Understanding the Dietary and Medicinal Values of Herbs and Vegetables

Understanding the Dietary
and Medicinal Values of Herbs and Vegetables
By Apolinario Villalobos

I cannot understand how herbal medicine can be viewed as an “alternative”, when in fact, such has been thriving even before the so called civilization made life comfortable for man.
Herbal medicine has been part of the early earthlings’ way of life long before drug laboratories came into being. In other words, the herbal medicine should be considered as the “original” medicine, and the laboratory-processed ones as the “alternative”, and not the other way around. The laboratory-processed medicines with attributes cloned from the plants are understandably with longer shelf-life and more convenient to use as they are in the transportable forms such as tablet, capsule or in small bottles as syrup and infused with preservatives. For the sake of fairness then, the word “alternative” should be taken out of the drug dictionary, and we just stick to “herbal”.

The pampered attitude of man should be blamed on why the use of herbal medicine had a lull in the past. Fortunately, today, the practice is picking up again because the civilized world has realized that most laboratory-processed drugs are not safe enough to be taken without proper supervision or strictly followed prescription. Modern medical practitioners blame “overdose”, “underdose”, and even “abuse” for any untoward result from the “misuse” of laboratory-processed medicines.

The only problem with the herbal medicine is that, it requires patience as regards its preparation which is akin to a ritual. A realistic example is how I do it: first, I have to have a dedicated kettle that I can use in boiling leaves, barks, and spices, and then I have to look for those that I need to boil. I have to do the concocting when I wake up, as I also use the concoction to dilute my coffee. I have to do that every morning! Compare that with just gulping down tablets or capsules with a glass of water.

Sacrifice is the keyword if one has to be serious in making herbal medicine part of his life to prevent the onset of diseases. In my case, however, it is a must because my blood has cancer cells, as the disease is the scourge of our family.

I employ resourcefulness in my effort to gather what I need by bringing with me plastic bags every time I go out to do my rounds of random sharing. During the season of mangosteen, I would hand out plastic bags to people eating the said fruit, so that I can gather the rinds which I dry at home. Also, I would buy the blemished fruits, considered as rejects, though fresh, as they come cheap. With those, I am able to dry rinds that can last me for many months. It saves me substantial amount of money, as compared to buying the laboratory-prepared MX3 capsules and preparations with coffee.

When I found out that watermelon can prevent rapid enlargement of the prostate, during its season, I would ask watermelon rinds from vendors who sell the fruit by the slice. I would bring home a grocery bagful of them to be pickled in brine or cooked in brown sugar and cinnamon powder. During the corn season, I would also ask for the “hair” from the vendors who just throw them away. At home, I boil it as the concoction helps eliminate gall and kidney stones.

Another problem with the medicinal herbs is that they must be eaten, too, as vegetables. This is an unfortunate requirement which those who have no heart in acquiring the taste, will really find difficult. Every time I share with others how I cook unpeeled squash and green papaya, I would notice eye brows rising. Eye brows would rise higher, if I mention how I would prepare my own “arroz caldo” with vegetables instead of chicken. Then I would notice some holding on to their throat if I mention about cooking alogbate or chinese spinach, saluyot and okra in plenty of tomatoes and onions. They cannot just imagine the slimy broth that would result!

If I begin mentioning to my friends about rarely- heard names of herbs and spices and their uses, I would see blank stares, as if they cannot believe what I have said. If I tell them about star anise as being effective in preventing the onset of allergies, or softening the phlegm, the more that they become stupefied. And, when I mention about cloves as part of my concoction, they would wonder aloud “what the hell is that”. With the climax of my share which is telling them that always part of what I cook as food are turmeric and powdered chili – plenty of them as in spoonful, I would see many listeners shudder, especially, if I tell them that I also include them in my coffee.

So, those are the difficulties of having herbs as part of diet, or as medicine. Some people cannot imagine them to possibly become part of a healthy diet. They would rather play dumb to the saying that prevention is better than cure, and instead, prefer the convenient though expensive tablets, capsules, and visits to the physician, at the onset of a disease, later on.

