Why Not Simplify the Belief?

Why Not Simplify the Belief?        

By Apolinario Villalobos

 

(Caution: read this with an open mind.)

 

A basic knowledge about God is that He has no image, no face and all-knowing. The Islamic faith ardently maintains this which firmly supports its monotheistic belief. Other religions have so many gods, in contrast to Christianity that also maintains this fealty. The only problem with Christianity, particularly the Roman Catholic Church is the many “titles” or names of the venerated Mother and Jesus. There is no problem with God, because what are attributed to Him are one word definitions such as Benevolent, Omnipotent, Merciful, etc.

 

With Jesus, even his misrepresented image as a child is venerated – the Sto. Niῆo. This prompted my niece one time to ask me if Jesus has not grown old. What will I answer to that?

As a grown- up, Jesus is also tagged with so many aliases or a.k.a’s…Black Nazarene, Holy Face, etc. The same is true with the Virgin Mother who is also tagged with so many titles…Our Lady of Guadalupe, Immaculate Conception, etc…with each title assuming a different image. When I asked a friend about this, he told me that the title depends on where the Mother manifested herself. I asked him what title will the church give the Mother if she appeared on the door of a toilet. I asked this, because people claim appearances on leaves, walls, tree trunks, etc. I was honest in my question. There is the Our Lady of Guadalupe because she appeared in that place, somewhere in Mexico, there is the Our Lady of Lourdes because, she appeared in a cave somewhere in France. I was just honestly curious. He just ignored my question and left me…he never talked to me afterwards. I lost a friend because of one question.      

 

For the prayers, there is a long prayer for the dead which even mentions a “tower”. The Holy Rosary is alright, because it is supposed to be a sacrificial prayer. The Mass is most appropriate because it is supposed to commemorate the Last Supper of Jesus, His last act of salvation for mankind. What is wrong is its commercialization and use as a venue for political utterings of some revolutionary priests. Why can’t the holy ritual be confined to its real purpose, and for the revolutionary priests to go out of the church after the Mass, so that they can shout out to their hearts’ content, their political slogans and slurs against the government?

 

The laymen are confused as to the real mission of the Christian Church. While there are people around who are waiting for their share of spiritual grace, those with responsibilities are out in the streets joining hands with rallyists shouting invectives against the government. Some Christian groups condoned by the Catholic church, preach about blessings that will rain on the faithful so they must invert their open umbrellas, the better way to catch them….that when they get home, they should open wide their windows and doors to welcome hordes of blessings!

 

Why not just simplify the faith, the belief, and the way it is taught?…that there is an All-Knowing, Merciful, Benevolent God…period! Since the good acts of Jesus can enhance the evangelism, He should be included in the effort, and the faithful should be reminded that it is best to emulate Him. The simple choice, then, would just be between the good and the bad.

 

As for the shrines, those who raise funds for them, love to build most of these structures on top of a hill or a mountain. In the Bible, these are called “high places” where pagan rituals are held. They say that the taking of the hundreds of steps to reach them is a good “sacrifice”. People today have more than enough sacrifice, what with the soaring prices of prime commodities, deaf government leaders, and natural calamities. Why spend money for fares in going to shrines when such financial commodity is scarce nowadays? Living on a day to day basis is a sacrifice that can be offered to the Lord. In promoting shrines, the people behind them should be honest enough to admit that they are actually “religious tourism”, an endeavor that actually promotes the town or province where they are built, an industry…and, with that, no more questions will be asked. Why not trek to the nearest Church during worship days, if one would really want to sacrifice?

 

Anything concentrated is better in texture, stronger. If the faith can have this characteristics, it can withstand the onslaught of distraction…and that is what God wants to happen – undiluted Faith in Him, nothing else!

 

 

Ang Globalization at Pilipinas

Ang Globalization at Pilipinas

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang pagsirit ng mga halaga ng iba’t ibang bilihin, lalo na ng mga pagkain – ito ang bangungot ng globalization na dulot sa Pilipinas. Ang idinulot ay malawakang paghihirap. Kung dati, ang mga umaangal ay ang mga walang regular na trabaho, lalo na yong mga nakatira sa depressed areas, ngayon, halos lahat na ay nag-iingay. Hindi kasama dito ang mga talagang mayayaman na kayang sabayan ang mga pangyayari.

