang babae sa di-kalayuang restaurant. Nabisto kong Bisayang Cebuana ang babae kaya naglakas-loob akong kausapin siya at sumagot naman. Nang medyo humupa na ang galit niya at parang nagsusumbong na sa akin ay nilapitan ko siya at niyakap, sabay kuha ng “blade” sa kanya na ibinigay naman. Niyaya ko siya sa restaurant na pinagtatrabahuhan niya pati ang boyfriend niyang may asawa daw. Doon ay pinagalitan ko ang lalaki at tinakot na ipapakulong kaya nagmakaawa sa akin. Kinausap ko ang amo ng babae at inihingi ng pasensiya at nakiusap na pahingahin muna ito…pumayag naman. Pinangakuan ko ang babaeng babalikan ko siya kinabukasan at ang lalaki ay napilit kong isama ako sa pamilya niyang nasa Recto lang pala, malapit sa Regina Reinte River kung saan ay may barung-barong sila. Kaya daw niya nagawang makisama sa waitress ay binibigyan siya nito ng pera na binibili naman niya ng pagkain para sa dalawa niyang anak. Kargador siya sa isang bodega ng soft drinks at maliit lang ang kita kaya nag-sideline siya ng pagko-call boy!

 

• Sa Sta. Cruz, tapat ng simbahan ay may nakita akong dalawang tin-edyer na parang pinipilit abutan ng isang lalaki ng bagay na nakabalot sa diyaryo. Mukhang takot ang dalawang tin-edyer kaya nilapitan ko. Pinipilit pala silang bentahan ng kausap nila ng estatwang maliit ng isang santo pero ayaw nila. Pinakiusapan ko ang nagbebenta na huwag silang pilitin pero nagalit at sinabihan akong huwag makialam. Sa inis ko ay naitulak ko siya at dahil naunahan ko siyang sindakin ay tumakbo pero tumigil at akmang babalikan kami habang kunwari ay may binubunot sa likod. Ginaya ko rin siya kaya kunwari ay parang may binubunot din ako sa back pocket ko habang patakbo kong nilapitan siya pero dahil may sindak pa rin siguro ay tumakbo na lang papunta sa Chinatown.

 

• Sa Libertad, Pasay ay may nakita akong parang “mag-ina”, babaeng hindi naman katandaan at isang batang babae, na lumapit sa akin upang humingi ng pamasahe dahil hindi nila inabutan ang pinuntahan daw nilang kamag-anak. Inasahan daw nila itong magbibigay ng perang pamasahe nila pauwi. Binigyan ko naman, pati pangkain nila. Lumipas ang dalawang buwan ay nakita ko na naman sila sa parehong lugar, pero gabi na noon, bandang alas nuwebe, kaya nagalit ako dahil napag-isip kong niloko lang pala ako. Galit akong lumapit sa kanila at habang nasa tabi nila ako ay pinagsabihan ko ang ibang tao sa paligid tungkol sa panloloko nila sabay sabi sa babaeng hindi ako aalis hangga’t hindi sila umaalis. Lumayo at sumakay sila sa jeep papuntang Maynila pero sumunod pa rin ako at sumakay din sa jeep at sinabihan ang mga pasahero tungkol sa raket nila. May sumakay na dalawang lalaki sa isang kanto at tumingin sa akin ng masama pero hindi ko pinansin. Ang balak ko ay alamin kung saan sila umuuwi para isumbong sa pulis. Pagdating sa tapat ng Philippine Women’s Universtity sa Taft Avenue ay bumaba ang “mag-ina” at sumunod ang dalawang lalaki, pero ang isa ay sinadyang itaas ang laylayan ng t-shirt sa likod upang ipakita ang hawakan ng kutsilyo sabay tingin sa akin. Hindi ko na sila sinundan. Madalas gawin ang raket na nabanggit ko at ang istambayan ng “mag-ina” ay palengke.

 

• Sa Kalaw St. naman kung saan ay maraming mga seaman na tumatambay habang nag-aaplay ng masasakyang barko ay may nakita akong lalaking “grasa” na nakadapa, gulanit ang damit at may hawak na latang lagayan ng limos. Pagapang kung kumilos siya kaya naawa ako at binigyan ko ng pera at sandwich. Ilang linggo ang nakalipas, nakita ko ang lalaking naglalakad pero ganoon pa rin ang ayos sa tapat ng Isetan-Recto at sa porma ay matino dahil naninigarilyo pa. Sinundan ko siya hanggang sa Quiapo, sa tapat ng Mercury Drug, umupo muna at unti-unti ay inayos ang sarili sa pormang nakita ko noong nasa Kalaw St. siya. Lumapit ako upang pigilan ang babaeng magbibigay sana ng limos at sinabihang nanloloko lang ang “lumpo”. Pinagbantaan kong sisipain ang “lumpo” kapag hindi siya tumayo, at ang mga taong nakiki-usyuso ay sinabihan ko kung anong uring tao siya. Ayaw pa sanang umalis pero may lumapit na pulis at sinabihan siyang, “ikaw na naman?”