Dahil sa kumalat niyang lipstick…nakilala ko ang isang “anghel”

Dahil sa kumalat niyang lipstick
…nakilala ko ang isang “anghel”
Ni Apolinario Villalobos

Nabanggit ko kaylan lang, sa isa kong blog ang tungkol sa isang babaeng kumalat ang lipstick sa kanyang labi nang dumating sa party na aking dinaluhan, pero hindi sinabihan ng kaibigan niyang kausap ko. Sa halip ay hinayaan itong mapahiya. Ako na ang gumawa ng paraan upang masabihan ang babae, na nalaman kong negosyante pala – may apat siyang karinderya. Madali siyang makagaanan ng loob at nakakahawa ang positibo niyang pananaw sa buhay. Single mom siya, may apat na sariling anak na halos ay magkasunud-sunod ang mga edad – isa sa kolehiyo at tatlo sa high school, bukod pa sa dalawang ampon na pinag-aaral niya sa elementarya. Ang apat na nakakatandang mga anak ay tumutulong sa kanya tuwing weekend, sa pagbantay sa apat niyang karinderya – isa sa Baclaran, isa sa Pasay, at dalawa sa Divisoria.

Ang babae ay regular na nagbibigay ng donation sa isang kilalang orphanage sa Maynila na ayaw niyang ipabanggit. Nalaman kong dati pala siyang ampon din dahil sa murang edad ay namatay ang kanyang mga magulang kaya naiwan siya sa kalinga ng kanyang lola sa nanay, na hindi kalaunan ay namatay din kaya napapunta siya sa Maynila – sa Divisoria, sa kanyang tiyahin. Hindi siya pinag-aral ng kanyang tiyahin na may karinderya, at sa halip ay ginawa siyang helper, tagahugas ng pinggan at taga-silbi ng pagkain. Ang huling baytang na inabot niya sa elementarya noong sa probinsiya siya ay grade five. Sa Maynila, kung hindi pa namatay ang tiyahin niyang may karinderya ay hindi siya nakapagpatuloy ng pag-aaral, sa tulong ng kumare nito, kung saan ay nagtrabaho naman siyang kasambahay. Pinayagan siyang magpatuloy ng elementarya, kaya sa edad na labing-apat na taong gulang ay saka pa lang siya nakatuntong ng grade six.

Tumuluy-tuloy siya sa pag-aral hanggang makatapos ng high school. Naiipon niya ang iba sa kanyang allowance na binibigay ng kanyang amo na nagamit naman niya sa maliit na negosyo maski estudyante pa lang siya. Mula third year high school, nagdadala siya ng mga pambenta sa kanyang mga kaklase tulad ng mga burluloy o mga fancy na alahas, panty at t-shirt na binibili niya ng maramihan sa Divisoria. Naging suki niya ang kinukunan niya ng kalakal at naging boyfriend din niya ang anak nito.

Nang makatapos ng high school, hindi na siya nagpatuloy sa college. Nagpaalam siya sa kanyang amo at umupa ng isang maliit na kuwarto sa isang mataong lugar sa Tondo, sa tabi ng bahay ng isa niyang classmate sa high school. Pinahiram pa siya ng amo niya ng pera. Ang kuwarto ay nakaharap sa kalye. Bumili siya ng mga second hand na kawali, kaldero at iba pang gamit panluto, sa pamamagitan ng naipon niyang pera at pinahiram ng dati niyang amo. Ang dalawa niyang kalan ay de-uling. Nagluto siya ng mga ulam na inilatag sa labas ng kanyang kuwarto. Dahil sa karanasan niya noon sa karinderya ay natuto siya ng iba’t-ibang lutuin. Naging suki niya ang kanyang mga kapitbahay kaya lumakas ang kanyang negosyo. Tuloy pa rin ang panliligaw sa kanya ng anak ng kinukunan niya ng mga panty at t-shirts noon, hanggang naging ka- live in niya.