 

Nakakatawa ang sitwasyon ng Pilipinas sa paningin ng mga taga-ibang bansa. Nandito sa atin ang International Rice Research Institute (IRRI), dalubhasaan ng mga rice scientists at technologists mula sa ibang bansa upang mag-aral ng mga bagay-bagay tungkol sa makabagong kaalaman sa pagtanim ng palay, subali’t nag-aangkat tayo ng bigas mula sa bansa nila! Isang agricultural country ang Pilipinas, subali’t ang presyo ng sibuyas, bawang at luya ay katulad ng sa mga bansa sa Europe at Amerika na nag-aangkat ng rekadong ito. Ang mga gulay-butil tulad ng monggo, tapilan, at iba pa ay tahimik kaya hindi napansin ang pagsirit din ng mga presyo. Idagdag pa diyan ang pananamantala ng ibang Pilipinong mangangalakal na nagtataas ng mga presyo ng mga dati na nilang paninda, upang sumabay sa kaguluhan, at lalo na ang kalamyaan ng pamunuan ng bansa kaya hindi makontrol ang mga pangyayari.

 

Ang mga nananamantala para bang sinubukan lang ang pamahalaan kung makakalusot sila…nakalusot nga!… kaya, kaliwa’t kanan ang pagsirit ng mga presyo. May ginagawa din naman ang gobyerno – ang walang katapusang imbestigasyon. Baka isa ito sa ipamamana ng pangulo sa susunod na administrasyon. Wala man lang sinampulan upang maging halimbawa, kaya pati yong tauhan niya na dapat noon pa nag-resign o tinanggal dahil sa kapabayaan, kapit-tuko sa pwesto. Sabagay, maganda ang dahilan niya – siya pala ang may pinakamalaking sweldo!

 

Nang umupo bilang pangulo si Fidel Ramos, nagsimula ang walang puknat na pagbenta ng mga pag-aari ng bansa na pinalabas na “privatization” upang mapaayos daw ang pagpapatakbo ng mga ito dahil tadtad ng korapsyon. Yong iba, ibinenta dahil “non-performing” o natetengga lang, hindi kumikita. Isang panlilinlang na nakalusot. Mabuti na lang at naagapan ang pagbenta sana ng historical landmark ng bansa na Manila Hotel. Ang mga ospital na gustong ibenta ay bantay-sarado ng mga militante. Ipapaayos daw ang mga ito upang maging moderno kaya ibebenta ng gobyerno sa mga private corporations. Ang mga lupang kinatitirikan ng mga ospital, hanggang ngayon ay hindi pa nalilipat sa kanila. May malaking dahilan kaya?

 

Ibenenta ang Fort Bonifacio sa mga negosyanteng Indonesian, ang National Steel sa mga Chinese-Malaysians, Petron sa mga Saudi Arabians, pinuno ang Subic ng mga Taiwanese, ang mga iba’t ibang nakatiwangwang na mga lupa ng bayan, sa iba pang mga banyaga ibinenta at pinatayuan ng mga condo at malls. Ang mga condo, karamihan ay tinitirhan ng mga banyaga dahil hindi kaya ng mga Pilipino ang presyo. Ang mga malls ay pinuno ng mga produkto galing sa ibang bansa, lalo na China at Korea. Ang karamihan sa mga pwesto, pag-aari ng mga banyaga. Saan nakalugar ang mga Pilipino?…..kung hindi mga dispatsadora, janitor at security guards, ang iba nagtitinda sa mga bangketa!

 

Ang mga Pilipinong gustong sumabay sa “globalization”, nagbenta ng mga lupain nilang dati ay taniman ng palay, gulay, kape at mga punong-prutas upang ma-develop na subdivision. Ang developer ng malalawak na lupain…mga banyaga! Inasahan ang turismo at may nakitang kapirasong pagbabago subali’t karamihan pa rin ng mga pasilidad para sa industriyang ito ay pag-aari ng mga banyaga, ito ang mga mauunlad na resort sa mga popular na isla tulad ng Boracay.