 

Iyan ang Maynila…masaya kung may pera ka, masalimuot at puno ng pagsubok para sa mga “curious”. More pa next time!

Be Like a Tree

Be Like a Tree..

By Apolinario Villalobos

 

A tree, though standing still

and on a windless day

with not even a rustling leaf

is still erect and majestic –

host to winged creatures

that in the sky frolic.

 

We can be like a tree

by being still and patient –

under a heavy burden

in times of challenges,

we should not waver

but strive for success!

 

Ang Iba Ko Pang Escapades dahil sa Katakawan ko sa Adventure

ANG IBA KO PANG ESCAPADES

DAHIL SA KATAKAWAN KO SA ADVENTURE

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang “kagubatan” ng Maynila ay puno ng adventure para sa mga taong matakaw dito….at isa na ako diyan. Ang ilan pa sa mga adventure ko ay ang mga sumusunod:

 

• Nang pasyalan ko noon ang kababayan ko sa Dagat-dagatan, Malabon ay inabot ako ng gabi dahil nakipag-inuman pa ako. Habang nilalakad ko ang papunta sa jeepney stop, may nadaanan akong grupong nag-iinuman at ang isa ay kilala ko lang sa mukha dahil nadadaanan ko ang bahay nila tuwing pupunta ako sa kababayan ko. Mababait naman at magagalang dahil nag-alok pa, pero tinanggihan ko. Hindi pa ako nakakalayo ay nagbago ang isip ko kaya bumalik ako at nakipag-inuman na lang para ipakitang marunong akong makisama. Panay payo ang sinasabi ko sa kanila habang nag-uusap kami kung paanong kumita ng maayos. May tumayo at lumayo ng kaunti upang magsindi ng marijuana nang palihim pero dahil alam ko ang amoy ay nagalit ako kaya sinaway siya na pinagalitan nama ng iba. Sa inis ko ay pinagbawal ko na rin ang pagsigarilyo, pero hindi ko alam kong paano ko silang napasunod. Dahil pasado hatinggabi na nang maghiwalay kami ay pinaunlakan ko ang imbitasyon ng katabi kong sa kanila na matulog, Bisaya daw ang misis niya. Kinabukasan ko na lang nalaman na ang nagpatulog sa akin sa bahay niya ay lider ng Sputnik Gang sa lugar na yon at ang mga kainuman namin ay mga kasama niya na ang ilan ay inamin niyang mandurukot sa Divisoria! Mabuti na lang at hindi ako nakatay sa lugar na yon!…hindi na ako nakipag-inuman uli sa kanila, pero namamasyal na lang sa lider ng Sputnik upang mag-abot ng kaunting biyaya upang paghatian nila. Dahil sa ginawa ko ay napalapit ako sa kanila. Hindi na ako bumalik nang umalis ang kababayan kong babae dahil pinasok ang bahay nila at nasaksak silang mag-ina.

 

• Sa Quiapo ay may nadaanan akong parang pinagkakaguluhan. Babae palang umiiyak at nagwawala at may hawak na “blade”…nagbabantang hihiwain ang kanyang pulso habang sinisigawan ang boyfriend na nabisto niyang may asawa pala. Waitress ang babae sa di-kalayuang restaurant. Nabisto kong Bisayang Cebuana ang babae kaya naglakas-loob akong kausapin siya at sumagot naman. Nang medyo humupa na ang galit niya at parang nagsusumbong na sa akin ay nilapitan ko siya at niyakap, sabay kuha ng “blade” sa kanya na ibinigay naman. Niyaya ko siya sa restaurant na pinagtatrabahuhan niya pati ang boyfriend niyang may asawa daw. Doon ay pinagalitan ko ang lalaki at tinakot na ipapakulong kaya nagmakaawa sa akin. Kinausap ko ang amo ng babae at inihingi ng pasensiya at nakiusap na pahingahin muna ito…pumayag naman. Pinangakuan ko ang babaeng babalikan ko siya kinabukasan at ang lalaki ay napilit kong isama ako sa pamilya niyang nasa Recto lang pala, malapit sa Regina Reinte River kung saan ay may barung-barong sila. Kaya daw niya nagawang makisama sa waitress ay binibigyan siya nito ng pera na binibili naman niya ng pagkain para sa dalawa niyang anak. Kargador siya sa isang bodega ng soft drinks at maliit lang ang kita kaya nag-sideline siya ng pagko-call boy!

