Hindi Dapat Binabalewala ang mga “Maliliit” na Bagay

Hindi Dapat Binabalewala ang mga “Maliliit” na Bagay

ni Apolinario Villalobos

 

Sa panahon ngayon, marami ang nababalewalang mga bagay na akala natin ay katiting lang ang kabuluhan. Marami rin ang nakakalimot tungkol dito pagdating sa kaperahan, ganoong ang piso ay nagsisimula sa isang sentimo. Ang mga sumusunod ay ilan lang sa mga hindi masyadong  nabibigyan ng pansin dahil sa hi-tech na pag-unlad ng mundo…at, ang pagpapaalala ay idinaan ko sa tanong:

 

Paano kaya kung hindi naimbento ang aspile, perdible , sinulid, karayom, zipper, butones, tela…may mga maaayos kayang damit ang tao? Subali’t mapapansin ang walang pakundangang pagtapon ng mga bagay na ito. Idagdag pa diyan ang mga lumang damit na ang mga hindi naido-donate ay basta na lang itinatapon sa basurahan o ginagawang basahan o trapo kahit maayos pa. Sana bago gawing basahan ang pantalon, tanggalin ang zipper nito upang magamit pa, ganoon din ang mga butones sa mga damit upang hindi na bumili kung isa o dalawa lang naman ang kailangan. Sa patahian, ang bayad sa pagpapalit ng zipper ay hindi bababa sa singkuwenta pesos.

 

Paano kaya kung hindi naimbento ang garapon, bote, at iba pang lagayan ng maliliit na bagay, gawa man sila sa plastic, bubog o kristal? Sa halip na ang mga basyo ay pahalagahan at i-recycle, itinatapon na lang sila kaya nakakadagdag sa mga bara ng imburnal at kanal. Pero, kapag nangailangan na ng kahit isang garapon, nagkakatarantahan na sa paghanap.

 

Paano kung hindi naimbento ang besagra, pako, turnilyo…maayos pa rin kaya ang mga bahay sa kasalukuyang panahon? Walang pakundangan din ang pagtapon ng mga itinuturing na sobra o di kaya ay makitaan kahit kaunting kalawang lang, sa halip na ipunin at gamitin uli.  May mga pagkakataong nangangailangan tayo ng kahit isa o dalawang pako lang na pwedeng gamiting sabitan, pero dahil wala naitatabi, kailangang bumilit pa sa hardware.

 

Paano kung hindi naimbento ang tissue paper, toothpaste, sabon? Marami sa mga mayayabag ay walang pakundangan kung gumamit ng tissue paper na dahil hindi nari-recycle ay lalong dapat tipirin. Dapat ding alalahanin na galing sila sa kahoy, kaya kung balahura ang gumagamit, kailangang gumawa ng maraming ganito at dahil diyan ay marami ring kahoy ang puputulin na magiging dahilan naman sa mabilis na pagkakalbo ng mga gubat. Ang iba namang balahura, kahit may natitira pang toothpaste sa tube ay itinatapon na ito. Ang sabon naman, kahit hindi masyadong lusaw ay itinatapon na dahil mahirap daw hawakan kung maliit.

 

Paano kaya kung hindi naimbento ang lapis at papel? Siguro hanggang ngayon ay sa dahon, kahoy, basag na palayok, at kawayan pa sumusulat ang mga tao. Subalit, maraming pasaway na mga batang nag-aaral na kinukunsinti rin ng mga pasaway na mga magulang sa kanilang kabulagsakan sa paggamit ng mga nabanggit na bagay. Ang mga lumang notebook na may natitira pang mga malinis na pahina ay itinatapon na, pati mga lapis na nangangalahati pa lang ang pagkapudpod dahil sa katamarang magtasa. Ang nakakalungkot, para sa mga batang kapos subalit nagpupursigeng mag-aral, ang mga ito ay itinuturing na “kayamanan”. Sa mga liblib na lugar, halos ayaw idiin ng mga mag-aaral ang lapis nila upang hindi mapudpod agad. Ang mga papel naman ay sinisinop upang ang likod na hindi nasulatan ay magamit pa.

 

Ang ginagawa kong pagpapaalala ay maaaaring ituturing ng walang halaga dahil tungkol sila maliit na bagay din. Ang dahilan nila ay….”kung may magagastos naman, bakit kailangan pang magpakahirap sa pagtipid?”.

 

Subali’t ang pinakamalahalagang tanong…hindi ba ang tao ay galing sa dalawang maliliit na “bagay” na pinag-isa ng kalikasan upang magkaroon ng buhay?