 

Pinapalabas na korporasyong Pilipino ang nagpapatakbo sa mga na-privatize na pasilidad para sa tubig at kuryente, subali’t sa loob ng mga korporasyong ito ay may mga banyaga, kaya ganoon din ang kinalalabasan ng lahat, na ang pang-kontrol ng mga ito ay may impluwensiya nila at ito ang nakakapag-alala.

 

Ang mga likas na yaman tulad ng itim na buhangin na pinagkukuhanan ng mga elementong ginagamit sa makabagong gadget, hantarang hinahakot sa ibang bansa. Nakatanghod lang mga lokal na opisyal at mga ahensiyang nakatalaga para dito, duda tuloy ng iba, pati sila ay sangkot sa mga transaksyon – kumita!

 

Ang masaklap, kung nagtaasan ang mga presyo ng mga pangunahing bilihin, ang tanging naisip agad na gawin ng gobyerno ay umangkat sa ibang bansa. Umabot nga sa punto na pati ang galunggong at pusit ay galing sa Taiwan – frozen!

 

Ang prinsipyo ng globalization ay umiinog sa maayos at hindi sa kung sino ang nagpapatakbo ng negosyo. Kaya maraming banyagang negosyante sa ating bansa ngayon ay dahil sa ganitong prinsipyo. Ang paniwala ng mga taong may pakana na isali ang bansa sa globalization, mga banyaga lamang ang may kakayahang mamuhunan o magpatakbo ng negosyo – wala silang tiwala sa kababayan nila. Isa pa, pangangalakal na lang ba ang maaaring pagkitaan? Bakit pinabayaan ang agrikultura na dapat sana ay pinaunlad muna? Alam naman ng lahat na ang bansa ay kabilang sa grupo ng third world countries kaya wala talagang kakayahang makisabay sa mga nakakaangat na mga bansa pagdating sa kalakalan at teknolohiya.

 

Nagkaroon man ng trabaho ang ibang Pilipino dahil sa globalization, ito ay seasonal lamang at higit sa lahat, kontraktwal, kaya ganoon din ang nangyari, wala pa ring spending capacity ang mga Pilipino, dahil sapat lang o kulang pa ang kita nila. Sinasabi kasi ng mga ekonomista na kung maraming gumagastos, tuloy ang kalakalan, kaya aangat ang ekonomiya ng bansa. Hindi ito nangyari sa Pilipinas. Kaya siguro ang mga may pakana ng globalization ay halatang tahimik, dahil napahiya!

 

Kung malampasan man natin ang bangungot at magigising pa tayo na buhay, baka ang mabuglawan ng ating mga mata isang umaga ay mas matinding pangyayari, na ang nagpapatakbo ng Pilipinas ay hindi Pilipino. Yan ay haka-haka lang naman dala ng matinding panlulumo dahil sa mga nakakabaliw na pangyayari sa ating bansa!

Bakit Hindi Gumawa ng Mga Bagong Dam?

Bakit Hindi Gumawa ng Mga Bagong Dam?

Ni Apolinario Villalobos

 

Kawawa ang mga mababang lugar sa Maynila, kasama na diyan ang mga karatig probinsiya, bayan at siyudad dahil nagdurusa sa baha tuwing sumapit ang panahon ng tag-ulan. Kung tag-init naman, ang mga bayang umaasa sa palayan ay napuputulan ng patubig, at ang mga tao naman ay naghihirap sa pagpila dahil tinitipid ang tubig. Ang nagpapabahang tubig galing sa mga kabundukan ay hindi na kayang ipunin ng mga dam, kaya pinapaalpas na nagreresulta naman sa pagbaha ng mga mababang bayan. Ang ginagawa ng gobyerno ay gumawa ng mga deke na kung ilang beses nang napatunayang inutil, dahil marupok at pinagkitaan lang. May gagawin na naman para harangan ang apaw ng Laguna Lake, at ang pinakaibabaw ng deke, gagawing highway. Paano yong bahagi ng lawa na hindi masasakop ng deke?, eh, di mamemerwisyo din sa ibang mga bayan!