Nang mabakante ang isang malaking katabing kuwarto, lumipat sila dito, at ang maliit na kuwarto naman ay ginawa nilang kainan – naging full time na karinderya, kaya lalong dumami ang kanilang kostumer. Masipag din ang kanyang ka-live in sa pagbuntis sa kanya, kaya halos nagkasunud-sunod agad ang mga anak nila. Namatay ang asawa niya sa isang aksidente nang mabangga ang jeep na dinadrayb nito papunta sa isa nilang karinderya sa Pasay. Sa kabila ng lahat ay hindi siya nasiraan ng loob, kahit kaluluwal pa lamang niya sa pang-apat na anak.

Nang minsang lumabas siya sa simbahan ng Quiapo pagkatapos ng Misa, kasama ang mga anak, may sumunod sa kanilang isang tin-edyer na may dalang sanggol. Nang makatiyempo, nilapitan siya at diretsahang nakiusap na ampunin ang anak nito, sabay abot ng sanggol. Sa pagkabigla, hindi niya naibalik ang sanggol sa tin-edyer na umalis agad. Nang umiyak ang sanggol ay saka pa lang siya parang natauhan… ang mga anak naman niya ay tuwang-tuwa – grasya daw ang sanggol. Bumalik sila sa simbahan at nagdasal. Bago umuwi sa Divisoria, bumili muna sila ng mga gamit ng sanggol. Kinuha niyang tagapag-alaga ang bagong saltang pamangkin ng kapitbahay nila.

Wala pa halos dalawang taon ang inampong bata, nabuntis naman ang nag-aalaga dito na pamangkin ng kapitbahay niya. Dahil ayaw umako ng responsibilidad ang disgrasyada, pinaampon niya ang batang iniluwal sa babaeng ikinukuwento ko, pero sa kasunduang hindi muna siya aalis hangga’t hindi pa ito umaabot ng hanggang dalawang taong gulang man lang.

Suwerte siya sa kanyang mga anak na lahat ay babae, dahil kahit isa sa kanila ay walang suwail. Magagalang, mababait, at masipag sa pag-aaral at sa pagtulong sa kanya. Buhay pa ang kanyang ka-live in nang magsimula silang magbigay ng bigas sa isang bahay ampunan. Sa simula ay isang kaban lamang ang binibigay nila, na naging dalawa na nang kalaunan. Kahit ngayong wala na ang kanyang asawa, dalawang kaban pa rin bawa’t buwan ang binibigay niya.

Nang ikuwento ko ang mga ginagawa kong maliitang pagtulong sa iba, agad siyang nag-alok ng alalay, sa pamamagitan ng pag-ako sa pag-aaral ng dalawang batang nakatira sa bangketa, na ilang kanto ang layo mula sa kanila. Parang inampon na rin niya dahil sa kanila na rin nakatira, at dahil nasa high school, nakakatulong pa sa kanya. May iniisip na agad siyang kurso para sa isa dahil magaling sa computer, kahit sandali pa lang itong maturuan ng panganay niyang anak. Ang isa naman, bukod sa ganda ng mukha ay may maganda ring boses, parang si Celine Dion, kaya tuwang-tuwa ang babae dahil mahilig pala siya sa musika.

Ang party na dinaluhan niya noon kung saan ay bisita din ako, ay bertdey ng dati niyang amo na itinuturing na niyang nanay, kaya naging lola na kung ituring ng mga anak niya. Ang isang anak ng dati niyang amo ay kaibigan ko kaya ako napa-attend sa party. Ang kaibigan naman ng babae na hindi man lang nagsabi sa kanya na kumalat ang kanyang lipstick ay tindera ng gulay sa palengke ng Pritil (Tondo), at ang asawa nitong tricycle driver ay adik daw.

Talaga din namang ang grasya ay tuluy-tuloy na dumadating sa taong hindi maramot!…huwag mainggit sa babae…gayahin siya sa abot ng makakaya!