 

• Sa Sta. Cruz, tapat ng simbahan ay may nakita akong dalawang tin-edyer na parang pinipilit abutan ng isang lalaki ng bagay na nakabalot sa diyaryo. Mukhang takot ang dalawang tin-edyer kaya nilapitan ko. Pinipilit pala silang bentahan ng kausap nila ng estatwang maliit ng isang santo pero ayaw nila. Pinakiusapan ko ang nagbebenta na huwag silang pilitin pero nagalit at sinabihan akong huwag makialam. Sa inis ko ay naitulak ko siya at dahil naunahan ko siyang sindakin ay tumakbo pero tumigil at akmang babalikan kami habang kunwari ay may binubunot sa likod. Ginaya ko rin siya kaya kunwari ay parang may binubunot din ako sa back pocket ko habang patakbo kong nilapitan siya pero dahil may sindak pa rin siguro ay tumakbo na lang papunta sa Chinatown.

 

• Sa Libertad, Pasay ay may nakita akong parang “mag-ina”, babaeng hindi naman katandaan at isang batang babae, na lumapit sa akin upang humingi ng pamasahe dahil hindi nila inabutan ang pinuntahan daw nilang kamag-anak. Inasahan daw nila itong magbibigay ng perang pamasahe nila pauwi. Binigyan ko naman, pati pangkain nila. Lumipas ang dalawang buwan ay nakita ko na naman sila sa parehong lugar, pero gabi na noon, bandang alas nuwebe, kaya nagalit ako dahil napag-isip kong niloko lang pala ako. Galit akong lumapit sa kanila at habang nasa tabi nila ako ay pinagsabihan ko ang ibang tao sa paligid tungkol sa panloloko nila sabay sabi sa babaeng hindi ako aalis hangga’t hindi sila umaalis. Lumayo at sumakay sila sa jeep papuntang Maynila pero sumunod pa rin ako at sumakay din sa jeep at sinabihan ang mga pasahero tungkol sa raket nila. May sumakay na dalawang lalaki sa isang kanto at tumingin sa akin ng masama pero hindi ko pinansin. Ang balak ko ay alamin kung saan sila umuuwi para isumbong sa pulis. Pagdating sa tapat ng Philippine Women’s Universtity sa Taft Avenue ay bumaba ang “mag-ina” at sumunod ang dalawang lalaki, pero ang isa ay sinadyang itaas ang laylayan ng t-shirt sa likod upang ipakita ang hawakan ng kutsilyo sabay tingin sa akin. Hindi ko na sila sinundan. Madalas gawin ang raket na nabanggit ko at ang istambayan ng “mag-ina” ay palengke.

 

• Sa Kalaw St. naman kung saan ay maraming mga seaman na tumatambay habang nag-aaplay ng masasakyang barko ay may nakita akong lalaking “grasa” na nakadapa, gulanit ang damit at may hawak na latang lagayan ng limos. Pagapang kung kumilos siya kaya naawa ako at binigyan ko ng pera at sandwich. Ilang linggo ang nakalipas, nakita ko ang lalaking naglalakad pero ganoon pa rin ang ayos sa tapat ng Isetan-Recto at sa porma ay matino dahil naninigarilyo pa. Sinundan ko siya hanggang sa Quiapo, sa tapat ng Mercury Drug, umupo muna at unti-unti ay inayos ang sarili sa pormang nakita ko noong nasa Kalaw St. siya. Lumapit ako upang pigilan ang babaeng magbibigay sana ng limos at sinabihang nanloloko lang ang “lumpo”. Pinagbantaan kong sisipain ang “lumpo” kapag hindi siya tumayo, at ang mga taong nakiki-usyuso ay sinabihan ko kung anong uring tao siya. Ayaw pa sanang umalis pero may lumapit na pulis at sinabihan siyang, “ikaw na naman?”

 

Iyan ang Maynila…masaya kung may pera ka, masalimuot at puno ng pagsubok para sa mga “curious”. More pa next time!