 

Bakit hindi na lang gumawa ng mga karagdagang maliliit na dam sa tabi ng mga kasalukuyang dam at lawa ng Laguna upang makatulong sa pag-imbak ng tubig ulan? Tatlo pa ang magandang resulta nito: hindi magkakaubusan ng patubig sa palayan tuwing tag-init, hindi na rin matetengga ang mga power generators tuwing kahalintulad na panahon, dahil umaasa lang sa mga dam, at mababawasan o tuluyang maiwasan ang pagbaha tuwing panahon ng ulan. Malaking halaga ng pera ang hinayaang manakaw sa kaban ng bayan na kung ipunin ay nakatulong sana sa ganitong proyekto. Isa sanang leksiyon, subali’t bakit parang bantulot ang gobyerno sa paggawa ng isang masinsing pag-aaral tungkol dito? Dahil ba ang mga deke ay madaling kumisyunan? Kaya taun-taon ay may kita ang mga duhapang sa gobyerno? Nagtatanong lang si Juan!

 

 

Ang “Close…Open, Close…Open”

Ang “Close…Open, Close…Open”

Ni Apolinario Villalobos

 

Para sa mga Pilipino, ang pinakapalasak na unang leksiyon na itinuturo sa isang bata, kahit sanggol pa lang ay ang pagturo ng “close…open”, iminumuwestra sa kanyang kamao kung paano gawin. Liban pa ito sa pagpapa-cute ng mata o pagpapangiti. Subalit ang napatatak yata ng malalim sa isip ng bata ay ang “close…open”.

 

Kalaunan, ang mga lumaki at naging propesyonal na at sinuwerteng maging bahagi ng pamahalaan sa ano mang paraan, subalit tiwali, ay unconsciously nagagamit ang “close… open”, subalit pabaligtad, nagiging “open.. close” – sa pagbukas…sara ng mga maliliit na kaha muna upang mang-umit ng lamang pera. Ang mga lalong sinwerte na maging opisyal, hindi lang maliliit na kaha ang ino-“open…close” kundi mga folder ng financial records at projects upang malaman kung gaano kalaki ang makokomisyon. Ang lalo pang sinuwerte upang maging kongresista o senador, kaban na ng bayan ang ino-“open…close”. Ang tawag diyan ay progress!

 

Ang mga minalas na kakasuhan daw, nag-oopen ng bibig upang ipagpilitang wala silang kasalanan, subalit para sa mga Pilipinong nagsawa na sa kamalasaduhan nila, closed na ang mga tenga. May mga pinik-ap na kaya in-“open” ang pinto ng maaliwalas nilang kwartong maliit upang doon ay magmuni-muni kung “closed” na ba sa kanila ang pinto ng pag-asa.

 

Samantala, “open…close” ang pinto ng kwarto nila para sa walang patid na mga kapamilya at mga alipures na pilit nang-uuto sa kanila na kaya pa daw nilang tumakbo dahil popular sila. Dapat sa mga temang na mga alipures na namimintog ang mga bulsa ng mga perang inabot sa kanila upang maging consistent na supporter daw, ay i-close na lang ang kanilang mga bibig.

Ripples in the Stream

Ripples in the Stream

By Apolinario B Villalobos

 

 

I have always been fascinated

by the stream –

mesmerized by the murmur

that the flowing water makes

as a pebble is thrown into it,

and as the current hits a rock,

as if protesting the presence

that hinders

its smooth journey

along the crevice of the earth.

 

The gentle touch of a dragonfly,

the sudden appearance of a fish’s snout,

the splash of swimming children,

the soft touch of a falling leaf,

the sudden gust of wind,

the trickles of incessant rain –

cause the ripples that rupture

the earth’s gently flowing stream.

 

Now that I am old,

I realized

that God has reasons

for everything,

so He gave us intelligence

to understand them all

without any misgiving.

 

Indeed, just like a stream

that gets dented with ripples,

challenges and trials

make us cry in anguish;

and like a stream

that just keeps on flowing

there is nothing we can do

but go on living…

 

If the stream can keep on flowing,

so should we –

let our lives flow

along the crevice of destiny.

 

 

Just like a stream

that joins the rest down its path

giving life along its way

towards the sea,

so must we …

help others with sincerity

as we meld with them

towards our destiny.

 

 

The Responsibility of Giving and Sharing

The Responsibility of Giving and Sharing

By Apolinario Villalobos

 

When one gives, he should forget that he did it, and just let the beneficiaries do the remembering. There is no reason why we should remember the help that we have given to others. Accumulated memories of this act tend to become heavy and hold us back from moving on, we tend to dwell on them. In life, we should always move on as time is precious…its hands cannot be moved back.

 

It is best that those given help should not know who the giver is, unless, he is a politician or groups of people who solicit whatever are given. In the last two mentioned instances, accountability is at work. For the politician, people should know that he has given help, and the Foundations or NGOs should let the donors know that their donations went to the right parties. But for individuals whose intention is just to help to the best he could afford, there is no need for him, to identify himself.

 

Identification is just a name. The essence of giving is sharing oneself, the expression of which is beyond description because it is supposed to be felt by the receiver. That is why even the blind can feel if the help given him is sincere. The deaf can feel the warmth of the action, though he hears nothing uttered by the lips of the giver.

 

When giving, never expect appreciation, not even thanks, for giving is an obligation, a responsibility. The earthly wealth that is enjoyed in their different level of quantity is not supposed to be owned but shared. Everyone who lives on it should always remember that there are others who are depending on them…a reason why, sharing and giving becomes an obligation.

 

 

Ang Nakaka-empatsong Mga Balitang “Trying Hard”

Ang Nakaka-empatsong

Mga Balitang “Trying Hard”

Ni Apolinario Villalobos

 

Ang sabwatang panlilinlang ng dalawang ahensiya na NFA at Department of Agriculture sa pamamagitan ng paglabas ng balitang tumaas ang produksyon ng palay ay nakaka-empatso na. Hayagang panloloko sa mga Pilipinong hindi naman bulag kaya nakikita ang mga nakapaskel na nagtataasang presyo ng bigas sa mga palengke. At dinagdagan pa ng inaasahang tataas pa ang bulto sa mga susunod na anim na buwan.

 

Tumigil na lang sana sila, dahil lalo silang nalulubog sa kumunoy ng kasinungalingan! Lalo lang nilang pinapasama ang imahe ng administrasyon na sirang-sira na dahil sa kaliwa’t kanang bulilyaso. Nagpapakitang- gilas ba ang bagong talagang namumuno ng NFA? Nagtatanong lang…dapat maghinay-hinay siya dahil bago pa lang siya sa puwesto. Hindi naman siya bulag upang hindi mabasa ang mga naglalabasang issue na nagbibigay ng black eye sa NFA. Magtrabaho na lang siya ng maayos at magpakita ng magandang resulta, hindi yong, hindi pa man umiinit ang puwet niya sa upuan ay may padded news release na tungkol sa pagtaas ng produksyon ng palay!

 

May isang eksenang balitang binasa sa TV kamakailan lang. Sabi ng field reporter, mababa na ang mga presyo ng bigas sa palengke. Sa likod niya, bale background, ay kitang-kita ang mga presyo ng bigas na ang pinakamababa na nasapol ng kamera ay 43pesos! Lipat naman ang broadcaster sa section ng mga isda, basa na naman ng mga presyo na di-hamak na mas mababa kaysa mga presyo sa likod niyang sapul ng kamera. Iyong isang nagpa-interbyu naman, hepe siya ng isang ahensiya, background ng eksena ay mga humapay na bahay sa Tacloban at mga batang halos yagit ang ayos na naglalakad. Ang sabi niya, marami na raw ang ibinigay na relief goods at tuluy-tuloy ang rehabilitasyon.

 

Pinoproblema ang bawang sa Pilipinas ngayon. Hindi ito kayang lutasin ng mga lokal na bawang na bansot, at maliban sa konting tapang ng amoy, kapag nabalatan ay kapiranggot ang mapapakinabangan. Marami daw nito sa palengke sabi ng namumuno sa ahensiya ng Agrikultura. Marami pa raw darating na inangkat kaya dalawang buwan mula ngayon wala nang problema sa bawang, as if between life and death ang problema sa bawang. Dalawang linggo ang lumipas may natimbog, mga container van ng smuggled na bawang. Ang matindi, susunugin na lang daw dahil hindi dumaan sa prosesong pangkalusugan kaya baka kontaminado. Bakit hindi gawan ng paraan upang ma-check kung kontaminado nga o hindi? Susunugin ba talaga…o ididiretso sa kakutsabang negosyanteng may mga bodega sa mga “liblib” na address? Halata namang may hoarding, bakit hindi check-in ang mga bodega ng mga importers? Ganyan kasaya ang operasyon o pagpapatakbo ng mga ahensiya ng gobyerno! Parang naglalaro lang!

 

Sa isang balita, nagsasalita yong taong nakatalaga sa Energy Regulations Commission, nagpapaliwanag kung bakit kailangang nagtataas ng presyo ng langis. Magaling siyang magsalita, talagang aakalain mong spokesperson ng mga kumpanya ng langis. Ganoon din yong iba pang mga opisyal lalo na yong mga taga-Malakanyang na kung magpaliwanag upang mapagtakpan ang bulilyaso, aakalain mong talagang totoo. Pinagtitiyagaan namang ilabas sa mga diyaryo at TV…talagang mga trying hard upang mapaniwalaan.

 

Pagdating naman sa mga taong dapat palitan dahil sa desisyong palpak, ibinabalita na nagpipilit naman daw ayusin ang trabaho, kaya give him a chance. Ang tanong diyan ay …hanggang kaylan? Nagpapakita pa ng mukha sa screen ng TV, at aakalain mong seryoso. At mababalitaan din na lilitisin na daw ang mga sangkot sa mga anomaly kahit pa kaalyado ng gobyerno, antayin na lang ang listahan nila. Nakailang labas na ng lista subalit ang inaasahang mga pangalan…wala, dahil kaalyado ng administrasyon! Yan ang balita.

 

Ang Marijuana

Ang Marijuana

Ni Apolinario Villalobos

 

Sa kahiligan ng Pilipinong makisabay sa mga nangyayari sa ibang bansa, pati ang paggamit ng marijuana bilang gamot ay pinagpipilitan na rin. Ang Amerika nga kung saan ay mayroong estado na nag-legalize ito, ay nagsasabi na hindi pa lubusang tiyak kung may maganda ngang resultang makukuha bilang gamot dahil nakaka-adik, ang ilang Pilipino na padalus-dalos ay nag-aastang kumpleto na sa kaalaman tungkol sa damong ito.

 

Ang isang pinakadelikadong maaaring mangyari kung i-legalize ito sa Pilipinas ay ang pag-abuso nito. Pinagpipilitan na hindi daw. Ang mga makulit ay hindi yata nagbabasa ng mga diyaryo tungkol sa mga nakumpiskang shabu… legal ang pagkakumpiska ng mga taong gobyerno, subalit saan humantong ang iba? – sa kalye, binenta ng mga tiwaling mga tauhan mismo ng ahensiya. Ibig sabihin hindi maaasahan ang sistema ng Pilipinas tungkol sa mga bagay na nasisilip na maaaring pagkitaan. Maabilidad ang mga tiwaling Pilipino. Ang kaban nga ng bayan kahit na bantay –sarado napagnanakawan pa!

 

Kung sakali, anong ahensiya ang magsi-secure ng marijuana? Department of Health ba? Problema yan…dahil ang ahensiya ay marami ding problema na hindi nga nila masolusyunan tulad ng mga expired na gamot at kakulangan ng health workers, to name a few, dadagdagan pa ng mga bulto ng marijuana na pangangalagaan nila.

 

Kung sakali pa rin, siguro ang simbahan na lang ang pakiusapang mangalaga. Ang problema naman, ang simbahan ay may mga problema din tungkol sa mga pari nila na hindi masawata sa fund-raising para sa mga shrine daw, at kung anu-ano pa. Baka maisipan ng mga tiwaling pari na magbenta na rin nito upang may pangtustos sa mayamanin nilang lifestyle.

 

At, huling sakali pa, ano ang gagawin sa mga taong nagamot sa sakit ngunit naging dependent naman o adik sa marijuana? Siguro may balak magpagawa ang grupong ito ng mga drug den sa iba’t ibang lugar ng bansa, para sa mga “sustaining” users na pinaglalaban nila!

 

 

Mama…Papa!

Mama….Papa!

(isang horror na kwento)

Sini-share ni Apolinario Villalobos

 

Ang kahindik-hindik na kuwentong ito ay kalat na pati sa radyo. Kuwento ito ng mag-asawang nagkaroon ng anak na hinulaang, bawa’t pangalan na masasambit niya ay kamatayan ang katumbas sa tinutukoy na tao. Kaya ang sanggol ay ayaw nilang turuang magsalita, lalo na ng “mama” at “papa” dahil baka mamatay sila.

 

Subalit habang lumalaki ang sanggol, marami itong natutunang salita. Isang araw, habang nasa duyan ito, nasambit niya ang “mama”. Biglang nagkisay ang kanyang mama na noon ay nagluluto sa kusina. Natakot ang papa niya at mga kapatid kaya, mula noon nilagyan ng plaster ang bibig niya.

 

Isang araw, hindi nila napansing natanggal ang plaster sa bibig niya, habang nasa duyan uli. Ang papa niya ay kasalukuyang bumibili ng taho sa labas para sa ibang mga anak nito. Umiyak ang bata, nataranta sila subali’t hindi na nila naagapan pa ang bibig ng bata na sumisigaw ng “papa”. Nabitawan ng papa niya ang dalawang basong taho at napaupo, para siguro kung bumagsak siya upang mamatay, hindi masakit.

 

Ilang minuto ang lumipas, walag nangyari sa papa niya. Sa labas naman, nagkagulo dahil biglang bumagsak ang magtataho…patay!

GAmitan ng Pera ang Paglutas ng Mga Problema

Gamitan ng Pera ang Paglutas ng Mga Problema

Ni Apolinario Villalobos

 

Kung nagbibigay ng pabuya sa mga makakapagturo sa mga “wanted” na kriminal, bakit hindi gawin ito upang maituro kung sino ang nagho-hoard ng mga pangunahing bilihin tulad ng bigas, bawang, sibuyas, asukal at iba pa. Siguradong maraming mahuhuli dahil ang mga bodega ay hindi naman makakatakbo. Baka ang magturo ay mga trabahador pa ng mga hoarder.

 

Gawin nang pera sa pera ang paglutas sa problema. Gawin din ito sa mga smugglers at siguradong ang magtuturo ay mga porters na nagtatrabaho sa pantalan. Hindi kasi maaaring walang lumulutang na mga kwento tungkol sa mga bagay na ito. Ang mga nagtatrabaho sa opisina pangakuan ng promotion kung makakapagreport ng katiwalian sa kanilang opisina…siguradong maraming ulo ng mga namumuno sa mga ahensiya ang gugulong!

 

Huwag tipirin ang pabuyang ibibigay dahil hindi hamak na pinsala ang binibigay ng mga ismagling at hoarding, hindi lamang sa ekonomiya ng bansa kundi pati sa buhay ng mga taong hilahod na sa hirap. At mga gawaing ito ay mas masahol pa sa pagpatay ng isang tao, dahil buong bansa ang sinasaklaw.

 

Ang isang milyong pisong pabuya sa bawa’t imagler o hoarder na maituro ay barya lamang kung kung ihambing sa mga kinita ng mga gahamang taong ito at pinsalang idinulot nila sa pamayanang Pilipino. Ang problema lang, baka yong mga taong dapat magpatupad nito ay siya ring sangkot…